CF Moto 700MT – Μια ευχάριστη έκπληξη στην κατηγορία των Adventure Touring

1 Δεκεμβρίου 2025

Η CF Moto 700MT είναι από εκείνες τις μοτοσυκλέτες που στα χαρτιά σε κάνουν να κρατάς μια επιφύλαξη. Τα περίπου 240 κιλά ακούγονται πολλά. Στην πράξη όμως, δεν τα νιώθεις πουθενά.

Ούτε στατικά.
Ούτε όταν τη σπρώχνεις με τα χέρια.
Ούτε φυσικά όταν αρχίσει να κινείται.

Σε σύγκριση με το BMW R850GS που έχω, και που παρουσιάζεται με παρόμοιο βάρος, η διαφορά στην αίσθηση είναι τεράστια.
Το CF Moto δείχνει πολύ πιο ελαφρύ, πιο μαζεμένο και πολύ πιο εύκολο.

Η 700MT, παρόλο τον σχεδιασμό της που παραπέμπει σε Adventure, στην ουσία είναι μια μοτοσυκλέτα παντός δρόμου.
Με προτεραιότητα την άσφαλτο, αλλά χωρίς άγχος αν η διαδρομή σου σε βγάλει και σε χωματόδρομο.

Ο μπροστινός τροχός στις 19 ίντσες παίζει μεγάλο ρόλο σε αυτό, όπως και η γενικότερη φιλοσοφία της μοτοσυκλέτας.

Η εμφάνιση είναι κάτι που θέλει λίγο χρόνο.
Δεν σε κερδίζει με την πρώτη ματιά.
Αλλά όσο τη ζεις, τόσο σου «κάθεται».
It grows on you.

Στην τιμή των περίπου 6.750 ευρώ, με τρεις αλουμινένιες βαλίτσες στην προσφορά, θεωρώ ότι είναι από τις πιο δυνατές προτάσεις της αγοράς αυτή τη στιγμή.

Έρχεται με:

θερμαινόμενα grip
θερμαινόμενη σέλα
traction control
σύνδεση με κινητό
κάγκελα προστασίας
βάσεις βαλιτσών
και με την τωρινή προσφορά τις ίδιες τις βαλίτσες

Παίρνεις δηλαδή ένα μηχανάκι έτοιμο να το πάρεις και να φύγεις.
Το μόνο που του λείπει, για μένα, είναι προβολάκια και κεντρικός ορθοστάτης.

Ο κινητήρας έχει χαρακτήρα, αλλά έχει και μικρά θεματάκια.

Στις χαμηλές στροφές ο ψεκασμός κάνει ένα μικρό «λόξιγκα».
Το ρελαντί είναι λίγο ψηλά.
Η μετάδοση είναι κοντή.

Με 110 χλμ/ώρα είσαι περίπου στις 5.000 στροφές.
Κινείσαι τις περισσότερες φορές με 6η.
Και πιάνεις τον εαυτό σου να ψάχνει για 7η.

Το κιβώτιο είναι σκληρό.
Και η νεκρά εν στάση δεν βρίσκεται πάντα εύκολα (σχεδόν ποτέ, θα έλεγα).

Ίσως με τα χιλιόμετρα ή με άλλη ποιότητα λαδιών να βελτιωθεί. Αυτό δεν το ξέρω.

Οι αναρτήσεις έχουν σφιχτή λειτουργία, αλλά δεν κοπανάνε.
Η πίσω μπορεί να αντιδράσει λίγο απότομα σε βαθιά λακκούβα ή έντονη ανωμαλία.
Όχι όμως σε σημείο να σου βαράει τη μέση ή να γίνεται ενοχλητικό, ίσως να είναι και θέμα ρυθμίσεων.

Γενικά δουλεύουν πολιτισμένα και σου εμπνέουν εμπιστοσύνη.

Η θέση οδήγησης είναι μέσα στην μοτοσυκλέτα και το τεράστιο τιμόνι είναι ψηλά μεν αλλά σε καλή θέση, όσον αφορά τα μαρσπιέ θα έλεγα ότι οι ψηλότεροι του 1.80 θα χρειαστούν ψηλότερη σέλα και οι πιο κοντοί θα δυσκολευτούν μιας και δεν θα το φτάνουν …

Η όρθια θέση οδήγησης είναι πάρα πολύ καλή.

Σε βάζει όμορφα πάνω από το ρεζερβουάρ.
Φορτίζεις τον μπροστινό τροχό.
Και «κουμπώνεις» πολύ ωραία πάνω στη μοτοσυκλέτα.

Στο ταξίδι κρατά άνετα 140–150 χλμ/ώρα.
Χωρίς να δείχνει κόπωση.
Και με γκάζι ώστε να κάνεις προσπέραση όποτε χρειαστεί.

Στον επαρχιακό είναι εξίσου ευχάριστη.
Ακόμα και σε σφιχτά κομμάτια με φουρκέτες.

Δεν χρειάζεται να παίζεις συνέχεια με το κιβώτιο.
Το 90% του χρόνου κινείσαι με 6η.
Σε ανηφορική διαδρομή, με μια 3η και λίγο συμπλεκτάρισμα, είσαι μια χαρά.

Η κατανάλωση κινήθηκε στα 5 με 5,5 λίτρα.
Τα φρένα είναι αρκετά καλά για την τιμή της.
Το ABS λειτουργεί σωστά, αλλά κάνει ένα έντονο βουητό στο φρενάρισμα.

Η κάλυψη από τον αέρα και τον καιρό είναι καλή.
Απλώς θα ήθελα η ζελατίνα να είναι λίγο πιο ψηλή και λίγο πιο φαρδιά.

Το πολυόργανο το βράδυ δεν διαβάζεται εύκολα, ειδικά αν έχεις πρεσβυωπία.
Ζελατίνα και όργανα είναι και αρκετά μπροστά σε σχέση με τον αναβάτη.
Αισθητικά όμως, τελικά το συνηθίζεις.

Τα θερμαινόμενα grip και η θερμαινόμενη σκαλα είναι πολύ δυνατά.

Τα θερμαινόμενα grip έχουν πολύ σωστό χειρισμό, με το κουμπί πάνω στο ίδιο το grip.
Το κουμπί για την ενεργοποίηση της θέρμανση της σέλας όμως είναι πάνω στη σέλα, δεν φαίνεται και δεν ξέρεις σε ποια σκάλα βρίσκεσαι.

Οπότε πρέπει:
να σταματήσεις, να κατέβεις  και να τη ρυθμίσεις.

Όσον αφορά τη θερμοκρασία του κινητήρα, ο ανεμιστήρας δουλεύει αρκετά συχνά.
Ζέστη δείχνει να υπάρχει, αλλά όχι ενοχλητική.

Σε σχέση με το προηγούμενο μοντέλο, η διαχείριση του αέρα είναι σαφώς καλύτερη.
Η ζέστη διώχνεται μακριά από τα πόδια.

Στις θερμοκρασίες της δοκιμής δεν με ενόχλησε καθόλου.
Για το ελληνικό καλοκαίρι, μένει να φανεί.

Τα λάστιχα μαρκας CST, παρόλο την καταγωγη τους δεν με προβλημάτισαν καθόλου.
Οδήγησα σε υγρασία και σε βροχή.
Δεν ένιωσα ούτε το παραμικρό γλίστρημα.

Το traction control δεν το είδα να επεμβαίνει ποτέ.

Αυτό που πραγματικά εντυπωσιάζει είναι:
το πόσο καλά κρατάει
και η σιγουριά που σου μεταδίδει.

Κρύβει το βάρος της.
Στρίβει πάρα πολύ καλά.
Το μοτέρ της προσφέρει επαρκείς επιδόσεις.

Υπάρχουν κάποιοι κραδασμοί, που σου θυμίζουν ότι έχεις μηχανή ανάμεσα στα πόδια σου, αλλά δεν γίνονται ενοχλητικοί.
Ούτε ένιωσα μουδιάσματα σε χέρια ή πόδια.

Πάνω από τα 150 χλμ/ώρα ένιωσα ένα «ελάφρωμα» μπροστά.
Εκεί το BMW έχει ξεκάθαρο πλεονέκτημα στη σταθερότητα.

Για συνεπιβάτη δεν έγινε δοκιμή.
Από το πλάτος της σέλας και τον χώρο όμως, θεωρώ ότι μπορεί να υποστηρίξει άνετο δικάβαλο ταξίδι, χωρίς θέμα ούτε σε άνεση ούτε σε δύναμη.

Η 700MT είναι ξεκάθαρα για αναβάτη που θέλει μία μοτοσυκλέτα για όλα.

Για commuting.
Για βόλτες.
Για ταξίδια.
Και, αν χρειαστεί, και για χωματόδρομο.

Δεν είναι για σκληρό enduro.
Ούτε για μόνιμη κίνηση πάνω από 170.

Αν δεν είχα το BMW, θα με είχε βάλει σε πάρα πολύ σοβαρές σκέψεις.
Και μάλλον θα την είχα ήδη πάρει.

Το περίεργο είναι ότι, ακόμα και τώρα που έχω το BMW, με έχει πάλι βάλει σε σκέψεις.

Δεν περίμενα με τίποτα να είναι τόσο καλά στημένη.
Ούτε να συμπεριφέρεται τόσο σωστά στον δρόμο.

Για τα χρήματά της, αυτή τη στιγμή, τη θεωρώ μία από τις καλύτερες value for money επιλογές που μπορείς να κάνεις.

Παρότι δεν έκανα πάρα πολλά χιλιόμετρα μαζί της, δεν με κούρασε καθόλου.
Ο καιρός και οι υποχρεώσεις δεν βοήθησαν ιδιαίτερα, αλλά μια βόλτα στο Λεβίδι περνώντας από Νεμέα και το διάσελο της Κανδύλας, και στη συνέχεια άλλη μια απογευματινή βόλτα στο Σούνιο και μία στην Οινόη για να τη δω δίπλα στο BMW R850GS  ήταν αρκετές.

Μπορεί τα χιλιόμετρα να ήταν λιγότερα απ’ όσα κάνω συνήθως, αλλά ήταν αρκετά για να τη γνωρίσω και να την καταλάβω.

Και αυτό που μπορώ να πω είναι ότι με εξέπληξε θετικά.
Είχα στο παρελθόν την πρώτη έκδοση αυτής της μοτοσυκλέτας και από τότε έλεγα ότι αν είχε 19άρι τροχό θα ήταν καταπληκτική.

Και τελικά… είναι.

Και είναι τέτοια η εξέλιξή της, που δείχνει ξεκάθαρα πόσο έχει αλλάξει πλέον το τοπίο στην κατηγορία.
Υπάρχουν φυσικά ανώτερες επιλογές, με περισσότερη τεχνολογία, επιδόσεις και κύρος.
Το θέμα όμως είναι πλέον ότι η διαφορά στην εμπειρία δεν είναι πάντα ανάλογη της διαφοράς στην τιμή η στο όνομα.


A Devil in Disguise — Δοκιμή CFMOTO CLX700 Adventure

Μια κολλημένη δαγκάνα πίσω φρένου στο Royal Enfield Himalayan στάθηκε αφορμή να βρεθώ πάλι στην Κερατέα στα κεντρικά της αντιπροσωπείας (Royal Enfield, CFmoto και πολλές άλλες μάρκες) και να δοκιμάσω ένα διαβολάκι ….

Αφού άφησα το Himalayan η αντιπροσωπεία μου έδωσε το CFmoto CLX700 Adventure σαν μηχανή αντικατάστασης …

Ήταν ένα από τα πολλά που είχε πάρει το περιοδικό Μοτο για την δοκιμή και την παρουσίαση στην Κωνσταντινούπολη.

Βάζω μπρος με το ρελαντί να κάθεται ψηλά στις 2.000 στροφές περίπου και μετά από λίγο να πέφτει, το κιβώτιο μου είναι γνώριμο από το CFmoto 650MT, θορυβώδες μεν και με σχετικά μεγάλη διαδρομή αλλά λειτουργεί σωστά και με αίσθηση.

Δεν χρειάζεται γκάζι για να ξεκινήσει, το μοτέρακι του δείχνει να έχει αρκετή ροπή χαμηλά και είναι και πάρα πολύ ελαστικό, η πρώτη αίσθηση είναι ότι δείχνει αρκετά πιο δυνατό από το 650 …

Ο ψεκασμός του λειτουργεί άψογα δεν είχε μικροδισταγμούς, κομπιάσματα, κενά κτλ

Ο ήχος απο την εξάτμιση κάνει αισθητή την παρουσία του συνεχώς και σε μεγάλα ανοίγματα του γκαζιού είναι σαν να απελευθερώνεται το θηρίο που κρύβει μέσα του …

Εθιστικός θα έλεγα, σου βγάζει τον κάγκουρα που κρύβεις μέσα σου (ακόμα και αν δεν ήσουν ποτέ …)

Η θέση οδήγησης επιθετική, το τιμόνι του αρκετά φαρδύ για να δίνει καλό μοχλό και σε καλή θέση, τα πόδια κάθονται στα μαρσπιέ σχετικά ψηλά και πίσω, αλλά δεν με ενόχλησε η γωνία ούτε με κούρασε, δεν δοκίμασα όμως να σηκωθώ όρθιος, οι αναρτήσεις είναι σχετικά σκληρές (δεν έπαιξα τις ρυθμίσεις τους) αλλά δεν ενοχλούν …

Έχω αφήσει πίσω μου την Λαυρίου και έχω πιάσει την Αττική οδό, ευκαιρία μετά τα διόδια να το ανοίξω λίγο …

Το μηχανάκι υπακούει και ανεβάζει στροφές και χιλιόμετρα σαν δαιμονισμένο …

Το μασκάκι αν και μικρό κάνει καλή δουλειά και δεν δημιουργεί στροβιλισμούς στην ροή του αέρα, έχεις μεν αεροδυναμικούς θορύβους αλλά δεν σου κουνάει το κράνος και παράλληλα διώχνει τον αέρα από τον κορμό του αναβάτη.

Βγαίνουμε στο ποτάμι και στην διήθηση ανάμεσα στα αυτοκίνητα και αισθάνομαι σαν να το είχα χρόνια …

Μπορείς να το οδηγάς με 2 ταχύτητες πάνω και δεν διαμαρτύρεται, μπορεί να μην επιταχύνει γρήγορα αλλά δεν διαμαρτύρεται …

Κατεβάζεις 2 κάτω, ανοίγεις το γκάζι και εκτοξεύεται δημιουργώντας παράλληλα μια ευχάριστη μελωδία στα αυτιά  του αναβάτη, δεν είμαι τόσο σίγουρος όμως για τους γύρω του …

Φτάνω σπίτι, η σέλα του αν και σκληρή δεν με κούρασε και φαίνεται να έχουν κάνει καλύτερη δουλειά με την ψύξη του μοτέρ και την διαχείριση του αέρα από τα βεντιλατέρ γιατί δεν με ενόχλησε …

Σε σύντομο διάστημα δέχομαι τηλεφώνημα ότι το Himalayan είναι έτοιμο και μπορώ να περάσω να το πάρω …

Οκ λέω, αυτή την φορά θα πάω από την παραλιακή …

Έχει και τα καλά του να είναι η αντιπροσωπεία μακριά, αρκεί να έχεις χρόνο !!!

Καβάλα πάλι στο CLX700 και με βρίσκει να το οδηγώ στο ποτάμι και πάλι με ελαφρώς αυξημένη κίνηση και να βγαίνω παραλιακή, το μηχανάκι δεν δυσανασχετεί πουθενά, έχει αρκετό γκάζι και ικανοποιητικά φρένα.

Το μηχανάκι μαζεύει χιλιόμετρα γρήγορα και θέλει όπως όλα προσοχή μέσα στην πόλη …

Εκεί που βλέπεις άδειο δρόμο μπροστά σου και το ανοίγεις, μπορεί ξαφνικά μια κυρία με ένα σκούτερ να αποφασίσει να διασχίσει κάθετα την παραλιακή στο ύψος του παλιού αεροδρομίου τι και αν το δικό της φανάρι μπορεί να  είναι κόκκινο  …

Αυτό ακριβώς μου συνέβη …

Περνάει μπροστά από ένα λεωφορείο και την βλέπω τελευταία στιγμή …

Πλακώνομαι στα φρένα με το ABS να δουλεύει υπερωρίες και το μοτέρ να χτυπάει κόφτες μιας και δεν πρόλαβα ούτε να κλείσω το γκάζι …

Όλο αυτό δεν πρέπει να διήρκησε παραπάνω από ένα άντε δύο δευτερόλεπτα (το αισθάνθηκα ακόμα πιο σύντομο) !!!

Είναι απίστευτο πως παγώνει ο χρόνος μερικές φορές …

Τα χιλιόμετρα που είχα δεν ήταν πολλά (ευτυχώς) σίγουρα παραπάνω από το όριο αλλά όχι πολύ …

Έκοψα όσο χρειάζονταν για να μην πέσω πάνω της και την έβλεπα να με κοιτάει με απορία!!!

Σε κάποιους συνάνθρωπους μας δεν θα έπρεπε να τους δίνουν δίπλωμα (και όχι μόνο), μιας και δεν έχουν αίσθηση το τι κάνουν …

Αυτή ήταν και η μοναδική φορά σε όλη την δοκιμή που τα φρένα του μου φάνηκαν λίγα …

Είναι αρκετά δυνατά και έχεις αίσθηση κατά το φρενάρισμα, αλλα …

Πιθανών το αδερφάκι του με την διπλή Brembo stylema να ήταν ότι χρειαζόμουν στην συγκεκριμένη περίπτωση …

Πάντως το ABS λειτούργησε υποδειγματικά και χάρην σε αυτό αυτή η εμπειρία έληξε αναίμακτα.

Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που με κάνουν να μη θέλω να οδηγώ μηχανές χωρίς ABS!!!

Συνεχίζω την διαδρομή μου με την καρδιά μου να προσπαθεί να επανέλθει στην θέση της, είχε προλάβει και είχε κρυφτεί στην κωλότσεπη …

Ευτυχώς δεν είχαμε άλλο απρόοπτο …

Πριν καλά καλά το καταλάβω είχαμε αφήσει την πολύβουη πόλη και την κίνηση πίσω μας …

Τώρα ήμασταν τα δυό μας και ο δρόμος …

Το μηχανάκι είναι υπάκουο και ακούει τις προσταγές του αναβάτη του, και ενώ σε ανοιχτούς δρόμους δείχνει νευρικό όσο η διαδρομή γίνεται πιο σφιχτή τόσο ξεδιπλώνει τα χαρίσματα του και σίγουρα μπορεί να προσφέρει αστείρευτη ευχαρίστηση σε έναν αναβάτη που του αρέσει να εξασκεί  τέχνη του να στρίβεις ….

Ο δρόμος γνωστός, το μηχανάκι άγνωστο παρόλα αυτά κινούμε αρκετά γρήγορα (για τα δικά μου δεδομένα) και το διασκεδάζω …

Το βλέμμα σκανάριζε το τοπίο για να βρω ένα ενδιαφέρων μέρος να το φωτογραφίσω κάνα δυό σημεία που μου άρεσαν τα πέρασα γρήγορα και δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσω πίσω …

Τελικά βρήκα, και προσπαθώντας να πλησιάσω στην θάλασσα άρχισε να βουλιάζει στην άμμο …

Αλλαγή σχεδίου μην θαφτούμε κιόλας αλλά με την ευκαιρία να δούμε αν το adventure στο όνομα του σημαίνει κάτι …

Το μηχανάκι φοράει χαμηλές γόβες και όχι γόβες στιλέτο ….

Αλλά και αυτό το μικρό τακουνάκι σε συνδυασμό με την αρκετή ροπή χαμηλά ήταν αρκετά για να μην κολλήσει …

Δύσκολη η φωτογράφηση για δύο λόγους πρώτον από την αντανάκλαση και δεύτερον και σημαντικότερο ότι είχα ξεχάσει τα γυαλιά ….

Τυφλό σύστημα σχεδόν …

Αυτή η άτιμη η πρεσβυωπία έχει κάνει την εμφάνιση της δυνατά και δεν μπορείς να κρύψεις και την ηλικία πλέον….

Συνεχίζουμε την πορεία μας με κάποιες ακόμα στάσεις για φωτογραφίες αλλά και για να δοκιμάσουμε την συμπεριφορά του … 

Και πριν το καταλάβω είχα φτάσει στην Κερατέα…

Σβήνω το μηχανάκι και παραδίδω τα κλειδιά …

To Himalayan μου με περίμενε με ένα στοικό βλέμα, σαν να μου έλεγε έλα έπαιξες, διασκέδασες πάμε πάλι πίσω μαζί σε ρυθμούς πιο ράθυμους …

Ένα φιλικό χτύπημα στην σέλα και ένα χάιδεμα στο τεπόζιτο ήταν αρκετά για να το καθυσηχάσω …

Το CLX700 είναι πολύ μηχανάκι για τα λεφτά που κοστίζει, είναι καλοφτιαγμένο, δεν βρίσκεις  ατέλειες πάνω του, τουλάχιστον όχι εμφανείς ή όχι κάτι που μπορείς να δεις στο μικρό χρονικό διάστημα που το είχα μαζί μου…

Είναι νευρικό, και κουνάει την ουρά του όσο τα χιλιόμετρα ανεβαίνουν και δείχνει με τον τρόπο του ότι δεν του αρέσουν οι υψηλές ταχύτητες σε αυτοκινητόδρομους (εκτός και αν αυτό ήταν θέμα ρυθμίσεων και πιέσεων)…

Είναι φτιαγμένο για αστική και περιαστική μετακίνηση κατά την γνώμη μου, όχι ότι δεν μπορείς να πας και πιο μακρυά (εδώ τα πήγαν Κωνσταντινούπολη) αλλά το σχετικά μικρό ρεζερβουάρ βάζει τα όρια συνήθως …

Αλλά αν του δώσεις δρόμο σφιχτό, στριφτερό τότε δείχνει από τι και γιατί είναι φτιαγμένο …

Είναι ένα μηχανάκι διασκέδασης και σου την προσφέρει απλόχερα με χαμηλό κόστος. 

Κάνει την μετακίνηση από και προς την δουλειά για παράδειγμα ευχαρίστηση και θα περιμένεις πώς και πώς για να πάς στην δουλειά και μόλις φτάσεις για το πότε θα φύγεις …

Αν υπάρχει κάτι που με χάλασε ήταν το κοντέρ του, το ηλεκτρονικό ταχύμετρο άλλαζε πολύ γρήγορα τα χλμ με αποτέλεσμα να είναι κουραστικό στο βλέμμα…

Θα πρέπει μάλλον να αλλάξουν τον αλγόριθμο και να έχει μια μικρή χρονοκαθυστέρηση στην αλλαγή της ταχύτητας …

Μετά από λίγο όμως το αγνοείς και δεν το κοιτάς καθόλου …

Η σύντομη αυτή συνεύρεση με αυτή την κούκλα μου άφησε ευχάριστες αναμνήσεις και σίγουρα με διασκέδασε !!!

Σε τιμή πολύ κοντά με διάφορα σκούτερ, είναι μια καλή εναλλακτική για αστική μετακίνηση και όχι μόνο, επίσης είναι και ένα ελιξίριο νεότητας για τους πιο ώριμους…

Balkan Express 2021  — Day 2 (Η Χιονάτη στα Βαλκάνια)

Ημέρα δεύτερη (Παρασκευή 1 Οκτωβρίου)

Ξυπνήσαμε στην ώρα μας, ο καιρός ήταν ακόμα πιασμένος …

Κατεβήκαμε για πρωινό στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, αρκετοί είχαν ήδη κατέβει και έπαιρναν το πρωινό τους …

Έρχεται ο σερβιτόρος παίρνει την παραγγελία σκραμπλντ έγγς (scrambled eggs), στο τραπέζι υπήρχαν ήδη πιατέλες με αλλαντικά, τυριά, χυμοί κτλ …

Μία χαρά ξεκινήσαμε την μέρα …

Στο τραπέζι τα πειράγματα έδιναν και έπαιρναν …

Είχε ξεκινήσει πάλι η κουβέντα για το πού θα πάμε …

Να πάμε προς Ρουμανία η να πάμε προς Βοσνία – Μαυροβούνιο …

Απόφαση δεν πάρθηκε, αν και νομίζω ότι παρόλο που ο Στέργιος μας έδινε 2 επιλογές στο μυαλό του ήταν ξεκάθαρο το πού θα πάμε …

Ξεκαθαρίσαμε και το θέμα των κινητών που δεν είχαν ενεργοποιημένη την περιαγωγή …

Παραγγείλαμε και τα καφεδάκια μας και στην συνέχεια ανεβήκαμε στα δωμάτια ετοιμάσαμε τα πράγματα μας, κατεβήκαμε και πληρώσαμε το ξενοδοχείο …

Είχε γίνει ένα μικρό μπέρδεμα εμείς κοιμηθήκαμε 3 σε ένα δωμάτιο και ο Κυριάκος μόνος του σε ένα άλλο …

Για να μην επωμιστεί μόνος του το κόστος του δωματίου ο Βασίλης το μοιράστηκε μαζί του, και εγώ με τον Γιώργο το δικό μας …

Ο καιρός είχε ανοίξει, είχε περάσει και η ώρα …

Φτάσαμε στα Σκόπια βράδυ, και δεν είχα δει την πόλη έστω και εν κινήσει, ενώ τώρα μου δίνονταν η ευκαιρία …

Παντού γιγαντοαφίσες με πολιτικούς εκπροσώπους (πλησιάζουν εκλογές) εκεί …

Το θέαμα με τις γιγαντοαφίσες, οι παλιές πολυκατοικίες σε σοβιετικό στυλ, ακόμα και κάποια zastava yugo μαζί με το μουντό του ουρανού σε ταξιδέουν σε άλλες εποχές …

Αισθανόμουν ότι βρίσκομαι στην δεκαετία του 70 (και ας την έχω εικόνα μόνο από ταινίες) …

Παραδόξως δεν χαθήκαμε, όχι ότι δεν είχαμε ευκαιρίες αλλά όλοι πρόσεχαν και περίμεναν αυτούς που έμεναν πίσω …

Βγαίνουμε εθνική εγώ ακολουθώ τον Βασίλη και πίσω μου έρχεται ο Κυριάκος, έχουμε σπάσει σε μικρά γκρουπάκια …

Ο Βασίλης κάνει ένα λάθος στην πλοήγηση και μας βγάζει για λίγο εκτός εθνικής, αναστροφή και επιστροφή στην εθνική …

Δεν αργούμε να βρούμε και τους άλλους …

Φτάνουμε στα σύνορα όπου βρίσκουμε και τα παιδιά από την Χαλκίδα τα οποία είχαν ξεκινήσει εχθές πιο νωρίς και έμειναν σε διαφορετικό ξενοδοχείο …

Περνάμε τα σύνορα …

Είμαστε στην Σερβία.

Στο πρώτο βενζινάδικο σταματάμε για ανεφοδιασμό και καφεδάκι …

Στο βενζινάδικο πάω να πληρώσω με την πιστωτική αλλά η πληρωμή δεν περνάει …

Πληρώνω σε ευρώ μιας και τα δέχονται .

Ανταλάσσω κάποια μνήματα με την σύζυγο να επικοινωνήσει με την τράπεζα να δει αν υπάρχει κάποιο θέμα (σημειωτέων ότι πριν φύγω είχα επικοινωνήσει με την τράπεζα και τους είχα ενημερώσει για το ταξίδι και την πρόθεση να χρησιμοποιώ την κάρτα μου από τα Βαλκάνια).

Έχω αγχωθεί με το όλο θέμα …

Ξεκινάμε και συνεχίζουμε στην εθνική, κάπου  σττο ύψος της Νίς  ξανά σταματάμε σε ένα βενζινάδικο για να συγκεντρωθούμε μιας και θα αφήναμε την εθνική και θα μπαίνουμε σε επαρχιακούς δρόμους …

Είμαστε 16 μηχανές η μία πίσω από την άλλη …

Είμαι τελευταίος και ο Βασίλης είναι μπροστά μου …

Περνάμε από μικρά χωριά και όλοι κοιτάνε το παράξενο τρένο που περνάει …

Τα παιδιά μας χαιρετάνε και όταν ανταποδίδουμε τον χαιρετισμό το χαμόγελο τους φτάνει ως τα αυτιά …

Είναι απίστευτο το πόση χαρά μου δίνει αυτό το θέαμα των παιδιών που χαίρονται που τα χαιρετάς, έχω συγκινηθεί …

Μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε όλα τα παιδιά τους κόσμου χαρούμενα …

Να μην υπάρχει λυπημένο προσωπάκι …

Βυθίζομαι στις σκέψεις μου, δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου το πόση χαρά μπορεί να δώσει ένα νεύμα από έναν άγνωστο σε ένα παιδί …

Αυτός ο κόσμος δεν χρειάζεται πολλά για να γίνει ένα ευχάριστο μέρος να ζεις …

Απλά να συμπεριφερθείς ανθρώπινα …

Να δώσεις χαρά στα παιδιά, να κάνεις παρέα στους ηλικιωμένους και να τους αφήσεις να σου περάσουν την γνώση τους, να ακούσεις τον συνάνθρωπο σου ακόμα και αν δεν συμφωνείς μαζί του, να αγαπήσεις, να αγαπηθείς, να το δείχνεις …

Συνέρχομαι γιατί το φίδι απομακρύνεται και δεν πρέπει να μείνω πίσω …

Ο δρόμος είναι ωραίος δεν έχει ιδιαίτερη κίνηση και τα όποια οχήματα τα προσπερνά εύκολα το φίδι με τις ρόδες …

Σε ένα από τα χωριά σε μια διασταύρωση στρίβουμε δεξιά, μου δίνει προτεραιότητα ένας μοτοσυκλετιστής αστυνόμος.

Τον χαιρετάω και μου ανταποδίδει τον χαιρετισμό, παρακάτω με προσπερνάει καθώς και άλλες μηχανές και σταματάει στο μπλόκο που είχε η αστυνομία στην έξοδο του χωριού …

Δεν σταμάτησαν το φίδι, το οποίο κινείται ασταμάτητα …

Σε μια διασταύρωση ο Νίκος προσπαθεί να προσπεράσει ένα φορτηγό και δεν βλέπει ότι όλοι μπροστά του  έχουν στρίψει δεξιά …

Του κορνάρω αλλά μάταια δεν ακούει …

Σταματάμε με τον Βασίλη, γυρνάω πίσω να τον βρω και μόλις φτάνω στην διασταύρωση τον βλέπω να έρχεται προς εμάς …

Κάνω αναστροφή και εγώ και συνεχίζουμε …

Αρχίζουμε να ανεβοκαταβαίνουμε καταπράσινα βουνά …

Η μία στροφή διαδέχεται την άλλη και το φίδι αρχίζει να ανεβάζει ρυθμούς …

Ξέφρενους ρυθμούς …

Σε κάποια φάση ο Στέργιος αποφασίζει να αφήσει την πλοήγηση και να κάτσει στο τέλος …

Μας κάνει νόημα σε όλους να τον περάσουμε …

Για κάποιο διάστημα τον έχω στους καθρέπτες μου, μετά τον χάνω …

Σε κάθε ίσιωμα κοιτάω πίσω αλλά δεν τον βλέπω …

Συνεχίζουμε το κυνηγητό, ο ρυθμός είναι πιο γρήγορος από ότι θα ήθελα …

Ο Στέργιος εμφανίζεται και πάλι στους καθρέπτες …

Οι στροφές δεν έχουν τελειωμό …

Σε μια αριστερή στροφή δέχομαι επίθεση από ένα έντομο που περνάει από την μισόκλειστη ζελατίνα …

Χάνω την αυτοσυγκέντρωση και πλακώνομαι στα φρένα και σταματάω στην άκρη του δρόμου λίγο πριν βγω εκτός στο πρανές και στραπατσάρω και την μηχανή και τον εαυτό μου …

Σταματάει και ο Στέργιος να δει τι έγινε μέσω νοημάτων του δείχνω να καταλάβει τι έπαθα και ότι κατάλαβε κατάλαβε …

Φτάνουμε στην διασταύρωση για το Κοπαόνικ και βρίσκουμε τον Βασίλη να μας περιμένει, ο δρόμος είναι κλειστός λόγω έργων …

Μας λέει ότι πρέπει να κάνουμε τον γύρο (κάνα δίωρο), αναλαμβάνει ο Στέργιος μιας και μιλάει την γλώσσα και μας αφήνει να περάσουμε όπως άφησε και όλους τους άλλους …

Ανεβαίνουμε και σύντομα φτάνουμε στην είσοδο του πάρκου, όπου μας περιμένουν και οι υπόλοιποι …

Ο φύλακας μας ενημερώνει ότι γίνονται έργα ασφαλτόστρωσης παραπάνω και ότι δεν περνάει ο δρόμος …

Παρόλα αυτά εμείς είμασταν διατεθιμένοι να συνεχίσουμε από ότι κατάλαβα …

Πληρώνουμε και το αντίτιμο τον 3 ευρώ στον φύλακα για να περάσουμε από το πάρκο …

Και εκεί που καθόμαστε και συζητάμε μεταξύ μας αρχίζει να ανεβαίνει την ανηφόρα ένα φορτωμένο φορτηγό και αρχίζει να κορνάρει …

Ο Βασίλης έχει αφήσει την μηχανή μες στην μέση …

Μέχρι να καταλάβει τι έγινε να αφήσει το κράνος σε κάποιον να ανέβει και να προσπαθήσει να μετακινήσει το θηρίο το φορτηγό που δεν είχε σκοπό να σταματήσει για κανένα λόγο πέρασε ξυστά δίπλα του …

Συνεχίζουμε την ανάβαση και φτάνουμε στο σημείο που γίνονται τα έργα ασφαλτόστρωσης …

Αφού έγινε η απαραίτητη συνεννόηση μας αφήνουν να περάσουμε …

Περνάμε ξυστά από τα μηχανήματα έχουμε δεν έχουμε μισό μέτρο να κινηθούμε στην άκρη του δρόμου …

Από την μια μεριά το μηχάνημα ασφαλτόστρωσης και από την άλλη η δασωμένη χαράδρα …

Τουλάχιστον άν πέφταμε προς τα δέντρα δεν θα πηγαίναμε μακριά …

Μόλις περάσαμε όλοι σταματήσαμε και χαζεύαμε την θέα …

Η θερμοκρασία είχε πέσει αρκετά …

Συνεχίζουμε και η θέα είναι απίστευτη …

Αρχίζουμε την κατάβαση …

Φτάνουμε στο χειμερινό θέρετρο, αφού μου είπαν ότι θα κάτσουμε εδώ για κάποιο διάστημα φεύγω ξανά προς τα πάνω για να βγάλω καμιά φωτογραφία αλλά και να χαζέψω την θέα με την ησυχία μου …

Επιστρέφω και παρκάρω την Χιονάτη μαζί με τις άλλες μηχανές …

Βρίσκω και τους υπόλοιπους σε ένα μπαρ ..

Έχει χαλάσει η μηχανή του καφέ και έτσι όλοι παίρνουν τσάι …

Κάνει κρύο έξω οπότε δεν με χαλάει …

Μίας και είναι αργά αποφασίζουμε να τσιμπήσουμε κάτι οπότε παραγγέλνουμε κάποιες ποικιλίες αλλαντικών και τυριών τις οποίες συνοδεύουμε με ένα τοπικό “τσίπουρο” …

Η ώρα περνάει και πρέπει να συνεχίσουμε …

Όσο κατεβαίνουμε τόσο ανεβαίνει η θερμοκρασία αλλά και πάλι κάνει κρύο …

Σταματάμε σε ένα μικρό βενζινάδικο και γεμίζουμε οι περισσότεροι …

Ο Στέργιος έχει ανεβάσει ένα πιτσιρίκι στην μηχανή του, δείχνει στον μικρό πως να την βάλει μπροστά και πώς να μαρσάρει …

Ο μικρός έχει εκστασιαστεί …

Αυτές είναι ωραίες εικόνες που μένουν τόσο σε εμάς όσο και στον μικρό …

Η αδερφή του δείχνει φοβισμένη και δεν θέλει να ανέβει …

Ο ήλιος έχει αρχίσει να δύει και εμείς συνεχίζουμε, ο τελικός προορισμός είναι το Ζάμπλιακ.

Συνεχίζω με τον Βασίλη σε χαλαρότερους ρυθμούς, μαζί μας είναι άλλο ένα ολοκαίνουριο GS1250 αλλά δεν συγκράτησα το όνομα από το παλικάρι, δεν τα πάω καλά με τα ονόματα, ούτε με τις ημερομηνίες …

Για παράδειγμα τα γενέθλια της συζύγου μου πήρε σχεδόν μια δεκαετία για να τα μάθω, ενώ θυμόμουν τον μήνα δεν θυμόμουν την ημερομηνία, οπότε έριχνα μια ματιά στην ταυτότητα και όλα καλά 😀 😀

Συνεχίζουμε οι τρεις μας, έχει σουρουπώσει, ο δρόμος είναι γεμάτος μπαλώματα, θυμίζει κάποιο παλιό πάπλωμα σε χωριό που έχει φτιαχτεί από διάφορα κομμάτια υφάσματος …

Είναι εντυπωσιακό στην όψη αλλά η Χιονάτη δεν δείχνει να συμφωνεί …

Έχει κίνηση στον ορεινό δρόμο, τα θηρία κάνουν τις προσπεράσεις χωρίς σκέψη στον αντίποδα εγώ πρέπει να το σκεφτώ …

Έχουμε μια νταλίκα μπροστά μας, σε μια ευθεία τα GS την προσπερνούν, ακολουθώ και εγώ αλλά έρχεται αμάξι από το αντίθετο ρεύμα και πέφτω στα φρένα για να μπω πάλι πίσω από το φορτηγό, δυστυχώς το ίδιο κάνει και το φορτηγό, τελευταία στιγμή προλαβαίνω και μπαίνω πίσω του (η έτσι μου φάνηκε) …

Στην επόμενη ευκαιρία τον προσπερνώ και φτάνω και τους άλλους δύο …

Πέφτει το σκοτάδι και περνάμε μια πανέμορφη περιοχή χωρίς να έχουμε την ευκαιρία να την δούμε, να την θαυμάσουμε …

Τα φώτα της Χιονάτης δεν είναι αρκετά για τον ρυθμό που πηγαίνουμε …

Έχει ένα λεντ προβολέα και η δέσμη που βγάζει δημιουργεί ένα παραλληλόγραμμο το οποίο όμως όταν η μηχανή γέρνει σε μια στροφή δεν φωτίζει καθόλου στο εσωτερικό της στροφής με αποτέλεσμα να μην μπορείς να δεις που πας και να χάνεις την αίσθηση του χώρου …

Η μόνη λύση είναι να μένω κοντά στα θηρία, ώστε να τα χρησιμοποιώ σαν σημείο αναφοράς, αλλά αυτό δεν είναι πάντα εφικτό …

Έχω αρχίσει να κουράζομαι και το γεγονός ότι κάνει κρύο και έχω αρχίσει να παγώνω και να σφίγγω δεν βοηθάει τα πράγματα …

Κάθε στροφή είναι και μια περιπέτεια …

Σε μια στάση που κάναμε δίπλα από μια λίμνη που δεν μπορούσαμε να δούμε, σε ερώτηση που έκανα στους άλλους δύο σύντροφους σύντροχους δεν αντιμετώπιζαν κάποιο πρόβλημα με τα θηρία με τους προβολείς τους και τα προβολάκια τους …

Μετά από ολιγόλεπτο διάλειμμα συνεχίζουμε …

Και η μάχη με το σκότος συνεχίζεται …

Είμαι αποφασισμένος να το νικήσω …

Φτάνουμε στο Ζαμπλιακ και στο ξενοδοχείο που μας είχαν πει …

Ανακαλύπτουμε ότι τελικά δεν είμαστε σε αυτό το ξενοδοχείο …

Αρχίζουν τα τηλέφωνα και τελικά δεν είμαστε οι μόνοι που πήγαν σε λάθος ξενοδοχείο …

Βρίσκουμε το σωστό, παρκάρουμε, ξεφορτώνουμε και πάμε να δούμε σε ποιο δωμάτιο θα μείνουμε …

Ο Βασίλης ψάχνει τον Γιώργο αλλά αυτός έχει κλείσει με τον Κυριάκο, οπότε μένουμε μαζί.

Το ξενοδοχείο ήταν χάι τεκ, με διακόπτες αφής, αντιθαμβοτικους καθρέπτες κτλ.

Γρήγορο ντουζάκι και έξοδος για φαγητό …

Βρίσκουμε και τους υπόλοιπους, παραγγέλνουμε μια μπύρα και νομίζουμε ότι παραγγείλαμε και φαγητό (κάτι Σερβικά μπέργκερ) …

Έχει γίνει μπέρδεμα με κάποια παιδιά που ενώ δεν είχαν παραγγείλει πήραν την παραγγελία του Γιώργου και του Ηλία …

Οπότε στο τέλος ήταν σαν να μην είχαμε παραγγείλει εμείς …

Πίνουμε την μπύρα μας με τον Βασίλη και βγαίνουμε έξω να περπατήσουμε για να ηρεμήσουμε …

Το κέντρο της πόλης είναι πανέμορφο με συντριβάνια, σοκάκια και το βασικότερο κόσμο …

Σε αντίθεση με τα Σκοπιά που το προηγούμενο βράδυ ήταν άδεια, εδώ υπήρχε ζωή …

Μετά από λίγο έρχεται και ο Γιώργος στην συντροφιά μας και δεν αργούμε να βρούμε κάτι να τσιμπήσουμε …

Ο Γιώργος μας αποχαιρετά και εμείς συνεχίζουμε την περιπλάνηση μας στα στενά της πόλης …

Ο Βασίλης έχει όρεξη για μια μπύρα αλλά το μοναδικό περίπτερο που βρίσκουμε δεν παίρνει ευρώ 

Οπότε επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο όπου μας περίμεναν οι δύο μίνι Heineken τις οποίες είχα βάλει στο ψυγείο με το που φτάσαμε …

Πίνουμε τις 3-4 γουλιές που περιείχαν τα κουτάκια συζητήσαμε αρκετά και πέσαμε ξεροί για ύπνο …

Η μέρα ήταν έντονη και κουραστική και εγώ είχα βγει εκτός “φακέλου πτήσης” αρκετές φορές …

Για την επόμενη ημέρα η απόφαση είχε παρθεί ο ρυθμός θα ήταν χαλαρός, τουριστικός και ας σήμαινε αυτό ότι θα ταξιδεύαμε μόνοι μας …

Έπρεπε να βγάλουμε και καμιά φωτογραφία!!

Balkan Express 2021  — Day 1 (Η Χιονάτη στα Βαλκάνια)

Το σημείο συνάντησης είχε οριστεί από τον Στέργιο στα ΣΕΑ στο 70ο χλμ στις 14:30.

Όταν έφτασα ήδη υπήρχε μια παρέλαση από GS …

Δεν γνώριζα κανέναν προσωπικά, το μόνο γνώριμο πρόσωπο ήταν του Στέργιου και αυτό από φωτογραφίες …

Μετά από εμένα έφτασε και ο Βασίλης με τον οποίο είχαμε γνωριστεί σε ένα καφέ …

Κανονίσαμε και τις στάσεις για ανεφοδιασμό στα 250 χλμ …

Η Χιονάτη έμοιαζε με μινιατούρα μπροστά στα θηρία, αλλά αυτό δεν μας πτόησε …

Ο Βασίλης με πήρε υπό την προστασία του μίας και δεν είχα gps η βάση για το κινητό.

Ξεκινήσαμε και κινούμασταν λίγο παραπάνω από το όριο, εγώ προτελευταίος και ο Βασίλης πίσω μου σε κάποια απόσταση …

Η Χιονάτη πήγαινε χαλαρά σε αυτούς τους ρυθμούς…

Η συνάντηση με τους υπόλοιπους γίνονταν στα διόδια όπου τους προφτάναμε και μέχρι να πληρώσουμε με την σειρά μας τους χάναμε και άρχιζε ένα κυνηγητό να κλείσουμε την απόσταση …

Σε ένα από τα διόδια ανακάλυψα ότι η σέλα δεν ήταν κουμπωμένη σωστά, σταμάτησα στην άκρη και την κούμπωσα.

Εν το μεταξύ ο Βασίλης είχε ήδη πληρώσει και είχε ξεκινήσει με χαμηλή ταχύτητα …

Αλλά αυτά τα λίγα λεπτά του κατέβα βγάλε γάντια, κούμπωσε την σέλα, βάλε γάντια, βάλε μπροστά και ξεκινά, ήταν αρκετά ώστε να καλύψει αρκετή απόσταση …

Δεν υπήρχε άγχος μιας και είχαμε αρκετό δρόμο ακόμα μπροστά μας …

Ξαφνικά βλέπω 2 μηχανές με αλάρμ στην είσοδο ενός ΣΕΑ 200 χλμ περίπου από την “αφετηρία” 

Ήταν ο Βασίλης με τον Στέργιο….

Στάση για ανεφοδιασμό αρκετά νωρίτερα από ότι περίμενα …

Τελικά δεν ήμουν ο μόνος με σχετικά μικρή αυτονομία …

Υπήρχε και ένα Honda Crosstourer του Ηλία που μάλλον είχε μικρότερη αυτονομία από εμένα …

Εγώ ήθελα να βάζω κάθε 250 χλμ για να υπάρχει πάντα αρκετό καύσιμο ώστε να ψύχεται η τρόμπα βενζίνης.

Επόμενη στάση ορίζεται μάλλον λίγο πριν την Θεσ/νίκη, και συνεχίζουμε το ταξίδι …

Ο ρυθμός είναι αυτός που ορίζει ο πλοηγός (ο Στέργιος) και είναι πάνω από τα όρια, άλλα όχι κάτι απαγορευτικό για την Χιονάτη να ακολουθεί …

Μας φτάνει και ο Νίκος, που ξεκίνησε πιο αργά απο την Αθήνα και εντάσσεται στην παρέα μας …

Φτάνουμε στην επόμενη στάση στα ΣΕΑ του Κορινού …

Στάση για ανεφοδιασμό και καφέ για όποιον ήθελε …

Ξεκινάμε, έχει αρχίσει να σουρουπώνει…

Έχει λίγο κίνηση και αναγκαστικά το κονβόι έχει σκορπίσει λίγο …

Έχω μείνει τελευταίος όπως μου αρέσει και ακολουθώ από κοντά σχετικά τον Βασίλη …

Στρίβουμε προς Ευζώνους και ο ρυθμός αρχίζει και ανεβαίνει …

Έχει σκοτεινιάσει, έχει κίνηση, αρκετά φορτηγά κατευθύνονται προς τα σύνορα και ο ρυθμός είναι αρκετά υψηλός για τις συνθήκες του δρόμου …

Ξαφνικά λες και αφηνίασαν όταν είδαν την πινακίδα που έγραφε σύνορα  …

Φτάνουμε στα σύνορα, κάποιοι είχαν περάσει ήδη κάποιοι άλλοι περίμεναν …

Δίνουμε τα χαρτιά που μας ζήτησαν (Διαβατήριο/Ταυτότητα, πράσινη κάρτα ασφάλισης, αποδεικτικό εμβολιασμού/νόσησης/τεστ) και περνάμε…

Σταματάμε στο πρώτο βενζινάδικο και ανεφοδιάζουμε με καύσιμο τα μηχανάκια και με καφέ τους αναβάτες …

Οι υπάλληλοι στο βενζινάδικο μιλούν Ελληνικά, πληρώνουμε με κάρτα …

Υπάρχει μια ενημέρωση ότι σε 40 χλμ ο δρόμος είναι χάλια, καθώς και ότι υπάρχουν μπλόκα …

Ξεκινάμε και ο ρυθμός είναι σχετικά υψηλός (αν αναλογιστείς ότι περιμέναμε να συναντήσουμε μπλόκα)

Ο δρόμος δεν είναι κακός και με ελάχιστη κίνηση …

Οι Σκοπιανοί έχουν περισσότερα διόδια από εμάς, απίστευτα πάρα πολλά, δεν πίστευα ότι αυτό είναι δυνατόν …

Τα διόδια είναι ένα θέμα μιας και όσο πιο πίσω στο κονβόι είσαι τόσο πιο πολύ κυνηγητό πρέπει να ρίξεις για να φτάσεις τους προπορευόμενους …

Σε κάθε στάση για διόδια τα ίδια …

Όπως μας είχαν ενημερώσει 40 χλμ μετά τα σύνορα ο δρόμος είναι γεμάτος με λακούβες και ανωμαλίες και το γεγονός ότι είναι νύχτα δεν βοηθάει καθόλου …

Η Χιονάτη κοπανάει από ανωμαλία σε ανωμαλία, από ότι έμαθα αργότερα τα θηρία δεν κατάλαβαν και πολλά …

Έχουμε μείνει οι δυό μας με τον Βασίλη να προπορεύεται και περνώντας απο ένα βενζινάδικο με την άκρη του ματιού μας τους βλέπουμε να είναι σταματημένοι …

Μπαίνουμε στο βενζινάδικο από την έξοδο …

Γίνεται μια γρήγορη διαβούλευση για το θέμα των διοδίων και ενημερώνουμε τον πλοηγό μας τον Στέργιο να περιμένει να περάσουμε όλοι από τα διόδια.

Ξεκινάμε εκ νέου και μετά από λίγο πάλι στάση για διόδια και όντως ο Στέργιος έχει πιάσει στη άκρη και περιμένει και ένας ένας που πληρώνει πάει και μπαίνει στην ουρά …

Περνάω και εγώ και με την σειρά μου κάθομαι στο τέλος της ουράς, κοιτάω πίσω στα διόδια και βλέπω άλλες 2 μηχανές να περιμένουν να πληρώσουν …

Ξαφνικά ακούω τους πιο μπροστά από μένα να κορνάρουν στον Στέργιο να ξεκινήσει  ….

Με ποια λογική κάποιος δίνει σήμα να ξεκινήσουμε από την στιγμή που δεν είναι ο τελευταίος με ξεπερνάει  (θέλω να πιστεύω ότι ήταν η ανυπομονησία τους να συνεχίσουν) …

Ξεκινούν όλοι …

Περιμένω και τα άλλα δύο παιδιά να περάσουν …

Περνάει ο πρώτος και αρχίζει το κυνηγητό …

Τελευταίος πέρασε ο Βασίλης και τον ακολουθώ …

Μετά από κάποιο διάστημα τους φτάνουμε και μετά από λίγο πέφτουμε σε ομίχλη …

Ο Στέργιος έχει ρίξει ρυθμούς για πρώτη φορά σε όλο το ταξίδι πάμε κάτω από το όριο …

Η πρώτη σκέψη που έκανα είναι ότι το κάνει επίτηδες, επειδή του είπαμε για τα διόδια …

(Μετά απο την συμβίωση μαζί του στο ταξίδι για 5 μέρες και αφού τον γνώρισα καλύτερα μπορώ να πώ ότι σίγουρα υπήρχε κάποιος λόγος …)

Λίγο πριν φτάσουμε στα Σκόπια έγινε και η τελευταία στάση της διαδρομής …

Φτάνουμε Σκοπιά και μπαίνουμε στην πόλη …

Τρώμε κάποιες ψιχάλες …

Στην αρχή καταφέρνουμε να είμαστε όλοι μαζί, αλλά ένα φανάρι έχει διαφορετική άποψη και συγκρατεί 4 από εμάς ….

Οι προπορευόμενοι στρίβουν δεξιά …

Ανάβει πράσινο και ξεκινάμε και εμείς, στρίβουμε δεξιά, ο δρόμος είναι μια λεωφόρος με νησίδα στην μέση εκεί που πηγαίνουμε και με τα μάτια σκανάρω αριστερά, δεξιά, πάνω, κάτω μήπως και εντοπίσω τους άλλους, τους βλέπω σε ένα πάρκινγκ στο αντίθετο ρεύμα …

Αρχίζει το κορνάρισμα για να ειδοποιήσω τους άλλους 3 ότι πρέπει να κάνουμε αναστροφή …

Σε ελάχιστα λεπτά είχαμε επανενωθεί όλοι …

Ο Στεργιος προσπαθεί να κλείσει δωμάτια σε κάποιο ξενοδοχείο …

Οι υπόλοιποι σχολιάζουν και πειράζονται μεταξύ τους και ξαφνικά ακούμε μια κοπελιά που περνούσε να μας λέει καλησπέρα …

Κοιταζόμαστε μεταξύ μας …

Τι είπε ρε …

Ελληνικά μίλησε …

Οι πιο νέοι της παρέας αναθάρρησαν …

Περνάει και ένας παππούς και μας λέει κάτι στην γλώσσα τους που το μόνο που συγκρατήσαμε είναι το Μακεδονία …

Σύντομος σχολιασμός με τον Γιώργο …

Ο Στέργιος πιστεύει ότι έκλεισε δωμάτια και ξεκινάμε όλοι μαζί προς το ξενοδοχείο …

Αυτή την φορά καταφέραμε να μείνουμε όλοι μαζί …

Την πόλη την διασχίζει ο Άξιος ποταμός …

Με το που περνάμε στην απέναντι πλευρά, αρχίζει να βρέχει …

Σε όλη την διαδρομή την είχαμε γλιτώσει την βροχή …

Περάσαμε από αρκετές περιοχές που μόλις είχε βρέξει …

Αλλά αυτή την φορά η τύχη δεν ήταν με το μέρος μας …

Μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο έχουμε μουσκέψει …

Φτάνουμε στο ξενοδοχείο, τελικά δεν είχαμε κλείσει δωμάτια …

Ο Στέργιος καθαρίζει την κατάσταση και παρκάρουμε τις μηχανές στο υπόγειο πάρκινγκ …

Χωριστήκαμε σε δωμάτια, την πρώτη νύχτα την πέρασα σε τρίκλινο μαζί με τον Βασίλη και τον Γιώργο.

Το δωμάτιο είχε 2 μονά κρεβάτια και ένα διπλό …

Τα παιδιά μου παραχώρησαν το διπλό …

Αφού τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο κατεβήκαμε στο εστιατόριο όπου ο Στέργιος είχε παραγγείλει πίτσες μιας και τα πάντα ήταν κλειστά …

Ακολούθησε ανασκόπηση της μέρας καθώς και το πλάνο της επόμενης και γενικότερα τα ταξιδιού …

Υπήρχαν 2 προοπτικές η μία να κατευθυνθούμε προς Σερβία και από εκεί προς Ρουμανία, Βουλγαρία και πίσω και η άλλη προς Σερβία, Βοσνία, Μαυροβούνιο, Αλβανία και πίσω …

Δεν πάρθηκε κάποια απόφαση αν και νομίζω ότι ο Στέργιος ήταν ήδη αποφασισμένος …

Αφού φάγαμε και κανονίσαμε την πρωινή έγερση, αποσυρθήκαμε στα δωμάτια μας και αφεθήκαμε στην αγκαλιά του Μορφέα …

Η Χιονάτη συμπεριφέρθηκε την πρώτη μέρα όπως το περίμενα χωρίς εκπλήξεις.

Η κατανάλωση της κυμάνθηκε στα 5.5 λίτρα /100 χλμ.

Το στήσιμο της γενικά είναι προς την σπορ πλευρά με σφιχτές αναρτήσεις και 17αρι μπροστινό τροχό.

Όσο η άσφαλτος είναι καλή δεν αντιμετωπίζεις κανένα πρόβλημα, άν όμως το οδόστρωμα έχει ανωμαλίες δυσανασχετεί …

Επίσης η σέλα της θέλει δουλειά για να γίνει πιο άνετη, καθώς και επίσης ένα κεντρικό ορθοστάτη για να μπορώ να λιπαίνω εύκολα την αλυσίδα της ….

Η Χιονάτη ταξιδεύει στην Νότιο Ανατολική Πελοπόννησο !!! (CFmoto 650 MT)

Είχα κανονίσει του Αγίου Πνεύματος να βολτάρω πάλι με την Χιονάτη και με την ευκαιρία να δώ και κάποιους φίλους …

Η διαδρομή που είχα σχεδιάσει να ακολουθήσω ήταν από Αθήνα – Ναύπλιο μετά Καλαμάτα μέσω κολοσούρτη μετά Σπάρτη από τον Ταύγετο στην συνέχεια προς Κοσμά και Λεωνίδιο και επιστροφή πίσω Αθήνα παραλιακά …

Επιστρέψαμε από το κάμπινγκ Κυριακή βράδυ για να μπορέσω να πάω την βόλτα μου την Δευτέρα .

Αυτή την φορά δεν είχα ιδιαίτερες ετοιμασίες, μόνο νερό και 2 σπαστά καφεδάκια θα κουβάλαγα μαζί μου …

Ξημέρωσε, βγάζω τα σκυλιά μου βόλτα, γυρίζω φτιάχνω καφέ και μελετάω την διαδρομή που θα ακολουθήσω …

Πετάω σε ένα σακίδιο ένα θερμός με παγωμένο νερό με αρκετά παγάκια μέσα για να φτιάξω ένα παγωμένο φραπεδάκι σε κάποια βουνοκορφή …

Κατεβαίνω στο πιστό μου άτι την Χιονάτη η οποία με περιμένει υπομονετικά όλο το βράδυ για να ξεκινήσουμε την βόλτα μας …

Της το είχα πει από το προηγούμενο βράδυ καθώς την χάϊδευα για καληνύχτα ότι το πρωί ξεκινάμε τα δυό μας για την περιπέτεια μας …

Την βάζω μπροστά και ξεκινάμε με συνοπτικές διαδικασίες, αφήνουμε πίσω την βουή της πόλης, πρώτη στάση στο Ναύπλιο για να δώ τον φίλο Γιώργο.

Η Χιονάτη καταπίνει τα χιλιόμετρα με χαρακτηριστική ευκολία, στα 150 – 160 δουλεύει χαλαρά και έχει καμία 40αρια χλμ ακόμα να δώσει, το καλό είναι ότι και από αυτές τις ταχύτητες επιταχύνει ικανοποιητικά μέχρι τα 180 από κει και μετά δεν ξέρω  …

Εθνική λοιπόν μέχρι την έξοδο για Άργος – Μυκήνες, όπου έφτασα χωρίς να το καταλάβω και μέ μόνες στάσεις για την πληρωμή των διοδίων …

Στάση στα Δερβενάκια και φωτογραφία στον σταθμό …

Στον επαρχιακό Άργους – Ναυπλίου ένα σινιάλο από απέναντι διερχόμενο αυτοκίνητο με ειδοποιεί για μπλόκο και ρίχνω ρυθμούς, να είναι καλά ο άνθρωπος …

Φτάνω Ναύπλιο, σταματάω σε ένα βενζινάδικο για να ξεδιψάσω την Χιονάτη.

Σύμφωνα με τα κιτάπια μου έκανα 137 χλμ και κατανάλωσα 7.7 λίτρα, 5.6 λίτρα ανά 100 χλμ, όχι και άσχημα …

Συναντώ τον ΓλυκοΓιώργη πίνουμε τον καφέ μας με κερνάει πρωινό και μου βάζει και δεκατιανό στο σακίδιο μου …

Είχαμε να βρεθούμε καιρό με όλες αυτές τις καταστάσεις και ευτυχώς τον πέτυχα σε ρεπό, δυστυχώς η Αλεξάνδρα δούλευε …

Συζητάγαμε για καμιά ώρα, ίσως περισσότερο  αλλά έπρεπε να το λήξουμε γιατί είχα πολύ δρόμο μπροστά μου ακόμα …

Έκανε και την Χιονάτη μια γρήγορη βόλτα και του άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις …

Το ότι ταξιδεύω μόνος αρκετές φορές δεν σημαίνει ότι δεν έχω παρέα η κάποιον να του μιλήσω …

Επόμενη στάση Καλαμάτα μέσω Κολοσούρτη και μετά εθνική για να φτάσω σχετικά γρήγορα …

Θα συναντούσα τον φίλο Νίκο στην Καλαμάτα αλλά λόγω λάθους προγραμματισμού δεν τα καταφέραμε …

Την επόμενη φορά φίλε …

Ανεβαίνοντας τον Κολοσούρτη η Χιονάτη είναι άκρως διασκεδαστική σε σημείο που να μην θέλω να σταματήσω για να τραβήξω φωτογραφίες …

Η μία στροφή διαδέχεται την άλλη, και η Χιονάτη στρίβει όλο και πιο γρήγορα …

Αν αναλογιστείς το πόσο κοστίζει η σχέση τιμής – χαμόγελου που χαρίζει είναι απίστευτη …

Αν η αξία αγοράς δεν αποτιμόταν σε ευρώ αλλά σε χαμόγελα θα έλεγα ότι σου προσφέρει πολλά περισσότερα χαμόγελα από ότι η τιμή του προσδίδει  …

Όλα τα ωραία κάποια στιγμή τελειώνουν, όπως και οι στροφές (μέχρι τις επόμενες) η Εθνική μέχρι την Καλαμάτα είναι σχετικά αδιάφορη και απλά διαδικαστική …

Από το Ναύπλιο μέχρι την Καλαμάτα οι μόνες στάσεις που έγιναν ήταν για κάποιες φωτογραφίες και για τα διόδια …

Φτάνω Καλαμάτα και πριν αρχίσω την άνοδο του Ταΰγετου σταματώ άλλη μια φορά για ανεφοδιασμό …

Από το Ναύπλιο μέχρι την Καλαμάτα κάναμε 142 χλμ και κάψαμε 7.8 λίτρα, 5.5 λίτρα ανά 100 χλμ.

Αφού ξεδίψασε τόσο η Χιονάτη όσο και εγώ αρχίσαμε την ανάβαση …

Τα χαμόγελα επέστρεψαν αλλά δυστυχώς μαζί με ζέστη μιας και είχε αρχίσει να μεσημεριάζει …

Είναι από τις αγαπημένες μου διαδρομές και πρώτη φορά την πήγαινα από Καλαμάτα προς Σπάρτη …

Στην Αρχή της καθόδου του Ταΰγετου προς την Σπάρτη, έκοβαν τα κλαδιά μιας κερασιάς τα οποία είχαν πέσει στον δρόμο …

Μετά την παρότρυνση του ιδιοκτήτη στάση για να φάμε κεράσια αλλά και να μαζέψουμε κάποια να τα πάρουμε μαζί μας …

Όποιος πέρναγε σταμάταγε να φάει και να μαζέψει …

Ήταν ένα ευχάριστο και δροσιστικό διάλειμμα …

Η Χιονάτη είναι θερμόαιμη και το βεντιλατέρ δουλεύει υπερωρίες κάτω από τα 60-70 και σε αυτές τις ταχύτητες έρχεται όλος ο ζεστός αέρας στα πόδια σου και ενοχλεί …

Η λύση είναι να κινείσαι με υψηλότερες ταχύτητες …

Έχω ξαναπεράσει απο τον ίδιο δρόμο με το Himalayan και η αίσθηση ήταν τελείως διαφορετική, πήγαινα χαλαρά, σταμάταγα για φωτογραφίες απολάμβανα το τοπίο …

Με την Χιονάτη το μόνο που θες είναι να φτάσεις το γρηγορότερο στην επόμενη στροφή και μετά στην επόμενη και στην επόμενη …

Δεν κατάλαβα πότε έφθασα στην Σπάρτη.

Η ζέστη χτύπαγε κόκκινα και μαζί της και η πείνα …

Στον επόμενο ίσκιο έλεγα στον εαυτό μου σταματάμε και αυτό συνεχίστηκε μέχρι που πέρασα τον Κοσμά ο οποίος ήταν γεμάτος κόσμο και μηχανές …

Μαύρα σύννεφα είχαν σκεπάσει τον ουρανό και παρακάλαγα να βρέξει …

Λίγο μετά τον Κοσμά πέφτουν οι πρώτες σταγόνες, σταματάω στην άκρη βγάζω το κράνος και το απολαμβάνω …

Δυστυχώς δεν έβρεξε μόνο κάποιες ψιχάλες αλλά ήταν αρκετές για να με δροσίσουν σε συνδυασμό με τον συννεφιασμένο ουρανό …

Το κρουασάν που είχε βάλει στο σακίδιο μου ο Γλυκογιώργης ήταν σωτήριο μαζί με παγωμένο νερό …

Να ‘σαι καλά Γιώργο …

Τελικά καφέ σε βουνοκορφή δεν ήπια …

Αφού πήρα μερικές ανάσες άρχισα την κατάβαση προς το Λεωνίδιο …

Η Χιονάτη έχει ένα καλό και ένα κακό …

Το καλό είναι ότι είναι άκρως διασκεδαστική να την οδηγάς 

Το κακό είναι ότι επικεντρώνεσαι μόνο στην οδήγηση και δεν μπορείς να απολαύσεις τα τοπία που περνάς …

Πρώτη φορά πέρασα τόσο γρήγορα και τον Ταύγετο και τον Πάρνωνα και πριν το καταλάβω είχα φτάσει στο Λεωνίδιο …

Σταμάτησα για καφέ και πήρα τηλέφωνο και τον φίλο Μανώλη από την μοτοπαρέα Λεωνιδίου …

Τον καφέ τον συνόδευσε και μια βάφλα με παγωτό βανίλια και σιρόπι σοκολάτα όση ώρα ο Μανώλης δοκίμαζε την Χιονάτη και του άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις …

Δεν μπορεί να είναι τυχαίο που όσοι την έχουν δοκιμάσει έχουν να πουν τα καλύτερα λαμβάνοντας πάντα υπόψιν την τιμή αγοράς γιατί προφανώς δεν μπορείς να την συγκρίνεις με μια άλλη μηχανή που κοστίζει τα διπλά η τριπλά από αυτή αλλά παρόλα αυτά μπορεί να μην είναι εφάμιλλη ίσως με αυτές αλλά τις κοιτάει κατάματα χωρίς να ντρέπεται για την καταγωγή της και τους δείχνει ότι δεν είναι 2 η 3 φορές καλύτερες από αυτή …

Επίσης δεν είναι τυχαίο που με δωροδοκούν για να την οδηγήσουν, ό ένας με κρουασάν ό άλλος με βάφλα …

Να δώ τί άλλο θα σκεφτεί ο επόμενος (είμαι ανοιχτός σε προτάσεις) …

Η βάφλα ήταν ότι χρειαζόμουν, απολαυστική δόση ενέργειας για να ξεκινήσω την επιστροφή …

Η επιστροφή έγινε παραλιακά μέχρι το Άργος.

Ο παραλιακός δρόμος είχε κίνηση και βιαστικούς οδηγούς που ήθελαν να επιστρέψουν πίσω στην πρωτεύουσα …

Επίσης χαμηλές ταχύτητες και ζέστη …

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πάντα βιάζονται να επιστρέψουν …

Μετά το Άργος βγήκα Εθνική και στα διόδια περίμεναν κάποιες μηχανές να πληρώσω για να ανοίξει η μπάρα και να περάσουν και αυτοί χωρίς να πληρώσουν …

Με ενοχλούν αφάνταστα αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους έξυπνους και όλους τους υπόλοιπους ….

Τέλος πάντων ….

Λίγο μετά τα διόδια με περίμενε ο ένας από αυτούς πάνω σε ένα TDM για να τραβήξει με βίντεο την Χιονάτη …

Μόλις πήγα να τον περάσω άρχισε να ανοίγει, δεν ξέρω τι ακριβώς ήθελε να πετύχει. …

Στην Κόρινθο επέλεξα να επιστρέψω από τον παλιό γιατί η άναρχη κίνηση των εκνευρισμένων οδηγών αυτοκινήτων με άγχωνε ….

Έφτασα σπίτι, η Χιονάτη με πήγε και με έφερε απροβλημάτιστα, κέρδισε τις εντυπώσεις των φίλων και προβλημάτισε αρκετά εμένα …

Ο λόγος που προβληματίστηκα είναι ότι δεν έχω αναμνήσεις από τα μέρη που πέρασα, αλλά θυμάμαι την κάθε στροφή που έστριψα ….

Και όντως το διασκέδασα χωρίς να νιώσω κάποια στιγμή άβολα …

Πάντως δείχνει να καταπίνει τα χιλιόμετρα αδιαμαρτύρητα  …

Ευχαριστώ Γιώργο και Μανώλη για το κέρασμα, την παρέα, την κουβέντα, με την πρώτη ευκαιρία να ξαναβρεθούμε …