Αυτή η εταιρία και αναφέρομαι στην Royal Enfield έχει κάνει τεράστια άλματα τα τελευταία χρόνια όσον αφορά τον σχεδιασμό και την ποιότητα των μηχανών που κατασκευάζει!!!
Το νέο Himalayan είναι το καλύτερο μηχανάκι που έχει βγάλει μέχρι στιγμής …
Κάθε νέο της μηχανάκι είναι καλύτερο και πιο προσεγμένο από όλα τα προηγούμενα ανεξαρτήτως τιμής!!!
Η δεύτερη γενιά του Himalayan έχει γίνει υδρόψυκτη για πρώτη φορά στα 120 χρόνια της εταιρίας, έχει αναβαθμιστεί σε όλους τους τομείς …
Αν τα δεις δίπλα δίπλα το παλιό και το νέο δεν πιστεύεις ότι ο ίδιος κατασκευαστής τα έφτιαξε και τα δύο!!!
Το παλιό δείχνει πολύ φθηνό, πρόχειρο, σαν από άλλη εποχή, βέβαια είναι και πιο απλό σαν κατασκευή με ότι αυτό συνεπάγεται.
Αλλά το νέο είναι βελτιωμένο σε όλους τους τομείς, κινητήρας, επιδόσεις, αναρτήσεις, χωροταξία, διαστήματα σέρβις, φανάρι, γεννήτρια (για την υποστήριξη αξεσουάρ) …
Δείχνουν να έχουν σκεφτεί σχεδόν τα πάντα και να έχουν βελτιώσει όλα τα ελαττώματα η τις ελλείψεις που είχε το παλιό …
πχ δεν εξέχει ούτε το μοχλικό ούτε ο κεντρικός ορθοστάτης (έρχεται ως στάνταρ όπως θα έπρεπε σε όλα τα μηχανάκια) από κάτω σε αντίθεση με το παλιό που συχνά πυκνά τα κοπανάς αν αποφασίσεις να κινηθείς εκτός ασφαλτόδρομου …
Το νέο στρογγυλό όργανο είναι όμορφο στο μάτι και οι πληροφορίες που δείχνει και δεν είναι και λίγες είναι ευανάγνωστες, ενώ περίμενα ότι θα ξενίσει μου άρεσε πολύ, περισσότερο από το να είχε κάποιο παραλληλόγραμμο.
Μόνη παραφωνία ή έλλειψη πίσω στοπ φαναριού που είναι ενσωματωμένο στα πίσω φλας!!!
Το νέο είναι ένα μηχανάκι έτοιμο να σε ταξιδέψει στα πέρατα του κόσμου όπως και το παλιό αλλά λίγο πιο γρήγορα, λίγο πιο άνετα, λίγο πιο εύκολα …
Όσον αφορά το βάρος με άδειο σχετικά το ρεζερβουάρ το νέο δείχνει καλοζυγισμένο, τουλάχιστον στατικά και στο να το σπρώχνεις και το παλιό δεν δείχνει τα κιλά του μιας και έχει αρκετά χαμηλά το κέντρο βάρους …
Οι κολλήσεις στο πλαίσιο δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ του νέου και του απερχόμενου μοντέλου και ποιοτικά δείχνει αρκετά σκαλιά ίσως και ολόκληρη σκάλα καλύτερο απο το παλιό!
Για την τιμή του θα έλεγα ότι είναι μια πάρα πολύ τίμια πρόταση ίσως απο τις καλύτερες όσον αφορά για μηχανή της μικρομεσαίας κατηγορίας travel enduro κατά την γνώμη μου, αλλά αυτό θα το δώ και στην πράξη αφού το ταξιδέψουμε αρκετά και εκτεταμένα …
Θα έλεγα ότι δείχνει αρκετά ακριβότερη από ότι την έχουν τιμολογήσει ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε ότι η αύξηση της τιμής είναι της τάξης των 500-700 ευρώ περίπου παραπάνω από το απερχόμενο μοντέλο …
Έχω βάλει το ξυπνητήρι να χτυπήσει στις 5 το πρωί ώστε να βγούμε έξω και να χαζέψουμε τα αερόστατα.
Το ξυπνητύρι χτυπάει και το να σηκωθούμε από το κρεβάτι μετά από ελάχιστες ώρες ύπνου αποδεικνύεται αρκετά δύσκολο αλλά τα καταφέραμε.
Ανεβήκαμε στην ταράτσα και χαζεύαμε τα αερόστατα που σηκώνονταν σιγά σιγά μαζί με τον ήλιο …
Δεν ήμασταν οι μόνοι παντού τριγύρω έβλεπες ανθρώπους να έχουν κάνει το ίδιο.
Ωραίο θέαμα και τελείως διαφορετικό να το βλέπεις από κάτω αυτήν την φορά …
Καθήσαμε και τα χαζεύαμε μέχρι που ο ήλιο σηκώθηκε αρκετά ψηλά και στην συνέχεια έφτιαξα ένα καφέ και άραξα στην βεράντα περιμένοντας να έρθει η ώρα για το πρωινό, η μικρή είχε πέσει και πάλι για ύπνο …
Το πρωινό ήταν ένα πολύ πλούσιος μπουφές με όλα τα καλά …
Η Μαρία γνώρισε και την κόρη της ιδιοκτήτριας η οποία ήταν συνομήλικη της …
Μετά το πρωινό επιστρέψαμε πίσω στο δωμάτιο και αράξαμε να περάσει λίγο η ώρα και στην συνέχεια να πάμε να επισκεφτούμε την υπόγεια πόλη στο Καιμακλί …
Η απόσταση σχετικά μικρή και δεν αργούμε να φτάσουμε, εντύπωση μας έκανε μια τεράστια φυλακή που είδαμε στον δρόμο σαν μια μικρή πόλη περιφραγμένη από πανύψηλα τείχη …
Φτάνουμε παρκάρουμε και δένουμε τα πράγματα μας πάνω στο himalayan και αφου ρίξουμε μια ματιά στα τουριστικά μαγαζιά μπαίνουμε στην υπόγεια πόλη και αρχίζουμε να περιπλανιόμαστε …
Έχει αρκετό κόσμο και παντού γκρουπάκια με ξεναγούς οπότε θέλοντας και μη μην μπορώντας να τους προσπεράσεις κάθεσαι λίγο πιο πίσω και ακούς και εσύ τι λένε …
Αυτές οι υπόγειες πόλεις δεν συνιστώνται σε όσους πάσχουν από κλειστοφοβία …
Σε πολλές περιπτώσεις σχεδόν περνάς μπουσουλώντας.
Πρέπει να κάτσαμε πάνω από μία ώρα μέσα την υπόγεια πόλη και όταν βγήκαμε έξω αράξαμε σε ένα παραπλήσιο καφέ για να πιούμε ένα φρεσκοστημένο χυμό πορτοκάλι …
Επιστρέψαμε στο μηχανάκι μας το οποίο μας περίμενε υπομονετικά ευτυχώς στην σκιά ενός κτιρίου …
Το καβαλάμε και ξεκινάμε την επιστροφή μας πίσω στο ξενοδοχείο κάνοντας μερικές στάσεις για φωτογραφίες και να χαζέψουμε το τοπίο …
Το μεσημεριανό μας ήταν μερικά μπισκότα και μετά η μικρή ξανά έπεσε για ύπνο και εγώ έφτιαξα ένα καφε και άραξα στην βεράντα και προσπαθούσα να βάλω σε τάξη το μυαλό μου και τα θέλω μου.
Πότε πότε έριχνα και μια ματιά στην μικρή που είχε ξεραθεί στον ύπνο, είχε αρχίσει η κούραση να μαζεύεται …
Μέχρι στιγμής είχαμε δει τα 2 από τα 3 μέρη που ήθελε να δει η μικρή, έμενε η Κωνσταντινούπολη για να ολοκληρωθούν τα μέρη που ήθελε να επισκεφτεί …
Από την άλλη εγώ ήθελα να συνεχίσω για να δώ και μέρη που δεν είχα ξαναδεί όπως το όρος Νεμρούτ να πάμε και στο ντάρκ κάνυον …
Έχω χαθεί μέσα στους χάρτες και να υπολογίζω αποστάσεις χρόνους και τις διαθέσιμες μέρες αλλά και χρήματα που είχαμε …
Είχα και μια επικοινωνία με την βάση και για πρώτη φορά είχε αρχίσει να μου λείπει το σπίτι και οι αγαπημένοι τόσο η καλή μου αλλά και ο τζούνιορ …
Δεν άργησα να πάρω την απόφαση ότι θα έπρεπε να αρχίσουμε την επιστροφή μας και να κάτσουμε για τρεις διανυκτερεύσεις στην Πόλη …
Επικοινωνία εκ νέου με την βάση για να μας βρει κατάλυμα για τα επόμενα τρία βράδια στην Πόλη …
Αυτό το ταξίδι δεν έγινε για μένα, οπότε υποσχέθηκα στο εαυτό μου ότι σύντομα θα ξαναέρθω και θα πάω να δώ όλα αυτά τα μέρη που θέλω …
Με αυτά και με αυτά είχε γίνει απόγευμα, ξύπνησα την μικρή και κατέβηκα κάτω στο Himalayan για ένα έλεγχο, να δώ πιέσεις να λαδώσω την αλυσίδα για να είναι έτοιμο για αύριο το πρωί που θα έπρεπε να μας πάει χωρίς σταματημό μέχρι την Κωνσταντινούπολη …
Καθόταν εκεί ατάραχο και απολάμβανε την φροντίδα και τα χάδια, δεύτερη φορά που πατάνε οι ρόδες του σε αυτά τα μέρη …
Ότι και να πώ για αυτό το μηχανάκι είναι λίγο με έχει ταξιδέψει απροβλημάτιστα σε απόμερες και μακρινές διαδρομές στην Ελλάδα αλλά και 2 φορές στην Τουρκία, με τον δικό του χαλαρό και ράθυμο ρυθμό …
Αν και δεν δένομαι συνήθως με τα σίδερα το συγκεκριμένο κατέχει μια συγκεκριμένη γωνιά στην καρδιά μου και δεν πρόκειται να την χάσει ποτέ ακόμα αν χρειαστεί κάποια στιγμή να χωρίσουν οι δρόμοι μας …
Αφού ετοιμάστηκε και η Μαρία βγήκαμε τσάρκα και το ηλιοβασίλεμα μας βρίσκει σε ένα ύψωμα να χαζεύουμε την πόλη του Γκιόρεμε από ψηλά …
Επιστρέψαμε και αφήσαμε το μηχανάκι και συνεχίσαμε με τα πόδια ..
Η πόλη έχει αλλάξει αρκετά μέσα σε 4 χρόνια από την τελευταία φορά που είχα έρθει το καλοκαίρι του 2019, έχει μεγαλώσει και έχει αρχίσει να χάνει το χρώμα της …
Έχουν ανοίξει κάθε λογής μαγαζιά από ινδικά εστιατόρια μέχρι κινέζικα πολυκαταστήματα, καφετέριες με δυνατή μουσική σε κάθε γωνιά …
Και ο κόσμος έχει αλλάξει, η νέα γενιά είναι πιο απελευθερωμένη και αναφέρομαι κυρίως στις γυναίκες ….
Καταλήγουμε για φαγητό σε ένα Burger King και εκεί που καθόμαστε ξαφνικά ακούμε ελληνική μουσική απο τα μεγάφωνα, πλάκα είχε …
Αφού φάγαμε περάσαμε το τελευταίο βράδυ περπατώντας στα σοκάκια της πόλης συζητώντας και βγάζοντας φωτογραφίες …
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, τους ενημερώσαμε ότι την επομένη θα φεύγαμε αξημέρωτα και αφού μαζέψαμε και ετοιμάσαμε τα πράγματα μας κάναμε ένα ντουζάκι και την πέσαμε για ύπνο.
Αφεθήκαμε στην αγκαλιά του Μορφέα να μας ταξιδέψει πίσω στους αγαπημένους μας μέσα από τα όνειρα μας ….
Πέμπτη ημέρα ταξιδιού (Παρασκευή 18 Αυγούστου 2023)
Χιλιόμετρα που διανύσαμε 615χλμ, 7 ώρες και 56 λεπτά.
Πολύ πρωινό ξύπνημα σήμερα, 6 παρά χτύπησε το ξυπνητήρι, φτιάχνω καφέ τρώμε και κάποια μπισκότα που είχαμε προμηθευτεί και 7 παρά 10 η μηχανή ήταν φορτωμένη και ξεκινούσαμε ….
Το πέταγμα με τα αερόστατα δείχνει να έχει γίνει μόδα στην Τουρκία μιας και στο Παμούκαλε βλέπουμε να πετούν όχι τόσο πολλά όπως στην Καππαδοκία όμως.
Έχουμε σχετικά μεγάλη μέρα μπροστά μας για αυτό αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε νωρίς για να μην μας πιάσει το βράδυ.
Έχει μια ωραία δροσιά το πρωί και η κίνηση είναι ελάχιστη, περνάμε έξω από το Ντενιζλί και συνεχίζουμε με κατεύθυνση ανατολικά έχω περάσει από εδώ άλλη μια φορά το 2019 και όμως τα μέρη φέρονται τόσο γνώριμα …
Σε κάποια σημεία σταματήσαμε στο ίδιο μέρος που είχα σταματήσει και με το Νίκο το 2019!
Όσο μπαίνουμε πιο μέσα τόσο μας αρέσει πιο πολύ και ας είναι πιο άγρια και ερημικά!
Έχουμε αρχίσει να βρίσκουμε τους ταξιδιωτικούς μας ρυθμούς και η θερμοκρασία είναι ανεκτή.
Εννοείται ότι συχνά πυκνά σταματάμε και βρέχουμε τα buff που μας κρατάνε δροσερούς.
Η διαδρομή μέχρι το Ικόνιο είναι αρκετά ενδιαφέρουσα από εκεί και μέχρι το Ακσαράι είναι βαρετή θα έλεγα, μονότονη ουσιαστικά μια ευθεία μέσα σε ερημικό τοπίο το οποίο κατα διαστήματα είναι καλλιεργήσιμο …
Από το πρωί είμαστε μόνο με μερικά μπισκότα αλλά την παλεύουμε, τα χωριά διαδέχονται το ένα το άλλο και είναι φανερό ότι το βιωτικό επίπεδο είναι υποβαθμισμένο σε σύγκριση με τις περιοχές πιο κοντά στα παράλια…
Βλέπεις συχνά χαμόσπιτα αλλά μπορείς να δεις ότι και η περιοχή αναπτύσσεται βλέπεις σύγχρονα γεωργικά μηχανήματα και στις πόλεις και στις κωμοπόλεις καινούρια κτίρια …
Ενδιάμεσα υπάρχουν τεράστιες άγονες εκτάσεις και είναι να απορείς που οι πρόγονοι μας έφτασαν εκεί που έφτασαν με τα μέσα που διέθεταν εκείνη την εποχή καθώς και το παράλογο του όλου εγχειρήματος καθώς και το ότι ήθελαν να πάνε και ακόμα πιο μέσα …
Αυτά σκεφτόμουν καθώς διασχίζαμε της επαρχία του Αφιον Καραχισαρ.
Καλύπτουμε τα χιλιόμετρα αργά αλλά σταθερά και πριν το καταλάβουμε έχουμε φτάσει στο Ικόνιο μια σύντομη στάση για να πιούμε νερό και να ξεκουράσουμε τα μαλακά μας μόρια και συνεχίζουμε.
Με το που βγαίνουμε από την πόλη σταματάμε σε ένα από τα εστιατόρια που υπάρχουν πάνω στον δρόμο για να γεμίσουμε τα άδεια στομάχια μας και στην συνέχεια να ποτίσουμε και το ακούραστο άτι μας …
Μια χαρά μας έχει φέρει μέχρι εδώ απροβλημάτιστα και με μια σχετική άνεση.
Ποιός να του το έλεγε ότι θα ξαναπάταγε τις ρόδες του ξανά στα ίδια μέρη κουβαλώντας αυτή την φορά την κόρη, η οποία του έχει και αδυναμία !!!
Όλα τα μειονεκτήματα που έχει όταν ταξιδεύεις μαζί του είτε στην χώρα μας (που δεν υπάρχει αστυνόμευση) εδώ δεν υφίστανται, έχει επαρκή δύναμη να μας ταξιδεύει παρόλο που είναι φορτωμένο ώς τα μπούνια, ακόμα και στις προσπεράσεις φορτηγών δεν προβληματίζει μιας και τα αυτά είναι βαρυφορτωμένα και κινούνται σχετικά αργά …
Είναι ένας καταπληκτικός τουρίστας που του αρέσει να ρουφάει τα τοπία και να σε αφήνει να καταγράφεις στον σκληρό δίσκου είτε του μυαλού είτε της κάμερας όλες τις εικόνες που βλέπεις.
Αφού χορτάσαμε τα πεινασμένα στομάχια μας ήπιαμε και το ζεστό μας τσάι και επιστρέψαμε στο πιστό μας σύντροφο που μας περίμενε υπομονετικά κάτω από τον καυτό ήλιο …
Είχε μεσημεριάσει και η ζέστη είχε αρχίσει να χτυπάει κόκκινα αλλά είχαμε ηδη κάνει πάνω από την μισή διαδρομή, δεν θέλαμε πολύ ακόμα, σε μερικές ώρες θα φτάναμε στο Γκιόρεμε …
Αυτήν την φορά η διάσχιση αυτού του έρημου κατά τόπους τοπίο μου φάνηκε μικρότερη από ότι πριν μερικά χρόνια, κάτι παιχνίδια που παίζει το μυαλό!
Από το Ακσαράι και μετά το τοπίο αλλάζει γίνεται πιο άγριο ακόμα αλλά πιο όμορφο.
Το Ακσαράι δείχνει σύγχρονη και μεγάλη πόλη, το διασχίζουμε και συνεχίζουμε ανατολικά προς την Νεβσεχίρ και από εκεί φτάνουμε στο Γκιόρεμε και μετά από μερικά μπρος πίσω στα στενά του βρίσκουμε το ξενοδοχείο.
Κάνουμε τσεκ-ιν, ξεφορτώνουμε το μηχανάκι μας και το αφήνουμε να πάρει ανάσες και να ξεκουραστεί …
Η Μαρία πέφτει ξερή για ύπνο μετά από ένα ντουζάκι και εγώ φτιάχνω ένα καφέ και αράζω στην βεράντα, ώρα για χαλάρωση και επικοινωνία με το σπίτι …
Το δωμάτιο είναι λίγο μικρό και δεν έχει κλιματισμό, ευτυχώς έχει έναν ανεμιστήρα που με αυτόν παλεύεται η ζέστη, κλασικά είναι σκαμμένο στο βράχο αυτό το βοηθάει να κρατάει μια σχετικά σταθερή θερμοκρασία …
Η ώρα περνάει και όταν ξύπνησε και η Μαρία κατηφορίζουμε προς το κέντρο της πόλης με τα πόδια για να χαζέψουμε και να βρούμε και κάτι να φάμε …
Περνάμε αρκετή ώρα περπατώντας στα σοκάκια της πόλης και χαζεύοντας μαγαζιά με τουριστικά, στο τέλος καταλήγουμε να πάρουμε πακέτο ντονέρ και κόκα κόλα και να επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο και να τρώμε στην ταράτσα χαζεύοντας την πόλη από ψηλά …
Κάτσαμε αρκετή ώρα στην ταράτσα και χαζεύαμε την φωτισμένη πόλη μέχρι να μας καταβάλει η κούραση και σιγά σιγά να οδηγηθούμε στο δωμάτιο μας και να πέσουμε ξεροί για ύπνο.
Χιλιόμετρα που διανύσαμε 255, 3 ώρες και 12 λέπτα.
Πρωινό ξύπνημα, ντυνόμαστε και κατεβαίνουμε για πρωινό.
Ένας πλούσιος μπουφές μας περίμενε και τον επισκεφτήκαμε δύο φορές …
Δεν υπήρχε βιασύνη σήμερα μιας και θέλαμε μόνο ένα 4ωρο για να φτάσουμε στο Παμούκαλε …
Είχαμε κλείσει ξενοδοχείο από το προηγούμενο βράδυ.
Ανεβήκαμε στο δωμάτιο, εγώ πήρα και καφέ μαζί μου …
Αράξαμε λίγο στο δωμάτιο και ετοιμάσαμε και τα πράγματα μας. Στην συνέχεια εγώ κατέβηκα κάτω στο μηχανάκι που μας περίμενε με ανυπομονησία …
Έλεγξα τις πιέσεις στα ελαστικά, λάδωσα την αλυσίδα και έσφιξα και τον πλαϊνό ορθοστάτη που έχει μια τάση να ξεβιδώνεται το κάτω μέρος του (είναι ρυθμιζόμενος). Όλο αυτό έχει γίνει ιεροτελεστία κάθε πρωί πριν φορτώσω το μηχανάκι ένας σύντομος έλεγχος ότι είναι όλα καλά και τελειώνει πάντα μέ ένα χάδι …
Ανεβαίνω πάνω στο μηχανάκι και κατεβάζω μαζί με την βοήθεια της Μαρίας όλα μας τα πράγματα και τα φορτώνουμε πάνω στο Himalayan, στην συνέχεια ανεβαίνουμε πάλι στο δωμάτιο ένας τελευταίος έλεγχος ότι δεν ξεχάσαμε τίποτα, παίρνουμε μπουφάν και κράνη και κατεβαίνουμε κάτω στην ρεσεψιόν για να κάνουμε check-out …
Μερικά λεπτά αργότερα βρισκόμαστε πάνω στο μηχανάκι να ταξιδεύουμε και πάλι …
Κοιμηθήκαμε πολύ καλά το προηγούμενο βράδυ και αισθανόμαστε ξεκούραστοι …
Παρόλο που είναι σχετικά νωρίς η θερμοκρασία είναι ανεβασμένη.
Διασχίζουμε ελαιώνες που απλώνονται όσο φτάνει το μάτι και με το που τελειώνουν αυτοί συνεχίζουμε με αμπέλια και μετά με άλλες καλλιέργειες …
Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις την έκταση με όλες αυτές τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις σαν τον κάμπο της Λάρισας για παράδειγμα αλλά πολύ μεγαλύτερη …
Στο Αλασεχίρ σταματάμε για να ξεδιψάσουμε όλοι μας …
Το Himalayan προτίμησε απλή αμόλυβδη ενώ εγώ με την Μαρία ήπιαμε από ένα παγωμένο τσάι και πήραμε και 2 παγωμένα μπουκάλια νερό για να γεμίσουμε τα θερμός που κουβαλάγαμε για να έχουμε δροσερό νερό σε όλο τα ταξίδι …
Η θερμοκρασία είχε ξεπεράσει τους 35 βαθμούς και συνέχιζε την άνοδο της με πολύ γρήγορους ρυθμούς, κάποια στιγμή θα λαχανιάσει σκεφτόμουν (η θερμοκρασία) και θα σταματήσει να ανεβαίνει, δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι !!!!
Είχαμε γίνει ανθρώπινα θερμόμετρα καταλαβαίναμε και την παραμικρή μεταβολή …
Συνεχίζουμε και φτάνουμε στην επαρχία Ντενιζλί (Μαγνησία Μ. Ασίας) η θερμοκρασία έχει φτάσει τους 40 βαθμούς …
Ψάχνουμε να βρούμε έναν ίσκιο για να αράξουμε λίγο, το οποίο αποδεικνύεται πολύ δύσκολο η καλύτερα αδύνατο ..
Ο δρόμος που ταξιδεύουμε είναι με 2 λωρίδες και στα οποία παρκινγκ βρίσκουμε δεν υπάρχει ούτε ένα δέντρο να κάτσουμε λίγο από κάτω …
Τελικά το παίρνουμε απόφαση ότι ίσκιο δεν θα βρούμε σταματάμε στο πρώτο πάρκινγκ που βρίσκουμε έχει 41 βαθμούς υπό σκιά και εμείς βρισκόμαστε υπό τον αδυσώπητο ήλιο …
Βγάζουμε γάντια, κράνη, μπουφάν, πίνουμε παγωμένο νερό (να είναι καλά τα θερμός) τρώμε και τα τελευταία μπισκότα που είχαμε μαζί μας …
Ο ήλιος δεν αντέχεται με τίποτα ξεκινάμε να ετοιμαζόμαστε για να ξεκινήσουμε όταν μου ήρθε η ιδέα να βρέξω τα buff (λαιμουδιέρες) μας …
Τα φοράμε και αμέσως ανακουφιζόμαστε …
Ανεβαίνουμε πάνω στο μηχανάκι που περίμενε υπομονετικά κάτω από τον καυτό ήλιο μπας και ξεκινήσουμε και δροσιστεί και αυτό λιγάκι από τον αέρα …
Η βρεγμένη λαιμουδιέρα λειτουργεί σαν aircondition και μας δροσίζει απίστευτα …
Ο αέρας είναι καυτός και όταν λέμε καυτός είναι σαν να κάθεσαι μπροστά από τον φούρνο που ψήνεται ένα ωραίο ψητό και ανοίγεις την πόρτα για να το ελέγξεις και σε χτυπάει ο καυτός αέρος που δραπετεύει από τον φούρνο …
Οι ζελατίνες στα κράνη μας παραμένουν κατεβασμένες αλλιώς θα ψηθούμε …
Όσο τα buff είναι βρεγμένα η κατάσταση είναι ανεκτή αλλά μόλις στεγνώσουν γίνεται ανυπόφορη οπότε στάση στην άκρη ξανά βρέξιμο και πάλι από την αρχή …
Η θερμοκρασία έχει φτάσει στους 42 βαθμούς, νιώθουμε να σιγοψηνόμαστε …
Το κάθε λεπτό που περνάει είναι μαρτύριο αλλά μόλις βλέπουμε στο βάθος το ασπρισμένο Παμούκαλε παίρνουμε δυνάμεις και συνεχίζουμε …
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας, κάνουμε τσεκ ιν και ξεφορτώνουμε το μηχανάκι η θερμοκρασία δεν έχει υποχωρήσει καθόλου …
Ανάβουμε το κλιματιστικό μέσα στο δωμάτιο και παίρνουμε τα πάνω μας …
Παίρνουμε την λάθος απόφαση να επισκεφτούμε το Παμούκαλε μέσα στο μεσημέρι (το οποίο αποδείχτηκε μεγάλο λάθος)!!!
Στο δρόμο σταματάμε σε ένα μαγαζί και ψωνίζουμε καπέλα και μαγιό που είχαμε ξεχάσει να πάρουμε μαζί μας …
Παίρνουμε το ίδιο καπέλο και οι δύο, θα μπορούσαμε να είμαστε διδυμάκια (λέμε τώρα) …
Ξεκινάμε την ανάβαση στους λευκούς βράχους …
Η αντηλιά μας τυφλώνει και νιώθουμε να μας χτυπάει ο ήλιος από όλες τις κατευθύνσεις …
Το νερό που τρέχει στα πόδια μας είναι βραστό …
Δεν ψηθήκαμε πάνω στο μηχανάκι και τελικά θα βράσουμε εδώ στα λουτρά …
Υπάρχει παρά πολύς κόσμος από όλες τις ηλικίες και όλες τις φυλές του κόσμου και όλοι δείχνουν να υποφέρουν και τι δεν θα έδινα για μια ομπρέλα ….
Η οποία τελικά φαίνεται να είναι ένα άκρως απαραίτητο ταξιδιωτικό αξεσουάρ που συνήθως δεν παίρνουμε μαζί μας …
Βρέχει και έχεις κατέβει από το μηχανάκι και θες να βγάλεις το κράνος ανοίγεις την ομπρέλα …
Έχεις σταματήσει κατακαλόκαιρο κάπου και δεν έχει ίσκιο ; ανοίγεις την ομπρέλα
Η Μαρία ξαφνικά μου λέει ότι ζαλίζεται …
Επιστρατεύονται τα παγωμένα νερά που καβάλαγα μαζί μου και αφού την λούζω με παγωμένο νερό έχει αρχίσει να αισθάνεται λίγο καλύτερα …
Σε αυτό το σημείο δεν έχει που να κάτσεις οπότε σιγά σιγά ανεβαίνουμε προς τα πάνω ενώ συνεχίζω να την καταβρέχω με δροσερό νερό …
Μετά από λίγο που φάνηκε αιώνας φτάνουμε στην κορυφή και βρίσκουμε να κάτσουμε σε ένα σκαλάκι κάτω από τον ίσκιο που μας προσφέρουν απλόχερα τα δέντρα …
Λίγο παγωμένο νερό ακόμα και ένα παγωτάκι και έχει συνέλθει, με κατατρόμαξε …
Αφού συνήλθε και ανέκτησε τις δυνάμεις της επισκεφθήκαμε λίγο τον αρχαιολογικό χώρο και τα λουτρά της Κλεοπάτρας …
Στα οποία μπορούσε να κανείς μπάνιο και εσύ (με εισιτήριο) και έβλεπες τον κάθε πικραμένο και την κάθε πικραμένη να κάνει μπάνιο και να βγάζει φωτογραφίες ανάμεσα και πάνω σε βυθισμένους κίονες λες και ήταν σε πισίνα !!!
Πολύ άσχημο να το βλέπεις, δεν κάτσαμε πολύ ώρα ξεκινήσαμε την επιστροφή μας και ευτυχώς είχε συννεφιάσει οπότε η κάθοδος μας ήταν παραπάνω από ανεκτή, σχεδόν την απολαύσαμε μπορώ να πώ …
Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο, ανοίγουμε το κλιματιστικό και την πεφτουμε για ύπνο …
Ξυπνάμε και έχει ηδη αρχίσει να νυχτώνει, ντυνόμαστε και βγαίνουμε έξω βόλτα σε αναζήτησή τροφής …
Έχουμε να φάμε από το πρωί αν εξαιρέσεις κάποια μπισκότα και ένα παγωτό …
Αράζουμε σε ένα τουριστικό μαγαζί απέναντι από τον φωτισμένο λευκό βράχο, παραγγέλνουμε και τα καταβροχθίζουμε εν ριπή οφθαλμού …
Επιστρέφουμε στο δωμάτιο μας εξουθενωμένοι μεν αλλά τουλάχιστον χορτάτοι …
Η αυριανή ημέρα θα ήταν δύσκολη μιας και είχαμε πολλά χιλιόμετρα να διανύσουμε μέχρι το Γκίορεμε στην Καππαδοκία.
Η σύζυγος μας είχε κλείσει ήδη δωμάτιο όποτε θα έπρεπε να φτάσουμε εκεί , το καλό ήταν ότι θα καθόμασταν εκεί για δύο ημέρες …
Αλλά θα έπρεπε να ξεκινήσουμε πολύ πρωί οπότε θα χάναμε το πρωινό …
Με αυτά και με αυτά μας πήρε ο ύπνος αποκαμωμενους, αφεθήκαμε στην αγκαλιά του Μορφέα και αφεθήκαμε να μας ταξιδέψει σε ένα βαθύ ύπνο που μας ξεκούρασε …
Ένα ταξίδι που έχει καθυστερήσει ένα χρόνο, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ ….
Η απόφαση πάρθηκε σχεδόν ένα μήνα πριν αναχωρήσουμε, έγιναν οι απαραίτητες προετοιμασίες στο μηχανάκι ώστε να είναι ετοιμοπόλεμο(δηλαδή αλλαγή λαδιού και φίλτρου και ρύθμιση βαλβίδων), αγοράστηκε και εξοπλισμός για την κόρη που θα με συντρόφευε σε αυτό το ταξίδι και φύγαμε για οικογενειακές διακοπές …
Ο πολύ καλός φίλος Σπύρος ακα Elifain επιμελήθηκε κάποιων σκίτσων για το ταξίδι που θα χρησιμοποιηθούν για να φτιάξουμε αναμνηστικά …
Ο Σπύρος είχε κάνει και το σκίτσο από το προηγούμενο ταξίδι στην Τουρκία καθώς και άλλο ένα για την Τυνησία αλλά αυτό το ταξίδι δεν έγινε, μας πρόλαβαν οι εξελίξεις το 2020 και αναβλήθηκε για κάποια στιγμή στο μέλλον …
Δεν θα μπορούσα να παραλείψω και την δουλειά που έκανε η σύζυγος του άλλου φίλου Νίκου ακα Νοε που επιμελήθηκε το χρώματα στα παραπάνω σκίτσα από το προηγούμενα ταξίδια !!!
Ότι και να πώ και για αυτούς τους φίλους είναι λίγο και θα τους είμαι για πάντα ευγνώμων !!!
Είχαμε αποφασίσει να φύγουμε γύρω στο Δεκαπενταύγουστο χωρίς να έχουμε ορίσει ακριβή ημερομηνία …
Μέχρι να έρθει η ώρα του ταξιδιού είχαμε να πάμε για οικογενειακές διακοπές …
Το ταξίδι των διακοπών ξεκίνησε άσχημα μιας και το καράβι που θα μας πήγαινε στην Ρόδο έμεινε και ρυμουλκήθηκε πίσω στο λιμάνι του Πειραιά όπου επισκευάστηκε και ξεκίνησε εκ νέου …
27 ώρες διήρκησε το ταξίδι, θα μπορούσε να είναι και χειρότερα να έχει πάθει την βλάβη μεσοπέλαγα και όχι κοντά στον Πειραιά, οπότε όλα καλά …
Οι μέρες των διακοπών κυλούν αργά και ανέμελα και το ταξίδι μοιάζει τόσο μακρινό …
Όλα τα ωραία έχουν και ένα τέλος όπως και οι διακοπές μας, αλλά κάτι ωραίο τελειώνει και κάτι άλλο όμορφο ξεκινάει σε αυτή την ζωή …
Με την επιστροφή μας έγιναν και οι τελευταίες προετοιμασίες και ενώ είχαμε πεί ότι θα ξεκινούσαμε ανήμερα την Παναγίας με προορισμό το Τσανάκαλε, τελικά φύγαμε το απόγευμα της προηγούμενης για να κερδίσουμε κάποιες ώρες …
Πρώτη ημέρα ταξιδιού (Δευτέρα 14 Αυγούστου 2023)
Χιλιόμετρα που διανύσαμε 232.
Ξεκινήσαμε να φορτώνουμε το μηχανάκι αργά το μεσημέρι αλλά λίγο μια ξαφνική μπόρα λίγο η υγρασία που ακολούθησε μετά μας έβγαλε εκτός προγράμματος με αποτέλεσμα να ξεκινήσουμε αργότερα από ότι θα θέλαμε …
Αφού την φορτώσαμε ρυθμίσαμε την προφόρτιση της πίσω ανάρτησης αν και θα το έβλεπα και στον δρόμο και την καβάλησε ο γιός μαζί με την κόρη για να δώ αν η αλυσίδα χρειάζεται κάποια ρύθμιση αλλά ο τζόγος που έπρεπε να έχει ήταν μια χαρά …
Το Himalayan φορτωμένο ως εκεί που δεν παίρνει, αλλά αυτό εκεί τα υπομένει όλα αδιαμαρτύρητα και καταβάλει μεγάλη προσπάθεια να μας ταξιδέψει όσο πιο άνετα μπορεί …
Βέβαια υπάρχουν στιγμές όπως αυτή μιας προσπέρασης σε νταλίκα στην ανηφόρα στο Μαρτίνο που θα μπορούσε χαλαρά να είναι σκηνή από ταινία του Αγγελόπουλου !!!
Ξεκινήσαμε σχετικά αργά κατά τις 18:30 από την Αθήνα και η νύχτα μας βρήκε να διανυκτερεύουμε στην Λαμία …
Λόγω του φορτώματος το φανάρι φέγγει πιο ψηλά από ότι συνήθως και θα πρέπει με την πρώτη ευκαιρία να το κοιτάξω.
Είναι απίστευτα τα τοπία που μπορείς να δείς ακόμα και ταξιδεύοντας από την εθνική οδό αν οι ταχύτητες είναι μικρές …
Από την άλλη δεν είναι και εύκολο να ταξιδεύεις με χαμηλή ταχύτητα για τόσο μεγάλα διαστήματα …
Αλλά έχουμε πεί ότι σε αυτό το ταξίδι θα γνωρίσουμε τους εαυτούς μας και ο ένας τον άλλο καλύτερα και ο καταλύτης για όλα αυτά θα είναι το Himalayan !!!
Η σύζυγος έχει αναλάβει την επιμέλεια του ταξιδιού.
Μιάμιση ώρα μετά η πρώτη στάση μας βρίσκει στα ΣΕΑ της Αταλάντης για να ενημερωθεί η σύζυγος ότι θα πρέπει να μας βρεί ξενοδοχείο σε απόσταση μιας ώρας από εκεί που ήμασταν και εμείς να ξεμουδιάσουμε λίγο αλλά και να δροσιστούμε …
Δίχως να χάσει στιγμή η καλή μου μας βρήκε και μας έκλεισε στην Λαμία, όπου φτάσαμε σχεδόν μια ώρα μετά, παρκάραμε, ξεφορτώσαμε, αλλάξαμε και βγήκαμε βόλτα στην πόλη προς αναζήτηση ενός πρόχειρου δείπνου, το οποίο συνοδεύτηκε και από ένα παγωμένο γιαούρτι που μοιραστήκαμε …
Επιστροφή στο ξενοδοχείο, επικοινωνία με τους αγαπημένους που αφήσαμε πίσω μας και αφεθήκαμε στην αγκαλιά του Μορφέα να μας ταξιδέψει και αυτός με την σειρά του σε μέρη μακρινά, μέρη ονειρεμένα …
Δεύτερη ημέρα ταξιδιού (Τρίτη 15 Αυγούστου 2023)
Χιλιόμετρα που διανύσαμε 616.
Τελικά ο Μορφέας είχε ανειλημμένες υποχρεώσεις και καθυστέρησε να μας επισκεφθεί, τουλάχιστον εμένα.
Λίγο το άγχος για το ταξίδι, λίγο η ανυπομονησία με έκαναν να στριφογυρίζω στο κρεβάτι …
Ούτε ο οβελίας στην σούβλα το Πάσχα δεν φέρνει τόσες βόλτες !!!
Χτυπάει το ξυπνητήρι και δεν έχω κοιμηθεί ούτε 4 ώρες καλά καλά, το κλείνω και προσπαθώ να ξανακοιμηθώ αλλά μάταια, το μυαλό δούλευε υπερωρίες …
Εν τω μεταξύ είχε ξυπνήσει και η μικρή, οπότε το πήραμε απόφαση και κατεβήκαμε κατά τις 7:30 για πρωινό και έξτρα καφέ για μένα.
Στην συνέχεια επιστρέφουμε στο δωμάτιο μαζεύουμε τα πράγματα μας τα φορτώνουμε στο μηχανάκι που εν τω μεταξύ το είχα φέρει μπροστά στο ξενοδοχείο και στις 8:45 πατάμε μίζα και ξεκινάμε …
Η θερμοκρασία αρκετά καλή για Αυγουστιάτικο πρωινό και αρχίζουμε να μαζεύουμε τα χιλιόμετρα αργά αργά …
Είπαμε αυτό το ταξίδι θα μπορούσε να είναι ταινία του Αγγελόπουλου εχθές ήταν οι ανηφόρες στο Μαρτίνο ενώ σήμερα ήταν οι ανηφόρες μετά την Γλύφα …
Το Himalayan πάντως προς τιμήν του δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ, έσκυβε το φανάρι και στύλωνε τις ρόδες του και προχώραγε αργά μεν αλλά σταθερά και τα 25 μουλαράκια του ήταν εκεί και έδιναν τον καλύτερο τους εαυτό !!!
Η πρώτη στάση έγινε στα ΣΕΑ της Νίκαιας για να ξεδιψάσουν τα ατίθασα μουλαράκια της μηχανής και εμείς να ξεμουδιάσουμε λιγάκι και να πάρουμε και να απαντήσουμε και κανένα τηλέφωνο λόγω της ημέρας …
Η στάση ήταν ολιγόλεπτη και πολύ σύντομα βρεθήκαμε και πάλι στον δρόμο με βόρεια κατεύθυνση.
Το παράδοξο είναι ότι δεν ήμασταν και το πιο αργό όχημα στον δρόμο, υπήρχαν αρκετά που πήγαιναν με χαμηλότερη ταχύτητα …
Η δεύτερη στάση έγινε στα ΣΕΑ του Κορινού όπου και επικοινωνήσαμε με τον καλό φίλο Νίκο για να περάσουμε να τον δούμε, ο Νίκος παλιός ενφιλντάς και νύν κάτοχος γνωστής Βαυαρικής μάρκας έμενε λίγο έξω από την Θεσσαλονίκη.
Φτάσαμε στην εξοχή κατά τις 1 και κάτσαμε καμιά ωρίτσα και τα λέγαμε, εγώ με τον Νίκο δηλαδή η Μαρία είπε δεν είπε 5 λέξεις …
Αρνηθήκαμε οποιαδήποτε πρόταση για να κάτσουμε για φαγητό όσο πιο ευγενικά μπορούσαμε και σιγά σιγά μαζέψαμε τα πράγματα μας ανεβήκαμε στο ατίθασο άτι μας και συνεχίσαμε τον δρόμο μας αυτήν την φορά προς τα ανατολικά !!!
Είχε μεσημεριάσει και η θερμοκρασία ήταν οριακά ανεκτή, ειδικά όταν περνάγαμε την μεγάλη Βόλβη το κοκτέιλ υψηλής θερμοκρασίας (38 βαθμούς έδειξε το θερμόμετρο της μηχανής) με την εξίσου υψηλή υγρασία έκαναν την κατάσταση αρκετά δύσκολη …
Είχαμε φτάσει στο σημείο να καταλαβαίνουμε και την παραμικρή αλλαγή στην θερμοκρασία και πέφταμε μέσα είτε η αλλαγή ήταν προς τα πάνω είτε προς τα κάτω χωρίς να χρειαστεί να ρίξουμε μια ματιά στο θερμόμετρο …
Τι μεγάλη διαφορά μπορούν να κάνουν 1-2 βαθμοί είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω !!!
Η ώρα πέρναγε και τα στομάχια μάς είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται εντόνως, αλλά στην Εγνατία δεν έχεις πολλές επιλογές …
Μόλις είδαμε την καντίνα στο πάρκινγκ πρίν φτάσουμε στην Καβάλα σταματάμε και με συνοπτικές διαδικασίες καταβροχθίζουμε 2 βρώμικα με συνοδεία Coca-Cola …
Αυτό ήταν τα στομάχια μας έστρωσαν μεν αλλά εμείς βαρύναμε και άντε τώρα να οδηγήσεις κάτω από τον καυτό ήλιο …
Ευτυχώς την κατάσταση έσωσαν οι στροφές πριν και μετά την Καβάλα, εννοείτε βέβαια ότι στο μενού υπήρχαν και ανηφόρες αλλά και κατηφόρες …
Ασταμάτητοι ήμασταν, ειδικά στις κατηφόρες, δεν μας έπιανε κανείς !!!
Στίς ανηφόρες θυμίζαμε χελώνες, όλα σε αργή κίνηση …
Περνάμε την Καβάλα και αρχίζουμε να ψάχνουμε που θα ξεδιψάσουμε το μηχανάκι μας …
Σε κάποια έξοδο πρίν την Ξάνθη βλέπουμε πινακίδα για καύσιμα και αφήνουμε την Εγνατία προς αναζήτηση βενζινάδικου βρίσκουμε δύο και είναι και τα δύο κλειστά λόγω της ημέρας μάλλον!!!
Συνεχίζουμε με κατεύθυνση προς Ξάνθη και σχεδόν 20 χιλιόμετρα μετά βρίσκουμε …
Ανεφοδιαζόμαστε και συνεχίζουμε από Εγνατία και πάλι προς τα σύνορα, η ώρα περνάει πιο γρήγορα από ότι εμείς καλύπτουμε τα χιλιόμετρα και σύντομα καταλαβαίνουμε ότι δεν θα μπορέσουμε να τα περάσουμε σήμερα …
Στάση σε έναν από τα λίγα πάρκινγκ που υπάρχουν στην Εγνατία και επικοινωνία με την βάση για ενημέρωση της κατάστασης αλλά και για περαιτέρω οδηγίες για το βραδινό κατάλυμα μας !!!
Λίγα λεπτά αργότερα η αγαπημένη σύζυγος στέλνει μήνυμα με την διεύθυνση του ξενοδοχείου …
40 λεπτά αργότερα είχαμε φτάσει και ξεφορτώναμε …
Μετά από ένα καφεδάκι και ένα ντουζάκι είχαμε χαλαρώσει και το μόνο που θέλαμε ήταν να την πέσουμε για ύπνο …
Το βραδινό μας ήταν από ένα κρουασάν και μερικά μπισκότα που είχαμε μαζί μας …
Αυτή την φορά είχαμε κλείσει ραντεβού με τον Μορφέα.
Η κούραση και η εξάντληση της ημέρας καθώς και οι λιγοστές ώρες ύπνου το προηγούμενο βράδυ έκαναν την δουλειά τους και ο Μορφέας ήρθε στην ώρα του, ούτε Άγγλος τζέντλεμαν να ήταν …
Τρίτη ημέρα ταξιδιού (Τεταρτη 16 Αυγούστου 2023)
Χιλιόμετρα που διανύσαμε 554
Πρωινό ξύπνημα μετά από ένα ωραίο ύπνο, κατεβαίνουμε για πρωινό και στην συνέχεια φορτώνουμε το μηχανάκι και ξεκινάμε …
Προορισμός μας το συνοριακό πέρασμα των Κήπων …
Βγαίνουμε Εγνατία και μετά από κανα μισάωρο ήμασταν εκεί δεν έχει ιδιαίτερη κίνηση και σύντομα έχουμε περάσει την Ελληνική πλευρά, περνάμε το ποτάμι και περνάμε την αντίστοιχη διαδικασία από την Τούρκικη πλευρά …
Ήμαστε Τουρκία, πρώτη κίνηση είναι να βρούμε ένα κατάστημα να πάρουμε Τούρκικη sim κάρτα κινητού.
Μπαίνουμε στην Υψάλα και αρχίζει η αναζήτηση καταστήματος, βρίσκουμε ένα της Vodafone και αγοράζουμε μια συνδεση με 20 giga για ένα μήνα …
Επόμενη στάση σε ένα ΑΤΜ για ανάληψη τοπικού νομίσματος, πάει και αυτό …
Η προσπάθεια μας να βρούμε το ταχυδρομείο αποδείχθηκε άκαρπη οπότε μιας και είχε ηδη περάσει η ώρα αφήνουμε πίσω μας την Υψάλα και κατευθυνόμαστε προς το Τσανάκαλε.
Επόμενη στάση ήταν για ανεφοδιασμό της μηχανής, οι τιμές στα καύσιμα στην Τουρκία είναι κατά την στιγμή του ταξιδιού στις 38-39 λίρες με την ισοτιμία να είναι στις 30 λίρες ανά 1 ευρώ περίπου.
Μετά τον ανεφοδιασμό κατευθυνθήκαμε προς το Τσανάκαλε όπου για να φτάσεις περνάς με γέφυρα πάνω από τον Ελλήσποντο.
Υπάρχουν Διόδια και μπορείς να πληρώσεις με μετρητά η με κάρτα, τα περισσότερα αν όχι σχεδόν όλα τα διόδια στην Τουρκία είναι αυτόματα και η χρέωση γίνεται βάση τον αριθμό της πινακίδας σου.
Τα οχήματα με ξένες πινακίδες είτε μπορούν να κάνουν εγγραφή στο σύστημα HGS σε κάποιο ταχυδρομείο είτε μπορούν να μπούν στην παρακάτω σύνδεσμο και να πληρώσουν τα διόδια που οφείλουν
Περνάμε την γέφυρα που είναι αρκετά εντυπωσιακή και φτάνουμε στο Τσανάκαλε και κατευθυνόμαστε προς το κέντρο της για μια στάση να δούμε λίγο την πόλη και να ξεκουραστούμε λίγο …
Μετά από μερικούς κύκλους βρίσκουμε να παρκάρουμε το κουρασμένο άτι μας δένουμε με ένα συρματόσχοινο μπουφάν και κράνη για να μην τα κουβαλάμε και ξεκινάμε την βόλτα μας …
Το συρματόσχοινο το είχαμε περάσει μέσα από το μανίκια των μπουφάν …
Όμορφη πόλη στην Μαρία έκανε εντύπωση οι κτιριακές εγκαταστάσεις ενός σχολείου που δεν θύμιζαν με τίποτα τα κτίρια που έχουμε εμείς, πολύ εντυπωσιακά έδειχναν από έξω …
Ένα παγωτό μας δρόσισε και αφού βγάλαμε και μερικές φωτογραφίες με το τουριστικό ομοίωμα του Δούρειου Ίππου επιστρέψαμε στο μηχανάκι μας και ξεκινήσαμε την αναζήτησή ταχυδρομείου για να κάνουμε την εγγραφή στο σύστημα για τα διόδια …
Το Ταχυδρομείο βρίσκονταν μερικά τετράγωνα από εκεί που ήμασταν και δεν αργούμε να φτάσουμε και να παρκάρουμε μπροστά στην είσοδο …
Δεν δείχνει να τους ενοχλεί το που θα αφήσεις το μηχανάκι σου αρκεί να μην εμποδίζεις …
Εγώ μπαίνω μέσα και η Μαρία κάθεται έξω και περιμένει δίπλα στο μηχανάκι και στα πράγματα …
Η εξυπηρέτηση στο ταχυδρομείο παραπάνω από υποδειγματική και ας μην μιλάμε την ίδια γλώσσα …
Ακόμα και ο φύλακας με βοηθά στο να συμπληρώσω την αίτηση …
Βασικά αυτός την συμπληρώνει ζητώντας μου εμένα τα απαραίτητα έγραφα για να βρει την πληροφορία που απαιτούνταν ….
Το ίδιο και στο ταμείο με την υπάλληλο να είναι ευγενέστατη και να καταβάλει κάθε προσπάθεια να επικοινωνήσει …
Καμία σχέση με το τι συνήθως αντιμετωπίζεις εδώ στις διάφορες δημόσιες η μη υπηρεσίες …
Μερικές φορές το πώς εννοούμε έννοιες όπως πολιτισμός και το πόσο μπροστά θεωρούμε ότι ήμαστε σε σχέση με άλλες χώρες είναι πολύ διαφορετικά στην πραγματικότητα και είναι μια δυνατή σφαλιάρα που σε προσγειώνει …
Το ελληνικό κράτος δεν βοηθάει όμως, ειδικά με την άδεια κυκλοφορίας που αναγράφει 4ψηφιο νούμερο με μηδέν μπροστά ενώ η πινακίδα έχει τριψήφιο …
Παρόλο την διαφορά με το έγγραφο η υπάλληλος συμφωνεί να το αναγράψει όπως είναι η πινακίδα στην πραγματικότητα …
Αφού τελειώσαμε με όλα τα διαδικαστικά καβαλήσαμε το μηχανάκι μας και τραβήξαμε πορεία με προορισμό το Παμούκαλε …
Την στάση στον αρχαιολογικό χώρο στην Τροία τον κάψαμε μιας και είχε μεσημεριάσει και είχαμε πάρα πολύ δρόμο να κάνουμε …
Κινούμαστε νότια ή έτσι έχουμε την εντύπωση …
Έχουμε βάλει στο gps αποφυγή αυτοκινητοδρόμων και μας ταξιδεύει μέσα από επαρχιακούς και ορεινούς δρόμους …
Προχωράμε χωρίς στάσεις δεν έχουμε βρει τον ρυθμό μας και ούτε πως να επικοινωνούμε ουσιαστικά παρά την ενδοεπικοινωνία …
Η Μαρία έχει αναλάβει τον ρόλο του φωτογράφου αλλά δεν έχουμε τις ίδιες απόψεις ως προς το τι να τραβήξει και πότε …
Έχει περάσει σχεδόν ένα δίωρο που ανεβαίνουμε βουνό κατεβαίνουμε βουνό, στρίβουμε και ξαναστρίβουμε, ανεβαίνουμε ανηφόρα κατεβαίνουμε κατηφόρα και που και που το Himalayan δείχνει να δυσανασχετεί αλλά παρ’ όλα αυτά δεν το βάζει κάτω και ξαφνικά βλέπουμε θάλασσα στα αριστερά μας …
Μα πως είναι δυνατόν σκέφτομαι …
Κανονικά θα έπρεπε να έχουμε την θάλασσα στα δεξιά μας …
Τι τρέλα είναι αυτή …
Η Μαρία προσπαθεί να δει μέσα από το κινητό και να μου δώσει να καταλάβω προς τα που κινούμαστε …
Μια χαρά μας πάει μου έλεγε ….
Μα πως είναι δυνατόν να έχουμε την θάλασσα στα αριστερά μας της απαντούσα …
Ο μόνος τρόπος είναι να κατευθυνόμαστε βόρεια πάλι αλλά για τόση ώρα δεν έβγαζε νόημα …
Στάση στην άκρη του δρόμου όπου κοιτώντας τον χάρτη και την διαδρομή που είχαμε κάνει μέχρι στιγμής, μέχρι την πόλη Καν κινούμαστε νότια νοτιοανατολικά μετά κατευθυνθήκαμε βορειοανατολικά μέχρι που βγήκαμε στην θάλασσα του Μάρμαρα …
Έχουμε κάνει το πρώτο μισό από ένα ωραίο κύκλο αλλά τώρα θα έπρεπε να κατευθυνθούμε νότια μήπως και καταφέρναμε να φτάσουμε στον προορισμό μας …
Ξανακαβαλάμε το ακούραστο άτι μας και συνεχίζουμε με την επόμενη στάση να γίνεται σε ένα βενζινάδικο στην Bandirma (Πανορμος Κυζίκου) για ανεφοδιασμό και ανάκτηση δυνάμεων τόσο για το άτι μας όσο και για εμάς …
Αφού φροντίζουμε να ξεδιψάσει πρώτα το Himalayan με φθηνότερο και πολύ καλύτερο ποιοτικά καύσιμα σε σύγκριση με αυτά που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.
Μου έχει κάνει εντύπωση ότι τα διαστήματα ανεφοδιασμού έχουν μεγαλώσει από τότε που μπήκαμε στην Τουρκία, βγάζουμε περίπου 70 παραπάνω χιλιόμετρα μέχρι την ρεζέρβα …
Αφού ξεδίψασε το μαύρο άτι μας το αφήνουμε να ξεκουραστεί μπροστά από το εστιατόριο που ήταν δίπλα από το βενζινάδικο …
Έξω από το εστιατόριο οι μύγες πετάνε σε σύννεφα …
Μέσα δείχνει σαν ο εστιάτορας να έχει δώσει μάχη με τις μύγες και τα πτώματα στο πάτωμα να μαρτυρούν την σφαγή που έχει προηγηθεί …
Το εστιατόριο είναι άδειο από πελάτες ίσως έχει να κάνει και με την ώρα μας και είναι μετά τις 16:00 το μεσημέρι, ίσως να έχει να κάνει με την σφαγή που είχε προηγηθεί …
Έχουμε να φάμε από το πρωί αν εξαιρέσεις ένα παγωτό που φάγαμε στο Τσανάκαλε, τουλάχιστον δεν ίπταται τίποτα μέσα και θέλουμε να πάμε και τουαλέτα …
Η νοηματική έχει την τιμητική της και παραγγέλνουμε κοτοπουλάκι κοκκινιστό με πατάτες το οποίο ήταν νοστιμότατο και το καταβροχθίσαμε με συνοπτικές διαδικασίες …
Στο μεσοδιάστημα ήρθε και μια οικογένεια Τούρκων και αφού προσπάθησε να κάτσει αρχικά έξω το μετάνοιωσε πολύ γρήγορα και κατευθύνθηκαν και αυτοί μέσα στο εστιατόριο …
Ένα τσάι μετά το φαγητό ήταν ότι έπρεπε για να μην πέσουμε σε λήθαργο …
Χορτάτοι πλέον επικοινωνούμε με την βάση μας για να δούμε που θα διανυκτερεύσουμε σήμερα μιας και στο Παμούκαλε δεν υπήρχε περίπτωση να φτάσουμε …
Αποφασίζουμε να μοιράσουμε την απόσταση και να περάσουμε το βράδυ μας στην Σόμα …
Λίγη ώρα αργότερα βρισκόμαστε και πάλι καβάλα στο ξεκούραστο Himalayan και κατευθυνόμαστε νότια προς την πόλη της Σόμα …
Χρειαστήκαμε άλλες 4,5 ώρες και ένα ακόμα ανεφοδιασμό μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο …
Πετύχαμε και ένα καταπληκτικό ηλιοβασίλεμα!!!
Φτάσαμε λίγο μετά τις 22:00 στο ξενοδοχείο (Ramada by Windham Soma) και το check in καθυστέρησε λίγο γιατί συμπέσαμε με ενα γκρουπ απο Κινέζους τουρίστες μαλλον …
Το δωμάτιο ήταν αρκετά καλό και γενικότερα το ξενοδοχείο …
Έμείς όμως ήμασταν εξαντλημένοι οπότε αράξαμε στο δωμάτιο και και για βραδινό φάγαμε πάλι κρουασάν και μπισκότα που είχαμε μαζί μας, κάναμε ένα μπανάκι και πέσαμε ξεροί για ύπνο …
To Himalayan ηταν παρκαρισμένο δίπλα απο τον φύλακα όπως μας είχαν υποδείξει, ξεκουράζονταν και αυτό …
Το είχα καταλάβει ότι το πρόγραμμα που είχα σχεδιάσει δεν θα έβγαινε αλλά αυτό δεν μας πείραζε ιδιαίτερα …
Τα κουρασμένα μας βλέφαρα δεν άργησαν να κλείσουν και αφεθήκαμε σε ένα βαθύ αναζωογονητικό ύπνο …
Όταν σχεδιάζω κάτι συνήθως ανατρέπεται έτσι έγινε και αυτό το Σαββατοκύριακο.
Ήθελα να πάω για ένα διήμερο στα Άγραφα αλλά κάποια αδιαθεσία μερικές μέρες πριν σε κάποια μέλη της οικογένειας με ανάγκασε να το ακυρώσω …
Και ως από μηχανής θεός εμφανίστηκε το Σάββατο ο καλός φίλος Ευγένιος με μια πρόταση να τον συνοδεύσουμε να επισκεφτεί ένα φίλο του που πρόσφατως άνοιξε το καφενείο στο χωριό Κερπινή κοντά στα Καλάβρυτα …
Δεν ήθελε ιδιαίτερη σκέψη για να συμφωνήσουμε και να κλείσουμε ραντεβού …
Ξημέρωσε η Κυριακή και λόγω μιας καθυστέρησης από την μεριά μας το ραντεβού αλλάζει από το Αιγάλεω στον Σταθμό 14 στον Σκαραμαγκά …
Φτάνουμε εκεί με ελαφριά καθυστέρηση, εγώ καβαλάω το Himalayan και ο Νίκος το Super Meteor …
Ο Ευγένιος ήταν εκεί και μας περίμενε πίνοντας καφέ …
Με το που μας βλέπει σηκώνεται και έρχεται προς το μέρος μας, κατεβαίνουμε από τις μηχανές, βγάζουμε κράνη και αρχίζουμε μεταξύ μας τα πειράγματα και τις φιλοφρονήσεις χωρίς να έχουμε απομακρυνθεί από τις μοτοσικλέτες μας …
Εκείνη την ώρα μια άλλη παρέα ετοιμάζεται να φύγει …
Όταν ξαφνικά με το που πάει να ξεκινήσει ένα Triumph Tiger 800 του σβήνει ξαφνικά και πέφτει προς το μέρος μας …
Ο αναβάτης εκτοξεύεται αρκετά μέτρα από την μηχανή του και ευτυχώς δεν χτύπησε …
Το πίσω μέρος από το Tiger πέφτει πάνω στο meteor και το βρίσκει στο πίσω φτερό …
Αυτό τσούλησε έκλεισε το πλαϊνό σταντ και πήγε και χτύπησε το Himalayan από πίσω και το φτερό του σφήνωσε κάτω από την πινακίδα του Himalayan …
Λίγο πριν σκάσει κάτω ο Νίκος πρόλαβε και το έπιασε και το συγκράτησε …
Τα χρόνια προπόνησης στην Άρση Βαρών απέδωσαν και κατάφερε και κράτησε τα 245 κιλά του meteor και αποφέυγθηκαν τα χειρότερα …
Εγώ στεκόμουν δίπλα στο Himalayan και ευτυχώς τα πράγματα ήταν πολύ πιο εύκολα για μένα γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσα να το συγκρατήσω αν είχε πάρει αντίστοιχη κλίση όπως το meteor …
Το Himalayan το μόνο που έπαθε ήταν να στραβώσει η πινακίδα του, ενώ το Meteor είχε κάποιες γρατζουνιες στο μπροστά φτερό κατί λουκουβίτσες στο πίσω φτερό και κατι γρατσουνιες σε ενα απο τα φλάς του και στο φώς της πινακίδας, πταίσματα …
Αφού αποφεύχθηκαν τα χειρότερα με το κυριότερο να μην έχει τραυματιστεί ο αναβάτης του Tiger ξεκίνησε η διαδικασία της φιλικής δήλωσης από την μεριά του και την αναμονή να έρθουν από τις ασφαλιστικές να καταγράψουν το συμβάν …
Ένα δίωρο σχεδόν μετά βρισκόμαστε να ρολάρουμε στην Εθνική οδό με κατεύθυνση προς Πάτρα, όλη αυτή την ώρα δεν σκέφτηκα να βγάλω ούτε μία φωτογραφία, μόνο οι ασφαλιστικές έβγαλα φωτογραφίες
…
Τον ρυθμό τον δίνει το Himalayan και κρατάμε 100-110 χλμ, λίγο πριν φτάσουμε στο Διακοφτό και αφήσουμε πίσω μας την Εθνική οδό σταματάμε για ανεφοδιασμό του Himalayan και του Meteor, ο Ευγένιος καβαλούσε ενα Triumph Daytona 900 και δεν χρειάζονταν ακόμα …
Βγαίνουμε από την Εθνική οδό και παίρνουμε τον φιδίσιο δρόμο προς τα Καλάβρυτα, μπροστά ο Ευγένιος να δίνει τον ρυθμό πίσω του ο Νίκος με το Super Meteor και ακολουθώ εγώ με το Himalayan πασχίζοντας να τους φτάσω …
Ο Νίκος του δίνει και καταλαβαίνει σε σημείο να βρίσκουν οι μαρσπιέδες κάτω και να πετάγονται σπίθες …
Δείχνει να το απολαμβάνει εγώ όμως όχι …
Ξεκινάω ένα κυνηγητό να τον περάσω και να συνεχίσουμε σε ένα πιο χαλαρό ρυθμό …
Δεν είναι ότι δεν τον εμπιστεύομαι αλλά το πατρικό φίλτρο χτύπησε κόκκινα …
Θα πρέπει να κάνουμε πιο πολλές βόλτες μαζί για να το συνηθίσω …
Για τον Ευγένιο τι να πώ …
Είναι σαν τον άνεμο ότι και να καβαλά όλα γίνονται ευθεία μπροστά του …
Μετά από αρκετές στροφές καταφέρνω να μπω μπροστά από τον Νίκο το κακόμοιρο το Himalayan τα είχε δώσει όλα για να τα καταφέρουμε …
Λίγο μετά το Μέγα Σπήλαιο αφήνουμε τον επαρχιακό δρόμο Καλαβρύτων – Διακοπτού και μπαίνουμε δεξιά στον δρόμο προς την Κερπινή …
Ο δρόμος σε μέτρια κατάσταση αλλά ένα ενδιαφέρον το έχει το ίδιο και τα τοπία που διασχίζουμε …
Για στάση για φωτογραφίες ούτε συζήτηση …
Φτάνουμε στην Κερπινή και μετά από μερικά άσκοπα μπρος πίσω και ένα τηλέφωνο στον Αντώνη επιστρέφουμε στην κεντρική πλατεία του χωριού όπου βρίσκεται το καφενείο …
Ο Αντώνης κάτοικος του χωριού εδώ και πολλά χρόνια από ότι έμαθα φέτος το καλοκαίρι άνοιξε δειλά δειλά το καφενείο του χωριού που ήταν κλειστό …
Ο Ευγένιος με τον Αντώνη είναι φίλοι από τότε που μπορούν να θυμηθούν και οι δύο …
Τον είχαμε ξανά επισκεφτεί μαζί πριν μερικά χρόνια όταν διατηρούσε μια ταβέρνα στην Κάτω Ζαχλωρού …
Μπαίνουμε στο μαγαζί, δύο παρέες ήδη απολαμβάνουν όλα τα καλά που τους ετοιμάζει η Πόλυ η σύζυγος του Αντώνη …
Μετά τις αρχικές χαιρετούρες μας ετοιμάζει ένα τραπέζι και χωρίς να μας ρωτήσει φέρνει κρασί και σιγά σιγά ότι άλλο ήθελε για να φάμε …
Όλα ήταν υπέροχα …
Όταν μπορούσε έκλεβε στιγμές και κάθονταν μαζί μας και ανταλάσαμε μερικές κουβέντες …
Στο μεσοδιάστημα άλλες 2 παρέες είχαν έρθει και το μαγαζάκι είχε γεμίσει …
Μας περίμενε νωρίτερα για να υπάρχει χρόνος να κάτσει να τα πούμε …
Όλο αυτό το διάστημα παρακολουθούσα τον Ευγένιο και τον Αντώνη δεν χρειάζονταν να πουν πολλά πολλά τα έλεγαν όλα με μια ματιά …
Τα μάτια τους πετούσαν σπίθες κάθε φορά που τα βλέμματα τους διασταυρώνονταν λες και ξιφομαχούσαν …
Στα μεσοδιαστήματα που Αντώνης μας άφηνε ο Ευγένιος μας εξιστορούσε παλιές ιστορίες και από τους δυό τους …
Η ώρα πέρασε γρήγορα και δεν θέλαμε να μας πιάσει η νύχτα πριν βγούμε στην Εθνική …
Οπότε αποχαιρετίσαμε τον Αντώνη και την Πόλυ και εγώ με τον Νίκο βγήκαμε έξω για να αφήσουμε τους δύο φίλους να ζήσουν την στιγμή …
Όταν υπάρχουν δυνατοί δεσμοί δεν έχει σημασία πόσος καιρός έχει περάσει από την τελευταία συνάντηση είναι σαν να μην έχει περάσει ούτε λεπτό …
Δυο κουβέντες, ένα βλέμμα, μια αγκαλιά αρκούν για να γεμίσουν όλο αυτό το διάστημα …
Στεναχωρήθηκα λίγο που όλη αυτή η πρωινή ιστορία τους στέρησε πολύτιμο χρόνο …
Υποσχεθήκαμε ότι θα ξανά περάσουμε άλλη φορά και θα έχουμε πιο πολύ χρόνο να κάτσουμε …
Ξεκινάμε την επιστροφή μας ο καιρός έχει δροσίσει λίγο αλλά είναι ακόμα ανεκτά …
Έχουμε αλλάξει μηχανές με τον Νίκο, έχω εγώ στην επιστροφή το Super Meteor και ο Νίκος το Himalayan.
Τους αφήνω να φύγουν μπροστά και εγώ κάνω μερικές στάσεις για να βγάλω φωτογραφίες …
Έχει κίνηση και στον δρόμο υπάρχουν κάμποσα λεωφορεία που επιστρέφουν γεμάτα εκδρομείς.
Λόγω της κίνησης χωριστήκαμε με τον Ευγένιο και ξανά σμίξαμε στα πρώτα ΣΕΑ που μας περίμενε στην είσοδο …
Ο Ευγένιος πότισε το Daytona που ήταν διψασμένο και μετά αράξαμε για ένα σύντομο καφεδάκι …
Συνεχίζουμε ακολουθώντας τον Ευγένιο που ήθελε να επισκεφτεί την κόρη του στο Ξυλόκαστρο, όπου και κάνουμε άλλη μια σύντομη στάση για να σμίξουν πατέρας και κόρη …
Η νύχτα μας είχε πιάσει προ πολλού τα μηχανάκια μας καταπίναν τα λίγα χλμ μέχρι την πρωτεύουσα χωρίς να ζορίζονται (καλά ίσως το Himalayan να δούλευε λίγο ψηλά) και χωρίς σταματημό …
Μετά τα διόδια της Ελευσίνας χωριστήκαμε με τον Ευγένιο που δεν μας είδε έγκαιρα που είχαμε σταματήσει στην άκρη …
Επόμενη στάση ήταν στο σπίτι όπου αφήσαμε τις μοτοσυκλέτες μας να ξεκουραστούν …
Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη βόλτα που έχω πάει μαζί με τον Νίκο από τότε που ξεκίνησε να οδηγεί …
Χρειάζομαι παραπάνω χρόνο για να το συνηθίσω …
Τα μαθήματα στον Χούντρα απέδωσαν πάντως …
Για τα μηχανάκια τι να πώ και τα τρία ήταν υπέροχα το καθένα με τον τρόπο του …
Το Daytona άπιαστο …
Το Super Meteor το πιο χαλαρό
To Himalayan το πιο άνετο ειδικά στους επαρχιακούς που η ανάρτηση του καταπίνει τα πάντα …
Η διαδρομή ενδιαφέρουσα και ο προορισμός μας ακόμα καλύτερος …
Αν σας βγάλει ο δρόμος σας κάντε μια στάση και αν δεν σας βγάζει πηγαίντε επί τούτου …
Η φιλοξενία του Αντώνη και της Πόλυς θα σας αποζημιώσει …
Μέχρι την επόμενη φορά να είμαστε όλοι καλά και να ταξιδεύουμε …
Όταν μια βλάβη μπορεί να μην είναι μια άτυχη στιγμή αλλά τύχη …
Το τελευταίο καιρό καβαλάω όλο και πιο σπάνια το Himalayan μιας και το έχει πάρει εργολαβία ο γιός …
Κάποια στιγμή μου λέει του ρίχνεις μια μάτια γιατί κάτι τρίζει μπροστά …
Κάτι θα έχει ξεσφίξει του λέω θα το δώ …
Το καβαλώ με την πρώτη ευκαιρία και όντως όλο το μπροστά πλαίσιο με τα κάγκελα που στηρίζει και το φανάρι αλλά και τα όργανα κουνιόνταν και έτριζε!!!
Η δεύτερη ανακάλυψη ήταν ότι η φλάντζα καύσεως παρέδωσε πνεύμα κάτω από την βαλβίδα εξαγωγής και είχαμε διαρροή καυσαερίων …
Το μηχανάκι φοράει το κιτ υπερκυβισμού του Hitchcock και από τα 411 έχει πάει στα 462 κυβικά αυτό έγινε στην πρώτη καραντίνα, η φλάντζα που έρχεται με το κιτ είναι από περμανίτη.
Εδώ και καιρό ήθελα να το γυρίσω πίσω στην εργοστασιακή κατάσταση, μιας και μετά από περιπέτειες 3 χρόνων δεν ήμουν ποτέ 100% ευχαριστημένος με την λειτουργία του …
Οπότε είχα προμηθευτεί εδώ και καιρό τις εργοστασιακές φλάντζες καθώς και ελατήρια για το εργοστασιακό πιστόνι …
Κανονίζω για την επισκευή και παρκάρουμε το μηχανάκι μέχρι να το φτιάξουμε …
Η επισκευή θα γίνει σε μια γνωστή σε κάποιους γιάφκα …
Έρχεται η μέρα της επισκευής το οδηγώ μέχρι το συνεργείο και το αφήνουμε να κρυώσει ενώ πετάγομαι να πάρω καφεδάκια …
Μετά από κάποιο διάστημα έχει κρυώσει το μηχανάκι και αρχίζουμε το λύσιμο …
Ο ένοχος φανερώθηκε, τώρα γιατί έγινε δεν ξέρω …
Τόσο το εργοστασιακό κυλινδροπίστονο όσο και του κιτ ήταν άψογα χωρίς κάποια ένδειξη
φθοράς.
Η κεφαλή πήγε μηχανουργείο γιατί δεν του άρεσε του μάστορα.
Τοποθετήσαμε την φλάντζα βάσης και τον παλιό κύλινδρο και το πιστόνι με τα νέα ελατήρια
Όση ώρα περιμέναμε για το μηχανουργείο η νέα φλάντζα καύσεως που είναι μεταλλική ψεκάστηκε με σπρέι χαλκού και την αφήσαμε να στεγνώσει …
Στο μεσοδιάστημα είχε μεσημεριάσει οπότε ένα διάλειμμα στο διπλανό καφενείο για μεζεδάκι και κρύες μπύρες ήταν επιβεβλημένο
Πήραμε την κεφαλή από το μηχανουργείο, τελικά πλανήστηκε 1,5 δέκατο του χιλιοστού
Λύθηκε η βαλβίδα εξαγωγής και έγινε έλεγχος και καθαρισμός όπως και στην έδρα της και συνεχίσαμε με το δέσιμο του μοτέρ.
Κράτησα τον «άγριο» εκκεντροφόρο που είχα βάλει από τον Tec
Όπως και οι περισσότερες βόλτες έτσι και αυτή αποφασίστηκε το προηγούμενο βράδυ.
Ξημερώνει το πρωί και χωρίς καμία βιασύνη βγάζω τα σκυλιά βόλτα, επιστρέφω βρίσκω τον καφέ μου να με περιμένει και χαλαρώνω διαβάζοντας τα πρωινά νέα …
Δεν είχα και πολλές ετοιμασίες να κάνω, έβαλα σε ένα σακίδιο 2 θερμός το ένα με ζεστό νερό, κάποια κουλουράκια, μερικά φρούτα, καφέ και ξεκίνησα …
Ήθελα να δοκιμάσω μια νέα εφαρμογή για πλοήγηση στο κινητό από την TomTom την Go Ride
Στόχος ήταν να επισκεφτώ το Αγιονόρι και από εκεί και μετά βλέπουμε …
Επιλέγω αποφυγή διοδίων και εθνικών οδών, επίσης επιλέγω να μου σχεδιάσει την πιο στριφτερή διαδρομή και αυτή που ανεβάζει στο υψηλότερο υψόμετρο και ξεκινάω …
Με το που περνάω τον Σκαραμαγκά με βάζει (λόγω της αποφυγής εθνικών οδών) μέσα από τον Ασπρόπυργο, μέσα από κάτι ξεχασμένους δρόμους και από εκεί συνεχίζουμε προς την Μαγούλα και μετά στην Μάνδρα …
Εννοείται ότι δεν είχα ξαναπεράσει από αυτά τα μέρη, για μένα όλη αυτή η περιοχή ήταν μια μεγάλη μαύρη τρύπα, δίπλα στην Αθήνα αλλά παρόλα αυτά δεν είχα περάσει ποτέ …
Η διαδρομή μέσα από τον Ασπρόπυργο αλλά και την Μαγούλα δεν ήταν και η καλύτερη, κάποια στιγμή με έβγαλε και έξω από μια εταιρία με τσιμέντα, όλος ο δρόμος ήταν γεμάτος υγρό τσιμέντο από το πλύσιμο που έκαναν στις μπετονιέρες και απλά τα έριχναν στον δρόμο …
Το Himalayan από μαύρο έγινε γκρι !!!
Τόσο η Μαγούλα όσο και η Μάνδρα έδωσαν μια νότα επαρχίας και αυτό δίπλα στην Αθήνα…
Ο πλοηγός με πέρναγε από το κέντρο κάθε πόλης …
Μετά την Μάνδρα και ενώ περίμενα ότι θα με έβγαζε στον παραλιακό δρόμο, ο πλοηγός με έστειλε από ένα καταπληκτικό δρόμο που περνάει πάνω από τα βουνά και βγάζει λίγο πάνω από το Μεγάλο Πεύκο στο Κανδήλι.
Είχα να περάσω από το Κανδήλι από φαντάρος …
Οι αναμνήσεις του να πηγαίνω από το Πεύκο στο Κανδήλι τρέχοντας με το όπλο στην ανάταση και στην πρόταση έπαιζαν μπροστά στα μάτια μου …
Ο χρόνος ωραιοποιεί τις αναμνήσεις μας και κατά κάποιο τρόπο σβήνει ότι μας πονά, ενοχλεί, πειράζει.
Τις τυλίγει σε μια ομίχλη για να μας προστατεύσει !!!
Από εκεί κατευθυνθήκαμε προς τα Μέγαρα μέσα από αγροτικούς δρόμους και μόλις έφτασα πέρασα σχεδόν από όλα τα στενά της πόλης …
Τέτοιο ζιγκ ζαγκ είχα χρόνια να κάνω, στρίψε εδώ, στρίψε εκεί ζαλίστηκα …
Πρέπει να έμαθα όλα τα στενά των Μεγάρων γύρω από το κέντρο του.
Βγαίνω στην παλιά εθνική οδό και μετά τους Αγίους Θεόδωρους κάνω στάση για ανεφοδιασμό σε καύσιμα και με την ευκαιρία το ξέπλυνα με ένα λάστιχο, ότι μπόρεσα τελικά …
Συνεχίζω και μέ πάει προς το χώρο Κρύα Βρύση μετά τον Ισθμό και από εκεί μέσα από δρομάκια, χωράφια (που κάποτε μπορεί να ήταν δρόμος), χωματόδρομους βγαίνω πάνω από το στρατόπεδο στις Κεχριές …
Ακολουθώ τον παραλιακό δρόμο μέχρι τα Λουτρά της Ωραίας Ελένης και από εκεί κατευθύνομαι προς το Αγιονόρι μέσα από τα χωριά Γαλατάκι, Αθίκια, Κλένια …
Φτάνω στο Αγιονόρι και ανηφορίζω μέχρι το κάστρο όπου παρκάρω την μηχανή στην είσοδο και συνεχίζω με τα πόδια …
Αφού κάνω την βόλτα μου στο κάστρο επιστρέφω στην μηχανή και σχεδιάζω το επόμενα βήματα …
Θα πάω από το Λυγουριό και από εκεί προς Κρανίδι μάλλον …
Η διαδρομή από το Αγιονόρι προς το Λυγουριό είναι καταπληκτική αρκεί να σου αρέσει να χάνεσαι σε ξεχασμένους και έρημους δρόμους …
Τέτοιες διαδρομές είναι ψωμοτύρι για το Himalayan …
Η δύναμη του παραπάνω από αρκετή και μπορείς να διασκεδάσεις και να παίξεις άφοβα …
Ο ήχος από το μονοκύλινδρο μοτεράκι που χτυπάει τις πιστονιές του ράθυμα και η καυτή του ανάσα που βγαίνει από την εξάτμιση σε βοηθούν να ξεχαστείς και να βυθιστείς σε μια οδηγική νιρβάνα …
Η μία στροφή διαδέχεται την άλλη και εσύ χαλαρά και χωρίς άγχος απολαμβάνεις την διαδρομή …
Δεν έχει νόημα να το κυνηγήσεις παραπάνω απλά θες ένα καλό ρυθμό και το τέμπο σου το δίνει το ίδιο το μηχανάκι …
Προσπερνάμε τα χωρία Λίμνες, Αγγελόκαστρο, Δήμαινα χωρίς να σταματήσουμε και φτάνουμε στην διασταύρωση για το Λυγουριό …
Ένα σύντομο τηλέφωνο στον φίλο Κώστα και μερικά λεπτά αργότερα πίνουμε καφεδάκι στην βεράντα του …
Έχουμε κάμποσο καιρό να βρεθούμε και είχαμε πολλά να πούμε …
Στην συνέχεια το Himalayan δέχτηκε την περιποίηση του Κώστα που το έπλυνε για να φύγουν τα τσιμέντα και όχι μόνο λάδωσε την αλυσίδα του αλλά μου έδωσε και ένα μπουκαλάκι από το μαγικό ζωμό να έχω μαζί μου …
Η ώρα πέρναγε και εγώ έπρεπε να συνεχίσω …
Η εσωτερική ανάγκη για φευγιό δεν είχε καταλαγιάσει ακόμα …
Ξεκινάω με προορισμό προς το Κρανίδι, ωραίος δρόμος, απολαυστικός, στριφτερός και παράδοξως έρημος σχετικά …
Στην θέα ενός χωματόδρομου στρίβω και αρχίζω να τον ακολουθώ για λίγο …
Κάνω μια στάση και τρώω μερικά μανταρίνια που με είχε φιλέψει ο Κώστας φεύγοντας …
Καβαλώ και πάλι το ατίθασο άτι μου και βγαίνουμε και πάλι στον κεντρικό δρόμο …
Στρίβω στην διασταύρωση για το Λουκαίτι και το Ηλιόκαστρο και πολύ σύντομα τα προσπερνάω
Κάποιες στάσεις για φωτογραφίες και να χαζέψω την περίεργη κατασκευή …
Συνεχίζω, με το Himalayan να καταπίνει τα χλμ και οι μόνες στάσεις να είναι μόνο για
φωτογραφίες …
Δεν αργούμε να φτάσουμε στην θάλασσα, ο δρόμος καταλήγει στην χωριό Θερμησία που είναι απέναντι από την Ύδρα …
Ο παραλιακός δρόμος είναι απολαυστικός και με τον ήλιο να βαίνει προς την δύση του δίνει ωραία χρώματα …
Κάποιες στάσεις για φωτογραφίες και συνεχίζουμε προς τον Γαλατά …
Η διαδρομή είναι άκρως απολαυστική με την μία στροφή να διαδέχεται την άλλη και με αρκετά καλή άσφαλτο …
Με είχε συνεπάρει η οδήγηση και δεν κατάλαβα ότι είχα ανεβάσει ρυθμό μέχρι που η μπότα μου έξυσε την άσφαλτο …
Ο δρόμος ήταν σχετικά έρημος, πέρασα και το Λεμονοδάσος και έφτασα στο Γαλατά όπου σταμάτησα να πιώ ένα καφέ να φάω κάτι από αυτά που κουβάλαγα μαζί μου και να βγάλω και μερικές φωτογραφίες …
Έχω πάρει τον δρόμο της επιστροφής, κάνω μια στάση για ανεφοδιασμό του Himalayan πριν φύγουμε από το Γαλατά …
Ο ήλιος έχει δύσει και το σκοτάδι έχει απλώσει το πέπλο του πάνω μας …
Σε πιο χαλαρούς ρυθμούς συνεχίζουμε …
Κάποια στιγμή πρέπει να βάλω προβολάκια στο Himalayan όσο καλός και αν είναι ο προβολέας του υπάρχουν στιγμές που δεν επαρκεί …
Περνάμε την Παλαιά Επίδαυρο και αρχίζουμε ένα παιχνίδι με ένα Mustang, μία με περνάει μία τον περνάω, που και πού διακόπτει το παιχνίδι μας κάποιος πιο γρήγορος που μας περνάει και τους δύο …
Με αυτά και με αυτά φτάνω και προσπερνάω τα Λουτρά της Ωραίας Ελένης και συνεχίζω από παλιά εθνική μέχρι την Αθήνα …
Φτάνω σπίτι και δεν νιώθω κουρασμένος …
Λές και είχα πάει βόλτα για καφέ …
Εδώ που τα λέμε δύο καφέδες τους ήπια …
Επιστροφή στις οικογενειακές υποχρεώσεις και στην οικογενειακή θαλπωρή μέχρι την επόμενη βόλτα …
Η πρόταση του Βύρωνα για μια βόλτα με στόχο το γεφύρι της Δαφνούλας η αλλιώς το Γεφύρι του Γκέλη όπως μάθαμε αργότερα με βρήκε σύμφωνο μιας και το είχα βάλει στο μάτι εδώ και κάμποσο καιρό …
Συνέπεσε και με την πρώτη ουσιαστική δοκιμή του Himalayan μετά την αλλαγή του εγκεφάλου οπότε ψαχνόμουν για μια βόλτα …
Με τον Βύρωνα έχουμε πάρα πολύ καιρό να κάνουμε βόλτα μαζί …
Η τελευταία φορά ήταν πριν 2 χρόνια σχεδόν λίγο πριν μας κλειδώσουν για το πρώτο λοκ ντάουν …
Η συνάντηση δόθηκε στις 8 το πρωί και ο καιρός έδειχνε καλός …
Είχε λίγη ψύχρα αλλά παλεύονταν …
Μια μικρή αναμονή για κάποιους φίλους που ίσως ερχόταν …
Τελικά δεν τα κατάφερε να έρθει στο σημείο συνάντησης το πρωί αλλά τον συναντήσαμε αργότερα …
Βγαίνουμε εθνική με κατεύθυνση προς Βαρυμπόμπη όπου και βγαίνουμε στην έξοδο, και ξαφνικά τα πάντα θολώνουν …
Το υψηλό ποσοστό υγρασίας σε συνδυασμό με τις χαμηλές θερμοκρασίας κάνουν τα πάντα να θολώσουν …
Γυαλιά, ζελατίνες, καθρέπτες, όργανα τα πάντα …
Αναγκαστικά σταματάμε για να σκουπίσουμε τις ζελατίνες …
Το γρασίδι πλευρικά του δρόμου έχει πιάσει πάγο …
Αναγκάζομαι να οδηγώ με την ζελατίνα του κράνους ανοιχτή για να μην θολώνει …
Ο αέρας μου παγώνει το πρόσωπο …
Μάλλον έπρεπε να ξεκινήσουμε πιο αργά !!!
Συνεχίζουμε αργά μεν γιατί φοβόμαστε τις υγρασίες στον δρόμο αλλά ευτυχώς δεν βρήκαμε πουθενά πάγο …
Το καμένο τοπίο προκαλεί θλίψη …
Η καταστροφή είναι μεγάλη …
Συνεχίζουμε με σκοπό να βγούμε Μαλακάσα και από εκεί Αυλώνα και μετά να ανέβουμε προς Σκούρτα και από εκεί στο γεφύρι …
Κάνουμε την πρώτη στάση της ημέρας για φωτογραφίες …
Εννοείτε ότι δεν βγάλαμε τα κράνη …
Αν μπορούσαμε δεν θα βγάζαμε ούτε τα γάντια …
Η θερμοκρασία είναι αρκετά χαμηλότερη από ότι περιμέναμε …
Παρόλα αυτά κάναμε σαν μικρά παιδιά παίζοντας με τις μηχανές και την κάμερα …
Το γέλιο και το χαμόγελο είχε παγώσει στα πρόσωπα μας …
Είναι αυτές οι μικρές ξένοιαστες στιγμές που μένουν χαραγμένες στην μνήμη …
Συνεχίζουμε προς Μαλακάσα με το κρύο να μας διαπερνάει …
Ο δρόμος υγρός και θέλει προσοχή …
Οι ταχύτητες μικρές …
Αλλά το απολαμβάνουμε και οι δύο …
Φτάνουμε Μαλακάσα και συνεχίζουμε προς Αυλώνα και από εκεί αρχίζουμε να ανεβαίνουμε προς τα Σκούρτα …
Έχει βγει ο ήλιος για τα καλά πλέον και η θερμοκρασία έχει γίνει ανεκτή …
Φυσάει αρκετά άλλα όσο είσαι στον ήλιο νιώθεις τις ακτίνες του να σε ζεσταίνουν …
Στα σκιερά κομμάτια που οι ζεστές ακτίνες δεν τα έχουν φτάσει ακόμα το κρύο είναι αισθητό …
Μία σύντομη στάση για φωτογραφίες και συνεχίζουμε …
Περνάμε τα Σκούρτα χωρίς να σταματήσουμε και στην συνέχεια στρίβουμε προς Πύλη την οποία προσπερνάμε.
Είναι απίστευτη αυτή η ευθεία που υπάρχει σε αυτό το οροπέδιο, όσο φτάνει το μάτι …
Στρίβουμε προς Δαφνούλα και μετά από λίγο η άσφαλτος δίνει την θέση της στον χωματόδρομο
…
Περίμενα να δώ κάποιο μικρό χωριό αντ’ αυτού υπήρχαν μόνο μερικά χαλάσματα που έδειχναν ότι κάποτε σε αυτό το σημείο υπήρχε η Δαφνούλα, συνεχίζουμε αλλά δεν υπάρχει πουθενά κάποια πινακίδα προς το γεφύρι και το gps δεν δείχνει κάποιο δρόμο ..
Εντελώς τυχαία το είδα οπότε αναστροφή μιας και το είχαμε περάσει και ακολουθούμε ένα αγροτικό βατό χωματόδρομο που μας οδηγεί στο γεφύρι …
Ο στόχος επιτευχθεί …
Μόνο τα τελευταία 50 μέτρα είναι δύσβατα …
Αφήνουμε τις μηχανές και συνεχίζουμε με τα πόδια …
Το γεφύρι καθώς και το τοπίο είναι απίστευτα όμορφο …
Περπατάμε κατά μήκος του Ασωπού για λίγο το μονοπάτι είναι ξεχασμένο αλλά το φαράγγι είναι πανέμορφο …
Δείχνει να είναι μια ωραία πεζοπορική εκδρομή για όταν ο καιρός γίνει καλύτερος …
Επιστρέφουμε πίσω στην γέφυρα …
Καθόμαστε λίγο και χαζεύουμε το τοπίο και συζητούμε …
Οι κουβέντες λίγες και καλές …
Το μονοπάτι είναι δύσβατο και ίσως απροσπέλαστο για το Interceptor αλλά όχι για το Himalayan …
Το οποίο ανεβαίνει στην γέφυρα και αρχίζει να ποζάρει στον φακό.
Οι φίλοι που δεν τα κατάφεραν να έρθουν το πρωί μας συνάντησαν στην γέφυρα.
Έκαναν την αντίθετη διαδρομή από εμάς …
Αφού βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, επικοινώνησα και με τον φίλο Απόστολο για κάποιο θέμα που αντιμετώπιζα με τον νέο εγκέφαλο που είχε εγκαταστήσει στο Himalayan ….
Δίνουμε ραντεβού στην διασταύρωση προς Δαφνούλα …
Φτάνουμε πρώτοι και τον περιμένουμε μερικά λεπτά …
Η ευκαιρία δεν χάνεται οπότε οι μηχανές και οι αναβάτες ποζάρουν στον φακό για άλλη μία φορά …
Το καλό με το να μην ταξιδεύεις μόνος σου είναι ότι υπάρχει και κάποιος να σε βγάζει φωτογραφίες …
Ο αέρας λυσσομανάει με το ζόρι στέκονται όρθιες οι μηχανές …
Έρχεται και ο Αποστόλης και αφού γίνονται οι συστάσεις και η επεξήγηση του προβλήματος που αντιμετωπίζω φεύγουμε από την διασταύρωση ψάχνοντας ένα απάνεμο μέρος για να δούμε τι θα κάνουμε …
Αυτό βρίσκεται σε κάτι αποθήκες λίγο πιο κάτω προς την Πύλη …
Ο Αποστόλης βάζει έναν wide band αισθητήρα στο Himalayan και το βγάζει δοκιμή προσπαθόντας να καταγράψει το πρόβλημα …
Pit stop δεν έχω ξανακάνει σε άλλη βόλτα μου …
Ούτε έχει έρθει κινητό συνεργείο να κάνει καυσανάλυση …
Το έχουμε πάει σε άλλο επίπεδο …
Κάνει κάποιες αλλαγές στις ρυθμίσεις οι οποίες μετριάσαν αρκετά το πρόβλημα αλλά δεν το εξάλειψαν (αυτό έγινε σε άλλο ραντεβού).
Καθόλη την ώρα που ο Αποστόλης εργάζονταν για την διάγνωση του προβλήματος ένα σπαστό φραπεδάκι ήταν ότι έπρεπε …
Αφού τελειώσαμε με τις ρυθμίσεις του Himalayan και χαιρετίσαμε τον Αποστόλη συνεχίσαμε με κατεύθυνση προς Ερυθρές …
Ο Βύρωνας δεν είχε ξαναπεράσει, σταματήσαμε στην είσοδο του χωριού Δάφνη για να βγάλουμε φωτογραφίες τα άλογα …
Το τοπίο θα μπορούσε να είναι χαλαρά στο Κολοράντο και στα Βραχώδη Όροι της Αμερικής …
Λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας και ξαφνικά τηλεμεταφέρεσαι στο Φαρ Ουέστ και αισθάνεσαι και εσύ σαν ένας άλλος καουμπόι σε αναζήτησή της περιπέτειας …
Αφήνουμε την Δάφνη πίσω μας και συνεχίζουμε προς Ερυθρές όπου και σταματάμε για ανεφοδιασμό …
Στην συνέχεια μέσω της παλιάς εθνικής Θήβας – Αθηνών επιστρέφουμε στην βάση του ο καθένας …
Πώς μπορεί μια λεμονάδα με τζίντζερ και μια λεμονάδα με μαστίχα να καταλήξουν σε ένα απολαυστικό διήμερο στους επαρχιακούς και όχι μόνο δρόμο της Ρούμελης ;
Το μόνο εύκολο γιατί εστιάσαμε στο βασικό συστατικό την λεμονάδα (ταξίδι με μηχανές) και όχι στο τζίντζερ και την μαστίχα (σε όσα πιθανώς μας χωρίζουν η μας διαφοροποιούν) .
Όλα ξεκίνησαν αρκετό καιρό πρίν με ένα μήνυμα από τον Γιώργο ότι κερνάει καφέ στην Λούτσα αρκεί να πάω με την “Bella’ (Benelli Imperiale), το ραντεβού κανονίστηκε αλλά με πρόλαβε ο κόβιντ και αναγκαστικά το αναβάλαμε …
Ξεμπέρδεψα με όλα αυτά και κάποια στιγμή καταφέραμε να βρεθούμε στην Λούτσα μεσημεράκι (Πέμπτη μια εβδομάδα πρίν) …
Ο Γιώργος παρήγγειλε λεμονάδα με τζίντζερ και εγώ με μαστίχα …
Τις λεμονάδες συνόδεψε και μια εκτενής συζήτηση για διάφορα θέματα και κατέληξε σε μια δοκιμαστική βόλτα με την Bella και μια πρόσκληση για ένα οδοιπορικό που ήθελε ο Γιώργος να κάνει στην Ρούμελη …
Το ραντεβού κλείστηκε τις επόμενες ημέρες και η εβδομάδα με βρήκε να αλλάζω αμορτισέρ στην Bella και εκκεντροφόρο στο Himalayan …
Οπότε μιας και το Himalayan ήθελε στρώσιμο αποφάσισα να πάω με αυτό …
Ξημερώνει και με βρίσκει το πρωί στην ρουτίνα μου, βγάζω τα σκυλιά μου βόλτα, επιστρέφω βρίσκω τον καφέ μου έτοιμο, τρώω κάτι για πρωινό, διαβάζω τα πρωινά νέα …
Είχα αραδιάσει τα πάντα πάνω στην τραπεζαρία από το προηγούμενο βράδυ, το ραντεβού ήταν για τις 9:30 στην Μάνδρα.
Όπως πάντα λίγο πρίν φύγω τα βάζω όλα στις βαλίτσες, ντύνομαι και με την βοήθεια της συζύγου που είδε πόσο αγχωμένος ήμουν να προλάβω το ρολόι που γυρνούσε τους δείκτες του αμείλικτα (επίσης δεν τα πάω καλά και με τα ραντεβού), μετακινώ λίγο το Himalayan για να έχω χώρο να τοποθετήσω τις βαλίτσες, το αφήνω στο πλαϊνό ορθοστάτη (πρώτο λάθος) και το βάζω μπροστά, πιάνω την πιο κοντινή βαλίτσα, που είναι η δεξιά και την τοποθετώ (δεύτερο λάθος).
Πιάνω και την άλλη βαλίτσα, κάνω τον κύκλο της μηχανής και πρίν προλάβω να την τοποθετήσω βλέπω την μηχανή να γέρνει και να πέφτει , προσπαθώ με το αριστερό χέρι να το αποτρέψω αλλά μάταια …
Το Himalayan πέφτει πάνω σε ένα σταθμευμένο Suzuki Vitara και του προκαλεί ζημιά στο καπό, το αριστερό φτερό και λίγο στον προφυλαχτήρα …
Στην προσπάθεια μου να το σταματήσω τραυματίζω το αριστερό χέρι, κάποιες εκδορές και κοψίματα ήταν η αρχική εκτίμηση …
Ακούγοντας τον θόρυβο από την πρόσκρουση και τα γαλλικά που έχω αρχίζει να ξεστομίζω η σύντροφος μου έντρομη κατεβαίνει να δει τι έγινε, στο μεσοδιάστημα έχω σηκώσει το Himalayan και προσπαθώ να δώ τι ζημιά προκάλεσα …
Το αριστερό χέρι είναι μέσα στα αίματα και το Himalayan αρνείται να σταθεί όρθιο …
Με την βοήθεια της συζύγου κουμπώνω και την άλλη βαλίτσα και ησύχασε και έκατσε όρθιο …
Ανεβαίνουμε στο σπίτι και η σύζυγος αρχίζει να περιποιείται το χέρι και εγώ να προσπαθώ να καταλάβω τι έγινε …
Τηλέφωνο στο Γιώργο να του πώ για το συμβάν και ότι να συνεχίσει μόνος του και κάποια στιγμή θα τον συναντούσα …
Μίας και ήξερα τον ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου, πήγα και του χτύπησα την πόρτα για να του ανακοινώσω το ατύχημα …
Ευτυχώς το πήραν πιο ψύχραιμα από εμένα …
Τηλεφωνήματα στις ασφαλιστικές και ένα δίωρο μετά είχαμε ξεμπερδέψει με τις φιλικές δηλώσεις …
Ετοιμάζομαι εκ νέου για να αναχωρήσω, με την ψυχολογία πεσμένη μιας και τώρα τελευταία πάντα κάτι συμβαίνει από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σοβαρά …
Αν καθόμουν σπίτι όμως θα ήταν χειρότερα …
Στέλνω ένα μήνυμα στο Γιώργο και ξεκινάω …
Το Himalayan θέλει στρώσιμο οπότε δεν ξεπερνάμε τισ 4000 στροφές …
Έχει λίγη κίνηση στο Σχιστό και με τις βαλίτσες αναγκαστικά κάθομαι πίσω από τα αυτοκίνητα …
Φτάνω Μάνδρα και παίρνω την παλιά εθνική προς Θήβα, ξανά περνάω τα καμμένα και θλίβομαι …
Στρίβω στις Ερυθρές προς Πλαταιές και συνεχίζω, περνάω Καπαρέλλί, Λεύκτρα και μετά την Ελλοπία κατευθύνομαι στην επαρχιακή οδό προς παραλία Σαράντη …
Βγαίνω στην έξοδο προς Δόμβραινα, περνάω την Θίσβη και αρχίζω να ανεβαίνω προς Αγία Άννα …
Έχουν περάσει μόλις 2 εβδομάδες που πέρασα από τους ίδιους δρόμους με την Bella και η αίσθηση που σου προσφέρουν τα δύο μηχανάκια είναι τελείως διαφορετική …
Αν με ρωτούσες πιο είναι το καλύτερο δεν θα μπορούσα να σου απαντήσω …
Το κάθε ένα με ταξιδεύει διαφορετικά, αλλά είναι και τα δύο ευχάριστα σε αυτές τις διαδρομές, αλλά το Himalayan είναι πιο άνετο …
Όσο ανεβαίνω η θερμοκρασία κατεβαίνει αλλά είναι ακόμα ανεκτή, φτάνω στην Αγία Άννα και συνεχίζω προς Κυριάκι ..
Η διαδρομή είναι πολύ όμορφη μέσα στα έλατα και φτάνοντας στην Αρβανίτσα το κρύο έχει αρχίσει να ενοχλεί !
Ειδικά στα σκιερά κομμάτια …
Επίσης έχει κάνει την επίσκεψη της και η πείνα μιας και έχει μεσημεριάσει …
Ένα εκκλησάκι που φαίνεται σε ένα ύψωμα στα δεξιά και μια ταμπέλα προς Άγιο Κοσμά που δείχνει σε ένα χωματόδρομο δεν χρειάστηκε δεύτερη σκέψη …
Η ολιγόλεπτη στάση ήταν ότι έπρεπε για να πάρουμε δυνάμεις και σωματικές και ψυχικές και πνευματικές …
Παίρνω στα χέρια μου την φωτογραφική μηχανή και ανακαλύπτω ότι δεν έχει μέσα της κάρτα μνήμης, να δώ τι άλλο θα πάθουμε σκέφτομαι και καβαλάω το Himalayan, κατεβαίνω τον χωματόδρομο και κατευθύνομαι προς Κυριάκι στο οποίο δεν αργώ να φτάσω …
Ακολουθεί επικοινωνία με τον Γιώργο για να δώ που είναι και δίνουμε ραντεβού στην Βάργιανη …
Φτάνω Δίστομο σταματάω και κοιτάω τις επιλογές μου …
Ξεκινάω και κατευθύνομαι προς Δαύλεια, τι ωραίος δρόμος είναι και αυτός …
Συνεχίζω μετά την Δαύλεια και βγαίνω στην παλιά εθνική Λιβαδειάς-Λαμίας ..
Περνάω Κάτω Τιθορέα, Αμφίκλεια και κατευθύνομαι προς Γραβιά …
Ο καιρός είναι καλός όπως επίσης και ο ρυθμός όσο χαλαρός και όσο γρήγορος χρειάζεται …
Περνάω την Γραβιά και στρίβω στην διασταύρωση προς Βαργιανη, ανεβαίνω στο χωριό, φτάνω στην κεντρική πλατεία …
Το χωριό είναι πολύ γραφικό και πανέμορφο με τα τακτοποιημένα πέτρινα σπιτάκια του …
Η πλατεία άδεια ούτε ψυχή, που στο καλό είναι αναρωτιέμαι …
Παίρνω τηλέφωνο τον Γιώργο και μου λέει ότι είναι στον Αθανάσιο Διάκο όπως μου είχε πει στο μήνυμα που μου είχε στείλει και δεν είχα δει …
Αναστροφή λοιπόν και κατεύθυνση προς Αθανάσιο Διάκο ..
Η διαδρομή είναι πολύ όμορφη μέσα στα έλατα και την απολαμβάνω με όλες τις αισθήσεις πλην της όσφρησης …
Η όσφρηση δεν έχει επανέλθει ακόμα …
Περνάω Καλοσκοπή, Στρώμη και φτάνω στον Αθανάσιο Διάκο κατά τις 5.
Ο Γιώργος με περιμένει σε μια σχετικά άδεια πλατεία ..
Παραγγέλνω ένα σκέτο διπλό ελληνικό καφέ και σωριάζομαι σε μια καρέκλα …
Ξεκινώ την εξιστόρηση στον Γιώργο του τι έχει συμβεί και συνειδητοποιώ ότι δεν έχω κάνει κανένα διάλειμμα για νερό η ξεκούραση μετά το εκκλησάκι του Άγιου Κοσμά πρίν το Κυριάκι …
Καθόμαστε ένα μισάωρο και ξεκινάμε για το Οινοχώρι όπου και θα διανυκτερεύαμε στον ξενώνα Δρυόπη …
Από τον Αθανάσιο Διάκο κατευθυνθήκαμε προς Καστριώτισσα στην συνέχεια Μαυρολιθάρι, Πυρά και πρίν την Καλοσκοπή στρίβουμε προς Οινοχώρι …
Η διαδρομή είναι και αυτή πάρα πολύ όμορφη και επι της ουσίας κάνω και τις πρώτες στάσεις και φωτογραφίες …
Ο ρυθμός του Γιώργου είναι χαλαρός, ήρεμος, ταξιδιωτικός …
Αλλά ένας πόνος που ένιωθα όλη την μέρα στο αριστερό χέρι έχει αρχίσει να γίνεται πολύ ενοχλητικός ….
Πλέον δεν μπορώ να σφίξω τα δάχτυλα, όταν το κάνω ένας οξύς πόνος διαπερνά την παλάμη και τον πήχη …
Οι αλλαγές των ταχυτήτων έχουν αρχίσει να γίνονται επίπονες, για να πιέσω τον συμπλέκτη δεν αρκεί πλέον να κλείσω την παλάμη, πρέπει να τραβήξω και όλο το χέρι προς τα πίσω …
Ευτυχώς το τοπίο είναι καταπληκτικό και η συνάντηση με άγρια άλογα τα οποία μόλις μας είδαν εξαφανίστηκαν, μου αποσπά την προσοχή …
Στο Himalayan έχω μονίμως τρίτη στο κιβώτιο και ευτυχώς που έχει αρκετή ροπή χαμηλά και δεν χρειάζονται αρκετές αλλαγές ταχυτήτων …
Στην πλατεία στο Μαυρολιθάρι σταματάμε, είναι σχεδόν άδεια, μόνο 2 ηλικιωμένοι νέοι συζητούν …
Σβήσαμε τις μηχανές αλλά δεν κατεβήκαμε …
Σχολιάσαμε το γεγονός πόσο άδεια είναι τα ορεινά χωριά μας, πώς αδειάζουν κάθε χρόνο από τους ηλικιωμένους κατοίκους τους …
Πώς μπορεί κάποιος νέος να ζήσει σε αυτά τα μέρη ;
Τι θα απογίνουν όλα αυτά τα πανέμορφα ορεινά χωριά ;
Αλλά και πόσο όμορφα είναι !!!
Χαιρετάμε, βάζουμε μπρος και συνεχίζουμε …
Η ορεινή Ελλάδα είναι μαγευτική …
Αλλά οι δρόμοι της δεν συγχωρούν, θέλουν προσοχή, κρύβουν αρκετές παγίδες …
Από την Καλοσκοπή προς το Οινοχώρι ο δρόμος είναι σαν να μην έχει περάσει κανείς για χρόνια, η φύση έχει πάρει δικός της ένα μέρος του …
Φτάνουμε στο Οινοχώρι και δεν αργούμε να βρούμε τον ξενώνα, ένας ήταν όλος και όλος …
Παρκάρουμε, ξεφορτώνουμε τις μηχανές και τακτοποιούμε τα πράγματα μας στο δωμάτιο, στη συνέχεια κατεβαίνουμε στις μηχανές και λιπαίνουμε τις αλυσίδες …
Η συνέχεια είχε μεζέδες, τσιπούρα, κουβέντα και πάλι κουβέντα για διάφορα θέματα που μας απασχολούσαν …
Όσο πέρναγε η ώρα η θερμοκρασία έπεφτε οπότε και η παραμονή στην βεράντα παρά το τσίπουρο είχε αρχίσει να μην είναι ευχάριστη …
Όταν είδαμε ότι και το θερμόμετρο έλεγε 9 βαθμούς, αποφασίσαμε να ανεβούμε στο δωμάτιο όπου η κουβέντα συνεχίστηκε για κάμποση ώρα ακόμα, μέχρι που ο Μορφέας ήρθε και μας πήρε στον κόσμο του …
Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου
Το ξημέρωμα μας βρήκε ξύπνιους από νωρίς και ξεκούραστους …
Ο ύπνος το προηγούμενο βράδυ ήταν βαθύς και απολαυστικός …
Φάγαμε το πρωινό μας στην βεράντα του ξενώνα, ήπιαμε το καφεδάκι μας, μαζέψαμε το πράγματα μας, τα φορτώσαμε στις μηχανές μας, πληρώσαμε και αφού τους χαιρετίσαμε αναχωρήσαμε …
Το πρόγραμμα ήταν να πάμε στην Γραβιά ώστε να ανεφοδιαστεί το Himalayan με καύσιμα και στην συνέχεια να κατευθυνθούμε προς Αράχωβα και από εκεί επιστροφή στα σπίτια μας νωρίς το απόγευμα ή αργά το μεσημέρι …
Ο δρόμος από το Οινοχώρι προς την Γραβιά έχει τα χάλια του …
Αλλά είναι στα μέτρα του Himalayan και του Tenere οπότε δεν μας απασχόλησε κάτι, πάντως είναι όμορφη διαδρομή …
Μεγάλη εντύπωση μας έκανε το χωριό Καστέλλια, όπου όλα ήταν τακτοποιημένα και όμορφα …
Δεν θύμιζε με τίποτα τα υπόλοιπα χωριά που περάσαμε …
Έμοιαζε σαν να άνοιξαν οι ουρανοί και να έβρεξε ευρώ στους κατοίκους …
Όλα τα σπίτια ήταν φρεσκοσυντηρημένα, οι αυλές περιποιημένες, τα πάντα καθαρά και το ένα σπίτι καλύτερο από το άλλο …
Φτάνουμε Γραβία, μπαίνουμε στο χωριό ψάχνοντας για βενζινάδικο αλλά είχαμε κάνει λάθος, οπότε αναστροφή, έξοδος από το χωριό για να βρούμε το βενζινάδικο …
Το Himalayan ήταν διψασμένο και ήπιε 11.5 λίτρα για 320 χιλιόμετρα (αυτό μας κάνει μια μέση κατανάλωση 3.6 λίτρα/100 χλμ)
Ξαναπεράσαμε από την Γραβία και κατευθυνθήκαμε προς Μαριολάτα, Λιλαία και κάναμε μια σύντομη στάση στον Επτάλοφο.
Ο Γιώργος είχε μια πληροφορία για ένα ωραίο μέρος να κάτσουμε να πιούμε τον καφέ μας …
Ήταν μια ελαφριά χωμάτινη παράκαμψη προς το εκκλησάκι του Αγίου Κοσμά,
Ο Χωματόδρομος ήταν λιγότερο βατός από αυτό που περιμέναμε όχι ότι μας δυσκόλεψε κάπου αλλά είχε κάποια σημεία που ήθελαν λίγο προσοχή …
Έτσι και αλλιώς είχαμε τα κατάλληλα εργαλεία, όπου διαδρομές σαν και αυτή είναι το ψωμοτύρι τους …
Βέβαια χαθήκαμε λίγο αλλά τελικά το βρήκαμε …
Φτιάξαμε τον καφέ μας ..
Κολατσίσαμε …
Συζητήσαμε και μέ ένα βοσκό που μάλλον είχε καιρό να δεί άλλον άνθρωπο …
Αν είχαμε περισσότερο χρόνο θα συνεχίζαμε την χωμάτινη διαδρομή …
Επιστροφή λοιπόν από τον ίδιο δρόμο …
Βγαίνουμε στην άσφαλτο και συνεχίζουμε την διαδρομή περνάμε τα λιβάδια του Παρνασού, όπου γίνεται της βίλας, παντού πέτρινα και ξύλινα σπιτάκια …
Συνεχίζουμε προς Αράχωβα, όπου μας κάνει εντύπωση ότι είναι γεμάτη από κόσμο …
Επίσης εντύπωση μας κάνει και μια ταμπέλα για βόλτες με γαϊδουράκια …
Σύντομη στάση στην έξοδο της πόλης και συνεχίζουμε προς Λιβαδειά και από εκεί προς Θήβα …
Λίγο πρίν την Θήβα είναι η σειρά του Γιώργου να σταματήσει για να ανεφοδιάζει το Tenere …
Με την ευκαιρία τρώω και κάτι μιας και είχε μεσημεριάσει …
Αποφασίζουμε να συνεχίσουμε από την παλιά εθνική μιας και η διαφορά του χρόνου με το να πάμε από την νέα ήταν ελάχιστη …
Η επόμενη στάση έγινε στην Οινόη στον Πλούμπη, για να αγοράσουμε τυρί για το σπίτι και να χτυπήσουμε και από ένα ρυζόγαλο …
Συνεχίσαμε παρόλη την ζέστη και στην Μάνδρα τραβήξαμε διαφορετικούς δρόμους, ο Γιώργος μέσω αττικής οδού προς Λούτσα και εγώ μέσω της Αθηνών – Κορίνθου προς Νίκαια …
Λίγο πρίν φτάσω σπίτι σταμάτησα να γεμίσω και πάλι το Himalayan, από την Γραβιά μέχρι την Αθήνα είχαμε κάνει 200 χιλιόμετρα και κάψαμε 7 λίτρα (3.5 λίτρα /100 χλμ) …
Φτάνω σπίτι ξεφορτώνω τις βαλίτσες από το Himalayan βγάζοντας τες με την σωστή σειρά …
Ανεβαίνω στο σπίτι ανακουφισμένος …
Ήταν ένα καταπληκτικό διήμερο που ξεκίνησε άσχημα αλλά στην συνέχεια οι όμορφες εικόνες, οι καταπληκτικές διαδρομές και η πολύ καλή παρέα μέ έκαναν να ξεχάσω το συμβάν και να περάσω υπέροχα …
Γιώργο φίλε μου, σε ευχαριστώ για την πρόσκληση και την παρέα …
Τα ταξίδια μου / My travels 