Η ώρα για την πρώτη μεγάλη βόλτα μετά την καραντίνα είχε έρθει, ο χάρτης της διαδρομής στο περίπου, με κάποια υπόνοια ότι μπορεί να μην βγαίνει αλλά δεν έδωσα και την πρέπουσα σημασία…
Ξεκινάω από το βράδυ να μαζεύω κάποια πράγματα για να μην ξεχάσω τίποτα το πρωί …
Και εννοείται ότι ξέχασα να πάρω μαζί μου τα αδιάβροχα, ευτυχώς δεν έβρεξε.
Ξυπνάω 6 παρά, φτιάχνω καφέ και αράζω μπροστά από τον υπολογιστή και χαζεύω την διαδρομή …
Πριν το καταλάβω έχει περάσει σχεδόν ένα μισάωρο, μάλλον άργησα σκέφτομαι, ντύνομαι ταίζω τα σκυλιά και τα βγάζω βόλτα …
Επιστρέφω και αρχίζω να τακτοποιώ τα πράγματα μου στις βαλίτσες βιαστικά, 2 θερμός του 1.5 λίτρου νερό, ένα ζεστό και ένα κρύο, σπαστά καφεδάκια, φρούτα, μεσημεριανό (2 μπέργκερ κοτόπουλο) μου τα είχε φτιάξει από το βράδυ ο προσωπικός μου σέφ, κανά δυό μπάρες δημητριακών, πυροσβεστήρας και οι επενδύσεις του μπουφάν.
Εκείνη την στιγμή με παίρνει τηλέφωνο ο Μάκης, κανονικά θα βρισκόμασταν 9:30 με 10:00 στην Ναύπακτο αλλά είχε ξυπνήσει πρωί οπότε θα με ακολουθούσε, δίνουμε ραντεβού για μετά τα διοδια της Ελευσίνας.
Τοποθετώ τις βαλίτσες στο Himalayan ακα Cindy και το tankbag και ξεκινάω
Στάση για φουλάρισμα και συνεχίζω, στο περίπτερο που είναι στην αρχή της ανηφόρας της Λεωφόρου Σχιστού συναντώ τον Μάκη που είχε κάνει στάση για ανεφοδιασμό.
Δεν του πήρε πολύ ώρα να με φτάσει, είμαι μπροστά και δίνω τον ρυθμό μιάς και έχω το πιο αργό μηχανάκι, πάμε με 100-120 με μία στάση για ξεμούδιασμα στο ενδιάμεσο.
Η εθνική οδός με το Himalayan είναι βαρετή και ενδείκνυται για περισυλλογή και διαλογισμό…
Φτάνουμε Ναύπακτο όπου συναντάμε μερικούς φίλους από την Πάτρα που ο Μάκης τους πήρε τηλέφωνο το πρωί και τους είπε ότι ερχόμαστε.
Αράζουμε πίνουμε το καφεδάκι μας και η ώρα περνάει …
Όταν έχεις καλή παρέα ο χρόνος κυλάει σαν το νερό δεν το καταλαβαίνεις…
Το ευχάριστο αυτό διάλειμμα όμως έπρεπε να τελειώσει, χαιρετάμε την παρέα, καβαλάμε τα άτια μας και ξεκινάμε με κατεύθυνση το Θέρμο, λόγω λάθος συνεννόησης επιστρέψαμε πίσω στην Ναύπακτο για να ταΐσουμε και τα άλογα μάς με θρεπτικότατο καύσιμο …
Ο δρόμος μέχρι το Θέρμο έχει ενδιαφέρον, περνάμε και την γέφυρα Μπάνια πάνω από τον Εύηνο που αντιστέκεται στον χρόνο από το 1948 (αν δεν κάνω λάθος), έχουν κάτι οι μεταλλικές γέφυρες τύπου Μπέλευ και σε μαγνητίζουν σε ταξιδεύουν έστω και για όσο τις διασχίζεις πίσω στον χρόνο σε άλλες εποχές …
Από το Θέρμο κατευθυνόμαστε προς την Κόνισκα και ο δρόμος γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον …
Θέλει προσοχή γιατί υπάρχουν διάσπαρτα βράχια που έχουν πέσει στο οδόστρωμα και μια φευγαλέα σκέψη περνάει από το μυαλό τι θα γίνει αν πέσει κανένα πάνω μου …
Η άσφαλτος σε ορισμένα σημεία έχει εξαφανιστεί και αυτό το κάνει ακόμα πιο ευχάριστος …
Μου αρέσει να ταξιδεύω σε ξεχασμένους επαρχιακούς δρόμους, η κίνηση είναι ελάχιστη, μπορείς να έχεις ένα χαλαρό ρυθμό, να χαζεύεις το τοπίο, να ξεχνιέσαι, να ονειροπολείς, να σκέφτεσαι να τα βρίσκεις με τον εαυτό σου….
Επίσης σε δρόμους σαν και αυτούς ξεδιπλώνονται τα χαρίσματα του Himalayan
Στάση για ξεκούραση και για να απολαύσουμε το τοπίο …
Στο χωριό Κόνισκα στρίβουμε δεξιά και μπαίνουμε σε χωματόδρομο, τώρα πλέον η διαδρομή έχει γίνει άκρως ενδιαφέρουσα.
Ο Μάκης πάει μπροστά με το GS1150 και σε κάποια σημεία το βάρος της μηχανής τον προβληματίζει αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο, το Ινδικό μουλάρι δεν δείχνει να καταλαβαίνει τίποτα, αρκεί να μην βιάζεσαι, προτιμάει τις χαλαρές διελεύσεις, πρώτη ή δευτέρα στο κιβώτιο και σαν τρακτερ σκαρφαλώνει και βρίσκει πρόσφυση παντού …
Η οδήγηση στο χώμα θέλει παραπάνω προσοχή αλλά με τους ρυθμούς που κινείται το Himalayan βρίσκεις ευκαιρίες να χαζέψεις και να μαγευτείς από τα βουνά ….
Η διαδρομή δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολη, κάποια ανηφορικά σημεία θέλουν λίγο προσοχή μόνο …
Με τα πολλά φθάνουμε και στο σημείο που έχει κοπεί ο δρόμος …
Περπατάω κάποια απόσταση , δείχνει να περνάει από τα 2 πρώτα σημεία δεν ξέρουμε όμως τι γίνεται παρακάτω …
Αποφασίζουμε να κατευθυνθούμε προς Δομνίστα και από εκεί προς Λαμία και επιστροφή …
Μιας και έχουμε σταματήσει είναι ευκαιρία να φάμε και κάτι και να χαλαρώσουμε λίγο .
Ξεκινάμε και πάλι, είμαι λίγο απογοητευμένος γιατί ήθελα να δω το φαράγγι του Πάντα Βρέχει και να ανέβω την Καλιακούδα και με κάθε μέτρο που έκανα απομακρυνόμουν όλο και πιο πολύ από αυτόν τον στόχο …
Στο μυαλό μου είχε κολλήσει το τραγούδι του Καλογιάννη το ¨άνοιξε το παράθυρο¨
Άρχισα να το σιγοτραγουδάω μέσα από το κράνος
Άνοιξε το παράθυρο να μπει δροσιά να μπει του Μάη εμείς γι’ αλλού κινήσαμε γι’ αλλού κι αλλού η ζωή μας πάει
Ευτυχώς που ο ήχος από την μηχανή που διέσχιζε τους χωματόδρομους κάλυπτε την φωνή μου (δεν φημίζομαι για την ερμηνεία μου στο τραγούδι)
Τα χιλιόμετρα περνούσαν με εμένα να τραγουδάω και να το διασκεδάζω και πριν το καταλάβουμε φτάσαμε στην Δομνίστα από εκεί κατευθυνθήκαμε προς τον Τυμφρηστό σε μια καταπληκτική διαδρομή με καλή άσφαλτο ωραίες εικόνες και πολλές στροφές.
Οδηγούσα με ένα τεράστιο χαμόγελο και απολάμβανα το κάθε μέτρο και την κάθε στροφή …
Μετά τον Τυμφρηστό στο χωριό Πτελέα ο Μάκης βγήκε από τον δρόμο και κατηφορίσαμε προς τις όχθες του Σπερχειού για να κάνουμε ένα διάλειμμα.
Σπαστό καφεδάκι στις όχθες του ποταμού και ένα σνακ ήταν ότι έπρεπε …
Συνεχίσαμε, στο Λιανοκλάδι σταματήσαμε για ανεφοδιασμό . Από την Νάυπακτο μέχρι το Λιανοκλάδι το Himalayan είχε κάψει 6 λίτρα, όχι και άσχημα …
Το BMW ελαφρώς πιο φαγανό…
Φθάσαμε Λαμία, βγήκαμε εθνική, ο ρυθμός γνωστός 100-110 με εμένα μπροστά και τον Μάκη υπομονετικά να ακολουθεί …
Κάναμε άλλη μια στάση σε ένα ΣΕΑ για να ξεμουδιάσουμε και συνεχίσαμε προς την Αθήνα.
Στα προτελευταία διόδια σταμάτησα στην άκρη για να βάλω ραδιόφωνο να παίζει και ο Μάκης απομακρύνθηκε, οπότε αναγκάστηκα να ανοίξω το Himalayan για να καλύψω την απόσταση και να τον φθάσω, έπιασα τελική 135 χλμ …
Στο ύψος της Μαλακάσας ο Μάκης με αποχαιρέτισε (μέχρι την επόμενη βόλτα)…
Φθάνοντας στο σπίτι ένας καφές και ένα παγωτάκι με περίμενε …
Περάσαμε πολύ καλά και ας μην τα καταφέραμε να πάμε εκεί που θέλαμε …
Το αφήσαμε για την επόμενη φορά …
Τα ταξίδια μου / My travels 