Όλα κάπως ξεκινούν έτσι και αυτή η βόλτα κανονίστηκε σε μια συνάντηση μοτοσυκλετιστών, ο Κώστας (XRmaniac) μου πρότεινε να πάμε μια “φωτογραφική” βόλτα, εννοείται ότι συμφώνησα αμέσως …
Ξεκινήσαμε την Κυριακή χωρίς να έχουμε βγάλει συγκεκριμένη διαδρομή αυτό που είχαμε πει είναι ότι θα πάμε προς ορεινή Ναυπακτία – Ευρυτανία.
Η συνάντηση έγινε στο γνωστό περίπτερο – Σταθμός 14 στον Σκαραμαγκά και από εκεί κατευθυνθήκαμε προς Θήβα μέσω της παλιάς εθνικής …
Ο ρυθμός μας ήταν χαλαρός μιας και το Himalayan ήταν ακόμα στο στρώσιμο …
Λίγο πρίν τις Ερυθρές σταμάτησα στην άκρη του δρόμου και ρώτησα τον Κώστα αν θέλει να το δοκιμάσει και σύντομα ο Κώστας είναι μπροστά με το Himalayan και εγώ από πίσω του με το XR
Πρώτες εντυπώσεις από το BMW είναι ότι η σέλα του είναι πολύ άνετη, το μοτέρ του δυνατό και ελαστικό, τα φρένα του δυνατά και οι αναρτήσεις σχετικά σφιχτές …
Δείχνει να είναι ένα μηχανάκι που μπορεί να καταπιεί μεγάλες αποστάσεις σε σύντομα χρονικά διαστήματα.
Θέλει προσοχή γιατί οι στροφές και τα εμπόδια έρχονται πολύ γρήγορα ….
Θέλει σύνεση …
Μου άρεσε αν και ποτέ δεν θα σκεφτόμουν την απόκτηση του …
Πάντως για αυτούς που μπορούν να το κουμαντάρουν είναι μια καλή ταξιδιωτική επιλογή …
Με μια σύντομη στάση για τσιγάρο για τον Κώστα και πριν το καταλάβουμε έχουμε φτάσει Ιτέα όπου κάνουμε στάση για ανεφοδιασμό των μηχανών και να πιούμε ένα καφέ εμείς …
Η διαδρομή μέχρι την Ιτέα ήταν λίγο αγχωτική λόγω του XR δεν μπορώ να πώ ότι την απόλαυσα ιδιαίτερα, αλλά σίγουρα ήταν μια καλή εμπειρία …
Το να πιάσεις τριψήφιες ταχύτητες που ξεκινούν από 2 είναι πανεύκολο και έρχεται πολύ γρήγορα και χωρίς να το καταλάβεις η να προβληματιστείς μέχρι να δεις το κοντέρ …
Καφεδάκι λοιπόν και κουβεντούλα στην Ιτέα για καμία ώρα σχεδόν και στην συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς Γαλαξίδι και λίγο πριν φτάσουμε ανεβήκαμε προς Πεντεόρια όπου ο Κώστας ξεσάλωσε το XR ακούγονταν παντού στην γύρω περιοχή ….
Επόμενη στάση στο φράγμα του Μόρνου όπου μας έκανε αρνητική εντύπωση η πολύ χαμηλή στάθμη του νερού …
Περάσαμε το Ρέρεσι την Λιμνίτσα και φτάνοντας στην Άνω Χώρα κάναμε ένα λάθος και κατευθυνθήκαμε προς Ελατού και από εκεί στην Τερψιθέα όπου κάναμε στάση για να ξεκουραστούμε λίγο και να δούμε και λίγο την διαδρομή …
Τελικά επιστρέψαμε προς Άνω Χώρα και επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά η παράδοση του να χαθούμε και να κάνουμε και κάνα κύκλο …
Συνεχίζουμε προς Αμπελακιώτισσα, Περδικόβρυση όπου είδαμε ότι και στο φράγμα του Ευήνου η στάθμη του νερού ήταν πολύ χαμηλή …
Στην συνέχεια περάσαμε από Κλεπά, Αράχοβα και σταματήσαμε στην Δομνίστα για φαγητό μιας και είχε περάσει λίγο η ώρα και τα στομάχια μας είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται …
Ο δρόμος σε κάποια σημεία ήταν σχετικά καλός και σε κάποια αλλά απλά ανύπαρκτος ….
Βέβαια δεν προβληματιστήκαμε κάπου μίας και τα χωμάτινα κομμάτια ήταν βατά από οποιαδήποτε μηχανή …
Αφού ξεκουραστήκαμε και χορτάσαμε την πείνα και την δίψα μας στην Δομνίστα, αποφασίσαμε να πάμε προς Προυσό, θέλαμε να περάσουμε και από τα Φιδάκια αλλά δεν μας έπαιρνε η ώρα …
Αφεθήκαμε στην όρεξη των google maps να μας κατευθύνει προς τα εκεί γνωρίζοντας ότι σίγουρα θα έχουμε “easter eggs”, περάσαμε απο το Κρίκελλο την Ανιάδα, συναντήσαμε ενα κοπάδι απο αιγοπρόβατα όπου τα τσοπανάσκλυλα ήθελαν να πιάσουν φιλίες και να παραβγούμε στο τρέξιμο, αυτά τα καταπληκτικά ζωάκια μην δουν ξένο αμέσως να του δείξουν πόσο φιλόξενα είναι και να τον συνοδεύσουν για κάποια απόσταση για να βεβαιωθούν οτι δεν θα χαθεί …
Ευτυχώς δεν είχαμε παρατράγουδα και πιο γρήγορος αποδείχθηκα και δεν χάθηκα το ίδιο και ο Κώστας αν και τα είχα τραβήξει όλα πάνω μου …
Ενδιάμεσα σταματούσαμε και για καμιά φωτογραφία και φτάνοντας στο Κλαυσί μας πέρασε μέσα από κάτι σοκάκια και κάτι δρομάκια και μας έβγαλε στον δρόμο από Καρπενήσι προς Προυσό …
Ο Κώστας είχε μια ανησυχία σχετικά με το αν θα του φτάσει η βενζίνη, το Himalayan από την άλλη είναι πάρα πολύ φιδολό σε αυτές τις συνθήκες …
Πηγαίνοντας πάρα πολύ χαλαρά φτάσαμε στο Θέρμο αφού περάσαμε από Λαμπίρη και κάναμε και μια στάση στην Καλλιθέα όπου ανεφοδιάσαμε τα αγέρωχα άτια μας και με την ευκαιρία λάδωσα λίγο και την αλυσίδα του Enfield.
Αν θυμάμαι καλά το Enfield πήρε 8,5 λίτρα ενώ το BMW 15.5 για την ίδια διαδρομή ….
Τα πολλά άλογα θέλουν τάισμα …
Φτάνουμε στην πλατεία του Θερμού αφου πρώτα κάνουμε μια στάση για φωτογραφίες στο μνημείο πεσόντων αεροπόρων …
Στην πλατεία του Θερμού κάτσαμε για το τελευταία στάση της βόλτας και για να πιούμε ένα καφεδάκι και να ξεκουραστούμε λίγο πριν ξεκινήσουμε την επιστροφή μας …
Μας είχε πιάσει και το βράδυ πλέον …
Στην συνέχεια ο Κώστας μας οδήγησε από το Θέρμο στην Ναύπακτο αφού περάσαμε και από την γέφυρα Μπάνια …
Το XR έχει πιο δυνατά φώτα και μου είναι πιο εύκολο να τον ακολουθώ είχε αρχίσει και η κούραση να μαζεύεται …
Φτάνουμε Ναύπακτο, περνάμε την γέφυρα του Ριου-Αντιρίου και από εκεί πιάνουμε την εθνική οδό και χωρίς άλλη στάση φτάσαμε στην Αθήνα και αφού χαιρετιστήκαμε ο καθένας κατευθύνθηκε προς τα σπίτι του, ο Κώστας βέβαια έκανε άλλη μια στάση για να πλύνει την κούκλα του πρώτα …
Το Himalayan βρίσκεται στο στοιχείο του σε επαρχιακούς και ορεινούς δρόμους όποια και αν είναι η κατάσταση τους η αν δεν υπάρχουν καν …
Τα ελαστικά πρώτης τοποθέτησης δείχνουν να είναι αρκετά καλά και δεν προβληματίζουν κάπου…
Η κατανάλωση του απλά δεν παίζεται …
Το μοτέρ του είναι ζωντανό αφού ξεπεράσεις τις 3000 στροφές …
Στην εθνική ταξιδεύει με 120 χωρίς να ζορίζεται ενώ μπορεί να κρατήσει και υψηλότερες ταχύτητες χωρίς εμφανές πρόβλημα …
Αν ήταν λίγο πιο άνετη η σέλα του …
Θα καταντήσουμε φακίριδες στο τέλος …
Σε γενικές γραμμές παίρνεις ένα πολύ καλοστημένο σύνολο σε πάρα πολύ καλή τιμή .
Ένα μηχανάκι να ξεκινήσεις την επόμενη μέρα τον γύρο του κόσμου …
Για τον Κώστα τι να πώ, καταπληκτικός Άνθρωπος, παλιός μοτοσυκλετιστής, φωτογράφος και ταξιδευτής …
Έλαμπε κάθε φορά όταν σταματάγαμε και μιλούσε με την οικογένεια του (γιορτή του πατέρα)…
Ήταν τιμή μου που μοιραστήκαμε αυτό το οδοιπορικό …
Με το πρώτο χτύπημα από το ξυπνητήρι πεταχτήκαμε και με γρήγορες κινήσεις ετοιμαστήκαμε και κατεβήκαμε για πρωινό …
Η σημερινή ημέρα προμηνύονταν ότι θα ήταν πολύ μεγάλη, συζητήσαμε το πλάνο κατά την διάρκεια του πρωινού, επικοινωνήσαμε με την σύζυγο για να δούμε αν είναι ανοιχτός ο δρόμος και αφού επικοινώνησε με τις αρχές μας ενημέρωσε ότι για την ώρα είναι ανοιχτός αλλά αυτό μπορεί να αλλάξει …
Φορτώνουμε την μηχανή κάνουμε check out και 9 παρά είμαστε στον δρόμο και κατευθηνόμαστε προς τα σύνορα, τα συναισθήματα ανάμικτα απο την μία χαρά που γυρνάμε πίσω στους αγαπημένους μας απο την άλλη λύπη που το ταξίδι τελειώνει …
Φθάνουμε στα σύνορα και μας ενημερώνουν να έχουμε υπομονή γιατί με τις φωτιές τα πράγματα είναι δύσκολα …
Μπήκαμε Ελλάδα πιάνουμε την Εγνατία και λίγο πριν φτάσουμε στην Αλεξανδρούπολη η αστυνομία μας στέλνει όλους στην πόλη μιας και ο δρόμος είχε κλείσει από την φωτιά …
Μην έχοντας τι να κάνουμε καθόμαστε με τους υπόλοιπους στην έξοδο προς την Εγνατία και περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει …
Κανένας δεν μπορεί να μας πει ποτέ και άν θα ανοίξει ο δρόμος και η παλιά εθνική οδός είναι κλειστή λόγω της φωτιάς οπότε δεν υπάρχει γνωστός τρόπος να συνεχίσουμε …
Μετά από κάνα 2ωρο πεινάσαμε και μιας και είχε μεσημεριάσει για τα καλά πήγαμε στην Αλεξανδρούπολη όπου σταματήσαμε σε ένα σουβλατζίδικο και χορτάσαμε την πείνα μας …
Εκεί συναντήσαμε έναν Ιταλό μοτοσικλετιστή που είχαμε γνωριστεί όταν μπαίναμε στην Τουρκία σε έξαλλη κατάσταση …
Είχε σταματήσει σε ένα καφέ περιμένοντας να ανοίξει ο δρόμος και ξέχασε όλα τα έγραφα του πάνω στην μηχανή και κάποιος του τα βούτηξε …
Είχε πάει στο τοπικό αστυνομικό τμήμα και ζητούσε να του εκδώσουν νέα ταξιδιωτικά έγραφα λες και ήταν στην Ιταλία …
Με τα πολλά του εξηγήσαμε ότι δεν μπορούν οι Ελληνικές αρχές να του εκδώσουν νέα ταξιδιωτικά έγραφα και ότι θα έπρεπε να απευθυνθεί στο Ιταλικό προξενείο …
Αφού δεν μπορούσαμε να τον βοηθήσουμε με κάποιο τρόπο τον χαιρετίσαμε και επιστρέψαμε να περιμένουμε πότε θα ανοίξει ο δρόμος …
Υπήρχε κόσμος που ήθελε να φτάσει Ηγουμενίτσα να προλάβει καράβι άλλοι που ήθελαν να πάνε Καβάλα στο Αεροδρόμιο ένας χαμός …
Από ότι κατάλαβα κανένας δεν ήθελε να πάρει την ευθύνη να ανοίξει τον δρόμο, κάποια στιγμή 2 αστυνομικοί έκαναν την διαδρομή για να δουν ότι δεν υπάρχει κίνδυνος από φωτιά και μόλις επέστρεψαν μετά από λίγο μας επέτρεψαν να συνεχίσουμε τον δρόμο μας, 4 ώρες περιμέναμε …
Η φωτιά είχε περάσει πάνω από τον δρόμο, είδαμε ξένους πυροσβέστες να κάθονται στην άκρη του δρόμου να προσπαθούν να πάρουν μια ανάσα μετά την μάχη που έδωσαν με τις φλόγες ..
Η άσφαλτος κάπνιζε ακόμα όταν περνάγαμε, είδαμε καμμένα φορτηγά, καπνοί παντού και στα βουνά τριγύρω διάσπαρτες εστίες.
Δεν έχω ξαναδεί τόσο μεγάλη καταστροφή !!!
Οδηγούσαμε στα καμμένα για πολύ ώρα ….
Φτάνοντας στην Καβάλα μπαίνουμε μέσα στην πόλη για να βρούμε βενζινάδικο να ξεδιψάσουμε το διψασμένο μας άτι, έχει να πιει Ελληνική βενζίνη αρκετό καιρό, έδειξε να προτιμά την Τούρκικη μιας και έβγαζε κατα μέσο όρο 50-70 χλμ παραπάνω μέχρι την ρεζέρβα …
Συνεχίζουμε μιας και έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας και τα χιλιόμετρα δείχνουν ατελείωτα …
Το κακόμοιρο το Himalayan τέρμα γκάζι πασχίζει να κρατήσει τα 120 χλμ στο κοντέρ …
Οι ώρες δείχνουν να περνούν πιο γρήγορα από ότι τα χιλιόμετρα !!!
Φτάνουμε Θεσσαλονίκη, ούτε σκέψη να μπούμε μέσα ….
Συνεχίζουμε από τον περιφερειακό και στα πρώτα ΣΕΑ σταματάμε για ανεφοδιασμό, η ώρα είναι 22:30 περίπου ο σταθμός είναι άδειος, αφήνω την μικρή στο μηχανάκι και πάω και παίρνω 2 σάντουιτς και 2 αναψυκτικά και καθόμαστε δίπλα από το μηχανάκι και τα μοιραζόμαστε με τα αδέσποτα σκυλιά που είχαν έρθει να μας κάνουν παρέα …
Συνεχίζουμε και η κούραση έχει αρχίσει να δείχνει τα σημάδια της …
Σταματάγαμε άν όχι σε κάθε ΣΕΑ σε κάθε δεύτερο συμπληρώναμε καύσιμα κοιτάμε τα λάδια και πίναμε καφέ και που και που και κάνα redbull …
Το Himalayan χρειάστηκε 350 ml συμπλήρωμα λάδι για σχεδόν 4000 χλμ …
Τεσσερις παρά φτάνουμε έξω από το σπίτι, αφού πρώτα είδαμε τις φωτιές στην Πάρνηθα να καίνε …
Ξεφορτώνουμε το μηχανάκι το παρκάρουμε και σερνόμαστε και πέφτουμε ξεροί για ύπνο …
Ήταν ένα πολύ όμορφο ταξίδι, ζήσαμε πρωτόγνωρες εμπειρίες μαζί, κουραστήκαμε, πονέσαμε, εξαντληθήκαμε, συζητήσαμε, γελάσαμε πολύ, ήταν μια καλή ευκαιρία να ξανά πλησιάσουμε ό ένας τον άλλο μετά την απομάκρυνση της εφηβείας και να ξεκινήσουμε ένα καινούριο κεφάλαιο στην σχέση μας,…
Το ταξίδι και αυτά που ζήσαμε μας έφεραν πιο κοντά και δημιουργήσαμε αναμνήσεις που θα μας συντροφεύουν μια ζωή ….
Σήμερα είχε πρωινό πρωινό ξύπνημα, φάγαμε το πρωινό μας και στις 08:30 ήμασταν έξω από την Αγιά Σοφιά.
Πήραμε μια μαντήλα από ένα περίπτερο και ο περιπτεράς την φόρεσε στην Μαρία για να δούμε πως την φοράνε, μιας και πλέον δεν είναι μουσείο αλλά ναός οι γυναίκες πρέπει να φοράνε μαντήλα για να μπούν μέσα.
Ο κόσμος που περίμενε ήταν ελάχιστος και μπήκαμε κατευθείαν μέσα …
Οι αλλαγές σχετικά με το πριν που ήταν μουσείο είναι άμεσα εμφανείς, με το που μπείς βγάζεις τα παπούτσια σου και τα περίτεχνα μωσαϊκά έχουν καλυφθεί από μοκέτα, επίσης οι χριστιανικές τοιχογραφίες έχουν καλυφθεί με υφάσματα ….
Ένα δέος σε πιάνει στην Αγιά Σοφιά όχι μόνο λόγω της ιστορίας της για εμάς τους Έλληνες αλλά και για το μέγεθος της, τίποτα δεν σε προϊδεάζει για αυτό παρόλο που φαίνεται μεγάλη εξωτερικά με το που μπείς και δεις τον τρούλο να αιωρείται μαγεύεσαι ….
Βγήκαμε όταν είχαν αρχίσει να καταφθάνουν οι ορδές από τους τουρίστες (σαν και εμάς) και η ουρά από έξω ήταν τεράστια και σήμερα …
Κατευθυνθηκαμε προς το υδραγωγείο του Ιουστινιανού και ευτυχώς πάλι είχαμε προλάβει τον πολύ κόσμο μιας και μπήκαμε άμεσα μέσα.
Άλλος ένας μαγευτικός χώρος, είναι πολύ ενδιαφέρον ότι παρόλο που είχε σχεδιαστεί για να είναι γεμάτος νερό είχαν δώσει πολύ προσοχή και στο να είναι και όμορφος …
Στην συνέχεια κατευθυνθήκαμε στο μεγάλο παζάρι και αφεθήκαμε να χαθούμε στους διαδρόμους του …
Μία στάση για ένα ζεστό τσάι για εμένα και ένα παγωμένο για την Μαρία ήταν ότι έπρεπε για να πάρουμε δυνάμεις και να ξεκουραστούμε λίγο …
Αφού περιπλανηθήκαμε αρκετά μέσα στο παζάρι και έξω από αυτό ξεκινήσαμε την επιστροφή μας προς το ξενοδοχείο αφού πρώτα κάναμε άλλη μια στάση έξω από την Αγιά Σοφιά για το μεσημεριανό μας κουλούρι …
Το μεσημέρι μας βρήκε να ξεκουραζόμαστε στο ξενοδοχείο κάτω από την δροσιά του κλιματισμού …
Αφού ξυπνήσαμε το απόγευμα ξεκινήσαμε πάλι για την γέφυρα του Γαλατά για να φάμε πάλι λουκουμάδες και με την ευκαιρία επισκεφτήκαμε και το Αιγιπτιακό παζάρι που είναι κοντά.
Η νύχτα μας βρίσκει και πάλι στην ταβέρνα που είχαμε κάτσει και την πρώτη μας μέρα στην Πόλη και αφού χορτάσαμε τα στομάχια μας που είχαν αρχίσει τις διαμαρτυρίες κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο όπου είχαμε να ετοιμάσουμε και να μαζέψουμε τα πράγματα μας για την επιστροφή μας στην Ελλάδα την επόμενη μέρα …
Χαλαρό πρωινό ξύπνημα, και μετά από λίγο χουζούρι κατεβήκαμε για ένα πλούσιο πρωινό …
Αφού φάγαμε το πρωινό μας ήπιαμε και τον καφέ μας ανεβήκαμε στο δωμάτιο και ετοιμαστήκαμε για την πρωινή εξόρμηση στα αξιοθέατα της Πόλης …
Ξεκινάμε την βόλτα μας και μετά από ένα σύντομο περίπατο κατά τις 09:30 είχαμε φτάσει έξω από την Αγία Σοφία και η ουρά για να μπείς μέσα ήταν τεράστια δεν υπήρχε περίπτωση να περιμένουμε τόση ώρα στον ήλιο για να μπούμε μέσα …
Μας πήρε λίγη ώρα να συνδέσουμε τα γεγονότα, οι διάφορες εταιρίες που έχουν πακέτα ξενάγησης μαζεύουν τον κόσμο κατά τις 09:00 και ο πρώτος σταθμός είναι η Αγία Σοφία, οπότε αν θες να μπείς πρέπει να πας πριν από αυτούς …
Αφήνουμε πίσω μας την Αγιά Σοφιά και πάμε να δούμε το υδραγωγείο του Ιουστινιανού μία από τα ίδια και εκεί …
Συνεχίζουμε για την επόμενη στάση στο Τοπ Κάπι Σαράι και ευτυχώς σταθήκαμε τυχεροί μιας και οι ορδές των τουριστών δεν είχαν φτάσει ακόμα εκεί ….
Βέβαια και εκεί δεν έλειψαν οι καθυστερήσεις μιας και μπροστά μας ήταν δύο κοπέλες που προσπαθούσαν να βγάλουν εισιτήριο από τον αυτόματο πωλητή …
Πρέπει να δοκίμασαν τουλάχιστον 10 φορές για να τα καταφέρουν και κάπως έτσι βγαίνουν τα ανέκδοτα …
Αφού βγάλαμε τα εισιτήρια μας περιηγηθήκαμε μέσα στο παλάτι για αρκετές ώρες καθώς και στην εκκλησία της Αγίας Ειρήνης που βρίσκεται μέσα στον χώρο και λειτουργεί ώς μουσείο …
Περάσαμε κάμποσες ώρες, είδαμε όσα μπορούσαμε να δούμε, όχι όλα γιατί η κούραση και η ζέστη είχε αρχίσει να μας καταβάλει και ο κόσμος είχε αρχίσει να συρρέει …
Κατευθυνθήκαμε στην έξοδο και από εκεί στο διπλανό πάρκο για αναζήτησή λίγου ίσκιου και ενός χώρου να κάτσουμε και να ξεκουραστούμε λίγο …
Αφού πήραμε κάποιες ανάσες και δροσιστήκαμε με παγωμένο νερό ξεκινήσαμε την επιστροφή μας προς το ξενοδοχείο …
Περάσαμε πάλι από την Αγιά Σοφιά αλλά η ουρά ήταν ακόμα μεγάλη …
Τόσο το πρωί όσο και το μεσημέρι ήταν να λυπάσαι όλο αυτόν τον κόσμο που περίμενε υπομονετικά μέσα στον ήλιο για να μπεί …
Τις ώρες της προσευχής σταμάταγαν την ουρά από τους τουρίστες και έμπαιναν οι πιστοί για να προσευχηθούν μιας και πλέον δεν είναι μουσείο αλλά Μουσουλμανικό τέμενος ….
Καθήσαμε σε ένα ίσκιο, πήραμε 2 παγωμένα νερά από ένα πλανόδιο πωλητή καθώς και 2 κουλούρια που έμοιαζαν σαν τα δικά μας της “Θεσσαλονίκης” αλλά λίγο πιο μπαμπάτσικα με cream cheese τα οποία αποδείχτηκαν αρκετά χορταστικά μιας και αυτά ήταν το μεσημέριανο μας .
Αφού φάγαμε το λιτό μεσημεριανό μας κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο και μετά από ένα μπανάκι πέσαμε ξεροί για ύπνο …
Το απόγευμα αφού ήπια ένα καφέ στην ταράτσα του ξενοδοχείου κατευθυνθήκαμε προς την γέφυρα του Γαλατά η οποία δεν ήταν και ιδιαίτερα κοντά …
Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να γνωρίσεις μια πόλη από το να την περπατήσεις …
Αφού κάναμε την βόλτα μας στην γέφυρα και αφού είδαμε τους ψαράδες να πιάνουν και να πετούν ψάρια στον αέρα για να τα πιάσουν οι γλάροι ξεκινήσαμε την επιστροφή μας …
Πρώτα όμως κέρασαμε τους εαυτούς μας λουκουμάδες και λίγο αργότερα από ένα κεμπάπ (το οποίο δεν αποδείχτηκε ιδιαίτερα πιο φθηνό από το χθεσινό φαγητό στην ταβέρνα)
Αφού φάγαμε επιστρέψαμε μετά από τον βραδινό πλέον περίπατο μας στο ξενοδοχείο όπου πέσαμε ξεροί για ύπνο μετά από τόσο περπάτημα …
Είχαμε αποφασίσει να ξεκινήσουμε πιο νωρίς την επόμενη ημέρα για να μπορέσουμε να δούμε την Αγιά Σοφιά …
Αφεθήκαμε στην αγκαλιά του Μορφέα και τα άνετα στρώματα των κρεβατιών μας ανέλαβαν να μας ξεκουράσουν …
Κλασική βόλτα για να γράψω όμορφα χιλιόμετρα, Μαγούλα, Δερβενοχώρια και απο εκεί έχεις πάρα πολλές επιλογές, επέλεξα να κατευθυνθώ προς Φυλή …
Το τοπίο έχει αλλάξει μετά τις περσυνές πυρκαγίες !!!
Γνώριμα μέρη φαίνονται τελείως ξένα, το μάυρο και το καμμένο έδωσε την θέση του στο πράσινο …
Πιο ψηλά νέες ανεμογεννήτριες σηκώνονται …
Ο ρυθμός ήταν χαλαρός μιας και ακόμα γράφαμε τα τελευταία χιλιόμετρα μέχρι την πρώτη αλλαγή λαδιών στα 500 χλμ.
Χαλαρός ρυθμός αλλά οχι ιδιαίτερα πιο χαλαρός απο ότι θα πήγαινα συνήθως
Το μοτέρ του σε αυτούς τους ρυθμούς είναι ιδιαίτερα φειδωλό στην κατανάλωση καυσίμου, 2,8 λ/100χλμ έδειξε ο μετρητής του για αυτήν την βόλτα .
Πατήσαμε και χώμα για πρώτη φορά πηγαίνοντας προς το φρούριο της Φυλής, προφανώς θα χρειαστεί μεγαλύτερη βόλτα σε χωματόδρομους για να έχω ολοκληρωμένη άποψη.
Στην άσφαλτο όμως είναι αρκετά διασκεδαστικό παρόλο το χωμάτινο στήσιμο, αυτό σίγουρα δεν το περίμενα …
Έχω πολλά ακόμα να δώ και να ανακαλύψω για αυτό το μηχανάκι αλλά οι πρώτες εντυπώσεις είναι πάρα πολύ καλές …
Έχω βάλει το ξυπνητήρι να χτυπήσει στις 5 το πρωί ώστε να βγούμε έξω και να χαζέψουμε τα αερόστατα.
Το ξυπνητύρι χτυπάει και το να σηκωθούμε από το κρεβάτι μετά από ελάχιστες ώρες ύπνου αποδεικνύεται αρκετά δύσκολο αλλά τα καταφέραμε.
Ανεβήκαμε στην ταράτσα και χαζεύαμε τα αερόστατα που σηκώνονταν σιγά σιγά μαζί με τον ήλιο …
Δεν ήμασταν οι μόνοι παντού τριγύρω έβλεπες ανθρώπους να έχουν κάνει το ίδιο.
Ωραίο θέαμα και τελείως διαφορετικό να το βλέπεις από κάτω αυτήν την φορά …
Καθήσαμε και τα χαζεύαμε μέχρι που ο ήλιο σηκώθηκε αρκετά ψηλά και στην συνέχεια έφτιαξα ένα καφέ και άραξα στην βεράντα περιμένοντας να έρθει η ώρα για το πρωινό, η μικρή είχε πέσει και πάλι για ύπνο …
Το πρωινό ήταν ένα πολύ πλούσιος μπουφές με όλα τα καλά …
Η Μαρία γνώρισε και την κόρη της ιδιοκτήτριας η οποία ήταν συνομήλικη της …
Μετά το πρωινό επιστρέψαμε πίσω στο δωμάτιο και αράξαμε να περάσει λίγο η ώρα και στην συνέχεια να πάμε να επισκεφτούμε την υπόγεια πόλη στο Καιμακλί …
Η απόσταση σχετικά μικρή και δεν αργούμε να φτάσουμε, εντύπωση μας έκανε μια τεράστια φυλακή που είδαμε στον δρόμο σαν μια μικρή πόλη περιφραγμένη από πανύψηλα τείχη …
Φτάνουμε παρκάρουμε και δένουμε τα πράγματα μας πάνω στο himalayan και αφου ρίξουμε μια ματιά στα τουριστικά μαγαζιά μπαίνουμε στην υπόγεια πόλη και αρχίζουμε να περιπλανιόμαστε …
Έχει αρκετό κόσμο και παντού γκρουπάκια με ξεναγούς οπότε θέλοντας και μη μην μπορώντας να τους προσπεράσεις κάθεσαι λίγο πιο πίσω και ακούς και εσύ τι λένε …
Αυτές οι υπόγειες πόλεις δεν συνιστώνται σε όσους πάσχουν από κλειστοφοβία …
Σε πολλές περιπτώσεις σχεδόν περνάς μπουσουλώντας.
Πρέπει να κάτσαμε πάνω από μία ώρα μέσα την υπόγεια πόλη και όταν βγήκαμε έξω αράξαμε σε ένα παραπλήσιο καφέ για να πιούμε ένα φρεσκοστημένο χυμό πορτοκάλι …
Επιστρέψαμε στο μηχανάκι μας το οποίο μας περίμενε υπομονετικά ευτυχώς στην σκιά ενός κτιρίου …
Το καβαλάμε και ξεκινάμε την επιστροφή μας πίσω στο ξενοδοχείο κάνοντας μερικές στάσεις για φωτογραφίες και να χαζέψουμε το τοπίο …
Το μεσημεριανό μας ήταν μερικά μπισκότα και μετά η μικρή ξανά έπεσε για ύπνο και εγώ έφτιαξα ένα καφε και άραξα στην βεράντα και προσπαθούσα να βάλω σε τάξη το μυαλό μου και τα θέλω μου.
Πότε πότε έριχνα και μια ματιά στην μικρή που είχε ξεραθεί στον ύπνο, είχε αρχίσει η κούραση να μαζεύεται …
Μέχρι στιγμής είχαμε δει τα 2 από τα 3 μέρη που ήθελε να δει η μικρή, έμενε η Κωνσταντινούπολη για να ολοκληρωθούν τα μέρη που ήθελε να επισκεφτεί …
Από την άλλη εγώ ήθελα να συνεχίσω για να δώ και μέρη που δεν είχα ξαναδεί όπως το όρος Νεμρούτ να πάμε και στο ντάρκ κάνυον …
Έχω χαθεί μέσα στους χάρτες και να υπολογίζω αποστάσεις χρόνους και τις διαθέσιμες μέρες αλλά και χρήματα που είχαμε …
Είχα και μια επικοινωνία με την βάση και για πρώτη φορά είχε αρχίσει να μου λείπει το σπίτι και οι αγαπημένοι τόσο η καλή μου αλλά και ο τζούνιορ …
Δεν άργησα να πάρω την απόφαση ότι θα έπρεπε να αρχίσουμε την επιστροφή μας και να κάτσουμε για τρεις διανυκτερεύσεις στην Πόλη …
Επικοινωνία εκ νέου με την βάση για να μας βρει κατάλυμα για τα επόμενα τρία βράδια στην Πόλη …
Αυτό το ταξίδι δεν έγινε για μένα, οπότε υποσχέθηκα στο εαυτό μου ότι σύντομα θα ξαναέρθω και θα πάω να δώ όλα αυτά τα μέρη που θέλω …
Με αυτά και με αυτά είχε γίνει απόγευμα, ξύπνησα την μικρή και κατέβηκα κάτω στο Himalayan για ένα έλεγχο, να δώ πιέσεις να λαδώσω την αλυσίδα για να είναι έτοιμο για αύριο το πρωί που θα έπρεπε να μας πάει χωρίς σταματημό μέχρι την Κωνσταντινούπολη …
Καθόταν εκεί ατάραχο και απολάμβανε την φροντίδα και τα χάδια, δεύτερη φορά που πατάνε οι ρόδες του σε αυτά τα μέρη …
Ότι και να πώ για αυτό το μηχανάκι είναι λίγο με έχει ταξιδέψει απροβλημάτιστα σε απόμερες και μακρινές διαδρομές στην Ελλάδα αλλά και 2 φορές στην Τουρκία, με τον δικό του χαλαρό και ράθυμο ρυθμό …
Αν και δεν δένομαι συνήθως με τα σίδερα το συγκεκριμένο κατέχει μια συγκεκριμένη γωνιά στην καρδιά μου και δεν πρόκειται να την χάσει ποτέ ακόμα αν χρειαστεί κάποια στιγμή να χωρίσουν οι δρόμοι μας …
Αφού ετοιμάστηκε και η Μαρία βγήκαμε τσάρκα και το ηλιοβασίλεμα μας βρίσκει σε ένα ύψωμα να χαζεύουμε την πόλη του Γκιόρεμε από ψηλά …
Επιστρέψαμε και αφήσαμε το μηχανάκι και συνεχίσαμε με τα πόδια ..
Η πόλη έχει αλλάξει αρκετά μέσα σε 4 χρόνια από την τελευταία φορά που είχα έρθει το καλοκαίρι του 2019, έχει μεγαλώσει και έχει αρχίσει να χάνει το χρώμα της …
Έχουν ανοίξει κάθε λογής μαγαζιά από ινδικά εστιατόρια μέχρι κινέζικα πολυκαταστήματα, καφετέριες με δυνατή μουσική σε κάθε γωνιά …
Και ο κόσμος έχει αλλάξει, η νέα γενιά είναι πιο απελευθερωμένη και αναφέρομαι κυρίως στις γυναίκες ….
Καταλήγουμε για φαγητό σε ένα Burger King και εκεί που καθόμαστε ξαφνικά ακούμε ελληνική μουσική απο τα μεγάφωνα, πλάκα είχε …
Αφού φάγαμε περάσαμε το τελευταίο βράδυ περπατώντας στα σοκάκια της πόλης συζητώντας και βγάζοντας φωτογραφίες …
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, τους ενημερώσαμε ότι την επομένη θα φεύγαμε αξημέρωτα και αφού μαζέψαμε και ετοιμάσαμε τα πράγματα μας κάναμε ένα ντουζάκι και την πέσαμε για ύπνο.
Αφεθήκαμε στην αγκαλιά του Μορφέα να μας ταξιδέψει πίσω στους αγαπημένους μας μέσα από τα όνειρα μας ….
Πέμπτη ημέρα ταξιδιού (Παρασκευή 18 Αυγούστου 2023)
Χιλιόμετρα που διανύσαμε 615χλμ, 7 ώρες και 56 λεπτά.
Πολύ πρωινό ξύπνημα σήμερα, 6 παρά χτύπησε το ξυπνητήρι, φτιάχνω καφέ τρώμε και κάποια μπισκότα που είχαμε προμηθευτεί και 7 παρά 10 η μηχανή ήταν φορτωμένη και ξεκινούσαμε ….
Το πέταγμα με τα αερόστατα δείχνει να έχει γίνει μόδα στην Τουρκία μιας και στο Παμούκαλε βλέπουμε να πετούν όχι τόσο πολλά όπως στην Καππαδοκία όμως.
Έχουμε σχετικά μεγάλη μέρα μπροστά μας για αυτό αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε νωρίς για να μην μας πιάσει το βράδυ.
Έχει μια ωραία δροσιά το πρωί και η κίνηση είναι ελάχιστη, περνάμε έξω από το Ντενιζλί και συνεχίζουμε με κατεύθυνση ανατολικά έχω περάσει από εδώ άλλη μια φορά το 2019 και όμως τα μέρη φέρονται τόσο γνώριμα …
Σε κάποια σημεία σταματήσαμε στο ίδιο μέρος που είχα σταματήσει και με το Νίκο το 2019!
Όσο μπαίνουμε πιο μέσα τόσο μας αρέσει πιο πολύ και ας είναι πιο άγρια και ερημικά!
Έχουμε αρχίσει να βρίσκουμε τους ταξιδιωτικούς μας ρυθμούς και η θερμοκρασία είναι ανεκτή.
Εννοείται ότι συχνά πυκνά σταματάμε και βρέχουμε τα buff που μας κρατάνε δροσερούς.
Η διαδρομή μέχρι το Ικόνιο είναι αρκετά ενδιαφέρουσα από εκεί και μέχρι το Ακσαράι είναι βαρετή θα έλεγα, μονότονη ουσιαστικά μια ευθεία μέσα σε ερημικό τοπίο το οποίο κατα διαστήματα είναι καλλιεργήσιμο …
Από το πρωί είμαστε μόνο με μερικά μπισκότα αλλά την παλεύουμε, τα χωριά διαδέχονται το ένα το άλλο και είναι φανερό ότι το βιωτικό επίπεδο είναι υποβαθμισμένο σε σύγκριση με τις περιοχές πιο κοντά στα παράλια…
Βλέπεις συχνά χαμόσπιτα αλλά μπορείς να δεις ότι και η περιοχή αναπτύσσεται βλέπεις σύγχρονα γεωργικά μηχανήματα και στις πόλεις και στις κωμοπόλεις καινούρια κτίρια …
Ενδιάμεσα υπάρχουν τεράστιες άγονες εκτάσεις και είναι να απορείς που οι πρόγονοι μας έφτασαν εκεί που έφτασαν με τα μέσα που διέθεταν εκείνη την εποχή καθώς και το παράλογο του όλου εγχειρήματος καθώς και το ότι ήθελαν να πάνε και ακόμα πιο μέσα …
Αυτά σκεφτόμουν καθώς διασχίζαμε της επαρχία του Αφιον Καραχισαρ.
Καλύπτουμε τα χιλιόμετρα αργά αλλά σταθερά και πριν το καταλάβουμε έχουμε φτάσει στο Ικόνιο μια σύντομη στάση για να πιούμε νερό και να ξεκουράσουμε τα μαλακά μας μόρια και συνεχίζουμε.
Με το που βγαίνουμε από την πόλη σταματάμε σε ένα από τα εστιατόρια που υπάρχουν πάνω στον δρόμο για να γεμίσουμε τα άδεια στομάχια μας και στην συνέχεια να ποτίσουμε και το ακούραστο άτι μας …
Μια χαρά μας έχει φέρει μέχρι εδώ απροβλημάτιστα και με μια σχετική άνεση.
Ποιός να του το έλεγε ότι θα ξαναπάταγε τις ρόδες του ξανά στα ίδια μέρη κουβαλώντας αυτή την φορά την κόρη, η οποία του έχει και αδυναμία !!!
Όλα τα μειονεκτήματα που έχει όταν ταξιδεύεις μαζί του είτε στην χώρα μας (που δεν υπάρχει αστυνόμευση) εδώ δεν υφίστανται, έχει επαρκή δύναμη να μας ταξιδεύει παρόλο που είναι φορτωμένο ώς τα μπούνια, ακόμα και στις προσπεράσεις φορτηγών δεν προβληματίζει μιας και τα αυτά είναι βαρυφορτωμένα και κινούνται σχετικά αργά …
Είναι ένας καταπληκτικός τουρίστας που του αρέσει να ρουφάει τα τοπία και να σε αφήνει να καταγράφεις στον σκληρό δίσκου είτε του μυαλού είτε της κάμερας όλες τις εικόνες που βλέπεις.
Αφού χορτάσαμε τα πεινασμένα στομάχια μας ήπιαμε και το ζεστό μας τσάι και επιστρέψαμε στο πιστό μας σύντροφο που μας περίμενε υπομονετικά κάτω από τον καυτό ήλιο …
Είχε μεσημεριάσει και η ζέστη είχε αρχίσει να χτυπάει κόκκινα αλλά είχαμε ηδη κάνει πάνω από την μισή διαδρομή, δεν θέλαμε πολύ ακόμα, σε μερικές ώρες θα φτάναμε στο Γκιόρεμε …
Αυτήν την φορά η διάσχιση αυτού του έρημου κατά τόπους τοπίο μου φάνηκε μικρότερη από ότι πριν μερικά χρόνια, κάτι παιχνίδια που παίζει το μυαλό!
Από το Ακσαράι και μετά το τοπίο αλλάζει γίνεται πιο άγριο ακόμα αλλά πιο όμορφο.
Το Ακσαράι δείχνει σύγχρονη και μεγάλη πόλη, το διασχίζουμε και συνεχίζουμε ανατολικά προς την Νεβσεχίρ και από εκεί φτάνουμε στο Γκιόρεμε και μετά από μερικά μπρος πίσω στα στενά του βρίσκουμε το ξενοδοχείο.
Κάνουμε τσεκ-ιν, ξεφορτώνουμε το μηχανάκι μας και το αφήνουμε να πάρει ανάσες και να ξεκουραστεί …
Η Μαρία πέφτει ξερή για ύπνο μετά από ένα ντουζάκι και εγώ φτιάχνω ένα καφέ και αράζω στην βεράντα, ώρα για χαλάρωση και επικοινωνία με το σπίτι …
Το δωμάτιο είναι λίγο μικρό και δεν έχει κλιματισμό, ευτυχώς έχει έναν ανεμιστήρα που με αυτόν παλεύεται η ζέστη, κλασικά είναι σκαμμένο στο βράχο αυτό το βοηθάει να κρατάει μια σχετικά σταθερή θερμοκρασία …
Η ώρα περνάει και όταν ξύπνησε και η Μαρία κατηφορίζουμε προς το κέντρο της πόλης με τα πόδια για να χαζέψουμε και να βρούμε και κάτι να φάμε …
Περνάμε αρκετή ώρα περπατώντας στα σοκάκια της πόλης και χαζεύοντας μαγαζιά με τουριστικά, στο τέλος καταλήγουμε να πάρουμε πακέτο ντονέρ και κόκα κόλα και να επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο και να τρώμε στην ταράτσα χαζεύοντας την πόλη από ψηλά …
Κάτσαμε αρκετή ώρα στην ταράτσα και χαζεύαμε την φωτισμένη πόλη μέχρι να μας καταβάλει η κούραση και σιγά σιγά να οδηγηθούμε στο δωμάτιο μας και να πέσουμε ξεροί για ύπνο.
Χιλιόμετρα που διανύσαμε 255, 3 ώρες και 12 λέπτα.
Πρωινό ξύπνημα, ντυνόμαστε και κατεβαίνουμε για πρωινό.
Ένας πλούσιος μπουφές μας περίμενε και τον επισκεφτήκαμε δύο φορές …
Δεν υπήρχε βιασύνη σήμερα μιας και θέλαμε μόνο ένα 4ωρο για να φτάσουμε στο Παμούκαλε …
Είχαμε κλείσει ξενοδοχείο από το προηγούμενο βράδυ.
Ανεβήκαμε στο δωμάτιο, εγώ πήρα και καφέ μαζί μου …
Αράξαμε λίγο στο δωμάτιο και ετοιμάσαμε και τα πράγματα μας. Στην συνέχεια εγώ κατέβηκα κάτω στο μηχανάκι που μας περίμενε με ανυπομονησία …
Έλεγξα τις πιέσεις στα ελαστικά, λάδωσα την αλυσίδα και έσφιξα και τον πλαϊνό ορθοστάτη που έχει μια τάση να ξεβιδώνεται το κάτω μέρος του (είναι ρυθμιζόμενος). Όλο αυτό έχει γίνει ιεροτελεστία κάθε πρωί πριν φορτώσω το μηχανάκι ένας σύντομος έλεγχος ότι είναι όλα καλά και τελειώνει πάντα μέ ένα χάδι …
Ανεβαίνω πάνω στο μηχανάκι και κατεβάζω μαζί με την βοήθεια της Μαρίας όλα μας τα πράγματα και τα φορτώνουμε πάνω στο Himalayan, στην συνέχεια ανεβαίνουμε πάλι στο δωμάτιο ένας τελευταίος έλεγχος ότι δεν ξεχάσαμε τίποτα, παίρνουμε μπουφάν και κράνη και κατεβαίνουμε κάτω στην ρεσεψιόν για να κάνουμε check-out …
Μερικά λεπτά αργότερα βρισκόμαστε πάνω στο μηχανάκι να ταξιδεύουμε και πάλι …
Κοιμηθήκαμε πολύ καλά το προηγούμενο βράδυ και αισθανόμαστε ξεκούραστοι …
Παρόλο που είναι σχετικά νωρίς η θερμοκρασία είναι ανεβασμένη.
Διασχίζουμε ελαιώνες που απλώνονται όσο φτάνει το μάτι και με το που τελειώνουν αυτοί συνεχίζουμε με αμπέλια και μετά με άλλες καλλιέργειες …
Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις την έκταση με όλες αυτές τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις σαν τον κάμπο της Λάρισας για παράδειγμα αλλά πολύ μεγαλύτερη …
Στο Αλασεχίρ σταματάμε για να ξεδιψάσουμε όλοι μας …
Το Himalayan προτίμησε απλή αμόλυβδη ενώ εγώ με την Μαρία ήπιαμε από ένα παγωμένο τσάι και πήραμε και 2 παγωμένα μπουκάλια νερό για να γεμίσουμε τα θερμός που κουβαλάγαμε για να έχουμε δροσερό νερό σε όλο τα ταξίδι …
Η θερμοκρασία είχε ξεπεράσει τους 35 βαθμούς και συνέχιζε την άνοδο της με πολύ γρήγορους ρυθμούς, κάποια στιγμή θα λαχανιάσει σκεφτόμουν (η θερμοκρασία) και θα σταματήσει να ανεβαίνει, δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι !!!!
Είχαμε γίνει ανθρώπινα θερμόμετρα καταλαβαίναμε και την παραμικρή μεταβολή …
Συνεχίζουμε και φτάνουμε στην επαρχία Ντενιζλί (Μαγνησία Μ. Ασίας) η θερμοκρασία έχει φτάσει τους 40 βαθμούς …
Ψάχνουμε να βρούμε έναν ίσκιο για να αράξουμε λίγο, το οποίο αποδεικνύεται πολύ δύσκολο η καλύτερα αδύνατο ..
Ο δρόμος που ταξιδεύουμε είναι με 2 λωρίδες και στα οποία παρκινγκ βρίσκουμε δεν υπάρχει ούτε ένα δέντρο να κάτσουμε λίγο από κάτω …
Τελικά το παίρνουμε απόφαση ότι ίσκιο δεν θα βρούμε σταματάμε στο πρώτο πάρκινγκ που βρίσκουμε έχει 41 βαθμούς υπό σκιά και εμείς βρισκόμαστε υπό τον αδυσώπητο ήλιο …
Βγάζουμε γάντια, κράνη, μπουφάν, πίνουμε παγωμένο νερό (να είναι καλά τα θερμός) τρώμε και τα τελευταία μπισκότα που είχαμε μαζί μας …
Ο ήλιος δεν αντέχεται με τίποτα ξεκινάμε να ετοιμαζόμαστε για να ξεκινήσουμε όταν μου ήρθε η ιδέα να βρέξω τα buff (λαιμουδιέρες) μας …
Τα φοράμε και αμέσως ανακουφιζόμαστε …
Ανεβαίνουμε πάνω στο μηχανάκι που περίμενε υπομονετικά κάτω από τον καυτό ήλιο μπας και ξεκινήσουμε και δροσιστεί και αυτό λιγάκι από τον αέρα …
Η βρεγμένη λαιμουδιέρα λειτουργεί σαν aircondition και μας δροσίζει απίστευτα …
Ο αέρας είναι καυτός και όταν λέμε καυτός είναι σαν να κάθεσαι μπροστά από τον φούρνο που ψήνεται ένα ωραίο ψητό και ανοίγεις την πόρτα για να το ελέγξεις και σε χτυπάει ο καυτός αέρος που δραπετεύει από τον φούρνο …
Οι ζελατίνες στα κράνη μας παραμένουν κατεβασμένες αλλιώς θα ψηθούμε …
Όσο τα buff είναι βρεγμένα η κατάσταση είναι ανεκτή αλλά μόλις στεγνώσουν γίνεται ανυπόφορη οπότε στάση στην άκρη ξανά βρέξιμο και πάλι από την αρχή …
Η θερμοκρασία έχει φτάσει στους 42 βαθμούς, νιώθουμε να σιγοψηνόμαστε …
Το κάθε λεπτό που περνάει είναι μαρτύριο αλλά μόλις βλέπουμε στο βάθος το ασπρισμένο Παμούκαλε παίρνουμε δυνάμεις και συνεχίζουμε …
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας, κάνουμε τσεκ ιν και ξεφορτώνουμε το μηχανάκι η θερμοκρασία δεν έχει υποχωρήσει καθόλου …
Ανάβουμε το κλιματιστικό μέσα στο δωμάτιο και παίρνουμε τα πάνω μας …
Παίρνουμε την λάθος απόφαση να επισκεφτούμε το Παμούκαλε μέσα στο μεσημέρι (το οποίο αποδείχτηκε μεγάλο λάθος)!!!
Στο δρόμο σταματάμε σε ένα μαγαζί και ψωνίζουμε καπέλα και μαγιό που είχαμε ξεχάσει να πάρουμε μαζί μας …
Παίρνουμε το ίδιο καπέλο και οι δύο, θα μπορούσαμε να είμαστε διδυμάκια (λέμε τώρα) …
Ξεκινάμε την ανάβαση στους λευκούς βράχους …
Η αντηλιά μας τυφλώνει και νιώθουμε να μας χτυπάει ο ήλιος από όλες τις κατευθύνσεις …
Το νερό που τρέχει στα πόδια μας είναι βραστό …
Δεν ψηθήκαμε πάνω στο μηχανάκι και τελικά θα βράσουμε εδώ στα λουτρά …
Υπάρχει παρά πολύς κόσμος από όλες τις ηλικίες και όλες τις φυλές του κόσμου και όλοι δείχνουν να υποφέρουν και τι δεν θα έδινα για μια ομπρέλα ….
Η οποία τελικά φαίνεται να είναι ένα άκρως απαραίτητο ταξιδιωτικό αξεσουάρ που συνήθως δεν παίρνουμε μαζί μας …
Βρέχει και έχεις κατέβει από το μηχανάκι και θες να βγάλεις το κράνος ανοίγεις την ομπρέλα …
Έχεις σταματήσει κατακαλόκαιρο κάπου και δεν έχει ίσκιο ; ανοίγεις την ομπρέλα
Η Μαρία ξαφνικά μου λέει ότι ζαλίζεται …
Επιστρατεύονται τα παγωμένα νερά που καβάλαγα μαζί μου και αφού την λούζω με παγωμένο νερό έχει αρχίσει να αισθάνεται λίγο καλύτερα …
Σε αυτό το σημείο δεν έχει που να κάτσεις οπότε σιγά σιγά ανεβαίνουμε προς τα πάνω ενώ συνεχίζω να την καταβρέχω με δροσερό νερό …
Μετά από λίγο που φάνηκε αιώνας φτάνουμε στην κορυφή και βρίσκουμε να κάτσουμε σε ένα σκαλάκι κάτω από τον ίσκιο που μας προσφέρουν απλόχερα τα δέντρα …
Λίγο παγωμένο νερό ακόμα και ένα παγωτάκι και έχει συνέλθει, με κατατρόμαξε …
Αφού συνήλθε και ανέκτησε τις δυνάμεις της επισκεφθήκαμε λίγο τον αρχαιολογικό χώρο και τα λουτρά της Κλεοπάτρας …
Στα οποία μπορούσε να κανείς μπάνιο και εσύ (με εισιτήριο) και έβλεπες τον κάθε πικραμένο και την κάθε πικραμένη να κάνει μπάνιο και να βγάζει φωτογραφίες ανάμεσα και πάνω σε βυθισμένους κίονες λες και ήταν σε πισίνα !!!
Πολύ άσχημο να το βλέπεις, δεν κάτσαμε πολύ ώρα ξεκινήσαμε την επιστροφή μας και ευτυχώς είχε συννεφιάσει οπότε η κάθοδος μας ήταν παραπάνω από ανεκτή, σχεδόν την απολαύσαμε μπορώ να πώ …
Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο, ανοίγουμε το κλιματιστικό και την πεφτουμε για ύπνο …
Ξυπνάμε και έχει ηδη αρχίσει να νυχτώνει, ντυνόμαστε και βγαίνουμε έξω βόλτα σε αναζήτησή τροφής …
Έχουμε να φάμε από το πρωί αν εξαιρέσεις κάποια μπισκότα και ένα παγωτό …
Αράζουμε σε ένα τουριστικό μαγαζί απέναντι από τον φωτισμένο λευκό βράχο, παραγγέλνουμε και τα καταβροχθίζουμε εν ριπή οφθαλμού …
Επιστρέφουμε στο δωμάτιο μας εξουθενωμένοι μεν αλλά τουλάχιστον χορτάτοι …
Η αυριανή ημέρα θα ήταν δύσκολη μιας και είχαμε πολλά χιλιόμετρα να διανύσουμε μέχρι το Γκίορεμε στην Καππαδοκία.
Η σύζυγος μας είχε κλείσει ήδη δωμάτιο όποτε θα έπρεπε να φτάσουμε εκεί , το καλό ήταν ότι θα καθόμασταν εκεί για δύο ημέρες …
Αλλά θα έπρεπε να ξεκινήσουμε πολύ πρωί οπότε θα χάναμε το πρωινό …
Με αυτά και με αυτά μας πήρε ο ύπνος αποκαμωμενους, αφεθήκαμε στην αγκαλιά του Μορφέα και αφεθήκαμε να μας ταξιδέψει σε ένα βαθύ ύπνο που μας ξεκούρασε …
Ένα ταξίδι που έχει καθυστερήσει ένα χρόνο, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ ….
Η απόφαση πάρθηκε σχεδόν ένα μήνα πριν αναχωρήσουμε, έγιναν οι απαραίτητες προετοιμασίες στο μηχανάκι ώστε να είναι ετοιμοπόλεμο(δηλαδή αλλαγή λαδιού και φίλτρου και ρύθμιση βαλβίδων), αγοράστηκε και εξοπλισμός για την κόρη που θα με συντρόφευε σε αυτό το ταξίδι και φύγαμε για οικογενειακές διακοπές …
Ο πολύ καλός φίλος Σπύρος ακα Elifain επιμελήθηκε κάποιων σκίτσων για το ταξίδι που θα χρησιμοποιηθούν για να φτιάξουμε αναμνηστικά …
Ο Σπύρος είχε κάνει και το σκίτσο από το προηγούμενο ταξίδι στην Τουρκία καθώς και άλλο ένα για την Τυνησία αλλά αυτό το ταξίδι δεν έγινε, μας πρόλαβαν οι εξελίξεις το 2020 και αναβλήθηκε για κάποια στιγμή στο μέλλον …
Δεν θα μπορούσα να παραλείψω και την δουλειά που έκανε η σύζυγος του άλλου φίλου Νίκου ακα Νοε που επιμελήθηκε το χρώματα στα παραπάνω σκίτσα από το προηγούμενα ταξίδια !!!
Ότι και να πώ και για αυτούς τους φίλους είναι λίγο και θα τους είμαι για πάντα ευγνώμων !!!
Είχαμε αποφασίσει να φύγουμε γύρω στο Δεκαπενταύγουστο χωρίς να έχουμε ορίσει ακριβή ημερομηνία …
Μέχρι να έρθει η ώρα του ταξιδιού είχαμε να πάμε για οικογενειακές διακοπές …
Το ταξίδι των διακοπών ξεκίνησε άσχημα μιας και το καράβι που θα μας πήγαινε στην Ρόδο έμεινε και ρυμουλκήθηκε πίσω στο λιμάνι του Πειραιά όπου επισκευάστηκε και ξεκίνησε εκ νέου …
27 ώρες διήρκησε το ταξίδι, θα μπορούσε να είναι και χειρότερα να έχει πάθει την βλάβη μεσοπέλαγα και όχι κοντά στον Πειραιά, οπότε όλα καλά …
Οι μέρες των διακοπών κυλούν αργά και ανέμελα και το ταξίδι μοιάζει τόσο μακρινό …
Όλα τα ωραία έχουν και ένα τέλος όπως και οι διακοπές μας, αλλά κάτι ωραίο τελειώνει και κάτι άλλο όμορφο ξεκινάει σε αυτή την ζωή …
Με την επιστροφή μας έγιναν και οι τελευταίες προετοιμασίες και ενώ είχαμε πεί ότι θα ξεκινούσαμε ανήμερα την Παναγίας με προορισμό το Τσανάκαλε, τελικά φύγαμε το απόγευμα της προηγούμενης για να κερδίσουμε κάποιες ώρες …
Πρώτη ημέρα ταξιδιού (Δευτέρα 14 Αυγούστου 2023)
Χιλιόμετρα που διανύσαμε 232.
Ξεκινήσαμε να φορτώνουμε το μηχανάκι αργά το μεσημέρι αλλά λίγο μια ξαφνική μπόρα λίγο η υγρασία που ακολούθησε μετά μας έβγαλε εκτός προγράμματος με αποτέλεσμα να ξεκινήσουμε αργότερα από ότι θα θέλαμε …
Αφού την φορτώσαμε ρυθμίσαμε την προφόρτιση της πίσω ανάρτησης αν και θα το έβλεπα και στον δρόμο και την καβάλησε ο γιός μαζί με την κόρη για να δώ αν η αλυσίδα χρειάζεται κάποια ρύθμιση αλλά ο τζόγος που έπρεπε να έχει ήταν μια χαρά …
Το Himalayan φορτωμένο ως εκεί που δεν παίρνει, αλλά αυτό εκεί τα υπομένει όλα αδιαμαρτύρητα και καταβάλει μεγάλη προσπάθεια να μας ταξιδέψει όσο πιο άνετα μπορεί …
Βέβαια υπάρχουν στιγμές όπως αυτή μιας προσπέρασης σε νταλίκα στην ανηφόρα στο Μαρτίνο που θα μπορούσε χαλαρά να είναι σκηνή από ταινία του Αγγελόπουλου !!!
Ξεκινήσαμε σχετικά αργά κατά τις 18:30 από την Αθήνα και η νύχτα μας βρήκε να διανυκτερεύουμε στην Λαμία …
Λόγω του φορτώματος το φανάρι φέγγει πιο ψηλά από ότι συνήθως και θα πρέπει με την πρώτη ευκαιρία να το κοιτάξω.
Είναι απίστευτα τα τοπία που μπορείς να δείς ακόμα και ταξιδεύοντας από την εθνική οδό αν οι ταχύτητες είναι μικρές …
Από την άλλη δεν είναι και εύκολο να ταξιδεύεις με χαμηλή ταχύτητα για τόσο μεγάλα διαστήματα …
Αλλά έχουμε πεί ότι σε αυτό το ταξίδι θα γνωρίσουμε τους εαυτούς μας και ο ένας τον άλλο καλύτερα και ο καταλύτης για όλα αυτά θα είναι το Himalayan !!!
Η σύζυγος έχει αναλάβει την επιμέλεια του ταξιδιού.
Μιάμιση ώρα μετά η πρώτη στάση μας βρίσκει στα ΣΕΑ της Αταλάντης για να ενημερωθεί η σύζυγος ότι θα πρέπει να μας βρεί ξενοδοχείο σε απόσταση μιας ώρας από εκεί που ήμασταν και εμείς να ξεμουδιάσουμε λίγο αλλά και να δροσιστούμε …
Δίχως να χάσει στιγμή η καλή μου μας βρήκε και μας έκλεισε στην Λαμία, όπου φτάσαμε σχεδόν μια ώρα μετά, παρκάραμε, ξεφορτώσαμε, αλλάξαμε και βγήκαμε βόλτα στην πόλη προς αναζήτηση ενός πρόχειρου δείπνου, το οποίο συνοδεύτηκε και από ένα παγωμένο γιαούρτι που μοιραστήκαμε …
Επιστροφή στο ξενοδοχείο, επικοινωνία με τους αγαπημένους που αφήσαμε πίσω μας και αφεθήκαμε στην αγκαλιά του Μορφέα να μας ταξιδέψει και αυτός με την σειρά του σε μέρη μακρινά, μέρη ονειρεμένα …
Δεύτερη ημέρα ταξιδιού (Τρίτη 15 Αυγούστου 2023)
Χιλιόμετρα που διανύσαμε 616.
Τελικά ο Μορφέας είχε ανειλημμένες υποχρεώσεις και καθυστέρησε να μας επισκεφθεί, τουλάχιστον εμένα.
Λίγο το άγχος για το ταξίδι, λίγο η ανυπομονησία με έκαναν να στριφογυρίζω στο κρεβάτι …
Ούτε ο οβελίας στην σούβλα το Πάσχα δεν φέρνει τόσες βόλτες !!!
Χτυπάει το ξυπνητήρι και δεν έχω κοιμηθεί ούτε 4 ώρες καλά καλά, το κλείνω και προσπαθώ να ξανακοιμηθώ αλλά μάταια, το μυαλό δούλευε υπερωρίες …
Εν τω μεταξύ είχε ξυπνήσει και η μικρή, οπότε το πήραμε απόφαση και κατεβήκαμε κατά τις 7:30 για πρωινό και έξτρα καφέ για μένα.
Στην συνέχεια επιστρέφουμε στο δωμάτιο μαζεύουμε τα πράγματα μας τα φορτώνουμε στο μηχανάκι που εν τω μεταξύ το είχα φέρει μπροστά στο ξενοδοχείο και στις 8:45 πατάμε μίζα και ξεκινάμε …
Η θερμοκρασία αρκετά καλή για Αυγουστιάτικο πρωινό και αρχίζουμε να μαζεύουμε τα χιλιόμετρα αργά αργά …
Είπαμε αυτό το ταξίδι θα μπορούσε να είναι ταινία του Αγγελόπουλου εχθές ήταν οι ανηφόρες στο Μαρτίνο ενώ σήμερα ήταν οι ανηφόρες μετά την Γλύφα …
Το Himalayan πάντως προς τιμήν του δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ, έσκυβε το φανάρι και στύλωνε τις ρόδες του και προχώραγε αργά μεν αλλά σταθερά και τα 25 μουλαράκια του ήταν εκεί και έδιναν τον καλύτερο τους εαυτό !!!
Η πρώτη στάση έγινε στα ΣΕΑ της Νίκαιας για να ξεδιψάσουν τα ατίθασα μουλαράκια της μηχανής και εμείς να ξεμουδιάσουμε λιγάκι και να πάρουμε και να απαντήσουμε και κανένα τηλέφωνο λόγω της ημέρας …
Η στάση ήταν ολιγόλεπτη και πολύ σύντομα βρεθήκαμε και πάλι στον δρόμο με βόρεια κατεύθυνση.
Το παράδοξο είναι ότι δεν ήμασταν και το πιο αργό όχημα στον δρόμο, υπήρχαν αρκετά που πήγαιναν με χαμηλότερη ταχύτητα …
Η δεύτερη στάση έγινε στα ΣΕΑ του Κορινού όπου και επικοινωνήσαμε με τον καλό φίλο Νίκο για να περάσουμε να τον δούμε, ο Νίκος παλιός ενφιλντάς και νύν κάτοχος γνωστής Βαυαρικής μάρκας έμενε λίγο έξω από την Θεσσαλονίκη.
Φτάσαμε στην εξοχή κατά τις 1 και κάτσαμε καμιά ωρίτσα και τα λέγαμε, εγώ με τον Νίκο δηλαδή η Μαρία είπε δεν είπε 5 λέξεις …
Αρνηθήκαμε οποιαδήποτε πρόταση για να κάτσουμε για φαγητό όσο πιο ευγενικά μπορούσαμε και σιγά σιγά μαζέψαμε τα πράγματα μας ανεβήκαμε στο ατίθασο άτι μας και συνεχίσαμε τον δρόμο μας αυτήν την φορά προς τα ανατολικά !!!
Είχε μεσημεριάσει και η θερμοκρασία ήταν οριακά ανεκτή, ειδικά όταν περνάγαμε την μεγάλη Βόλβη το κοκτέιλ υψηλής θερμοκρασίας (38 βαθμούς έδειξε το θερμόμετρο της μηχανής) με την εξίσου υψηλή υγρασία έκαναν την κατάσταση αρκετά δύσκολη …
Είχαμε φτάσει στο σημείο να καταλαβαίνουμε και την παραμικρή αλλαγή στην θερμοκρασία και πέφταμε μέσα είτε η αλλαγή ήταν προς τα πάνω είτε προς τα κάτω χωρίς να χρειαστεί να ρίξουμε μια ματιά στο θερμόμετρο …
Τι μεγάλη διαφορά μπορούν να κάνουν 1-2 βαθμοί είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω !!!
Η ώρα πέρναγε και τα στομάχια μάς είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται εντόνως, αλλά στην Εγνατία δεν έχεις πολλές επιλογές …
Μόλις είδαμε την καντίνα στο πάρκινγκ πρίν φτάσουμε στην Καβάλα σταματάμε και με συνοπτικές διαδικασίες καταβροχθίζουμε 2 βρώμικα με συνοδεία Coca-Cola …
Αυτό ήταν τα στομάχια μας έστρωσαν μεν αλλά εμείς βαρύναμε και άντε τώρα να οδηγήσεις κάτω από τον καυτό ήλιο …
Ευτυχώς την κατάσταση έσωσαν οι στροφές πριν και μετά την Καβάλα, εννοείτε βέβαια ότι στο μενού υπήρχαν και ανηφόρες αλλά και κατηφόρες …
Ασταμάτητοι ήμασταν, ειδικά στις κατηφόρες, δεν μας έπιανε κανείς !!!
Στίς ανηφόρες θυμίζαμε χελώνες, όλα σε αργή κίνηση …
Περνάμε την Καβάλα και αρχίζουμε να ψάχνουμε που θα ξεδιψάσουμε το μηχανάκι μας …
Σε κάποια έξοδο πρίν την Ξάνθη βλέπουμε πινακίδα για καύσιμα και αφήνουμε την Εγνατία προς αναζήτηση βενζινάδικου βρίσκουμε δύο και είναι και τα δύο κλειστά λόγω της ημέρας μάλλον!!!
Συνεχίζουμε με κατεύθυνση προς Ξάνθη και σχεδόν 20 χιλιόμετρα μετά βρίσκουμε …
Ανεφοδιαζόμαστε και συνεχίζουμε από Εγνατία και πάλι προς τα σύνορα, η ώρα περνάει πιο γρήγορα από ότι εμείς καλύπτουμε τα χιλιόμετρα και σύντομα καταλαβαίνουμε ότι δεν θα μπορέσουμε να τα περάσουμε σήμερα …
Στάση σε έναν από τα λίγα πάρκινγκ που υπάρχουν στην Εγνατία και επικοινωνία με την βάση για ενημέρωση της κατάστασης αλλά και για περαιτέρω οδηγίες για το βραδινό κατάλυμα μας !!!
Λίγα λεπτά αργότερα η αγαπημένη σύζυγος στέλνει μήνυμα με την διεύθυνση του ξενοδοχείου …
40 λεπτά αργότερα είχαμε φτάσει και ξεφορτώναμε …
Μετά από ένα καφεδάκι και ένα ντουζάκι είχαμε χαλαρώσει και το μόνο που θέλαμε ήταν να την πέσουμε για ύπνο …
Το βραδινό μας ήταν από ένα κρουασάν και μερικά μπισκότα που είχαμε μαζί μας …
Αυτή την φορά είχαμε κλείσει ραντεβού με τον Μορφέα.
Η κούραση και η εξάντληση της ημέρας καθώς και οι λιγοστές ώρες ύπνου το προηγούμενο βράδυ έκαναν την δουλειά τους και ο Μορφέας ήρθε στην ώρα του, ούτε Άγγλος τζέντλεμαν να ήταν …
Τρίτη ημέρα ταξιδιού (Τεταρτη 16 Αυγούστου 2023)
Χιλιόμετρα που διανύσαμε 554
Πρωινό ξύπνημα μετά από ένα ωραίο ύπνο, κατεβαίνουμε για πρωινό και στην συνέχεια φορτώνουμε το μηχανάκι και ξεκινάμε …
Προορισμός μας το συνοριακό πέρασμα των Κήπων …
Βγαίνουμε Εγνατία και μετά από κανα μισάωρο ήμασταν εκεί δεν έχει ιδιαίτερη κίνηση και σύντομα έχουμε περάσει την Ελληνική πλευρά, περνάμε το ποτάμι και περνάμε την αντίστοιχη διαδικασία από την Τούρκικη πλευρά …
Ήμαστε Τουρκία, πρώτη κίνηση είναι να βρούμε ένα κατάστημα να πάρουμε Τούρκικη sim κάρτα κινητού.
Μπαίνουμε στην Υψάλα και αρχίζει η αναζήτηση καταστήματος, βρίσκουμε ένα της Vodafone και αγοράζουμε μια συνδεση με 20 giga για ένα μήνα …
Επόμενη στάση σε ένα ΑΤΜ για ανάληψη τοπικού νομίσματος, πάει και αυτό …
Η προσπάθεια μας να βρούμε το ταχυδρομείο αποδείχθηκε άκαρπη οπότε μιας και είχε ηδη περάσει η ώρα αφήνουμε πίσω μας την Υψάλα και κατευθυνόμαστε προς το Τσανάκαλε.
Επόμενη στάση ήταν για ανεφοδιασμό της μηχανής, οι τιμές στα καύσιμα στην Τουρκία είναι κατά την στιγμή του ταξιδιού στις 38-39 λίρες με την ισοτιμία να είναι στις 30 λίρες ανά 1 ευρώ περίπου.
Μετά τον ανεφοδιασμό κατευθυνθήκαμε προς το Τσανάκαλε όπου για να φτάσεις περνάς με γέφυρα πάνω από τον Ελλήσποντο.
Υπάρχουν Διόδια και μπορείς να πληρώσεις με μετρητά η με κάρτα, τα περισσότερα αν όχι σχεδόν όλα τα διόδια στην Τουρκία είναι αυτόματα και η χρέωση γίνεται βάση τον αριθμό της πινακίδας σου.
Τα οχήματα με ξένες πινακίδες είτε μπορούν να κάνουν εγγραφή στο σύστημα HGS σε κάποιο ταχυδρομείο είτε μπορούν να μπούν στην παρακάτω σύνδεσμο και να πληρώσουν τα διόδια που οφείλουν
Περνάμε την γέφυρα που είναι αρκετά εντυπωσιακή και φτάνουμε στο Τσανάκαλε και κατευθυνόμαστε προς το κέντρο της για μια στάση να δούμε λίγο την πόλη και να ξεκουραστούμε λίγο …
Μετά από μερικούς κύκλους βρίσκουμε να παρκάρουμε το κουρασμένο άτι μας δένουμε με ένα συρματόσχοινο μπουφάν και κράνη για να μην τα κουβαλάμε και ξεκινάμε την βόλτα μας …
Το συρματόσχοινο το είχαμε περάσει μέσα από το μανίκια των μπουφάν …
Όμορφη πόλη στην Μαρία έκανε εντύπωση οι κτιριακές εγκαταστάσεις ενός σχολείου που δεν θύμιζαν με τίποτα τα κτίρια που έχουμε εμείς, πολύ εντυπωσιακά έδειχναν από έξω …
Ένα παγωτό μας δρόσισε και αφού βγάλαμε και μερικές φωτογραφίες με το τουριστικό ομοίωμα του Δούρειου Ίππου επιστρέψαμε στο μηχανάκι μας και ξεκινήσαμε την αναζήτησή ταχυδρομείου για να κάνουμε την εγγραφή στο σύστημα για τα διόδια …
Το Ταχυδρομείο βρίσκονταν μερικά τετράγωνα από εκεί που ήμασταν και δεν αργούμε να φτάσουμε και να παρκάρουμε μπροστά στην είσοδο …
Δεν δείχνει να τους ενοχλεί το που θα αφήσεις το μηχανάκι σου αρκεί να μην εμποδίζεις …
Εγώ μπαίνω μέσα και η Μαρία κάθεται έξω και περιμένει δίπλα στο μηχανάκι και στα πράγματα …
Η εξυπηρέτηση στο ταχυδρομείο παραπάνω από υποδειγματική και ας μην μιλάμε την ίδια γλώσσα …
Ακόμα και ο φύλακας με βοηθά στο να συμπληρώσω την αίτηση …
Βασικά αυτός την συμπληρώνει ζητώντας μου εμένα τα απαραίτητα έγραφα για να βρει την πληροφορία που απαιτούνταν ….
Το ίδιο και στο ταμείο με την υπάλληλο να είναι ευγενέστατη και να καταβάλει κάθε προσπάθεια να επικοινωνήσει …
Καμία σχέση με το τι συνήθως αντιμετωπίζεις εδώ στις διάφορες δημόσιες η μη υπηρεσίες …
Μερικές φορές το πώς εννοούμε έννοιες όπως πολιτισμός και το πόσο μπροστά θεωρούμε ότι ήμαστε σε σχέση με άλλες χώρες είναι πολύ διαφορετικά στην πραγματικότητα και είναι μια δυνατή σφαλιάρα που σε προσγειώνει …
Το ελληνικό κράτος δεν βοηθάει όμως, ειδικά με την άδεια κυκλοφορίας που αναγράφει 4ψηφιο νούμερο με μηδέν μπροστά ενώ η πινακίδα έχει τριψήφιο …
Παρόλο την διαφορά με το έγγραφο η υπάλληλος συμφωνεί να το αναγράψει όπως είναι η πινακίδα στην πραγματικότητα …
Αφού τελειώσαμε με όλα τα διαδικαστικά καβαλήσαμε το μηχανάκι μας και τραβήξαμε πορεία με προορισμό το Παμούκαλε …
Την στάση στον αρχαιολογικό χώρο στην Τροία τον κάψαμε μιας και είχε μεσημεριάσει και είχαμε πάρα πολύ δρόμο να κάνουμε …
Κινούμαστε νότια ή έτσι έχουμε την εντύπωση …
Έχουμε βάλει στο gps αποφυγή αυτοκινητοδρόμων και μας ταξιδεύει μέσα από επαρχιακούς και ορεινούς δρόμους …
Προχωράμε χωρίς στάσεις δεν έχουμε βρει τον ρυθμό μας και ούτε πως να επικοινωνούμε ουσιαστικά παρά την ενδοεπικοινωνία …
Η Μαρία έχει αναλάβει τον ρόλο του φωτογράφου αλλά δεν έχουμε τις ίδιες απόψεις ως προς το τι να τραβήξει και πότε …
Έχει περάσει σχεδόν ένα δίωρο που ανεβαίνουμε βουνό κατεβαίνουμε βουνό, στρίβουμε και ξαναστρίβουμε, ανεβαίνουμε ανηφόρα κατεβαίνουμε κατηφόρα και που και που το Himalayan δείχνει να δυσανασχετεί αλλά παρ’ όλα αυτά δεν το βάζει κάτω και ξαφνικά βλέπουμε θάλασσα στα αριστερά μας …
Μα πως είναι δυνατόν σκέφτομαι …
Κανονικά θα έπρεπε να έχουμε την θάλασσα στα δεξιά μας …
Τι τρέλα είναι αυτή …
Η Μαρία προσπαθεί να δει μέσα από το κινητό και να μου δώσει να καταλάβω προς τα που κινούμαστε …
Μια χαρά μας πάει μου έλεγε ….
Μα πως είναι δυνατόν να έχουμε την θάλασσα στα αριστερά μας της απαντούσα …
Ο μόνος τρόπος είναι να κατευθυνόμαστε βόρεια πάλι αλλά για τόση ώρα δεν έβγαζε νόημα …
Στάση στην άκρη του δρόμου όπου κοιτώντας τον χάρτη και την διαδρομή που είχαμε κάνει μέχρι στιγμής, μέχρι την πόλη Καν κινούμαστε νότια νοτιοανατολικά μετά κατευθυνθήκαμε βορειοανατολικά μέχρι που βγήκαμε στην θάλασσα του Μάρμαρα …
Έχουμε κάνει το πρώτο μισό από ένα ωραίο κύκλο αλλά τώρα θα έπρεπε να κατευθυνθούμε νότια μήπως και καταφέρναμε να φτάσουμε στον προορισμό μας …
Ξανακαβαλάμε το ακούραστο άτι μας και συνεχίζουμε με την επόμενη στάση να γίνεται σε ένα βενζινάδικο στην Bandirma (Πανορμος Κυζίκου) για ανεφοδιασμό και ανάκτηση δυνάμεων τόσο για το άτι μας όσο και για εμάς …
Αφού φροντίζουμε να ξεδιψάσει πρώτα το Himalayan με φθηνότερο και πολύ καλύτερο ποιοτικά καύσιμα σε σύγκριση με αυτά που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.
Μου έχει κάνει εντύπωση ότι τα διαστήματα ανεφοδιασμού έχουν μεγαλώσει από τότε που μπήκαμε στην Τουρκία, βγάζουμε περίπου 70 παραπάνω χιλιόμετρα μέχρι την ρεζέρβα …
Αφού ξεδίψασε το μαύρο άτι μας το αφήνουμε να ξεκουραστεί μπροστά από το εστιατόριο που ήταν δίπλα από το βενζινάδικο …
Έξω από το εστιατόριο οι μύγες πετάνε σε σύννεφα …
Μέσα δείχνει σαν ο εστιάτορας να έχει δώσει μάχη με τις μύγες και τα πτώματα στο πάτωμα να μαρτυρούν την σφαγή που έχει προηγηθεί …
Το εστιατόριο είναι άδειο από πελάτες ίσως έχει να κάνει και με την ώρα μας και είναι μετά τις 16:00 το μεσημέρι, ίσως να έχει να κάνει με την σφαγή που είχε προηγηθεί …
Έχουμε να φάμε από το πρωί αν εξαιρέσεις ένα παγωτό που φάγαμε στο Τσανάκαλε, τουλάχιστον δεν ίπταται τίποτα μέσα και θέλουμε να πάμε και τουαλέτα …
Η νοηματική έχει την τιμητική της και παραγγέλνουμε κοτοπουλάκι κοκκινιστό με πατάτες το οποίο ήταν νοστιμότατο και το καταβροχθίσαμε με συνοπτικές διαδικασίες …
Στο μεσοδιάστημα ήρθε και μια οικογένεια Τούρκων και αφού προσπάθησε να κάτσει αρχικά έξω το μετάνοιωσε πολύ γρήγορα και κατευθύνθηκαν και αυτοί μέσα στο εστιατόριο …
Ένα τσάι μετά το φαγητό ήταν ότι έπρεπε για να μην πέσουμε σε λήθαργο …
Χορτάτοι πλέον επικοινωνούμε με την βάση μας για να δούμε που θα διανυκτερεύσουμε σήμερα μιας και στο Παμούκαλε δεν υπήρχε περίπτωση να φτάσουμε …
Αποφασίζουμε να μοιράσουμε την απόσταση και να περάσουμε το βράδυ μας στην Σόμα …
Λίγη ώρα αργότερα βρισκόμαστε και πάλι καβάλα στο ξεκούραστο Himalayan και κατευθυνόμαστε νότια προς την πόλη της Σόμα …
Χρειαστήκαμε άλλες 4,5 ώρες και ένα ακόμα ανεφοδιασμό μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο …
Πετύχαμε και ένα καταπληκτικό ηλιοβασίλεμα!!!
Φτάσαμε λίγο μετά τις 22:00 στο ξενοδοχείο (Ramada by Windham Soma) και το check in καθυστέρησε λίγο γιατί συμπέσαμε με ενα γκρουπ απο Κινέζους τουρίστες μαλλον …
Το δωμάτιο ήταν αρκετά καλό και γενικότερα το ξενοδοχείο …
Έμείς όμως ήμασταν εξαντλημένοι οπότε αράξαμε στο δωμάτιο και και για βραδινό φάγαμε πάλι κρουασάν και μπισκότα που είχαμε μαζί μας, κάναμε ένα μπανάκι και πέσαμε ξεροί για ύπνο …
To Himalayan ηταν παρκαρισμένο δίπλα απο τον φύλακα όπως μας είχαν υποδείξει, ξεκουράζονταν και αυτό …
Το είχα καταλάβει ότι το πρόγραμμα που είχα σχεδιάσει δεν θα έβγαινε αλλά αυτό δεν μας πείραζε ιδιαίτερα …
Τα κουρασμένα μας βλέφαρα δεν άργησαν να κλείσουν και αφεθήκαμε σε ένα βαθύ αναζωογονητικό ύπνο …
Τα ταξίδια μου / My travels 