19 Νοεμβρίου 2022
Όπως και οι περισσότερες βόλτες έτσι και αυτή αποφασίστηκε το προηγούμενο βράδυ.
Ξημερώνει το πρωί και χωρίς καμία βιασύνη βγάζω τα σκυλιά βόλτα, επιστρέφω βρίσκω τον καφέ μου να με περιμένει και χαλαρώνω διαβάζοντας τα πρωινά νέα …
Δεν είχα και πολλές ετοιμασίες να κάνω, έβαλα σε ένα σακίδιο 2 θερμός το ένα με ζεστό νερό, κάποια κουλουράκια, μερικά φρούτα, καφέ και ξεκίνησα …
Ήθελα να δοκιμάσω μια νέα εφαρμογή για πλοήγηση στο κινητό από την TomTom την Go Ride
Στόχος ήταν να επισκεφτώ το Αγιονόρι και από εκεί και μετά βλέπουμε …
Επιλέγω αποφυγή διοδίων και εθνικών οδών, επίσης επιλέγω να μου σχεδιάσει την πιο στριφτερή διαδρομή και αυτή που ανεβάζει στο υψηλότερο υψόμετρο και ξεκινάω …
Με το που περνάω τον Σκαραμαγκά με βάζει (λόγω της αποφυγής εθνικών οδών) μέσα από τον Ασπρόπυργο, μέσα από κάτι ξεχασμένους δρόμους και από εκεί συνεχίζουμε προς την Μαγούλα και μετά στην Μάνδρα …
Εννοείται ότι δεν είχα ξαναπεράσει από αυτά τα μέρη, για μένα όλη αυτή η περιοχή ήταν μια μεγάλη μαύρη τρύπα, δίπλα στην Αθήνα αλλά παρόλα αυτά δεν είχα περάσει ποτέ …
Η διαδρομή μέσα από τον Ασπρόπυργο αλλά και την Μαγούλα δεν ήταν και η καλύτερη, κάποια στιγμή με έβγαλε και έξω από μια εταιρία με τσιμέντα, όλος ο δρόμος ήταν γεμάτος υγρό τσιμέντο από το πλύσιμο που έκαναν στις μπετονιέρες και απλά τα έριχναν στον δρόμο …
Το Himalayan από μαύρο έγινε γκρι !!!
Τόσο η Μαγούλα όσο και η Μάνδρα έδωσαν μια νότα επαρχίας και αυτό δίπλα στην Αθήνα…
Ο πλοηγός με πέρναγε από το κέντρο κάθε πόλης …
Μετά την Μάνδρα και ενώ περίμενα ότι θα με έβγαζε στον παραλιακό δρόμο, ο πλοηγός με έστειλε από ένα καταπληκτικό δρόμο που περνάει πάνω από τα βουνά και βγάζει λίγο πάνω από το Μεγάλο Πεύκο στο Κανδήλι.
Είχα να περάσω από το Κανδήλι από φαντάρος …
Οι αναμνήσεις του να πηγαίνω από το Πεύκο στο Κανδήλι τρέχοντας με το όπλο στην ανάταση και στην πρόταση έπαιζαν μπροστά στα μάτια μου …
Ο χρόνος ωραιοποιεί τις αναμνήσεις μας και κατά κάποιο τρόπο σβήνει ότι μας πονά, ενοχλεί, πειράζει.
Τις τυλίγει σε μια ομίχλη για να μας προστατεύσει !!!
Από εκεί κατευθυνθήκαμε προς τα Μέγαρα μέσα από αγροτικούς δρόμους και μόλις έφτασα πέρασα σχεδόν από όλα τα στενά της πόλης …
Τέτοιο ζιγκ ζαγκ είχα χρόνια να κάνω, στρίψε εδώ, στρίψε εκεί ζαλίστηκα …
Πρέπει να έμαθα όλα τα στενά των Μεγάρων γύρω από το κέντρο του.
Βγαίνω στην παλιά εθνική οδό και μετά τους Αγίους Θεόδωρους κάνω στάση για ανεφοδιασμό σε καύσιμα και με την ευκαιρία το ξέπλυνα με ένα λάστιχο, ότι μπόρεσα τελικά …
Συνεχίζω και μέ πάει προς το χώρο Κρύα Βρύση μετά τον Ισθμό και από εκεί μέσα από δρομάκια, χωράφια (που κάποτε μπορεί να ήταν δρόμος), χωματόδρομους βγαίνω πάνω από το στρατόπεδο στις Κεχριές …
Ακολουθώ τον παραλιακό δρόμο μέχρι τα Λουτρά της Ωραίας Ελένης και από εκεί κατευθύνομαι προς το Αγιονόρι μέσα από τα χωριά Γαλατάκι, Αθίκια, Κλένια …
Φτάνω στο Αγιονόρι και ανηφορίζω μέχρι το κάστρο όπου παρκάρω την μηχανή στην είσοδο και συνεχίζω με τα πόδια …
Αφού κάνω την βόλτα μου στο κάστρο επιστρέφω στην μηχανή και σχεδιάζω το επόμενα βήματα …
Θα πάω από το Λυγουριό και από εκεί προς Κρανίδι μάλλον …
Η διαδρομή από το Αγιονόρι προς το Λυγουριό είναι καταπληκτική αρκεί να σου αρέσει να χάνεσαι σε ξεχασμένους και έρημους δρόμους …
Τέτοιες διαδρομές είναι ψωμοτύρι για το Himalayan …
Η δύναμη του παραπάνω από αρκετή και μπορείς να διασκεδάσεις και να παίξεις άφοβα …
Ο ήχος από το μονοκύλινδρο μοτεράκι που χτυπάει τις πιστονιές του ράθυμα και η καυτή του ανάσα που βγαίνει από την εξάτμιση σε βοηθούν να ξεχαστείς και να βυθιστείς σε μια οδηγική νιρβάνα …
Η μία στροφή διαδέχεται την άλλη και εσύ χαλαρά και χωρίς άγχος απολαμβάνεις την διαδρομή …
Δεν έχει νόημα να το κυνηγήσεις παραπάνω απλά θες ένα καλό ρυθμό και το τέμπο σου το δίνει το ίδιο το μηχανάκι …
Προσπερνάμε τα χωρία Λίμνες, Αγγελόκαστρο, Δήμαινα χωρίς να σταματήσουμε και φτάνουμε στην διασταύρωση για το Λυγουριό …
Ένα σύντομο τηλέφωνο στον φίλο Κώστα και μερικά λεπτά αργότερα πίνουμε καφεδάκι στην βεράντα του …
Έχουμε κάμποσο καιρό να βρεθούμε και είχαμε πολλά να πούμε …
Στην συνέχεια το Himalayan δέχτηκε την περιποίηση του Κώστα που το έπλυνε για να φύγουν τα τσιμέντα και όχι μόνο λάδωσε την αλυσίδα του αλλά μου έδωσε και ένα μπουκαλάκι από το μαγικό ζωμό να έχω μαζί μου …
Η ώρα πέρναγε και εγώ έπρεπε να συνεχίσω …
Η εσωτερική ανάγκη για φευγιό δεν είχε καταλαγιάσει ακόμα …
Ξεκινάω με προορισμό προς το Κρανίδι, ωραίος δρόμος, απολαυστικός, στριφτερός και παράδοξως έρημος σχετικά …
Στην θέα ενός χωματόδρομου στρίβω και αρχίζω να τον ακολουθώ για λίγο …
Κάνω μια στάση και τρώω μερικά μανταρίνια που με είχε φιλέψει ο Κώστας φεύγοντας …
Καβαλώ και πάλι το ατίθασο άτι μου και βγαίνουμε και πάλι στον κεντρικό δρόμο …
Στρίβω στην διασταύρωση για το Λουκαίτι και το Ηλιόκαστρο και πολύ σύντομα τα προσπερνάω
Κάποιες στάσεις για φωτογραφίες και να χαζέψω την περίεργη κατασκευή …
Συνεχίζω, με το Himalayan να καταπίνει τα χλμ και οι μόνες στάσεις να είναι μόνο για
φωτογραφίες …
Δεν αργούμε να φτάσουμε στην θάλασσα, ο δρόμος καταλήγει στην χωριό Θερμησία που είναι απέναντι από την Ύδρα …
Ο παραλιακός δρόμος είναι απολαυστικός και με τον ήλιο να βαίνει προς την δύση του δίνει ωραία χρώματα …
Κάποιες στάσεις για φωτογραφίες και συνεχίζουμε προς τον Γαλατά …
Η διαδρομή είναι άκρως απολαυστική με την μία στροφή να διαδέχεται την άλλη και με αρκετά καλή άσφαλτο …
Με είχε συνεπάρει η οδήγηση και δεν κατάλαβα ότι είχα ανεβάσει ρυθμό μέχρι που η μπότα μου έξυσε την άσφαλτο …
Ο δρόμος ήταν σχετικά έρημος, πέρασα και το Λεμονοδάσος και έφτασα στο Γαλατά όπου σταμάτησα να πιώ ένα καφέ να φάω κάτι από αυτά που κουβάλαγα μαζί μου και να βγάλω και μερικές φωτογραφίες …
Έχω πάρει τον δρόμο της επιστροφής, κάνω μια στάση για ανεφοδιασμό του Himalayan πριν φύγουμε από το Γαλατά …
Ο ήλιος έχει δύσει και το σκοτάδι έχει απλώσει το πέπλο του πάνω μας …
Σε πιο χαλαρούς ρυθμούς συνεχίζουμε …
Κάποια στιγμή πρέπει να βάλω προβολάκια στο Himalayan όσο καλός και αν είναι ο προβολέας του υπάρχουν στιγμές που δεν επαρκεί …
Περνάμε την Παλαιά Επίδαυρο και αρχίζουμε ένα παιχνίδι με ένα Mustang, μία με περνάει μία τον περνάω, που και πού διακόπτει το παιχνίδι μας κάποιος πιο γρήγορος που μας περνάει και τους δύο …
Με αυτά και με αυτά φτάνω και προσπερνάω τα Λουτρά της Ωραίας Ελένης και συνεχίζω από παλιά εθνική μέχρι την Αθήνα …
Φτάνω σπίτι και δεν νιώθω κουρασμένος …
Λές και είχα πάει βόλτα για καφέ …
Εδώ που τα λέμε δύο καφέδες τους ήπια …
Επιστροφή στις οικογενειακές υποχρεώσεις και στην οικογενειακή θαλπωρή μέχρι την επόμενη βόλτα …
Τα ταξίδια μου / My travels 