Κάποια ταξιδία δεν τα σχεδιάζεις απλά νιώθεις να σε καλούν.
Ισως είναι η αναγκη να δραπετεύσεις απο την καθημερινότητα σου.
Ίσως απλά χρειάζεσαι έναν φίλο που να σε καταλαβαίνει και να μπορείς να συζητήσεις μαζί του.
Η απλά θές να χαθείς με την μοτοσυκλέτα σου προσπαθώντας να ανακαλύψεις τον εαυτό σου …
Ενα μήνυμα ήταν αρκετό για να πάρει μπρός το μυαλό και χωρίς πολλά πολλά Παρασκευή απόγευμα με βρίσκει να ξεκινάω μετα την δουλειά για το Λάχι Λακωνίας.
Το ταξίδι συνέπεσε με αρκετά υψηλές θερμοκρασίες κάτι το οποίο δεν θα με σταματούσε απο το να το κάνω …
Μέχρι να βγώ απο την Αθήνα και ιδιαίτερα μέχρι τα διόδια της Ελευσίνας η κατάσταση τοσο απο την υψηλή θερμοκρασία όσο και απο την κίνηση ήταν απελπιστική!
Η Μπουμπούκα (δεν την έχω βαφτίσει επίσημα ακόμα) ενα BMW R850 GS που τα έχει τα χρονάκια της (μοντέλο 2000) δεν έδειχνε να δυσανασχετεί απο την υψηλή θερμοκρασία περιβάλλοντος και παραδόξως η ζέστη που δημιουργούσε ήταν ελάχιστη και δεν ενοχλούσε, εβαζε τα δυνατά της να με κρατήσει όσο πιο δροσερό γίνεται …
Η Μπουμπούκα είναι ένα περίεργο μηχανικό κατασκεύασμα, ο πιο γρήγορος και εύκολος προσδιορισμός της είναι ενα αυτοκίνητο σε 2 ρόδες …
Από τα διόδια της Ελευσίνας έως και την έξοδο στην Τρίπολη για Τεγέα – Σπάρτη κράταγε σταθερά 140 τα οποία το συγκεκριμένο μοντέλο τα έχει λίγο πάνω απο τις 5000 στροφές με αρκετά αποθέματα ακόμα και εδώ θα το συγκρίνω και πάλι με το Moto Guzzi V85TT που είχα που σε αυτά τα χιλιόμετρα έδειχνε ηδη τα όρια του τόσο απο αποψης σταθερότητας όσο και απο απόθεμα δύναμης η κατανάλωσης …
Η Μπουμπούκα είναι φτιαγμένη να καταπίνει χιλιόμετρα χωρίς να κουράζεται και χωρίς να σε κουράζει, είναι απόλυτα σταθερή και προβλέψιμη και σου επιτρέπει να κρατάς “υψηλές” μέσες ωριαίες ταχύτητες χωρίς να το καταλαβαίνεις απο την άλλη όμως δεν σε εξιτάρει, δεν σε φτιάχνει, δεν σε πορώνει, απλά σε ταξιδεύει!
Μετά την σήραγγα του Αρτεμισίου η θερμοκρασία έπεσε σε πιο ανεκτά επίπεδα και αυτό κράτησε μέχρι να αρχίσουμε να βλέπουμε τον Ταύγετο στο βάθος και να κατηφορίζουμε προς την Σπάρτη …
Με την πρώτη ευκαιρία σταματούσαμε για φωτογραφίες και το παγωμένο νερό που κουβαλούσα ήταν βάλσαμο.
Η πρώτη στάση για ανεφοδιασμό της Μπουμπούκας έγινε στους Μολάους και μεχρι εκεί ήπιε 17 λίτρα απλής βενζίνης για 312 χλμ, χωρίς να διαμαρτηρηθεί ούτε μια φορά (σε αντίθεση με το Moto Guzzi V85ΤΤ που θα έκανε συναυλία απο τα πυράκια και με σούπερ και θα με είχε ψησει ….)
Μετά τους Μολάους χαλάρωσα γιατι είχα την εντύπωση ότι φτάνω και αντί να κατευθυνθώ προς Ασωπό συνέχισα προς Συκέα και το σκοτάδι άρχισε να με βρίσκει στον Αγγέλωνα όπου και κατάλαβα ότι είχα πάρει τον μακρύ τον δρόμο …
Συνέχισα, πέρασα τις Βελιές, τα Τάλαντα, για να πέσω στην Δαιμονιά στον δρόμο που θα έπρεπε να είχα πάρει, κρίμα που “χάθηκα” νύχτα γιατί η διαδρομή έδειχνε πολύ όμορφη …
Η σέλα είχε αρχίσει να με κουράζει αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω στάση, φτάνω Νεάπολη και απο εκεί συνέχισα την ολιγόλεπτη ανάβαση προς το Λάχι που ήταν και ο τελικός προορισμός, όπου ο Κυριάκος με περίμενε να μου δείξει που θα αφήσω την Μπουμπούκα στα στενά σοκάκια του χωριού …
Η συνέχεια είχε κουβέντα και μια μακαρονάδα που ετοίμασε ο Κυριάκος όπου μαζί με την συντροφιά ενός ξαδέρφου του την απολαύσαμε με την συνοδεία παγωμένης μπύρας …
Οι κουβέντες συνεχίστηκαν μέχρι αργά ωσπου γλάρωσα τελείως και η κουρασή του ταξιδιού άρχισε να βγαίνει στην επιφάνεια …
Το σώμα μου ξύπνησε ξεκούραστο, λες και η κούραση της προηγούμενης μέρας είχε σβηστεί εντελώς μέσα σε εκείνον τον βαθύ, λυτρωτικό ύπνο.
Είναι η δεύτερη φορά που επισκέπτομαι τον Κυριάκο στο χωριό του και εκτός απο καλός φίλος και συνομιλητής είναι και καταπληκτικός οικοδεσπότης αρκεί να του δώσεις τον χρόνο που χρειάζεται το πρωί για να ξυπνήσει και να αρχίσει να λειτουργεί …
Η Μπουμπούκα δεν φαινόταν από τη βεράντα και την άφησα ήσυχη, να συνεχίσει να ξεκουράζεται με τη θέα του κόλπου και την Ελαφόνησο να αχνοφαίνεται στο βάθος.
Εγώ, από την άλλη, έδινα μάχη με τον πρώτο καφέ της ημέρας. Ένας στιγμιαίος καφές, τι πιο απλό σκέφτηκα. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να ανακατέψεις λίγο καφέ με νερό;
Αποδείχθηκε αρκετά δύσκολο τελικά.
Όταν σε έχουν καλομάθει να σε περιμένει το καφεδάκι σου κάθε πρωί, έτοιμο στην ώρα του και στην ακριβή θερμοκρασία, το να το φτιάξεις μόνος σου μοιάζει ξαφνικά με επιστήμη.
Δεν πειράζει. Η θέα έσωζε τα πάντα.
Σύντομα ξύπνησε και ο Κυριάκος, και αφού έβγαλε βόλτα τον σκύλο του, καθίσαμε να φάμε πρωινό, φρυγανισμένο ψωμί με βούτυρο και μια μίξη μαρμελάδας λεμονιού και πορτοκαλιού, παραδόξως αρκετά γευστική.
Οι κουβέντες και οι αναλύσεις διαδέχονταν η μία την άλλη, ενώ ταυτόχρονα σχεδιάζαμε πώς θα περάσουμε τη μέρα. Τελικά, αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα μέχρι το χωριό Βελανίδια ένα μέρος που δε μοιάζει με κανένα άλλο στην περιοχή, κάτασπρα σπίτια, μπλε πορτοπαράθυρα και μια αισθητική που σε έκανε να ξεχνάς πως βρίσκεσαι στη Λακωνία. Αν δεν υπήρχαν οι κεραμοσκεπές, θα ορκιζόσουν πως είσαι σε κάποιο αιγαιοπελαγίτικο νησί.
Όπως έμαθα αργότερα, το χωριό ιδρύθηκε από Σπετσιώτες και αυτό εξηγεί πολλά.
Μια δροσιστική μπύρα και μια μικρή ποικιλία στο μοναδικό ανοιχτό μαγαζί του χωριού μας δρόσισαν, κι έπειτα πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το Λάχι.
Τελικά, δεν είχα ξεκουραστεί τόσο καλά όσο νόμιζα. Το μεσημέρι με βρήκε πάλι ξαπλωμένο, να προσπαθώ να ξεκουράσω το ταλαιπωρημένο μου κορμί.
Το απόγευμα μας βρήκε να χαζεύουμε το ηλιοβασίλεμα με χαλαρές κουβέντες επί παντός επιστητού και να απολαμβάνουμε παγωτό με γεύσεις φυστίκι Αιγίνης, στρατσιατέλα περγαμόντο και πορτοκάλι με αρμπαρόριζα.
Ο Κυριάκος, πάντα οργανωτικός, είχε φροντίσει και για το βραδινό: σουβλάκια, πίτες, σαλάτα, παγωμένες μπύρες και φρούτο για “σβήσιμο”. Η κουβέντα ως συνήθως κράτησε μέχρι πολύ αργά.
Είναι ωραίο να συνομιλείς με ανθρώπους που σε προβληματίζουν θετικά, που σε ωθούν να σκεφτείς πιο βαθιά, να ξεκλειδώσεις γωνιές του μυαλού σου που συνήθως μένουν σιωπηλές.
Ο Κυριάκος είναι από αυτούς. Από τους συνομιλητές που σε “ανεβάζουν” που σε κάνουν να φεύγεις από μια κουβέντα λίγο πιο πλούσιος, λίγο πιο καθαρός μέσα σου.
Γιατί υπάρχουν και συνομιλητές που δεν σε εξελίσσουν, αλλά σε φθείρουν που σε τραβούν προς τα κάτω, σε κάνουν να ξεχνάς ποιος είσαι ή ποιος θα μπορούσες να γίνεις.
Με αυτές τις σκέψεις αφέθηκα στην αγκαλιά του Μορφέα!
Όλο το βράδυ ο αέρας λυσσομανούσε έξω και το πρωινό ξύπνημα από τις καμπάνες του χωριού δεν ήταν και το καλύτερο ξεκίνημα…
Η δεύτερη προσπάθεια για καφέ στέφθηκε με επιτυχία, και με τη συνοδεία από υπέροχα μουστοκούλουρα έγινε καταπληκτική.
Ο Κυριάκος άργησε να ξυπνήσει ή μάλλον εγώ ξύπνησα πολύ νωρίς κι έτσι αφέθηκα στις σκέψεις μου, σχεδιάζοντας την επιστροφή.
Όταν σηκώθηκε και ο Κυριάκος, φάγαμε πρωινό μαζί. Είχε έρθει και ο ξάδερφός του, ο Δημήτρης, για παρέα. Ο αέρας δε μας άφηνε να καθίσουμε στη βεράντα, κι η θάλασσα στο βάθος είχε γεμίσει “προβατάκια” λευκά αφρισμένα κύματα που στροβιλίζονταν σαν να ήθελαν να δραπετεύσουν.
Η κουβέντα κύλησε για άλλη μια φορά όμορφα, αλλά η ώρα είχε περάσει. Ήρθε η στιγμή να ξεκινήσω την επιστροφή.
Η Μπουμπούκα με περίμενε ανυπόμονη, έτοιμη να συνεχίσει να γράφει χιλιόμετρα σε γνώριμους και σε άγνωστους δρόμους…
Η διαδρομή μέχρι τη Μονεμβασιά ήταν πανέμορφη, αλλά ο δυνατός αέρας δεν σε άφηνε να την ευχαριστηθείς. Κατά διαστήματα, σε χτυπούσαν ριπές που σε έβγαζαν από την πορεία σου και η συγκέντρωση έπρεπε να είναι συνεχής.
Δεν μπήκα μέσα στο κάστρο. Συνέχισα την πορεία μου προς Συκέα, Μεταμόρφωση, Χάρακα, και από εκεί στο Κυπαρίσσι. Στην κάθοδο, κατάφερα να βράσω το πίσω φρένο, πέρασα μέσα από το όμορφο χωριό χωρίς να σταματήσω, με τη σκέψη καρφωμένη στο φρένο.
Στη συνέχεια, ακολούθησα τον δρόμο προς τον Φωκιανό ένα καταπληκτικό κομμάτι ασφάλτου που ένωνε τα δύο χωριά, σχεδόν σαν να είχε ξεπηδήσει από πίστα! Μακάρι να ήταν έτσι όλοι οι επαρχιακοί δρόμοι…
Εν τω μεταξύ, πριν το Κυπαρίσσι και μετά τον Φωκιανό, οι δρόμοι δεν είχαν καμία μα καμία σχέση. Όμορφοι μεν, αλλά χωρίς την οδηγική ευχαρίστηση που σου πρόσφερε η σύνδεση των δύο χωριών.
Έκανα μια στάση για καφέ στο Λεωνίδιο, αλλά δεν κατάφερα να βρεθώ με τον φίλο μου τον Μάνο. Οπότε συνέχισα την υπέροχη παραλιακή διαδρομή μέχρι το Ναύπλιο, όπου σταμάτησα ξανά για καφέ και συνάντησα τον Γιώργο είχαμε να τα πούμε από το προηγούμενο φθινόπωρο, οπότε η ώρα πέρασε ευχάριστα με το να μου εξιστορεί πόσο πολύ άλλαξε η ζωή του με την έλευση της εγγόνας!!!
Από εκεί, μπήκα στην Εθνική, με τη Μπουμπούκα να καταπίνει τα χιλιόμετρα αμάσητα…
Τελικά, είναι ένα πολύ καλό μηχανάκι. Απλό, με καταπληκτικές τουριστικές δυνατότητες. Παρά τις αντίξοες συνθήκες, με ταξίδεψε υπέροχα σε αυτήν τη βόλτα.
Είναι σαν το παλιό, καλό κρασί: όσο παλιώνει, τόσο καλύτερο γίνεται.
Η επιστροφή στην οικογενειακή θαλπωρή είχε τη δική της μαγεία.
Χαμογελαστά πρόσωπα με περίμεναν στην πόρτα, μια αγκαλια, ένα φιλί, ένα πιάτο ζεστό φαγητό και παιχνίδι με τον μικρό, που μου έδειξε χωρίς λόγια πόσο τους είχα λείψει.
Τα ταξίδια μου / My travels 