Έχω βάλει το ξυπνητήρι να χτυπήσει στις 5 το πρωί ώστε να βγούμε έξω και να χαζέψουμε τα αερόστατα.
Το ξυπνητύρι χτυπάει και το να σηκωθούμε από το κρεβάτι μετά από ελάχιστες ώρες ύπνου αποδεικνύεται αρκετά δύσκολο αλλά τα καταφέραμε.
Ανεβήκαμε στην ταράτσα και χαζεύαμε τα αερόστατα που σηκώνονταν σιγά σιγά μαζί με τον ήλιο …
Δεν ήμασταν οι μόνοι παντού τριγύρω έβλεπες ανθρώπους να έχουν κάνει το ίδιο.
Ωραίο θέαμα και τελείως διαφορετικό να το βλέπεις από κάτω αυτήν την φορά …
Καθήσαμε και τα χαζεύαμε μέχρι που ο ήλιο σηκώθηκε αρκετά ψηλά και στην συνέχεια έφτιαξα ένα καφέ και άραξα στην βεράντα περιμένοντας να έρθει η ώρα για το πρωινό, η μικρή είχε πέσει και πάλι για ύπνο …
Το πρωινό ήταν ένα πολύ πλούσιος μπουφές με όλα τα καλά …
Η Μαρία γνώρισε και την κόρη της ιδιοκτήτριας η οποία ήταν συνομήλικη της …
Μετά το πρωινό επιστρέψαμε πίσω στο δωμάτιο και αράξαμε να περάσει λίγο η ώρα και στην συνέχεια να πάμε να επισκεφτούμε την υπόγεια πόλη στο Καιμακλί …
Η απόσταση σχετικά μικρή και δεν αργούμε να φτάσουμε, εντύπωση μας έκανε μια τεράστια φυλακή που είδαμε στον δρόμο σαν μια μικρή πόλη περιφραγμένη από πανύψηλα τείχη …
Φτάνουμε παρκάρουμε και δένουμε τα πράγματα μας πάνω στο himalayan και αφου ρίξουμε μια ματιά στα τουριστικά μαγαζιά μπαίνουμε στην υπόγεια πόλη και αρχίζουμε να περιπλανιόμαστε …
Έχει αρκετό κόσμο και παντού γκρουπάκια με ξεναγούς οπότε θέλοντας και μη μην μπορώντας να τους προσπεράσεις κάθεσαι λίγο πιο πίσω και ακούς και εσύ τι λένε …
Αυτές οι υπόγειες πόλεις δεν συνιστώνται σε όσους πάσχουν από κλειστοφοβία …
Σε πολλές περιπτώσεις σχεδόν περνάς μπουσουλώντας.
Πρέπει να κάτσαμε πάνω από μία ώρα μέσα την υπόγεια πόλη και όταν βγήκαμε έξω αράξαμε σε ένα παραπλήσιο καφέ για να πιούμε ένα φρεσκοστημένο χυμό πορτοκάλι …
Επιστρέψαμε στο μηχανάκι μας το οποίο μας περίμενε υπομονετικά ευτυχώς στην σκιά ενός κτιρίου …
Το καβαλάμε και ξεκινάμε την επιστροφή μας πίσω στο ξενοδοχείο κάνοντας μερικές στάσεις για φωτογραφίες και να χαζέψουμε το τοπίο …
Το μεσημεριανό μας ήταν μερικά μπισκότα και μετά η μικρή ξανά έπεσε για ύπνο και εγώ έφτιαξα ένα καφε και άραξα στην βεράντα και προσπαθούσα να βάλω σε τάξη το μυαλό μου και τα θέλω μου.
Πότε πότε έριχνα και μια ματιά στην μικρή που είχε ξεραθεί στον ύπνο, είχε αρχίσει η κούραση να μαζεύεται …
Μέχρι στιγμής είχαμε δει τα 2 από τα 3 μέρη που ήθελε να δει η μικρή, έμενε η Κωνσταντινούπολη για να ολοκληρωθούν τα μέρη που ήθελε να επισκεφτεί …
Από την άλλη εγώ ήθελα να συνεχίσω για να δώ και μέρη που δεν είχα ξαναδεί όπως το όρος Νεμρούτ να πάμε και στο ντάρκ κάνυον …
Έχω χαθεί μέσα στους χάρτες και να υπολογίζω αποστάσεις χρόνους και τις διαθέσιμες μέρες αλλά και χρήματα που είχαμε …
Είχα και μια επικοινωνία με την βάση και για πρώτη φορά είχε αρχίσει να μου λείπει το σπίτι και οι αγαπημένοι τόσο η καλή μου αλλά και ο τζούνιορ …
Δεν άργησα να πάρω την απόφαση ότι θα έπρεπε να αρχίσουμε την επιστροφή μας και να κάτσουμε για τρεις διανυκτερεύσεις στην Πόλη …
Επικοινωνία εκ νέου με την βάση για να μας βρει κατάλυμα για τα επόμενα τρία βράδια στην Πόλη …
Αυτό το ταξίδι δεν έγινε για μένα, οπότε υποσχέθηκα στο εαυτό μου ότι σύντομα θα ξαναέρθω και θα πάω να δώ όλα αυτά τα μέρη που θέλω …
Με αυτά και με αυτά είχε γίνει απόγευμα, ξύπνησα την μικρή και κατέβηκα κάτω στο Himalayan για ένα έλεγχο, να δώ πιέσεις να λαδώσω την αλυσίδα για να είναι έτοιμο για αύριο το πρωί που θα έπρεπε να μας πάει χωρίς σταματημό μέχρι την Κωνσταντινούπολη …
Καθόταν εκεί ατάραχο και απολάμβανε την φροντίδα και τα χάδια, δεύτερη φορά που πατάνε οι ρόδες του σε αυτά τα μέρη …
Ότι και να πώ για αυτό το μηχανάκι είναι λίγο με έχει ταξιδέψει απροβλημάτιστα σε απόμερες και μακρινές διαδρομές στην Ελλάδα αλλά και 2 φορές στην Τουρκία, με τον δικό του χαλαρό και ράθυμο ρυθμό …
Αν και δεν δένομαι συνήθως με τα σίδερα το συγκεκριμένο κατέχει μια συγκεκριμένη γωνιά στην καρδιά μου και δεν πρόκειται να την χάσει ποτέ ακόμα αν χρειαστεί κάποια στιγμή να χωρίσουν οι δρόμοι μας …
Αφού ετοιμάστηκε και η Μαρία βγήκαμε τσάρκα και το ηλιοβασίλεμα μας βρίσκει σε ένα ύψωμα να χαζεύουμε την πόλη του Γκιόρεμε από ψηλά …
Επιστρέψαμε και αφήσαμε το μηχανάκι και συνεχίσαμε με τα πόδια ..
Η πόλη έχει αλλάξει αρκετά μέσα σε 4 χρόνια από την τελευταία φορά που είχα έρθει το καλοκαίρι του 2019, έχει μεγαλώσει και έχει αρχίσει να χάνει το χρώμα της …
Έχουν ανοίξει κάθε λογής μαγαζιά από ινδικά εστιατόρια μέχρι κινέζικα πολυκαταστήματα, καφετέριες με δυνατή μουσική σε κάθε γωνιά …
Και ο κόσμος έχει αλλάξει, η νέα γενιά είναι πιο απελευθερωμένη και αναφέρομαι κυρίως στις γυναίκες ….
Καταλήγουμε για φαγητό σε ένα Burger King και εκεί που καθόμαστε ξαφνικά ακούμε ελληνική μουσική απο τα μεγάφωνα, πλάκα είχε …
Αφού φάγαμε περάσαμε το τελευταίο βράδυ περπατώντας στα σοκάκια της πόλης συζητώντας και βγάζοντας φωτογραφίες …
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, τους ενημερώσαμε ότι την επομένη θα φεύγαμε αξημέρωτα και αφού μαζέψαμε και ετοιμάσαμε τα πράγματα μας κάναμε ένα ντουζάκι και την πέσαμε για ύπνο.
Αφεθήκαμε στην αγκαλιά του Μορφέα να μας ταξιδέψει πίσω στους αγαπημένους μας μέσα από τα όνειρα μας ….
Πέμπτη ημέρα ταξιδιού (Παρασκευή 18 Αυγούστου 2023)
Χιλιόμετρα που διανύσαμε 615χλμ, 7 ώρες και 56 λεπτά.
Πολύ πρωινό ξύπνημα σήμερα, 6 παρά χτύπησε το ξυπνητήρι, φτιάχνω καφέ τρώμε και κάποια μπισκότα που είχαμε προμηθευτεί και 7 παρά 10 η μηχανή ήταν φορτωμένη και ξεκινούσαμε ….
Το πέταγμα με τα αερόστατα δείχνει να έχει γίνει μόδα στην Τουρκία μιας και στο Παμούκαλε βλέπουμε να πετούν όχι τόσο πολλά όπως στην Καππαδοκία όμως.
Έχουμε σχετικά μεγάλη μέρα μπροστά μας για αυτό αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε νωρίς για να μην μας πιάσει το βράδυ.
Έχει μια ωραία δροσιά το πρωί και η κίνηση είναι ελάχιστη, περνάμε έξω από το Ντενιζλί και συνεχίζουμε με κατεύθυνση ανατολικά έχω περάσει από εδώ άλλη μια φορά το 2019 και όμως τα μέρη φέρονται τόσο γνώριμα …
Σε κάποια σημεία σταματήσαμε στο ίδιο μέρος που είχα σταματήσει και με το Νίκο το 2019!
Όσο μπαίνουμε πιο μέσα τόσο μας αρέσει πιο πολύ και ας είναι πιο άγρια και ερημικά!
Έχουμε αρχίσει να βρίσκουμε τους ταξιδιωτικούς μας ρυθμούς και η θερμοκρασία είναι ανεκτή.
Εννοείται ότι συχνά πυκνά σταματάμε και βρέχουμε τα buff που μας κρατάνε δροσερούς.
Η διαδρομή μέχρι το Ικόνιο είναι αρκετά ενδιαφέρουσα από εκεί και μέχρι το Ακσαράι είναι βαρετή θα έλεγα, μονότονη ουσιαστικά μια ευθεία μέσα σε ερημικό τοπίο το οποίο κατα διαστήματα είναι καλλιεργήσιμο …
Από το πρωί είμαστε μόνο με μερικά μπισκότα αλλά την παλεύουμε, τα χωριά διαδέχονται το ένα το άλλο και είναι φανερό ότι το βιωτικό επίπεδο είναι υποβαθμισμένο σε σύγκριση με τις περιοχές πιο κοντά στα παράλια…
Βλέπεις συχνά χαμόσπιτα αλλά μπορείς να δεις ότι και η περιοχή αναπτύσσεται βλέπεις σύγχρονα γεωργικά μηχανήματα και στις πόλεις και στις κωμοπόλεις καινούρια κτίρια …
Ενδιάμεσα υπάρχουν τεράστιες άγονες εκτάσεις και είναι να απορείς που οι πρόγονοι μας έφτασαν εκεί που έφτασαν με τα μέσα που διέθεταν εκείνη την εποχή καθώς και το παράλογο του όλου εγχειρήματος καθώς και το ότι ήθελαν να πάνε και ακόμα πιο μέσα …
Αυτά σκεφτόμουν καθώς διασχίζαμε της επαρχία του Αφιον Καραχισαρ.
Καλύπτουμε τα χιλιόμετρα αργά αλλά σταθερά και πριν το καταλάβουμε έχουμε φτάσει στο Ικόνιο μια σύντομη στάση για να πιούμε νερό και να ξεκουράσουμε τα μαλακά μας μόρια και συνεχίζουμε.
Με το που βγαίνουμε από την πόλη σταματάμε σε ένα από τα εστιατόρια που υπάρχουν πάνω στον δρόμο για να γεμίσουμε τα άδεια στομάχια μας και στην συνέχεια να ποτίσουμε και το ακούραστο άτι μας …
Μια χαρά μας έχει φέρει μέχρι εδώ απροβλημάτιστα και με μια σχετική άνεση.
Ποιός να του το έλεγε ότι θα ξαναπάταγε τις ρόδες του ξανά στα ίδια μέρη κουβαλώντας αυτή την φορά την κόρη, η οποία του έχει και αδυναμία !!!
Όλα τα μειονεκτήματα που έχει όταν ταξιδεύεις μαζί του είτε στην χώρα μας (που δεν υπάρχει αστυνόμευση) εδώ δεν υφίστανται, έχει επαρκή δύναμη να μας ταξιδεύει παρόλο που είναι φορτωμένο ώς τα μπούνια, ακόμα και στις προσπεράσεις φορτηγών δεν προβληματίζει μιας και τα αυτά είναι βαρυφορτωμένα και κινούνται σχετικά αργά …
Είναι ένας καταπληκτικός τουρίστας που του αρέσει να ρουφάει τα τοπία και να σε αφήνει να καταγράφεις στον σκληρό δίσκου είτε του μυαλού είτε της κάμερας όλες τις εικόνες που βλέπεις.
Αφού χορτάσαμε τα πεινασμένα στομάχια μας ήπιαμε και το ζεστό μας τσάι και επιστρέψαμε στο πιστό μας σύντροφο που μας περίμενε υπομονετικά κάτω από τον καυτό ήλιο …
Είχε μεσημεριάσει και η ζέστη είχε αρχίσει να χτυπάει κόκκινα αλλά είχαμε ηδη κάνει πάνω από την μισή διαδρομή, δεν θέλαμε πολύ ακόμα, σε μερικές ώρες θα φτάναμε στο Γκιόρεμε …
Αυτήν την φορά η διάσχιση αυτού του έρημου κατά τόπους τοπίο μου φάνηκε μικρότερη από ότι πριν μερικά χρόνια, κάτι παιχνίδια που παίζει το μυαλό!
Από το Ακσαράι και μετά το τοπίο αλλάζει γίνεται πιο άγριο ακόμα αλλά πιο όμορφο.
Το Ακσαράι δείχνει σύγχρονη και μεγάλη πόλη, το διασχίζουμε και συνεχίζουμε ανατολικά προς την Νεβσεχίρ και από εκεί φτάνουμε στο Γκιόρεμε και μετά από μερικά μπρος πίσω στα στενά του βρίσκουμε το ξενοδοχείο.
Κάνουμε τσεκ-ιν, ξεφορτώνουμε το μηχανάκι μας και το αφήνουμε να πάρει ανάσες και να ξεκουραστεί …
Η Μαρία πέφτει ξερή για ύπνο μετά από ένα ντουζάκι και εγώ φτιάχνω ένα καφέ και αράζω στην βεράντα, ώρα για χαλάρωση και επικοινωνία με το σπίτι …
Το δωμάτιο είναι λίγο μικρό και δεν έχει κλιματισμό, ευτυχώς έχει έναν ανεμιστήρα που με αυτόν παλεύεται η ζέστη, κλασικά είναι σκαμμένο στο βράχο αυτό το βοηθάει να κρατάει μια σχετικά σταθερή θερμοκρασία …
Η ώρα περνάει και όταν ξύπνησε και η Μαρία κατηφορίζουμε προς το κέντρο της πόλης με τα πόδια για να χαζέψουμε και να βρούμε και κάτι να φάμε …
Περνάμε αρκετή ώρα περπατώντας στα σοκάκια της πόλης και χαζεύοντας μαγαζιά με τουριστικά, στο τέλος καταλήγουμε να πάρουμε πακέτο ντονέρ και κόκα κόλα και να επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο και να τρώμε στην ταράτσα χαζεύοντας την πόλη από ψηλά …
Κάτσαμε αρκετή ώρα στην ταράτσα και χαζεύαμε την φωτισμένη πόλη μέχρι να μας καταβάλει η κούραση και σιγά σιγά να οδηγηθούμε στο δωμάτιο μας και να πέσουμε ξεροί για ύπνο.
Χιλιόμετρα που διανύσαμε 255, 3 ώρες και 12 λέπτα.
Πρωινό ξύπνημα, ντυνόμαστε και κατεβαίνουμε για πρωινό.
Ένας πλούσιος μπουφές μας περίμενε και τον επισκεφτήκαμε δύο φορές …
Δεν υπήρχε βιασύνη σήμερα μιας και θέλαμε μόνο ένα 4ωρο για να φτάσουμε στο Παμούκαλε …
Είχαμε κλείσει ξενοδοχείο από το προηγούμενο βράδυ.
Ανεβήκαμε στο δωμάτιο, εγώ πήρα και καφέ μαζί μου …
Αράξαμε λίγο στο δωμάτιο και ετοιμάσαμε και τα πράγματα μας. Στην συνέχεια εγώ κατέβηκα κάτω στο μηχανάκι που μας περίμενε με ανυπομονησία …
Έλεγξα τις πιέσεις στα ελαστικά, λάδωσα την αλυσίδα και έσφιξα και τον πλαϊνό ορθοστάτη που έχει μια τάση να ξεβιδώνεται το κάτω μέρος του (είναι ρυθμιζόμενος). Όλο αυτό έχει γίνει ιεροτελεστία κάθε πρωί πριν φορτώσω το μηχανάκι ένας σύντομος έλεγχος ότι είναι όλα καλά και τελειώνει πάντα μέ ένα χάδι …
Ανεβαίνω πάνω στο μηχανάκι και κατεβάζω μαζί με την βοήθεια της Μαρίας όλα μας τα πράγματα και τα φορτώνουμε πάνω στο Himalayan, στην συνέχεια ανεβαίνουμε πάλι στο δωμάτιο ένας τελευταίος έλεγχος ότι δεν ξεχάσαμε τίποτα, παίρνουμε μπουφάν και κράνη και κατεβαίνουμε κάτω στην ρεσεψιόν για να κάνουμε check-out …
Μερικά λεπτά αργότερα βρισκόμαστε πάνω στο μηχανάκι να ταξιδεύουμε και πάλι …
Κοιμηθήκαμε πολύ καλά το προηγούμενο βράδυ και αισθανόμαστε ξεκούραστοι …
Παρόλο που είναι σχετικά νωρίς η θερμοκρασία είναι ανεβασμένη.
Διασχίζουμε ελαιώνες που απλώνονται όσο φτάνει το μάτι και με το που τελειώνουν αυτοί συνεχίζουμε με αμπέλια και μετά με άλλες καλλιέργειες …
Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις την έκταση με όλες αυτές τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις σαν τον κάμπο της Λάρισας για παράδειγμα αλλά πολύ μεγαλύτερη …
Στο Αλασεχίρ σταματάμε για να ξεδιψάσουμε όλοι μας …
Το Himalayan προτίμησε απλή αμόλυβδη ενώ εγώ με την Μαρία ήπιαμε από ένα παγωμένο τσάι και πήραμε και 2 παγωμένα μπουκάλια νερό για να γεμίσουμε τα θερμός που κουβαλάγαμε για να έχουμε δροσερό νερό σε όλο τα ταξίδι …
Η θερμοκρασία είχε ξεπεράσει τους 35 βαθμούς και συνέχιζε την άνοδο της με πολύ γρήγορους ρυθμούς, κάποια στιγμή θα λαχανιάσει σκεφτόμουν (η θερμοκρασία) και θα σταματήσει να ανεβαίνει, δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι !!!!
Είχαμε γίνει ανθρώπινα θερμόμετρα καταλαβαίναμε και την παραμικρή μεταβολή …
Συνεχίζουμε και φτάνουμε στην επαρχία Ντενιζλί (Μαγνησία Μ. Ασίας) η θερμοκρασία έχει φτάσει τους 40 βαθμούς …
Ψάχνουμε να βρούμε έναν ίσκιο για να αράξουμε λίγο, το οποίο αποδεικνύεται πολύ δύσκολο η καλύτερα αδύνατο ..
Ο δρόμος που ταξιδεύουμε είναι με 2 λωρίδες και στα οποία παρκινγκ βρίσκουμε δεν υπάρχει ούτε ένα δέντρο να κάτσουμε λίγο από κάτω …
Τελικά το παίρνουμε απόφαση ότι ίσκιο δεν θα βρούμε σταματάμε στο πρώτο πάρκινγκ που βρίσκουμε έχει 41 βαθμούς υπό σκιά και εμείς βρισκόμαστε υπό τον αδυσώπητο ήλιο …
Βγάζουμε γάντια, κράνη, μπουφάν, πίνουμε παγωμένο νερό (να είναι καλά τα θερμός) τρώμε και τα τελευταία μπισκότα που είχαμε μαζί μας …
Ο ήλιος δεν αντέχεται με τίποτα ξεκινάμε να ετοιμαζόμαστε για να ξεκινήσουμε όταν μου ήρθε η ιδέα να βρέξω τα buff (λαιμουδιέρες) μας …
Τα φοράμε και αμέσως ανακουφιζόμαστε …
Ανεβαίνουμε πάνω στο μηχανάκι που περίμενε υπομονετικά κάτω από τον καυτό ήλιο μπας και ξεκινήσουμε και δροσιστεί και αυτό λιγάκι από τον αέρα …
Η βρεγμένη λαιμουδιέρα λειτουργεί σαν aircondition και μας δροσίζει απίστευτα …
Ο αέρας είναι καυτός και όταν λέμε καυτός είναι σαν να κάθεσαι μπροστά από τον φούρνο που ψήνεται ένα ωραίο ψητό και ανοίγεις την πόρτα για να το ελέγξεις και σε χτυπάει ο καυτός αέρος που δραπετεύει από τον φούρνο …
Οι ζελατίνες στα κράνη μας παραμένουν κατεβασμένες αλλιώς θα ψηθούμε …
Όσο τα buff είναι βρεγμένα η κατάσταση είναι ανεκτή αλλά μόλις στεγνώσουν γίνεται ανυπόφορη οπότε στάση στην άκρη ξανά βρέξιμο και πάλι από την αρχή …
Η θερμοκρασία έχει φτάσει στους 42 βαθμούς, νιώθουμε να σιγοψηνόμαστε …
Το κάθε λεπτό που περνάει είναι μαρτύριο αλλά μόλις βλέπουμε στο βάθος το ασπρισμένο Παμούκαλε παίρνουμε δυνάμεις και συνεχίζουμε …
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας, κάνουμε τσεκ ιν και ξεφορτώνουμε το μηχανάκι η θερμοκρασία δεν έχει υποχωρήσει καθόλου …
Ανάβουμε το κλιματιστικό μέσα στο δωμάτιο και παίρνουμε τα πάνω μας …
Παίρνουμε την λάθος απόφαση να επισκεφτούμε το Παμούκαλε μέσα στο μεσημέρι (το οποίο αποδείχτηκε μεγάλο λάθος)!!!
Στο δρόμο σταματάμε σε ένα μαγαζί και ψωνίζουμε καπέλα και μαγιό που είχαμε ξεχάσει να πάρουμε μαζί μας …
Παίρνουμε το ίδιο καπέλο και οι δύο, θα μπορούσαμε να είμαστε διδυμάκια (λέμε τώρα) …
Ξεκινάμε την ανάβαση στους λευκούς βράχους …
Η αντηλιά μας τυφλώνει και νιώθουμε να μας χτυπάει ο ήλιος από όλες τις κατευθύνσεις …
Το νερό που τρέχει στα πόδια μας είναι βραστό …
Δεν ψηθήκαμε πάνω στο μηχανάκι και τελικά θα βράσουμε εδώ στα λουτρά …
Υπάρχει παρά πολύς κόσμος από όλες τις ηλικίες και όλες τις φυλές του κόσμου και όλοι δείχνουν να υποφέρουν και τι δεν θα έδινα για μια ομπρέλα ….
Η οποία τελικά φαίνεται να είναι ένα άκρως απαραίτητο ταξιδιωτικό αξεσουάρ που συνήθως δεν παίρνουμε μαζί μας …
Βρέχει και έχεις κατέβει από το μηχανάκι και θες να βγάλεις το κράνος ανοίγεις την ομπρέλα …
Έχεις σταματήσει κατακαλόκαιρο κάπου και δεν έχει ίσκιο ; ανοίγεις την ομπρέλα
Η Μαρία ξαφνικά μου λέει ότι ζαλίζεται …
Επιστρατεύονται τα παγωμένα νερά που καβάλαγα μαζί μου και αφού την λούζω με παγωμένο νερό έχει αρχίσει να αισθάνεται λίγο καλύτερα …
Σε αυτό το σημείο δεν έχει που να κάτσεις οπότε σιγά σιγά ανεβαίνουμε προς τα πάνω ενώ συνεχίζω να την καταβρέχω με δροσερό νερό …
Μετά από λίγο που φάνηκε αιώνας φτάνουμε στην κορυφή και βρίσκουμε να κάτσουμε σε ένα σκαλάκι κάτω από τον ίσκιο που μας προσφέρουν απλόχερα τα δέντρα …
Λίγο παγωμένο νερό ακόμα και ένα παγωτάκι και έχει συνέλθει, με κατατρόμαξε …
Αφού συνήλθε και ανέκτησε τις δυνάμεις της επισκεφθήκαμε λίγο τον αρχαιολογικό χώρο και τα λουτρά της Κλεοπάτρας …
Στα οποία μπορούσε να κανείς μπάνιο και εσύ (με εισιτήριο) και έβλεπες τον κάθε πικραμένο και την κάθε πικραμένη να κάνει μπάνιο και να βγάζει φωτογραφίες ανάμεσα και πάνω σε βυθισμένους κίονες λες και ήταν σε πισίνα !!!
Πολύ άσχημο να το βλέπεις, δεν κάτσαμε πολύ ώρα ξεκινήσαμε την επιστροφή μας και ευτυχώς είχε συννεφιάσει οπότε η κάθοδος μας ήταν παραπάνω από ανεκτή, σχεδόν την απολαύσαμε μπορώ να πώ …
Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο, ανοίγουμε το κλιματιστικό και την πεφτουμε για ύπνο …
Ξυπνάμε και έχει ηδη αρχίσει να νυχτώνει, ντυνόμαστε και βγαίνουμε έξω βόλτα σε αναζήτησή τροφής …
Έχουμε να φάμε από το πρωί αν εξαιρέσεις κάποια μπισκότα και ένα παγωτό …
Αράζουμε σε ένα τουριστικό μαγαζί απέναντι από τον φωτισμένο λευκό βράχο, παραγγέλνουμε και τα καταβροχθίζουμε εν ριπή οφθαλμού …
Επιστρέφουμε στο δωμάτιο μας εξουθενωμένοι μεν αλλά τουλάχιστον χορτάτοι …
Η αυριανή ημέρα θα ήταν δύσκολη μιας και είχαμε πολλά χιλιόμετρα να διανύσουμε μέχρι το Γκίορεμε στην Καππαδοκία.
Η σύζυγος μας είχε κλείσει ήδη δωμάτιο όποτε θα έπρεπε να φτάσουμε εκεί , το καλό ήταν ότι θα καθόμασταν εκεί για δύο ημέρες …
Αλλά θα έπρεπε να ξεκινήσουμε πολύ πρωί οπότε θα χάναμε το πρωινό …
Με αυτά και με αυτά μας πήρε ο ύπνος αποκαμωμενους, αφεθήκαμε στην αγκαλιά του Μορφέα και αφεθήκαμε να μας ταξιδέψει σε ένα βαθύ ύπνο που μας ξεκούρασε …
Ένα ταξίδι που έχει καθυστερήσει ένα χρόνο, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ ….
Η απόφαση πάρθηκε σχεδόν ένα μήνα πριν αναχωρήσουμε, έγιναν οι απαραίτητες προετοιμασίες στο μηχανάκι ώστε να είναι ετοιμοπόλεμο(δηλαδή αλλαγή λαδιού και φίλτρου και ρύθμιση βαλβίδων), αγοράστηκε και εξοπλισμός για την κόρη που θα με συντρόφευε σε αυτό το ταξίδι και φύγαμε για οικογενειακές διακοπές …
Ο πολύ καλός φίλος Σπύρος ακα Elifain επιμελήθηκε κάποιων σκίτσων για το ταξίδι που θα χρησιμοποιηθούν για να φτιάξουμε αναμνηστικά …
Ο Σπύρος είχε κάνει και το σκίτσο από το προηγούμενο ταξίδι στην Τουρκία καθώς και άλλο ένα για την Τυνησία αλλά αυτό το ταξίδι δεν έγινε, μας πρόλαβαν οι εξελίξεις το 2020 και αναβλήθηκε για κάποια στιγμή στο μέλλον …
Δεν θα μπορούσα να παραλείψω και την δουλειά που έκανε η σύζυγος του άλλου φίλου Νίκου ακα Νοε που επιμελήθηκε το χρώματα στα παραπάνω σκίτσα από το προηγούμενα ταξίδια !!!
Ότι και να πώ και για αυτούς τους φίλους είναι λίγο και θα τους είμαι για πάντα ευγνώμων !!!
Είχαμε αποφασίσει να φύγουμε γύρω στο Δεκαπενταύγουστο χωρίς να έχουμε ορίσει ακριβή ημερομηνία …
Μέχρι να έρθει η ώρα του ταξιδιού είχαμε να πάμε για οικογενειακές διακοπές …
Το ταξίδι των διακοπών ξεκίνησε άσχημα μιας και το καράβι που θα μας πήγαινε στην Ρόδο έμεινε και ρυμουλκήθηκε πίσω στο λιμάνι του Πειραιά όπου επισκευάστηκε και ξεκίνησε εκ νέου …
27 ώρες διήρκησε το ταξίδι, θα μπορούσε να είναι και χειρότερα να έχει πάθει την βλάβη μεσοπέλαγα και όχι κοντά στον Πειραιά, οπότε όλα καλά …
Οι μέρες των διακοπών κυλούν αργά και ανέμελα και το ταξίδι μοιάζει τόσο μακρινό …
Όλα τα ωραία έχουν και ένα τέλος όπως και οι διακοπές μας, αλλά κάτι ωραίο τελειώνει και κάτι άλλο όμορφο ξεκινάει σε αυτή την ζωή …
Με την επιστροφή μας έγιναν και οι τελευταίες προετοιμασίες και ενώ είχαμε πεί ότι θα ξεκινούσαμε ανήμερα την Παναγίας με προορισμό το Τσανάκαλε, τελικά φύγαμε το απόγευμα της προηγούμενης για να κερδίσουμε κάποιες ώρες …
Πρώτη ημέρα ταξιδιού (Δευτέρα 14 Αυγούστου 2023)
Χιλιόμετρα που διανύσαμε 232.
Ξεκινήσαμε να φορτώνουμε το μηχανάκι αργά το μεσημέρι αλλά λίγο μια ξαφνική μπόρα λίγο η υγρασία που ακολούθησε μετά μας έβγαλε εκτός προγράμματος με αποτέλεσμα να ξεκινήσουμε αργότερα από ότι θα θέλαμε …
Αφού την φορτώσαμε ρυθμίσαμε την προφόρτιση της πίσω ανάρτησης αν και θα το έβλεπα και στον δρόμο και την καβάλησε ο γιός μαζί με την κόρη για να δώ αν η αλυσίδα χρειάζεται κάποια ρύθμιση αλλά ο τζόγος που έπρεπε να έχει ήταν μια χαρά …
Το Himalayan φορτωμένο ως εκεί που δεν παίρνει, αλλά αυτό εκεί τα υπομένει όλα αδιαμαρτύρητα και καταβάλει μεγάλη προσπάθεια να μας ταξιδέψει όσο πιο άνετα μπορεί …
Βέβαια υπάρχουν στιγμές όπως αυτή μιας προσπέρασης σε νταλίκα στην ανηφόρα στο Μαρτίνο που θα μπορούσε χαλαρά να είναι σκηνή από ταινία του Αγγελόπουλου !!!
Ξεκινήσαμε σχετικά αργά κατά τις 18:30 από την Αθήνα και η νύχτα μας βρήκε να διανυκτερεύουμε στην Λαμία …
Λόγω του φορτώματος το φανάρι φέγγει πιο ψηλά από ότι συνήθως και θα πρέπει με την πρώτη ευκαιρία να το κοιτάξω.
Είναι απίστευτα τα τοπία που μπορείς να δείς ακόμα και ταξιδεύοντας από την εθνική οδό αν οι ταχύτητες είναι μικρές …
Από την άλλη δεν είναι και εύκολο να ταξιδεύεις με χαμηλή ταχύτητα για τόσο μεγάλα διαστήματα …
Αλλά έχουμε πεί ότι σε αυτό το ταξίδι θα γνωρίσουμε τους εαυτούς μας και ο ένας τον άλλο καλύτερα και ο καταλύτης για όλα αυτά θα είναι το Himalayan !!!
Η σύζυγος έχει αναλάβει την επιμέλεια του ταξιδιού.
Μιάμιση ώρα μετά η πρώτη στάση μας βρίσκει στα ΣΕΑ της Αταλάντης για να ενημερωθεί η σύζυγος ότι θα πρέπει να μας βρεί ξενοδοχείο σε απόσταση μιας ώρας από εκεί που ήμασταν και εμείς να ξεμουδιάσουμε λίγο αλλά και να δροσιστούμε …
Δίχως να χάσει στιγμή η καλή μου μας βρήκε και μας έκλεισε στην Λαμία, όπου φτάσαμε σχεδόν μια ώρα μετά, παρκάραμε, ξεφορτώσαμε, αλλάξαμε και βγήκαμε βόλτα στην πόλη προς αναζήτηση ενός πρόχειρου δείπνου, το οποίο συνοδεύτηκε και από ένα παγωμένο γιαούρτι που μοιραστήκαμε …
Επιστροφή στο ξενοδοχείο, επικοινωνία με τους αγαπημένους που αφήσαμε πίσω μας και αφεθήκαμε στην αγκαλιά του Μορφέα να μας ταξιδέψει και αυτός με την σειρά του σε μέρη μακρινά, μέρη ονειρεμένα …
Δεύτερη ημέρα ταξιδιού (Τρίτη 15 Αυγούστου 2023)
Χιλιόμετρα που διανύσαμε 616.
Τελικά ο Μορφέας είχε ανειλημμένες υποχρεώσεις και καθυστέρησε να μας επισκεφθεί, τουλάχιστον εμένα.
Λίγο το άγχος για το ταξίδι, λίγο η ανυπομονησία με έκαναν να στριφογυρίζω στο κρεβάτι …
Ούτε ο οβελίας στην σούβλα το Πάσχα δεν φέρνει τόσες βόλτες !!!
Χτυπάει το ξυπνητήρι και δεν έχω κοιμηθεί ούτε 4 ώρες καλά καλά, το κλείνω και προσπαθώ να ξανακοιμηθώ αλλά μάταια, το μυαλό δούλευε υπερωρίες …
Εν τω μεταξύ είχε ξυπνήσει και η μικρή, οπότε το πήραμε απόφαση και κατεβήκαμε κατά τις 7:30 για πρωινό και έξτρα καφέ για μένα.
Στην συνέχεια επιστρέφουμε στο δωμάτιο μαζεύουμε τα πράγματα μας τα φορτώνουμε στο μηχανάκι που εν τω μεταξύ το είχα φέρει μπροστά στο ξενοδοχείο και στις 8:45 πατάμε μίζα και ξεκινάμε …
Η θερμοκρασία αρκετά καλή για Αυγουστιάτικο πρωινό και αρχίζουμε να μαζεύουμε τα χιλιόμετρα αργά αργά …
Είπαμε αυτό το ταξίδι θα μπορούσε να είναι ταινία του Αγγελόπουλου εχθές ήταν οι ανηφόρες στο Μαρτίνο ενώ σήμερα ήταν οι ανηφόρες μετά την Γλύφα …
Το Himalayan πάντως προς τιμήν του δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ, έσκυβε το φανάρι και στύλωνε τις ρόδες του και προχώραγε αργά μεν αλλά σταθερά και τα 25 μουλαράκια του ήταν εκεί και έδιναν τον καλύτερο τους εαυτό !!!
Η πρώτη στάση έγινε στα ΣΕΑ της Νίκαιας για να ξεδιψάσουν τα ατίθασα μουλαράκια της μηχανής και εμείς να ξεμουδιάσουμε λιγάκι και να πάρουμε και να απαντήσουμε και κανένα τηλέφωνο λόγω της ημέρας …
Η στάση ήταν ολιγόλεπτη και πολύ σύντομα βρεθήκαμε και πάλι στον δρόμο με βόρεια κατεύθυνση.
Το παράδοξο είναι ότι δεν ήμασταν και το πιο αργό όχημα στον δρόμο, υπήρχαν αρκετά που πήγαιναν με χαμηλότερη ταχύτητα …
Η δεύτερη στάση έγινε στα ΣΕΑ του Κορινού όπου και επικοινωνήσαμε με τον καλό φίλο Νίκο για να περάσουμε να τον δούμε, ο Νίκος παλιός ενφιλντάς και νύν κάτοχος γνωστής Βαυαρικής μάρκας έμενε λίγο έξω από την Θεσσαλονίκη.
Φτάσαμε στην εξοχή κατά τις 1 και κάτσαμε καμιά ωρίτσα και τα λέγαμε, εγώ με τον Νίκο δηλαδή η Μαρία είπε δεν είπε 5 λέξεις …
Αρνηθήκαμε οποιαδήποτε πρόταση για να κάτσουμε για φαγητό όσο πιο ευγενικά μπορούσαμε και σιγά σιγά μαζέψαμε τα πράγματα μας ανεβήκαμε στο ατίθασο άτι μας και συνεχίσαμε τον δρόμο μας αυτήν την φορά προς τα ανατολικά !!!
Είχε μεσημεριάσει και η θερμοκρασία ήταν οριακά ανεκτή, ειδικά όταν περνάγαμε την μεγάλη Βόλβη το κοκτέιλ υψηλής θερμοκρασίας (38 βαθμούς έδειξε το θερμόμετρο της μηχανής) με την εξίσου υψηλή υγρασία έκαναν την κατάσταση αρκετά δύσκολη …
Είχαμε φτάσει στο σημείο να καταλαβαίνουμε και την παραμικρή αλλαγή στην θερμοκρασία και πέφταμε μέσα είτε η αλλαγή ήταν προς τα πάνω είτε προς τα κάτω χωρίς να χρειαστεί να ρίξουμε μια ματιά στο θερμόμετρο …
Τι μεγάλη διαφορά μπορούν να κάνουν 1-2 βαθμοί είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω !!!
Η ώρα πέρναγε και τα στομάχια μάς είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται εντόνως, αλλά στην Εγνατία δεν έχεις πολλές επιλογές …
Μόλις είδαμε την καντίνα στο πάρκινγκ πρίν φτάσουμε στην Καβάλα σταματάμε και με συνοπτικές διαδικασίες καταβροχθίζουμε 2 βρώμικα με συνοδεία Coca-Cola …
Αυτό ήταν τα στομάχια μας έστρωσαν μεν αλλά εμείς βαρύναμε και άντε τώρα να οδηγήσεις κάτω από τον καυτό ήλιο …
Ευτυχώς την κατάσταση έσωσαν οι στροφές πριν και μετά την Καβάλα, εννοείτε βέβαια ότι στο μενού υπήρχαν και ανηφόρες αλλά και κατηφόρες …
Ασταμάτητοι ήμασταν, ειδικά στις κατηφόρες, δεν μας έπιανε κανείς !!!
Στίς ανηφόρες θυμίζαμε χελώνες, όλα σε αργή κίνηση …
Περνάμε την Καβάλα και αρχίζουμε να ψάχνουμε που θα ξεδιψάσουμε το μηχανάκι μας …
Σε κάποια έξοδο πρίν την Ξάνθη βλέπουμε πινακίδα για καύσιμα και αφήνουμε την Εγνατία προς αναζήτηση βενζινάδικου βρίσκουμε δύο και είναι και τα δύο κλειστά λόγω της ημέρας μάλλον!!!
Συνεχίζουμε με κατεύθυνση προς Ξάνθη και σχεδόν 20 χιλιόμετρα μετά βρίσκουμε …
Ανεφοδιαζόμαστε και συνεχίζουμε από Εγνατία και πάλι προς τα σύνορα, η ώρα περνάει πιο γρήγορα από ότι εμείς καλύπτουμε τα χιλιόμετρα και σύντομα καταλαβαίνουμε ότι δεν θα μπορέσουμε να τα περάσουμε σήμερα …
Στάση σε έναν από τα λίγα πάρκινγκ που υπάρχουν στην Εγνατία και επικοινωνία με την βάση για ενημέρωση της κατάστασης αλλά και για περαιτέρω οδηγίες για το βραδινό κατάλυμα μας !!!
Λίγα λεπτά αργότερα η αγαπημένη σύζυγος στέλνει μήνυμα με την διεύθυνση του ξενοδοχείου …
40 λεπτά αργότερα είχαμε φτάσει και ξεφορτώναμε …
Μετά από ένα καφεδάκι και ένα ντουζάκι είχαμε χαλαρώσει και το μόνο που θέλαμε ήταν να την πέσουμε για ύπνο …
Το βραδινό μας ήταν από ένα κρουασάν και μερικά μπισκότα που είχαμε μαζί μας …
Αυτή την φορά είχαμε κλείσει ραντεβού με τον Μορφέα.
Η κούραση και η εξάντληση της ημέρας καθώς και οι λιγοστές ώρες ύπνου το προηγούμενο βράδυ έκαναν την δουλειά τους και ο Μορφέας ήρθε στην ώρα του, ούτε Άγγλος τζέντλεμαν να ήταν …
Τρίτη ημέρα ταξιδιού (Τεταρτη 16 Αυγούστου 2023)
Χιλιόμετρα που διανύσαμε 554
Πρωινό ξύπνημα μετά από ένα ωραίο ύπνο, κατεβαίνουμε για πρωινό και στην συνέχεια φορτώνουμε το μηχανάκι και ξεκινάμε …
Προορισμός μας το συνοριακό πέρασμα των Κήπων …
Βγαίνουμε Εγνατία και μετά από κανα μισάωρο ήμασταν εκεί δεν έχει ιδιαίτερη κίνηση και σύντομα έχουμε περάσει την Ελληνική πλευρά, περνάμε το ποτάμι και περνάμε την αντίστοιχη διαδικασία από την Τούρκικη πλευρά …
Ήμαστε Τουρκία, πρώτη κίνηση είναι να βρούμε ένα κατάστημα να πάρουμε Τούρκικη sim κάρτα κινητού.
Μπαίνουμε στην Υψάλα και αρχίζει η αναζήτηση καταστήματος, βρίσκουμε ένα της Vodafone και αγοράζουμε μια συνδεση με 20 giga για ένα μήνα …
Επόμενη στάση σε ένα ΑΤΜ για ανάληψη τοπικού νομίσματος, πάει και αυτό …
Η προσπάθεια μας να βρούμε το ταχυδρομείο αποδείχθηκε άκαρπη οπότε μιας και είχε ηδη περάσει η ώρα αφήνουμε πίσω μας την Υψάλα και κατευθυνόμαστε προς το Τσανάκαλε.
Επόμενη στάση ήταν για ανεφοδιασμό της μηχανής, οι τιμές στα καύσιμα στην Τουρκία είναι κατά την στιγμή του ταξιδιού στις 38-39 λίρες με την ισοτιμία να είναι στις 30 λίρες ανά 1 ευρώ περίπου.
Μετά τον ανεφοδιασμό κατευθυνθήκαμε προς το Τσανάκαλε όπου για να φτάσεις περνάς με γέφυρα πάνω από τον Ελλήσποντο.
Υπάρχουν Διόδια και μπορείς να πληρώσεις με μετρητά η με κάρτα, τα περισσότερα αν όχι σχεδόν όλα τα διόδια στην Τουρκία είναι αυτόματα και η χρέωση γίνεται βάση τον αριθμό της πινακίδας σου.
Τα οχήματα με ξένες πινακίδες είτε μπορούν να κάνουν εγγραφή στο σύστημα HGS σε κάποιο ταχυδρομείο είτε μπορούν να μπούν στην παρακάτω σύνδεσμο και να πληρώσουν τα διόδια που οφείλουν
Περνάμε την γέφυρα που είναι αρκετά εντυπωσιακή και φτάνουμε στο Τσανάκαλε και κατευθυνόμαστε προς το κέντρο της για μια στάση να δούμε λίγο την πόλη και να ξεκουραστούμε λίγο …
Μετά από μερικούς κύκλους βρίσκουμε να παρκάρουμε το κουρασμένο άτι μας δένουμε με ένα συρματόσχοινο μπουφάν και κράνη για να μην τα κουβαλάμε και ξεκινάμε την βόλτα μας …
Το συρματόσχοινο το είχαμε περάσει μέσα από το μανίκια των μπουφάν …
Όμορφη πόλη στην Μαρία έκανε εντύπωση οι κτιριακές εγκαταστάσεις ενός σχολείου που δεν θύμιζαν με τίποτα τα κτίρια που έχουμε εμείς, πολύ εντυπωσιακά έδειχναν από έξω …
Ένα παγωτό μας δρόσισε και αφού βγάλαμε και μερικές φωτογραφίες με το τουριστικό ομοίωμα του Δούρειου Ίππου επιστρέψαμε στο μηχανάκι μας και ξεκινήσαμε την αναζήτησή ταχυδρομείου για να κάνουμε την εγγραφή στο σύστημα για τα διόδια …
Το Ταχυδρομείο βρίσκονταν μερικά τετράγωνα από εκεί που ήμασταν και δεν αργούμε να φτάσουμε και να παρκάρουμε μπροστά στην είσοδο …
Δεν δείχνει να τους ενοχλεί το που θα αφήσεις το μηχανάκι σου αρκεί να μην εμποδίζεις …
Εγώ μπαίνω μέσα και η Μαρία κάθεται έξω και περιμένει δίπλα στο μηχανάκι και στα πράγματα …
Η εξυπηρέτηση στο ταχυδρομείο παραπάνω από υποδειγματική και ας μην μιλάμε την ίδια γλώσσα …
Ακόμα και ο φύλακας με βοηθά στο να συμπληρώσω την αίτηση …
Βασικά αυτός την συμπληρώνει ζητώντας μου εμένα τα απαραίτητα έγραφα για να βρει την πληροφορία που απαιτούνταν ….
Το ίδιο και στο ταμείο με την υπάλληλο να είναι ευγενέστατη και να καταβάλει κάθε προσπάθεια να επικοινωνήσει …
Καμία σχέση με το τι συνήθως αντιμετωπίζεις εδώ στις διάφορες δημόσιες η μη υπηρεσίες …
Μερικές φορές το πώς εννοούμε έννοιες όπως πολιτισμός και το πόσο μπροστά θεωρούμε ότι ήμαστε σε σχέση με άλλες χώρες είναι πολύ διαφορετικά στην πραγματικότητα και είναι μια δυνατή σφαλιάρα που σε προσγειώνει …
Το ελληνικό κράτος δεν βοηθάει όμως, ειδικά με την άδεια κυκλοφορίας που αναγράφει 4ψηφιο νούμερο με μηδέν μπροστά ενώ η πινακίδα έχει τριψήφιο …
Παρόλο την διαφορά με το έγγραφο η υπάλληλος συμφωνεί να το αναγράψει όπως είναι η πινακίδα στην πραγματικότητα …
Αφού τελειώσαμε με όλα τα διαδικαστικά καβαλήσαμε το μηχανάκι μας και τραβήξαμε πορεία με προορισμό το Παμούκαλε …
Την στάση στον αρχαιολογικό χώρο στην Τροία τον κάψαμε μιας και είχε μεσημεριάσει και είχαμε πάρα πολύ δρόμο να κάνουμε …
Κινούμαστε νότια ή έτσι έχουμε την εντύπωση …
Έχουμε βάλει στο gps αποφυγή αυτοκινητοδρόμων και μας ταξιδεύει μέσα από επαρχιακούς και ορεινούς δρόμους …
Προχωράμε χωρίς στάσεις δεν έχουμε βρει τον ρυθμό μας και ούτε πως να επικοινωνούμε ουσιαστικά παρά την ενδοεπικοινωνία …
Η Μαρία έχει αναλάβει τον ρόλο του φωτογράφου αλλά δεν έχουμε τις ίδιες απόψεις ως προς το τι να τραβήξει και πότε …
Έχει περάσει σχεδόν ένα δίωρο που ανεβαίνουμε βουνό κατεβαίνουμε βουνό, στρίβουμε και ξαναστρίβουμε, ανεβαίνουμε ανηφόρα κατεβαίνουμε κατηφόρα και που και που το Himalayan δείχνει να δυσανασχετεί αλλά παρ’ όλα αυτά δεν το βάζει κάτω και ξαφνικά βλέπουμε θάλασσα στα αριστερά μας …
Μα πως είναι δυνατόν σκέφτομαι …
Κανονικά θα έπρεπε να έχουμε την θάλασσα στα δεξιά μας …
Τι τρέλα είναι αυτή …
Η Μαρία προσπαθεί να δει μέσα από το κινητό και να μου δώσει να καταλάβω προς τα που κινούμαστε …
Μια χαρά μας πάει μου έλεγε ….
Μα πως είναι δυνατόν να έχουμε την θάλασσα στα αριστερά μας της απαντούσα …
Ο μόνος τρόπος είναι να κατευθυνόμαστε βόρεια πάλι αλλά για τόση ώρα δεν έβγαζε νόημα …
Στάση στην άκρη του δρόμου όπου κοιτώντας τον χάρτη και την διαδρομή που είχαμε κάνει μέχρι στιγμής, μέχρι την πόλη Καν κινούμαστε νότια νοτιοανατολικά μετά κατευθυνθήκαμε βορειοανατολικά μέχρι που βγήκαμε στην θάλασσα του Μάρμαρα …
Έχουμε κάνει το πρώτο μισό από ένα ωραίο κύκλο αλλά τώρα θα έπρεπε να κατευθυνθούμε νότια μήπως και καταφέρναμε να φτάσουμε στον προορισμό μας …
Ξανακαβαλάμε το ακούραστο άτι μας και συνεχίζουμε με την επόμενη στάση να γίνεται σε ένα βενζινάδικο στην Bandirma (Πανορμος Κυζίκου) για ανεφοδιασμό και ανάκτηση δυνάμεων τόσο για το άτι μας όσο και για εμάς …
Αφού φροντίζουμε να ξεδιψάσει πρώτα το Himalayan με φθηνότερο και πολύ καλύτερο ποιοτικά καύσιμα σε σύγκριση με αυτά που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.
Μου έχει κάνει εντύπωση ότι τα διαστήματα ανεφοδιασμού έχουν μεγαλώσει από τότε που μπήκαμε στην Τουρκία, βγάζουμε περίπου 70 παραπάνω χιλιόμετρα μέχρι την ρεζέρβα …
Αφού ξεδίψασε το μαύρο άτι μας το αφήνουμε να ξεκουραστεί μπροστά από το εστιατόριο που ήταν δίπλα από το βενζινάδικο …
Έξω από το εστιατόριο οι μύγες πετάνε σε σύννεφα …
Μέσα δείχνει σαν ο εστιάτορας να έχει δώσει μάχη με τις μύγες και τα πτώματα στο πάτωμα να μαρτυρούν την σφαγή που έχει προηγηθεί …
Το εστιατόριο είναι άδειο από πελάτες ίσως έχει να κάνει και με την ώρα μας και είναι μετά τις 16:00 το μεσημέρι, ίσως να έχει να κάνει με την σφαγή που είχε προηγηθεί …
Έχουμε να φάμε από το πρωί αν εξαιρέσεις ένα παγωτό που φάγαμε στο Τσανάκαλε, τουλάχιστον δεν ίπταται τίποτα μέσα και θέλουμε να πάμε και τουαλέτα …
Η νοηματική έχει την τιμητική της και παραγγέλνουμε κοτοπουλάκι κοκκινιστό με πατάτες το οποίο ήταν νοστιμότατο και το καταβροχθίσαμε με συνοπτικές διαδικασίες …
Στο μεσοδιάστημα ήρθε και μια οικογένεια Τούρκων και αφού προσπάθησε να κάτσει αρχικά έξω το μετάνοιωσε πολύ γρήγορα και κατευθύνθηκαν και αυτοί μέσα στο εστιατόριο …
Ένα τσάι μετά το φαγητό ήταν ότι έπρεπε για να μην πέσουμε σε λήθαργο …
Χορτάτοι πλέον επικοινωνούμε με την βάση μας για να δούμε που θα διανυκτερεύσουμε σήμερα μιας και στο Παμούκαλε δεν υπήρχε περίπτωση να φτάσουμε …
Αποφασίζουμε να μοιράσουμε την απόσταση και να περάσουμε το βράδυ μας στην Σόμα …
Λίγη ώρα αργότερα βρισκόμαστε και πάλι καβάλα στο ξεκούραστο Himalayan και κατευθυνόμαστε νότια προς την πόλη της Σόμα …
Χρειαστήκαμε άλλες 4,5 ώρες και ένα ακόμα ανεφοδιασμό μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο …
Πετύχαμε και ένα καταπληκτικό ηλιοβασίλεμα!!!
Φτάσαμε λίγο μετά τις 22:00 στο ξενοδοχείο (Ramada by Windham Soma) και το check in καθυστέρησε λίγο γιατί συμπέσαμε με ενα γκρουπ απο Κινέζους τουρίστες μαλλον …
Το δωμάτιο ήταν αρκετά καλό και γενικότερα το ξενοδοχείο …
Έμείς όμως ήμασταν εξαντλημένοι οπότε αράξαμε στο δωμάτιο και και για βραδινό φάγαμε πάλι κρουασάν και μπισκότα που είχαμε μαζί μας, κάναμε ένα μπανάκι και πέσαμε ξεροί για ύπνο …
To Himalayan ηταν παρκαρισμένο δίπλα απο τον φύλακα όπως μας είχαν υποδείξει, ξεκουράζονταν και αυτό …
Το είχα καταλάβει ότι το πρόγραμμα που είχα σχεδιάσει δεν θα έβγαινε αλλά αυτό δεν μας πείραζε ιδιαίτερα …
Τα κουρασμένα μας βλέφαρα δεν άργησαν να κλείσουν και αφεθήκαμε σε ένα βαθύ αναζωογονητικό ύπνο …
Όταν σχεδιάζω κάτι συνήθως ανατρέπεται έτσι έγινε και αυτό το Σαββατοκύριακο.
Ήθελα να πάω για ένα διήμερο στα Άγραφα αλλά κάποια αδιαθεσία μερικές μέρες πριν σε κάποια μέλη της οικογένειας με ανάγκασε να το ακυρώσω …
Και ως από μηχανής θεός εμφανίστηκε το Σάββατο ο καλός φίλος Ευγένιος με μια πρόταση να τον συνοδεύσουμε να επισκεφτεί ένα φίλο του που πρόσφατως άνοιξε το καφενείο στο χωριό Κερπινή κοντά στα Καλάβρυτα …
Δεν ήθελε ιδιαίτερη σκέψη για να συμφωνήσουμε και να κλείσουμε ραντεβού …
Ξημέρωσε η Κυριακή και λόγω μιας καθυστέρησης από την μεριά μας το ραντεβού αλλάζει από το Αιγάλεω στον Σταθμό 14 στον Σκαραμαγκά …
Φτάνουμε εκεί με ελαφριά καθυστέρηση, εγώ καβαλάω το Himalayan και ο Νίκος το Super Meteor …
Ο Ευγένιος ήταν εκεί και μας περίμενε πίνοντας καφέ …
Με το που μας βλέπει σηκώνεται και έρχεται προς το μέρος μας, κατεβαίνουμε από τις μηχανές, βγάζουμε κράνη και αρχίζουμε μεταξύ μας τα πειράγματα και τις φιλοφρονήσεις χωρίς να έχουμε απομακρυνθεί από τις μοτοσικλέτες μας …
Εκείνη την ώρα μια άλλη παρέα ετοιμάζεται να φύγει …
Όταν ξαφνικά με το που πάει να ξεκινήσει ένα Triumph Tiger 800 του σβήνει ξαφνικά και πέφτει προς το μέρος μας …
Ο αναβάτης εκτοξεύεται αρκετά μέτρα από την μηχανή του και ευτυχώς δεν χτύπησε …
Το πίσω μέρος από το Tiger πέφτει πάνω στο meteor και το βρίσκει στο πίσω φτερό …
Αυτό τσούλησε έκλεισε το πλαϊνό σταντ και πήγε και χτύπησε το Himalayan από πίσω και το φτερό του σφήνωσε κάτω από την πινακίδα του Himalayan …
Λίγο πριν σκάσει κάτω ο Νίκος πρόλαβε και το έπιασε και το συγκράτησε …
Τα χρόνια προπόνησης στην Άρση Βαρών απέδωσαν και κατάφερε και κράτησε τα 245 κιλά του meteor και αποφέυγθηκαν τα χειρότερα …
Εγώ στεκόμουν δίπλα στο Himalayan και ευτυχώς τα πράγματα ήταν πολύ πιο εύκολα για μένα γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσα να το συγκρατήσω αν είχε πάρει αντίστοιχη κλίση όπως το meteor …
Το Himalayan το μόνο που έπαθε ήταν να στραβώσει η πινακίδα του, ενώ το Meteor είχε κάποιες γρατζουνιες στο μπροστά φτερό κατί λουκουβίτσες στο πίσω φτερό και κατι γρατσουνιες σε ενα απο τα φλάς του και στο φώς της πινακίδας, πταίσματα …
Αφού αποφεύχθηκαν τα χειρότερα με το κυριότερο να μην έχει τραυματιστεί ο αναβάτης του Tiger ξεκίνησε η διαδικασία της φιλικής δήλωσης από την μεριά του και την αναμονή να έρθουν από τις ασφαλιστικές να καταγράψουν το συμβάν …
Ένα δίωρο σχεδόν μετά βρισκόμαστε να ρολάρουμε στην Εθνική οδό με κατεύθυνση προς Πάτρα, όλη αυτή την ώρα δεν σκέφτηκα να βγάλω ούτε μία φωτογραφία, μόνο οι ασφαλιστικές έβγαλα φωτογραφίες
…
Τον ρυθμό τον δίνει το Himalayan και κρατάμε 100-110 χλμ, λίγο πριν φτάσουμε στο Διακοφτό και αφήσουμε πίσω μας την Εθνική οδό σταματάμε για ανεφοδιασμό του Himalayan και του Meteor, ο Ευγένιος καβαλούσε ενα Triumph Daytona 900 και δεν χρειάζονταν ακόμα …
Βγαίνουμε από την Εθνική οδό και παίρνουμε τον φιδίσιο δρόμο προς τα Καλάβρυτα, μπροστά ο Ευγένιος να δίνει τον ρυθμό πίσω του ο Νίκος με το Super Meteor και ακολουθώ εγώ με το Himalayan πασχίζοντας να τους φτάσω …
Ο Νίκος του δίνει και καταλαβαίνει σε σημείο να βρίσκουν οι μαρσπιέδες κάτω και να πετάγονται σπίθες …
Δείχνει να το απολαμβάνει εγώ όμως όχι …
Ξεκινάω ένα κυνηγητό να τον περάσω και να συνεχίσουμε σε ένα πιο χαλαρό ρυθμό …
Δεν είναι ότι δεν τον εμπιστεύομαι αλλά το πατρικό φίλτρο χτύπησε κόκκινα …
Θα πρέπει να κάνουμε πιο πολλές βόλτες μαζί για να το συνηθίσω …
Για τον Ευγένιο τι να πώ …
Είναι σαν τον άνεμο ότι και να καβαλά όλα γίνονται ευθεία μπροστά του …
Μετά από αρκετές στροφές καταφέρνω να μπω μπροστά από τον Νίκο το κακόμοιρο το Himalayan τα είχε δώσει όλα για να τα καταφέρουμε …
Λίγο μετά το Μέγα Σπήλαιο αφήνουμε τον επαρχιακό δρόμο Καλαβρύτων – Διακοπτού και μπαίνουμε δεξιά στον δρόμο προς την Κερπινή …
Ο δρόμος σε μέτρια κατάσταση αλλά ένα ενδιαφέρον το έχει το ίδιο και τα τοπία που διασχίζουμε …
Για στάση για φωτογραφίες ούτε συζήτηση …
Φτάνουμε στην Κερπινή και μετά από μερικά άσκοπα μπρος πίσω και ένα τηλέφωνο στον Αντώνη επιστρέφουμε στην κεντρική πλατεία του χωριού όπου βρίσκεται το καφενείο …
Ο Αντώνης κάτοικος του χωριού εδώ και πολλά χρόνια από ότι έμαθα φέτος το καλοκαίρι άνοιξε δειλά δειλά το καφενείο του χωριού που ήταν κλειστό …
Ο Ευγένιος με τον Αντώνη είναι φίλοι από τότε που μπορούν να θυμηθούν και οι δύο …
Τον είχαμε ξανά επισκεφτεί μαζί πριν μερικά χρόνια όταν διατηρούσε μια ταβέρνα στην Κάτω Ζαχλωρού …
Μπαίνουμε στο μαγαζί, δύο παρέες ήδη απολαμβάνουν όλα τα καλά που τους ετοιμάζει η Πόλυ η σύζυγος του Αντώνη …
Μετά τις αρχικές χαιρετούρες μας ετοιμάζει ένα τραπέζι και χωρίς να μας ρωτήσει φέρνει κρασί και σιγά σιγά ότι άλλο ήθελε για να φάμε …
Όλα ήταν υπέροχα …
Όταν μπορούσε έκλεβε στιγμές και κάθονταν μαζί μας και ανταλάσαμε μερικές κουβέντες …
Στο μεσοδιάστημα άλλες 2 παρέες είχαν έρθει και το μαγαζάκι είχε γεμίσει …
Μας περίμενε νωρίτερα για να υπάρχει χρόνος να κάτσει να τα πούμε …
Όλο αυτό το διάστημα παρακολουθούσα τον Ευγένιο και τον Αντώνη δεν χρειάζονταν να πουν πολλά πολλά τα έλεγαν όλα με μια ματιά …
Τα μάτια τους πετούσαν σπίθες κάθε φορά που τα βλέμματα τους διασταυρώνονταν λες και ξιφομαχούσαν …
Στα μεσοδιαστήματα που Αντώνης μας άφηνε ο Ευγένιος μας εξιστορούσε παλιές ιστορίες και από τους δυό τους …
Η ώρα πέρασε γρήγορα και δεν θέλαμε να μας πιάσει η νύχτα πριν βγούμε στην Εθνική …
Οπότε αποχαιρετίσαμε τον Αντώνη και την Πόλυ και εγώ με τον Νίκο βγήκαμε έξω για να αφήσουμε τους δύο φίλους να ζήσουν την στιγμή …
Όταν υπάρχουν δυνατοί δεσμοί δεν έχει σημασία πόσος καιρός έχει περάσει από την τελευταία συνάντηση είναι σαν να μην έχει περάσει ούτε λεπτό …
Δυο κουβέντες, ένα βλέμμα, μια αγκαλιά αρκούν για να γεμίσουν όλο αυτό το διάστημα …
Στεναχωρήθηκα λίγο που όλη αυτή η πρωινή ιστορία τους στέρησε πολύτιμο χρόνο …
Υποσχεθήκαμε ότι θα ξανά περάσουμε άλλη φορά και θα έχουμε πιο πολύ χρόνο να κάτσουμε …
Ξεκινάμε την επιστροφή μας ο καιρός έχει δροσίσει λίγο αλλά είναι ακόμα ανεκτά …
Έχουμε αλλάξει μηχανές με τον Νίκο, έχω εγώ στην επιστροφή το Super Meteor και ο Νίκος το Himalayan.
Τους αφήνω να φύγουν μπροστά και εγώ κάνω μερικές στάσεις για να βγάλω φωτογραφίες …
Έχει κίνηση και στον δρόμο υπάρχουν κάμποσα λεωφορεία που επιστρέφουν γεμάτα εκδρομείς.
Λόγω της κίνησης χωριστήκαμε με τον Ευγένιο και ξανά σμίξαμε στα πρώτα ΣΕΑ που μας περίμενε στην είσοδο …
Ο Ευγένιος πότισε το Daytona που ήταν διψασμένο και μετά αράξαμε για ένα σύντομο καφεδάκι …
Συνεχίζουμε ακολουθώντας τον Ευγένιο που ήθελε να επισκεφτεί την κόρη του στο Ξυλόκαστρο, όπου και κάνουμε άλλη μια σύντομη στάση για να σμίξουν πατέρας και κόρη …
Η νύχτα μας είχε πιάσει προ πολλού τα μηχανάκια μας καταπίναν τα λίγα χλμ μέχρι την πρωτεύουσα χωρίς να ζορίζονται (καλά ίσως το Himalayan να δούλευε λίγο ψηλά) και χωρίς σταματημό …
Μετά τα διόδια της Ελευσίνας χωριστήκαμε με τον Ευγένιο που δεν μας είδε έγκαιρα που είχαμε σταματήσει στην άκρη …
Επόμενη στάση ήταν στο σπίτι όπου αφήσαμε τις μοτοσυκλέτες μας να ξεκουραστούν …
Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη βόλτα που έχω πάει μαζί με τον Νίκο από τότε που ξεκίνησε να οδηγεί …
Χρειάζομαι παραπάνω χρόνο για να το συνηθίσω …
Τα μαθήματα στον Χούντρα απέδωσαν πάντως …
Για τα μηχανάκια τι να πώ και τα τρία ήταν υπέροχα το καθένα με τον τρόπο του …
Το Daytona άπιαστο …
Το Super Meteor το πιο χαλαρό
To Himalayan το πιο άνετο ειδικά στους επαρχιακούς που η ανάρτηση του καταπίνει τα πάντα …
Η διαδρομή ενδιαφέρουσα και ο προορισμός μας ακόμα καλύτερος …
Αν σας βγάλει ο δρόμος σας κάντε μια στάση και αν δεν σας βγάζει πηγαίντε επί τούτου …
Η φιλοξενία του Αντώνη και της Πόλυς θα σας αποζημιώσει …
Μέχρι την επόμενη φορά να είμαστε όλοι καλά και να ταξιδεύουμε …
Ο δήμος Αγρινίου σε συνεργασία με την τοπική μοτοσυκλετιστική λέσχη διοργάνωνε μια διήμερη εκδρομή στις λίμνες της περιοχής ….
Την είχα δει από καιρό αλλά τελευταία στιγμή αποφάσισα να παρευρεθώ για την πρώτη μέρα…
Το πρόγραμμα της εκδρομής έδινε εκκίνηση στις 10 το πρωί του Σαββάτου από την κεντρική πλατεία του Αγρινίου, εγώ σκόπευα να ξεκινήσω το πρωί κατά τις 06:00 ώστε να έχω αρκετό χρόνο να φτάσω στο Αγρίνιο και να πιώ και ένα καφέ …
Άλλος ένας μοτοσυκλετιστής ο Κυριάκος θα αναχωρούσε και αυτός το Σάββατο το πρωί, ανταλλάξαμε τηλέφωνα μήπως και καταφέρουμε να συνταξιδέψουμε μαζί (αλλά δεν τα καταφέραμε) …
Πρωινό εγερτήριο κατά τις 05:00 και πέφτω με τα μούτρα σε μια μεγάλη κούπα καφέ προσπαθώντας να ξυπνήσω …
Ο καφές έκανε την δουλειά του και με τα μάτια ανοιχτά πλέον μαζεύω και τακτοποιώ κάποια πράγματα και μερικά φρούτα στις βαλίτσες και κατά τις 06:00 πηγαίνω προς την μηχανή …
Έλεγχος στην πίεση των ελαστικών και προσπάθεια να επικοινωνήσω με τον Κυριάκο, με είχε πάρει τηλέφωνο και αυτός αλλά δεν το είχα ακούσει, όταν τον πήρα πίσω μερικά λεπτά αργότερα ήταν ήδη στον δρόμο και δεν το άκουσε αυτός ….
Αφού τοποθετώ τις βαλίτσες στην Τζό την καβαλάω και ξεκινάμε …
Οι δρόμοι άδειοι, η Τζο ορεξάτη για βόλτα …
Με το που βγαίνω στην παλιά εθνική στο ύψος της Ελευσίνας ο ήλιος ετοιμάζεται δειλά δειλά να κάνει την εμφάνιση του …
Έχει στρώσει ένα πορτοκαλί χαλί και ετοιμάζει το άρμα του για να ξεκινήσει και αυτός την διαδρομή του …
Σταματάω στην άκρη να χαζέψω λίγο τα πρωινά χρώματα και μετά από λίγο συνεχίζω και πάλι την διαδρομή μου …
Ο ουρανός έχει ένα πανέμορφο πορτοκαλί χρώμα και σύντομα μετανιώνω που ξεκίνησα …
Φτάνοντας στο Μεγάλο Πεύκο κατευθύνομαι στην παραλία και παρκάρω την Τζό, είμαστε τα δυό μας και περιμένουμε να καλωσορίσουμε τον ήλιο ….
Απίστευτα χρώματα, μαγική στιγμή …
Καταφέρνω και έρχομαι σε επικοινωνία με τον Κυριάκο έχει φτάσει ήδη στην Κόρινθο …
Πρέπει να έκατσα στο Μεγάλο Πεύκο κάνα μισάωρο μέχρι να καταφέρω να πείσω τον εαυτό μου και την Τζό ότι πρέπει να συνεχίσουμε …
Μας είχαν μαγέψει τα πρωινά χρώματα και χάσαμε την αίσθηση του χρόνου …
Τελευταία φορά που είχα ξαναδεί την ανατολή στο Μεγάλο Πεύκο πρέπει να ήταν πριν από 25 χρόνια περίπου (αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία) …
Ξεκινάμε και πάλι, η κίνηση ελάχιστη, πολύ σύντομα φτάνω στην Κακιά σκάλα και κάνω άλλη μια στάση να απαθανατίσω την Τζο που ποζάρει στον ήλιο …
Συνεχίζω και κάπου μετά την Κακιά Σκάλα βγαίνω στην “νέα” εθνική οδό …
Έχω ένα συνεχόμενο θόρυβο που μου έρχεται από την αριστερή μεριά του κράνους, σαν να έχω ένα Cesna στο αυτί μου …
Έχει αρχίσει να με κουράζει …
Όταν στρίβω το κεφάλι μου λίγο προς τα αριστερά σταματάει αν κοιτάω μπροστά ή δεξιά ξεκινάει και πάλι το Cesna να βάζει μπρός την μηχανή του και να ετοιμάζεται να τροχοδρομήσει …
Στο πρώτο πάρκινγκ σταματάω και αρχίζω να περιεργάζομαι το κράνος δεν μπορώ να καταλάβω από που μπορεί να προέρχεται, κόβω τις ετικέτες που είχε η επένδυση του κράνους μπας και …
Καβαλάω και πάλι την Τζό και το αεροπλανάκι εκεί να κόβει βόλτες γύρω από το αριστερό αυτί …
Έχει αρχίσει να μου δημιουργεί πονοκέφαλο όλο αυτό …
Στο επόμενο πάρκινγκ ξανασταματώ βγάζω το κράνος και τότε βλέπω ότι μία ανακλαστική ταινία που έχει στο κάτω μέρος έχει ξεκολλήσει ώς την μέση …
Την βγάζω τελείως, λαδώνω με την ευκαιρία και την αλυσίδα και ξεκινάμε εκ νέου …
Το θαύμα είχε γίνει, το αεροπλανάκι είχε απογειωθεί και είχε πετάξει μακριά μας ευτυχώς …
Συνεχίζουμε, τα χιλιόμετρα περνούν κάτω από τις ρόδες τις Τζό και πριν το καταλάβουμε έχουμε φτάσει κοντά στο Ρίο, περνάμε την γέφυρα αυτήν την φορά δεν είχαμε χρόνο να πάμε με το φέρρυ ….
Στα ΣΕΑ του Ευήνου σταματάμε για ανεφοδιασμό μιας και ήμασταν πολύ κοντά πλέον, βγαίνουμε στην πρώτη έξοδο για το Αγρίνιο και σταματάμε στην Κλεισούρα, από μικρός κάθε φορά που πέρναγα από εδώ με εντυπωσίαζε το όλο σκηνικό …
Πολλές αναμνήσεις από στάσεις εδώ σε αυτό το μέρος, συνήθως ο πατέρας σταμάταγε στο Κεφαλόβρυσο έπαιρνε κοψίδια και ψωμοτύρι και σταματάγαμε στην Κλεισούρα, τα άπλωνε πάνω στο καπό του αυτοκινήτου και γίνονταν πόλεμος…
Η ώρα έχει περάσει και έχω ήδη καθυστερήσει …
Φτάνω στο Αγρίνιο με μισή ώρα καθυστέρηση και κατευθύνομαι στην κεντρική πλατεία, οι μηχανές λιγότερες από ότι περίμενα αλλά ευτυχώς δεν είχαν ξεκινήσει …
Ξεκινάνε οι χαιρετούρες και οι συστάσεις και εντός λίγων λεπτών ξεκινάμε …
Πρώτη στάση στο φράγμα Καστρακίου, ευκαιρία για μερικές φωτογραφίες και για πειράγματα …
Ένας σύντροχος μέσα στην αναμπουμπούλα ξέχασε να γεμίσει το μηχανάκι του με καύσιμο και αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω να βρει βενζινάδικο να ανεφοδιαστεί …
Είχαμε την εντύπωση ότι θα μας άφηναν να περάσουμε μέσα από το φράγμα αλλά δυστυχώς οι εντολές δεν είχαν φτάσει μέχρι τον φύλακα που δεν μας άφησε …
Συνεχίζουμε την διαδρομή μας στην πανέμορφη κοιλάδα του Αχελώου και η επόμενη στάση γίνεται στην γέφυρα της Τατάρνας …
Ο ήλιος έχει βγει για τα καλά, έχει διώξει όλα τα σύννεφα και βάζει τα δυνατά του για να μας δείξει τις δυνάμεις του έχοντας διώξει την πρωινή ψύχρα και υγρασία …
Χαλαρά θα μπορούσε να είναι μια καλοκαιρινή μέρα …
Κανονίζουμε επόμενη στάση να είναι στην Γρανίτσα για φαγητό και κατευθυνόμαστε προς τα εκεί χωρίς να χάνουμε χρόνο …
Η διαδρομή όμορφη και απολαυστική, η Τζό δείχνει να το χαίρεται και να το απολαμβάνει αλλά μάλλον εγώ περισσότερο …
Φτάνουμε στην Γρανίτσα γίνεται μια αναμπουμπούλα μέχρι να βρούμε που θα παρκάρουμε και που θα κάτσουμε να φάμε …
Ο Μιχάλης από την λέσχη του Αγρινίου κανονίζει τα πάντα και είναι παντού από το να βρει που θα κάτσουμε να πάρει και να δώσει παραγγελία να σερβίρει …
Δεν τον έχει ο τόπος κάνει ότι μπορεί για να περάσουμε εμείς καλύτερα …
Πρώτα έρχονται τα τσίπουρα και σιγά σιγά και οι μεζέδες και τα υπόλοιπα …
Η ζωή είναι ωραία !!!
Η ώρα περνάει γρήγορα, τρέχει αλαφιασμένη, εγώ πρέπει να επιστρέψω πίσω και τα υπόλοιπα παιδιά να κατευθυνθούν προς τον Άγιο Βασίλειο όπου θα διανυκτερεύαν …
Αποφασίζουμε να κάνουμε άλλη μια στάση στην Δυτική Φραγκίστα για καφέ πριν χωρίσουμε …
Δεν αργούμε να φτάσουμε και ένας καφές σε συνοδεία με γλυκό του κουταλιού ήταν ότι χρειαζόμασταν …
Καλά μερικοί είχαν υπογλυκαιμία και χτύπησαν ότι γλυκό υπήρχε …
Μετά και από αυτήν την σύντομη στάση οι δρόμοι μας χωρίζουν εγώ ξεκινώ την μοναχική επιστροφή μου και οι υπόλοιποι στην συνέχεια αυτού του καταπληκτικού διήμερου …
Περνάω από την Ανατολική Φραγκίστα και στην συνέχεια από τη γέφυρα του Μέγδοβα και συνεχίζω προς το Καρπενήσι παίζοντας ένα κυνηγητό με τον Ήλιο που βιάζεται να δύσει και όλο μου κρύβεται πίσω από βουνοκορφές αλλά καταφέρνω να τον ξετρυπώνω …
Αυτό συνεχίστηκε μέχρι που έφτασα στο Καρπενήσι όπου ο Ήλιος σταμάτησε να παίζει αποκαμωμένος με την κούραση όλης της ημέρας και αποσύρθηκε δίνοντας την σκυτάλη στο Φεγγάρι και τα αστέρια …
Όσο έπεφτε ο ήλιος τόσο έπεφτε και η θερμοκρασία και όταν τελικά αποσύρθηκε στα ιδιαίτερα διαμερίσματα του ήρθε και η ώρα να φορέσω και εγώ ότι είχα διαθέσιμο από ρουχισμό για να κρατηθώ ζεστός …
Στον δρόμο είμαι μόνος μου, που και πού συναντάω και κανένα ξεχασμένο αυτοκίνητο, στον Τυμφρηστό αν και σχετικά νωρίς δεν κυκλοφορεί ψυχή …
Βγαίνοντας από το χωριό και φτάνοντας στην πρώτη δεξιά φουρκέτα είναι κάποια σκυλιά στο δρόμο και κόβω, με το που παίρνω την στροφή βλέπω μπροστά μου μια αγελάδα να με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια!
Φρενάρω και σταματώ κυριολεκτικά σε απόσταση αναπνοής …
Κοιταζόμαστε στα μάτια και όπως εγώ διακρίνω την έκπληξη και τον φόβο στα δικά της το ίδιο πιστεύω ότι βλέπει και αυτή στα δικά μου …
Σε κλάσμα δευτερολέπτου ξεκινάμε ένα αγώνα και οι δύο, εγώ να περάσω μπροστά της και αυτή να φύγει μακριά μου …
Νιώθω σαν να την κυνηγάω και κόβω προσπαθώντας να της δώσω τον χώρο της να απομακρυνθεί και να φύγει από τον δρόμο …
Περνούν κάποια δευτερόλεπτα που μοιάζουν με αιώνες και τελικά την περνάω και την αφήνω πίσω μου να ηρεμήσει …
Ευτυχώς που πήρε την σωστή απόφαση και δεν έτρεξε καταπάνω μου …
Συνεχίζω πιο ψιλιασμένος πλέον …
Οι επαρχιακοί δρόμοι την νύχτα είναι πλέον πολύ επικίνδυνοι μιας και η επαρχία έχει ερημώσει και δεν κυκλοφορούν τόσα οχήματα …
Το φανάρι της Τζό έχει πολύ καλή δέσμη και ευτυχώς βλέπω αρκετά καλά και μέχρι να βγω στην Λαμία δεν είχα κάποιο άλλο αναπάντεχο …
Μετά την Λαμία το μενού έχει εθνική οδό και η Τζό ακούγεται πολύ χαρούμενη στα 130-140 …
Δεν θέλει με τίποτα να ρίξει την ταχύτητα της σε ένα πιο χαλαρό 110-120 …
Τα χιλιόμετρα περνούν ασταμάτητα κάτω από τους τροχούς της με μόνη στάση για τα διόδια …
Είχα γεμίσει το ρεζερβουάρ της λίγο πριν την Δυτική Φραγκίστα και δεν χρειάστηκε άλλο συμπλήρωμα για να φτάσουμε στον προορισμό μας …
Από θέμα άνεσης στα 120 χλμ/ώρα η πίεση που δέχομαι από τον αέρα είναι προφανώς λιγότερη αλλά και στα 140 δεν κουράζει …
Όσον αφορά την σέλα και την θέση των ποδιών και με αυτά μια χαρά …
Τα πίσω αμορτισέρ είναι το μόνο μείον της αν και αυτά με την πάροδο των χιλιομέτρων έχουν αρχίσει να στρώνουν από την άλλη έχουν παραγγελθεί ένα σετ Hagon που θα τα αντικαταστήσει σύντομα …
Με αυτά και με αυτά φτάνουμε σπίτι χωρίς να έχουμε κουραστεί ιδιαίτερα και οι δύο μετά από μια αρκετά μεγάλη βόλτα …
Την παρκάρω της δίνω ένα τελευταίο χάδι και την καληνυχτίζω, φεύγοντας γυρνώ να της ρίξω μια τελευταία ματιά και μου στέλνει μια αντανάκλαση από τις εξατμίσεις της για να με καληνυχτίσει και αυτή με την σειρά της …
Άλλη μια ωραία βόλτα είχε τελειώσει ευτυχώς χωρίς απρόοπτα και σε λίγα λεπτά ήμουν στην θαλπωρή του σπιτιού μου με το βραδινό μου και πολλές αγκαλιές να με περιμένουν …
Μέχρι την επόμενη φορά καλά ταξίδια να έχουμε πραγματικά ή φανταστικά, σημασία έχει να ταξιδεύει το μυαλό …
Θα μ’αφησεις να πιω μοναχός τα τσιπρα σαπαν στα βουνά μεθαύριο ρωτησα;
..»σε λυπαμαι».. απαντησε ο φιλος και καπως ετσι πατησαμε μιζα για μια ακομα φορα…
Στις βόλτες με τον Παναγιώτη ξέρεις από πριν ότι θα αργήσει κανα μισάωρο και βάλε ενίοτε, όμως του το συγχωρείς διότι ξέρει να διαλέγει όμορφα μηχανάκια και να τα στήσει ακόμα ομορφότερα με τα σωστά αξεσουάρ!
Ξέρεις ότι θα πρέπει να αφήσεις τον μακρύ τον δρόμο για άλλη φορά
τώρα διαλέγεις την σύντομη διαδρομή διότι ο Παναγιωτης ξέρει να την απλώσει κ να την κάνει ταξίδι ολάκερο…
Τρανή απόδειξη η επιλογή να περάσουμε Ριο-Αντιριο όπως παλιά με το καραβάκι κ όχι σβέλτα από την γέφυρα.
Μετά το σύντομο και κυριολεκτικά »καραβίσιο σπαστό καφεδάκι» βρεθήκαμε ήδη να φωτογραφιζόμαστε στα πρώτα ορεινά των Κραβαρων.
Ενώ επίσης σύντομα τα απομεινάρια της κακοκαιρίας Elias μας έδειξαν ποιός κάνει κουμαντο στην βόλτα…
(συμπληρωματικά θα πω να προσέχετε όταν αγοράζετε αυτά τα σούπερ ντούπερ αδιάβροχα καθώς μπορεί να χρειαστούν ανορθόδοξες μέθοδοι για να τα φορέσετε κ να σας κρατήσουν στεγνούς όπως υπόσχονται…
Με την βροχή να μας ξεχνάει για λίγο αράζουμε με ανάμεικτα συναισθήματα σε ένα από τα πολλά σχεδόν ερημωμένα τούτη την εποχή χωριά που συναντήσαμε…
Η προνοητικότητα των ντόπιων μας δίνει ανάσες και αναπληρώνουμε δυνάμεις σ’ ενα περιβάλλον απόλυτης ηρεμίας κ ησυχίας μέσα στην μαγική φθινοπωρινή φύση.
Διότι οκ τα κατάφερες να μην βραχείς εξωτερικά αλλά εσωτερικά με τέτοια κουφόβραση είχαμε γίνει παπί…
Συνεχίζουμε στεγνοί πλέον… με την καταιγίδα Elias να μας κοιτάζει πονηρά…. και εμείς να λεμε οχι ρε φίλε δεν θα βάλουμε ξανά αδιάβροχα…
Έτσι το πρώτο ταπεινό και υποτυπώδες στέγαστρο είναι αρκετό για να μας προστατεύσει…
Μπορεί να ακουστεί οξύμωρο αλλά αυτές οι στάσεις ήταν εκείνες που μάκρυναν το ταξίδι μας και όχι τα χιλιόμετρα.
Αυτές οι στάσεις, σαν μικρές μονάδες χρόνου που έγιναν αφορμή για κουβέντες, για στοχασμούς, για φιλοσοφικές ερωτήσεις και μπουχαμπέτι με ανταλλαγή απόψεων.
Εντωμεταξύ σταμάτησε η βροχή και ξαναπατάμε μίζα…
Τα ξεχασμένα χωριά διαδέχονται το ένα το άλλο και ξεκάθαρες, φρεσκοπλυμένες από τα πρωτοβρόχια εικόνες μας γεμίζουν τα οπτικά μας κάδρα…
Όμως πολλές οι αφορμές για στάσεις και κατα συνέπεια το ταξίδι μεγαλώνει κι’ άλλο.
Αυτό βέβαια ήταν κ το ζητούμενο απλώς με άλλο τροπο…
Μα πως να αντισταθεί κανείς σε τέτοιες γραφικές προκλήσεις;
Για αυτές ήρθαμε ως εδώ, για αυτές γυρνάμε τα κάθε λογής κουτσοχώρια…
Μάστορα… ψήσε ένα καφεδάκι να σταθούμε…
Και άμα βρεθείτε δώθε να σταθείτε κ εσείς, να δώσετε λίγη ζωή σε όσα με πολύ κόπο βαστάνε κάποιοι λίγοι στα ορεινά χωριά μας,
Και μια ματιά στα σίδερα, αυτά που κάνουν τις σκέψεις πραγματικότητα και με την περιστροφή των τροχών τους φέρνουν το παρελθόν στο παρόν και το πέρα στο εδώ…
Η μέρα γιομίζει γρήγορα στα βουνά και κάθε στροφή αποτελεί αιτία για μια νέα καλλιτεχνική καριέρα…
Πλέον είμαστε οριακά στο φτάνουμε να εδώ δίπλα είμαστε και στο θα προλάβουμε …
Ο καιρός νότια ψεύτο βαστάει ακόμα βόρεια όμως και δυτικά είναι πιασμένος…
Ευτυχώς προλάβαμε καθότι σύντομα άνοιξαν οι ουρανοί των βουνών κ έκαναν την μέρα νύχτα από τα σύννεφα κ την νύχτα μέρα από τις αστραπές…
Η δε βροχή που έπεσε ήταν από εκείνες που θες να τις βλέπεις μέσα από το τζάμι πίνοντας τσιπούρα και ροκανίζοντας υπέροχη κοκκινιστή προβατίνα!!!
Η μυρωδιά του ζεστού ελληνικού και των φρέσκων τηγανιτών αυγών ξυπνάει κάθε πικραμένο (εμείς ευτυχώς δεν είμαστε) και χαράζει νέα πορεία για την επιστροφή, είπαμε η παρέα μακραίνει το ταξίδι κ αυτό την κάνει ξεχωριστή…
Τα πλάνα είναι μικρά και αλλάζουν χωρίς δισταγμό, ομοίως και οι αποφάσεις σαν αυτή της Δεσφίνας όπου αν δεν κουμπώναμε 1η καρφωτή ακόμα εκεί μούσκεμα θα στεκόμαστε
Ο Μετεωρίτης με εξέπληξε ευχάριστα ομολογώ, πανέμορφο μηχανάκι, ωραίες λιτές γραμμές, γράφει όμορφα στον καθρέφτη σου ενώ οδηγικά παρατηρούσα πόσο άνετα συμπεριφερόταν στο σφιχτό ορεινό στροφιλίκια!
Παναγιώτη ειλικρινά χαίρομαι με την χαρά σου όταν το οδηγείς!
Λίγα κουτσοχώρια ακόμα, λίμνη Μόρνου, Λιδωρίκι για τυρί και κατέβασμα από Πεντεόρια και ανέβασμα από Ιτέα σε ρυθμούς σβέλτους για ξεμπούκωμα.
Τελευταία στάση στην εθνική οδό, ένα μεγάλο ευχαριστώ στον φίλο και συνταξιδευτή που με πήγε μακρύτερα με την ποιότητα του χαρακτήρα και τις πάντοτε εξαιρετικές συζητήσεις μαζί του!
Ραντεβού στην επόμενη…
‘Εως τότε να είμαστε όλοι καλά και να ταξιδεύουμε!
Ένα τηλεφώνημα από το Θανάση ήταν αρκετό για να θέσει τα γρανάζια σε κίνηση.
Η ιδέα ήταν για μια ημερήσια βόλτα για να δούμε χωριά στον Ταΰγετο και στο Πάρνωνα
Το καλό ήταν ότι συνέπεσε με ένα Σαββατοκύριακο που δεν είχαν προγραμματιστεί οικογενειακές δραστηριότητες
Δυστυχώς ο φίλος Βύρωνας δεν μπορούσε να ακολουθήσει λόγω εργασίας .
Ξημερώνει Σάββατο πρωί και αφού βγάλω τα σκυλιά βόλτα, φτιάξω ένα γρήγορο καφέ, πετάξω σε ένα σακίδιο ένα κρουασάν και ένα μπουκαλάκι νερό χαιρετώ την σύζυγο και πάω να ξυπνήσω την Τζο
Αυτό θα ήταν το πρώτο μεγάλο ταξίδι – δοκιμή για το Royal Enfield super meteor.
Η Τζο με περίμενε ξύπνια στο γκαράζ και με κοίταγε με ένα βλέμμα σαν να έλεγε καιρός είναι να με βγάλεις μια μεγάλη βόλτα να σου δείξω τι μπορώ να κάνω …
Την καβαλάω, πατάω μίζα και το μοτέρ της αρχίζει να γουργουρίζει ανάμεσα στα πόδια μου…
Κουμπώνω πρώτη και ξεκινάμε, σύντομα αφήνουμε την πολύβουη πόλη πίσω μας.
Το σημείο του ραντεβού έχει δοθεί για μετά τα διόδια της Ελευσίνας, εκεί φτάνω ελαφρώς καθυστερημένος μόνο ένα τεταρτάκι, ο Θανάσης είναι εκεί και με περιμένει.
Ο Θανάσης καβαλά ένα Royal Enfield, Continental, GT 650
Ξεκινάμε περνώντας την εθνική οδό Αθηνών Κορίνθου και συνεχίζουμε με κατεύθυνση προς Τρίπολη με χαλαρούς ρυθμούς.
Κάποια στιγμή μετά το Σπαθοβούνι αποφάσισα να ανοίξω λίγο το γκάζι και να δούμε τι μπορεί να κάνει η Τζο …
Έφτασε τα 160 km/h και τα κράταγε άνετα και σ’ αυτές τις ταχύτητες ήταν απόλυτα σταθερή και δεν προβλημάτισε καθόλου.
Συνεχίζουμε ρίχνοντας τους ρυθμούς περνάμε το Αρτεμίσιο και βγαίνουμε στην έξοδο για τον παλιό δρόμο προς Σπάρτη, Όπου σταματάμε και για τον πρώτο ανεφοδιασμό.
H επόμενη στάση γίνεται στο Μονοδέντρι ολιγόλεπτη να πιούμε λίγο νερό και να βγάλουμε κάποια φωτογραφία, βασικά καφέ θέλουμε αλλά που να τον βρούμε…
Φτάνουμε Σπάρτη όπου ο Θανάσης ήθελε να επισκεφτεί ένα γνωστό του οπότε κάνουμε μια ολιγόλεπτη στάση συζητάμε μαζί του και παίρνουμε και οδηγίες για διάφορα χωριά που θα μπορούσαμε να επισκεφτούμε…
Μπλέκουμε λίγο στην κίνηση κάνουμε κι ένα δυο κύκλους μέχρι να καταφέρουμε να βρούμε το δρόμο για την Αναβρυτή. Όπου και θα σταματήσουμε για να πιούμε ένα καφεδάκι με θέα
Ο δρόμος για την Αναβρυτή ορεινός φιδίσιος, σκαρφαλώνει τις κάθετες πλαγιές του βουνού και έχεις όλη την πόλη της Σπάρτης τα πόδια σου…
Στενός δρόμος και η μία φουρκέτα διαδέχεται την άλλη…
Το μακρύ μεταξόνιο του super meteor Δεν το βοηθά σε αυτές τις συνθήκες σε σύγκριση με το Continental GT αλλά δεν αργώ να βρω τον τρόπο, περισσότερος έλεγχος με το πίσω φρένο και με το συμπλέκτη και οι φουρκέτες δεν αποτελούν πρόβλημα.
Μέχρι να το καταλάβουμε έχουμε φτάσει στο χωριό, έχουμε αράξει στο καφενείο, έχουμε παραγγείλει τα καφεδάκια μας και μας βάζει και παγωμένο νερό από τη βρύση που έτρεχε και τα απολαμβάνουμε.
Έχει μια ωραία ησυχία υπάρχουν μια δυο παρέες από παππούδες που συζητάνε τα δικά τους …
Ο ένας απ’ αυτούς θυμήθηκε τα νιάτα του όταν είδε το super meteor, μας πλησίασε και μας είπε πως ταξιδεύε κι αυτός για τον Πειραιά με την δική του μηχανή ένα BMW ρ κάτι τη δεκαετία του 70 και του 80 το οποίο το είχε πουλήσει πλέον σε ένα Γερμανό και το είχε μετανιώσει….
Ωραία μηχανή βαριά φαίνεται μου λέει θα κάνει ωραίο ταξίδι
Κάνει του απαντάω…
Και πριν μας αποχαιρετήσει προσφέρει και λίγη από την σοφία του, να προσέχετε παιδιά και πότε μπροστινό φρένο στη βροχή …
Τον χαιρετάμε κι εμείς και σιγά-σιγά πάμε προς τα μηχανάκια μας και αρχίζουμε την κατάβαση του δρόμου που ανεβήκαμε μέχρι την Αναβρυτή.
Η οποία είναι ένα πολύ όμορφο χωριό και από το οποίο ξεκινάνε πολλά μονοπάτια που διασχίζουν τον Ταύγετο
Ξεκινάμε την κατάβαση και κάνουμε και κάποιες στάσεις για φωτογραφίες και πριν να το καταλάβουμε βρισκόμαστε και πάλι στη Σπάρτη και συνεχίζουμε τη διαδρομή μας νότια.
Αποφεύγουμε τον κύριο δρόμο που οδηγεί στο Γύθειο και προσπαθούμε να βρούμε παράπλευρους δρόμους που οδηγούν και σε περνούν μέσα από χωριά…
Στην διασταύρωση για το καταφύγιο του Ταϋγέτου ο Θανάσης σταματά.
Δεν πάμε μέχρι το καταφύγιο μου λέει;
Γιατί όχι του απαντώ και ξεκινάμε …
Όμορφη διαδρομή και την απολαμβάνουμε…
Οδηγώ με την ζελατίνα ανοιχτή και φορώ γυαλιά ηλίου όταν νιώθω ένα έντομο να σκάει πάνω τους και μετά να μπαίνει μέσα στο κράνος …
Νιώθω κάτι να με γαργαλάει κάτω από το σαγόνι και μέχρι να σταματήσω στην άκρη το επόμενο που νιώθω είναι ένα τσίμπημα και ένα κάψιμο ταυτόχρονα …
Προσπαθώ να διώξω το έντομο και σε αυτή την μάχη με το έντομο βγήκα κερδισμένος και έτσι δεν με τσίμπησε πιο πολλές φορές …
Ο Θανάσης δεν είχε καταλάβει τι είχε γίνει νόμιζε ότι σταμάτησα για φωτογραφίες …
Συνεχίζουμε με το κάψιμο να είναι έντονο αλλά χωρίς άλλες παρενέργειες και φτάνουμε στην βρύση Μαγγανιαρι …
Είχε αρκετό κόσμο, κάποιοι είχαν κατασκηνώσει κιόλας …
Ένα παλικάρι μας πλησιάζει και πιάνουμε την κουβέντα, μοτοσυκλετιστής και αυτός που του αρέσει να κατασκηνώνει στα βουνά …
Αφού δροσιστήκαμε και πήραμε και μερικές ανάσες ξεκινάμε να πάμε προς το καταφύγιο …
Δεν είχα προσέξει ότι ο δρόμος για το καταφύγιο ήταν χωμάτινος …
Ο Θανάσης με κοιτάει σαν να μου λέει τι κάνουμε !!!
Πάμε και βλέπουμε του λέω …
Ανηφορική διαδρομή λίγο σαθρή αλλά γενικά σε καλή κατάσταση εκτός από κάποια πιπεράτα σημεία …
Δεν περίμενα να με εκπλήξει τόσο ευχάριστα με την συμπεριφορά του στο χώμα το super meteor …
Προφανώς και η ταχύτητα που κινούμασταν δεν ήταν μεγάλη αλλά δεν αργήσαμε να φτάσουμε στο καταφύγιο …
Το καταφύγιο είναι στην κορυφή μιας απότομης ανηφόρας …
Καθόμαστε λίγο και μετά ξεκινάμε την επιστροφή η οποία ξεκινά με μια απότομη σαθρή κατηφόρα αυτή την φορά …
Παρά τα ασφάλτινα ελαστικά, κατεβήκαμε πίσω στην βρύση χωρίς κάποιο απρόοπτο και χωρίς να προβληματιστούμε κάπου ….
Συνεχίζουμε προς Γύθειο περνώντας από τα χωριά Ξηροκάμπι, Καμίνια, Λιαντίνα, Άρνα, Πέτρινα και βγαίνουμε στο κεντρικό δρόμο Σπάρτης – Γυθείου.
Μια βρύση στην διαδρομή μας προσφέρει το γάργαρο νερό της και μερικά λεπτά δροσιάς και ξεκούρασης …
Φτάνουμε στο Γύθειο με τα στομάχια μας να έχουν αρχίσει τις διαμαρτυρίες …
Οί όποιες προσπάθειες μας να βρούμε κάτι πρόχειρο για φαγητό απέβησαν άκαρπες (μάλλον λόγω της ώρας).
Δέν θέλαμε να κάτσουμε σε ταβέρνα – εστιατόριο οπότε συνεχίσαμε τον δρόμο μας ….
Αφήνουμε πίσω μας το Γύθειο και συνεχίζουμε παραλιακά με σκοπό να πάμε Κοσμά και από εκεί Λεωνιδίο …
Λίγο μετά την Σελινίτσα σταματάμε στην άκρη του δρόμου που είχε χώρο και ένα κιόσκι.
Ένα κρουασάν και λίγο νερό κατεύνασαν την πείνα μου λίγο …
Ο Θανάσης αρκέστηκε σε ένα τσιγάρο …
Από εκεί είχαμε θέα την παραλία και το ναυάγιο του πλοίου Δημήτριος το οποίο βρίσκεται εκεί από το 1981 …
Μετά την ολιγόλεπτη στάση καβαλάμε και πάλι τα άτια μας και συνεχίζουμε την πορεία μας προς Κοσμά…
Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε προς το χωριό με τον ήλιο να ετοιμάζεται να αποσυρθεί στα ενδότερα του για να ξεκούραστεί …
Κάποιες στάσεις για μερικές φωτογραφίες ο καθένας μας και στην πορεία ξαναβρισκόμαστε …
Φτάνουμε στον Κοσμά, στην πλατεία είχε λίγο κόσμο …
Και τι δεν θα έδινα για μια στάση για ένα κομμάτι γαλακτομπούρεκο με πρόβειο γάλα και ένα κάφε …
Αλλά ο Θανάσης δεν ήθελε να σταματήσουμε για να μην χάσουμε χρόνο μιας και η ώρα είχε αρχίσει να περνάει …
Αφήνουμε πίσω μας τον Κοσμά και συνεχίζουμε προς Λεωνιδίο.
Κάνω ένα τηλέφωνο στον φίλο Μανώλη από την μοτοπαρέα του Λεωνιδίου μπας και καταφέρουμε να βρεθούμε αλλά δυστυχώς ήταν εκτός.
Κάποια άλλη φορά φίλε …
Η διαδρομή είναι όμορφη, σφιχτή, διασκεδαστική και χωρίς κίνηση …
Κάνουμε και μια στάση κάτω από την μονή Ελώνης για κάποιες φωτογραφίες και συνεχίζουμε …
Λίγο πριν φτάσουμε στο Λεωνιδίο δύο μηχανές ανεβαίνουν αντίθετα με σβέλτο ρυθμό, δείχνουν και αυτοί να το διασκεδάζουν …
Φτάνουμε Λεωνίδιο και πάμε κατευθείαν στο καφέ Δίπορτο όλο και κάποιον θα βρούμε εκεί σκέφτομαι και δεν πέφτω έξω …
Βρίσκουμε τον Σωτήρη από την μοτοπαρέα του Λεωνιδίου και παίρνουμε οδηγίες για το που να πάμε επιτέλους να κάτσουμε να φάμε …
Χαιρετάμε με την υπόσχεση μετά το φαγητό να περάσουμε για καφέ …
Λίγα λεπτά αργότερα βρισκόμαστε να καθόμαστε στην ταβέρνα Μουριά και να προσπαθούμε να αποφασίσουμε το τι θα φάμε ενώ τα στομάχια μας παίζουν την ενάτη του Μπετόβεν …
Μερικά λεπτά αργότερα που φάνηκαν αιώνες με τους σιελογόνους αδένες μας να έχουν πρηστεί εμφανίζονται 2 μακαρονάδες, μια με μοσχαράκι κοκκινιστό για τον Θανάση και ή άλλη με κόκορα κρασάτο για μένα …
Δεν νομίζω να έχω ξαναφάει πιο γρήγορα και ταυτόχρονα να το απόλαυσα τόσο πολύ …
Αν ήταν και με χοντρό μακαρόνι θα ήταν καλύτερα αλλά και έτσι ήταν καταπληκτικές και κατάφεραν να χορτάσουν την πείνα μας αλλά και να μας δημιουργήσουν ένα αίσθημα ευφορίας …
Αφού σκεφτόμουν να ζητήσω τσιγάρο από τον Θανάση και ας το έχω κόψει εδώ και 10 χρόνια …
Πληρώνουμε και πάμε πίσω στο Δίπορτο για ένα γρήγορο εσπρεσάκι και λίγο κουβεντούλα με τον Σωτήρη …
Αλλά η ώρα έχει περάσει και έχει πέσει η νύχτα και έχουμε άλλες 3-4 ώρες μπροστά μας …
Χαιρετάμε την παρέα και ξεκινάμε την επιστροφή μας.
Στην αρχή έχω μπεί εγώ μπροστά μιας και η Τζό έχει καλύτερα φώτα, ο λέντ προβολέας της κάνει πολύ καλή δουλειά φωτίζοντας και τις άκρες του δρόμου, ο συγκεκριμένος μπαίνει και στα άλλα μοντέλα της μάρκας αρκεί να θες να αποχωριστείς 150 ευρώπουλα …
Συνεχίζουμε χωρίς καμία στάση και κάποια στιγμή περνάει και ο Θανάσης μπροστά για να με ξεκουράσει …
Φτάνουμε στο Άργος και κάνουμε την πρώτη στάση μετά το Λεωνιδίο και αυτή για να ξεδιψάσουν τα ατίθασα άτια μας …
Η κατανάλωση ήταν στα ίδια επίπεδα, λογικό θα μου πεις μιας και μιλάμε για το ίδιο μοτέρ …
Μετά το Άργος βγαίνουμε στην Εθνική αφού πρώτα κάνουμε και εμείς μια στάση να ανακουφιστούμε …
Τα χιλιόμετρα της εθνικής περνάνε σχετικά γρήγορα.
Κάνουμε μια στάση μετά τα διόδια της Ελευσίνας για να αποχαιρετιστούμε αν και μένουμε σχετικά κοντά …
Συνεχίζουμε και πριν το καταλάβουμε έχουμε φτάσει πίσω στα σπίτια μας …
Ήταν μια ωραία γεμάτη βόλτα και η πρώτη ουσιαστικά επαφή με το Royal Enfield Super Meteor 650 σε ταξίδι …
Δεν με κούρασε ιδιαίτερα παρόλο τις πολλές ώρες από τις 08:00 το πρωί μέχρι τις 00:30 το βράδυ και μου χάριζε συνεχώς χαμόγελα …
Η αγορά έγινε μέσα στο κατακαλόκαιρο και μια με τις οικογενειακές διακοπές μία με το ταξίδι στην Τουρκία δεν υπήρχε χρόνος να βγούμε μεγάλες βόλτες (όχι ότι αυτή θα είναι) …
Το πλήρωμα του χρόνου έφτασε όμως και από εδώ και πέρα θα γράφουμε χιλιόμετρα σε όμορφες διαδρομές και θα μετράμε τα ΧαΧ (χιλιόμετρα ανά χαμόγελο).
Με όλη αυτήν την καταστροφή που γίνονταν στην χώρα μας έψαχνα μια διέξοδο για αποσυμπίεση …
Δεν μπορούσα να διαχειριστώ το μέγεθος αυτής της καταστροφής αλλά ούτε και να ακούω αναλύσεις …
Οπότε καβάλησα το Royal Enfield Super Meteor 650 και ξεκίνησα με σκοπό να πάω προς Αρβανίτσα, Κυριάκι και πίσω για να γνωριστούμε με την εν λόγω κυρία λίγο καλύτερα …
Ξεκινήσαμε σχετικά αργά μιας και δεν ήταν προσχεδιασμένη αυτή η βόλτα, πάντως με περίμενε υπομονετικά τόσο καιρό να την πάω μια βόλτα να ξεμουδιάσει …
Την καβαλάω, πατάω μίζα και αρχίζει να γουργουρίζει σαν γατί …
Πρώτη και φύγαμε …
Κάτι μου βγάζει αυτή η μηχανή που δεν μπορώ να το καταλάβω, μέ το που την καβαλάω αμέσως σχηματίζεται ένα χαμόγελο στα χείλη μου, δεν έχει σημασία το που θα πάω ας είναι και ένας κύκλος γύρω από το τετράγωνο …
Δεν θυμάμαι άλλη μηχανή να μου έχει δημιουργήσει ανάλογα συναισθήματα …
Πρίν το καταλάβω έχουμε φτάσει Μάνδρα και τα φετινά καμμένα μας υποδέχονται …
Φεύγεις μακριά για να μην ακούς και να βλέπεις μια καταστροφή που εξελίσσεται και πέφτεις πάνω σε μια άλλη …
Συνεχίζουμε και κατα διαστήματα βλέπουμε και λίγο από το πράσινο που την γλύτωσε για φέτος τουλάχιστον μέχρι στιγμής …
Ο δρόμος γνωστός και λόγω της Κυριακής έχει πολλή κίνηση οι περισσότεροι επιστρέφουν από τον πρωινό καφέ στα Βίλια.
Διασταυρωνόμαστε με όλων των ειδών τις μηχανές και αναβάτες …
Το εθιμοτυπικό χαιρέτισμα δεν έχει πάντα ανταπόδοση και δεν έχει να κάνει με το τι μηχανή καβαλά ο αναβάτης αλλά με τον ίδιο τον αναβάτη …
Για κάποιους η μηχανή (και όχι μόνο) είναι προέκταση μέλους του σώματος τους και συμπεριφέρονται ανάλογα …
Το βλέπεις από τον τρόπο που οδηγούν, από το βλέμμα που σου ρίχνουν όταν τους χαιρετάς αυτή η στιγμιαία ματιά είναι αρκετή μερικές φορές να καταλάβεις πολλά …
Και δεν έχει να κάνει με το κόστος της μηχανής με το αν είναι καινούργια η ακριβή το ίδιο και χειρότερα είναι αν καβαλούν κάποια πιο παλιά μηχανή από αυτές που είναι μόνο για “γνώστες” …
Ο κόσμος μας δεν αλλάζει …
Οι περισσότεροι ψάχνουν μια ταμπέλα να κάτσουν από κάτω για να αποκτήσουν ταυτότητα αντί να πατήσουν γερά στα πόδια τους και να ορθώσουν το δικό τους ανάστημα …
Με αυτές τις σκέψεις έφτασα και προσπέρασα τις Πλαταιές μια προσπάθεια επικοινωνίας με τον φίλο Λεωνίδα για στάση για καφέ απέβη άκαρπη οπότε συνεχίσαμε προς Καπαρέλλι και στην συνέχεια προς τα Λεύκτρα με τις ανάλογες στάσεις για φωτογραφίες …
Κάπου λίγο πριν φτάσω στην Θίσβη ρίχνω μια φευγαλέα ματιά στο ρολόι και βλέπω ότι η ώρα είχε περάσει …
Μπαίνω δεξιά σε ένα χωράφι με ελιές για λίγο ίσκιο να πιώ λίγο νερό και να φάω κάτι και να σκεφτώ με καθαρό μυαλό τα επόμενα βήματα …
Εκείνη την ώρα με παίρνει πίσω και ο Λεωνίδας και κανονίζουμε να πιούμε καφέ …
Επιστρέφω στις Πλαταιές μέσω Θήβας και ο σύντομος καφές κόντεψε να γίνει Αρμένικη βίζιτα …
Είχαμε καιρό να βρεθούμε και να τα πούμε …
Όταν η παρέα είναι καλή η ώρα περνάει σαν νερό …
Ένα δίωρο μετά έχω ξεκινήσει την επιστροφή, η μηχανή είναι απολαυστική, σταθερότατη, δεν επηρεάζεται ιδιαίτερα από τους πλευρικούς αέρηδες (και φύσαγε πολύ εκείνη την μέρα) το μόνο αρνητικό που έχει εντοπιστεί από την πρώτη βόλτα είναι τα πίσω αμορτισέρ …
Την παρκάρω στο γκαράζ και την χαζεύω μέχρι η πόρτα που κλείνει να μου την κρύψει …
Στην διαδρομή μου είχε κάτσει το τραγούδι Jolene απο όπου πήρε και το ονομά της, αλλα θα την φωνάζουμε Jo μιας και κατάφερε και με έκλεψε απο την Βέρα που ήταν η καλύτερη μηχανή που είχα αποκτήσει ποτέ, απο την άλλη δεν μου έλειψε καθόλου ….
Μέσα στο μυαλό μου έβλεπα την Βέρα (Moto Guzzi V85TT) να το τραγουδάει στην Jolene (Royal Enfield Super Meteor) η οποία βέβαια δεν της έκανε το χατήρι γιατι τα αισθηματα και τα συναισθήματα ήταν πολύ δυνατα για να μπούν στην άκρη για χάρη μιας άλλης …
Δύο ήταν οι αφορμές για την βόλτα, η μία να πιώ ένα καφέ με τον φίλο Δημήτρη, η άλλη ήταν να δοκιμάσω το νέο GPS (όχι ότι υπήρχε και παλιό)….
Μετά το τελευταίο ταξίδι στην Ιταλία η απόφαση είχε παρθεί, με την πρώτη ευκαιρία θα γινόταν η αγορά μιας εξειδικευμένης συσκευής GPS.
Η επιλογή θα γινόταν μεταξύ δύο συσκευών του TomTom Rider 550 και του Garmin Zumo XT.
Το κάθε ένα από τα δυό τους έχει τα υπέρ και τα κατά του …
Το Garmin έχει καλύτερη και πιο μεγάλη οθόνη, το TomTom πιο φωτεινή …
Το Garmin έχει επιλογή για σχεδιασμό χωμάτινης διαδρομής το TomTom μόνο για αποφυγή χωματόδρομων.
To TomTom είναι πιο ευκολο να σχεδιάσεις μια διαδρομή εκτός του GPS σε κινητό η υπολογιστή, στο Garmin λόγω μεγαλύτερης οθόνης είναι πιο εύκολο μέσα από την ίδια την συσκευή.
Το TomTom έρχεται με παγκόσμιους χάρτες το Garmin με χάρτες Ευρώπης μόνο.
Λίγο πολύ αυτές είναι οι διαφορές τους, τουλάχιστον οι βασικές.
Κατά την έρευνα αγοράς βρέθηκε το TomTom 550 απο Ιταλία στα 299 ευρώ το οποίο το έκανε πολύ δελεαστικό …
Η απόφαση δεν άργησε να παρθεί και σύντομα η συσκευή ήταν στα χέρια μου …
Η σχεδίαση της διαδρομής αρχικά έγινε από τον υπολογιστή και με 2 κλικ στάλθηκε στο gps …
Όλα ήταν έτοιμα για ξεκινήσουμε την βόλτα …
Η απόφαση πάρθηκε κλασικά την προηγούμενη μέρα …
Η καλή μου μου έφτιαξε κάποια σάντουιτς να πάρω μαζί μου, μαζί με καφέδες, νερό, φρούτα, σπιτικά ενεργειακά κουλουράκια, αδιάβροχα κτλ …
Ξημερώνει κλασικά βγάζω τα σκυλιά βόλτα, επιστρέφω πίνω τον καφέ μου, ντύνομαι και πετάω τα πράγματα σε ένα σάκο …
Κατεβαίνω στην μηχανή, στερεώνω το σάκο, βάζω και το gps στην βάση του και ξεκινάω …
Δεν χρειάζεται να κάνω στάση για καύσιμα μιας και το είχα γεμίσει από την προηγούμενη …
Ο πλοηγός θέλει να με πάει από αλλού σύμφωνα με την διαδρομή που είχα σχεδιάσει και εγώ αυτό το πρωινό έχω άλλη άποψη, οπότε αγνοώ τις οδηγίες του να κατευθυνθώ προς την Πάρνηθα και μέσω Φίλης και Δερβενοχωρίων να βγω Ερυθρές …
Ενώ εγώ πήγα μέσω Μάνδρας για πιο γρήγορα …
Και κάπου εκεί αρχίζει το μπέρδεμα, σε μια στάση που έκανα για ανακούφιση επέλεξα στο gps να με παει στο κοντινότερο σημείο της προεπιλεγμένης διαδρομής και τελικά με έβαλε μέσα στις Ερυθρές και ήθελε να με πάει προς Πάρνηθα …
Στάση σε ένα πλάτωμα, σταματώ την πλοήγηση και εντός ενός άντε δύο λεπτών μέσα από το κινητό σχεδιάζω την καινούρια διαδρομή για το Καρπενήσι πανεύκολα, το gps λαμβάνει την νέα διαδρομή μέσα σε δευτερόλεπτα και ξεκινάμε …
Επίσης του έβαλα να καταγράφει την διαδρομή που θα κάνω…
Το νέο ξεκίνημα ήταν πιπεράτο, με πέρναγε μέσα από κάποιους αγροτικούς χωματόδρομους οι οποίοι είχαν επιφανειακή λάσπη όχι κάτι το ιδιαίτερο απλά ήθελε λίγο προσοχή …
Τα λάστιχα που έχει η Βέρα (Metzeler Tourance) είναι αλλεργικά στην λάσπη, με το που την βλέπουν θέλουν να βγουν από τις ζάντες και να τρέξουν μακριά !!!
Από την άλλη όσο χάλια είναι στην λάσπη ακριβώς το αντίθετο είναι στην άσφαλτο είτε στεγνή είτε βρεγμένη, απλά καταπληκτικά.
Η διαδρομή με έβγαλε στο Καπαρέλι παρακάμπτοντας τις Πλαταιές και από εκεί Λεύκτρα, Ελλοπία, Ξηρονομή, Δομβραινα, Θίσβη και αρχίζω να ανεβαίνω προς Αγία Άννα και Κυριάκι …
Στην Αρβανίτσα σταματώ για φωτογραφίες …
Μέχρι στιγμής δεν έχω συναντήσει άλλη μηχανή στον δρόμο και τα αυτοκίνητα είναι ελάχιστα.
Από το Κυριάκι κατευθύνομαι προς Δίστομο και από εκεί Δεσφίνα και στην συνέχεια Ιτέα …
Σε όλη την διαδρομή ο καιρός ήταν σχετικά καλός, η θερμοκρασία λίγο χαμηλή αλλά σε ανεκτά επίπεδα …
Οι μόνες στάσεις είναι για φωτογραφίες …
Η Βέρα σε τέτοιες διαδρομές είναι απόλαυση, έχει αρκετή δύναμη (ίσως παραπάνω από αρκετή) για να γίνει απολαυστική χωρίς να προβληματίζει ενώ το κράτημα της είναι υποδειγματικό τουλάχιστον για τους δικούς μου ρυθμούς …
Φτάνω στην Ιτέα και ξεχνώ να ανεφοδιαστώ σε καύσιμα, το gps με κατευθήνει προς την Αγία Ευθυμία, δεν έχω ξαναπεράσει από αυτόν τον δρόμο και από εκεί προς την Βουνιχώρα και πάνω από τα Πεντεόρια …
Συνεχίζω και πριν το Μαλανδρίνο στρίβω αριστερά προς Αμυγδαλιά, Στίλια και Περιθιώτισα, ο δρόμος κλασικός ελληνικός επαρχιακός, θέλει την προσοχή του.
Στο βάθος φαίνεται το Λιδορίκη και η λίμνη του Μόρνου …
Τα τοπία, τα χρώματα, οι μυρωδιές ανεπανάληπτες …
Τα χωριά έρημα, πού και πού βλέπεις κάποια καμινάδα να καπνίζει και μυρίζεις το καμένο ξύλο που σε συνδυασμό με την υγρασία του αέρα σε ταξιδεύει σε γυρνάει πίσω στον χρόνο σε άλλες εποχές …
Η θέα των έρημων χωριών είναι καταθλιπτική, πριν όχι και τόσα πολλά χρόνια θα άκουγες και θα έβλεπες παιδιά να παίζουν στον δρόμο, τα σχολεία θα ήταν γεμάτα όπως και οι πλατείες και τα μαγαζιά …
Δεν υπάρχει ψυχή στον δρόμο εκτός από εμένα, αυτό δεν με χαλάει μπορώ να πώ ότι μου αρέσει !!!
Συνεχίζω και περνώ τα χωριά Παλαιοξάρι, Τειχίο, Ρέρεσι και κάπου στο χωριό Λιμνίτσα κάνω μια στάση για φαγητό και καφέ, χορταίνω την πείνα μου με ένα από τα σάντουιτς που κουβαλώ και για επιδόρπιο καφέ και μπισκότα …
Το γεγονός ότι δεν έβαλα καύσιμα στην Ιτέα έχει αρχίσει και με κυνηγάει, κατά βάθος ξέρω ότι δεν θα έχω θέμα μέχρι να φτάσω στο Καρπενήσι, αλλά το μυαλό παίζει παιχνίδια, θα με φτάσει δεν θα με φτάσει !!!
Συνεχίζω και πλέον τα βλέμματα στον δείκτη βενζίνης είναι αρκετά συχνά …
Ο καιρός έχει αρχίσει να κλείνει και η θερμοκρασία να πέφτει όσο χώνομαι στα βουνά της ορεινής Ναυπακτίας …
Η θερμοκρασία κυμαίνεται σε χαμηλά μονοψήφια, από 3 έως 5 βαθμούς, κλασικά δεν έχω ντυθεί κατάλληλα και το κρύο με διαπερνάει και με κρατάει φρέσκο …
Περνάω την Τερψιθέα και την Έλατου και στην Άνω Χώρα στρίβω δεξιά προς Κάτω Χώρα και από εκεί προς τα Κρυονέρια, Περδικόβρυση, Κλέπα, Αράχωβα, Δομνίστα, Κρίκελλο …
Τα πάντα τα έχει καλύψει μια παγωμένη ομίχλη που δίνει μια απόκοσμη όψη στο τοπίο …
Η ομίχλη καταπίνει τα πάντα αλλά τουλάχιστον η ορατότητα είναι αρκετή ώστε να μην δημιουργεί προβλήματα στην οδήγηση …
Το βλέμμα κολλημένο στον δείκτη της βενζίνης που έχει πέσει στο ναδίρ …
Στάσεις για φωτογραφίες μόνο και για να χαζέψω το τοπίο, ότι μπορώ να δώ δηλαδή …
Συνεχίζω ελαφρώς κατεψυγμένος και φτάνω Καρπενήσι …
Στάση για ανεφοδιασμό με το λαμπάκι της ρεζέρβας αναμμένο εδώ και αρκετή ώρα …
Οκ δεν υπήρχε περίπτωση να μην με φτάσει η βενζίνη αλλά μόλις είδα το λαμπάκι να ανάβει οι παλμοί ανέβηκαν και το μυαλό δεν σκέφτονταν καθαρά …
Τελικά είχα άλλα 3 με 4 λίτρα ακόμα μέσα στο ρεζερβουάρ …
Τζάμπα άγχος, πρέπει να την μάθω καλύτερα την Βέρα …
Στο Καρπενήσι έφτασα στις 16:30, ανταλλάζω μερικά μηνύματα με τον φίλο Δημήτρη για το που θα βρεθούμε και τελικά δίνουμε ραντεβού στην Άρτα.
Ξεκινάω για την Άρτα, περνάω το χωριό Καλεσμένο και μετά την γέφυρα του Μέγδοβα και κατευθύνομαι προς την Νέα Βίνιανη …
Μέχρι την γέφυρα του Μέγδοβα ο δρόμος ήταν όλο στροφές ανέβα, κατέβα, στρίψε, φρέναρε, ξαναστρίψε και πάλι από την αρχή …
Η άσφαλτος τυπικός ελληνικός επαρχιακός αλλά χωρίς ιδιαίτερες παγίδες …
Λίγο πριν την Νέα Βίνιανη σταματάω σε ένα κιόσκι για να φάω κάτι και να πιώ ένα ζεστό καφέ …
Τρώω το δεύτερο σάντουιτς που κουβάλαγα μαζί μου φτιάχνω και ένα καφεδάκι και χαζεύω το τελευταίο φώς του ήλιου να χάνεται πίσω από τα βουνά …
Αφήνω πίσω μου την “εθνική οδό” Καρπενησίου – Αγρινίου και παίρνω την επαρχιακή οδό Βίνιανης – Χαλκιόπουλου.
Το σκοτάδι πέφτει και μαζί του φέρνει και ένα ψιλόβροχο, αναγκαστική στάση για να φορέσω αδιάβροχα για να φτάσω στεγνός και για να ζεσταθώ λίγο …
Το ψιλόβροχο ρίχνει τους ρυθμούς και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι σταγόνες να μην φεύγουν από την ζελατίνα …
Κάθε τρεις και λίγο θέλει να την καθαρίζω γιατί τα φώτα από τα αντίθετα διερχόμενα αυτοκίνητα με στραβώνουν και με αποπροσανατολίζουν …
Όλη την μέρα τα αυτοκίνητα που συνάντησα ήταν ελάχιστα και τώρα που σκοτείνιασε τα συναντώ το ένα πίσω από το άλλο …
Περνάω τα χωριά Κερασοχώρι και Κρέντης, περνάω και τον ποταμό Αγραφιώτη και συνεχίζω Λογγίτσι, γέφυρα Τατάρνας , Αγραπιδόκαμπος, Νέο Χαλικιόπουλο όπου παίρνω τον επαρχιακό Χαλκίοπουλου – Πατιόπουλου …
Η μέση ωριαία είναι πολύ χαμηλή τώρα με το ψιλόβροχο, αλλά η Βέρα δεν χαμπαριάζει δεν με προβληματίζει καθόλου ευτυχώς η κίνηση είναι ελάχιστη και μπορώ να έχω ανάμενα και τα προβολάκια …
Θύαμος, Πατιόπουλο, Παλαιόκαστρο, Κομπότι και στο βάθος να φαίνονται τα φώτα της Άρτας …
Η διαδρομή είναι ιδιαίτερα σφικτή, οι ευθείες είτε πολύ μικρές είτε ανύπαρκτες …
Το φως του φεγγαριού δεν φτάνει σε αυτά τα μέρη, αυτή ήταν η δεύτερη φορά που πέρναγα από αυτόν τον δρόμο νύχτα και παίζει να είναι ο πιο σκοτεινός δρόμος που έχω περάσει ποτέ …
Επιστρατεύεται εκτός από τα προβολάκια και η μεγάλη σκάλα του προβολέα σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βλέπω τις στροφές να έρχονται …
Ακολουθώ ένα φορτηγάκι από σχετική απόσταση και έτσι βλέπω ποτέ έρχονται οι στροφές και δεν κινδυνεύω και τόσο από τους απέναντι …
Το ψιλόβροχο συνεχίζει ασταμάτητα, τουλάχιστον δεν έχει δυναμώσει …
Τα τελευταία χιλιόμετρα με κούρασαν αρκετά, φτάνοντας στην Άρτα ήμουν κουρέλι …
Δεν έχω ξαναπάει στην Άρτα, έχει αρκετή κίνηση, φτάνω στο ιστορικό γεφύρι το οποίο ήταν πολύ όμορφο φωταγωγημένο, πιάνω μια άκρη και παίρνω τηλέφωνο τον Δημήτρη …
Με περίμενε πριν το γεφύρι, αναστροφή και μέσα στην νύχτα τον ξαναπερνάω και σταματάω πιο κάτω …
Τελικά έρχεται αυτός να με βρεί και καταλήγουμε σε ένα παρακμιακό καφέ, καφενείο, ουζερί, μπαρ και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε …
Δεν έχει καμία σημασία έτσι και αλλιώς, απλώς προσθέτει στην ατμόσφαιρα …
Παραγγέλνουμε τα καφεδάκια μας και κάτσαμε πάνω από ένα δίωρο συζητώντας, είχαμε πολλά να πούμε …
Όταν έχεις καλή παρέα ο χρόνος περνάει χωρίς να το καταλαβαίνεις και εγώ έχω και μια επιστροφή …
Κοντεύει δέκα το βράδυ και πρέπει να αναχωρήσω, χαιρετώ τον φίλο μου ο οποίος με φιλέψε με σοκολάτες για τον δρόμο και τσίπουρο για τον σπίτι…
Η επιστροφή έγινε από την Εθνική οδό με ταχύτητες λίγο πάνω από τα όρια και κατά τις 1 είχα φτάσει σπίτι …
Ήταν μια γεμάτη ημέρα, με αρκετά χιλιόμετρα, όμορφα χιλιόμετρα και με ακόμα καλύτερη παρέα στην Άρτα …
Η Βέρα δεν με προβλημάτισε πουθενά και ούτε με κούρασε ιδιαίτερα, είμαστε ακόμα στα μέλια και κατά καιρούς έχουμε ερωτικά καβγαδάκια, αλλά στο τέλος τα βρίσκουμε και συνεχίζουμε τον έρωτα μας !!!
Το TomTom παίζει να είναι από τις καλύτερες αγορές που έχω κάνει, δεν έχασε ποτέ σήμα, δεν με μπέρδεψε ποτέ, δεν χάθηκα (αυτό δεν ξέρω κατα πόσο είναι καλό) για πρώτη φορά δεν με ένοιαζαν οι καιρικές συνθήκες όσον αφορά την πλοήγηση, η λειτουργιά του είναι απλή, οι οδηγίες στις διασταυρώσεις κατατοπιστικές χωρίς να σε μπερδεύει …
Μέχρι στιγμής είμαι ευχαριστημένος με την αγορά του!!!
Τα ταξίδια μου / My travels 