Με το πρώτο χτύπημα από το ξυπνητήρι πεταχτήκαμε και με γρήγορες κινήσεις ετοιμαστήκαμε και κατεβήκαμε για πρωινό …
Η σημερινή ημέρα προμηνύονταν ότι θα ήταν πολύ μεγάλη, συζητήσαμε το πλάνο κατά την διάρκεια του πρωινού, επικοινωνήσαμε με την σύζυγο για να δούμε αν είναι ανοιχτός ο δρόμος και αφού επικοινώνησε με τις αρχές μας ενημέρωσε ότι για την ώρα είναι ανοιχτός αλλά αυτό μπορεί να αλλάξει …
Φορτώνουμε την μηχανή κάνουμε check out και 9 παρά είμαστε στον δρόμο και κατευθηνόμαστε προς τα σύνορα, τα συναισθήματα ανάμικτα απο την μία χαρά που γυρνάμε πίσω στους αγαπημένους μας απο την άλλη λύπη που το ταξίδι τελειώνει …
Φθάνουμε στα σύνορα και μας ενημερώνουν να έχουμε υπομονή γιατί με τις φωτιές τα πράγματα είναι δύσκολα …
Μπήκαμε Ελλάδα πιάνουμε την Εγνατία και λίγο πριν φτάσουμε στην Αλεξανδρούπολη η αστυνομία μας στέλνει όλους στην πόλη μιας και ο δρόμος είχε κλείσει από την φωτιά …
Μην έχοντας τι να κάνουμε καθόμαστε με τους υπόλοιπους στην έξοδο προς την Εγνατία και περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει …
Κανένας δεν μπορεί να μας πει ποτέ και άν θα ανοίξει ο δρόμος και η παλιά εθνική οδός είναι κλειστή λόγω της φωτιάς οπότε δεν υπάρχει γνωστός τρόπος να συνεχίσουμε …
Μετά από κάνα 2ωρο πεινάσαμε και μιας και είχε μεσημεριάσει για τα καλά πήγαμε στην Αλεξανδρούπολη όπου σταματήσαμε σε ένα σουβλατζίδικο και χορτάσαμε την πείνα μας …
Εκεί συναντήσαμε έναν Ιταλό μοτοσικλετιστή που είχαμε γνωριστεί όταν μπαίναμε στην Τουρκία σε έξαλλη κατάσταση …
Είχε σταματήσει σε ένα καφέ περιμένοντας να ανοίξει ο δρόμος και ξέχασε όλα τα έγραφα του πάνω στην μηχανή και κάποιος του τα βούτηξε …
Είχε πάει στο τοπικό αστυνομικό τμήμα και ζητούσε να του εκδώσουν νέα ταξιδιωτικά έγραφα λες και ήταν στην Ιταλία …
Με τα πολλά του εξηγήσαμε ότι δεν μπορούν οι Ελληνικές αρχές να του εκδώσουν νέα ταξιδιωτικά έγραφα και ότι θα έπρεπε να απευθυνθεί στο Ιταλικό προξενείο …
Αφού δεν μπορούσαμε να τον βοηθήσουμε με κάποιο τρόπο τον χαιρετίσαμε και επιστρέψαμε να περιμένουμε πότε θα ανοίξει ο δρόμος …
Υπήρχε κόσμος που ήθελε να φτάσει Ηγουμενίτσα να προλάβει καράβι άλλοι που ήθελαν να πάνε Καβάλα στο Αεροδρόμιο ένας χαμός …
Από ότι κατάλαβα κανένας δεν ήθελε να πάρει την ευθύνη να ανοίξει τον δρόμο, κάποια στιγμή 2 αστυνομικοί έκαναν την διαδρομή για να δουν ότι δεν υπάρχει κίνδυνος από φωτιά και μόλις επέστρεψαν μετά από λίγο μας επέτρεψαν να συνεχίσουμε τον δρόμο μας, 4 ώρες περιμέναμε …
Η φωτιά είχε περάσει πάνω από τον δρόμο, είδαμε ξένους πυροσβέστες να κάθονται στην άκρη του δρόμου να προσπαθούν να πάρουν μια ανάσα μετά την μάχη που έδωσαν με τις φλόγες ..
Η άσφαλτος κάπνιζε ακόμα όταν περνάγαμε, είδαμε καμμένα φορτηγά, καπνοί παντού και στα βουνά τριγύρω διάσπαρτες εστίες.
Δεν έχω ξαναδεί τόσο μεγάλη καταστροφή !!!
Οδηγούσαμε στα καμμένα για πολύ ώρα ….
Φτάνοντας στην Καβάλα μπαίνουμε μέσα στην πόλη για να βρούμε βενζινάδικο να ξεδιψάσουμε το διψασμένο μας άτι, έχει να πιει Ελληνική βενζίνη αρκετό καιρό, έδειξε να προτιμά την Τούρκικη μιας και έβγαζε κατα μέσο όρο 50-70 χλμ παραπάνω μέχρι την ρεζέρβα …
Συνεχίζουμε μιας και έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας και τα χιλιόμετρα δείχνουν ατελείωτα …
Το κακόμοιρο το Himalayan τέρμα γκάζι πασχίζει να κρατήσει τα 120 χλμ στο κοντέρ …
Οι ώρες δείχνουν να περνούν πιο γρήγορα από ότι τα χιλιόμετρα !!!
Φτάνουμε Θεσσαλονίκη, ούτε σκέψη να μπούμε μέσα ….
Συνεχίζουμε από τον περιφερειακό και στα πρώτα ΣΕΑ σταματάμε για ανεφοδιασμό, η ώρα είναι 22:30 περίπου ο σταθμός είναι άδειος, αφήνω την μικρή στο μηχανάκι και πάω και παίρνω 2 σάντουιτς και 2 αναψυκτικά και καθόμαστε δίπλα από το μηχανάκι και τα μοιραζόμαστε με τα αδέσποτα σκυλιά που είχαν έρθει να μας κάνουν παρέα …
Συνεχίζουμε και η κούραση έχει αρχίσει να δείχνει τα σημάδια της …
Σταματάγαμε άν όχι σε κάθε ΣΕΑ σε κάθε δεύτερο συμπληρώναμε καύσιμα κοιτάμε τα λάδια και πίναμε καφέ και που και που και κάνα redbull …
Το Himalayan χρειάστηκε 350 ml συμπλήρωμα λάδι για σχεδόν 4000 χλμ …
Τεσσερις παρά φτάνουμε έξω από το σπίτι, αφού πρώτα είδαμε τις φωτιές στην Πάρνηθα να καίνε …
Ξεφορτώνουμε το μηχανάκι το παρκάρουμε και σερνόμαστε και πέφτουμε ξεροί για ύπνο …
Ήταν ένα πολύ όμορφο ταξίδι, ζήσαμε πρωτόγνωρες εμπειρίες μαζί, κουραστήκαμε, πονέσαμε, εξαντληθήκαμε, συζητήσαμε, γελάσαμε πολύ, ήταν μια καλή ευκαιρία να ξανά πλησιάσουμε ό ένας τον άλλο μετά την απομάκρυνση της εφηβείας και να ξεκινήσουμε ένα καινούριο κεφάλαιο στην σχέση μας,…
Το ταξίδι και αυτά που ζήσαμε μας έφεραν πιο κοντά και δημιουργήσαμε αναμνήσεις που θα μας συντροφεύουν μια ζωή ….
Σήμερα είχε πρωινό πρωινό ξύπνημα, φάγαμε το πρωινό μας και στις 08:30 ήμασταν έξω από την Αγιά Σοφιά.
Πήραμε μια μαντήλα από ένα περίπτερο και ο περιπτεράς την φόρεσε στην Μαρία για να δούμε πως την φοράνε, μιας και πλέον δεν είναι μουσείο αλλά ναός οι γυναίκες πρέπει να φοράνε μαντήλα για να μπούν μέσα.
Ο κόσμος που περίμενε ήταν ελάχιστος και μπήκαμε κατευθείαν μέσα …
Οι αλλαγές σχετικά με το πριν που ήταν μουσείο είναι άμεσα εμφανείς, με το που μπείς βγάζεις τα παπούτσια σου και τα περίτεχνα μωσαϊκά έχουν καλυφθεί από μοκέτα, επίσης οι χριστιανικές τοιχογραφίες έχουν καλυφθεί με υφάσματα ….
Ένα δέος σε πιάνει στην Αγιά Σοφιά όχι μόνο λόγω της ιστορίας της για εμάς τους Έλληνες αλλά και για το μέγεθος της, τίποτα δεν σε προϊδεάζει για αυτό παρόλο που φαίνεται μεγάλη εξωτερικά με το που μπείς και δεις τον τρούλο να αιωρείται μαγεύεσαι ….
Βγήκαμε όταν είχαν αρχίσει να καταφθάνουν οι ορδές από τους τουρίστες (σαν και εμάς) και η ουρά από έξω ήταν τεράστια και σήμερα …
Κατευθυνθηκαμε προς το υδραγωγείο του Ιουστινιανού και ευτυχώς πάλι είχαμε προλάβει τον πολύ κόσμο μιας και μπήκαμε άμεσα μέσα.
Άλλος ένας μαγευτικός χώρος, είναι πολύ ενδιαφέρον ότι παρόλο που είχε σχεδιαστεί για να είναι γεμάτος νερό είχαν δώσει πολύ προσοχή και στο να είναι και όμορφος …
Στην συνέχεια κατευθυνθήκαμε στο μεγάλο παζάρι και αφεθήκαμε να χαθούμε στους διαδρόμους του …
Μία στάση για ένα ζεστό τσάι για εμένα και ένα παγωμένο για την Μαρία ήταν ότι έπρεπε για να πάρουμε δυνάμεις και να ξεκουραστούμε λίγο …
Αφού περιπλανηθήκαμε αρκετά μέσα στο παζάρι και έξω από αυτό ξεκινήσαμε την επιστροφή μας προς το ξενοδοχείο αφού πρώτα κάναμε άλλη μια στάση έξω από την Αγιά Σοφιά για το μεσημεριανό μας κουλούρι …
Το μεσημέρι μας βρήκε να ξεκουραζόμαστε στο ξενοδοχείο κάτω από την δροσιά του κλιματισμού …
Αφού ξυπνήσαμε το απόγευμα ξεκινήσαμε πάλι για την γέφυρα του Γαλατά για να φάμε πάλι λουκουμάδες και με την ευκαιρία επισκεφτήκαμε και το Αιγιπτιακό παζάρι που είναι κοντά.
Η νύχτα μας βρίσκει και πάλι στην ταβέρνα που είχαμε κάτσει και την πρώτη μας μέρα στην Πόλη και αφού χορτάσαμε τα στομάχια μας που είχαν αρχίσει τις διαμαρτυρίες κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο όπου είχαμε να ετοιμάσουμε και να μαζέψουμε τα πράγματα μας για την επιστροφή μας στην Ελλάδα την επόμενη μέρα …
Χαλαρό πρωινό ξύπνημα, και μετά από λίγο χουζούρι κατεβήκαμε για ένα πλούσιο πρωινό …
Αφού φάγαμε το πρωινό μας ήπιαμε και τον καφέ μας ανεβήκαμε στο δωμάτιο και ετοιμαστήκαμε για την πρωινή εξόρμηση στα αξιοθέατα της Πόλης …
Ξεκινάμε την βόλτα μας και μετά από ένα σύντομο περίπατο κατά τις 09:30 είχαμε φτάσει έξω από την Αγία Σοφία και η ουρά για να μπείς μέσα ήταν τεράστια δεν υπήρχε περίπτωση να περιμένουμε τόση ώρα στον ήλιο για να μπούμε μέσα …
Μας πήρε λίγη ώρα να συνδέσουμε τα γεγονότα, οι διάφορες εταιρίες που έχουν πακέτα ξενάγησης μαζεύουν τον κόσμο κατά τις 09:00 και ο πρώτος σταθμός είναι η Αγία Σοφία, οπότε αν θες να μπείς πρέπει να πας πριν από αυτούς …
Αφήνουμε πίσω μας την Αγιά Σοφιά και πάμε να δούμε το υδραγωγείο του Ιουστινιανού μία από τα ίδια και εκεί …
Συνεχίζουμε για την επόμενη στάση στο Τοπ Κάπι Σαράι και ευτυχώς σταθήκαμε τυχεροί μιας και οι ορδές των τουριστών δεν είχαν φτάσει ακόμα εκεί ….
Βέβαια και εκεί δεν έλειψαν οι καθυστερήσεις μιας και μπροστά μας ήταν δύο κοπέλες που προσπαθούσαν να βγάλουν εισιτήριο από τον αυτόματο πωλητή …
Πρέπει να δοκίμασαν τουλάχιστον 10 φορές για να τα καταφέρουν και κάπως έτσι βγαίνουν τα ανέκδοτα …
Αφού βγάλαμε τα εισιτήρια μας περιηγηθήκαμε μέσα στο παλάτι για αρκετές ώρες καθώς και στην εκκλησία της Αγίας Ειρήνης που βρίσκεται μέσα στον χώρο και λειτουργεί ώς μουσείο …
Περάσαμε κάμποσες ώρες, είδαμε όσα μπορούσαμε να δούμε, όχι όλα γιατί η κούραση και η ζέστη είχε αρχίσει να μας καταβάλει και ο κόσμος είχε αρχίσει να συρρέει …
Κατευθυνθήκαμε στην έξοδο και από εκεί στο διπλανό πάρκο για αναζήτησή λίγου ίσκιου και ενός χώρου να κάτσουμε και να ξεκουραστούμε λίγο …
Αφού πήραμε κάποιες ανάσες και δροσιστήκαμε με παγωμένο νερό ξεκινήσαμε την επιστροφή μας προς το ξενοδοχείο …
Περάσαμε πάλι από την Αγιά Σοφιά αλλά η ουρά ήταν ακόμα μεγάλη …
Τόσο το πρωί όσο και το μεσημέρι ήταν να λυπάσαι όλο αυτόν τον κόσμο που περίμενε υπομονετικά μέσα στον ήλιο για να μπεί …
Τις ώρες της προσευχής σταμάταγαν την ουρά από τους τουρίστες και έμπαιναν οι πιστοί για να προσευχηθούν μιας και πλέον δεν είναι μουσείο αλλά Μουσουλμανικό τέμενος ….
Καθήσαμε σε ένα ίσκιο, πήραμε 2 παγωμένα νερά από ένα πλανόδιο πωλητή καθώς και 2 κουλούρια που έμοιαζαν σαν τα δικά μας της “Θεσσαλονίκης” αλλά λίγο πιο μπαμπάτσικα με cream cheese τα οποία αποδείχτηκαν αρκετά χορταστικά μιας και αυτά ήταν το μεσημέριανο μας .
Αφού φάγαμε το λιτό μεσημεριανό μας κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο και μετά από ένα μπανάκι πέσαμε ξεροί για ύπνο …
Το απόγευμα αφού ήπια ένα καφέ στην ταράτσα του ξενοδοχείου κατευθυνθήκαμε προς την γέφυρα του Γαλατά η οποία δεν ήταν και ιδιαίτερα κοντά …
Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να γνωρίσεις μια πόλη από το να την περπατήσεις …
Αφού κάναμε την βόλτα μας στην γέφυρα και αφού είδαμε τους ψαράδες να πιάνουν και να πετούν ψάρια στον αέρα για να τα πιάσουν οι γλάροι ξεκινήσαμε την επιστροφή μας …
Πρώτα όμως κέρασαμε τους εαυτούς μας λουκουμάδες και λίγο αργότερα από ένα κεμπάπ (το οποίο δεν αποδείχτηκε ιδιαίτερα πιο φθηνό από το χθεσινό φαγητό στην ταβέρνα)
Αφού φάγαμε επιστρέψαμε μετά από τον βραδινό πλέον περίπατο μας στο ξενοδοχείο όπου πέσαμε ξεροί για ύπνο μετά από τόσο περπάτημα …
Είχαμε αποφασίσει να ξεκινήσουμε πιο νωρίς την επόμενη ημέρα για να μπορέσουμε να δούμε την Αγιά Σοφιά …
Αφεθήκαμε στην αγκαλιά του Μορφέα και τα άνετα στρώματα των κρεβατιών μας ανέλαβαν να μας ξεκουράσουν …
Το ξυπνητήρι χτυπά και μετά από ελάχιστες ώρες ύπνου σηκώνομαι πρώτος εγώ, φτιάχνω ένα καφέ και βγαίνω έξω στην βεράντα να τον απολαύσω και να ξυπνήσω ταυτόχρονα, το ρολόι δείχνει 4 και κάτι το πρωί !!!
Αφού έχω πιει μερικές τζούρες καφέ που έχουν βοηθήσει τα μέγιστα ώστε να ανοίξουν τα μάτια, το μυαλό να αρχίσει να παίρνει στροφές και να υπάρχει ένας υποτυπώδης συγχρονισμός κινήσεων ξυπνάω την μικρή και αφού τρώμε για πρωινό μερικά μπισκότα για άλλη μια φορά, ξεκινάμε να μαζεύουμε τα πράγματα μας …
Έχουμε φορτώσει το πιστό μας άτι, έχουμε παραδώσει τα κλειδιά και το ρολόι δείχνει 05:29, πατάμε μίζα και ξεκινάμε …
Πρώτη στάση το ύψωμα πάνω από την πόλη ώστε να δούμε για μια τελευταία φορά τα αερόστατα και την ανατολή του ήλιου στην Καππαδοκία …
Έχει αρκετό κόσμο που έχει κάνει το ίδιο, κάποιοι έχουν κάτσει όλο το βράδυ εκεί ώστε να πιάσουν μια καλή θέση …
Το θέαμα μαγευτικό! Καθίσαμε και το απολαύσαμε …
Επί της ουσίας σήμερα ξεκίναγε το ταξίδι της επιστροφής, σύντομη στάση στο Νεβσεχίρ για ανεφοδιασμό του Himalayan…
Στάσεις μόνο για ανεφοδιασμό και για να ξεμουδιάσουμε, που και πού τρώμε και κάποιο σνακ που θα μας δώσει λίγο ενέργεια …
Τα αποτελέσματα του λιγοστού ύπνου της προηγούμενης νύχτας αρχίζουν να κάνουν την εμφάνιση τους όσο περνούν οι ώρες, ειδικά η μικρή είναι χώμα …
Σφίγγουμε τα δόντια και προχωράμε …
Οι ώρες μαζί με τα χιλιόμετρα περνούν, άλλες αργά και βασανιστικά και άλλες πιο γρήγορα ή έτσι το αισθανόμαστε …
Περνάμε από έρημα και αχανή τοπία μέχρι να φτάσουμε στην Άγκυρα και τους ουρανοξύστες της και στην συνέχεια αρχίζει ή άνοδος στις Ποντιακές Άλπεις όπου το ερημικό τοπίο δίνει την θέση του σε καταπράσινα βουνά …
Η μία ανηφόρα διαδέχεται την άλλη και αυτό συνεχίζεται για πολύ ώρα, το Himalayan τέρμα γκάζι να δίνει ότι έχει και δεν έχει και να κρατάει μια σταθερή ταχύτητα 90 κάτι …
Με αυτήν την ταχύτητα δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να προσπεράσουμε οποιοδήποτε φορτηγό η λεωφορείο συναντάμε και την πλειονότητα των αυτοκινήτων …
Κάποια στιγμή τελειώνουν οι ανηφόρες και αρχίζει η κάθοδος, εκεί ποιος μας πιάνει !!!
Τα χιλιόμετρα περνούν κάτω από τις ρόδες μας πιο εύκολα και σχετικά πιο γρήγορα ….
Μετά από αρκετές ώρες που μας φανήκαν αιώνες καταφέρνουμε και φτάνουμε στην Κωνσταντινούπολη, ήμαστε και οι δύο κουρασμένοι αλλά χαρούμενοι που φτάσαμε στον προορισμό μας.
Είναι μέσα στο καταμεσήμερο και πρέπει πρώτα να διασχίσουμε την ανατολική πλευρά της να περάσουμε κάτω από τον Βόσπορο μέσα από το τούνελ και στην συνέχεια να χαθούμε στα στενά πίσω από την Αγία Σοφία ψάχνοντας να βρούμε το ξενοδοχείο μας …
Τα καταφέραμε μετά από αρκετούς κύκλους μιας και το tomtom gps όσο και το google maps μας καθοδηγούσαν στην πίσω πλευρά του ξενοδοχείου που δεν είχε ούτε είσοδο ούτε ταμπέλα …
Μετά από κάποιους κύκλους τυχαία περάσαμε μπροστά του και το είδαμε …
Σταματάμε μπροστά στην είσοδο όπου ο πορτιέρης μας υπέδειξε που να αφήσουμε το μηχανάκι μας …
Αφήνουμε το μηχανάκι με τα πράγματα μας να τα προσέχει ο πορτιέρης και μπαίνουμε μέσα στο ξενοδοχείο για να κάνουμε τσεκ ιν αλλά και για να δροσιστούμε …
Κατά το τσεκ ιν μας έδωσαν αρκετές πληροφορίες για το τι να δούμε και πότε και αν θέλουμε να κλείσουμε με κάποιο τουριστικό οδηγό …
Αφού αρνηθήκαμε ευγενικά επιστρέψαμε στην μηχανή μας που μας περίμενε καρτερικά για να την ξεφορτώσουμε …
Το αφήσαμε παρκαρισμένο δίπλα από την είσοδο και ανεβήκαμε με όλα τα μπαγκάζια μας στο δωμάτιο …
Μετά από ένα ντουζάκι πέσαμε για ύπνο και ξεραθήκαμε για αρκετές ώρες …
Ξυπνήσαμε περισσότερο από τον θόρυβο που έκαναν τα στομάχια μας από την πείνα μιας και δεν είχαμε φάει σχεδόν τίποτα όλη την ημέρα.
Ντυνόμαστε και κατεβαίνουμε για βόλτα και για αναζήτησή τροφής …
Παίρναμε πολλά μαγαζάκια και χωρίς να το καταλάβουμε φτάνουμε στην Αγία Σοφία και στην συνέχεια επιστρέφουμε πίσω προς το ξενοδοχείο και σταματάμε σε ένα ταβερνάκι …
Το φαγητό ή ήταν καταπληκτικό ή ήμασταν πολύ πεινασμένοι, μιας και το καταβροχθίσαμε με συνοπτικές διαδικασίες …
Στην συνέχεια επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο όπου καταστρώσαμε το πλάνο της επόμενης μέρας και πέσαμε ξεροί σε ένα βαθύ ύπνο που τόσο τον είχαμε ανάγκη ….
Κλασική βόλτα για να γράψω όμορφα χιλιόμετρα, Μαγούλα, Δερβενοχώρια και απο εκεί έχεις πάρα πολλές επιλογές, επέλεξα να κατευθυνθώ προς Φυλή …
Το τοπίο έχει αλλάξει μετά τις περσυνές πυρκαγίες !!!
Γνώριμα μέρη φαίνονται τελείως ξένα, το μάυρο και το καμμένο έδωσε την θέση του στο πράσινο …
Πιο ψηλά νέες ανεμογεννήτριες σηκώνονται …
Ο ρυθμός ήταν χαλαρός μιας και ακόμα γράφαμε τα τελευταία χιλιόμετρα μέχρι την πρώτη αλλαγή λαδιών στα 500 χλμ.
Χαλαρός ρυθμός αλλά οχι ιδιαίτερα πιο χαλαρός απο ότι θα πήγαινα συνήθως
Το μοτέρ του σε αυτούς τους ρυθμούς είναι ιδιαίτερα φειδωλό στην κατανάλωση καυσίμου, 2,8 λ/100χλμ έδειξε ο μετρητής του για αυτήν την βόλτα .
Πατήσαμε και χώμα για πρώτη φορά πηγαίνοντας προς το φρούριο της Φυλής, προφανώς θα χρειαστεί μεγαλύτερη βόλτα σε χωματόδρομους για να έχω ολοκληρωμένη άποψη.
Στην άσφαλτο όμως είναι αρκετά διασκεδαστικό παρόλο το χωμάτινο στήσιμο, αυτό σίγουρα δεν το περίμενα …
Έχω πολλά ακόμα να δώ και να ανακαλύψω για αυτό το μηχανάκι αλλά οι πρώτες εντυπώσεις είναι πάρα πολύ καλές …
Πολλές πρωτιές για την Royal Enfield με το Himalayan 450, υδρόψυξη, ψηφιακό όργανο, tubeless ζάντες (σε ορισμένα μοντέλα), είναι μερικές από αυτές αλλά την πιο σημαντική δεν την διαβάζεις στα τεχνικά χαρακτηριστικά του μοντέλου !!!
Είναι το πρώτο “fun bike” που κατασκέυασε η εταιρία (τουλάχιστον στην νεότερη ιστορία της) !!!
Αυτή η πρωτιά είναι που θα την φέρει σε “ρήξη” με το μέχρι τώρα κοινό της …
Δεν έχει καμία μα καμία σχέση ούτε με το μοντέλο που αντικαθιστά ούτε με οποιοδήποτε άλλο μοντέλο που κατασκευάζει η έχει κατασκευάσει η συγκεκριμένη εταιρία!!!
Μέχρι πρότινος η εταιρία κατασκεύαζε “ρετρό” μηχανές οι οποίες απέκτησαν φανατικό κοινό.
Η πλειοψηφία τις προτιμούσε για την “χαλαρή” αίσθηση που έβγαζαν καθώς και για την τιμή τους.
Τα τελευταία χρόνια η ποιότητα των μοτοσικλετών που κατασκευάζει η εταιρία έχει αυξηθεί κατακόρυφα, με το κάθε νέο μοντέλο που παρουσιάζεται να είναι καλύτερο από όλα τα προηγούμενα!!!
Αυτό που έχει μένει σταθερό είναι το πάθος τους για τις μοτοσικλέτες το οποίο ενισχύεται και από την κουλτούρα του μοτοσικλετισμου που έχει δημιουργηθεί στην Ινδία.
Τα 2 ερευνητικά κέντρα (ένα στην Αγγλία και ένα στην Ινδία) καθώς και το κέντρο δοκιμών στην Ισπανία έχει αρχίσει να αποδίδει καρπούς από ότι φαίνεται.
Στην παρουσίαση του μοντέλου βλέπεις ανθρώπους με πάθος να μιλούν για την μοτοσικλέτα που έφτιαξαν ….
Έχοντας το στην κατοχή μου για λίγο περισσότερο από μία εβδομάδα και έχοντας κάνει και το πρώτο σέρβις στα 500χλμ η αρχική εικόνα που έχει σχηματιστεί στο μυαλό μου και ενδυναμώνεται μέρα με την μέρα και χλμ με το χλμ είναι ότι το μόνο κοινό που έχει με το απερχόμενο μοντέλο με το οποίο έχω γράψει 40.000 χλμ είναι το όνομα !!!
Αν και οπτικά μοιάζουν λίγο αυτό που καταλαβαίνεις είναι ότι δεν εξέλιξαν το υπάρχον μοντέλο αλλά δημιούργησαν παράλληλα ένα εξ ολοκλήρου νέο.
Το παλιό μοντέλο το 411 ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές σε νεοεισερχόμενους αναβάτες καθώς και σε αναβάτες “προχωρημένης ηλικίας”.
Ήταν και είναι ένα ήρεμο μηχανάκι που μπορούσε να σε ταξιδέψει μέχρι τα πέρατα του κόσμου φορτωμένο όσο δεν παίρνει αρκεί να το άφηνες να το κάνει στον ρυθμό του …
Ένα γαϊδουράκι, ένας σύντροφος που δεν θα σε πρόδιδε ποτέ, αυτήν την εικόνα σου έδινε !!!
Το νέο στον αντίποδα είναι ένα νεαρό ατίθασο άτι που του αρέσει να καλπάζει …
Κινητήρας:
Το μοτέρ του 450 με την ονομασία “Sherpa” (πήρε το όνομα από τους οδηγούς και αχθοφόρους που οδηγούν και κουβαλούν τα πράγματα των ορειβατών στα Ιμαλάια) δεν έχει την ίδια μεγάλη διαδρομή της μπιέλας όπως το προηγούμενο μοντέλο (διάμετρος 84mm και διαδρομή 81,5mm) και αυτό είναι εμφανές στις πολύ χαμηλές στροφές όπου το παλιό δείχνει να είναι πιο δυνατό (από το ρελαντί έως τις 2500 περίπου), από εκεί και πάνω δεν τίθεται κανένα μέτρο σύγκρισης.
Οι κραδασμοί είναι ελάχιστοι για μονοκύλινδρο μοτέρ και δεν είναι ενοχλητικοί. Πιο πολύ υπάρχουν για να σου θυμίζουν ότι αυτό που καβαλάς είναι ζωντανό …
Η μέγιστη ροπή των 40Νm αποδίδεται στις 5500 στροφές ενώ η μέγιστη υποδύναμη των 40 ίππων στις 8000 στροφές.
Στίς 4000 στροφές έχει 80 χλμ στο κοντέρ.
Στις 5000 έχει 100.
Στις 6500 έχει 130.
Τα κόκκινα ξεκινούν στις 8000 στροφές.
Πλαίσιο:
Το πλαίσιο του είναι στιβαρό χωρίς ελαστικότητες με το μοτέρ να είναι μέρος του.
Είναι καλοζυγισμένο και έχει πάρα πολύ καλή συμπεριφορά.
Το βάρος της μηχανής είναι κατά τι λιγότερο από τα 200 κιλά.
Δείχνουν πολλά στα χαρτιά όπως και σαν αίσθηση όταν πας να το σηκώσεις από το πλαϊνό σταντ λόγω του ότι το μηχανάκι γέρνει αρκετά. (Υποθέτω ότι λόγω του ότι το ίδιο πλαίσιο θα χρησιμοποιηθεί και σε “χαμηλότερα” μηχανάκια για ευκολία κατασκευής και για οικονομία κλίμακας χρησιμοποιούν το ίδιο πλευρικό ορθοστάτη)
Με το που το φέρεις σε όρθια θέση και η μηχανή αρχίζει να γυρνάει τις ρόδες της είτε με εσένα πάνω είτε είσαι στο πλάι το βάρος εξαφανίζεται.
Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε ότι το μικτό βάρος της μηχανής είναι στα 394 κιλά που σημαίνει ότι μπορεί να μεταφέρει 200 κιλά φορτίου περίπου, όχι και λίγα για μηχανή 450 κυβικών.
Σύστημα πέδησης:
Το μεγαλύτερο μειονέκτημα του παλιού ήταν μάλλον τα φρένα του κάτι που στο καινούριο το διόρθωσαν και επιτέλους μπορείς να φρενάρεις με ασφάλεια …
Μπροστά έχει ένα δίσκο 320mm με δαγκάνα διπλού εμβόλου ενω πίσω ο δίσκος είναι 270 mm με δαγκάνα μονού εμβόλου.
Το σύστημα πέδησης είναι της Bybre (θυγατρική της Brembo στην Ινδία) ενώ το σύστημα ABS μπορεί να απενεργοποιηθεί στον πίσω τροχό μόνο.
Αναρτήσεις:
Και οι αναρτήσεις του νέου είναι βελτιωμένες παρόλο που δεν είναι ρυθμιζόμενες έχουν πάρα πολύ καλή λειτουργία τόσο στην άσφαλτο όσο και στο χώμα (αν και η επαφή με τους χωματόδρομους ήταν περιορισμένη)
Το νιώθεις σφιχτό αλλά χωρίς να κοπανάει και καταπίνει τα πάντα με χαρακτηριστική ευκολία σε αυτό ίσως και να βοηθάει και το μακρύ ψαλίδι που έχει …
Οι διαδρομές της ανάρτησης τόσο μπροστά όσο και πίσω είναι στα 200mm και είναι απο την Showa.
Τροχοί:
Οι τροχοί του είναι (με σαμπρέλα στο μοντέλο που έχω) 21 ιντσών μπροστά (90/90-21) και 17 πίσω (140/80-17) και τα ελαστικά πρώτης τοποθέτησης είναι αρκετά ικανοποιητικά θα έλεγα χωρίς να με έχουν προβληματίσει κάπου μέχρι στιγμής.
Ηλεκτρικά/ηλεκτρονικά συστήματα:
Το στρογγυλό ψηφιακό πολυόργανο που έχει είναι ευανάγνωστο τόσο την μέρα όσο και την νύχτα και παρέχει αρκετή πληροφορία. (Ακόμα και παραγινωμένοι αναβάτες με πρεσβυωπία δεν θα δυσκολευτούν στην ανάγνωση του).
Στον αντίποδα το μενού του θέλει εξοικείωση αλλά μετά από λίγο το μαθαίνεις είτε διαβάζοντας το εγχειρίδιο χρήσης είτε ανακαλύπτοντας πράγματα τυχαία ….
Το γεγονός ότι μπορείς να προβάλεις τους χάρτες της google στο όργανο μέσω εφαρμογής στο κινητό σου είναι στα σύν ακόμα και αν δεν μπορείς να κλείσεις την οθόνη του κινητού, δεν το έχω δοκιμάσει εκτενώς ακόμα για να μπορέσω να πώ πόσο γρήγορα αδειάζει την μπαταρία του κινητού.
Προτιμώ όμως να έχω το κινητό πάνω μου για έκτακτη ανάγκη η για να το προστατεύσω από το να το έχω σε μια βάση στο τιμόνι όπου και εκεί θα είχα κατανάλωση της μπαταρίας του !!!
Ο προβολέας του είναι led και είναι απλά ικανοποιητικός στις σκοτεινές νύχτες χωρίς φεγγάρι ένα σετ προβολάκια θα του χρειαστούν ειδικά αν θές να ανεβάσεις ρυθμό …
Υπάρχει αρκετή παραγωγή ρεύματος για να υποστηρίξει αξεσουάρ καθώς επίσης έχει το ίδιο χαμηλή κατανάλωση ρεύματος λόγω της χρήσης led παντού.
Ο εναλλάκτης παράγει 280 W @ 1200 rpm, σε αντίθεση με το παλιό μοντέλο που παρήγαγε 221W @ 1500 rpm.
Ρεζερβουάρ:
Το ρεζερβουάρ του έχει χωρητικότητα 17 λίτρα και σε επαρχιακό – ορεινό δίκτυο έχεις αυτονομία τουλάχιστον 400 χλμ, η ρεζέρβα του είναι 3 λίτρα περίπου και το διαθέσιμο καύσιμο είναι περί τα 16 λίτρα.
Αρνητικό το ότι παρόλο που η τάπα είναι με μεντεσέ δεν μένει ανοιχτή κατα τον ανεφοδιασμό αλλά πρέπει να την κρατάς …
Εδώ να πώ ότι οι μέχρι τώρα καταναλώσεις έχουν κυμανθεί από 2,8 έως 3.4 λίτρα/100χλμ.
Άνεση:
Η ανεμοκάλυψη με την μικρή ζελατίνα είναι ανύπαρκτη και ενώ έχεις μια μοτοσυκλέτα που θα μπορούσε να κινηθεί σε ταχύτητες εθνικής οδού (και παραπάνω) την αποφεύγεις για να μην παλεύεις με τον αέρα, θέλω να δοκιμάσω την ψηλότερη για να δώ αν θα κάνει διαφορά.
Αυτό που με προβλημάτισε περισσότερο είναι η σέλα του που παρόλο που είναι αρκετά φαρδιά μετά από λίγο σε κουράζει και σου δημιουργεί δυσφορία και πόνο στον κοκυγγα θα έλεγα …
Αυτό ίσως στρώσει με τον καιρό, ή θα πρέπει να γίνει μετατροπή της, ή να δοκιμαστεί και η τουριστική σέλα που υπάρχει στα αξεσουάρ ….
Χωρητικότητες:
Λάδι κινητήρα: 2,1 λίτρα 10W40 API SN JASO MA2 ημισυνθετικό
Λάδια και φίλτρο κινητήρα: πρώτη αλλαγή στα 500 και επόμενες κάθε 10.000 χλμ.
Ρύθμιση βαλβιίδων: στα 10.000, 20.000, 40.000 και κάθε 20.000 χλμ μετά.
Φίλτρο αέρα: αντικατάσταση κάθε 10.000 χλμ.
Φίλτρο τρόμπας βενζίνης: αντικατάσταση κάθε 30.000 χλμ.
Καλώδια ανάφλεξης: αντικατάσταση κάθε 40.000 χλμ (για το μπουζί δεν μπόρεσα να βρώ την συνιστώμενη αντικατάσταση).
Ψυκτικό υγρό: αντικατάσταση κάθε 30.000 χλμ.
Υγρά φρένων: αντικατάσταση κάθε 20.000 χλμ.
Εδώ να αναφέρω ότι το φίλτρο αέρα έχει μεταφερθεί κάτω από το ντεπόζιτο το οποίο σημαίνει ότι το ντεπόζιτο πρέπει να αφαιρεθεί για να γίνει αλλαγή/καθαρισμός του φίλτρου αυτό όμως ανέβασε το μέγιστο ύψος διάβασης υδάτινου κωλύματος.
Επίσης η αλλαγή του μπουζί από μια απλή διαδικασία στο απερχόμενο μοντέλο στο νέο προϋποθέτει αφαίρεση ρεζερβουάρ καθώς και το φιλτρόκουτι!!!
Εργαλεία:
Με τα εργαλεία που έρχονται με την μηχανή μπορείς να αφαιρέσεις και τους δύο τροχούς, το ρεζερβουάρ, το φίλτρο αέρα και άλλα πολλά τα οποία αναφέρονται στο εγχειρίδιο χρήσης.
Στο παρακάτω βίντεο (στο 63ο δευτερόλεπτο δείχνει τον Adam Riemann να αφαιρεί τον μπροστά τροχό)
Στο δια ταύτα:
Δεν είναι αναβάθμιση του προηγούμενου μοντέλου είναι ένα καθ ολοκλήρου νέο μοντέλο που απευθύνεται και σε διαφορετικό κοινό (πιο νέο ή μεγαλύτερους που το αίμα τους βράζει).
Η “έλλειψη” ροπής χαμηλά σημαίνει ότι θα πρέπει να έχεις την σωστή σχέση στο κιβώτιο κάτω από τις 3500 στροφές, από εκεί και πάνω σηκώνει οποιαδήποτε σχέση στο κιβώτιο.
Έχει πολύ ωραία συμπεριφορά στον δρόμο και πλασάρεται πολύ ωραία στις στροφές και μπορώ να πώ ότι είναι διασκεδαστικό.
Δείχνει να είναι αρκετά οικονομικό ενώ το μόνο μελανό σημείο για την ώρα δείχνει να είναι η σέλα του.
Για την τιμή που πωλείται παίρνεις πολύ μηχανή για αυτά που δίνεις !!!
Δείχνει να είναι ένα καλό, ωραίο, άνετο, διασκεδαστικό και ταξιδιωτικό μηχανάκι παντός δρόμου με αυξημένες δυνατότητες κίνησης “εκτός δρόμου” (δεν είναι εντουράκι) )το οποίο μπορεί να φορτωθεί και να σε πάει παντού !!!
Έχω βάλει το ξυπνητήρι να χτυπήσει στις 5 το πρωί ώστε να βγούμε έξω και να χαζέψουμε τα αερόστατα.
Το ξυπνητύρι χτυπάει και το να σηκωθούμε από το κρεβάτι μετά από ελάχιστες ώρες ύπνου αποδεικνύεται αρκετά δύσκολο αλλά τα καταφέραμε.
Ανεβήκαμε στην ταράτσα και χαζεύαμε τα αερόστατα που σηκώνονταν σιγά σιγά μαζί με τον ήλιο …
Δεν ήμασταν οι μόνοι παντού τριγύρω έβλεπες ανθρώπους να έχουν κάνει το ίδιο.
Ωραίο θέαμα και τελείως διαφορετικό να το βλέπεις από κάτω αυτήν την φορά …
Καθήσαμε και τα χαζεύαμε μέχρι που ο ήλιο σηκώθηκε αρκετά ψηλά και στην συνέχεια έφτιαξα ένα καφέ και άραξα στην βεράντα περιμένοντας να έρθει η ώρα για το πρωινό, η μικρή είχε πέσει και πάλι για ύπνο …
Το πρωινό ήταν ένα πολύ πλούσιος μπουφές με όλα τα καλά …
Η Μαρία γνώρισε και την κόρη της ιδιοκτήτριας η οποία ήταν συνομήλικη της …
Μετά το πρωινό επιστρέψαμε πίσω στο δωμάτιο και αράξαμε να περάσει λίγο η ώρα και στην συνέχεια να πάμε να επισκεφτούμε την υπόγεια πόλη στο Καιμακλί …
Η απόσταση σχετικά μικρή και δεν αργούμε να φτάσουμε, εντύπωση μας έκανε μια τεράστια φυλακή που είδαμε στον δρόμο σαν μια μικρή πόλη περιφραγμένη από πανύψηλα τείχη …
Φτάνουμε παρκάρουμε και δένουμε τα πράγματα μας πάνω στο himalayan και αφου ρίξουμε μια ματιά στα τουριστικά μαγαζιά μπαίνουμε στην υπόγεια πόλη και αρχίζουμε να περιπλανιόμαστε …
Έχει αρκετό κόσμο και παντού γκρουπάκια με ξεναγούς οπότε θέλοντας και μη μην μπορώντας να τους προσπεράσεις κάθεσαι λίγο πιο πίσω και ακούς και εσύ τι λένε …
Αυτές οι υπόγειες πόλεις δεν συνιστώνται σε όσους πάσχουν από κλειστοφοβία …
Σε πολλές περιπτώσεις σχεδόν περνάς μπουσουλώντας.
Πρέπει να κάτσαμε πάνω από μία ώρα μέσα την υπόγεια πόλη και όταν βγήκαμε έξω αράξαμε σε ένα παραπλήσιο καφέ για να πιούμε ένα φρεσκοστημένο χυμό πορτοκάλι …
Επιστρέψαμε στο μηχανάκι μας το οποίο μας περίμενε υπομονετικά ευτυχώς στην σκιά ενός κτιρίου …
Το καβαλάμε και ξεκινάμε την επιστροφή μας πίσω στο ξενοδοχείο κάνοντας μερικές στάσεις για φωτογραφίες και να χαζέψουμε το τοπίο …
Το μεσημεριανό μας ήταν μερικά μπισκότα και μετά η μικρή ξανά έπεσε για ύπνο και εγώ έφτιαξα ένα καφε και άραξα στην βεράντα και προσπαθούσα να βάλω σε τάξη το μυαλό μου και τα θέλω μου.
Πότε πότε έριχνα και μια ματιά στην μικρή που είχε ξεραθεί στον ύπνο, είχε αρχίσει η κούραση να μαζεύεται …
Μέχρι στιγμής είχαμε δει τα 2 από τα 3 μέρη που ήθελε να δει η μικρή, έμενε η Κωνσταντινούπολη για να ολοκληρωθούν τα μέρη που ήθελε να επισκεφτεί …
Από την άλλη εγώ ήθελα να συνεχίσω για να δώ και μέρη που δεν είχα ξαναδεί όπως το όρος Νεμρούτ να πάμε και στο ντάρκ κάνυον …
Έχω χαθεί μέσα στους χάρτες και να υπολογίζω αποστάσεις χρόνους και τις διαθέσιμες μέρες αλλά και χρήματα που είχαμε …
Είχα και μια επικοινωνία με την βάση και για πρώτη φορά είχε αρχίσει να μου λείπει το σπίτι και οι αγαπημένοι τόσο η καλή μου αλλά και ο τζούνιορ …
Δεν άργησα να πάρω την απόφαση ότι θα έπρεπε να αρχίσουμε την επιστροφή μας και να κάτσουμε για τρεις διανυκτερεύσεις στην Πόλη …
Επικοινωνία εκ νέου με την βάση για να μας βρει κατάλυμα για τα επόμενα τρία βράδια στην Πόλη …
Αυτό το ταξίδι δεν έγινε για μένα, οπότε υποσχέθηκα στο εαυτό μου ότι σύντομα θα ξαναέρθω και θα πάω να δώ όλα αυτά τα μέρη που θέλω …
Με αυτά και με αυτά είχε γίνει απόγευμα, ξύπνησα την μικρή και κατέβηκα κάτω στο Himalayan για ένα έλεγχο, να δώ πιέσεις να λαδώσω την αλυσίδα για να είναι έτοιμο για αύριο το πρωί που θα έπρεπε να μας πάει χωρίς σταματημό μέχρι την Κωνσταντινούπολη …
Καθόταν εκεί ατάραχο και απολάμβανε την φροντίδα και τα χάδια, δεύτερη φορά που πατάνε οι ρόδες του σε αυτά τα μέρη …
Ότι και να πώ για αυτό το μηχανάκι είναι λίγο με έχει ταξιδέψει απροβλημάτιστα σε απόμερες και μακρινές διαδρομές στην Ελλάδα αλλά και 2 φορές στην Τουρκία, με τον δικό του χαλαρό και ράθυμο ρυθμό …
Αν και δεν δένομαι συνήθως με τα σίδερα το συγκεκριμένο κατέχει μια συγκεκριμένη γωνιά στην καρδιά μου και δεν πρόκειται να την χάσει ποτέ ακόμα αν χρειαστεί κάποια στιγμή να χωρίσουν οι δρόμοι μας …
Αφού ετοιμάστηκε και η Μαρία βγήκαμε τσάρκα και το ηλιοβασίλεμα μας βρίσκει σε ένα ύψωμα να χαζεύουμε την πόλη του Γκιόρεμε από ψηλά …
Επιστρέψαμε και αφήσαμε το μηχανάκι και συνεχίσαμε με τα πόδια ..
Η πόλη έχει αλλάξει αρκετά μέσα σε 4 χρόνια από την τελευταία φορά που είχα έρθει το καλοκαίρι του 2019, έχει μεγαλώσει και έχει αρχίσει να χάνει το χρώμα της …
Έχουν ανοίξει κάθε λογής μαγαζιά από ινδικά εστιατόρια μέχρι κινέζικα πολυκαταστήματα, καφετέριες με δυνατή μουσική σε κάθε γωνιά …
Και ο κόσμος έχει αλλάξει, η νέα γενιά είναι πιο απελευθερωμένη και αναφέρομαι κυρίως στις γυναίκες ….
Καταλήγουμε για φαγητό σε ένα Burger King και εκεί που καθόμαστε ξαφνικά ακούμε ελληνική μουσική απο τα μεγάφωνα, πλάκα είχε …
Αφού φάγαμε περάσαμε το τελευταίο βράδυ περπατώντας στα σοκάκια της πόλης συζητώντας και βγάζοντας φωτογραφίες …
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, τους ενημερώσαμε ότι την επομένη θα φεύγαμε αξημέρωτα και αφού μαζέψαμε και ετοιμάσαμε τα πράγματα μας κάναμε ένα ντουζάκι και την πέσαμε για ύπνο.
Αφεθήκαμε στην αγκαλιά του Μορφέα να μας ταξιδέψει πίσω στους αγαπημένους μας μέσα από τα όνειρα μας ….
Πέμπτη ημέρα ταξιδιού (Παρασκευή 18 Αυγούστου 2023)
Χιλιόμετρα που διανύσαμε 615χλμ, 7 ώρες και 56 λεπτά.
Πολύ πρωινό ξύπνημα σήμερα, 6 παρά χτύπησε το ξυπνητήρι, φτιάχνω καφέ τρώμε και κάποια μπισκότα που είχαμε προμηθευτεί και 7 παρά 10 η μηχανή ήταν φορτωμένη και ξεκινούσαμε ….
Το πέταγμα με τα αερόστατα δείχνει να έχει γίνει μόδα στην Τουρκία μιας και στο Παμούκαλε βλέπουμε να πετούν όχι τόσο πολλά όπως στην Καππαδοκία όμως.
Έχουμε σχετικά μεγάλη μέρα μπροστά μας για αυτό αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε νωρίς για να μην μας πιάσει το βράδυ.
Έχει μια ωραία δροσιά το πρωί και η κίνηση είναι ελάχιστη, περνάμε έξω από το Ντενιζλί και συνεχίζουμε με κατεύθυνση ανατολικά έχω περάσει από εδώ άλλη μια φορά το 2019 και όμως τα μέρη φέρονται τόσο γνώριμα …
Σε κάποια σημεία σταματήσαμε στο ίδιο μέρος που είχα σταματήσει και με το Νίκο το 2019!
Όσο μπαίνουμε πιο μέσα τόσο μας αρέσει πιο πολύ και ας είναι πιο άγρια και ερημικά!
Έχουμε αρχίσει να βρίσκουμε τους ταξιδιωτικούς μας ρυθμούς και η θερμοκρασία είναι ανεκτή.
Εννοείται ότι συχνά πυκνά σταματάμε και βρέχουμε τα buff που μας κρατάνε δροσερούς.
Η διαδρομή μέχρι το Ικόνιο είναι αρκετά ενδιαφέρουσα από εκεί και μέχρι το Ακσαράι είναι βαρετή θα έλεγα, μονότονη ουσιαστικά μια ευθεία μέσα σε ερημικό τοπίο το οποίο κατα διαστήματα είναι καλλιεργήσιμο …
Από το πρωί είμαστε μόνο με μερικά μπισκότα αλλά την παλεύουμε, τα χωριά διαδέχονται το ένα το άλλο και είναι φανερό ότι το βιωτικό επίπεδο είναι υποβαθμισμένο σε σύγκριση με τις περιοχές πιο κοντά στα παράλια…
Βλέπεις συχνά χαμόσπιτα αλλά μπορείς να δεις ότι και η περιοχή αναπτύσσεται βλέπεις σύγχρονα γεωργικά μηχανήματα και στις πόλεις και στις κωμοπόλεις καινούρια κτίρια …
Ενδιάμεσα υπάρχουν τεράστιες άγονες εκτάσεις και είναι να απορείς που οι πρόγονοι μας έφτασαν εκεί που έφτασαν με τα μέσα που διέθεταν εκείνη την εποχή καθώς και το παράλογο του όλου εγχειρήματος καθώς και το ότι ήθελαν να πάνε και ακόμα πιο μέσα …
Αυτά σκεφτόμουν καθώς διασχίζαμε της επαρχία του Αφιον Καραχισαρ.
Καλύπτουμε τα χιλιόμετρα αργά αλλά σταθερά και πριν το καταλάβουμε έχουμε φτάσει στο Ικόνιο μια σύντομη στάση για να πιούμε νερό και να ξεκουράσουμε τα μαλακά μας μόρια και συνεχίζουμε.
Με το που βγαίνουμε από την πόλη σταματάμε σε ένα από τα εστιατόρια που υπάρχουν πάνω στον δρόμο για να γεμίσουμε τα άδεια στομάχια μας και στην συνέχεια να ποτίσουμε και το ακούραστο άτι μας …
Μια χαρά μας έχει φέρει μέχρι εδώ απροβλημάτιστα και με μια σχετική άνεση.
Ποιός να του το έλεγε ότι θα ξαναπάταγε τις ρόδες του ξανά στα ίδια μέρη κουβαλώντας αυτή την φορά την κόρη, η οποία του έχει και αδυναμία !!!
Όλα τα μειονεκτήματα που έχει όταν ταξιδεύεις μαζί του είτε στην χώρα μας (που δεν υπάρχει αστυνόμευση) εδώ δεν υφίστανται, έχει επαρκή δύναμη να μας ταξιδεύει παρόλο που είναι φορτωμένο ώς τα μπούνια, ακόμα και στις προσπεράσεις φορτηγών δεν προβληματίζει μιας και τα αυτά είναι βαρυφορτωμένα και κινούνται σχετικά αργά …
Είναι ένας καταπληκτικός τουρίστας που του αρέσει να ρουφάει τα τοπία και να σε αφήνει να καταγράφεις στον σκληρό δίσκου είτε του μυαλού είτε της κάμερας όλες τις εικόνες που βλέπεις.
Αφού χορτάσαμε τα πεινασμένα στομάχια μας ήπιαμε και το ζεστό μας τσάι και επιστρέψαμε στο πιστό μας σύντροφο που μας περίμενε υπομονετικά κάτω από τον καυτό ήλιο …
Είχε μεσημεριάσει και η ζέστη είχε αρχίσει να χτυπάει κόκκινα αλλά είχαμε ηδη κάνει πάνω από την μισή διαδρομή, δεν θέλαμε πολύ ακόμα, σε μερικές ώρες θα φτάναμε στο Γκιόρεμε …
Αυτήν την φορά η διάσχιση αυτού του έρημου κατά τόπους τοπίο μου φάνηκε μικρότερη από ότι πριν μερικά χρόνια, κάτι παιχνίδια που παίζει το μυαλό!
Από το Ακσαράι και μετά το τοπίο αλλάζει γίνεται πιο άγριο ακόμα αλλά πιο όμορφο.
Το Ακσαράι δείχνει σύγχρονη και μεγάλη πόλη, το διασχίζουμε και συνεχίζουμε ανατολικά προς την Νεβσεχίρ και από εκεί φτάνουμε στο Γκιόρεμε και μετά από μερικά μπρος πίσω στα στενά του βρίσκουμε το ξενοδοχείο.
Κάνουμε τσεκ-ιν, ξεφορτώνουμε το μηχανάκι μας και το αφήνουμε να πάρει ανάσες και να ξεκουραστεί …
Η Μαρία πέφτει ξερή για ύπνο μετά από ένα ντουζάκι και εγώ φτιάχνω ένα καφέ και αράζω στην βεράντα, ώρα για χαλάρωση και επικοινωνία με το σπίτι …
Το δωμάτιο είναι λίγο μικρό και δεν έχει κλιματισμό, ευτυχώς έχει έναν ανεμιστήρα που με αυτόν παλεύεται η ζέστη, κλασικά είναι σκαμμένο στο βράχο αυτό το βοηθάει να κρατάει μια σχετικά σταθερή θερμοκρασία …
Η ώρα περνάει και όταν ξύπνησε και η Μαρία κατηφορίζουμε προς το κέντρο της πόλης με τα πόδια για να χαζέψουμε και να βρούμε και κάτι να φάμε …
Περνάμε αρκετή ώρα περπατώντας στα σοκάκια της πόλης και χαζεύοντας μαγαζιά με τουριστικά, στο τέλος καταλήγουμε να πάρουμε πακέτο ντονέρ και κόκα κόλα και να επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο και να τρώμε στην ταράτσα χαζεύοντας την πόλη από ψηλά …
Κάτσαμε αρκετή ώρα στην ταράτσα και χαζεύαμε την φωτισμένη πόλη μέχρι να μας καταβάλει η κούραση και σιγά σιγά να οδηγηθούμε στο δωμάτιο μας και να πέσουμε ξεροί για ύπνο.
Χιλιόμετρα που διανύσαμε 255, 3 ώρες και 12 λέπτα.
Πρωινό ξύπνημα, ντυνόμαστε και κατεβαίνουμε για πρωινό.
Ένας πλούσιος μπουφές μας περίμενε και τον επισκεφτήκαμε δύο φορές …
Δεν υπήρχε βιασύνη σήμερα μιας και θέλαμε μόνο ένα 4ωρο για να φτάσουμε στο Παμούκαλε …
Είχαμε κλείσει ξενοδοχείο από το προηγούμενο βράδυ.
Ανεβήκαμε στο δωμάτιο, εγώ πήρα και καφέ μαζί μου …
Αράξαμε λίγο στο δωμάτιο και ετοιμάσαμε και τα πράγματα μας. Στην συνέχεια εγώ κατέβηκα κάτω στο μηχανάκι που μας περίμενε με ανυπομονησία …
Έλεγξα τις πιέσεις στα ελαστικά, λάδωσα την αλυσίδα και έσφιξα και τον πλαϊνό ορθοστάτη που έχει μια τάση να ξεβιδώνεται το κάτω μέρος του (είναι ρυθμιζόμενος). Όλο αυτό έχει γίνει ιεροτελεστία κάθε πρωί πριν φορτώσω το μηχανάκι ένας σύντομος έλεγχος ότι είναι όλα καλά και τελειώνει πάντα μέ ένα χάδι …
Ανεβαίνω πάνω στο μηχανάκι και κατεβάζω μαζί με την βοήθεια της Μαρίας όλα μας τα πράγματα και τα φορτώνουμε πάνω στο Himalayan, στην συνέχεια ανεβαίνουμε πάλι στο δωμάτιο ένας τελευταίος έλεγχος ότι δεν ξεχάσαμε τίποτα, παίρνουμε μπουφάν και κράνη και κατεβαίνουμε κάτω στην ρεσεψιόν για να κάνουμε check-out …
Μερικά λεπτά αργότερα βρισκόμαστε πάνω στο μηχανάκι να ταξιδεύουμε και πάλι …
Κοιμηθήκαμε πολύ καλά το προηγούμενο βράδυ και αισθανόμαστε ξεκούραστοι …
Παρόλο που είναι σχετικά νωρίς η θερμοκρασία είναι ανεβασμένη.
Διασχίζουμε ελαιώνες που απλώνονται όσο φτάνει το μάτι και με το που τελειώνουν αυτοί συνεχίζουμε με αμπέλια και μετά με άλλες καλλιέργειες …
Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις την έκταση με όλες αυτές τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις σαν τον κάμπο της Λάρισας για παράδειγμα αλλά πολύ μεγαλύτερη …
Στο Αλασεχίρ σταματάμε για να ξεδιψάσουμε όλοι μας …
Το Himalayan προτίμησε απλή αμόλυβδη ενώ εγώ με την Μαρία ήπιαμε από ένα παγωμένο τσάι και πήραμε και 2 παγωμένα μπουκάλια νερό για να γεμίσουμε τα θερμός που κουβαλάγαμε για να έχουμε δροσερό νερό σε όλο τα ταξίδι …
Η θερμοκρασία είχε ξεπεράσει τους 35 βαθμούς και συνέχιζε την άνοδο της με πολύ γρήγορους ρυθμούς, κάποια στιγμή θα λαχανιάσει σκεφτόμουν (η θερμοκρασία) και θα σταματήσει να ανεβαίνει, δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι !!!!
Είχαμε γίνει ανθρώπινα θερμόμετρα καταλαβαίναμε και την παραμικρή μεταβολή …
Συνεχίζουμε και φτάνουμε στην επαρχία Ντενιζλί (Μαγνησία Μ. Ασίας) η θερμοκρασία έχει φτάσει τους 40 βαθμούς …
Ψάχνουμε να βρούμε έναν ίσκιο για να αράξουμε λίγο, το οποίο αποδεικνύεται πολύ δύσκολο η καλύτερα αδύνατο ..
Ο δρόμος που ταξιδεύουμε είναι με 2 λωρίδες και στα οποία παρκινγκ βρίσκουμε δεν υπάρχει ούτε ένα δέντρο να κάτσουμε λίγο από κάτω …
Τελικά το παίρνουμε απόφαση ότι ίσκιο δεν θα βρούμε σταματάμε στο πρώτο πάρκινγκ που βρίσκουμε έχει 41 βαθμούς υπό σκιά και εμείς βρισκόμαστε υπό τον αδυσώπητο ήλιο …
Βγάζουμε γάντια, κράνη, μπουφάν, πίνουμε παγωμένο νερό (να είναι καλά τα θερμός) τρώμε και τα τελευταία μπισκότα που είχαμε μαζί μας …
Ο ήλιος δεν αντέχεται με τίποτα ξεκινάμε να ετοιμαζόμαστε για να ξεκινήσουμε όταν μου ήρθε η ιδέα να βρέξω τα buff (λαιμουδιέρες) μας …
Τα φοράμε και αμέσως ανακουφιζόμαστε …
Ανεβαίνουμε πάνω στο μηχανάκι που περίμενε υπομονετικά κάτω από τον καυτό ήλιο μπας και ξεκινήσουμε και δροσιστεί και αυτό λιγάκι από τον αέρα …
Η βρεγμένη λαιμουδιέρα λειτουργεί σαν aircondition και μας δροσίζει απίστευτα …
Ο αέρας είναι καυτός και όταν λέμε καυτός είναι σαν να κάθεσαι μπροστά από τον φούρνο που ψήνεται ένα ωραίο ψητό και ανοίγεις την πόρτα για να το ελέγξεις και σε χτυπάει ο καυτός αέρος που δραπετεύει από τον φούρνο …
Οι ζελατίνες στα κράνη μας παραμένουν κατεβασμένες αλλιώς θα ψηθούμε …
Όσο τα buff είναι βρεγμένα η κατάσταση είναι ανεκτή αλλά μόλις στεγνώσουν γίνεται ανυπόφορη οπότε στάση στην άκρη ξανά βρέξιμο και πάλι από την αρχή …
Η θερμοκρασία έχει φτάσει στους 42 βαθμούς, νιώθουμε να σιγοψηνόμαστε …
Το κάθε λεπτό που περνάει είναι μαρτύριο αλλά μόλις βλέπουμε στο βάθος το ασπρισμένο Παμούκαλε παίρνουμε δυνάμεις και συνεχίζουμε …
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας, κάνουμε τσεκ ιν και ξεφορτώνουμε το μηχανάκι η θερμοκρασία δεν έχει υποχωρήσει καθόλου …
Ανάβουμε το κλιματιστικό μέσα στο δωμάτιο και παίρνουμε τα πάνω μας …
Παίρνουμε την λάθος απόφαση να επισκεφτούμε το Παμούκαλε μέσα στο μεσημέρι (το οποίο αποδείχτηκε μεγάλο λάθος)!!!
Στο δρόμο σταματάμε σε ένα μαγαζί και ψωνίζουμε καπέλα και μαγιό που είχαμε ξεχάσει να πάρουμε μαζί μας …
Παίρνουμε το ίδιο καπέλο και οι δύο, θα μπορούσαμε να είμαστε διδυμάκια (λέμε τώρα) …
Ξεκινάμε την ανάβαση στους λευκούς βράχους …
Η αντηλιά μας τυφλώνει και νιώθουμε να μας χτυπάει ο ήλιος από όλες τις κατευθύνσεις …
Το νερό που τρέχει στα πόδια μας είναι βραστό …
Δεν ψηθήκαμε πάνω στο μηχανάκι και τελικά θα βράσουμε εδώ στα λουτρά …
Υπάρχει παρά πολύς κόσμος από όλες τις ηλικίες και όλες τις φυλές του κόσμου και όλοι δείχνουν να υποφέρουν και τι δεν θα έδινα για μια ομπρέλα ….
Η οποία τελικά φαίνεται να είναι ένα άκρως απαραίτητο ταξιδιωτικό αξεσουάρ που συνήθως δεν παίρνουμε μαζί μας …
Βρέχει και έχεις κατέβει από το μηχανάκι και θες να βγάλεις το κράνος ανοίγεις την ομπρέλα …
Έχεις σταματήσει κατακαλόκαιρο κάπου και δεν έχει ίσκιο ; ανοίγεις την ομπρέλα
Η Μαρία ξαφνικά μου λέει ότι ζαλίζεται …
Επιστρατεύονται τα παγωμένα νερά που καβάλαγα μαζί μου και αφού την λούζω με παγωμένο νερό έχει αρχίσει να αισθάνεται λίγο καλύτερα …
Σε αυτό το σημείο δεν έχει που να κάτσεις οπότε σιγά σιγά ανεβαίνουμε προς τα πάνω ενώ συνεχίζω να την καταβρέχω με δροσερό νερό …
Μετά από λίγο που φάνηκε αιώνας φτάνουμε στην κορυφή και βρίσκουμε να κάτσουμε σε ένα σκαλάκι κάτω από τον ίσκιο που μας προσφέρουν απλόχερα τα δέντρα …
Λίγο παγωμένο νερό ακόμα και ένα παγωτάκι και έχει συνέλθει, με κατατρόμαξε …
Αφού συνήλθε και ανέκτησε τις δυνάμεις της επισκεφθήκαμε λίγο τον αρχαιολογικό χώρο και τα λουτρά της Κλεοπάτρας …
Στα οποία μπορούσε να κανείς μπάνιο και εσύ (με εισιτήριο) και έβλεπες τον κάθε πικραμένο και την κάθε πικραμένη να κάνει μπάνιο και να βγάζει φωτογραφίες ανάμεσα και πάνω σε βυθισμένους κίονες λες και ήταν σε πισίνα !!!
Πολύ άσχημο να το βλέπεις, δεν κάτσαμε πολύ ώρα ξεκινήσαμε την επιστροφή μας και ευτυχώς είχε συννεφιάσει οπότε η κάθοδος μας ήταν παραπάνω από ανεκτή, σχεδόν την απολαύσαμε μπορώ να πώ …
Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο, ανοίγουμε το κλιματιστικό και την πεφτουμε για ύπνο …
Ξυπνάμε και έχει ηδη αρχίσει να νυχτώνει, ντυνόμαστε και βγαίνουμε έξω βόλτα σε αναζήτησή τροφής …
Έχουμε να φάμε από το πρωί αν εξαιρέσεις κάποια μπισκότα και ένα παγωτό …
Αράζουμε σε ένα τουριστικό μαγαζί απέναντι από τον φωτισμένο λευκό βράχο, παραγγέλνουμε και τα καταβροχθίζουμε εν ριπή οφθαλμού …
Επιστρέφουμε στο δωμάτιο μας εξουθενωμένοι μεν αλλά τουλάχιστον χορτάτοι …
Η αυριανή ημέρα θα ήταν δύσκολη μιας και είχαμε πολλά χιλιόμετρα να διανύσουμε μέχρι το Γκίορεμε στην Καππαδοκία.
Η σύζυγος μας είχε κλείσει ήδη δωμάτιο όποτε θα έπρεπε να φτάσουμε εκεί , το καλό ήταν ότι θα καθόμασταν εκεί για δύο ημέρες …
Αλλά θα έπρεπε να ξεκινήσουμε πολύ πρωί οπότε θα χάναμε το πρωινό …
Με αυτά και με αυτά μας πήρε ο ύπνος αποκαμωμενους, αφεθήκαμε στην αγκαλιά του Μορφέα και αφεθήκαμε να μας ταξιδέψει σε ένα βαθύ ύπνο που μας ξεκούρασε …
Τα ταξίδια μου / My travels 