Πέμπτη ημέρα ταξιδιού (Παρασκευή 18 Αυγούστου 2023)

Χιλιόμετρα που διανύσαμε 615χλμ, 7 ώρες και 56 λεπτά.

Πολύ πρωινό ξύπνημα σήμερα, 6 παρά χτύπησε το ξυπνητήρι, φτιάχνω καφέ τρώμε και κάποια μπισκότα που είχαμε προμηθευτεί και 7 παρά 10 η μηχανή ήταν φορτωμένη και ξεκινούσαμε ….

Το πέταγμα με τα αερόστατα δείχνει να έχει γίνει μόδα στην Τουρκία μιας και στο Παμούκαλε βλέπουμε να πετούν όχι τόσο πολλά όπως στην Καππαδοκία όμως.

Έχουμε σχετικά μεγάλη μέρα μπροστά μας για αυτό αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε νωρίς για να μην μας πιάσει το βράδυ.

Έχει μια ωραία δροσιά το πρωί και η κίνηση είναι ελάχιστη, περνάμε έξω από το Ντενιζλί και συνεχίζουμε με κατεύθυνση ανατολικά έχω περάσει από εδώ άλλη μια φορά το 2019 και όμως τα μέρη φέρονται τόσο γνώριμα …

Σε κάποια σημεία σταματήσαμε στο ίδιο μέρος που είχα σταματήσει και με το Νίκο το 2019!

Όσο μπαίνουμε πιο μέσα τόσο μας αρέσει πιο πολύ και ας είναι πιο άγρια και ερημικά!

Έχουμε αρχίσει να βρίσκουμε τους ταξιδιωτικούς μας ρυθμούς και η θερμοκρασία είναι ανεκτή.

Εννοείται ότι συχνά πυκνά σταματάμε και βρέχουμε τα buff που μας κρατάνε δροσερούς.

Η διαδρομή μέχρι το Ικόνιο είναι αρκετά ενδιαφέρουσα από εκεί και μέχρι το Ακσαράι είναι βαρετή θα έλεγα, μονότονη ουσιαστικά μια ευθεία μέσα σε ερημικό τοπίο το οποίο κατα διαστήματα είναι καλλιεργήσιμο …

Από το πρωί είμαστε μόνο με μερικά μπισκότα αλλά την παλεύουμε, τα χωριά διαδέχονται το ένα το άλλο και είναι φανερό ότι το βιωτικό επίπεδο είναι υποβαθμισμένο σε σύγκριση με τις περιοχές πιο κοντά στα παράλια…

Βλέπεις συχνά χαμόσπιτα αλλά μπορείς να δεις ότι και η περιοχή αναπτύσσεται βλέπεις σύγχρονα γεωργικά μηχανήματα και στις πόλεις και στις κωμοπόλεις καινούρια κτίρια …

Ενδιάμεσα υπάρχουν τεράστιες άγονες εκτάσεις και είναι να απορείς που οι πρόγονοι μας έφτασαν εκεί που έφτασαν με τα μέσα που διέθεταν εκείνη την εποχή καθώς και το παράλογο του όλου εγχειρήματος καθώς και το ότι ήθελαν να πάνε και ακόμα πιο μέσα …

Αυτά σκεφτόμουν καθώς διασχίζαμε της επαρχία του Αφιον Καραχισαρ.

Καλύπτουμε τα χιλιόμετρα αργά αλλά σταθερά και πριν το καταλάβουμε έχουμε φτάσει στο Ικόνιο μια σύντομη στάση για να πιούμε νερό και να ξεκουράσουμε τα μαλακά μας μόρια και συνεχίζουμε.

Με το που βγαίνουμε από την πόλη σταματάμε σε ένα από τα εστιατόρια που υπάρχουν πάνω στον δρόμο για να γεμίσουμε τα άδεια στομάχια μας και στην συνέχεια να ποτίσουμε και το ακούραστο άτι μας …

Μια χαρά μας έχει φέρει μέχρι εδώ απροβλημάτιστα και με μια σχετική άνεση.

Ποιός να του το έλεγε ότι θα ξαναπάταγε τις ρόδες του ξανά στα ίδια μέρη κουβαλώντας αυτή την φορά  την κόρη, η οποία του έχει και αδυναμία !!!

Όλα τα μειονεκτήματα που έχει όταν ταξιδεύεις μαζί του είτε στην χώρα μας (που δεν υπάρχει αστυνόμευση) εδώ δεν υφίστανται, έχει επαρκή δύναμη να μας ταξιδεύει παρόλο που είναι φορτωμένο ώς τα μπούνια, ακόμα και στις προσπεράσεις φορτηγών δεν προβληματίζει μιας και τα αυτά είναι βαρυφορτωμένα και κινούνται σχετικά αργά …

Είναι ένας καταπληκτικός τουρίστας που του αρέσει να ρουφάει τα τοπία και να σε αφήνει να καταγράφεις στον σκληρό δίσκου είτε του μυαλού είτε της κάμερας όλες τις εικόνες που βλέπεις.

Αφού χορτάσαμε τα πεινασμένα στομάχια μας ήπιαμε και το ζεστό μας τσάι και επιστρέψαμε στο πιστό μας σύντροφο που μας περίμενε υπομονετικά κάτω από τον καυτό ήλιο …

Είχε μεσημεριάσει και η ζέστη είχε αρχίσει να χτυπάει κόκκινα αλλά είχαμε ηδη κάνει πάνω από την μισή διαδρομή, δεν θέλαμε πολύ ακόμα, σε μερικές ώρες θα φτάναμε στο Γκιόρεμε …

Αυτήν την φορά η διάσχιση αυτού του έρημου κατά τόπους τοπίο μου φάνηκε μικρότερη από ότι πριν μερικά χρόνια, κάτι παιχνίδια που παίζει το μυαλό!

Από το Ακσαράι και μετά το τοπίο αλλάζει γίνεται πιο άγριο ακόμα αλλά πιο όμορφο.

Το Ακσαράι δείχνει σύγχρονη και μεγάλη πόλη, το διασχίζουμε και συνεχίζουμε ανατολικά προς την Νεβσεχίρ και από εκεί φτάνουμε στο Γκιόρεμε και μετά από μερικά μπρος πίσω στα στενά του βρίσκουμε το ξενοδοχείο.

Κάνουμε τσεκ-ιν, ξεφορτώνουμε το μηχανάκι μας και το αφήνουμε να πάρει ανάσες και να ξεκουραστεί …

Η Μαρία πέφτει ξερή για ύπνο μετά από ένα ντουζάκι και εγώ φτιάχνω ένα καφέ και αράζω στην βεράντα, ώρα για χαλάρωση και επικοινωνία με το σπίτι …

Το δωμάτιο είναι λίγο μικρό και δεν έχει κλιματισμό, ευτυχώς έχει έναν ανεμιστήρα που με αυτόν παλεύεται η ζέστη, κλασικά είναι σκαμμένο στο βράχο αυτό το βοηθάει να κρατάει μια σχετικά σταθερή θερμοκρασία …

Η ώρα περνάει και όταν ξύπνησε και η Μαρία κατηφορίζουμε προς το κέντρο της πόλης με τα πόδια για να χαζέψουμε και να βρούμε και κάτι να φάμε …

Περνάμε αρκετή ώρα περπατώντας στα σοκάκια της πόλης και χαζεύοντας μαγαζιά με τουριστικά, στο τέλος καταλήγουμε να πάρουμε πακέτο ντονέρ και κόκα κόλα και να επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο και να τρώμε στην ταράτσα χαζεύοντας την πόλη από ψηλά …

Κάτσαμε αρκετή ώρα στην ταράτσα και χαζεύαμε την φωτισμένη πόλη μέχρι να μας καταβάλει η κούραση και σιγά σιγά να οδηγηθούμε στο δωμάτιο μας και να πέσουμε ξεροί για ύπνο.