Τέταρτη ημέρα ταξιδιού (Πέμπτη 17 Αυγούστου 2023)

Χιλιόμετρα που διανύσαμε 255, 3 ώρες και 12 λέπτα.

Πρωινό ξύπνημα, ντυνόμαστε και κατεβαίνουμε για πρωινό.

Ένας πλούσιος μπουφές μας περίμενε και τον επισκεφτήκαμε δύο φορές …

Δεν υπήρχε βιασύνη σήμερα μιας και θέλαμε μόνο ένα 4ωρο για να φτάσουμε στο Παμούκαλε …

Είχαμε κλείσει ξενοδοχείο από το προηγούμενο βράδυ.

Ανεβήκαμε στο δωμάτιο, εγώ πήρα και καφέ μαζί μου …

Αράξαμε λίγο στο δωμάτιο και ετοιμάσαμε και τα πράγματα μας.  Στην συνέχεια εγώ κατέβηκα κάτω στο μηχανάκι που μας περίμενε με ανυπομονησία …

Έλεγξα τις πιέσεις στα ελαστικά, λάδωσα την αλυσίδα και έσφιξα και τον πλαϊνό ορθοστάτη που έχει μια τάση να ξεβιδώνεται το κάτω μέρος του (είναι ρυθμιζόμενος).  Όλο αυτό έχει γίνει ιεροτελεστία κάθε πρωί πριν φορτώσω το μηχανάκι ένας σύντομος έλεγχος ότι είναι όλα καλά και τελειώνει πάντα μέ ένα χάδι …

Ανεβαίνω πάνω στο μηχανάκι και κατεβάζω μαζί με την βοήθεια της Μαρίας όλα μας τα πράγματα και τα φορτώνουμε πάνω στο Himalayan, στην συνέχεια ανεβαίνουμε πάλι στο δωμάτιο ένας τελευταίος έλεγχος ότι δεν ξεχάσαμε τίποτα, παίρνουμε μπουφάν και κράνη και κατεβαίνουμε κάτω στην ρεσεψιόν για να κάνουμε check-out …

Μερικά λεπτά αργότερα βρισκόμαστε πάνω στο μηχανάκι να ταξιδεύουμε και πάλι …

Κοιμηθήκαμε πολύ καλά το προηγούμενο βράδυ και αισθανόμαστε ξεκούραστοι …

Παρόλο που είναι σχετικά νωρίς η θερμοκρασία είναι ανεβασμένη.

Διασχίζουμε ελαιώνες που απλώνονται όσο φτάνει το μάτι και με το που τελειώνουν αυτοί συνεχίζουμε με αμπέλια και μετά με άλλες καλλιέργειες …

Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις την έκταση με όλες αυτές τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις σαν τον κάμπο της Λάρισας για παράδειγμα αλλά πολύ μεγαλύτερη …

Στο Αλασεχίρ σταματάμε για να ξεδιψάσουμε όλοι μας …

Το Himalayan προτίμησε απλή αμόλυβδη ενώ εγώ με την Μαρία ήπιαμε από ένα παγωμένο τσάι και πήραμε και 2 παγωμένα μπουκάλια νερό για να γεμίσουμε τα θερμός που κουβαλάγαμε για να έχουμε δροσερό νερό σε όλο τα ταξίδι …

Η θερμοκρασία είχε ξεπεράσει τους 35 βαθμούς και συνέχιζε την άνοδο της με πολύ γρήγορους ρυθμούς, κάποια στιγμή θα λαχανιάσει σκεφτόμουν (η θερμοκρασία) και θα σταματήσει να ανεβαίνει, δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι !!!!

Είχαμε γίνει ανθρώπινα θερμόμετρα καταλαβαίναμε και την παραμικρή μεταβολή …

Συνεχίζουμε και φτάνουμε στην επαρχία Ντενιζλί (Μαγνησία Μ. Ασίας) η θερμοκρασία έχει φτάσει τους 40 βαθμούς …

Ψάχνουμε να βρούμε έναν ίσκιο για να αράξουμε λίγο, το οποίο αποδεικνύεται πολύ δύσκολο η καλύτερα αδύνατο ..

Ο δρόμος που ταξιδεύουμε είναι  με 2 λωρίδες και στα οποία παρκινγκ βρίσκουμε δεν υπάρχει ούτε ένα δέντρο να κάτσουμε λίγο από κάτω …

Τελικά το παίρνουμε απόφαση ότι ίσκιο δεν θα βρούμε σταματάμε στο πρώτο πάρκινγκ που βρίσκουμε έχει 41 βαθμούς υπό σκιά και εμείς βρισκόμαστε υπό τον αδυσώπητο ήλιο …

Βγάζουμε γάντια, κράνη, μπουφάν, πίνουμε παγωμένο νερό (να είναι καλά τα θερμός) τρώμε και τα τελευταία μπισκότα που είχαμε μαζί μας …

Ο ήλιος δεν αντέχεται με τίποτα ξεκινάμε να ετοιμαζόμαστε για να ξεκινήσουμε όταν μου ήρθε η ιδέα να βρέξω τα buff (λαιμουδιέρες) μας …

Τα φοράμε και αμέσως ανακουφιζόμαστε …

Ανεβαίνουμε πάνω στο μηχανάκι που περίμενε υπομονετικά κάτω από τον καυτό ήλιο μπας και ξεκινήσουμε και δροσιστεί και αυτό  λιγάκι από τον αέρα …

Η βρεγμένη λαιμουδιέρα λειτουργεί σαν aircondition και μας δροσίζει απίστευτα …

Ο αέρας είναι καυτός και όταν λέμε καυτός είναι σαν να κάθεσαι μπροστά από τον φούρνο που ψήνεται ένα ωραίο ψητό και ανοίγεις την πόρτα για να το ελέγξεις και σε χτυπάει ο καυτός αέρος που δραπετεύει από τον φούρνο …

Οι ζελατίνες στα κράνη μας παραμένουν κατεβασμένες αλλιώς θα ψηθούμε …

Όσο τα buff είναι βρεγμένα η κατάσταση είναι ανεκτή αλλά μόλις στεγνώσουν γίνεται ανυπόφορη οπότε στάση στην άκρη ξανά βρέξιμο και πάλι από την αρχή …

Η θερμοκρασία έχει φτάσει στους 42 βαθμούς, νιώθουμε να σιγοψηνόμαστε …

Το κάθε λεπτό που περνάει είναι μαρτύριο αλλά μόλις βλέπουμε στο βάθος το ασπρισμένο Παμούκαλε παίρνουμε δυνάμεις και συνεχίζουμε …

Φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας, κάνουμε τσεκ ιν και ξεφορτώνουμε το μηχανάκι η θερμοκρασία δεν έχει υποχωρήσει καθόλου …

Ανάβουμε το κλιματιστικό μέσα στο δωμάτιο και παίρνουμε τα πάνω μας …

Παίρνουμε την λάθος απόφαση να επισκεφτούμε το Παμούκαλε μέσα στο μεσημέρι (το οποίο αποδείχτηκε μεγάλο λάθος)!!!

Στο δρόμο σταματάμε σε ένα μαγαζί και ψωνίζουμε καπέλα και μαγιό που είχαμε ξεχάσει να πάρουμε μαζί μας …

Παίρνουμε το ίδιο καπέλο και οι δύο, θα μπορούσαμε να είμαστε διδυμάκια (λέμε τώρα) …

Ξεκινάμε την ανάβαση στους λευκούς βράχους …

Η αντηλιά μας τυφλώνει και νιώθουμε να μας χτυπάει ο ήλιος από όλες τις κατευθύνσεις …

Το νερό που τρέχει στα πόδια μας είναι βραστό …

Δεν ψηθήκαμε πάνω στο μηχανάκι και τελικά θα βράσουμε εδώ στα λουτρά …

Υπάρχει παρά πολύς κόσμος από όλες τις ηλικίες και όλες τις φυλές του κόσμου και όλοι δείχνουν να υποφέρουν και τι δεν θα έδινα για μια ομπρέλα ….

Η οποία τελικά φαίνεται να είναι ένα άκρως απαραίτητο ταξιδιωτικό αξεσουάρ που συνήθως δεν παίρνουμε μαζί μας …

Βρέχει και έχεις κατέβει από το μηχανάκι και θες να βγάλεις το κράνος ανοίγεις την ομπρέλα …

Έχεις σταματήσει κατακαλόκαιρο κάπου και δεν έχει ίσκιο ;  ανοίγεις την ομπρέλα 

Η Μαρία ξαφνικά μου λέει ότι ζαλίζεται …

Επιστρατεύονται τα παγωμένα νερά που καβάλαγα μαζί μου και αφού την λούζω με παγωμένο νερό έχει αρχίσει να αισθάνεται λίγο καλύτερα …

Σε αυτό το σημείο δεν έχει που να κάτσεις οπότε σιγά σιγά ανεβαίνουμε προς τα πάνω ενώ συνεχίζω να την καταβρέχω με δροσερό νερό …

Μετά από λίγο που φάνηκε αιώνας φτάνουμε στην κορυφή και βρίσκουμε να κάτσουμε σε ένα σκαλάκι κάτω από τον ίσκιο που μας προσφέρουν απλόχερα τα δέντρα …

Λίγο παγωμένο νερό ακόμα και ένα παγωτάκι και έχει συνέλθει, με κατατρόμαξε …

Αφού συνήλθε και ανέκτησε τις δυνάμεις της επισκεφθήκαμε λίγο τον αρχαιολογικό χώρο και τα λουτρά της Κλεοπάτρας …

Στα οποία μπορούσε να κανείς μπάνιο και εσύ (με εισιτήριο) και έβλεπες τον κάθε πικραμένο και την κάθε πικραμένη να κάνει μπάνιο και να βγάζει φωτογραφίες ανάμεσα και πάνω σε βυθισμένους κίονες  λες και ήταν σε πισίνα !!!

Πολύ άσχημο να το βλέπεις, δεν κάτσαμε πολύ ώρα ξεκινήσαμε την επιστροφή μας και ευτυχώς είχε συννεφιάσει οπότε η κάθοδος μας ήταν παραπάνω από ανεκτή, σχεδόν την απολαύσαμε μπορώ να πώ …

Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο, ανοίγουμε το κλιματιστικό και την πεφτουμε για ύπνο …

Ξυπνάμε και έχει ηδη αρχίσει να νυχτώνει, ντυνόμαστε και βγαίνουμε έξω βόλτα σε αναζήτησή τροφής …

Έχουμε να φάμε από το πρωί αν εξαιρέσεις κάποια μπισκότα και ένα παγωτό …

Αράζουμε σε ένα τουριστικό μαγαζί απέναντι από τον φωτισμένο λευκό βράχο, παραγγέλνουμε και τα καταβροχθίζουμε εν ριπή οφθαλμού … 

Επιστρέφουμε στο δωμάτιο μας εξουθενωμένοι μεν αλλά τουλάχιστον χορτάτοι …

Η αυριανή ημέρα θα ήταν δύσκολη μιας και είχαμε πολλά χιλιόμετρα να διανύσουμε μέχρι το Γκίορεμε στην Καππαδοκία.

Η σύζυγος μας είχε κλείσει ήδη δωμάτιο όποτε θα έπρεπε να φτάσουμε εκεί , το καλό ήταν ότι θα καθόμασταν εκεί για δύο ημέρες …

Αλλά θα έπρεπε να ξεκινήσουμε πολύ πρωί οπότε θα χάναμε το πρωινό …

Με αυτά και με αυτά μας πήρε ο ύπνος αποκαμωμενους, αφεθήκαμε στην αγκαλιά του Μορφέα και αφεθήκαμε να μας ταξιδέψει σε ένα βαθύ ύπνο που μας ξεκούρασε  …