Όπως και οι περισσότερες βόλτες έτσι και αυτή αποφασίστηκε το προηγούμενο βράδυ.
Ξημερώνει το πρωί και χωρίς καμία βιασύνη βγάζω τα σκυλιά βόλτα, επιστρέφω βρίσκω τον καφέ μου να με περιμένει και χαλαρώνω διαβάζοντας τα πρωινά νέα …
Δεν είχα και πολλές ετοιμασίες να κάνω, έβαλα σε ένα σακίδιο 2 θερμός το ένα με ζεστό νερό, κάποια κουλουράκια, μερικά φρούτα, καφέ και ξεκίνησα …
Ήθελα να δοκιμάσω μια νέα εφαρμογή για πλοήγηση στο κινητό από την TomTom την Go Ride
Στόχος ήταν να επισκεφτώ το Αγιονόρι και από εκεί και μετά βλέπουμε …
Επιλέγω αποφυγή διοδίων και εθνικών οδών, επίσης επιλέγω να μου σχεδιάσει την πιο στριφτερή διαδρομή και αυτή που ανεβάζει στο υψηλότερο υψόμετρο και ξεκινάω …
Με το που περνάω τον Σκαραμαγκά με βάζει (λόγω της αποφυγής εθνικών οδών) μέσα από τον Ασπρόπυργο, μέσα από κάτι ξεχασμένους δρόμους και από εκεί συνεχίζουμε προς την Μαγούλα και μετά στην Μάνδρα …
Εννοείται ότι δεν είχα ξαναπεράσει από αυτά τα μέρη, για μένα όλη αυτή η περιοχή ήταν μια μεγάλη μαύρη τρύπα, δίπλα στην Αθήνα αλλά παρόλα αυτά δεν είχα περάσει ποτέ …
Η διαδρομή μέσα από τον Ασπρόπυργο αλλά και την Μαγούλα δεν ήταν και η καλύτερη, κάποια στιγμή με έβγαλε και έξω από μια εταιρία με τσιμέντα, όλος ο δρόμος ήταν γεμάτος υγρό τσιμέντο από το πλύσιμο που έκαναν στις μπετονιέρες και απλά τα έριχναν στον δρόμο …
Το Himalayan από μαύρο έγινε γκρι !!!
Τόσο η Μαγούλα όσο και η Μάνδρα έδωσαν μια νότα επαρχίας και αυτό δίπλα στην Αθήνα…
Ο πλοηγός με πέρναγε από το κέντρο κάθε πόλης …
Μετά την Μάνδρα και ενώ περίμενα ότι θα με έβγαζε στον παραλιακό δρόμο, ο πλοηγός με έστειλε από ένα καταπληκτικό δρόμο που περνάει πάνω από τα βουνά και βγάζει λίγο πάνω από το Μεγάλο Πεύκο στο Κανδήλι.
Είχα να περάσω από το Κανδήλι από φαντάρος …
Οι αναμνήσεις του να πηγαίνω από το Πεύκο στο Κανδήλι τρέχοντας με το όπλο στην ανάταση και στην πρόταση έπαιζαν μπροστά στα μάτια μου …
Ο χρόνος ωραιοποιεί τις αναμνήσεις μας και κατά κάποιο τρόπο σβήνει ότι μας πονά, ενοχλεί, πειράζει.
Τις τυλίγει σε μια ομίχλη για να μας προστατεύσει !!!
Από εκεί κατευθυνθήκαμε προς τα Μέγαρα μέσα από αγροτικούς δρόμους και μόλις έφτασα πέρασα σχεδόν από όλα τα στενά της πόλης …
Τέτοιο ζιγκ ζαγκ είχα χρόνια να κάνω, στρίψε εδώ, στρίψε εκεί ζαλίστηκα …
Πρέπει να έμαθα όλα τα στενά των Μεγάρων γύρω από το κέντρο του.
Βγαίνω στην παλιά εθνική οδό και μετά τους Αγίους Θεόδωρους κάνω στάση για ανεφοδιασμό σε καύσιμα και με την ευκαιρία το ξέπλυνα με ένα λάστιχο, ότι μπόρεσα τελικά …
Συνεχίζω και μέ πάει προς το χώρο Κρύα Βρύση μετά τον Ισθμό και από εκεί μέσα από δρομάκια, χωράφια (που κάποτε μπορεί να ήταν δρόμος), χωματόδρομους βγαίνω πάνω από το στρατόπεδο στις Κεχριές …
Ακολουθώ τον παραλιακό δρόμο μέχρι τα Λουτρά της Ωραίας Ελένης και από εκεί κατευθύνομαι προς το Αγιονόρι μέσα από τα χωριά Γαλατάκι, Αθίκια, Κλένια …
Φτάνω στο Αγιονόρι και ανηφορίζω μέχρι το κάστρο όπου παρκάρω την μηχανή στην είσοδο και συνεχίζω με τα πόδια …
Αφού κάνω την βόλτα μου στο κάστρο επιστρέφω στην μηχανή και σχεδιάζω το επόμενα βήματα …
Θα πάω από το Λυγουριό και από εκεί προς Κρανίδι μάλλον …
Η διαδρομή από το Αγιονόρι προς το Λυγουριό είναι καταπληκτική αρκεί να σου αρέσει να χάνεσαι σε ξεχασμένους και έρημους δρόμους …
Τέτοιες διαδρομές είναι ψωμοτύρι για το Himalayan …
Η δύναμη του παραπάνω από αρκετή και μπορείς να διασκεδάσεις και να παίξεις άφοβα …
Ο ήχος από το μονοκύλινδρο μοτεράκι που χτυπάει τις πιστονιές του ράθυμα και η καυτή του ανάσα που βγαίνει από την εξάτμιση σε βοηθούν να ξεχαστείς και να βυθιστείς σε μια οδηγική νιρβάνα …
Η μία στροφή διαδέχεται την άλλη και εσύ χαλαρά και χωρίς άγχος απολαμβάνεις την διαδρομή …
Δεν έχει νόημα να το κυνηγήσεις παραπάνω απλά θες ένα καλό ρυθμό και το τέμπο σου το δίνει το ίδιο το μηχανάκι …
Προσπερνάμε τα χωρία Λίμνες, Αγγελόκαστρο, Δήμαινα χωρίς να σταματήσουμε και φτάνουμε στην διασταύρωση για το Λυγουριό …
Ένα σύντομο τηλέφωνο στον φίλο Κώστα και μερικά λεπτά αργότερα πίνουμε καφεδάκι στην βεράντα του …
Έχουμε κάμποσο καιρό να βρεθούμε και είχαμε πολλά να πούμε …
Στην συνέχεια το Himalayan δέχτηκε την περιποίηση του Κώστα που το έπλυνε για να φύγουν τα τσιμέντα και όχι μόνο λάδωσε την αλυσίδα του αλλά μου έδωσε και ένα μπουκαλάκι από το μαγικό ζωμό να έχω μαζί μου …
Η ώρα πέρναγε και εγώ έπρεπε να συνεχίσω …
Η εσωτερική ανάγκη για φευγιό δεν είχε καταλαγιάσει ακόμα …
Ξεκινάω με προορισμό προς το Κρανίδι, ωραίος δρόμος, απολαυστικός, στριφτερός και παράδοξως έρημος σχετικά …
Στην θέα ενός χωματόδρομου στρίβω και αρχίζω να τον ακολουθώ για λίγο …
Κάνω μια στάση και τρώω μερικά μανταρίνια που με είχε φιλέψει ο Κώστας φεύγοντας …
Καβαλώ και πάλι το ατίθασο άτι μου και βγαίνουμε και πάλι στον κεντρικό δρόμο …
Στρίβω στην διασταύρωση για το Λουκαίτι και το Ηλιόκαστρο και πολύ σύντομα τα προσπερνάω
Κάποιες στάσεις για φωτογραφίες και να χαζέψω την περίεργη κατασκευή …
Συνεχίζω, με το Himalayan να καταπίνει τα χλμ και οι μόνες στάσεις να είναι μόνο για
φωτογραφίες …
Δεν αργούμε να φτάσουμε στην θάλασσα, ο δρόμος καταλήγει στην χωριό Θερμησία που είναι απέναντι από την Ύδρα …
Ο παραλιακός δρόμος είναι απολαυστικός και με τον ήλιο να βαίνει προς την δύση του δίνει ωραία χρώματα …
Κάποιες στάσεις για φωτογραφίες και συνεχίζουμε προς τον Γαλατά …
Η διαδρομή είναι άκρως απολαυστική με την μία στροφή να διαδέχεται την άλλη και με αρκετά καλή άσφαλτο …
Με είχε συνεπάρει η οδήγηση και δεν κατάλαβα ότι είχα ανεβάσει ρυθμό μέχρι που η μπότα μου έξυσε την άσφαλτο …
Ο δρόμος ήταν σχετικά έρημος, πέρασα και το Λεμονοδάσος και έφτασα στο Γαλατά όπου σταμάτησα να πιώ ένα καφέ να φάω κάτι από αυτά που κουβάλαγα μαζί μου και να βγάλω και μερικές φωτογραφίες …
Έχω πάρει τον δρόμο της επιστροφής, κάνω μια στάση για ανεφοδιασμό του Himalayan πριν φύγουμε από το Γαλατά …
Ο ήλιος έχει δύσει και το σκοτάδι έχει απλώσει το πέπλο του πάνω μας …
Σε πιο χαλαρούς ρυθμούς συνεχίζουμε …
Κάποια στιγμή πρέπει να βάλω προβολάκια στο Himalayan όσο καλός και αν είναι ο προβολέας του υπάρχουν στιγμές που δεν επαρκεί …
Περνάμε την Παλαιά Επίδαυρο και αρχίζουμε ένα παιχνίδι με ένα Mustang, μία με περνάει μία τον περνάω, που και πού διακόπτει το παιχνίδι μας κάποιος πιο γρήγορος που μας περνάει και τους δύο …
Με αυτά και με αυτά φτάνω και προσπερνάω τα Λουτρά της Ωραίας Ελένης και συνεχίζω από παλιά εθνική μέχρι την Αθήνα …
Φτάνω σπίτι και δεν νιώθω κουρασμένος …
Λές και είχα πάει βόλτα για καφέ …
Εδώ που τα λέμε δύο καφέδες τους ήπια …
Επιστροφή στις οικογενειακές υποχρεώσεις και στην οικογενειακή θαλπωρή μέχρι την επόμενη βόλτα …
9-10η ημέρα ταξιδιού, η επιστροφή στα πάτρια εδάφη
Πρωινό ξύπνημα χωρίς δυσκολία παρά την ένταση της προηγούμενης βραδιάς τόσο λόγω του τι συνέβη όσο και από την χορωδία του Αντώνη κατά την διάρκεια της νύχτας …
Αλλά είχα αρχίσει να συνηθίζω και δεν με ενοχλούσε πια…
Ντύνομαι στα γρήγορα και κατεβαίνω για πρωινό μαζί με τον Αντώνη και σιγά σιγά ακολούθησαν και τα υπόλοιπα παιδιά …
Το πρωινό ήταν αρκετά πλούσιο τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποικιλία …
Αφού φάγαμε, μαζέψαμε τα πράγματα μας και τα φορτώσαμε στις μηχανές μας…
Μέχρι να ετοιμαστούν όλοι χαζεύουμε την περιοχή από τα μπαλκόνια του σπιτιού ένας υπέροχος ήλιος έχει αρχίσει να ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό …
Χαιρετάμε τον φίλτατο πλέον Ιταλό και αναχωρούμε η διαδρομή είναι ωραία και αν εξαιρέσεις μια στάση για ανεφοδιασμό των μηχανών δεν σταματήσαμε πουθενά μέχρι να φτάσουμε στην Ανκόνα …
Το επιστροφή ξεκινάει με χωματόδρομο για ζέσταμα …
Φτάνοντας στο λιμάνι πάμε κατευθείαν για να κάνουμε επικύρωση των εισιτηρίων, εκεί συναντάμε και άλλα 2 παιδιά που επέστρεφαν Ελλάδα, είχαν πάει και αυτοί στην ίδια διοργάνωση …
Ένα σύντομο καφεδάκι στο ίδιο καφέ στην άκρη του λιμανιού που είχα συναντήσει τα παιδιά και μετά πάμε να επιβιβαστούμε στο καράβι που έχει έρθει στην ώρα του …
Τα παιδιά έχουν κλείσει καμπίνα εγώ θα την βγάλω στο σαλόνι …
Στο καράβι συναντηθήκαμε πάλι με την οικογένεια που τα παιδιά είχαν έρθει μαζί …
Οι ώρες περνανε κλασικά βαρετά στο καράβι, με κουβεντούλα, καφέδες, φαγητό και πάλι από την αρχή …
Οι ώρες περνούσαν και σύντομα μαζί με το σκοτάδι άρχισε και ο αγώνας της εθνικής μπάσκετ απέναντι στην Γερμανία …
Ακούγοντας τα σχόλια κατά την διάρκεια του αγώνα είναι εύκολο να καταλάβει κανείς πώς αυτή η χώρα έφτασε εδώ που έφτασε και έχει πολύ δρόμο ακόμα δυστυχώς !!!
Μετά τον αγώνα σιγά σιγά όλοι άρχισαν να αποχωρούν για τις καμπίνες τους, στο σαλόνι έχουμε μείνει ελάχιστοι …
Κλασικά θα υπάρξει ο αξιωματικός υπηρεσίας που σιχτιρίζει για την δουλειά που κάνει και τον ακούω να δίνει εντολές σε έντονο τόνο στην κοπελιά που είναι στο μπαρ να μας πει να μην βάζουμε τα πόδια μας σε άλλη καρέκλα η να μήν ξαπλώνουμε στους καναπέδες …
Και έρχεται η κοπελιά και άλλους τους ξυπνάει άλλοι είμαστε ακόμα ξύπνιοι και μας παρακαλεί να συμμορφωθούμε με τις οδηγίες του αξιωματικού υπό το άγρυπνο βλέμμα του …
Μισάνθρωποι που οι εξουσία τους έκανε χειρότερους …
Το σαλόνι αδειάζει ακόμα πιο πολύ μετά τις οδηγίες του αξιωματικού …
Προσπαθώ να με πάρει ο ύπνος καθιστός σε μια καρέκλα και τελικά τα καταφέρνω …
Δεν πρέπει να πέρασε πολύ ώρα και νιώθω ένα χέρι στον ώμο μου να με σκουντάει ελαφρά !!!
Ανοίγω τα μάτια μου και είναι η ίδια κοπέλα από το μπαρ που μου λέει ότι πήγε για ύπνο ο αξιωματικός και να περάσω στους πίσω καναπέδες από το εστιατόριο να κοιμηθώ …
Την ευχαριστώ και κάνω ότι μου λέει …
Για άλλη μια φορά η τύχη μου χαμογέλασε !!!
Υπάρχουν άνθρωποι ακόμα σκέφτομαι καθώς τεντώνω το κορμί μου στον καναπέ …
Ξυπνάω το πρωί αχάραγα …
Επιστρέφω στο σαλόνι που βρίσκω τον Μιχάλη να έχει αράξει και σιγά σιγά έρχονται και τα υπόλοιπα παιδιά …
Στο μεσοδιάστημα με έψαχνε και ο Αντώνης μήπως θέλω να πάω να ξαπλώσω στο κρεβάτι του αλλά που να με βρεί εκεί που είχαν κρύψει ….
Ξημερώνει φτάνουμε στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας, ο Αντώνης θα κατέβει στην Πάτρα μίας και πρέπει να εργαστεί απομακρυσμένα …
Οι άλλοι τέσσερις της παρέας κατεβαίνουμε στην Ηγουμενίτσα και αρχίζουμε την επιστροφή προς Αθήνα …
Μια στάση στα ΣΕΑ της Άρτας για ανεφοδιασμό και συνεχίζουμε λίγο πριν το Αντίριο επιταχύνω και αφήνω πίσω μου τους υπόλοιπους …
Θα πήγαινα από την Πάτρα να πάρω ένα σετ πίσω τακάκια να τα επιστρέψω στον Γιώργο.
Τους συνάντησα πάλι στα ΣΕΑ του Κιάτου, περνώντας βλέπω την μηχανή του Φώτη και του Γιώργου δεν πρόλαβα να μπω στα ΣΕΑ και λίγο πιο κάτω συναντώ τον Μιχάλη που περίμενε τον Γιώργο …
Σε σύντομο χρονικό διάστημα ο Γιώργος έρχεται και μας βρίσκει, του δίνω τα τακάκια και συνεχίζουμε προς Αθήνα …
Τα παιδιά είχαν ακόμα ένα καράβι να πάρουν για να πάνε στην Κρήτη …
Άλλο ένα ταξίδι είχε τελειώσει με τα καλά του και τα κακά του, συνταξίδεψα με υπέροχους ανθρώπους …
Αν εξαιρέσουμε τα πίσω τακάκια της δικής μου μηχανής και μια καμένη λάμπα στο μηχανάκι του Μιχάλη δεν αντιμετωπίσαμε κάποιο άλλο πρόβλημα …
Και μίας και ανέφερα τον Μιχάλη, ότι και να πώ για αυτόν τον νέο 77 ετών είναι λίγο!!!!
Μόνο και μόνο για την γνωριμία μαζί του άξιζε το ταξίδι !!!
Ακούραστος, δεν παραπονέθηκε ποτέ, μας έκανε να γελάμε, μας πείραζε και δεχόταν τα πειράγματα μας …
Βίος και πολιτεία η ζωή του …
Οι ιστορίες του απίστευτες, μας κρατούσαν συντροφιά τα βράδια …
Μακάρι να φτάσω και εγώ σε αυτή την ηλικία και να μπορώ ακόμα να ταξιδεύω …
Έχει την ηλικία του πατέρα μου και ένιωθα σαν να ταξίδευα μαζί του …
Τελικά για κάποιους ανθρώπους η ηλικία είναι απλά ένα νούμερο που απλά προσθέτει εμπειρία στους ώμους τους!!!
Το δε μηχανάκι του ένα honda rebel 500 ήταν και αυτό άλλη μία έκπληξη του ταξιδιού σε συνδυασμό με τον αναβάτη του ήταν ένα αχτύπητο δίδυμο!!!
Θα μπορούσα αν γράφω χωρίς σταματημό για τον Μιχαλίο αλλά δεν θα είναι δίκαιο για τους υπόλοιπους συνταξιδευτές μου !!!
Ο Φώτης, μια δεκαετία μικρότερος απο τον Μιχαλίο, ζει και αναπνέει Moto Guzzi, θα μπορούσε να ζεί στον Μαντέλο για πάντα !!!
Επίσης το γεγονός ότι έκανε το ταξίδι με ένα πρώτης γενιάς v7, αυτό με τα 40 κάτι άλογα λέει πολλά !!!
Ο Αντώνης, εκεί να μας ξελασπώνει και πάντα πρόθυμος να αναλάβει τις ειδικές αποστολές!!!
Πρέπει να του έχει μείνει κατάλοιπο από τον στρατό …
Ο Στέλιος, ένα νέο παιδί πάντα με ένα χαμόγελο, ο πιο πρόσχαρος της παρέας και πάντα πρόθυμος για αναλάβει την κοινωνική εκπροσώπηση της ομάδας !!!
Απίστευτο το ότι έβγαλε όλο το ταξίδι με ένα Griso και τζετ κράνος …
Ο Γιώργος, απότομος και απόμακρος στην αρχή, αλλά όσο τον γνώριζες έβλεπες ότι κατά βάθος έχει καρδιά μικρού παιδιού !!!
Κύριοι χαίρομαι που ταξίδεψα μαζί σας και ελπίζω να το επαναλάβουμε στο μέλλον …
Μέχρι τότε να είστε όλοι γεροί και ευτυχισμένοι και να γράφετε όμορφα χλμ με τις ρόδες σας και όχι μόνο …
Ξημερώνει η τελευταία μέρα στην λίμνη Κόμο, σήμερα θα ξεκινούσε το ταξίδι της επιστροφής …
Καφεδάκι, σύντομο πρωινό και αρχίσαμε όλοι να μαζεύουμε τα πράγματα μας και να τα φορτώνουμε στις μηχανές μας …
Θα ξαναπερνούσαμε από το Μαντέλο ντελ Λάριο για κάποια τελευταία ψώνια που ήθελαν να κάνουν τα παιδιά και μετά καρφί μέχρι την Φλωρεντία όπου και θα διανυκτερεύαμε …
Φτάνουμε στο Μαντέλο, υπήρχε πολύς κόσμος αλλά καταφέραμε να βρούμε να παρκάρουμε σε ένα στενό.
Συναντήσαμε και άλλον ένα Έλληνα ταξιδευτή που μου διαφεύγει αυτή την στιγμή το όνομα του …
Το παλικάρι είχε ξεκινήσει από την Πάτρα μόνος του με μόνη παρέα το v7 του χωρίς να γνωρίζει άλλη γλώσσα πέραν της Ελληνικής και χωρίς δεδομένα στο κινητό του και παρόλα αυτά κατάφερε και έφτασε το προηγούμενο βράδυ και είχε ανακαλύψει περισσότερα πράγματα από ότι εμείς !!!
Οπότε κατά κάποιο τρόπο έγινε ο ξεναγός μας …
Αντί για την σύντομη στάση που σκοπεύαμε τελικά περάσαμε αρκετές ώρες ….
Ξαναπήγαμε στο εργοστάσιο, είδαμε την γραμμή παραγωγής έστω και σύντομα, κάναμε εγγραφή που δεν είχαμε κάνει τις προηγούμενες μέρες, πήραμε τα δώρα μας χαιρετίσαμε τον νέο μας φίλο και ξεκινήσαμε την επιστροφή μας …
Στον δρόμο έβλεπες γκρουπάκια η και μεμονωμένες μηχανές να αναχωρούν και αυτές και να κατευθύνονται νότια …
Εννοείται ότι χαθήκαμε !!!
Μεταξύ μας εννοώ, τα καταφέραμε για άλλη μια φορά και χωριστήκαμε σε δύο γκρουπ εγώ με τον Γιώργο και ο Αντώνης με τον Μιχάλη και τον Φώτη …
Τελικά τα παιδιά αν και ήταν μπροστά μας βγήκαν σε λάθος έξοδο, εμείς δεν τους είδαμε και συνεχίσαμε …
Σταματάμε σε κάποια ΣΕΑ στον αυτοκινητόδρομο για να τους περιμένουμε μιας και τελικά είχαμε περάσει μπροστά τους …
Ο Γιώργος πηγαίνει να πάρει καφέδες και επιστρέφει με καφέδες, πίτσα και παγωτό !!!!
Αυτό και αν ήταν έκπληξη και ήταν ότι έπρεπε γιατί η ώρα ήταν περασμένη …
Ξεκινήσαμε με το παγωτό, συνεχίσαμε με την πίτσα και πιάσαμε την κουβέντα με τον καφέ όση ώρα περιμέναμε τους υπόλοιπους να έρθουν …
Κάποια στιγμή ήρθαν και πετάχτηκαν και αυτοί να ψωνίσουν κάτι να φάνε για να συνεχίσουμε …
Το κάλεσμα της φύσης με οδήγησε και μένα μέσα και κατά την έξοδο μου πέφτω πάνω στην πιο όμορφη γυναίκα που συνάντησα σε όλο το ταξίδι στην Ιταλία …
Μπορώ να πώ πως προς στιγμή μαγεύτηκα και αν δεν ήμουν ήδη ερωτευμένος θα την είχα ερωτευτεί και θα ήμουν ακόμα στην Ιταλία …
Συνεχίσαμε την επιστροφή μας βάζοντας κανόνες για το πώς θα κινούμαστε …
Η οδήγηση σε πυκνή διάταξη όλου του γκρουπ ώστε να κινούμαστε ώς ένα μας κούρασε σύντομα και σιγά σιγά ξεχάσαμε τους κανόνες που είχαμε θέσει και το γκρουπ πάλι διασπάστηκε …
Έχουμε μείνει εγώ με τον Γιώργο μόνοι μας πάλι …
Ο Γιώργος βγαίνει σε μια έξοδο τον ακολουθώ αλλά βλέποντας ότι πάει λάθος σύμφωνα με τις ενδείξεις που μου έδινε το δικό μου gps τον προσπερνώ και πιστέυω ότι θα με ακολουθήσει …
Δεν με ακολούθησε και εγώ δεν άκουσα που μου κόρναρε …
Βγαίνω πάλι πίσω στην εθνική οδό και δεν αργώ να φτάσω και τους υπόλοιπους….
Φτάνουμε στην Φλωρεντία ενώ μας έχει πιάσει η νύχτα έχουμε δώσει ραντεβού με τον Γιώργο που έρχεται και αυτός μόνος του να συναντηθούμε στην πλατεία του Μιχάηλ Αγγέλου …
Φτάσαμε πρώτοι και μετά από λίγο έφτασε και ο Γιώργος κάπως εκνευρισμένος …
Μετά από ένα σύντομο και έντονο διάλογο τα πνεύματα ηρεμούν και συνεχίζουμε προς το κάμπινγκ το οποίο και θα περνούσαμε το βράδυ μας …
Στην πλατεία είχε πολύ κόσμο και η πόλη από ψηλά φαίνονταν πολύ ωραία το βράδυ …
Πλέον εκτός από τις εξόδους και τους κυκλικούς κόμβους είχαν προστεθεί και φανάρια και εννοείται ότι το γκρουπ όχι μόνο δεν τα πέρναγε όλο μαζί αλλά ούτε και περίμεναν αυτούς που τους είχε πιάσει κάποιο φανάρι και είχαν μείνει πίσω …
Φτάνω τελευταίος στο κάμπινγκ βρίσκω και τα υπόλοιπα παιδιά και αφού τακτοποιούμαστε στο σπιτάκι που έχουμε κλείσει καταλήξαμε στο εστιατόριο του κάμπινγκ για μπέργκερ και μπύρες …
Οποιαδήποτε σκέψη του να πάμε να τριγυρίσουμε και να δούμε την Φλωρεντία νύχτα ξεχάστηκε γρήγορα μιας και η κούραση της ημέρας ήταν αρκετή και δεν υπήρχε όρεξη για παραπάνω ταλαιπωρία …
Τα μπέργκερ, κάτι πίτσες και κάτι ζυμαρικά αποδείχτηκαν παραπάνω από καλά και οι μπύρες ότι έπρεπε για να σβήσουν την δίψα μας και την κούραση της ημέρας …
Παρόλο που στον δρόμο μπορεί να μην τα βρίσκαμε, σαν παρέα περνάγαμε πολύ ωραία από την στιγμή που κατεβαίναμε από τις μηχανές μας και πολύ σύντομα ξεχνάγαμε όλα τα στραβά που μπορεί να είχαν συμβεί …
Επιστρέψαμε στο σπιτάκι και πέσαμε ξεροί για ύπνο, η κούραση της ημέρας και οι μπύρες είχαν κάνει την δουλεία τους και η βραδινή χορωδία δεν με ενοχλούσε καθόλου μπορώ να πώ ότι με νανούριζε …
8η ημέρα ταξιδιού, 7η ημέρα στην Ιταλία
Άλλη μια καταπληκτική μέρα ξημέρωσε στην Φλωρεντία, φτιάχνω καφεδάκι παίρνω και κάποια μπισκότα που είχαμε και βγαίνω να απολαύσω το καφεδάκι μου στον ήλιο …
Σιγά σιγά και τα υπόλοιπα παιδιά ξύπνησαν και κάτσαμε όλοι μαζί να καταστρώσουμε το σημερινό πλάνο ακούγοντας ωραίες μουσικές …
Θα διανυκτερεύαμε στο Ουρμπίνο δίπλα από το Σάν Μαρίνο.
Φορτώνουμε τις μηχανές και κανονίζουμε να κάνουμε και μια βόλτα να δούμε για λίγο την Φλωρεντία και την ημέρα.
Ξεκινάμε και πριν περάσει ούτε ένα δεκάλεπτο βλέπω τους δύο πρώτους τον Γιώργο και τον Μιχάλη να συνεχίζουν ευθεία ενώ ο Αντώνης με τον Φώτη στρίβουν δεξιά !!!
Σταματάω κοιτάζω μια μπροστά μία δεξιά, μην ξέροντας ποιους να ακολουθήσω …
Τελικά αποφασίζω να συνεχίσω ευθεία και βλέπουμε …
Το πλάνο ήταν να πάμε να δούμε τον καθεδρικό ναό Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε
Μιας και είμασταν τρεις εγώ ο Γιώργος και ο Μιχάλης, έκατσε ο Γιώργος με τις μηχανές και πήγαμε εγώ με τον Μιχάλη να δούμε …
Η ουρά για να μπείς μέσα ήταν ατελείωτη οπότε δεν υπήρξε καν σκέψη να μπούμε μέσα …
Πήραμε ένα παγωτό και επιστρέψαμε πίσω στις μηχανές για να μπορέσει να πάει και ο Γιώργος …
Εν τω μεταξύ είχαν έρθει και ο Αντώνης με τον Φώτη …
Κάτσαμε με τον Μιχάλη να φυλάμε τις μηχανές και τα πράγματα και περιμέναμε τους υπόλοιπους να γυρίσουν …
Συνεχίζουμε για τον επόμενο προορισμό αλλά σύντομα χωριζόμαστε και πάλι μιας και ο Αντώνης με τον Γιώργο και τον Μιχάλη μπαίνουν σε ένα πεζόδρομο και εμένα με τον Φώτη δυστυχώς δεν μας άφησε ένας αστυνομικός να περάσουμε τα άλλα παιδιά δεν τα πρόλαβε …
Τηλέφωνο στους υπόλοιπους να τους ανακοινώσουμε ότι εμείς δεν την παλεύουμε άλλο μέσα στην ζέστη και την κίνηση της Φλωρεντίας και θα συνεχίσουμε για τον επόμενο προορισμό που έχουμε θέσει …
Μετά από σύντομη συνομιλία αποφασίζουμε να σμίξουμε όλοι μαζί πάλι στην πλατεία του Μιχάηλ Αγγέλου…
Αράζουμε στο ίδιο μέρος με το προηγούμενο βράδυ και περιμένουμε τους υπόλοιπους …
Έρχονται και τα άλλα παιδιά και πάμε και παίρνουμε καφέ και νερό η ζέστη χτυπάει κόκκινα …
Έχουμε αφήσει κράνη, μπουφάν πάνω στις μηχανές και στεκόμαστε λίγο πιο δίπλα πίνοντας τον καφέ μας …
Δίπλα στις μηχανές μας έχει αράξει ένα σκούτερ με ένα ζευγαράκι οι οποίοι μου φάνηκαν παράξενοι καθόμουν και τους κοίταγα και έκανα αισθητή την παρουσία μου καθώς και ότι τους παρακολουθούσα …
Μου ρίχνουν μια ματιά φανερώς εκνευρισμένοι και αποχωρούν …
Λήξης συναγερμού …
Επόμενος σταθμός θα ήταν το Σαν Τζιμινιάνο, ανεβαίνουμε στις μηχανές και ξεκινάμε, κάνουμε και μια στάση για να δροσιστούν τα άτια μας με δροσερή αμόλυβδη και συνεχίζουμε.
Με το που βγαίνουμε έξω από την πόλη βλέπουμε τα tank bag του Γιώργου να πετάει και να προσγειώνεται μπροστά μας και απο καθαρή τύχη δεν το πατήσαμε και απο ακόμα περισότερη τύχη σταμάτησε στο χείλος ενος γκρεμού, σε σημείο που να μπορούμε να το δούμε και να το πιάσουμε …
Όταν είχαμε σταματήσει για ανεφοδιασμό για να μην καθυστερούμε γεμίζαμε όλα τα μηχανάκια σε μια αντλία και πλήρωνε ένας και τα βρίσκαμε μετά μεταξύ μας, ο Γιώργος ξέχασε να κουμπώσει το tank bag όπως έσπρωξε βιαστικά την μηχανή του για να γεμίσει ο επόμενος …
Συνεχίζουμε την διαδρομή μας προς το Σαν Τζιμινιάνο, η διαδρομή είναι όμορφη με δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση, η κίνηση ελάχιστη αλλά θέλει προσοχή, οι Ιταλοί οδηγούν πολύ επιθετικά ιδιαίτερα αν κινήσε στην λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας …
Το γεγονός ότι χανόμασταν εν μέρη είχε να κάνει πως στα περισσότερα μηχανάκια της παρέας οι καθρέπτες ήταν διακοσμητικοί μίας και οι αναβάτες δεν τους κοίταγαν !!!
Κάποια στιγμή βλέπω τον Φώτη να βγαίνει αριστερά στην λωρίδα “ταχείας κυκλοφορίας” για να κάνει μια προσπέραση και από πίσω του κολλάει στο μισό μέτρο ένα βαν!!!
Θα τον πατούσε και δεν θα το έπαιρναν χαμπάρι κανένας από τους δύο …
Αρχίζω να κορνάρω και να παίζω τα φώτα στο βαν και αυτός εκεί τον χαβά του …
Κάποια στιγμή ο Φώτης επιστρέφει στην αριστερή λωρίδα χωρίς να έχει καταλάβει οτι το βαν παραλίγο να περάσει από πάνω του και τον κίνδυνο που διέτρεχε …
Ο οδηγός του βαν ατάραχος απλά αναπτύσσει ταχύτητα και εγώ τον ακολουθώ κορνάροντας και παίζοντας τα φώτα …
Ο Αντώνης που έχει πάρει και αυτός χαμπάρι το τι έχει γίνει ακολουθεί και αυτός και ξεκινάμε ένα κυνηγητό με το οδηγό του βαν …
Τα σύγχρονα βαν είναι αρκετά γρήγορα ή το V85TT μου δεν είναι …
Μάλλον το δεύτερο !!!
Η καταδίωξη τελειώνει όταν το βαν βγαίνει στην πρώτη έξοδο που βρήκε και εγώ μιας και δεν ήξερα σε ποια έξοδο βγαίνουμε δεν τον ακολούθησα …
Τελικά και εμείς σε αυτή την έξοδο θα έπρεπε να βγούμε, τυχερός ήταν ο οδηγός του βαν και επίσης τυχεροί ήμασταν και εμείς γιατί όλο αυτό δεν θα είχε καλή κατάληξη …
Σταματάω στην άκρη με τον Αντώνη και σύντομα έρχονται και οι υπόλοιποι που δεν έχουν καταλάβει τι είχε συμβεί …
Μας παίρνει κάποια λεπτά ώστε να πέσουν οι παλμοί καθώς και τα επίπεδα τεστοστερόνης και να ηρεμήσουμε …
Συνεχίζουμε έχοντας τον νού μας μην τυχόν και εντοπίσουμε το βαν και φτάνουμε και παρκάρουμε στο πάρκινγκ για μηχανές έξω από το Σαν Τζιμινιάνο.
Ο Γιώργος μένει να προσέχει πράγματα και μηχανές και οι υπόλοιποι πάμε να ρίξουμε μια ματιά …
Όμορφη μεσαιωνική πόλη αλλά πολύ τουριστική δεν έπεφτε καρφίτσα …
Είχα στον νου μου και τον Γιώργο που είχε μείνει πίσω και μαζί με τον Μιχάλη γυρίσαμε για αλλαγή φρουράς …
Χτυπάω ένα φραπεδάκι και τρώω και μερικά μπισκότα που με κέρασε ο Μιχάλης και περιμένουμε τους υπόλοιπους να γυρίσουν …
Και περιμένουμε …
Και περιμένουμε …
Και περιμένουμε …
Κάποια στιγμή μας παίρνουν τηλέφωνο και μας ρωτούν αν θα θέλαμε πίτσα μιας και είχε μεσημεριάσει και δεν είχαμε κάνει κάποια στάση για φαγητό.
Συμφωνούμε με τη πίτσα …
Και περιμένουμε …
Και περιμένουμε …
Και περιμένουμε …
Κάποια στιγμή έρχεται ο Φώτης και αράζει και αυτός …
Και περιμένουμε …
Και περιμένουμε …
Και περιμένουμε …
Τελικά έρχεται και ο Αντώνης με τον Γιώργο με την πίτσα στα χέρια και παγωμένο νερό και καθόμαστε να φάμε …
Από το Σαν Τζιμινιάνο είδα μόνο τον κεντρικό του δρόμο και αυτόν βιαστικά …
Το παλιό γνωμικό “μοναχός σου χόρευε και όσο θέλεις πήδα” στριφογύρναγε μέσα στο μυαλό μου …
Ξεκινάμε με επόμενο σταθμό την Σιένα, φτάνουμε χωρίς απρόοπτα και αυτή την φορά χαθήκαμε όλοι μαζί και αρχίσαμε να κάνουμε κύκλους ψάχνοντας να βρούμε την κεντρική πλατεία Πιάτσα ντελ Κάμπο …
Η Σιένα μου άρεσε πιο πολύ και σίγουρα θα ήταν πολύ ωραία να κάτσεις για κάποιες μέρες και να χαθείς και μέσα σε αυτή αλλά και στην γύρω περιοχή …
Τρώμε ένα παγωτό αράζουμε για λίγο και μιας και η ώρα ήταν περασμένη συνεχίσαμε την πορεία μας προς το Ουρμπίνο …
Τα χλμ περνάνε όμορφα, στην θέα μιας άλλης όμορφης πόλης στην κορυφή ενός λόφου της Λουτσινιάνο, σταματάμε με την ελπίδα να κάτσουμε για βραδινό πριν φτάσουμε στο κατάλυμα μας για σήμερα …
Ένας συμπαθης Ιταλός ο οποίος είχε πιει μερικά ποτηράκια παραπάνω μας δίνει οδηγίες που να πάμε και φτάνοντας μια περαστική κυρία μας ενημερώνει να παρκάρουμε της μηχανές μας έξω γιατί με την δύση του ήλιου κλείνουν τις πόρτες από τις εισόδους/εξόδους και δεν θα μπορούμε να βγούμε έξω …
Ακολούθησε μια χαρακτηριστική συνομιλία μεταξύ του Ιταλού και της Ιταλίδας που ήταν για κωμωδία με τον Ιταλό που τα είχε τσούξει στο τέλος να της δίνει τις κατάλληλες “ευχές” για ένα ευχάριστο βράδυ …
Στο εστιατόριο μας έδιωξαν γιατί δεν είχαμε κάνει κράτηση και δεν μας άφησαν να χρησιμοποιήσουμε την τουαλέτα γιατί ήταν μόνο για πελάτες!!!
Όσοι πρόλαβαν μέχρι να μας πάρουν χαμπάρι πήγαν …
Περπατάμε μέσα στα σοκάκια της πανέμορφης πόλης και σκέφτομαι όλο αυτό που έχει συμβεί σε αυτή την χώρα συναντάς τα δύο άκρα από ευγενικούς και καλόκαρδους ανθρώπους που θέλουν να σε βοηθήσουν και το άλλο άκρο από αγενέστατους σνόμπ …
Φτάνουμε στο επόμενο εστιατόριο που και σε αυτό επίσης δεν μπορούμε να κάτσουμε γιατί έχουν κλείσει …
Μας ενημερώνουν ότι λόγου του ότι ήταν Δευτέρα τα εστιατόρια ήταν κλειστά για να ξεκουραστούν από την δουλειά του Σαββατοκύριακου !!!
Όλοι πάθαμε ένα μικρό σοκ…
Ο μαγαζάτορας έκλεινε για ξεκούραση !!!
Απίστευτο …
Αυτή η χώρα συνέχιζε να με εκπλήσσει …
Επιστρέφουμε στις μηχανές και μην μπορώντας να κάνουμε αλλιώς συνεχίζουμε την πορεία μας …
Στην διαδρομή και ενώ είχε ηδη νυχτώσει βρίσκουμε μια τρατορία πάνω στο δρόμο, θύμιζε κάτι ξεχασμένες παρακμιακές ταβέρνες που ξαφνικά φτιάχτηκε καινούργιος δρόμος και πλέον δεν σταμάταγε κανείς …
Μπαίνουμε μέσα μας κοιτάνε όλοι παράξενα …
Η νεαρή σερβιτόρα προσπαθεί με τα λίγα αγγλικά που ήξερε να καταλάβει τι θέλουμε να παραγγείλουμε …
Κλασικά το μενού είχε πίτσες και ζυμαρικά, και εκεί που τρώμε σκάει τηλέφωνο ότι έχουμε ηδη αργήσει να κάνουμε τσεκ ιν στο σπίτι που είχαμε κάνει κράτηση για το βράδυ …
Σε επικοινωνία που είχε ο Αντώνης με την ιδιοκτήτρια λίγο πολύ μας έλεγε ότι η κράτηση ακυρώνεται εκτός αν πάμε εκεί άμεσα …
Παγώνουμε όλοι και όλα τα βλέμματα στρέφονται στον Αντώνη που ήταν πάντα πρόθυμος να μας ξελασπώνει …
Δεν αργεί να πέσει και η πρόταση να πάει όσο πιο γρήγορα μπορεί για να έχουμε οι υπόλοιποι ένα μέρος για να κοιμηθούμε το βράδυ …
Δεν μπορούσα να αφήσω τον Αντώνη να πάει μόνος του μέσα στο βράδυ, οπότε ξεκινήσαμε οι δυό μας …
Σύμφωνα με το gps θέλαμε κοντά στην μιάμιση ώρα για να φτάσουμε …
Η διαδρομή καταπληκτική ανέβαινε ένα ωραίο στριφτερό ορεινό δρόμο που αν ήταν μέρα θα έπρεπε να είναι καταπληκτικός …
Όσο ανεβαίναμε τόσο έπεφτε η θερμοκρασία και είχαμε και τα ραντάρ στον νου μας ευτυχώς υπήρχαν προειδοποιητικές πινακίδες οπότε πέφταμε στα φρένα και μόλις τα περνάγαμε ξανά αρχίζαμε το κυνήγι του χρόνου …
Αρκετά αγχώδες όλο αυτό το σκηνικό!!!
Σε μια ευθεία διασταυρωνόμαστε με ένα περιπολικό που έρχονταν από το αντίθετο ρεύμα …
Ευτυχώς δεν γύρισαν να μας σταματήσουν …
Κάτω από διαφορετικές συνθήκες όλο αυτό θα μπορούσε να είναι μια οδηγική νιρβάνα αλλά στην δική μας περίπτωση ήθελε προσοχή και λόγω της ώρας και της ορατότητας και της θερμοκρασίας κτλ
Τόσο το gs1100 του Αντώνη όσο και το δικό μου Guzzi V85 TT δεν μας πρόδωσαν και στάθηκαν αντάξια στο ύψος των περιστάσεων όσο για τους αναβάτες τους απλά δεν υπάρχουν λόγια !!!
Φτάνοντας στην διασταύρωση για το σπίτι που θα διανυκτερεύαμε βλέπω τον Αντώνη να συνεχίζει ευθεία αρχίζω μέσα στην νύχτα να κορνάρω και να του παίζω τα φώτα …
Χαμπάρι δεν πήρε …
Πιο κάτω το κατάλαβε ότι το πέρασε και αφού κάναμε έναν κύκλο φτάνουμε σε μια απόμερη αγροικία που για να πάς είχες ένα ευτυχώς στρωμένο χωματόδρομο …
Και με το που κατεβαίνουμε από τις μηχανές συναντάμε ένας ωρυόμενο Ιταλό που έμοιαζε με μαφιόζο που είχε βγει μέσα από ταινία του Νονού !!!
Η γυναίκα του προσπαθούσε να επικοινωνήσει με εμάς και παράλληλα να τον καλμάρει και αυτός τόσο ανέβαζε στροφές …
Έφευγε μακρυά μας, ξαναγύρναγε κάνοντας χειρονομίες τα έχωνε σε εμάς και στην γυναίκα του στα Ιταλικά και ξανά έφευγε !!!
Και αυτό συνεχίστηκε για αρκετή ώρα …
Η όλη σκηνή θα μπορούσε να ήταν σε μια από τις παραπάνω ταινίες και η κατάληξη να είναι με κάποιους σε ένα πορτμπαγκάζ αυτοκινήτου με μια έξτρα τρύπα στο κρανίο τους, ή πεταμένοι σε μια λίμνη με ένα βαρίδι από τσιμέντο δεμένο στα πόδια …
Εκεί παραδέχτηκα τις διαπραγματευτικές ικανότητες του Αντώνη !!! Θα μπορούσε να έχει κάνει λαμπρή καριέρα στην πολιτική !!!
Από εδώ το πήγε από εκεί το πήγε κατάφερε και τον κάλμαρε και στο τέλος βγάζαμε και φωτογραφίες μαζί αγκαλιά !!!
Κάτι τέτοιες σκηνές είναι το αλατοπίπερο σε ένα ταξίδι που όταν τις θυμάσαι αργότερα γελάς, αλλά εκείνη την στιγμή κινδυνεύαμε στις έντεκα το βράδυ να μείνουμε χωρίς ένα μέρος να κοιμηθούμε …
Τέλος καλό όλα καλά …
Κάνα μισάωρο πιο μετά ήρθαν και υπόλοιποι που δεν μπορούσαν να πιστέψουν αυτό που τους περιγράφαμε …
Όλο το διάστημα που περιμέναμε τα παιδιά να έρθουν και αφού ο Αντώνης τον είχε μαλακώσει, καθόμασταν σε ένα τραπέζι κάτω από ένα υπόστεγο και στην αρχή μας κοίταγε με ένα διαπεραστικό βλέμμα, λες και μας μέτραγε και ήθελε να δει πώς θα μας ξεκάνει …
Στην πορεία ο Αντώνης τον μαλάκωσε ακόμα περισσότερο και από ένα άγριο μαφιόζο μεταμορφώθηκε σε ένα συμπαθή συνταξιούχο …
Με το που ήρθαν τα παιδιά έκατσαν και αυτοί στην περίεργη παρέα μας και συνεχίσαμε την κουβέντα και τα γέλια, λίγο στα Ιταλικά, λίγο στα Αγγλικά λίγο στην νοηματική η κουβέντα γίνονταν …
Τα παιδιά πάντως δεν παρέβλεψαν να μας ευχαριστήσουν και όλοι μαζί πήγαμε στο διαμέρισμα το οποίο ήταν απλά καταπληκτικό, το καλύτερο που μείναμε σε όλο το ταξίδι …
Μετά την ένταση της ημέρας και ιδιαίτερα των τελευταίων ωρών τα βλέφαρα δεν άργησαν να κλείσουν και να βυθιστούμε σε έναν βαθύ χαλαρωτικό ύπνο όπου ο Μορφέας μας πήρε και συνεχίσαμε το ταξίδι μας μαζί του …
Άλλο ένα πρωί ξημερώνει στην Ιταλία με καραβίσιο καφεδάκι και πρωινό με διάφορα μπισκότα ….
Το μυαλό μου τριβίλιζε ο ήχος από τον πίσω τροχό, προσπαθούσα να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη πίνοντας το πρωινό καφέ και προσπαθώντας να ξυπνήσω …
Στην τελική είμαι στην Μέκκα της Moto Guzzi ότι και να είναι η λύση θα βρεθεί, με τον Α η τον Β τρόπο …
Σιγά, σιγά ξυπνούν και οι υπόλοιποι και με την πρώτη ευκαιρία κατεβαίνουμε κάτω με τον Αντώνη και τον Γιώργο και μετά από ένα σύντομο έλεγχο με το φώς της μέρας ανακαλύπτουμε ότι τα πίσω τακάκια θέλουν αλλαγή, δεν έχουν κάνει ούτε 5.000 χλμ από την αλλαγή τους !!!
Ο Γιώργος με ενημερώνει σαν πιο παλιός κάτοχος ότι τα πίσω τακάκια τα “τρώει” γρήγορα !!!
Το καλό της υπόθεσης είναι ότι ο Γιώργος κουβαλάει και εργαλεία αλλά και τακάκια …
Για άλλη μια φορά πιάστηκα απροετοίμαστος !!!
Ο Αντώνης αναλαμβάνει μαζί με το Γιώργο τις εργασίες και σε σύντομο χρονικό διάστημα γίνεται η αλλαγή και η Βέρα σταματάει να διαμαρτύρεται ….
Για την σημερινή ημέρα είχαμε κανονίσει και συμφωνήσει οι περισσότεροι να κάνουμε μια βόλτα στους ορεινούς όγκους πάνω από το Μαντέλο και την λίμνη Κόμο …
Αφού ετοιμαστήκαμε όλοι καβαλήσαμε τα περήφανα άτια μας και ξεκινήσαμε …
Η μέρα ήταν καταπληκτική καμία σχέση με την χθεσινή νεροποντή …
Το τοπίο καταπληκτικό, η διαδρομή επίσης …
Την ίδια ιδέα με εμάς είχαν και αρκετοί άλλοι επισκέπτες/ταξιδευτές, οπότε οι χαιρετούρες έδιναν και έπαιρναν …
Σταματήσαμε στην παραλίμνια πόλη Μπελλάνο για καφέ και τελικά κάτσαμε και για φαγητό μιας και είχε μεσημεριάσει και εννοείται ότι το συνοδεύσαμε και με παγωτό …
Εκεί έπεσε και η ιδέα δεν πεταγόμαστε και μέχρι την Ελβετία μιας και είναι δίπλα …
Οπότε πήραμε τον δρόμο για το Σεν Μόριτζ στο οποίο τελικά δεν φτάσαμε …
Παράδοξως μέχρι στιγμής είχαμε μόνο ένα χάσιμο και αυτό μετά το φαγητό …
Η διαδρομή καταπληκτική με πολλά ενδιαφέροντα σημεία για στάση αλλά και οδηγικά …
Στα σύνορα δεν υπήρχε κίνηση και απλά πέρναγες χωρίς κανένα έλεγχο …
Φτάνουμε στην λίμνη Sils και στο φημισμένο εστιατόριο Murtarol όπου σταματάμε και για φωτογραφίες …
Η όποια συζήτηση να κάτσουμε για φαγητό δεν ευδοκίμησε καθώς και το να συνεχίσουμε προς το Σεν Μόριτζ μίας και η ώρα ήταν περασμένη και τα δέκα χιλιόμετρα που θέλαμε αν πάμε και αλλά τόσα για να γυρίσουμε καθώς και χρόνος που θα περνάγαμε για να κάνουμε μια στάση εκεί θα σήμαινε ότι θα μας έπιανε το βράδυ και θα κατεβαίναμε το πάσσο del Majoja στα σκοτάδια …
Ήταν και το πρώτο χατήρι που χαλάσαμε στον Αντώνη που ήθελε να το επισκεφθεί …
Αρχίζουμε την επιστροφή κάνοντας και κάποιες στάσεις για φωτογραφίες μαζί με τον Γιώργο …
Βρίσκουμε τους υπόλοιπους να μας περιμένουν στο ξενοδοχείο Maloja Kulm για να κάνουμε μαι στάση για καφέ τον οποίο συνοδεύσαμε και με μια ποικιλία γλυκών …
Βέβαια όταν μας ήρθε ο λογαριασμός και αν θυμάμαι καλά πληρώσαμε 25 ευρώ έκαστος για ένα εσπρέσο και ένα cheese cake μας έκατσε λίγο βαρύς …
Στο ξενοδοχείο η σερβιτόρα η οποία ήταν τελικά από κάποια χώρα των Βαλκανίων είχε κάνει ένα πέρασμα για αρκετά χρόνια από την Ελλάδα είχε παντρευτεί εκεί, αλλά η κρίση των περασμένων ετών τους οδήγησε να μετοικίσουν στην Ελβετία, οπότε πιάσαμε και την κουβέντα …
Πάντως το επίπεδο καθαριότητας και των υπηρεσιών προς τον πελάτη ήταν κατά πολύ ανώτερο από την φθηνότερη Ιταλία !!!
Άλλο επίπεδο και ας τους χώριζαν ελάχιστα χιλιόμετρα …
Ξεκινήσαμε την κατέβασμα του Passo del Maloja με τον ήλιο να δύει και την θερμοκρασία να πέφτει …
Είχαμε απλωθεί και ο καθένας κατέβαινε με τον ρυθμό που ήθελε …
Η νύχτα μας έπιασε στην Ιταλία και συνεχίσαμε χωρίς να σταματήσουμε μέχρι το Λέκκο αφού προσπεράσαμε το Μαντέλο ντελ Λάριο για να κάνουμε μια στάση σε σούπερ μάρκετ για να αγοράσουμε προμήθειες …
Ευτυχώς σε όλη αυτή την διαδρομή δεν χαθήκαμε …
Αλλά το γεγονός ότι δεν είχαμε όλοι τον ίδιο στόχο σε αυτό το ταξίδι ήταν παραπάνω από εμφανές …
Ξαμολυθήκαμε λοιπον στο σούπερ μάρκετ και είδα ότι ο καθένας απλά ψώνιζε για τον εαυτό του καμία αίσθηση ότι ήμαστε μια παρέα και πάρουμε όλοι μαζί κάτι για αργότερα το βράδυ η το πρωί …
Με αποτέλεμα αρκετοί από εμάς να πάρουμε παρόμοια προϊόντα …
Επίσης αποθηκευτικό χώρο στις μηχανές είχε μόνο ο Γιώργος και ο Αντώνης …
Φτάνουμε στο Μαντέλο, παρκάρουμε τις μηχανές και κατευθυνόμαστε προς το κέντρο της πόλης το οποίο είχε μετατραπεί σε συναυλιακό χώρο …
Ωραία ατμόσφαιρα, ωραίες μουσικές …
Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν άνω τον 50 !!!
Ακούσαμε τις μουσικές μας φάγαμε κάτι πρόχειρο και όταν η κούραση ήταν παραπάνω από εμφανής σε όλους μας επιστρέψαμε για ύπνο ….
Ο Στέλιος είχε ξεκινήσει ηδη το ταξίδι της επιστροφής και το δικό μας θα ξεκίναγε την επόμενη μέρα …
Πρωινό ξύπνημα για όλους και αρχίζει η αναζήτησή για κούπες και κάποιο μπρίκι η κατσαρολάκι γι ανά βράσουμε νερό για ένα καραβίσιο νες καφέ …
Αφού και αυτός ο στόχος επιτεύχθηκε, φάσμα και για πρωινό ότι είχαν μαζί μας και ετοιμαστήκαμε να πάμε στο Mandelo del Lario …
Καβαλήσομε τις μηχανές μας και κατευθυνθήκαμε προς την γή των προγόνων της Μπελάς καθώς και των άλλων Moto Guzzi της παρέας …
Μετά από ένα 20λεπτο περίπου σε ωραία επαρχιακή διαδρομή φτάνουμε και γίνεται ένας χαμός μηχανές παντού καθώς και κόσμος …
Όλη η πόλη έπαιρνε μέρος σε αυτή την εκδήλωση όπου και να κοίταζες έβλεπες κατά κύριο λόγο μηχανές Moto Guzzi και όλα τα καταστήματα πούλαγαν κάτι απο την μάρκα ….
Βρίσκουμε να παρκάρουμε και κατευθυνόμαστε προς το εργοστάσιο και το μουσείο της Moto Guzzi με την διάσιμη κόκκινη πόρτα …
Η ουρά ήταν μεγάλη αλλά αφού φτάσαμε μέχρι εδώ δεν υπήρχε περίπτωση να μην μπούμε μέσα …
To καταφέραμε και μπροστά στα μάτια μας εκδηλώθηκε μια μοτοσυκλετιστική ιστορία 100 ετών !!!
Δεν ξέραμε τι να προτοκοιτάξουμε και τι να χαζέψουμε …
Ποίος έβαλε την μύτη πρώτος σε μηχανή;
Σίγουρα δεν ήταν η Suzuki με το DR BIG
(Όταν η Ducati δεν έφτιαχνε μηχανάκια)
Μετά από αρκετή ώρα τα καταφέραμε και ολοκληρώσαμε την περιήγηση μας στο μουσείο βγήκαμε έξω και κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο της παραλίμνιας πόλης για να παρακολουθήσουμε τα υπόλοιπα δρώμενα …
Ακολούθησαν στάσεις σε διάφορα μαγαζιά για διάφορα ψώνια με το πιο γνωστό να είναι του Agostini ..
Σιγά σιγά αλλά σταθερά κατευθυνόμασταν προς το κέντρο της πόλη ….
Τα στομάχια μας είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται έντονα …
Αλλά οι διαπραγματεύσεις για το που θα πάμε να φάμε αποδείχτηκαν χειρότερες και από την επίλυση του Κυπριακού και όπως και το Κυπριακό δεν έχει λυθεί έτσι και εμείς δεν καταφέραμε να συνεννοηθούμε για το που και τι θα φάμε, οπότε όλοι καταλήξαμε σε κάτι του ποδαριού καθώς και σε ένα παγωτό προσπαθώντας να πνίξουμε την πείνα μας …
Στην παρέα μας είχε προστεθεί και άλλος ένας Έλληνας ο Τάσος παλιός Guzzisti που μας ενημέρωσε για ενδιαφέρουσες διαδρομές στην γύρω περιοχή και αποφασίσαμε να κάνουμε μαζί τον γύρω της λίμνης, της μισής τελικά, του πιο αξιόλογου κομματιού …
Φτάνουμε στο φέρι που θα μας πέρναγε απέναντι και περιμένουμε να έρθει για να μας περάσει απέναντι, η διαδρομή μέχρι στιγμής ήταν πάρα πολύ όμορφη και συνεχώς συναντούσαμε γκρουπάκια με μηχανές …
Οι χαιρετούρες έδιναν και έπαιρναν και υπήρχε μια ωραία γιορτινή ατμόσφαιρα …
Είχαμε παρκάρει τις μηχανές και περιμέναμε να έρθει η σειρά μας να επιβιβαστούμε μόλις το φέρι ερχόταν …
Μια Ιταλίδα αστυνομικός προσπαθούσε να διευθέτηση την κίνηση και μας στρίμωξε όσο περισσότερο μπορούσε ώστε να υπάρχει χώρος για τα οχήματα και τις μηχανές που θα άφηνε το φέρι να περάσουν …
Εννοείτε ότι δεν υπήρχε ούτε ένας χωρίς κράνος και μου έκανε μεγάλη εντύπωση ότι έπρεπε να βάλουμε το κράνος για να μπούμε στο φέρι αλλιώς κινδυνεύαμε να φάμε κλήση από τα όργανα της τάξης …
Η Βόλτα με το φέρι δεν κράτησε πολύ αλλά ο καιρός μας είχε κάνει το χατήρι και ήταν καταπληκτικός …
Τόσο το Mandela del Lario όσο και όποια άλλη πόλη στην λίμνη του Κόμο είναι πανέμορφα …
Φτάνουμε απέναντι και μετά από μια σύντομη διαδρομή σταματάμε λόγω κίνησης και όταν τελικά καταφέρνουμε να περάσουμε διαπιστώνουμε ότι ο λόγος της κίνησης ήταν ένα ατύχημα που είχε μια νεαρή κοπέλα με ένα σκούτερ …
Δεν σταματήσαμε, υπήρχε είδη αρκετός κόσμος που την βοηθούσε …
Λίγο πιο κάτω σταματήσαμε για καφέ και να χαιρετίσουμε τον φίλο Τάσο καθώς αυτός θα συνέχιζε προς Μιλάνο …
Αφού ήπιαμε τον καφέ μας συνεχίσαμε την πορεία μας γύρω από την πανέμορφη λίμνη, αφήσαμε και τον Στέλιο στο ξενοδοχείο του που ήταν από την απέναντι πλευρά της λίμνης σε σύγκριση με εμάς, ο Στέλιος θα ερχόνταν αργότερα να μας βρει …
Το σκοτάδι μας βρήκε στην πόλη του Κόμο να ψάχνουμε να βρούμε να κάτσουμε κάπου να φάμε …
Το μαγαζί που επιλέξαμε να κάτσουμε τελικά ήθελε να έχουμε κάνει κράτηση και εκεί που καθόμαστε και συζητάμε που να πάμε κτλ ..
Ακούμε πίσω μας να μας μιλάνε στα Ελληνικά, σπαστά μεν αλλά Ελληνικά …
Γυρνάμε και βλέπουμε τον Φράνκο, ο οποίος τα τελευταία 30 χρόνια επισκέπτεται ανελλιπώς κάθε χρόνο την Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Σαμοθράκη …
Μας προσκαλεί στο απέναντι μαγαζί που κάθονταν με την παρέα του τους οποίους σηκώνει από το τραπέζι χωρίς πολλά πολλά για να κάτσουμε εμείς …
Εν το μεταξύ είχε έρθει και ο Στέλιος και τελικά ανακαλύπτει ότι έχουν κοινό γνωστό με τον Φράνκο…
Τι μικρός που είναι ο κόσμος τελικά !!!!
Παραγγέλνουμε την σπεσιαλιτέ του μαγαζιού, καρμπονάρα …
Η οποία ήταν όνειρο, ένα ταξίδι από μόνη της …
Συζητάγαμε με τον Φράνκο για αρκετή ώρα μας κέρασε και τις μπύρες και δώσαμε ραντεβού πλέον στην Ελλάδα …
Επιστρέφουμε στις μηχανές και πάνω που ετοιμαζόμαστε αν φύγουμε ανοίγουν οι ουρανοί !!!
Η νυχτερινή μπόρα έπιασε όλον το κόσμο απροετοίμαστο και όλοι μαζί ψάχναμε κάπου να προστατευθούμε από την καταιγίδα …
Τελικά καταλήξαμε όλοι πάλι πίσω στο μαγαζί που είμασταν πριν μέχρι να περάσει η μπόρα …
Κάποια στιγμή η βροχή έκοψε και ο κόσμος άρχισε να βγαίνει δειλά δειλά έξω σαν τα σαλιγκάρια …
Επιστρέψαμε στις μηχανές φορέσαμε αδιάβροχα και ξεκινήσαμε την επιστροφή προς το σπίτι που μέναμε …
Η διαδρομή δύσκολη λόγω της βροχής και της κούρασης της ημέρας …
Λόγω του ψιλόβροχου δεν μπορούσα να φορτίσω το κινητό οπότε σύντομα έμεινα από μπαταρία και εκεί φάνηκε για άλλη μια φορά ότι το κινητό δεν είναι η καλύτερη λύση για gps όταν οι συνθήκες είναι δύσκολές και εγώ πιάστηκα απροετοίμαστος …
Ήταν ίσως η μοναδική φορά που δεν χαθήκαμε φτάσαμε αργά στο μέρος της διαμονής μας και παρκάραμε τις μηχανές …
Η Βέρα έκανε έναν θόρυβο από τον πίσω τροχό …
Το συζητήσαμε λίγο καταλήξαμε ότι μάλλον θέλει πίσω τακάκια αλλά το αφήσαμε για την άλλη μέρα το πρωί να το δούμε καλύτερα …
Καθήσαμε λίγο στο καθιστικό – τραπεζαρία – δωμάτιο του Φώτη και σιγά σιγά ένας ένας αποσυρθήκαμε όλοι στα κρεβάτια μας …
Πρωινό ξύπνημα, ετοιμάζομαι και κατεβαίνω στο εστιατόριο για πρωινό, ο μπουφές ήταν πλούσιος και τον επισκέφτηκα δύο φορές και φεύγοντας πήρα και ένα φλυτζάνι καφέ για να τον πιώ με την ησυχία μου στο δωμάτιο.
Φορτώνω την Βέρα που με περίμενε με ανυπομονησία να συνεχίσουμε το ταξίδι προς τα πάτρια εδάφη της.
Βγαίνω στο παραλιακό μέτωπο και παρόλο που είναι σχετικά νωρίς ο κόσμος έχει αρχίσει να πηγαίνει στην παραλία!
Η Πεσκαρα είναι μια παραλιακή πόλη με μεγάλες οργανωμένες παραλίες με πολύχρωμες ομπρέλες σε πολλές σειρές όπως τις είχα δει σε ταινίες.
Οδηγάω σιγά χαζεύοντας, έχω χρόνο μπροστά μου οπότε δεν βιάζομαι.
Βγαίνω στην εθνική τους και κατευθύνομαι προς Ανκόνα, έχει αρκετή κίνηση, μας πήρε ένα δίωρο να φτάσουμε στην Ανκόνα.
Κατευθύνομαι προς το λιμάνι και ψάχνω να βρω ένα καφέ να περιμένω την υπόλοιπη παρέα.
Τελικά αράζω σε ένα μικρό καφέ που είναι προς την έξοδο του λιμανιού, έχει ένα μικρό υπόστεγό με ξύλινους πάγκους, παίρνω ένα διπλό εσπρέσο και ένα μπουκάλι νερό και κάθομαι σε ένα τραπεζάκι δίπλα από τα ψαροκάικα και περιμένω τα υπόλοιπα παιδιά.
H ώρα περνάει σχετικά γρήγορα, λίγο να μιλήσεις με τους αγαπημένους λίγο να χαζέψεις και πριν το καταλάβω μηχανές περνάνε από μπροστά μου, δεν το ήξερα το έμαθα αργότερα ότι ήταν φίλοι που ταξίδευαν προς το Μαρόκο.
Αμέσως μετά αρχίζουν να καταφθάνει και η δική μου παρέα, αρχίζω να μετράω μηχανές, μία, δύο, τρεις, εφτά …
Επ, τί έγινε εδώ;
Πέντε περίμενα 7 ήρθαν!
Ο Αντώνης με ένα BMW GS1100.
Ο Γιώργος με ένα Moto Guzzi v85TT
Ο Μιχάλης με ένα Honda Rebel 500
Ο Φώτης με ένα Moto Guzzi V7
Ο Στέλιος με ένα Moto Guzzi Griso
Μαζί τους ήρθε και άλλο ένα Moto Guzzi V7 καθώς και ένα Triumph Bonneville, με τα οποία ταξίδευε μια οικογένεια …
Τα 2 μεγάλα παιδιά είχαν πάρει μαζί τους γονείς τους! Και θα έκαναν παρόμοιο ταξίδι, γνωρίστηκαν με τα υπόλοιπα παιδιά στο καράβι.
Πολύ τους χάρηκα, αν και το να τους βλέπω γυμνούς από προστατευτικό εξοπλισμό με στεναχώρησε ταυτόχρονα!
Πέρα από κράνος τίποτα άλλο!
Ευτυχώς το ταξίδι τους ολοκληρώθηκε χωρίς απρόοπτα.
Με το που ήρθαν τα παιδιά έγινε ένας μικρός χαμός, άλλος ήθελε να αλλάξει μιας και δεν πρόλαβε στο καράβι, άλλος ήθελε καύσιμα, άλλος καφέ, άλλος να ξεκινήσει το ταξίδι …
Έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις μιας και εγώ γνώριζα μόνο τον Αντώνη και τον Φώτη!
Ο Αντώνης πρότεινε να πάμε σε ένα καφέ που γνώριζε στην κορφή του λόφου, συμφώνησε και η υπόλοιπη παρέα και ξεκινήσαμε…
Η καλή μέρα από την αρχή φαίνεται!
Πρίν καλά καλά ξεκινήσουμε χαθήκαμε μεταξύ μας…
Τελικά καταφέραμε και βρεθήκαμε και άρχισε η αναζήτησή του καφέ το οποίο τελικά είχε κλείσει!
Ανεβήκαμε στην κορφή του λόφου μετά από γρήγορη σχετικά διαβούλευση και τον κατεβήκαμε πάλι για αναζήτησή ενός μέρους να κάτσουμε για καφέ …
Μετά από κάποια μπρος πίσω, η “οικογένεια” μας αποχαιρετά και συνεχίζει τον δρόμο της.
Εμείς συνεχίσαμε την αναζήτηση ενός καφέ που να μας αρέσει …
Τελικά βρήκαμε ένα στο κέντρο, σβήσαμε την δίψα μας με χυμούς και καφέδες και σχετικά σύντομα ξεκινήσαμε προς τον προορισμό μας για αυτή την μέρα που είναι η πόλη της Μόντενα.
Ο Αντώνης μπροστά, εγώ τελευταίος και μπροστά μου ο Γιώργος.
Η επιλεγμένη διαδρομή προβλέπει Εθνική οδό για το μεγαλύτερο μέρος της.
Ο Γιώργος που έχει στο πρόσφατο παρελθόν πληρώσει αρκετά χρήματα σε κλήσεις από προηγούμενο ταξίδι στην Ιταλία πηγαίνει με τα όρια ταχύτητας ο Αντώνης κρατάει ένα σταθερό ρυθμό ελαφρώς πιο γρήγορο από τα όρια, σε σύντομο χρονικό διάστημα το κονβόι είχε σκορπίσει …
Στάση για ανεφοδιασμό και συνεχίζουμε την πορεία μας, έχει αρκετή κίνηση και οι Ιταλοί οδηγούν πολύ επιθετικά, θέλει πολύ προσοχή και κουράζει …
Επόμενη στάση σε πάρκινγκ της εθνικής για τσιγάρο για όποιους καπνίζουν και με την ευκαιρία έλεγχος στην στάθμη λαδιού της Βέρας και όπως το περίμενα ήθελε 2-3 τζούρες για να φτάσει στο max ο δείκτης.
Πρώτη φορά της προσθέτω λάδι αλλά έχει προηγηθεί ένα “ταξίδι” αστραπή στην Λαμία που δεν έπεσε κάτω από τα 150, καθώς και η άνοδος μέχρι την Ηγουμενίτσα σε επίσης παρόμοιους ρυθμούς …
Συνεχίζουμε την πορεία μας και επιτέλους στο ύψος της Μπολόνια αφήνουμε πίσω μας την εθνική οδό και πιάνουμε τους επαρχιακούς.
Τα τοπία όμορφα αλλά η μυρωδιά της νωπής κοπριάς όχι και ότι πιο ευχάριστο !!!
Ο καιρός έχει αρχίσει να κλείνει και σε σύντομο χρονικό διάστημα οι πρώτες σταγόνες άρχισαν να πέφτουν …
Κατευθυνόμασταν κατευθείαν πάνω στην κακοκαιρία!
Δεν έβλεπα όμως την πρόθεση από τους υπόλοιπους να σταματήσουν να βάλουμε αδιάβροχα!!!
Ανάβω αλάρμ και πιάνω στην άκρη στο πρώτο άνοιγμα, φοράω τα αδιάβροχα και συνεχίζω για να προλάβω τους υπόλοιπους …
Τους βλέπω στην άκρη του δρόμου να με περιμένουν καθώς είχαν ανησυχήσει που είχα μείνει πίσω …
Με βλέπουν με τα αδιάβροχα και το σκέφτονται για λίγο να φορέσουν και αυτοί τα δικά τους η όχι.
Ο καιρός δεν τους άφησε και πολλά περιθώρια μίας και είχε ηδη ξεκινήσει να βρέχει …
Οπότε όλοι φόρεσαν τα αδιάβροχα τους και ξεκινήσαμε.
Ένας λυσσασμένους αέρας σε συνδυασμό με την βροχή που μας μαστίγωνε αλύπητα καθώς και το σκοτάδι που έπεφτε έκανε την οδήγηση δύσκολη.
Οι ρυθμοί μας είχαν πέσει και θα καθυστερούσαμε για να κάνουμε check in στο ξενοδοχείο οπότε ο Αντώνης φέυγει μπροστά για να προλάβει να φτάσει πριν κλείσει η ρεσεψιον.
Μετά από λίγο βλέπω και τον Φώτη να ανοίγει και να τον ακολουθεί …
Μένω εγώ με τον Γιώργο τον Μιχάλη και τον Στέλιο.
Σε κάποιο κυκλικό κόμβο βγαίνω σε λάθος έξοδο!
Σταματάω και παίρνω τηλέφωνο τον Γιώργο να μην με περιμένουν και θα τους βρω.
Αφού κατάφερα να βρω τον δρόμο μου συνεχίζω και σύντομα συναντώ τους υπόλοιπους στο ξενοδοχείο.
Τελικά ο Γιώργος με τους υπόλοιπους είχε φτάσει πριν τον Αντώνη και τον Φώτη μίας και αυτοί χάθηκαν.
Ολοκληρώνουμε το check-in και πηγαίνουμε σε ένα εστιατόριο δίπλα απο το ξενοδοχείο.
Εγώ θα κοιμηθώ με τον Φώτη, ο Στέλιος μόνος του και οι άλλοι τρεις αγκαλίτσα.
Το δείπνο ήταν ικανοποιητικό αν και η συνεννόηση ήταν προβληματική κάτι που το είδα σχεδόν παντού στην Ιταλία αν δεν ξέρεις Ιταλικά θα πρέπει να συνεννοηθείς με λίγο νοηματική, λίγο Αγγλικά, λίγο Ελληνικά, λίγο Ιταλικά ή σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα ξέρεις και θα πάρεις κάτι στο περίπου …
Η μέρα η μάλλον καλύτερα η νύχτα κλείνει με γέλια και κουβέντες για να γνωριστούμε καλύτερα και να σπάσει ο πάγος.
Και στην πληρωμή του δείπνου φάνηκε ότι δεν είχαμε δέσει σαν παρέα ακόμα και ίσως και να μην δέναμε όταν αρχίσαμε να μετράμε πόσες μπυρες ήπιε ο καθένας για να βγάλουμε τον λογαριασμό …
Επιστροφή στο δωμάτιο, ένα γρήγορο ντουζ και βουτιά στο κρεβάτι …
Η μέρα ήταν δύσκολη όποτε με το που πέσαμε στα κρεβάτια μας αποκοιμηθήκαμε χωρίς πολλά πολλά.
4η ημέρα ταξιδιού 3η ημέρα στην Ιταλία
07:00 το πρωί και το ξυπνητήρι αρχίζει να χτυπά και να προσπαθεί να με ξυπνήσει το κλείνω και σηκώνομαι απρόθυμα …
Ντύνομαι βιαστικά και κατεβαίνω κάτω στο εστιατόριο που ευτυχώς είχε μόλις ανοίξει και παίρνω δύο καφεδάκια και μερικά κρουασάν και επιστρέφω στο δωμάτιο η μάλλον καλύτερα προσπαθώ να επιστρέψω στο δωμάτιο ….
Για να ανοίξει η πόρτα του ξενοδοχείου έπρεπε να εισάγεις ένα κωδικό αλλά επειδή κουβάλαγα καφέδες κρουασάν κτλ έπρεπε να αφήσω κάπου τον ένα καφέ να βάλω τον κωδικό και μέχρι να πάρω και τον δεύτερο καφέ είχε περάσει ο χρόνος και η πόρτα ξανά κλείδωνε ….
Το δοκίμασα 2-3 φορές χωρίς επιτυχία, ένιωθα σαν σε ταινία με τον Mr. Bean!!!
Τελικά την λύση την έδωσε ο Φώτης …
Αναγκάστηκα να τον πάρω τηλέφωνο και κατέβηκε και μου άνοιξε …
Ανεβήκαμε στο δωμάτιο, ήπιαμε τον καφέ μας, φάγαμε το πρωινό μας και αρχίσαμε να ετοιμάζουμε τα πράγματα μας …
Εν τω μεταξύ ο καιρός είχε αρχίσει να ανοίγει και ο βροχερός καιρός έδωσε την θέση του σε έναν λαμπρό ήλιο που άρχισε να ξεπροβάλει δειλά δειλά.
Κατεβάσαμε τα πράγματα μας κάτω και αρχίσαμε να φορτώνουμε τα μηχανάκια μαζί με τους υπόλοιπους.
Σύμφωνα με το πρόγραμμα που είχαμε βγάλει από το προηγούμενο βράδυ θα κάναμε μια στάση πρώτα στο μουσείο της Φεράρι και μετά θα συνεχίζαμε την διαδρομή μας …
Θέλαμε να περάσουμε και από το αντίστοιχο της Λαμποργκίνι αλλά δεν προλαβαίναμε …
Ξεκινάμε με προορισμό το μουσείο και αμέσως αρχίζουμε να αδιαφορούμε ο ένας για τον άλλο που είναι αν μας ακολουθεί έστω να ρίξουμε μια ματιά στον καθρέπτη μας …
Ένα φανάρι το πέρασα με βαθύ βαθύ κόκκινο για να μπορέσω να ακολουθήσω τους υπόλοιπους, ακόμα και αυτή την στιγμή εύχομαι και ελπίζω να μην είχε κάμερα …
Φτάνουμε στο μουσείο ο Φώτης με τον Μιχάλη δεν τους ενδιαφέρει να μπούν οπότε κάθονται και φυλάνε τα πράγματα των υπόλοιπων.
Όσον αφορά το μουσείο το μόνο που δεν είχε ήταν μοντέλα πριν το πόλεμο αλλά σίγουρα αξίζει τον κόπο να κάνεις μια στάση αν βρεθείς στην πόλη της Μόντενα!!!
Αριστουργήματα μιας ξεχασμένης τέχνης, της τέχνης του να φτιάχνεις οχήματα με προσωπικότητα …
Βγαίνουμε από το μουσείο εντυπωσιασμένοι και βρισκόμαστε μέσα σε μια κινέζικη λαοθάλασσα …
Ευτυχώς προλάβαμε και είχαμε μπεί στο μουσείο πριν από αυτούς …
Ξεκινάμε και συνεχίζουμε την πορεία μας βόρεια κάνοντας μια στάση για έναν παραποτάμιο καφέ στην Μάντοβα την οποία δυστυχώς δεν είχαμε τον χρόνο να την επισκεφτούμε …
Η μέρα μέχρι στιγμής ηλιόλουστη και με σχετικά υψηλή θερμοκρασία με το που επιστρέφουμε στις μηχανές αρχίζει να ψιχαλίζει και σε σύντομο χρονικό διάστημα ανοίγουν οι ουρανοί …
Φοράμε τα αδιάβροχα μας βρίζοντας τον καιρό και την τύχη μας και ξεκινάμε επόμενη σχεδιασμένη στάση στο σπίτι της Ιουλιέτας στην Βερόνα.
Ευτυχώς τα σύννεφα κινούνται αντίθετα από εμάς και σύντομα η βροχή σταματάει και εμείς είμαστε με τα αδιάβροχα να αισθανόμαστε λες και έχουμε μπεί σε σάουνα …
Ο Αντώνης σταματάει πρώτος και τα βγάζει οι υπόλοιποι συνεχίζουμε να τα φοράμε μιας και ήταν ακόμα βρεγμένα και θέλαμε να στεγνώσουν πριν τα μαζέψουμε, οπότε λέμε να κάνουμε μια στάση λίγο αργότερα …
Συνεχίζουμε αφήνοντας τον Αντώνη πίσω να τακτοποιεί τα αδιάβροχα του …
Στην πρώτη διασταύρωση που αλλάζουμε πορεία σταματάω και περιμένω τον Αντώνη οι υπόλοιποι συνεχίζουν …
Ο Αντώνης μετά από λίγο έρχεται και συνεχίζουμε μαζί μέχρι που δεν άντεξα να φοράω άλλο τα αδιάβροχα του λέω να συνεχίσει και θα βρεθούμε στην Βερόνα.
Σταματάω βγάζω τα αδιάβροχα και συνεχίζω και εγώ προς το σπίτι της Ιουλιέτας …
Φτάνω Βερόνα, μπλέκω λίγο στους πεζόδρομους του κέντρου της ιστορικής πόλης και είμαι εγώ με την μηχανή ανάμεσα στον κόσμο προσπαθώντας να βρω μια διέξοδο …
Μόλις τα καταφέρνω σταματάω και παίρνω τηλέφωνο τον Γιώργο που είχε hands free για να δώ που βρίσκονται και οι υπόλοιποι, τελικά είχαν χαθεί λίγο και τώρα έφταναν στην Βερόνα, τους στέλνω την τοποθεσία μου μιας και είχε χώρο και για αυτούς να παρκάρουν και τους περιμένω…
Μετά από σύντομο χρονικό διάστημα φτάνουν όλοι εκτός από τον Αντώνη που είχε κάνει μια στάση για φωτογραφίες.
Μετά από λίγο φτάνει και ο Αντώνης και αρχίζουμε να περιπλανιόμαστε στο ιστορικό κέντρο φτάνουμε στο σπίτι της Ιουλιέτας όπου γίνεται ο κακός χαμός και τελικά καταλήγουμε να τρώμε πίτσα …
Πολύ όμορφη πόλη και σίγουρα αξίζει να την επισκεφτείς και να κάτσεις κάποιες μέρες να την γυρίσεις …
Μετά το φαγητό έχει στάση για παγωτό το οποίο ήταν εξαιρετικό και συνεχίζουμε την πορεία μας με προορισμό ένα χωριό μερικά χιλιόμετρα από την λίμνη Κόμο …
Ο δρόμος έχει αρκετούς κυκλικούς κόμβους και το μικρό μας κονβόι δεν αργεί να διασπαστεί …
Ο πρώτος που χάνεται είναι ο Στέλιος τον παίρνω χαμπάρι τον φτάνω και τον οδηγώ στους υπόλοιπους και συνεχίζουμε πλέον όλοι μαζί την πορεία μας η έτσι νομίζω …
Αρχίζω να μας μετράω με κάθε ευκαιρία και ανακαλύπτω ότι ο Φώτης δεν είναι μαζί μας …
Αρχίζω να κορνάρω και να προσπερνάω τους υπόλοιπους μέχρι να φτάσω στον Αντώνη που ήταν πρώτος και να σταματήσει και αυτός …
Παίρνουμε τηλέφωνο τον Φώτη και έχει χαθεί και είναι και αγχωμένος μιας και δεν ξέρει που βρίσκεται, η επικοινωνία μεταξύ του Γιώργου και του Φώτη είναι απλά αδύνατη, δεν μπορεί να καταλάβει και να κατανοήσει ο ένας τον άλλο.
Επικοινωνώ με τον Φώτη και αρχίζει ένας μίνι μαραθώνιος να ηρεμίσει και να καταλάβει πως μπορεί να μας στείλει την τοποθεσία του ώστε να πάμε να τον συναντήσουμε …
Το άγχος τον έχει καταβάλει και η επικοινωνία δύσκολη, μετά από κάποιες προσπάθειες καταφέρνει και μας στέλνει το στίγμα του και ξεκινάω να πάω να τον συναντήσω …
Δέκα με δεκαπέντε λεπτά αργότερα τον βλέπω στην άκρη του δρόμου και συνεχίζουμε μαζί να συναντήσουμε τους υπόλοιπους που είχαν κάνει στάση σε ένα σουπερμάρκετ για ανεφοδιασμό …
Κάνουμε πρώτα μια στάση για ανεφοδιασμό σε καύσιμα και μετά πάμε να συναντήσουμε και τα υπόλοιπα παιδιά που μας περίμεναν με εφόδια σε νερό και τρόφιμα …
Μετά από μια σύντομη στάση συνεχίζουμε καθώς το σκοτάδι έπεφτε γύρω μας …
Ο Γιώργος κάθεται τελευταίος και εγώ μπροστά του και ενώ είχαμε πει να έχει τον νου του ο καθένας μας για αυτόν που έχει πίσω του σε σύντομο χρονικό διάστημα και αυτή η απόφαση καταστρατηγείται και μένω εγώ με τον Γιώργο μόνοι μας …
Αν θυμάμαι καλά ο Γιώργος ενημερώνει τον Αντώνη ότι θα συνεχίσουμε οι δυό μας και θα βρεθούμε στην χειρότερη στο σπίτι που έχουμε κλείσει για διανυκτέρευση για τις επόμενες μέρες.
Τα δύο V85TT λοιπον μένουν μόνα τους και ξεκινούν να καταπίνουν τα σκοτεινά χιλιόμετρα με κατεύθυνση την λίμνη Κόμο …
Ο Γιώργος μπροστά και εγώ να τον ακολουθώ …
Για κάποιο ανεξήγητο λόγο ενώ έχουμε κάνει μια στάση για να ξεμουδιάσουμε, βλέπουμε τα υπόλοιπα παιδιά να έρχονται!!!
Κάπως τα καταφέραμε και βγήκαμε μπροστά τους !!!
Για το υπόλοιπο της διαδρομής και μέχρι να φτάσουμε στο στον προορισμό μας δεν ξαναχαθήκαμε …
Η τελευταία πρόκληση της ημέρα η καλύτερα της νύχτας ήταν να βρούμε το σπίτι που θα μας φιλοξενούσε της επόμενες μέρες …
Μετά από αρκετό ψάξιμο και κάποια τηλέφωνα στον ιδιοκτήτη τα καταφέραμε αν και ψιλό απογοητευθήκαμε από το οίκημα και κυρίως από την έλλειψη Ίντερνετ ….
Χωριστήκαμε πάλι σε ζευγάρια, ο Γιώργος με τον Μιχάλη που ήταν αχώριστοι στο διπλό, εγώ με τον Αντώνη στο παιδικό σε κουκέτες, ο Αντώνης στο κάτω και εγώ στο πάνω κρεβάτι, ο Φώτης στον καναπέ και ο Στέλιος που θα τον φιλοξενούσαμε για ένα βράδυ σε φουσκωτό στρώμα στην κουζίνα …
Αφού διευθετήθηκαν τα της διαμονής αρχίσαμε ένας ένας να αποχωρούμε ….
Καταφέραμε και φτάσαμε όλοι μας και αυτό από μόνο του ήταν ένα κατόρθωμα!!!!
Η πρόταση από τον φίλο Αντώνη να πάω μαζί τους για τα 100 χρόνια της Moto Guzzι με έβαλε σε σκέψεις.
Μέχρι εκείνη την στιγμή πάλευα να βρω ένα κενό από την δουλειά και τις οικογενειακές υποχρεώσεις για να κάνω το πρώτο ταξίδι με την κόρη στο εξωτερικό αλλά όπως πάντα όταν σχεδιάζω κάτι ο Θεός γελάει.
Δεν μπορέσαμε να τα καταφέρουμε και το αναβάλαμε για τα Χριστούγεννα …
Tο σκεφτόμουν για κάνα δυό μέρες το γύρναγα από εδώ το γύρναγα από εκεί με βασάνιζε …
Από την μία ήθελα να πάω από την άλλη δεν ήθελα να πάω και μόνος.
Μερικές φορές όμως πρέπει να δέχεσαι τα πράγματα όπως έρχονται και να μην το πολυσκέφτεσαι!
Μιλάω με τον Αντώνη σχεδόν μια εβδομάδα πριν την αναχώρηση τους και τον ενημερώνω ότι θα ακολουθήσω!
30 Αυγούστου κλείνω τα εισιτήρια για αναχώρηση Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου για Μπάρι, και επιστροφή Τρίτη 13 από Ανκόνα, αποφάσισα να φύγω 2 μέρες νωρίτερα για να τριγυρίσω και λίγο μόνος μιας και οι συνήθειες δεν κόβονται.
Είμαι με την εντύπωση ότι θα φτάσω Τρίτη πρωί στο Μπάρι και θα πάω να συναντήσω τα υπόλοιπα παιδιά την Πέμπτη το πρωί στην Ανκόνα …
Το πρόγραμμα της εκδρομής έχει βγει και εγώ απλά θα ακολουθήσω τα παιδιά, εκτός από τις μέρες που θα είμαι μόνος μου…
Και κάπου εδώ αρχίζουν τα πράγματα να ανατρέπονται …
Οι υπόλοιποι τελικά θα είναι στην Ανκόνα Τετάρτη και όχι Πέμπτη έγινε μπέρδεμα με τις μέρες …
Αυτό μου δίνει μια μέρα να ανέβω από Μπάρι προς Ανκόνα και όχι δύο όπως υπολόγιζα …
Μικρό το κακό.
Μερικές μέρες πριν την αναχώρηση μας ανακοινώνει ο Γρηγόρης από την Κύπρο ότι δεν θα μπορέσει να ακολουθήσει λόγω προβλήματος στο V7 του, που δεν προλαβαίνει να αποκατασταθεί!!!
Να πώ την αλήθεια με βόλεψε η αποχώρηση του Γρηγόρη γιατί πήρα την θέση του στα ξενοδοχεία μιας και δεν είχα κάνει κάποια κράτηση μέχρι τότε …
Τα προγνωστικά του καιρού δίνουν βροχές για όλες τις μέρες που θα είμαστε εκεί, συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια, τι είναι λίγη βροχούλα;
Το αλατοπίπερο σε ένα ταξίδι …
Οι μέρες περνάνε το μηχανάκι είναι θεωρητικά έτοιμο και περιμένει την μόνη προσθήκη που είναι μια καινούρια ζελατίνα της ermax αλλά τελικά αν εξαιρέσεις το αισθητικό που μου αρέσει πιο πολύ δεν έκανε και πολλά πράγματα.
Αν ήμουν 10 πόντους πιο κοντός ίσως να ήταν αλλιώς τα πράγματα …
Μια μέρα πριν την αναχώρηση μου συναντιέμαι με τον Φώτη έτερο συνταξιδιώτη με Moto Guzzi V7 λευκό, για να μου παραδώσει τα μπλουζάκια που είχαν φτιαξει για το ταξίδι.
Κλασικά δεν έχω ετοιμάσει τίποτα μέχρι στιγμής. Το βράδυ δεν με παίρνει ο ύπνος, στριφογυρίζω στο κρεβάτι, προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη αλλά μάταια, όλα είναι μπερδεμένα στο μυαλό μου …
Ξημερώνει Δευτέρα, έχω ένα τρέξιμο που το άφησα για τελευταία στιγμή, να βρω σαμπρέλες να πάρω μαζί μου και κάνα κιλό λάδι και με την ευκαιρία περνάω και από την αντιπροσωπεία να δούμε αν έχει βγει και καμιά ενημέρωση για το δικό μου γιατί από ότι είχα μάθει για τα euro 5 είχε βγει και έλυνε όλα τα προβλήματα που έχει το μηχανάκι με την τροφοδοσία …
Δεν είχε βγει ακόμα για το δικό μου μικρό το κακό μιας και οι χάρτες του Beetle δουλεύουν μια χαρά …
Όσο και αν έψαξα (σε δυο μαγαζιά πήγα μόνο) δεν βρήκα σαμπρέλα για τον εμπρός τροχό …
Κάποια στιγμή θα πρέπει να κάνω τους τροχούς tubeless!!!
Επιστρέφω σπίτι και έχω 2-3 ώρες να φάω να μαζέψω τα πράγματα που θέλω να πάρω μαζί μου και να ετοιμαστώ για να φύγω …
Είμαι λίγο αγχωμένος και δεν μπορώ να το διαχειριστώ …
Ευτυχώς που υπάρχει ο κατάλληλος άνθρωπος δίπλα μου για να με ηρεμήσει και να μαζέψει τα πράγματα και να τα τακτοποιήσει στις βαλίτσες και γενικά να με ετοιμάσει για το ταξίδι μου …
Τι θα έκανα χωρίς αυτήν !!!!
Με συμπληρώνει, με ηρεμεί, με καταλαβαίνει, με αγαπά με όλες τις παραξενιές μου …
Πρέπει να είμαι στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας στις 23:00 σύμφωνα με την πλοιοκτήτρια εταιρία είχα σκοπό να φύγω στις 17:00 αλλά τελικά πάτησα μίζα 17:50.
Ο μεγάλος μου γιός με βοηθάει να κατεβάσουμε κάτω στην μηχανή τις βαλίτσες, κάθεται στα σκαλιά και περιμένει να φύγω …
Τον χαιρετάω και το ταξίδι ξεκινά …
Φεύγω με την σκέψη ότι του χρόνου θα συνταξιδεύουμε μαζί.
Η Αρχή του ταξιδιού
Η κίνηση μέχρι να βγω από την Αθήνα ήταν υποφερτή.
Μετά τα διόδια της Ελευσίνας ανέβασα ρυθμό και δεν σταμάτησα πουθενά εκτός από τα διόδια και στο Αίγιο για ανεφοδιασμό σε καύσιμα.
Τα χλμ κυλάνε γρήγορα κάτω από τις ρόδες της Βέρας, περνάω την Γέφυρα του Ρίου και μετά τα τούνελ ο αέρας αρχίζει να δυναμώνει, τρώω κάνα δυό καλές σφαλιάρες από τον αέρα, αλλά όλα καλά.
Λίγο μετά την Άρτα σταματάω και πάλι για ανεφοδιασμό και συνεχίζω μετά μια σύντομη επικοινωνία με το σπίτι.
Στήν Βέρα δεν αρέσουν οι εθνικές οδοί, ιδιαίτερα αν ο ρυθμός είναι γρήγορος και το κάνει αισθητό με την κατανάλωση της. Ένα ελάφρωμα του μπροστινού και ένα κούνημα στο κλείσιμο του γκαζιού μετά τα 150 με βάζει σε σκέψεις γιατί δεν έσφιξα την προφόρτιση πριν ξεκινήσω …
Φτάνω Ιωάννινα και παίρνω τον δρόμο για Ηγουμενίτσα, ο δρόμος μου είναι άγνωστος δεν τον έχω ξανά ταξιδέψει, είναι νύχτα και δεν μπορώ να δώ πολλά ..
Φτάνοντας στο λιμάνι ψάχνω να δώ που θα κάνω check-in, μιας και δεν το είχα ξανακάνει.
Σταματάω και ρωτάω σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο και μια ευγενική κυρία με κατατοπίζει για το που θα πρέπει να πάω.
Τελειώνω με το check-in και πάω στην προβλήτα που μου είπαν όπου υπάρχει μια τεράστια ουρά απο αυτοκίνητα, τα προσπερνάω και σταμάτω μπροστά με τις υπόλοιπες μηχανές.
Οι μηχανές είναι ελάχιστες συγκριτικά, αράζω και περιμένω με τους υπόλοιπους να έρθει το καράβι.
Το ταξίδι έχει ξεκινήσει ….
Το καράβι δένει στην προβλήτα και οι μηχανές πρώτες μπαίνουν μέσα …
Ανεβαίνω στο σαλόνι, το καράβι είναι γεμάτο με δυσκολία βρίσκω μια θέση να κάτσω στο σαλόνι!
Ξεκινάμε έχουν αρχίσει όλοι να απλώνονται και να σχεδιάζουν πως θα βγάλουν το βράδυ, προμηνύεται μια δύσκολη βραδιά …
Έχω αρχίσει να πεινάω και δεν παίζει να την βγάλω νηστικός μέχρι την επόμενη μέρα, ακούγοντας την αναγγελία ότι το self service θα κλείσει σύντομα, σηκώνομαι και πάω για μια καραβίσια μακαρονάδα …
Σε ερώτηση μου που καθόμαστε το παλικάρι στο ταμείο (να είναι πάντα καλά) μου λέει πήγαινε πιάσε κάνα καναπέ γωνία να περάσεις και το βράδυ !!!
Αφού τον ευχαρίστησα επανειλημμένως, έπιασα την γωνία μου, έφαγα την μακαρονάδα μου και άραξα.
Δεν ξέρω γιατί τα βράδια είναι τόσο παγωμένα στα καράβια …
Είναι σαν να σε βάζουν στην συντήρηση για να κρατηθείς φρέσκος μέχρι την άλλη μέρα το πρωί …
Φόρεσα την αδιάβροχη επένδυση, τύλιξα και το μπουφάν για μαξιλάρι και αφέθηκα στον Μορφέα για να με ταξιδέψει και αυτός με την σειρά του …
Κατά τις 6 το πρωί το “room service” με ξυπνάει μιάς και το εστιατόριο θα άνοιγε για πρωινό …
Ξεκινήσαμε την μέρα μας με ένα πλούσιο πρωινό από αυγά με μπέικον, ψωμί, χυμό πορτοκάλι και μπόλικο καφέ ….
Ιταλία πρώτη ημέρα
Η ώρα περνάει γρήγορα και κατα τις 9 πιάνουμε λιμάνι στο Μπάρι, η ουρά για να πας στα γκαράζ ατελείωτη.
Μετά κόπων και βασάνων φτάνω στο μηχανάκι το καβαλάω και βγαίνω έξω, σύντομη στάση να μιλήσω με το σπίτι και να βάλω στο gps που θα πάω.
Επόμενη στάση Ματέρα, επιλέγω αποφυγή διοδίων και αυτοκινητόδρομων και ξεκινάω.
Έχει κίνηση για να βγούμε από το λιμάνι, σκέφτομαι όλους τους οδηγούς που περιμένουν υπομονετικά στην ουρά μέχρι να βγουν, μου κάνουν όλοι χώρο να περάσω.
Αφήνω το λιμάνι και ακολουθώντας τις οδηγίες του gps διασχίζω την πόλη προσπαθώντας να ρουφήξω όσο περισσότερη απο αυτή μπορώ!
Είναι όμορφη πόλη, η πρώτη εικόνα της Ιταλίας που συναντάω μου αρέσει, με γοητεύει …
Όπου και να κοιτάξω υπάρχει κάτι να μαγνητίσει το βλέμμα μου!
Θα μπορούσα να μείνω εδώ σκέφτομαι …
Όλα μου φαίνονται διαφορετικά, πιο όμορφα, έχει όμως αρκετή κίνηση ίσως υπερβολική για τους δρόμους τους!!!
Εντύπωση μου κάνει ότι δεν είδα κανέναν μοτοσυκλετιστή χωρίς κράνος!!!
Δεν είχε σημασία το τι καβαλούσαν από παλιά βέσπα μέχρι σύγχρονη μηχανή φορούσαν κράνος, ακόμα και ο συνεπιβάτης!!!
Ούτε ένας χωρίς !!!
Πόση διαφορά από τους ανεγκέφαλους και τους αδιάφορους στην χώρα μας και αναφέρομαι από την μία στους αναβάτες και από την άλλη στην πολιτεία …
Αφήνω την πόλη του Μπάρι πίσω μου μαγεμένος και με μια υπόσχεση να ξαναπεράσω και να την γνωρίσω καλύτερα …
Κατευθύνομαι νότια, κάνω μια στάση για ανεφοδιασμό, έχεις δύο επιλογές να βάλεις μόνος σου η να έρθει ο υπάλληλος να σου βάλει, η διαφορά της τιμής είναι στα 20 λεπτά το λίτρο περίπου …
Επιλέγω να μου βάλει ο υπάλληλος, πάντα όταν έχω επιλογή στηρίζω μια θέση εργασίας η διαφορά στο κόστος δεν είναι τόσο μεγάλη ώστε να πέσει ο προϋπολογισμός μου έξω, αλλά βοηθάς έναν άνθρωπο να συνεχίσει να εργάζεται!
Πληρώνω και συνεχίζω, οι δρόμοι που ακολουθώ είναι στενοί, ξεχασμένοι, με ελάχιστη κίνηση αρκετές φορές χωρίς ενδιάμεση λωρίδα.
Κάπως έτσι φανταζόμουν να τριγυρνάω στην γείτονα χώρα!
Χάνομαι ανάμεσα στα αγροκτήματα και σε δρόμους ερημικούς.
Σε έναν από αυτούς τους δρόμους βλέπω στο βάθος άλλη μια μηχανή να κινείται αντίθετα.
Πλησιάζουμε ο ένας τον άλλο, από το σουλούπι καταλαβαίνω ότι πρόκειται για μια super sport μηχανή.
Καθώς πλησιάζουμε ο ένας τον άλλο τον βλέπω να γέρνει προς την πλευρά μου και να απλώνει το χέρι, ασυναίσθητα κάνω το ίδιο περνάμε αρκετά κοντά ο ένας από τον άλλο …
Το ζούσαμε και οι δύο και φαινόταν στα βλέμματα μας!
Είχα ανατριχιάσει και συγκινηθεί ταυτόχρονα.
Αυτός ο χαιρετισμός μεταξύ δύο αναβατών, που παρόλο που καβαλάν διαφορετικά άτια έχουν την ίδια αγάπη προς αυτά πάντα με συνέπαιρνε, είναι σαν να λες σε νιώθω, σε καταλαβαίνω, αν χρειαστείς κάτι εγώ είμαι εδώ …
Συνεχίζω και μετά από λίγο φτάνω στην Ματέρα, μπαίνω διστακτικά μέσα στην πόλη χωρίς να ξέρω τι θα δώ δεν το είχα ψάξει πήγα αδιάβαστος.
Όμορφη πόλη αλλά ο ήλιος είχε αρχίσει να ανεβαίνει ψηλά και να κάνει αισθητή την παρουσία του και η κίνηση στην όμορφη επαρχιακή πόλη δεν διευκόλυνε τα πράγματα.
Αποφασίζω μιας και δεν είχα σκοπό να σταματήσω κάπου να αποφύγω να περνάω μέσα από πόλεις και να αρκεστώ στην Ιταλική εξοχή.
Συνεχίζω ταξιδεύοντας σε δρόμους ξεχασμένους με ελάχιστη κίνηση και ελάχιστες στάσεις για φωτογραφίες και με την ευκαιρία να πίνω λίγο νερό και να τρώω μερικούς ξηρούς καρπούς που κουβάλαγα μαζί μου.
Η Βέρα δεν ήθελε κάτι, σε τέτοιους ρυθμούς είναι ολιγαρκής, δεν ζητάει τίποτα εκτός από το να σου προσφέρει διασκέδαση.
Έχουμε αρχίσει την άνοδο μας χωρίς να ξέρουμε που θα πάμε, απλά να διανυκτερεύσουμε περίπου 2 ώρες πριν την Ανκόνα για να μην έχω μεγάλο ταξίδι το πρωί που θα συναντήσω την υπόλοιπη παρέα.
Πορεία βόρεια και δεν αργούμε να πέσουμε σε ένα τεράστιο κάμπο που ξεκίνησε λίγο μετά την Αλταμούρα μέχρι και την Φότζια.
Ένας κάμπος σπαρμένος ανεμογεννήτριες!
Δεν έχω ξαναδεί τόσος πολλές ξανά στην ζωή μου.
Μπορώ να πώ ότι το μόνο δέντρο που φύτρωνε ήταν ανεμογεννήτρια!
Έχει μεσημεριάσει οι προβλέψεις για ένα δροσερό και υγρό ταξίδι έχουν πέσει έξω.
Αντίθετα η θερμοκρασία είναι αρκετά πάνω από τους 30 και ο κάμπος ατελείωτος!!!
Έχω αρχίσει να κουράζομαι δεν έχει ίσκιο πουθενά να κάτσεις να ξαποστάσεις να πάρεις μια ανάσα.
Σταματάω για ανεφοδιασμό της Βέρας καθώς και δικό μου σε υγρά.
Έχω αδειάσει το θερμός που κουβαλάω (1,5 λίτρο) και το μεσημέρι προμηνύεται δύσκολο.
Συνεχίζουμε κάτω από τον καυτό ήλιο, τα όρια ταχύτητας μικρά ο ήλιος ανελέητος, είναι σαν να διασχίζεις το κάμπο της Λάρισας και αυτός να μην τελειώνει με τίποτα πρέπει να μου πήρε κάνα 3ώρο να αφήσω τον κάμπο πίσω μου!
Η κούραση από το χθεσινό ταξίδι με το καράβι και η ανυπόφορη ζέστη έχουν αρχίσει να με καταβάλουν.
Το κεφάλι μου πάει να σπάσει ενώ νιώθω τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν.
Από το πρωί δεν έχω σταματήσει πουθενά ουσιαστικά.
Το μόνο θετικό είναι ότι έχω αφήσει το κάμπο πίσω μου και αρχίζω να ταξιδεύω σε ορεινές διαδρομές και η θερμοκρασία είναι πιο ανεκτή.
Κατά τις 3 το μεσημέρι σταματάω σε ένα βενζινάδικο – μπαρ – εστιατόριο – μίνι μάρκετ – προποτζίδικο λίγο πριν το Καμπομπάσσο.
Παίρνω ένα διπλό εσπρέσο και όση ώρα περιμένω τον δικό μου παρατηρώ τους Ιταλούς να ρουφάνε όρθιοι τον δικό τους με δυο γουλιές και να φεύγουν.
Πρέπει να τους έκανα μεγάλη εντύπωση που πήρα τον δικό μου κάθισα σε ένα τραπεζάκι έξω και τον λιβάνιζα!
Είχα σκοπό να πήγαινα μέχρι Ασίζι για διανυκτέρευση αλλά οι κοντά 5 ώρες που ήθελα ακόμα μου φάνταζε αδύνατο να το καταφέρω.
Αλλαγή σχεδίου και ψάξιμο που να πάμε σε ακτίνα 2 ωρών.
Επιλέγω να βγω παραλιακά και να πάω για διανυκτέρευση στην Πεσκάρα.
Επικοινωνία με την σύζυγο να την ενημερώσω για την αλλαγή του σχεδίου αλλά και να μου βρεί ξενοδοχείο στην Πεσκάρα.
Λίγο ο καφές, λίγο ένα παστέλι και κάμποσοι ξηροί καρποί καθώς και δύο ντεπόν και αισθανόμουν ηδη καλύτερα.
Ξεκινάμε και πάλι με την Βέρα η οποία υπέμενε τα πάντα χωρίς να διαμαρτύρεται.
Η διαδρομή έχει γίνει πλέον ευχάριστη και όσο ανεβαίνουμε η θερμοκρασία πέφτει.
Καλή άσφαλτος, καλή χάραξη αλλά χαμηλά όρια και δεν έβλεπα τους Ιταλούς να κινούνται πιο γρήγορα όποτε και εγώ με την σειρά μου κινούμουν ελαφρώς πάνω από το όριο.
Μου κάνει εντύπωση που όλα τα χωριά είναι χτισμένα στην κορφή κάποιου λόφου ή βουνού σαν να είναι κορώνες !!!
Ο πονοκέφαλος έχει αρχίσει να υποχωρεί και εγώ να απολαμβάνω την διαδρομή η οποία ήταν καταπληκτική.
Πρίν το καταλάβω έχω βγει στο παραλιακό μέτωπο και κατευθύνομαι βόρεια προς την Πεσκάρα.
Η κίνηση είναι αρκετή και όσο περνάει η ώρα γίνεται χειρότερη.
Κινούμαι μαζί με τα αυτοκίνητα ώσπου ένας Ιταλός μοτοσυκλετιστής μου κάνει νόημα να τα περάσω και να τον ακολουθήσω …
Οπότε αρχίζω να οδηγώ όπως στην Ελλάδα (το τι θα μου κοστίσει αυτό ακόμα δεν το ξέρω!!!)
Υπομονετικά και εγώ και η Βέρα καταβροχθίζουμε τα χιλιόμετρα
Αν ήξερα ότι θα είχε τόση κίνηση δεν θα ερχόμουν παραλιακά..
Λίγο πριν την είσοδο στην πόλη μπαίνουμε σε ένα τούνελ και κατά την είσοδο μας μας χτυπάει ένα ζεστό ρεύμα αέρα ανακατεμένο με καυσαέρια!!!
Το τούνελ είχε μήκος σχεδόν 2-3 χλμ και ήταν σαν να σε οδηγούσε στην κόλαση ….
Η θερμοκρασία ήταν 3 βαθμούς πιο υψηλή μέσα στο τούνελ από ότι έξω 32 βαθμούς μέσα 29 έξω.
Δεν υπήρχε εξαερισμός και η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική, νόμιζα ότι θα σκάσω …
Όταν βγήκαμε έξω έσταζα από τον ιδρώτα!!
Η κίνηση αμείωτη και το ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης.
Παρκάρω την μηχανή στο πάρκινγκ τακτοποιώ τα πράγματα μου στο δωμάτιο μιλάω λίγο με το σπίτι και με ειδοποιούν από την ρεσεψιόν ότι η ταυτότητα μου δεν ισχύει γιατί έχει λήξει …
Κατεβαίνω κάτω και μου λένε ότι έχουν περάσει πάνω από 10 χρόνια από την έκδοση της και δεν ισχύει πλέον …
Βρίσκω από την σελίδα του υπουργείου εσωτερικών στα αγγλικά ότι έχει διάρκεια 15 έτη, οπότε τους το έδειξα και όλα καλά!
Πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό.
Ανεβαίνω πάλι πάνω κάνω ένα ντουζάκι και βγαίνω έξω προς αναζήτησή τροφής.
Αρχίζω να περπατώ στα στενά της πόλης παρατηρώντας τους ανθρώπους και τις συνήθειες τους.
Είχα αρχίσει να κουράζομαι οπότε ξεκίνησα την επιστροφή προς τα πίσω στο ξενοδοχείο, έχω να φάω από το πρωί και στην θέα ενός κεμπαμπτζίδικου δεν άντεξα μπούκαρα μέσα.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο να φάμε αυτά που πήραμε και να μιλήσουμε με τους αγαπημένους που έχουμε αφήσει πίσω.
Ένιωθα τα βλέφαρα μου να βαραίνουν καθώς πέρναγε η ώρα και ο ύπνος δεν άργησε να με πάρει …
Δεν θα μπορούσα να πώ όχι σε μια πρόταση από τον φίλο Γιώργο για μια βόλτα στην ορεινή Κορίνθια και ας είχα πάει πάλι εκεί μόλις πριν μια εβδομάδα, σε συνδυασμό με την προτροπή της συζuγου να κοινωνικοποιηθώ (να σταματήσω να πηγαίνω βόλτες στις ερημιές μόνος μου) καθώς και τα παρακάλια της “Βέρας” να γνωρίσει και άλλες μηχανές από την φυλή της και το γλυκό έδεσε …
Ο καιρός ήταν ιδανικός αλλά κάτι μου έλεγε μέσα μου ότι δεν θα ξεκινήσουμε καλά …
Πρωί πρωί πηγαίνω στο γκαράζ και ανακαλύπτω ότι η πόρτα δεν ανοίγει με το χειριστήριο …
Πρωί πρωί στον κλειδαρά λοιπoν για αλλαγή μπαταρίας στο χειριστήριο καθώς και αγορά δεύτερου για κάθε ενδεχόμενο …
Μήνυμα στον Γιώργο ότι θα αργήσω κάνα 15 λεπτό και ξεκινάω
Η βόλτα προμηνύονταν να είναι σύντομη οπότε σε ένα σακίδιο έβαλα νερό, 2 κρουασάν, και 2 σπαστά καφεδάκια και με όλα αυτά ξέχασα τα αδιάβροχα (ευτυχώς δεν χρειάστηκαν) …
Το σημείο συνάντησης μεταφέρθηκε από πριν τα διόδια της Ελευσίνας στον Ισθμό …
Η “Βέρα” Ιταλίδα γουργούριζε καθώς απομακρυνόμασταν από την Αθήνα …
Μετά τα διόδια της Ελευσίνας η κίνηση ήταν ελάχιστη και λόγω ότι δεν ήθελα να στήσω τον Γιώργο πολύ, ο ρυθμός ανέβηκε και η “Βέρα” δεν έφερε καμία αντίρρηση σε αυτό …
Τα χιλιόμετρα περνούν γρήγορα και πριν το καταλάβουμε περνάμε τις σήραγγες της Κακιάς Σκάλας και βλέπουμε σταματημένα αυτοκίνητα …
Ένα mini cooper είχε τουμπάρει …
Πως τουμπάρεις στην ευθεία;;;
Η ¨Βέρα¨ συνέχισε να καταβροχθίζει τα χλμ με ευκολία αρκεί να μην το παρακάνεις …
Φτάνουμε στον Ισθμό και βγαίνουμε στην έξοδο για Λουτράκι και συναντάμε τον Γιώργο πριν την γέφυρα να απολαμβάνει το εσπρεσάκι του …
Γίνονται οι απαραίτητες συστάσεις μιας και πρώτη φορά βλέπει την “Βέρα” από κοντά …
Θα συναντούσαμε τον Βασίλη φίλο του Γιώργου λίγο πιο κάτω …
Δεν αργούμε να φτάσουμε, γίνονται οι απαραίτητες συστάσεις και ξεκινάμε …
Ακολουθούμε τον Βασίλη για να μας πάει από μια άλλη διαδρομή όχι και τόσο γνωστή, τουλάχιστον σε έμενα …
Βγαίνουμε εθνική και με χαλαρούς ρυθμούς φτάνουμε Ξυλόκαστρο και κατευθυνόμαστε προς Ζεμένο όπου και αφήνουμε την εθνική πίσω μας, πρώτη φορά περνάω από εδώ και ομολογώ ότι μου άρεσε η διαδρομή, συνήθως ανεβαίνω από Κιάτο!!!
Κάπου εκεί σταματήσαμε για τις πρώτες φωτογραφίες … και στην πορεία οι στάσεις έγιναν αρκετές για τον ίδιο λόγο …
Ο Βασίλης αντάλλαξε μηχανή με τον Γιώργο και λίγο πιο κάτω αντάλλαξα και εγώ με τον Βασίλη και μετά ο Βασίλης πάλι με τον Γιώργο μέχρι να επιστρέψουν οι μηχανές στους κατόχους τους τις είχαμε καβαλήσει όλοι όλες …
Το euro5 Guzzi v85TT του Βασίλη έχει πιο ήρεμη λειτουργία απο το δικό μου το euro 4 και αρκετά λιγότερους κραδασμούς η διαφορά είναι αισθητή …
Φάνηκε να είναι πιο δυνατό στις χαμηλομεσαίες και το δικό μου πιο δυνατό ψηλά …
Δεν ξέρω τι αλλαγές έχουν γίνει μεταξύ των δύο εκδόσεων.
Για το Tenere εχω να πώ ότι είναι ένα μηχανάκι μιας άλλης εποχής και η μετάβαση απο το Guzzi στοTenere αμβλύνει ακόμα περισσότερο τις διαφορές τους …
Μίας και πρόκειται για διαφορετικές μηχανές σχεδιασμένες σε διαφορετικές εποχές και για να καλύψουν διαφορετικές ανάγκες δεν θα τις συγκρίνω αλλά θα αναφερθώ μόνο σε αυτό που με χάλασε περισσότερο και δεν ήταν τίποτα άλλο από τα φρένα …
Φρένα χωρίς αίσθηση και με ελλιπή απόδοση, δεν θα ήθελα να βρεθώ σε συνθήκες φρεναρίσματος πανικού καβάλα σε αυτό το μηχανάκι ….
Στάση για καφέ στην πλατεία του χωριού Γκούρα και πάλι ευκαιρία για κουβεντούλα και ιστορικές αναδρομές από τις ζωές μας για να γνωριστούμε καλύτερα και να καλυφθούν κενά μεταξύ των δύο φιλων που είχαν καιρό να βρεθούν…
Τελειώσαμε το καφεδάκι μας και κατευθυνθήκαμε προς τις πηγές του Λάδωνα …
Ο Βασίλης εκτελούσε χρέη πλοηγού και μας έδειχνε τις ομορφιές του τόπου του …
Συνεχίζουμε προς Λεβίδι από όπου περνάμε χωρίς να σταματήσουμε και συνεχίζουμε προς το διάσελο της Κάνδηλας …
Έχει μεσημεριάσει και κάτω μας ήταν το χωριό Σκοτεινή και τα παιδιά δεν μου χάλασαν το χατίρι να παρεκκλίνουμε λίγο από την πορεία μας και να περάσουμε μέσα από το χωριό …
Μπαίνοντας στο χωριό συναντάμε μια γιαγιά που έχει βγει βόλτα με τα εγγονάκια της το μεγαλύτερο από αυτά είναι δεν είναι δέκα χρονών με το που βλέπει ο μικρός τους τρεις μοτοσικλετιστές πάνω στα άτια τους φορώντας τις πανοπλίες τους αρχίζει να χοροπήδα και να χτυπάει παλαμάκια ενώ το χαμόγελο του είχε φτάσει μέχρι τα αυτιά ….
Ένα νεύμα και μια ξερογκαζιά ήταν αρκετή για να κάνει αυτό το παιδί να εκστασιαστεί μπορούσες να το δεις στα μάτια του και ας συναντήθηκαν οι ματιές μας για ένα δευτερόλεπτο …
Η διάθεση μου άλλαξε μονομιάς η όποια κούραση εξαφανίστηκε ενώ στο μυαλό μου έβλεπα συνέχεια την σκηνή με το παιδί να χτυπάει παλαμάκια, από όλη την βόλτα αυτή ήταν η πιο δυνατή εικόνα που συγκράτησα ….
Οι εκφράσεις των μικρών παιδιών μένουν χαραγμένες μέσα μου…
Ακόμα θυμάμαι τα πρόσωπα των μικρών παιδιών που κρέμονταν από τα φορτηγά στην Αίγυπτο και ας έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια …
Δεν ξεχνώ τα χαμόγελα από τα μικρά παιδιά που συναντώ στα ταξίδια μου …
Αυτά τα χαμόγελα είναι αληθινά !!!
Οι άνθρωποι δεν θέλουν πολλά για να είναι ευτυχισμένοι …
Απλά εμείς οι μεγάλοι τις περισσότερες φορές το ξεχνάμε, κλεισμένοι μέσα στα τείχη που έχουμε φτιάξει και αναζητώντας την ευτυχία σε υλικά αγαθά ενώ το μόνο που χρειάζεται είναι ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, ένα χάδι, λίγη αγάπη …
Χαμένος στις σκέψεις μου συνεχίζουμε μέχρι την Νεμέα όπου σταματήσαμε για ανεφοδιασμό των μηχανών, το Tenere ήταν το πιο διψασμένο …
Και στην συνέχεια ψάξαμε και κάπου να κάτσουμε να τσιμπήσουμε και εμείς τίποτα…
Μικρή επαρχιακή πόλη στις τρεις το μεσημέρι και αναζήτησή τροφής είναι συνήθως ένα ανέκδοτο …
Χορτάσαμε την πείνα μας με τοστ σε μια καφετέρια …
Αν περνάγαμε μερικές ώρες αργότερα είμαι σίγουρος ότι δεν θα μπορούσαμε να σηκωθούμε από το τραπέζι από όποια ψησταριά καθόμασταν …
Ο τρόπος ζωής στις μεγαλουπόλεις μας έχει κάνει να πιστεύουμε ότι παντού τα πάντα είναι διαθέσιμα όλες τις ώρες τις ημέρας και αρκεί μια βόλτα λίγο πιο έξω για να καταρρίψει του όποιους μύθους και συνήθειες έχουμε …
Αφού ξεγελάσαμε την πείνα μας ήταν η ώρα της επιστροφής από την εθνική οδό για να κερδίσουμε χρόνο …
Ο Βασίλης έφυγε μπροστά και εγώ συνέχισα με τον Γιώργο στον ρυθμό του, μέχρι που χωρίσαμε μετά τα διόδια της Ελευσίνας τραβώντας ο καθένας για το σπίτι του και τους αγαπημένους του …
Για την Βέρα δεν έχω κάτι να πώ μπορεί να ζήλεψα τις tubeless ζάντες (κυρίως αυτές) και το δούλεμα της euro5 Guzzi, αλλά έχω κουμπώσει πάνω της και με κάθε βόλτα δενόμαστε όλο και πιο πολύ …
Αυτή η βόλτα ήταν η απαρχή για να αποφασίσει ο φίλος Γιώργος ότι πρέπει να αποχαιρετίσει το γέρο Tenere του και να ξεκινήσει ένα νέο κεφάλαιο στην μοτοσυκλετιστική ζωή του …
Βασίλη χάρηκα που σε γνώρισα και με την πρώτη ευκαιρία θα ξανά συνταξιδέψουμε !!!
Μια βόλτα με την Bella (Benelli Imperiale) είναι αρκετή για να σε ταξιδέψει και στον χώρο αλλά και στον χρόνο …
Ο χώρος αποφασίστηκε να είναι η ορεινή Κορίνθια και τελικά κατέληξε να είναι εκτός από την Κορίνθια και λίγο από Αρκαδία και λίγο από Αργολίδα και φυσικά και η Αττική που ήταν η αφετηρία και ο τερματισμός …
Ο χρόνος ορίστηκε μεν να είναι η Μεγάλη Παρασκευή του έτους 2022 αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο η Bella με γύρισε σε εποχές μακρινές στην δεκαετία του ’50
Κοιτάζοντας φωτογραφίες αυτής της εποχής θα προσέξεις ότι οι μηχανές είχαν το ίδιο σουλούπι ήταν απλές και στην όψη αλλά και στην λειτουργία δεν υπήρχε τίποτα περιττό πάνω τους …
Μια μηχανή για όλες τις χρήσεις, από τότε μέχρι σήμερα κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι και χρόνο με τον χρόνο, δεκαετία με την δεκαετία αυτό άλλαξε, ήρθαν οι εξιδεικευμένες κατασκευές για συγκεκριμένη χρήση παράλληλα άλλαξαν και οι ανάγκες μας τόσο οι πραγματικές όσο και πλασματικές …
Η Bella δεν ανήκει στην σημερινή εποχή παρά τις μοντέρνες πινελιές που έχει πάνω της …
Ανήκει πίσω στον χρόνο κάπου εκεί μετά την δεκαετία του ’50 …
Σε μια πιο απλή εποχή με πιο χαλαρούς ρυθμούς, με άλλες ανάγκες, με άλλα θέλω εκεί που το ταξίδι στον χώρο δεν συμβαδίζει απαραίτητα με το ταξίδι στον χρόνο …
Σε αυτό το ταξίδι θα με συντρόφευαν ο Θανάσης με ένα Triumph Bonneville T100, o Βύρωνας με την Χριστίνα με ένα Royal Enfield Interceptor …
Η συνάντηση δόθηκε στο γνωστό σταθμό στον Σκαραμαγκά στις 08:30 και εννοείται ότι καθυστέρησα, αλλά όχι πολύ.
Από ότι φαίνεται και το δικό μου ρολόι δουλεύει σε άλλους ρυθμούς …
Ξεκινήσαμε και μέσω της παλιάς εθνικής κατευθυνθήκαμε προς Κιάτο …
Κάπου μετά την Κακιά Σκάλα ανταλλάξαμε μηχανές με τον Θανάση, σκέφτεται να πάρει το νέο Royal Enfield Classic 350, οπότε το Imperiale ήταν ότι έπρεπε για να δεί αν θα του κάνει το νεο enfield μιας και το στήσιμο και οι επιδόσεις είναι παρόμοιες …
Και πήρα εγώ στα χέρια μου το Τ100, πατάς μίζα και το θηρίο που υπάρχει ανάμεσα στα πόδια σου βρυχάται ….
Ξεκινάς και η πρώτη αίσθηση είναι ότι το μοτέρ είναι ένα φυλακισμένο θηρίο που θέλει να σπάσει τα σίδερα και να τρέξει ελεύθερο …
Δεν είναι ένα ομοιογενές σύνολο …
Από την άλλη σε κάποιους μπορεί να τους αρέσει να είναι θηριοδαμαστές!!!
Οφείλω να ομολογήσω πάντως ότι είναι άκρως διασκεδαστικό …
Φτάνουμε Κιάτο ο καιρός είναι πολύ καλός, στάση για καφέ και κουβεντούλα μιας και έχουμε καιρό όχι μόνο να συνταξιδεψουμε όλοι μαζί αλλά και να βρεθούμε να τα πούμε …
Διάφορες καταστάσεις που δεν είναι της παρούσης μας απομάκρυναν …
Πίνουμε το καφεδάκι μας και συνεχίζουμε ο Θανάσης επέστρεψε στο θηρίο του και εγώ στην Ιταλίδα μου (καλά στην Κινέζα μου με καταγωγή από την Ιταλία).
Στάση για ανεφοδιασμό πριν αρχίσουμε την ανάβαση στα βουνά της ορεινής Κορινθίας, δεν είχα γεμίσει πριν φύγουμε οπότε μέχρι το Κιάτο είχα κάνει 249 χλμ και πήρε 9,1 λίτρα.
Συνεχίσαμε την πορεία μας με κατεύθυνση την λίμνη της Στυμφαλίας, η διαδρομή γνωστή και ιδιαίτερα αγαπητή …
Όσες φορές και αν έχω περάσει είναι σαν την πρώτη φορά …
Ξεκίνησαν και οι στάσεις για φωτογραφίες …
Λίγο πριν την λίμνη στρίβουμε αριστερά στην επαρχιακή οδό Καλλιάνου – Λεβιδίου με σκοπό να πέσουμε στην επαρχιακή οδό Νεμέας – Λεβιδίου και να περάσουμε το διάσελο της Κανδύλας
Ο δρόμος είναι βομβαρδισμένος από το πέρασμα του χειμώνα και θέλει προσοχή …
Στην κορυφή του περάσματος υπάρχει χωματόδρομος που οδηγεί στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία
Καταπληκτικό μέρος για κατασκήνωση με θέα, νερό και με κλειστό χώρο να προφυλαχτείς από τις καιρικές συνθήκες αν ο καιρός αποφασίσει να σε παίξει μαζί σου …
Ο χωματόδρομος δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο αλλά μια προσοχή την θέλει με αυτού του είδους της μηχανές και με τις 2 από τισ 3 να έχουν ασφάλτινο ελαστικά …
Συνεχίζουμε και αρχίζουμε την κατάβαση προς το χωριό Κανδήλα και λίγο πιο πριν συναντάμε χωματόδρομο με πινακίδα προς εκκλησάκι του Αγίου Ανδρέα.
Την ακολουθούμε και ανακαλύπτουμε και άλλο μέρος κατάλληλο για κατασκήνωση με υπόστεγο και χώρο να κάτσεις η να προφυλαχτείς από την βροχή με τρεχούμενο νερό λίγο πιο κάτω …
Καθόμαστε λίγο να ξεκουραστούμε, όχι ότι είχαμε προλάβει να κουραστούμε από την προηγούμενη στάση αλλά τα στομάχια μας είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται …
Στήσαμε ένα πρόχειρο πικ-νικ με ότι κουβάλαγε ο καθένας και λόγω Μεγάλης Παρασκευής το μενού ήταν νηστίσιμο με κεφτεδάκια από φαλάφελ με κέτσαπ και μπάρμπεκιου ντιπ για να γλιστράνε …
Για επιδόρπιο κουλουράκια από ταχίνι και όχι μόνο
Τρώμε, πίνουμε και λίγο νερό και αφού γίνεται μια μίνι σύσκεψη αποφασίζουμε να μην ακολουθήσουμε την αρχική διαδρομή αλλά μετά το Λεβίδη να κατευθυνθούμε προς Αχλαδόκαμπο να κατέβουμε τον Κολοσούρτη να κάνουμε μια στάση στο Ναύπλιο και μετά μέσω Επιδαύρου να επιστρέψουμε στα σπίτια μας …
Ξεκινάμε και λίγο πριν το Λεβίδη σταματάμε για φωτογραφίες ο καιρός αν και συννεφιασμένος έχει την κατάλληλη θερμοκρασία ούτε κρύο ούτε ζέστη …
Λίγο πριν την Τρίπολη σταματάμε για ανεφοδιασμό, 100 χιλιόμετρα είχαμε διανύσει από το Κιάτο και το imperiale είχε καταναλώσει 3.2 λίτρα καυσίμου, το interceptor ένα λίτρο πιο πάνω και το triumph κοντά στα 2 λίτρα …
Σημειωτέον ότι το interceptor ηταν δικάβαλο, καθόλου άσχημα για την ναυαρχίδα της Royal Enfield …
Συνεχίζουμε την πορεία μας, βγαίνουμε εθνική οδό με κατεύθυνση προς Τρίπολη και βγαίνουμε στην επαρχιακή οδό Τρίπολης – Άργους …
Περνάμε τον Αχλαδόκαμπο με ελάχιστες στάσεις για φωτογραφίες και συνεχίζουμε …
Αρχίζει η κατάβαση του Κολοσούρτη και σταματάμε για να μαζέψουμε την θέα αλλά και να φάμε τα υπόλοιπα κουλουράκια …
Πρίν μερικές δεκαετίες αυτό ήταν ο μόνος δρόμος για την νότια Πελοπόννησο και το να τον ταξιδέψεις με το Imperiale έκανε το ταξίδι πίσω στο χρόνο ακόμα πιο ζωντανό …
Φτάνουμε Ναύπλιο, οι παραλιακές καφετέριες γεμάτες κόσμο …
Τελικά αφήνουμε την παραλία και κατευθυνόμαστε στο Φουγάρο Art Center, ένας όμορφος πολυχώρος και καθόμαστε για καφεδάκι και κουβεντούλα …
Ένα γρήγορο τηλεφώνημα στον φίλο Γιώργη που κάνει μια σύντομη στάση από την δουλειά του και έρχεται να τα πούμε …
Ο Γιώργης φεύγει για να συνεχίσει την εργασία του και εγώ επιστρέφω στα παιδιά και συνεχίζουμε την κουβέντα …
Η ώρα είχε αρχίσει να περνάει, πληρώνουμε και ξεκινάμε τον δρόμο της επιστροφής …
Από το Ναύπλιο κατευθυνόμαστε προς Λυγουριό – Επίδαυρο …
Η ανοιξιάτικη φύση βάζει τα δυνατά της για να μας μαγέψει και να τραβήξει την προσοχή μας και τα καταφέρνει …
Ο δρόμος της Παλιά Επιδαύρου έχει λίγο κίνηση και οι προσπεράσεις με το Imperiale θέλουν προσοχή και σύνεση μιας και οι επιδόσεις του είναι συγκεκριμένες και βγαλμένες από άλλη εποχή …
Αυτό δεν είναι απαραίτητα πρόβλημα …
Αρκεί το μυαλό να συντονιστεί με το μηχανάκι και με την καρδιά μας και το κάθε καρδιοχτύπι να γίνει και μια πιστονιά και όλα θα πάρουν το δρόμο τους …
Θα σταματήσει να σε απασχολεί αν θα περάσεις τα μπροστινά οχήματα και θα επικεντρωθείς στην απόλαυση του ταξιδιού ….
Φτάνουμε στα Λουτρά της Ωραίας Ελένης και σταματάμε και πάλι για ανεφοδιασμό μετά από 145 χιλιόμετρα από τον προηγούμενο, το Imperiale κατανάλωσε 4.3 λίτρα (2,9 λίτρα/100 χλμ).
Όχι και άσχημα …
Με την ευκαιρία αυτής της στάσης ψεκάζω και την αλυσίδα με λιπαντικό και ξεκινάμε …
Πιάνουμε την παλιά εθνική οδό Αθηνών – Κορίνθου και η επόμενη στάση ήταν στην Κακιά Σκάλα …
Σύντομη στάση για μερικές φωτογραφίες …
Δεν προλάβαμε να αποχαιρετιστούμε …
Ο Βύρωνας έφυγε μπροστά μετά από λίγο τον ακολούθησε και ο Θανάσης και εν συνεχεία και εγώ που καθυστέρησα λίγο ακόμα …
Τους είχα χάσει από το οπτικό μου πεδίο …
Το Imperiale to πήγαινα στο όριο του …
Βγαίνω στην Εθνική οδό στο ύψος της Ελευσίνας και το γκρίπ του γκαζιού γυρισμένο στο τέρμα …
Το Imperiale έχει πιάσει 135 στο κοντέρ (δέν ξέρω πόσα πραγματικά) …
Είμαι αριστερή λωρίδα και τους περνάω όλους …
Απίστευτο …
Σε αυτά τα χλμ το Imperiale είναι σταθερότατο και δεν ακούγονται περίεργοι θόρυβοι από το μοτέρ …
Φτάνω Ασπρόπυργο χωρίς να έχω συναντήσει κανέναν μα καλά με ποσά πήγαιναν και γιατί δεν περίμεναν αναρωτιέμαι …
Σταματάω στην άκρη και παίρνω τηλέφωνο τον Θανάση …
Δεν απαντάει, λογικό μιας και είναι πάνω στην μηχανή και οδηγάει …
Ανησυχούσα μήπως έχουν σταματήσει και με περιμένουν κάπου πιο πριν και δεν τους έχω δει ….
Περιμένω λίγο και με παίρνει πίσω, είναι λίγο πιο μπροστά από εμένα, ούτε αυτός κατάφερε να προφτάσει τον Βύρωνα …
Τον χαιρετάω, ανταλλάσουμε ευχές για την Ανάσταση και συνεχίζει ο καθένας τον δρόμο του …
Το Imperiale είναι μια ευχάριστη μοτοσυκλέτα, ικανή να σε ταξιδέψει και στον χώρο αλλά και στον χρόνο …
Δεν ζητάει πολλά και δίνει περισσότερα πίσω
Μετά την αλλαγή των πίσω αμορτισέρ το επόμενο που θέλει μετατροπή/αλλαγή είναι η σέλα για να γίνει πιο αναπαυτική σε πολύωρα ταξίδια / βόλτες …
Η γοητεία των “κλασικών” στρογυλοφάναρων είναι ακαταμάχητη …
Το ταξίδι μαζί τους αγχολυτικό και συνάμα απολαυστικό …
Ταξιδεύοντας μαζί τους το μυαλό γεμίζει εικόνες …
Όλες οι αισθήσεις προλαβαίνουν να αφομοιώσουν το περιβάλλον που ταξιδεύεις …
Μπορεί να μην έχουν την άνεση και τις επιδόσεις των πιο σύγχρονων η των πιο δυνατών μηχανών αλλά αυτό που σου προσφέρουν σε αντάλλαγμα στο ταξίδι μαζί τους σε γεμίζει, σε μαγεύει, σε ταξιδεύει …
Όλα ξεκίνησαν με μια υπόσχεση που είχε δωθεί πριν δύο χρόνια σχεδόν …
Από τότε μέχρι σήμερα μεσολάβησαν καταστάσεις που έφεραν τον κόσμο τούμπα !!!
Έπρεπε να παραδώσω ένα δώρο στην Ελάτη στον φίλο Θένο…
Αλλά από ποιον δρόμο πας στην Ελάτη;
Και απο ποιον γυρνάς;
Πας μόνος η με παρέα;
Ο σχεδιασμός είναι το πιο εύκολο πράγμα, το να υλοποιήσεις τον σχεδιασμό αυτό είναι ένα άλλο θέμα …
Τελικά μετά από προτροπή της αγαπημένης μου να σταματήσω να είμαι τόσο μονόχνοτος, ανακοίνωσα την πρόθεση μου να πάω στην Ελάτη κάνοντας μια γυροβολιά από την μισή Ελλάδα σε κάποιες ιντερνετικές παρέες …
Ο στόχος ήταν να ξεκινήσουμε στις 6 το πρωί και να έχουμε γυρίσει στα σπίτια μας μετά από καμιά 20αρια ώρες …
Μετά κόπων και βασάνων μαζευτήκαμε 4 διαφορετικοί αναβάτες …
Αν μας έβαζες στην σειρά θα μοιάζαμε με τους Ντάλτονς…
Εγώ και από τις τρεις παρέες με την “Βέρα” Ιταλίδα
(Η παραπάνω κατάταξη δεν είναι καθ’ ύψος)
Οι ετοιμασίες από το προηγούμενο βράδυ ήταν ελάχιστες, η Βέρα ήταν έτοιμη και ανυπομονούσε να ξεκινήσουμε …
Όταν δεν ταξιδεύω μόνος πάντα υπάρχει ένα άγχος, για την ώρα συνάντησης για το πώς θα συνταξιδεύουμε, για το άν θα γυρίσουμε όλοι αλώβητοι σπίτια μας …
Όλες αυτές οι σκέψεις τριβελίζουν το μυαλό μου και διώχνουν τον ύπνο μακριά …
Το να καταφέρω να κοιμηθώ είναι μια δοκιμασία από μόνη της.
Κάποια στιγμή τα βλέφαρα βαραίνουν, το μυαλό θολώνει, όλες οι σκέψεις φεύγουν και βυθίζομαι στην λυτρωτική αγκαλιά του Μορφέα …
Χτυπάει το ξυπνητήρι μετά από 4-5 ώρες ύπνου μόνο, σηκώνομαι και σέρνομαι μέχρι την κουζίνα για να φτιάξω καφέ …
Κοιτάω το ρολόι στον τοίχο και δείχνει 04:30 …
Με κάθε γουλιά καφέ τα μάτια ανοίγουν όλο και πιο πολύ …
Πρίν το καταλάβω είχα ντυθεί και ήμουν καβάλα στην Βέρα η οποία γουργούριζε ευχάριστα καθώς κινούμασταν στους άδειους δρόμους μιας πόλης που κοιμόταν ακόμα.
Δεν αργώ να φτάσω στο σημείο συνάντησης πριν από τα διόδια της Ελευσίνας …
Ο Στέλιος και ο Βύρωνας ήταν ηδη εκεί …
Μετά από λίγο ήρθε και ο Γιάννης καβάλα στο 950, ομολογώ ότι δεν περίμενα να έρθει με αυτό …
Σύντομες κουβέντες για το που και πώς θα πάμε και ίσως να είναι καλύτερα να κάνουμε μια τροποποίηση στο αρχικό πλάνο …
Ξεκινάμε με τον Βύρωνα πρώτο και εγώ στο τέλος …
Ο Βύρωνας συνηθισμένος στην ταχύτητα του Bullet πηγαίνει χαλαρά, με αυτόν το ρυθμό θα χρειαστούμε άλλη μία μέρα …
Περνάω μπροστά και ρυθμίζω το cruise control στα 125 μια ταχύτητα που μπορούν όλοι να ακολουθήσουν …
Η Βέρα έχει και από αυτό …
Έχουμε κόντρα δυνατό αέρα και τα άτια καταπίνουν την βενζίνη με λαιμαργία …
Πρώτη στάση στο Αίγιο για συμπλήρωμα στα καύσιμα και συνεχίζουμε με τον ίδιο ρυθμό.
Η Βέρα χρειάστηκε 10,7 λίτρα για 180 χλμ, αρκετά λαίμαργη μετά το πρωινό ξύπνημα …
Περνάμε την Γέφυρα του Ρίου και σταματάμε για καφέ στα ΣΕΑ του Ευηνοχωρίου,
Ώρα να ανεφοδιαστούμε και εμείς σε καφέ και κάτι να φάμε …
Η ώρα είναι 08:30 περίπου, έχουν περάσει 2,5 ώρες από την στιγμή που ξεκινήσαμε …
Πίνουμε το καφεδάκι μας και αποφασίζουμε να κάνουμε την διαδρομή ανάστροφα από τον σχεδιασμό …
Piece of cake που λένε και οι Αμερικάνοι …
Αμ δέ ….
Ξεκινάμε με προορισμό το Αγρίνιο …
Κάπου στην Κλεισούρα το tank bag του Στέλιου ανοίγει και η πιστωτική του κάρτα πραγματοποιεί μια απόδραση που κάνει το Prison Break να μοιάζει με παιχνιδάκι για παιδιά …
Για καλή του τύχη την βλέπει ο Βύρωνας και σταματάει να την μαζέψει …
Ευκαιρία για μια στάση για φωτογραφίες …
Λίγο πιο κάτω ένα buff που είχε ο Στελιος στο tank bag ζήλεψε και αυτό με την απόδραση της κάρτας και το επιχειρει και αυτό με το ίδιο απαράμιλο στύλ …
Αυτή την φορά είδαμε όλοι την απόδραση αλλά ο Στέλιος δεν ήθελε να γυρίσουμε να το μαζέψουμε …
Μ’ αυτά και με αυτά φτάνουμε στο Αγρίνιο και σταματάμε στο συνεργείο του φίλου Χρήστου …
Ο Χρήστος επιμένει να μας κεράσει καφέ αλλά μόλις είχαμε πιει …
(Την επόμενη φορά Χρήστο …)
Ο Στέλιος παραλαμβάνει την κάρτα του και ο Βύρωνας ανακαλύπτει ότι το interceptor θέλει συμπλήρωμα λαδιού …
Ο Χρήστος σώζει την κατάσταση και κερνάει τον Βύρωνα λίγο λαδάκι …
Επίσης μας ενημερώνει και που θα βρούμε το τελευταίο βενζινάδικο στην διαδρομή μας …
Χαιρετάμε τον Χρήστο με την υπόσχεση να ξαναπεράσουμε …
Ξεκινάμε και λίγο μετά παίρνουμε κατεύθυνση για την κοιλάδα του Αχελώου και τα χωριά του Βάλτου …
Στην Γέφυρα της Σπολάιτας σταματάμε για φωτογραφίες και μετά από εκεί σταματάγαμε συνέχεια …
Νομίζω ότι πιο πολύ ώρα βγάζαμε φωτογραφίες παρά οδηγούσαμε …
Όλοι εκτός του Στέλιου που μας περίμενε υπομονετικά …
Σταμάταγε λίγο πιο κάτω και μας περίμενε και μετά πάλι τα ίδια και τα ίδια …
Για την πλοήγηση ο Γιάννης χρησιμοποιούσε ένα Garmin gps, ο Στελιος google maps και εγώ την εφαμογή της Guzzi που χρησιμοποιή road maps.
Περιττό να πώ ότι οι οδηγίες είναι διαφορετικές από το κάθε σύστημα …
Το google maps είναι για πιο περιπετειώδεις αναβάτες και τους χωματόδρομους τους έχει ψωμοτύρι …
Μόνο με το Garmin αποφεύγεις τις κακοτοπιές, εκτός αν δεν έχεις θέμα με λίγη παραπάνω περιπέτεια …
Το road maps κάπου ενδιάμεσα στα άλλα δύο …
Τρία διαφορετικά συστήματα πλοήγησης, τρεις διαφορετικές διαδρομές, τέσσερις διαφορετικοί αναβάτες …
Είχα καταλάβει από το πρωί ότι δεν θα υπήρχε κάποιο πλάνο …
Το μονό που ήταν σίγουρο ήταν ότι κάποια στιγμή θα φτάναμε στην Ελάτη, άγνωστο από πιο δρόμο και ουσιαστικά αδιάφορο …
Η κοιλάδα του Αχελώου είναι πανέμορφη και ο δρόμος αρκετά καλός …
Ο Στέλιος είναι σταθερότατος στην οδήγηση του έχει ένα ωραίο ρυθμό, το οποίο είναι και λογικό με τα χιλιόμετρα που έχει γράψει …
Ο Γιάννης λυσσάει στις στροφές …
Ο Βύρωνας έχει τον πιο χαλαρό ρυθμό …
Εγώ κάπου ανάμεσα στον Στέλιο και στον Βύρωνα …
Έχω αφήσει τον Στέλιο και επικουρικά τον Γιάννη στην πλοήγηση της διαδρομής και απλά απολαμβάνω την βόλτα …
Πού και πού εμπλέκομαι και εγώ στην πλοήγηση και τους μπερδεύω όλους …
Οι στάσεις για φωτογραφίες παραπάνω από αρκετές …
Στο Νέο Χαλικιόπουλο κάνουμε στάση εκ νέου για ανεφοδιασμό μιας και θα ήταν το τελευταίο βενζινάδικο που θα συναντούσαμε μέχρι την Ελάτη σχεδόν…
Η “Βέρα” Ιταλίδα έκαψε 7,8 λίτρα για 175 χλμ (4,4 λίτρα ανά 100 χλμ περίπου) προφανώς χόρτασε το πρωί και έπινε πλέον την βενζίνη γουλιά γουλιά …
Σε αυτούς τους ρυθμούς έχει μια αυτονομία γύρω τα 500 χλμ.
Μέχρι στιγμής δεν με έχει κουράσει καθόλου και ανταποκρίνεται απόλυτα στις προσδοκίες που είχα από αυτήν …
Έχει αρκετή δύναμη για το στυλ οδήγησης μου και για τις διαδρομές που κάνω …
Ο άξονας με γλιτώνει από την συχνή περιποίηση της αλυσίδας και το μεγάλο ρεζερβουάρ διώχνει το άγχος του ανεφοδιασμού, η δέ σέλα της και γενικότερα η εργονομία της απλά καταπληκτική για το δικό μου σωματότυπο …
Σε κάποια φάση με τον Γιάννη μπήκαμε στην κοίτη του ποταμού να βγάλουμε φωτογραφίες …
Χρειάστηκε σπρώξιμο για να βγούμε …
Ευτυχώς ήμασταν δύο!!!
Το ΚΤΜ έσκαβε για πλάκα, το Guzzi το φρέναραν τα ηλεκτρονικά και δεν έσκαβε τόσο …
Δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναμπώ σε κοίτη ποταμού, ειδικά αν είμαι μόνος …
Η διαδρομή από την Εμπεσό στα Βρουβιανά πανέμορφη όπως την θυμόμουν με καταπληκτική θέα που σε μαγεύει αυτό το γαλάζιο του Αχελώου …
Φτάνουμε στην Γέφυρα του Αυλακίου – Καταφυλλίου και η άσφαλτος τελειώνει …
Περνάω απέναντι και αριστερά και δεξιά υπάρχει μόνο χωματόδρομος …
Μια ερώτηση από τον Γιάννη σε παρακείμενο σπίτι επιβεβαιώνει ότι από εδώ και πέρα έχει χωματόδρομους σε άγνωστη κατάσταση …
Καθόμαστε και συζητάμε τις επιλογές μας το να οδηγήσουμε πίσω για καμιά ώρα δεν μας αρέσει σαν επιλογή αλλά δείχνει να είναι η μόνη για την ώρα …
Και εκεί που συζητάμε το τί θα κάνουμε εμφανίζεται ο Νίκος πάνω στο σκούτερ του “σαν από μηχανής θεός” και μας πιάνει την κουβέντα …
Το πηγαίο και αληθινό του χαμόγελο και το χαραγμένο από τον χρόνο και τις κακουχίες πρόσωπο του δείχνει ένα άνθρωπο κατασταλαγμένο και αληθινό …
Μας κατευθύνει να πάρουμε ένα χωματόδρομο για μερικά χιλιόμετρα ο οποίος είναι βατός αλλά δεν ξέρει αν οι χθεσινές βροχές τον έχουν κάνει απροσπέλαστο και μας εύχεται να εγκαταλείψουμε την πόλη και να επιστρέψουμε στα χωριά για να βρούμε το αληθινό νόημα της ζωής …
Αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε τις οδηγίες του Νίκου και βλέπουμε …
Χαιρετάμε τον Νίκο και κατευθυνόμαστε προς τον χωματόδρομο …
Νίκο να είσαι πάντα καλά και να μην σβήσει ποτέ αυτό το χαμόγελο …
Ο Γιάννης περνάει μπροστά όρθιος στο ΚΤΜ, αλλά λίγο πιο κάτω τον βλέπω να έρχεται αντίθετα …
Ελπίζω ο δρόμος να μην είναι κομμένος σκέφτομαι …
Τι έπαθες τον ρωτάω …
Αργότερα κατάλαβα ότι ο φόβος του για το χώμα τον υπερνίκησε …
Ήταν ένα μικρό σαθρό ανηφορικό κομμάτι με κάποια μικρά νεροφαγώματα τα οποία τα πέρασαν αέρα τόσο το Interceptor όσο και το Ducati η δε Βέρα ούτε που τα κατάλαβε …
Αν εξαιρέσεις κάποιες λασπολακούβες και κάποια μικρά νεροφαγώματα ο χωματόδρομος δεν είχε ιδιαίτερες δυσκολίες …
Τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε εμένα.
Ο Στέλιος παραπονίοταν γιατί μόλις είχε πλύνει το Ducati την προηγούμενη ..
Ο Βύρωνας κλασικά Ζεν απλά το απολάμβανε …
Ο Γιάννης ήταν αγχωμένος …
Ο χωματόδρομος τελείωσε και βγήκαμε σε αρκετά καλή άσφαλτο και συνεχίσαμε την πορεία μας με κάποια μπρος πίσω μιας και χανόμασταν …
Ο δρόμος ήταν αρκετά ευχαριστος μπορώ να πώ …
Το τοπίο ήταν όμορφο, δεν υπήρχαν αλλά οχήματα στον δρόμο, όλος δικός μας …
Κάπου πριν τα Μηλιανά προσπεράσαμε τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουμε, την επαρχιακή οδό Άρτας – Πηγών και χάσαμε και την ευκαιρία να περάσουμε από την Αργιθέα και τα τούνελ που είχα σκοπό …
(Θα υπάρξει δεύτερη προσπάθεια σύντομα …)
Συνεχίζουμε την πορεία μας αγνοώντας ότι προσπεράσαμε τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουμε …
Τουλάχιστον η διαδρομή είναι ευχάριστη και την απολαμβάνουμε θέλω να πιστεύω όλοι …
Φτάνοντας στο χωριό Λογαρού αντιλαμβανόμαστε ότι δεν θα περάσουμε από Αργιθέα …
Ρωτώντας τους μοναδικούς κατοίκους που συναντήσαμε δεν βγάλαμε ιδιαίτερη άκρη πέρα ότι από εκεί δεν προχωράει ο δρόμος …
Είχα αρχίσει να πεινάω …
Αφήνω τους υπόλοιπους να προσπαθούν να βγάλουν άκρη και επιστρέφω προς τα πίσω και σταματάω σε 2 πανέμορφα άλογα …
Ανοίγω το σάκο βγάζω 3 μήλα και τα μοιραζόμαστε και οι τρεις μας εγώ και τα δύο άλογα …
Η Βέρα περίμενε υπομονετικά να τελειώσω κοιτώντας με με ζήλια …
Μετά από λίγο εμφανίζονται και τα άλλα παιδιά και συνεχίζουμε προς τα χωριά του Αθαμανίου μιας και από ότι φαίνεται παρόλες τις προσπάθειες μας θα κάναμε την αρχική προγραμματισμένη διαδρομή …
Στάση στα τούνελ πριν το φράγμα της Μεσοχώρας για φωτογραφίες και για να τσιμπήσουμε ότι κουβάλαγε ο καθένας μας μαζί του …
Κάμποσοι ξηροί καρποί επανέφεραν τα επίπεδα ενέργειας εκεί που έπρεπε …
Περνάμε τα τούνελ με τις απαραίτητες στάσεις για φωτογραφίες και φτάνουμε στο φράγμα …
Τι σπατάλη χρημάτων η κατασκευή αυτού του φράγματος …
Βλέποντας το καταλαβαίνεις γιατί αυτή η χώρα έφτασε εδώ που έφτασε !!!
Συνεχίζουμε μετά την ολιγόλεπτη στάση στο φράγμα …
Δεν έχω ξαναπεράσει ούτε από αυτόν τον δρόμο και μου φαίνεται άκρως ενδιαφέρων …
Ο Γιάννης έχει όρεξη για παιχνίδια στις στροφές περνάει μπροστά και χάνεται …
Η μία στροφή διαδέχονταν την άλλη και η κάθε στροφή που περνάγαμε μας έφερνε πιο κοντά στον προορισμό μας.
Σύντομη στάση σε ένα γεφύρι και αποφασίζουμε να περάσουμε πρώτα από το Ροποτό για να δουν ο Στέλιος και ο Βύρωνας την Εκκλησία που λόγω της κατολίσθησης έχει πάρει μεγάλη κλίση …
Τα μάτια και ο λαβύρινθος συναγωνίζονται για το ποιος στέλνει την σωστή πληροφορία στον εγκέφαλο μας με αποτέλεσμα να ζαλίζεσαι και να σε πιάνει ναυτία …
Εκεί ήρθε και μας συνάντησε και ο Θένος …
Ολιγόλεπτες διαβουλεύσεις και ακολουθούμε τον Θένο στο χωριό Καλόγεροι όπου και κάτσαμε για φαγητό …
(Τελικά ούτε στην Ελάτη πήγαμε …)
Ο Θένος είχε την εντύπωση ότι ήμουν μόνο εγώ με τον Γιάννη και είχε φέρει δύο μπουκάλια κρασί να μας φιλέψει …
Παραχώρησα το δικό μου στον Στέλιο και ελπίζω να το απόλαυσε …
Έγινε και η παράδοση της υπόσχεσης μαζί με τα χαιρετίσματα από τον Χρήστο από το Αγρίνιο …
Ελπίζω να σας αρέσει …
Προσπαθήσαμε να μην φάμε πολύ μίας και μας περίμενε και ο δρόμος της επιστροφής …
Εννοείτε ότι μιλήσαμε για πολλά και διάφορα θέματα μιας και είχαμε καιρό να βρεθούμε δια ζώσης με τον Θένο …
Δυστυχώς λόγω εργασίας ο Θένος έπρεπε να μας αφήσει αφού πρώτα πλήρωσε τον λογαριασμό …
Ότι και να πούμε για αυτό το παλικάρι είναι λίγο …
Εύχομαι τα καλύτερα για σένα και την υπέροχη οικογένεια σου!!!
Πίνουμε από ένα καφέ όλοι εκτός από τον Βύρωνα που έχει μαλώσει με την καφεΐνη και δοκιμάζουμε το γλυκό του κουταλιού που μας πρόσφερε το κατάστημα.
Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι ήταν μιας και κανείς μας δεν το είχε ξαναφάει και μας άρεσε αρκετά μπορώ να πω …
Αργότερα μάθαμε από τον Γιάννη που ρώτησε ότι ήταν κολοκύθι !!!
Επιστροφή προς την Πύλη και στάση για ανεφοδιασμό …
Στην διαδρομή συναντήσαμε μια μαμά χελώνα με το χελωνάκι της που προσπαθούσε να διασχίσει τον δρόμο, σύντομη στάση και μεταφορά των ζωντανών στην απέναντι πλευρά του δρόμου …
Η Βέρα σε αυτούς τους ρυθμούς καεί περίπου 4.5 λίτρα ανά 100 και ίσως να ήταν η πιο οικονομική!!!
Σίγουρα πολύ πιο οικονομική από το Ducati και το KTM και κονταροχτυπήθηκε με το Interceptor παρά τα 200 παραπάνω κυβικά που έχει σε σύγκριση με αυτό.
Με το που μπαίνουμε στην Πύλη συναντάμε και τον Θένο που γυρνούσε από την κούρσα …
Μου δίνει οδηγίες να επιστρέψουμε από Μουζάκι και Καρδίτσα, αλλά ο Στέλιος ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες του Γούγλη περνάει μπροστά και πάμε μέσω Τρικάλων …
Μικρό το κακό …
Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει με το που φύγαμε από την Πύλη
Μες στα σκοτάδια περάσαμε Τρίκαλα, έξω από την Καρδίτσα, τον Δομοκό και φτάσαμε Λαμία όπου και σταματήσαμε για να δούμε πως θα συνεχίσουμε …
Ξεπεζεύουμε από τα άτια μας αλλά το Ducati μάλλον είχε κουραστεί και αποφάσισε να ξαπλώσει …
Το ελαφρως κατηφορικό του εδάφους και το γεγονός ότι ο Στέλιος δεν είχε βάλει ταχύτητα είχε σαν αποτέλεσμα να τσουλήσει ελαφρως να κλείσει ο πλαϊνός ορθοστάτης και η μηχανή να γύρει προς τα δεξιά και να ξαπλώσει μαλακά …
Βοηθάμε τον Στέλιο να την σηκώσει και εκεί μαθαίνω ότι ήταν η δεύτερη φορά σήμερα που το Ducati αποφάσισε να ξαπλώσει για να ξεκουραστεί …
Από ότι φαίνεται είχε καιρό να βγει τόσο μεγάλη βόλτα και κουράστηκε …
Ο Στέλιος ήθελε να επιστρέψει από την παλιά εθνική, ο Γιάννης και ο Βύρωνας από τον συντομότερο δρόμο οπότε ήθελαν να πάνε από την Εθνική οδό …
Οπότε φαινόταν ότι η ομάδα εκεί θα χώριζε …
Ο Στέλιος μας αφήνει για να πάει λίγο πιο δίπλα να ανακουφιστεί και ξαφνικά ακούμε τον Βύρωνα να τον φωνάζει …
Γυρνάμε προς το μέρος του και ο Στέλιος ήταν άφαντος …
Είχε ανοίξει η γή και τον είχε καταπιεί !!!
Τρέχουμε προς το μέρος του και τον βλέπουμε να έχει πέσει μέσα σε ένα χάσιμο ένα με ενάμιση μέτρο από το ύψος του οδοστρώματος …
Ευτυχώς που η μοτοσυκλετιστική περιβολή τον έσωσε και δεν χτύπησε …
Μετά από αυτό το γεγονός ήθελα να ακολουθήσω τον Στέλιο αλλά αυτός ήταν ανένδοτος ήθελε να πάει από την παλιά εθνική και μόνος του …
Όσο και αν προσπάθησα να τον μεταπείσω δεν άκουγε κουβέντα …
Τα παιδιά είχαν ηδη ξεκινήσει …
Δεν άργησα να τα φτάσω όμως…
Ο Βύρωνας φοβούμενος για την αυτονομία του Interceptor και μιας και δεν έβαλε βενζίνη στην Λαμία πήγαινε με τον πιο οικονομικό ρυθμό που μπορούσε, γύρω στα 90χλμ …
Αργότερα έμαθα ότι ο Στέλιος πήγαινε παράλληλα με εμάς από τον παράδρομο …
Η κούραση από όλες αυτές τις ώρες στην σέλα από το πρωί είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνιση της και ο υπερβολικά χαλαρός ρυθμός του Βύρωνα δεν βοηθούσε την κατάσταση …
Με αυτές τις ταχύτητες δεν είχε απόλυτως κανένα νόημα να πηγαίνουμε από την Εθνική …
Το αποκορύφωμα ήταν όταν μας πέρασε ένα σκούτερ Beverly και αργότερα στα ΣΕΑ της Αταλάντης ανακαλύπτουμε ότι το οδηγούσε κοπελιά …
Φαντάζομαι πως θα αισθάνθηκε όταν μας προσπέρασε με το σκουτεράκι της !!!
Έβαλα μόνο ένα δεκάρικο (4,5 λίτρα) μιας και είχα αρκετά καύσιμα να γυρίσω πίσω …
Τα παιδιά αν δεν κάνω λάθος γέμισαν τα ρεζερβουάρ τους …
Λέω στον Γιάννη να φύγει μπροστά μιας και είχε κοινωνικές υποχρεώσεις το πρωί και θα καθόμουν εγώ με τον Βύρωνα.
Ανταλλάσουμε τους δέοντες χαιρετισμούς και ξεκινάμε …
Τώρα που ανεφοδιάστηκε ο Βύρωνας πήγαινε αρκετά πιο γρήγορα με ένα ρυθμό 120-130 χλμ
Ο Γιάννης έφυγε μπροστά και τον χάσαμε από το οπτικό μας πεδίο πολύ γρήγορα …
Η κούραση της ημέρας γινόταν ολοένα και πιο αισθητή και η πτώση της θερμοκρασίας έκανε τα πράγματα χειρότερα …
Τα υπόλοιπα χιλιόμετρα ήταν απλά διαδικαστικά …
Φτάσαμε όλοι στα σπίτια μας μετά από μια γεμάτη μέρα από χιλιόμετρα και εικόνες …
Μετά από αρκετό καιρό συνταξίδεψα με φίλους …
Έφτασα σπίτι σχετικά ξεκούραστος, χωρίς να νιώθω κάπου πιασμένος η να πονάω …
Οι Ιταλοί έχουν κάνει αρκετά καλή δουλειά με την εργονομία της Βέρας σε σημείο που την επόμενη μέρα μπορούσα να κάνω άλλα τόσα χιλιόμετρα …
Είναι το πιο άνετο μηχανάκι που είχα στην κατοχή μου μέχρι τώρα …
Το ταξίδι με παρέα απαιτεί συμβιβασμούς στον αντίποδα αυτοί οι συμβιβασμοί είναι που το κάνουν ευχάριστο και αξιομνημόνευτο …
Έφυγα από το σπίτι στις 05:40 και επέστρεψα στις 00:50, γεμάτος εικόνες, εμπειρίες, αναμνήσεις …
Τα ταξίδια μου / My travels 