Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου
Όλα ξεκίνησαν με την πρόταση από ένα καλό φίλο να τον ακολουθήσω την επομένη σε μια βόλτα με προορισμό την Γκούρα, ένα χωριό στην ορεινή Κορίνθια.
Είναι από αυτές τις βόλτες που δεν τις περιμένεις, ούτε τις σχεδιάζεις …
Ήθελε να βγάλει την κούκλα του βόλτα, ένα triumph Daytona 900 και με την ευκαιρία να πεταχτεί να δεί την κόρη του …
Οπότε και εγώ θα σέλωνα το πιο γρήγορο από τα άτια μου, την Χιονάτη …
Η οποία περίμενε υπομονετικά στον σταύλο της από τις αρχές Αυγούστου όπου μια ξαφνική ασθένεια ορισμένων μελών της οικογένειας ανέβαλε το μεγάλο ταξίδι της …
Πέφτω για ύπνο σχετικά αργά, ήρεμος, χωρίς άγχος για την επόμενη μέρα …
Ξημερώνει Σάββατο, βγάζω τα σκυλιά μου βόλτα, επιστρέφω, βρίσκω το καφεδάκι μου έτοιμο να με περιμένει …
Πρωινός καφές με την σύζυγο και κουβεντούλα, χάζεμα στο ίντερνετ, κτλ κτλ
Επιστρέφω στο σταύλο το Himalayan το πιστό μου άτι, που σε αυτή την βόλτα δεν θα με ακολουθούσε, σελώνω την Χιονάτη, φουσκώνω τα λάστιχα της στις σωστές πιέσεις και τοποθετώ στην σχάρα που είχαμε αγοράσει και τοποθετήσει στις αρχές Αυγούστου (για το ταξίδι) ένα πλαστικό top case που είχα απο το Himalayan.
Δεν την έχω ταξιδέψει (την Χιονάτη) με top case για να δώ πως συμπεριφέρεται οπότε αυτή ήταν μια καλή ευκαιρία …
Φοράω ένα μοτοσυκλετιστικό τζιν παντελόνι, ένα μπλουζάκι και ένα μπουφάν με λογότυπο της Royal Enfield, έτσι για να μπερδέυω τον κόσμο …
Ανοίγω το ντουλάπι παίρνω 2 κρουασάν, 2 σπαστά καφεδάκια, βάζω σε ένα θερμός παγωμένο νερό και μαζί με τα αδιάβροχα τα τοποθετώ στο top case …
Απομακρύνομαι μερικά βήματα την κοιτάω και δεν με ενοχλεί η οψη του top case πάνω της, σίγουρα φαίνεται καλύτερη με αυτό παρά χωρίς, με μόνο την σχάρα …
Είναι ακόμα πιο ωραίο χωρίς την σχάρα …
Πατάω μίζα το μοτέρ ξεκινάει με ένα βρυχηθμό και κρατάει σταθερό ρελαντί …
Φοράω το κράνος, την καβαλάω, κουμπώνω πρώτη, ένα σχετικά δυνατό κλάνγκ ακούγεται, και ξεκινάω …
Η μετάβαση από το ένα μηχανάκι στο άλλο θέλει λίγο χρόνο, για να μπορέσει το μυαλό να προγραμματιστεί στα νέα δεδομένα …
Η Χιονάτη η αλλιώς το CFmoto 650MT είναι ένα μηχανάκι βασισμένο στο Kawasaki Versys η στο ER5N και όταν λέμε βασισμένο εννοούμε αντιγραφή για το μοτέρ και τον σκελετό, μόνο το φόρεμα της είναι άλλο και το πίσω ψαλίδι …
Στην τιμή που δίνεται σήμερα θεωρώ ότι είναι κλεψιά το να την αγοράσεις μπορεί να μην είναι η καλύτερη η να έχει πιθανως τα σφάλματα της (πια δεν έχει) αλλά με αυτήν την τιμή μπορείς να συγχωρέσεις πολλά, άν θες κάτι καλύτερο η πιθανως ποιοτικότερο δεν έχεις παρά να ανοίξεις το πορτοφόλι σου και να βγάλεις άλλα τόσα σχεδόν για να πάρεις κάτι “καλύτερο”
Χωρίς να το καταλάβω έχω φτάσει στον “Σταθμό 14” η αλλιώς “περίπτερο” η αλλιώς “πλάστιγγα” ανάλογα με την ηλικία του καθενός αλλάζει και η ονομασία …
Δεν θα αναφέρουμε την ηλικία του Ευγένιου απλά θα πούμε ότι αναφέρει το μέρος ώς “πλάστιγγα” 😀
Βέβαια το πόσα χρόνια γράφει το κοντέρ είναι άλλο θέμα από το πως αισθάνεσαι, φαίνεσαι κτλ.
Χαλαρά τον κάνεις για “περίπτερο” 😀
Ο Ευγένιος είναι ήδη εκεί και με περιμένει, τα λέμε στα γρήγορα, καβαλάει την μεγαλοκοπέλα του και ξεκινάμε …
Έχει αρκετή κίνηση μέχρι τα διόδια της Ελευσίνας, μετά ελαττώθηκε λίγο αλλά οι γρήγοροι οδηγοί ήθελαν προσοχή …
Δεν μπορώ να καταλάβω την λογική του να κάνεις σφήνες με το αυτοκίνητο και να προσπαθείς να προσπεράσεις τους πάντες όταν όλοι πάνε τρένο …
Η οδηγική παιδεία σε αυτή την χώρα απλά δεν υπάρχει …
Μαζί με την αστυνόμευση …
Μόνο όταν γίνεται κάποιο ατύχημα θυμόμαστε και σκεφτόμαστε διάφορα και αυτό για το ελάχιστο χρονικό διάστημα που διαρκεί μια κουβέντα, μετά καβαλάμε το μεταφορικό μας μέσο και συμπεριφερόμαστε όπως πριν …
Η ταχύτητα που κινούμαστε είναι 130-140 δεν έχει νόημα να πάμε και πιο γρήγορα …
Φτάνουμε στα ΣΕΑ λίγο πριν το Κιάτο και σταματάμε για να δούμε πως θα πάμε, να πιούμε λίγο νερό να πεταλώσουμε τα άλογα (να ψεκάσουμε την αλυσίδα), να πάρουμε μια σύντομη ανάσα και να συνεχίσουμε …
Μετά τα διόδια αφήνουμε την Εθνική πίσω μας και κατευθυνόμαστε προς το όρος Κυλλήνη η αλλιώς Ζήρεια όπου στις πλαγιές του και σε υψόμετρο 1200 μέτρων είναι χτισμένο το χωριό Γκούρα.
Ο δρόμος γνώριμος αλλά συνάμα και ωραίος, το ίδιο και το τοπίο …
Ένας συνδυασμός που δεν τον βαριέσαι …
Φτάνουμε στην Στυμφαλία, την λίμνη και το χωριό.
Αντικριζοντας την λίμνη στο μυαλό έρχονται οι άθλοι του Ηρακλή και τα μάτια αρχίζουν να σκανάρουν όσο μπορούν πάνω από την λίμνη μήπως και είχε μείνει καμιά κακιασμένη όρνιθα, αλλά μάταια, ο Ηρακλής τις καθάρισε όλες …
Στο χωριό τα γουρουνόπουλα είναι παρατεταγμένα στην σειρά και σιγοψύνονται, μάλλον μυρίζουν ωραία, ακόμα δεν έχει επανέλθει η όσφρηση οπότε μόνο να το φανταστώ μπορώ …
Συνεχίζουμε και αρχίζει και η ανάβαση στο βουνό, ο δρόμος στενός και σφιχτός, ευτυχώς χωρίς κίνηση τα λιγοστά αυτοκίνητα δεν δημιουργούν πρόβλημα …
Μηχανές δεν θυμάμαι να συνάντησα …
Η Βρετανίδα μεγάλοκυρία δυσανασχετεί στο στενό στροφηλίκι, είναι φτιαγμένη για αλλά πράγματα αλλά παρόλα αυτά και αυτή και ο αναβάτης της δεν το βάζουν κάτω …
Δως της ανοιχτό δρόμο όμως και εκεί δείχνει από τι είναι φτιαγμένη …
Στάσεις και φωτογραφίες δεν κάναμε, όλα αποτυπώθηκαν στο μυαλό …
Φτάνουμε στο χωριό, ξεπεζεβουμε από τα άτια μας και τα αφήνουμε να ηρεμήσουν και να ξειδρώσουν …
Στο χωριό είναι άλλη μια παρέα με μηχανές …
Καθόμαστε στην πλατεία κάτω από ένα παχύ ίσκιο και παραγγέλνουμε τα καφεδάκια μας …
Και όχι τίποτα ευρωπαικούς φλώρικους αλλά διπλούς ελληνικούς, έτσι για να τιμήσουμε την παράδοση, δεν θα μπορούσα να με φανταστώ να πίνω κάποια άλλο καφέ στο συγκεκριμένο μέρος …
Η ώρα περνάει ευχάριστα με κουβεντούλα σχετικά με μηχανές, τις ζωές μας, το παρελθόν μας, το μέλλον μας, την επικαιρότητα …
Έγινε και ένα τηλεφώνημα στο σπίτι να δούμε τη κάνουν και για να τους ενημερώσω ότι θα επιστρέψω εκεί για αργοπορημένο μεσημεριανό (late lunch που λένε και οι φίλοι μας που βρίσκονται στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού)
Τελειώνουμε τα καφεδάκια μας και περπατήσαμε λίγο στα σοκάκια του χωριού ανάμεσα στα πετρόχτιστα σπίτια και επιστρέψαμε στα άτια μας, τα οποία είχαν ξεκουραστεί και μας περίμεναν με ανυπομονησία να συνεχίσουμε την βόλτα μας …
Η επιστροφή είχε ξεκινήσει, κατευθυνθήκαμε προς Δερβένι μέσω Ευρωστίνας.
Η διαδρομή ενδιαφέρουσα, αλλά κάθε στροφή έκρυβε παγίδες, οπότε ο ρυθμός μας ήταν χαλαρός.
Η άσφαλτος ήταν σπασμένη σε αρκετά σημεία και σίγουρα η Χιονάτη ήταν πιο άνετη σε αυτά τα σημεία από την μεγαλοκοπέλα του Ευγένιου, αλλά το πιο κατάλληλο μηχανάκι για αυτή την διαδρομή θα ήταν μάλλον το Himalayan …
Σε αυτό το κομμάτι της διαδρομής έγιναν κάποιες στάσεις για φωτογραφίες αλλά και για να ανακουφιστούν οι αναβάτες …
Δεν αργήσαμε να αντικρίσουμε την Θάλασσα, και ακόμα πιο γρήγορα να την πλησιάσουμε …
Βγήκαμε στην εθνική με κατεύθυνση προς Αθήνα, η ταχύτητα μας ήταν και πάλι 130-140.
Σε αυτά τα χιλιόμετρα η μεγαλοκοπέλα δούλευε ρελαντί …
Είναι φτιαγμένη να καταπίνει τα χιλιόμετρα σε εθνικές χωρίς να το καταλαβαίνεις …
Στο ύψος του Ξυλόκαστρου αποχαιρετισθήκαμε με τον Ευμένιο και ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του, εγώ προς Αθήνα και ο Ευγένιος να επισκεφτεί την κόρη του …
Η επόμενη στάση για μένα ήταν στα ΣΕΑ Βέλου, κατέβηκα από το άτι μου και φρόντισα για τον σανό του …
Σε αυτούς τους ρυθμούς η Χιονάτη είχε μια μέση κατανάλωση 4.7 λίτρα μέχρι στιγμής …
Κοιτάω στον ηλεκτρονικό χάρτη που μας παρέχει η google η αλλιώς google maps την απόσταση και την ώρα που θέλω για να επιστρέψω σπίτι, σημειώνω την ώρα 4:38 μου γράφει περίπου σε μια ώρα …
Μήνυμα στην σύζυγο να με περιμένει και ότι σε καμιά ώρα θα είμαι εκεί …
Τρώω ένα κρουασάν γιατί είχα αρχίσει να πεινάω και πίνω και μπόλικο παγωμένο νερό …
Ξανακαβαλώ την Χιονάτη και ξεχυνώμαστε στον δρόμο, αυτή την φορά όμως είχαμε αφηνιάσει …
Ο ρυθμός μας ανέβηκε η Χιονάτη πήγαινε σαν δαιμονισμένη …
Εγώ απλά κρατάω χαλαρά μέν αλλά στιβαρά τα γκέμια (βλέπε τιμόνι)
Ανεβάζει γρήγορα μέχρι τα 180 από κει και πάνω από ότι φαίνεται θέλει υπομονή …
Το κοντέρ δείχνει σταθερά πάνω από 170 και το μεγαλύτερο διάστημα είναι κλειδωμένο στα 178, κόβουμε μόνο για τα διόδια.
Σε αυτά τα χιλιόμετρα η ανεμοκάλυψη δεν είναι κακή και φοράω κράνος με γείσο …
Αρκεί να μην κάνεις το λάθος και γυρίσεις το κεφάλι στο πλάι η το σηκώσεις η γενικότερα μπείς στο ρεύμα του αέρα …
Αφήνουμε τους πάντες πίσω μας (δεν συνάντησα άλλη μηχανή, μόνο ένα σκούτερ) …
Μετά τα διόδια της Ελευσίνας χαλαρώνουμε και κόβουμε ταχύτητα …
Φτάνω σπίτι, κοιτάω το ρολόι είναι 4:26 …
Όλο αυτό το τρέξιμο για να γλιτώσω 12 λεπτά !!!
Κάτι δεν πάει καλά με το όλο σκεπτικό …
Ανεβαίνω στο σπίτι ανοίγω την πόρτα και μπαίνω με το ύφος που έμπαιναν οι πιστολέρο στα σαλούν στις ασπρόμαυρες ταινίες γουέστερν που βλέπαμε παλιά (κάπως έτσι προδίδεις την ηλικία σου 😀 ).
Περιμένω να δώ την σύζυγο να εντυπωσιάζεται, αλλά μάταια, είναι στο δωμάτιο του μωρού, οπότε η εντυπωσιακή μου είσοδος πήγε χαράμι …
Τουλάχιστον μου σέρβιρε το μεσημεριανό μου γεύμα αν και με λίγη καθυστέρηση οφείλω να ομολογήσω …
Δεν πειράζει, εγώ την αγαπώ και ας με παιδεύει …
Πάντως σαν γνήσιο αρσενικό μάζεψα τα πιάτα μου και τα έβαλα στο νεροχύτη …
Άλλη μια ωραία βόλτα είχε τελειώσει και για άλλη μια φορά ήμουν προβληματισμένος.
Ποιός ο λόγος τελικά να πηγαίνεις με σχετικά υψηλές ταχύτητες;
Σίγουρα δεν το κάνεις για να κερδίσεις χρόνο, όχι τουλάχιστον στις μικρές διαδρομές, εδώ που τα λέμε ούτε και στις μεγαλύτερες μίας και τον χρόνο που κερδίζεις τον χαραμίζεις για έξτρα ανεφοδιασμούς …
Να αναφέρω ότι έτσι και αφηνιάσει η Χιονάτη τότε χρειάζεται 6,6 λίτρα (σανού) / 100 χλμ ….
Τα ταξίδια μου / My travels 