Την εκδρομή την κανόνισε ο Θανάσης, είχε στο μυαλό του να επισκεφτούμε κάποια χωριά στον Πάρνωνα και στον Ταΰγετο. Το ραντεβού ήταν μετά τα διόδια της Ελευσίνας, αλλά όπως πάντα, άργησα. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο και αποφασίσαμε να βρεθούμε στα ΣΕΑ Σπαθοβουνίου.
Ξεκίνησα λίγο αγχωμένος, αλλά η Τζό (Royal Enfield Super Meteor 650) με έβαλε σε τάξη. Τα χιλιόμετρα της εθνικής μέχρι το Σπαθοβούνι πέρασαν γρήγορα , Η Τζό τα κατάπινε χωρις πρόβλημα μόνο ο αέρας ήταν λιγο ενοχλητικός, τίποτα άλλο.
Στα ΣΕΑ, βρήκα τα παιδιά να πίνουν καφέ: ο Θανάσης με το Continental 650 και ο Θάνος με το Triumph Speed Twin. Πήρα και εγώ ένα καφεδάκι και πιάσαμε κουβέντα για το πλάνο. Το πρόγραμμα του Θανάση έμοιαζε φιλόδοξο, και εκεί πετάγεται ο Θάνος: «Δεν έχω πάει ποτέ στον Κοσμά. Ούτε έχω δοκιμάσει το φημισμένο γαλακτομπούρεκο …»
Δανειστήκαμε και τελικά αγοράσαμε έναν χάρτη και σχεδιάσαμε μια διαδρομή προς Κοσμά, περνώντας κι από κάποια άλλα χωριά που θέλαμε να δούμε. Αφήνουμε πίσω μας την Εθνική στην έξοδο για Ναύπλιο και από εκεί τραβάμε προς Άστρος μέσω Άργους. Οι δρόμοι γνωστοί, οικείοι .
Ξεκινάμε την ανάβαση προς τον Πλάτανο. Η διαδρομή πανέμορφη, με στάσεις για φωτογραφίες, τσιγάρο (Θανάσης) και κουβέντα. Λίγο πιο κάτω, βλέπουμε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι με σκασμένο λάστιχο, σταματήσαμε, το αλλάξαμε (μάς πήρε μερικά λεπτά) και συνεχίσαμε.
Στον Πλάτανο κάτσαμε στον ξενώνα Άννα, και πριν το πολυσκεφτούμε είχαν παραγγελθεί ομελέτες και λουκάνικα τα οποία καταβροχθίστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες και στην συνέχεια κουβεντούλα με συνοδεία καφέ. Πανέμορφο χωριό, το φαγητό καταπληκτικό αλλά η ώρα περνάει και εμείς έχουμε πολύ δρόμο ακόμα.
Συνεχίζουμε, περνάμε Σίταινα και Καστανίτσα, και βουτάμε κυριολεκτικά στον καταπράσινο Πάρνωνα, κάνοντας τις απαραίτητες στάσεις για φωτογραφίες και να θαυμάσουμε το τοπίο. Κανένα σήμα στο κινητό. Ούτε GPS. Ευτυχώς είχαμε τον χάρτη.
Αναγκαστική στάση, άνοιγμα του χάρτη και τελικά ανακαλύψαμε ότι κατευθυνόμασταν λάθος …
Είχαμε πάρει πορεία βόρεια, προς Βαμβακού, ενώ στόχος ήταν ο Νότος ο Κοσμάς.
Ο Θάνος είχε αγχωθεί ότι χαθήκαμε, ο Θανάσης σκεφτόταν την αυτονομία της μηχανής του, η Τζό μου “έκλεινε” το ένα της μάτι σαν να μου έλεγε μην ανησυχείς το έχω …
Πήραμε τα πίσω μπρός και καταλήξαμε στα Τσίντζινα (Πολύδροσο), για καφέ στο «Κουκουνάρι». Εκεί μάθαμε πως ο δρόμος για τον Κοσμά είναι κακός χωματόδρομος. Το επιβεβαίωσε μετά απο τηλεφωνική επικοινωνία και ο Μανώλης από τη Μοτοπαρέα Λεωνιδίου.
Ο Θάνος δεν ήθελε να ταλαιπωρήσει το Triumph και έτσι εγκαταλείψαμε την προσπάθεια.
Σχεδιάσαμε νέα διαδρομή με τη βοήθεια των ντόπιων και κινηθήκαμε προς Σπάρτη. Φτάσαμε ενώ είχε πέσει το σκοτάδι και ψάχναμε βενζινάδικο. Ξεδιψάσαμε τα “άτια” μας και ξεκινήσαμε την επιστροφή από την επαρχιακή οδό Σπάρτης – Τρίπολης.
Τα πρόσθετα φώτα που έχω στην Τζο έκαναν εξαιρετική δουλειά – δεν τύφλωναν και φώτιζαν σωστά. Απο τις λίγες φορές που μπορώ να πώ ότι έβλεπα την νύχτα !!!
Μεγάλη διαφορά στον φωτισμό σε σύγκριση με τις αλλες μηχανές της παρέας.
Εν τω μεταξύ η θερμοκρασία είχε αρχίσει να πέφτει και όσο πλησιάζαμε προς την Τρίπολη έπεφτε όλο και πιο πολύ . Από τη ζέστη της μέρας, περάσαμε στο τσουχτερό κρύο. Ο Θανάσης πέρασε μπροστά μιας και είχε αναλάβει την διατροφή μας και μας οδήγησε στην Κερασίτσα, στο μαγαζί «Ρίγανη», να ζεσταθούμε λίγο και να φάμε κάτι.
Στην Εθνική οδό, μέχρι την Κόρινθο, πραγματικά παγώσαμε, νομίζω ότι μόνο μέσα στα τούνελ έκανε ζέστη, το να περάσουμε απο το Σπαθοβούνι ήταν μαρτυρικό, η υγρασία και η παγωνιά έκανε τα χιλιόμετρα να φαίνονται διπλά. Όσο πλησιάζαμε την Αθήνα, η θερμοκρασία ανέβηκε λίγο και έκανε την διαδρομή υποφερτή.Χωριστήκαμε με τον Θάνο στα διόδια της Ελευσίνας. Ο Θανάσης κι εγώ συνεχίσαμε μαζί.
Ο Πάρνωνας μάς άφησε εκκρεμότητες. Μας μάγεψε. Θα επιστρέψουμε.
Ένα τηλεφώνημα από το Θανάση ήταν αρκετό για να θέσει τα γρανάζια σε κίνηση.
Η ιδέα ήταν για μια ημερήσια βόλτα για να δούμε χωριά στον Ταΰγετο και στο Πάρνωνα
Το καλό ήταν ότι συνέπεσε με ένα Σαββατοκύριακο που δεν είχαν προγραμματιστεί οικογενειακές δραστηριότητες
Δυστυχώς ο φίλος Βύρωνας δεν μπορούσε να ακολουθήσει λόγω εργασίας .
Ξημερώνει Σάββατο πρωί και αφού βγάλω τα σκυλιά βόλτα, φτιάξω ένα γρήγορο καφέ, πετάξω σε ένα σακίδιο ένα κρουασάν και ένα μπουκαλάκι νερό χαιρετώ την σύζυγο και πάω να ξυπνήσω την Τζο
Αυτό θα ήταν το πρώτο μεγάλο ταξίδι – δοκιμή για το Royal Enfield super meteor.
Η Τζο με περίμενε ξύπνια στο γκαράζ και με κοίταγε με ένα βλέμμα σαν να έλεγε καιρός είναι να με βγάλεις μια μεγάλη βόλτα να σου δείξω τι μπορώ να κάνω …
Την καβαλάω, πατάω μίζα και το μοτέρ της αρχίζει να γουργουρίζει ανάμεσα στα πόδια μου…
Κουμπώνω πρώτη και ξεκινάμε, σύντομα αφήνουμε την πολύβουη πόλη πίσω μας.
Το σημείο του ραντεβού έχει δοθεί για μετά τα διόδια της Ελευσίνας, εκεί φτάνω ελαφρώς καθυστερημένος μόνο ένα τεταρτάκι, ο Θανάσης είναι εκεί και με περιμένει.
Ο Θανάσης καβαλά ένα Royal Enfield, Continental, GT 650
Ξεκινάμε περνώντας την εθνική οδό Αθηνών Κορίνθου και συνεχίζουμε με κατεύθυνση προς Τρίπολη με χαλαρούς ρυθμούς.
Κάποια στιγμή μετά το Σπαθοβούνι αποφάσισα να ανοίξω λίγο το γκάζι και να δούμε τι μπορεί να κάνει η Τζο …
Έφτασε τα 160 km/h και τα κράταγε άνετα και σ’ αυτές τις ταχύτητες ήταν απόλυτα σταθερή και δεν προβλημάτισε καθόλου.
Συνεχίζουμε ρίχνοντας τους ρυθμούς περνάμε το Αρτεμίσιο και βγαίνουμε στην έξοδο για τον παλιό δρόμο προς Σπάρτη, Όπου σταματάμε και για τον πρώτο ανεφοδιασμό.
H επόμενη στάση γίνεται στο Μονοδέντρι ολιγόλεπτη να πιούμε λίγο νερό και να βγάλουμε κάποια φωτογραφία, βασικά καφέ θέλουμε αλλά που να τον βρούμε…
Φτάνουμε Σπάρτη όπου ο Θανάσης ήθελε να επισκεφτεί ένα γνωστό του οπότε κάνουμε μια ολιγόλεπτη στάση συζητάμε μαζί του και παίρνουμε και οδηγίες για διάφορα χωριά που θα μπορούσαμε να επισκεφτούμε…
Μπλέκουμε λίγο στην κίνηση κάνουμε κι ένα δυο κύκλους μέχρι να καταφέρουμε να βρούμε το δρόμο για την Αναβρυτή. Όπου και θα σταματήσουμε για να πιούμε ένα καφεδάκι με θέα
Ο δρόμος για την Αναβρυτή ορεινός φιδίσιος, σκαρφαλώνει τις κάθετες πλαγιές του βουνού και έχεις όλη την πόλη της Σπάρτης τα πόδια σου…
Στενός δρόμος και η μία φουρκέτα διαδέχεται την άλλη…
Το μακρύ μεταξόνιο του super meteor Δεν το βοηθά σε αυτές τις συνθήκες σε σύγκριση με το Continental GT αλλά δεν αργώ να βρω τον τρόπο, περισσότερος έλεγχος με το πίσω φρένο και με το συμπλέκτη και οι φουρκέτες δεν αποτελούν πρόβλημα.
Μέχρι να το καταλάβουμε έχουμε φτάσει στο χωριό, έχουμε αράξει στο καφενείο, έχουμε παραγγείλει τα καφεδάκια μας και μας βάζει και παγωμένο νερό από τη βρύση που έτρεχε και τα απολαμβάνουμε.
Έχει μια ωραία ησυχία υπάρχουν μια δυο παρέες από παππούδες που συζητάνε τα δικά τους …
Ο ένας απ’ αυτούς θυμήθηκε τα νιάτα του όταν είδε το super meteor, μας πλησίασε και μας είπε πως ταξιδεύε κι αυτός για τον Πειραιά με την δική του μηχανή ένα BMW ρ κάτι τη δεκαετία του 70 και του 80 το οποίο το είχε πουλήσει πλέον σε ένα Γερμανό και το είχε μετανιώσει….
Ωραία μηχανή βαριά φαίνεται μου λέει θα κάνει ωραίο ταξίδι
Κάνει του απαντάω…
Και πριν μας αποχαιρετήσει προσφέρει και λίγη από την σοφία του, να προσέχετε παιδιά και πότε μπροστινό φρένο στη βροχή …
Τον χαιρετάμε κι εμείς και σιγά-σιγά πάμε προς τα μηχανάκια μας και αρχίζουμε την κατάβαση του δρόμου που ανεβήκαμε μέχρι την Αναβρυτή.
Η οποία είναι ένα πολύ όμορφο χωριό και από το οποίο ξεκινάνε πολλά μονοπάτια που διασχίζουν τον Ταύγετο
Ξεκινάμε την κατάβαση και κάνουμε και κάποιες στάσεις για φωτογραφίες και πριν να το καταλάβουμε βρισκόμαστε και πάλι στη Σπάρτη και συνεχίζουμε τη διαδρομή μας νότια.
Αποφεύγουμε τον κύριο δρόμο που οδηγεί στο Γύθειο και προσπαθούμε να βρούμε παράπλευρους δρόμους που οδηγούν και σε περνούν μέσα από χωριά…
Στην διασταύρωση για το καταφύγιο του Ταϋγέτου ο Θανάσης σταματά.
Δεν πάμε μέχρι το καταφύγιο μου λέει;
Γιατί όχι του απαντώ και ξεκινάμε …
Όμορφη διαδρομή και την απολαμβάνουμε…
Οδηγώ με την ζελατίνα ανοιχτή και φορώ γυαλιά ηλίου όταν νιώθω ένα έντομο να σκάει πάνω τους και μετά να μπαίνει μέσα στο κράνος …
Νιώθω κάτι να με γαργαλάει κάτω από το σαγόνι και μέχρι να σταματήσω στην άκρη το επόμενο που νιώθω είναι ένα τσίμπημα και ένα κάψιμο ταυτόχρονα …
Προσπαθώ να διώξω το έντομο και σε αυτή την μάχη με το έντομο βγήκα κερδισμένος και έτσι δεν με τσίμπησε πιο πολλές φορές …
Ο Θανάσης δεν είχε καταλάβει τι είχε γίνει νόμιζε ότι σταμάτησα για φωτογραφίες …
Συνεχίζουμε με το κάψιμο να είναι έντονο αλλά χωρίς άλλες παρενέργειες και φτάνουμε στην βρύση Μαγγανιαρι …
Είχε αρκετό κόσμο, κάποιοι είχαν κατασκηνώσει κιόλας …
Ένα παλικάρι μας πλησιάζει και πιάνουμε την κουβέντα, μοτοσυκλετιστής και αυτός που του αρέσει να κατασκηνώνει στα βουνά …
Αφού δροσιστήκαμε και πήραμε και μερικές ανάσες ξεκινάμε να πάμε προς το καταφύγιο …
Δεν είχα προσέξει ότι ο δρόμος για το καταφύγιο ήταν χωμάτινος …
Ο Θανάσης με κοιτάει σαν να μου λέει τι κάνουμε !!!
Πάμε και βλέπουμε του λέω …
Ανηφορική διαδρομή λίγο σαθρή αλλά γενικά σε καλή κατάσταση εκτός από κάποια πιπεράτα σημεία …
Δεν περίμενα να με εκπλήξει τόσο ευχάριστα με την συμπεριφορά του στο χώμα το super meteor …
Προφανώς και η ταχύτητα που κινούμασταν δεν ήταν μεγάλη αλλά δεν αργήσαμε να φτάσουμε στο καταφύγιο …
Το καταφύγιο είναι στην κορυφή μιας απότομης ανηφόρας …
Καθόμαστε λίγο και μετά ξεκινάμε την επιστροφή η οποία ξεκινά με μια απότομη σαθρή κατηφόρα αυτή την φορά …
Παρά τα ασφάλτινα ελαστικά, κατεβήκαμε πίσω στην βρύση χωρίς κάποιο απρόοπτο και χωρίς να προβληματιστούμε κάπου ….
Συνεχίζουμε προς Γύθειο περνώντας από τα χωριά Ξηροκάμπι, Καμίνια, Λιαντίνα, Άρνα, Πέτρινα και βγαίνουμε στο κεντρικό δρόμο Σπάρτης – Γυθείου.
Μια βρύση στην διαδρομή μας προσφέρει το γάργαρο νερό της και μερικά λεπτά δροσιάς και ξεκούρασης …
Φτάνουμε στο Γύθειο με τα στομάχια μας να έχουν αρχίσει τις διαμαρτυρίες …
Οί όποιες προσπάθειες μας να βρούμε κάτι πρόχειρο για φαγητό απέβησαν άκαρπες (μάλλον λόγω της ώρας).
Δέν θέλαμε να κάτσουμε σε ταβέρνα – εστιατόριο οπότε συνεχίσαμε τον δρόμο μας ….
Αφήνουμε πίσω μας το Γύθειο και συνεχίζουμε παραλιακά με σκοπό να πάμε Κοσμά και από εκεί Λεωνιδίο …
Λίγο μετά την Σελινίτσα σταματάμε στην άκρη του δρόμου που είχε χώρο και ένα κιόσκι.
Ένα κρουασάν και λίγο νερό κατεύνασαν την πείνα μου λίγο …
Ο Θανάσης αρκέστηκε σε ένα τσιγάρο …
Από εκεί είχαμε θέα την παραλία και το ναυάγιο του πλοίου Δημήτριος το οποίο βρίσκεται εκεί από το 1981 …
Μετά την ολιγόλεπτη στάση καβαλάμε και πάλι τα άτια μας και συνεχίζουμε την πορεία μας προς Κοσμά…
Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε προς το χωριό με τον ήλιο να ετοιμάζεται να αποσυρθεί στα ενδότερα του για να ξεκούραστεί …
Κάποιες στάσεις για μερικές φωτογραφίες ο καθένας μας και στην πορεία ξαναβρισκόμαστε …
Φτάνουμε στον Κοσμά, στην πλατεία είχε λίγο κόσμο …
Και τι δεν θα έδινα για μια στάση για ένα κομμάτι γαλακτομπούρεκο με πρόβειο γάλα και ένα κάφε …
Αλλά ο Θανάσης δεν ήθελε να σταματήσουμε για να μην χάσουμε χρόνο μιας και η ώρα είχε αρχίσει να περνάει …
Αφήνουμε πίσω μας τον Κοσμά και συνεχίζουμε προς Λεωνιδίο.
Κάνω ένα τηλέφωνο στον φίλο Μανώλη από την μοτοπαρέα του Λεωνιδίου μπας και καταφέρουμε να βρεθούμε αλλά δυστυχώς ήταν εκτός.
Κάποια άλλη φορά φίλε …
Η διαδρομή είναι όμορφη, σφιχτή, διασκεδαστική και χωρίς κίνηση …
Κάνουμε και μια στάση κάτω από την μονή Ελώνης για κάποιες φωτογραφίες και συνεχίζουμε …
Λίγο πριν φτάσουμε στο Λεωνιδίο δύο μηχανές ανεβαίνουν αντίθετα με σβέλτο ρυθμό, δείχνουν και αυτοί να το διασκεδάζουν …
Φτάνουμε Λεωνίδιο και πάμε κατευθείαν στο καφέ Δίπορτο όλο και κάποιον θα βρούμε εκεί σκέφτομαι και δεν πέφτω έξω …
Βρίσκουμε τον Σωτήρη από την μοτοπαρέα του Λεωνιδίου και παίρνουμε οδηγίες για το που να πάμε επιτέλους να κάτσουμε να φάμε …
Χαιρετάμε με την υπόσχεση μετά το φαγητό να περάσουμε για καφέ …
Λίγα λεπτά αργότερα βρισκόμαστε να καθόμαστε στην ταβέρνα Μουριά και να προσπαθούμε να αποφασίσουμε το τι θα φάμε ενώ τα στομάχια μας παίζουν την ενάτη του Μπετόβεν …
Μερικά λεπτά αργότερα που φάνηκαν αιώνες με τους σιελογόνους αδένες μας να έχουν πρηστεί εμφανίζονται 2 μακαρονάδες, μια με μοσχαράκι κοκκινιστό για τον Θανάση και ή άλλη με κόκορα κρασάτο για μένα …
Δεν νομίζω να έχω ξαναφάει πιο γρήγορα και ταυτόχρονα να το απόλαυσα τόσο πολύ …
Αν ήταν και με χοντρό μακαρόνι θα ήταν καλύτερα αλλά και έτσι ήταν καταπληκτικές και κατάφεραν να χορτάσουν την πείνα μας αλλά και να μας δημιουργήσουν ένα αίσθημα ευφορίας …
Αφού σκεφτόμουν να ζητήσω τσιγάρο από τον Θανάση και ας το έχω κόψει εδώ και 10 χρόνια …
Πληρώνουμε και πάμε πίσω στο Δίπορτο για ένα γρήγορο εσπρεσάκι και λίγο κουβεντούλα με τον Σωτήρη …
Αλλά η ώρα έχει περάσει και έχει πέσει η νύχτα και έχουμε άλλες 3-4 ώρες μπροστά μας …
Χαιρετάμε την παρέα και ξεκινάμε την επιστροφή μας.
Στην αρχή έχω μπεί εγώ μπροστά μιας και η Τζό έχει καλύτερα φώτα, ο λέντ προβολέας της κάνει πολύ καλή δουλειά φωτίζοντας και τις άκρες του δρόμου, ο συγκεκριμένος μπαίνει και στα άλλα μοντέλα της μάρκας αρκεί να θες να αποχωριστείς 150 ευρώπουλα …
Συνεχίζουμε χωρίς καμία στάση και κάποια στιγμή περνάει και ο Θανάσης μπροστά για να με ξεκουράσει …
Φτάνουμε στο Άργος και κάνουμε την πρώτη στάση μετά το Λεωνιδίο και αυτή για να ξεδιψάσουν τα ατίθασα άτια μας …
Η κατανάλωση ήταν στα ίδια επίπεδα, λογικό θα μου πεις μιας και μιλάμε για το ίδιο μοτέρ …
Μετά το Άργος βγαίνουμε στην Εθνική αφού πρώτα κάνουμε και εμείς μια στάση να ανακουφιστούμε …
Τα χιλιόμετρα της εθνικής περνάνε σχετικά γρήγορα.
Κάνουμε μια στάση μετά τα διόδια της Ελευσίνας για να αποχαιρετιστούμε αν και μένουμε σχετικά κοντά …
Συνεχίζουμε και πριν το καταλάβουμε έχουμε φτάσει πίσω στα σπίτια μας …
Ήταν μια ωραία γεμάτη βόλτα και η πρώτη ουσιαστικά επαφή με το Royal Enfield Super Meteor 650 σε ταξίδι …
Δεν με κούρασε ιδιαίτερα παρόλο τις πολλές ώρες από τις 08:00 το πρωί μέχρι τις 00:30 το βράδυ και μου χάριζε συνεχώς χαμόγελα …
Δευτέρα πρωί φορτώνομαι το νέο κυλινδροπίστονο του Himalayan και την παλιά μπαταρία του classic (δεν το κυκλοφορούσα αρκετά μέσα στην καραντίνα και δεν άντεξε) και κατευθείαν στην αντιπροσωπεία …
Παρέδωσα το υλικό μίλησα λίγο με τον μηχανικό και με τα υπόλοιπους στην αντιπροσωπεία και στην πρόταση να πάρω για δοκιμή άλλη μηχανή δεν είπα όχι …
Διάλεξα την δικύλινδρη κυρία (continental 650) το Interceptor ήθελα αλλά δεν το είχαν …
Αφού ευχαρίστησα τα παιδιά για το δώρο ξεκίνησα ….
Είναι ωραίο εμφανισιακά και τα έχτρα που έχει πάνω κάνουν την διαφορά….
Ο ήχος από την εξάτμιση μαγευτικός το μοτέρ βγάζει ενα ωραίο σφύριγμα …
Είναι το πιο δυνατό RE παραγωγής αυτή την στιγμή με 650 κυβικά, 47 αλογάκια στις 7250 και 52nm στις 5250, το βάρος της είναι στα 198 κιλά άδεια και τα κιλάκια της τα κρύβει πολύ καλά όπως θα έκανε κάθε καθώς πρέπει κυρία που ενδιαφέρεται για την εμφάνιση της και ειδικά αν είναι γαλαζοαίματη ….
Δεν είναι η ατίθαση δεσποινίς που θα σε συνεπάρει με την ζωντάνια της και την νεανικότητα της …
Αλλά μια κυρία που ξέρει ποια είναι και έχει όλη την εμπειρία να σε κάνει δικό της ….
Και τι χρειάζεται ένας άντρας στις μέρες μας, μια σύντροφο (ενίοτε και παραπάνω) να τον καταλαβαίνει να του κάνει όλα τα χατίρια και να του δείχνει πόσο τον αγαπά …
Και η εν λόγο κυρία τα κάνει όλα αυτά και με το παραπάνω ….
Έχει αρκετή δύναμη για να ταξιδεύει σε τριψήφια νούμερα, στα 120 γουργουρίζει …
Ακούγεται ωραία …
Έχει καλά φρένα με abs
Οι αναρτήσεις είναι καλές (για την τιμή της πάντα)
Από εμφάνιση σκίζει
Δεν έχει κραδασμούς
Ο ψεκασμός δουλεύει πολύ καλά (δεν αισθάνθηκα κανένα δισταγμό η κόμπιασμα σε οποιεσδήποτε στροφές)
Στρίβει με την σκέψη
Τραβάει τα βλέμματα όπου και να πάς και δεν σε πειράζει ίσα ίσα σου αρέσει, κορδώνεσαι όλο περηφάνια …
Όπου και άν πήγα σε όσους την έδειξα σε όλους άρεσε, από όπου πέρασα έβλεπα άλλα αρσενικά να γυρνάνε να την κοιτάνε …
Σταματάγανε δίπλα μου αυτοκίνητα και μου έκαναν κοπλιμέντα για την κούκλα που καβαλούσα ….
Δεν υπάρχει καλύτερο φάρμακο για την επιβεβαίωση του ανδρισμού κάθε αρσενικού, από τον θαυμασμό και την ζήλια τον άλλων για αυτήν που συνοδεύει …
Νιώθεις σαν να έχεις βγάλει βόλτα την Μόνικα Μπελούτσι …
Με αυτά και με αυτά έφτασε μεσημέρι…
Γύρισα σπίτι έφαγα μεσημεριανό και πήρα αγκαζέ την νέα μου ερωμένη και κατηφορίσαμε μέχρι το Τατόι μετά μια βόλτα μέχρι τα βασιλικά κτήματα μιας και είναι γαλαζοαίματη και καταλήξαμε στην λίμνη Μπελέτσι και μετά επιστροφή στο σπίτι και στην οικογενειακή θαλπωρή, όπου η σύζυγος (η δική μου “Μπελούτσι”) με περίμενε να μου φτιάξει καφέ και να μάθει πώς τα πέρασα με την αντίζηλο ….
Για να πούμε και τα αρνητικά, θηλυκά ανίστοιχα της “Μπελούτσι” δεν είναι εύκολα, όταν κατέβηκα απο πάνω της δεν μπορούσα να περπατήσω … με ξεπάτωσε η άτιμη … αλλά αυτό συνηθίζεται … μάλλον …
Ερωτευτείτε ελεύθερα … για τυχόν ονειρώξεις δεν ευθύνομαι
Τα ταξίδια μου / My travels 