Μερικές φορές κάποια πράγματα δεν χρειάζονται σχεδιασμό και πολλή σκέψη, απλά καλή διάθεση και όρεξη για περιπέτεια …
Όλα ξεκίνησαν με την ερώτηση στο γιό που αν είχε όρεξη να ταξιδέψουμε για μερικές μέρες, κάπως έτσι αποφασίστηκε ένα απόγευμα στο άσχετο ότι φεύγουμε για ταξίδι στα βόρεια …
Τα μέρη που θέλουμε να δούμε πολλά ο χρόνος που διαθέτουμε συγκεκριμένος και μάλλον λίγος …
Το κοιτάμε από εδώ το κοιτάμε από εκεί βγαίνει δύσκολα το να πάμε στο Σεράγεβο αλλά λέμε να το παλέψουμε και ότι βγεί …
Φίλοι προτείνουν διάφορες διαδρομές, μέρη να δούμε …
Άλλοι προσπαθούν να μας αποτρέψουν …
Η εποχή δύσκολη …
Αλλά στις δυσκολίες σμιλεύονται οι σχέσεις, και μένουν αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου …
Ο συνταξιδιώτης μου έχει μεγαλώσει, έχει γίνει ολόκληρος άντρας …
Ακόμα θυμάμαι το πρώτο μας ταξίδι μαζί μόλις είχε τελειώσει την έκτη δημοτικού και φύγαμε με το estrelaκι να γυρίσουμε την μισή Ελλάδα …
Από τότε ακολούθησαν ταξίδια κάθε χρόνο άλλες φορές πιο κοντά και άλλες φορές πιο μακριά …
Μία απόπειρα το καλοκαίρι που μας πέρασε απέτυχε μιας και η υπόλοιπη οικογένεια νόσησε με ίωση που μας κουβάλησε ο τζούνιορ …
Το αρχικό σχέδιο που καταρτίστηκε πριν πολλά χρόνια ήταν να δημιουργηθεί μια οικογενειακή παράδοση ότι κάθε χρόνο πάμε ένα ταξίδι, ώστε να μας δίνεται η ευκαιρία να ερχόμαστε κοντά και να καλύπτουμε τουλάχιστον για αυτές τις μέρες που ταξιδεύουμε το κενό που μας χωρίζει …
Επίσης να δημιουργούμε αναμνήσεις βαθιά χαραγμένες μέσα μας και ανεξίτηλες στον χρόνο …
Οπότε με το που βρέθηκε η πρώτη ευκαιρία δεν χάσαμε χρόνο να την αδράξουμε …
Οι δυσκολίες πολλές ο χρόνος ελάχιστος …
Μέσα σε δύο εβδομάδες σχεδόν θα έπρεπε να ετοιμάσουμε τα πάντα.
Να γίνει σέρβις το μηχανάκι …
Να βρεθούν τα κάγκελα-βάσεις για τις givi dolomiti βαλίτσες του Himalayan …
Αυτό αποδείχθηκε πιο δύσκολο από ότι αρχικά περίμενα …
Η πρώτη κρούση σε Ελληνικό μαγαζί στέφθηκε με αποτυχία μιας και ο χρόνος παράδοσης ήταν στον ένα μήνα …
Βρέθηκαν τελικά στην Ιταλία και έφτασαν στα χέρια μας εντός μερικών ημερών …
Επίσης βρέθηκε στην Γερμανία και το κιτ κουμπώματος που έρχεται μαζί με τις βαλίτσες και έτσι δεν χρειάζεται να το βάζω και να το βγάζω από την μία μηχανή στην άλλη, αυτό έφτασε στα χέρια μας 2 μέρες πριν φύγουμε …
Είχε γίνει σέρβις στην μηχανή και άν εξαιρέσεις 2 αισθητήρες που θέλουν αλλαγή (βγάζουν σφάλμα στα όργανα και περιμένουμε να έρθουν κάποια στιγμή από την Ιταλία για να τους αλλάξουμε αλλά δεν επηρεάζουν την λειτουργία της) και μας περίμενε υπομονετικά να την φορτώσουμε και να την ταξιδέψουμε …
Οι μέρες περνούσαν γρήγορα και πριν το καταλάβουμε έφτασε η πολυπόθητη μέρα της αναχώρησης.
Είχαμε ετοιμάσει τα πάντα από την προηγούμενη οπότε το μόνο που έμεινε ήταν να κουμπώσουν οι βαλίτσες στην Βέρα Ιταλίδα να πατήσουμε μίζα και να φύγουμε …
Η αναχώρηση είχε προγραμματιστεί να γίνει πρωί πρωί, για να μπορέσουμε να καλύψουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διαδρομή με στόχο να φτάσουμε στα βόρεια σύνορα της Αλβανίας και να διανυκτερεύσουμε στα Σκόδρα …
Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου
Ημέρα πρώτη
Πρωινό ξύπνημα λοιπόν, φτιάχνω καφέ, κοιτάω τα πράγματα, χαζεύω λίγο την διαδρομή, διαβάζω το πρωινά νέα, ταΐζω τα σκυλιά και τα βγάζω την πρωινή τους βόλτα …
Στο μεσοδιάστημα είχε ξυπνήσει και ο Νίκος …
Επιστρέφω, σύντομο πρωινό, φόρτωμα της μηχανής, ντυνόμαστε, κατεβαίνουμε, πατάμε μίζα και ξεκινάμε …
Ο καιρός είναι δροσερός αλλά αρκετά καλός για την εποχή.
Η διαδρομή διεκπεραιωτική, η οδήγηση στην εθνική οδό δεν είναι και το καλύτερο μου …
Η πρώτη στάση έγινε στα ΣΕΑ πριν το Αίγιο, ολιγόλεπτη, έλεγχος ότι όλα είναι στην θέση τους και συνεχίζουμε …
Δεν μπορώ να μην φέρω στο μυαλό μου πως ήταν ο δρόμος στο παρελθόν ….
Περνάμε την γέφυρα και στάση για καφέ και κάτι να τσιμπήσουμε στα ΣΕΑ του Ευηνοχωρίου, φροντίζουμε ότι και η Βέρα θα ξεδιψάσει, 13,5 λίτρα ρούφηξε για 227 χλμ (6 λίτρα περίπου ανά 100/χλμ) …
Η ταχύτητα που κινούμαστε είναι 130-140, η Βέρα Ιταλίδα δεν δείχνει να ζορίζεται σε αυτά τα χλμ …
Πρίν το καταλάβουμε φτάνουμε στα Γιάννενα …
Σε όλη την διαδρομή ο καιρός ήταν φορτωμένος η Πίνδος ήταν κρυμμένη μέσα σε μαύρα σύννεφα …
Στάση για συμπλήρωμα στο ρόφημα της Βέρας και επικοινωνία με τον φίλο Μήτσο μήπως και τον δούμε πριν περάσουμε τα σύνορα …
Η Βέρα Ιταλίδα αποδείχτηκε γερό ποτήρι …
Ρούφηξε άλλα 11 λίτρα για 176 χιλιόμετρα (6.3 περίπου ανά 100 χλμ)
Συναντάμε τον Μήτσο στον περιφερειακό των Ιωαννίνων και τον ακολουθούμε μέχρι το σπίτι του …
Ένα τσιπουράκι για το καλό και αρκετή κουβεντούλα …
Η ώρα περνάει και εμείς έχουμε αρκετό δρόμο μπροστά μας …
Ο καιρός έχει αρχίσει να κλείνει, αποφασίζουμε να φορέσουμε τουλάχιστον τα αδιάβροχα παντελόνια γιατί από ότι φαίνεται δεν θα γλιτώσουμε την βροχή …
Φεύγουμε και πριν περάσει λίγη ώρα οι πρώτες ψιχάλες άρχισαν να πέφτουν …
Στο πρώτο άνοιγμα του δρόμου στάση και φοράμε και τα αδιάβροχα πάνω από τα μπουφάν …
Δεν περνάνε μερικά λεπτά και οι ουρανοί ανοίγουν …
Η βροχή μας συνοδεύει μέχρι τα σύνορα, όπου εκεί κόβει και αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι ήταν απλά μια μπόρα …
Περνάμε τα συνοριακό σταθμό της Κακαβιάς και συνεχίζουμε πλέον στο έδαφος της Αλβανίας.
Η βροχή αρχίζει και πάλι να πέφτει και όσο περνάνε τα λεπτά όλο και πιο δυνατά ….
Την συνοδεύει και ένας δυνατός αέρας …
Ο δρόμος διασχίζει μια κοιλάδα με ψηλά βουνά και από τις δύο πλευρές.
Ο αέρας έχει δυναμώσει αρκετά, η βροχή μας χτυπάει αλύπητα …
Η Βέρα δεν μπορεί να σταθεί όρθια έχει πάρει κλίση προς τα αριστερά προσπαθώντας να παλέψει με τον αέρα …
Οι συνθήκες είναι πλέον πολύ δύσκολες και αρχίζουν να γίνονται επικίνδυνες …
Δεν έχω ξαναζήσει κάτι τέτοιο …
Ο αέρας μας χτυπάει από τα αριστερά, τα νερά από τα ελαστικά του μπροστά αυτοκινήτου δεν πετάγονται προς τα πίσω καθόλου, απλά ο αέρας τα παίρνει δεξιά …
Όταν έρχεται κάποιο άλλο αυτοκίνητο από το αντίθετο ρεύμα, βλέπεις το αυτοκίνητο και μια κουρτίνα από νερό στο δικό σου ρεύμα …
Με κάθε αντίθετα διερχόμενο όχημα είναι σαν να περνάς μέσα από τοίχο …
Περνάμε και το Αργυρόκαστρο αλλά καταλαβαίνουμε ότι με αυτές τις συνθήκες δεν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε για πολύ ακόμα …
Βρίσκουμε καταφύγιο σε ένα εγκατελειμμένο βενζινάδικο …
Δεν μπορούμε να κρυφτούμε πουθενά από το νερό …
Ο αέρας το στροβιλίζει και το πηγαίνει παντού …
Μία γρήγορη ματιά στον χάρτη στο κινητό και αποφασίζουμε να σταματήσουμε για σήμερα …
Επικοινωνία με την σύζυγο που έχει αναλάβει την επιμέλεια του ταξιδιού ώστε να μας βρει δωμάτιο στο Αργυρόκαστρο …
Δεν περνάει ούτε ένα δεκάλεπτο και έρχεται μήνυμα στο κινητό με το όνομα και την διεύθυνση του ξενοδοχείου …
Vila Sharm 35 ευρώ το δίκλινο με πρωινό …
Καβαλάμε την Βέρα, βάζουμε μπρος και ακολουθούμε τις οδηγίες του gps, η βροχή συνεχίζει να πέφτει χωρίς σταματημό …
Φτάνουμε στο Αργυρόκαστρο και το gps μας οδηγεί σε κάτι στενά δρομάκια που μας βγάζουν σε ενα ανηφορικό χωματόδρομο όλο κροκάλα με ένα νεροφάγωμα που δεν φαίνεται λόγω στροφής και το νερό να τρέχει ποτάμι …
Δοκιμάζω να το ανέβω αλλά στην μέση πριν περάσω το νεροφάγωμα αναγκαστικά σταματάω …
Κατεβαίνει ο μικρός και το κατεβάζω προς τα πίσω σβηστό έχοντας ταχύτητα μέσα και χρησιμοποιώντας και το φρένο και τον συμπλέκτη …
Οι παλμοί έχουν χτυπήσει κόκκινο δεν έχω σταθερό πάτημα ούτε εγώ ούτε η μηχανή …
Την οδηγώ μέσα στο νεροφάγωμα που έχει δημιουργηθεί από το νερό που τρέχει για να μπορώ να την ελέγξω …
Τα καταφέρνουμε, ανεβαίνει πάλι ο μικρός και βγαίνουμε πάλι στον κεντρικό …
Η βροχή συνεχίζει να μας μαστιγώνει αλύπητα …
Το google maps επιμένει να μας πάει μέσα απο σοκάκια …
Είπαμε να ζήσουμε την περιπέτεια, αλλά με μέτρο όμως …
Έχουμε αρχίσει να αμφιβάλουμε για το ξενοδοχείο που μας έκλεισε η σύζυγος …
Τι ξενοδοχείο μπορεί να βρίσκεται σε τέτοιο σημείο της πόλης …
Συνεχίζω να αγνοώ επιδεικτικά το gps που συνεχίζει να μας λέει να πάμε δεξιά …
Όταν βρήκα κεντρικό δρόμο στρίβω και τελικά μας οδηγεί στο ξενοδοχείο από κεντρικούς δρόμους …
Το ξενοδοχείο ήταν σε ύψωμα όπου ακόμα και οι ασφάλτινες ανηφόρες ήταν αρκετά απότομες και οι δρόμοι να τρέχουν νερά …
Η Βέρα Ιταλίδα δέχτηκε όλη αυτή την δοκιμασία και την ταλαιπωρία αδιαμαρτύρητα …
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο, πάω στην ρεσεψιόν κανονίζω τα του δωματίου και μας ενημερώνει ο υπάλληλος ότι δεν έχουν εστιατόριο αλλά μπορούμε να παραγγείλουμε ότι θέλουμε …
Μπαίνουμε στο δωμάτιο, βγάζουμε τα αδιάβροχα και τα κρεμάμε στην ντουζιέρα ….
Φέρνω τις βαλίτσες μέσα, έξω ο καιρός λυσσομανάει …
Πάω στην ρεσεψιόν και παραγγέλνω 2 πίτσες, ο υπάλληλος κάλεσε και συνεννοήθηκε …
Παρόλη την βροχή που φάγαμε οι αποσκευές μας δεν έβαλαν σταγόνα …
Και εμείς είχαμε βραχεί αναλογικά πολύ λίγο …
Είχε περάσει λίγο νερό και είχαν μουσκέψει λίγο τα μπουφάν εξωτερικά, καθώς και λίγο νερό στα γάντια που έτρεχε από τα μανίκια και έμπαινε μέσα, επίσης και οι επενδύσεις από τα κράνη είχαν μουσκέψει …
Απλώσαμε την πραμάτεια μας και περιμέναμε τις πίτσες να έρθουν, οι οποίες δεν άργησαν …
Φάγαμε και ξεραθήκαμε στον ύπνο …
Τελικά το να ξεκινάς για μεγάλο ταξίδι χαράματα δεν είναι και τόσο σοφό …
Είμασταν και οι δυο με 4-5 ώρες ύπνο μόνο, οπότε η κούραση και η νύστα δεν άργησαν να έρθουν …
Είναι προτιμότερο τελικά να ξεκινήσεις πιο αργά, έχοντας κοιμηθεί αρκετά και ας βγάλεις λιγότερα χιλιόμετρα την πρώτη μέρα παρά το αντίθετο …
Ξυπνήσαμε μετά από κάνα 2ωρο και η βροχή συνέχιζε αν και είχε αποδυναμωθεί αρκετά …
Φτιάχνω καφεδάκι και αράζουμε στο δωμάτιο όταν πλέον η βροχή είχε σταματήσει βγήκαμε σαν τα σαλιγκάρια να περπατήσουμε στην πόλη …
Το ξενοδοχείο είναι νέα κατασκευή και λίγο παράταιρη με τα γειτονικά κτίρια …
Κατεβήκαμε στον κεντρικό δρόμο και τον ανεβοκατεβήκαμε συζητώντας για το τι περάσαμε για το ταξίδι για το μέλλον …
Ο κόσμος έξω λίγος, έχει και αγώνα του champions league οπότε όλες οι καφετέριες έχουν τον αγώνα στην τηλεόραση να παίζει …
Σε όλα τα μαγαζιά μέσα βλέπαμε επι το πλήστον άντρες …
Εντύπωση μας κάνει η παρουσία της αστυνομίας με πεζές περιπολίες ήταν σχεδόν παντού …
Το κρύο ήταν τσουχτερό και η υγρασία από όλη αυτή την βροχή δεν βοηθούσε.
Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο και πάμε για μια μπύρα στο μπαρ …
Η μόνη θηλυκή παρουσία είναι η σερβιτόρα …
Πίνουμε την μπύρα μας συνεχίζοντας την κουβέντα μας και παρακολουθώντας τον αγώνα ..
Ήταν μια καλή ευκαιρία να ενημερωθώ επι του ποδοσφαίρου …
Γυρνάμε στο δωμάτιο και κάνω μια προσπάθεια να στεγνώσω λίγο τα κράνη και τα γάντια με το πιστολάκι των μαλλιών …
Κάτι κάναμε …
Συζητάμε για το πλάνο του ταξιδιού και έχουμε καταλάβει ότι ναι μεν μπορούμε να φτάσουμε στο Σεράγεβο αλλά θα ήταν τραβηγμένο …
Αποφασίζουμε να αφήσουμε την επίσκεψη στο Σεράγεβο για του χρόνου και να την κάνουμε με δύο μηχανές …
Θα περιοριστούμε στο να τριγυρίσουμε λίγο την Αλβανία και να περάσουμε και μια βόλτα από την Θεσσαλονίκη να δούμε κάποιους φίλους μας …
Την πέφτουμε για ύπνο και αφηνόμαστε στην αγκαλιά του Μορφέα για να μας ταξιδέψει και αυτός στην χώρα των ονείρων, εμείς θα συνεχίζαμε αύριο το ταξίδι μας …
Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου
Ημέρα δεύτερη
Ξυπνάμε το πρωί και κατά τις 8 πάμε για πρωινό ..
Έξω τα πάντα είναι καλυμμένα από ένα πέπλο ομίχλης και η θερμοκρασία είναι στους 3 βαθμούς …
Τρώμε το πρωινό μας από ένα πλούσιο μπουφέ και επιστρέφουμε στο δωμάτιο.
Φτιάχνω καφέ και αράζω η ώρα πάει 9 και η θερμοκρασία έχει ανέβει ένα βαθμό στους 4 και η ομίχλη έχει αρχίζει να διαλύεται ….
Αρχίζουμε να μαζεύουμε τα πράγματα μας για να είμαστε έτοιμοι …
Μέχρι να πληρώσω το δωμάτιο, να φορτώσουμε την Βέρα είχε πάει 10 και η ομίχλη είχε διαλυθεί τελείως, ένας λαμπρός ήλιος είχε ξεπροβάλει …
Καβαλάμε την Βέρα Ιταλίδα, πατάμε μίζα και ξεκινάμε, επιστρέφουμε προς τα σύνορα της Ελλάδας από τον ίδιο δρόμο και βλέπουμε πράγματα που εχθές λόγω της κακοκαιρίας δεν είχαμε την δυνατότητα να δούμε …
Υπάρχουν πολύ συχνά πολυβολεία διάσπαρτα καθώς και ταμπέλες είναι γραμμένες και στα Αλβανικά αλλά και στα Ελληνικά …
Κάνουμε μια στάση για φωτογραφίες, η θερμοκρασία παρόλο τον ήλιο είναι χαμηλή, μονοψήφιο νούμερο …
Ψάχνουμε την διασταύρωση για τους Αγίους Σαράντα, δεν αργούμε την βρούμε παρόλο του ότι το gps προσπάθησε και πάλι να μας βάλει σε περιπέτειες …
Ο δρόμος ήταν από αυτούς που μου αρέσουν …
Ορεινός με καταπληκτική θέα, η άσφαλτος όχι και η καλύτερη και η κίνηση ελάχιστη …
Σε μία διασταύρωση υπάρχει πινακίδα για τον παλιό εγκατελειμμένο δρόμο προς τους Αγίους Σαράντα αν ήταν καλοκαίρι θα δοκιμάζαμε να τον ταξιδέψουμε, αλλά μετά την χθεσινή βροχή δεν το σκεφτόμαστε καν…
Η θερμοκρασία κοντεύει να φτάσει σε διψήφιο νούμερο …
Φτάνουμε στους Αγίους Σαράντα και συνεχίζουμε προς Χειμάρρα …
Ο δρόμος είναι παραλιακός και ανεβοκατεβάινεις βουνά θυμίζει έντονα Ελλάδα λίγο πριν την Χειμάρρα στο πόρτο Παλέρμο βλεπουμε κάτι σαν ναυτική βάση, μια τρύπα στο βουνό στο επίπεδο της θάλασσας, σύντομη στάση για γρήγορες φωτογραφίες γιατί ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πως μπορείς να μπλέξεις …
Τελικά ήταν εγκαταλειμένη βάση υποβρυχίων, καλά θυμόμουν ότι κάπου το είχα δει ….
Συνεχίζουμε και φτάνουμε στην Χειμάρρα η οποία είναι γεμάτη Ελληνικές πινακίδες, δεν σταματήσαμε όμως …
Συχνά πυκνά στα βράχια βλέπουμε πολυβολεία στα οποία δεν φαίνεται να υπάρχει είσοδος από κάπου, πρέπει να έχουν σκάψει τα βουνά και να τα έχουν γεμίσει με τούνελ …
Μετά την Χειμάρρα ο δρόμος αρχίζει και ανεβαίνει και ανεβαίνει και ανεβαίνει ….
Πολύ εντυπωσιακό πάσο Llogara από την μία η θάλασσα και από την άλλη πανύψηλα βουνά …
Στάση για φωτογραφίες το τοπίο είναι επιβλητικό και το κρύο τσουχτερό!
Συνεχίζουμε την ανάβαση και λίγο αργότερα κάνουμε στάση για φαγητό, τα ελάχιστα μαγαζιά που είναι ανοιχτά δεν έχουν κόσμο, σε αυτό που κάτσαμε ήμασταν οι μόνοι πελάτες …
Υποσχέθηκα στην Βέρα ότι μόλις κατεβούμε πάλι στην θάλασσα θα φροντίσω να την ξεδιψάσω …
Παραγγέλνουμε στο μαγαζί και μάλλον φάγαμε πολύ κάτι που το μετανιώσαμε αργότερα μιας και βαρύναμε αρκετά ….
Η φωτιά στο τζάκι έκαιγε και το εδέσματα εξαφανίζονταν με γρήγορους ρυθμούς …
Ήταν ωραία να κάθεσαι δίπλα στην φωτιά για αλλαγή αλλά έπρεπε να συνεχίσουμε είχαμε βάλει στόχο να διανυκτερέυσουμε στο Πόγραδετς
Πληρώνουμε και βγαίνουμε έξω (25 ευρώ μας κόστισε το γεύμα)
Η Βέρα Ιταλίδα μας περίμενε υπομονετικά στο πάρκινγκ.
Να πώ ότι η συμπεριφορά της στο επαρχιακό δίκτυο καθώς και στο ορεινό στροφιλίκι ήταν υποδειγματική …
Δεν με προβλημάτισε ούτε με κούρασε κάπου, το δεύτερο άτομο και τα μπαγκάζια δεν τα νιώθεις ούτε και στις φουρκέτες …
Ενώ η σέλα της και γενικά η εργονομία της είναι υποδειγματική και για τους δύο αναβάτες …
Είναι η μόνη μηχανή που έχω στην κατοχή μου που δεν υπάρχει σκέψη για αλλαγή, ανακατασκευή της σέλας κτλ, αν εξαιρέσεις τους διακόπτες που είναι φτιαγμένοι για πιανίστες δεν βρίσκω κάποιο ψεγάδι πάνω της …
Επίσης η κατανάλωση έχει πέσει αρκετά …
Αφού της λέμε κάνα δυο γλυκόλογα που την είχαμε αφήσει στο κρύο, την καβαλάμε και αρχίζουμε την κάθοδο προς την Αυλώνα.
Τα φρένα της Βέρας δεν δείχνουν να κουράζονται …
Φτάνοντας στην βάση του βουνού βλέπουμε ότι γίνονται έργα διάνοιξης τούνελ!!!
Ελπίζω ότι αυτό το καταπληκτικό πάσο δεν θα αφεθεί στην μοίρα του …
Εντύπωση μας κάνουν οι διάφορες αγροικίες στην μέση του πουθενά, ίσως αυτοί οι άνθρωποι να έχουν βρει το νόημα της ζωής μακριά από όλους …
Όλο το παραλιακό μέτωπο πριν και μετά τον Αυλώνα είναι σε κατασκευαστικό οργασμό …
Παντού σηκώνονται ξενοδοχειακές μονάδες άλλες μικρότερες και άλλες μεγαλύτερες …
Η Αλβανία μου θυμίζει πολύ έντονα την Ελλάδα της δεκαετίας του 80 που έπεσαν πολλά χρήματα απότομα και έγινε αυτό που έγινε …
Σε γενικές γραμμές άναρχη δόμηση χωρίς να ακολουθούν την ίδια ανάπτυξη και οι υποδομές της χώρας
Κάτω από αυτές τις συνθήκες το μέλλον και αυτής της χώρας δεν προβλέπεται ίδιαιτερα λαμπρό …
Φτάνουμε Αυλώνα, η κίνηση στην παραλιακή πόλη είναι αρκετή και το φάρδος της μηχανής με τα μπαγκάζια δεν βοηθάει στην διήθηση, οπότε καθόμαστε πίσω από τα αυτοκίνητα …
Κάνουμε μια στάση για να ξεδιψάσει η Βέρα Ιταλίδα, αλλά ξεχνάω να μηδενίσω τον μερικό χιλιομετρητή οπότε δεν κατέγραψα τα διανυθέντα χλμ …
Θα τα υπολογίσω συνολικά στο επόμενο γέμισμα.
Βγαίνοντας από την Αυλώνα συναντάμε για πρώτη φορά αυτοκινητόδρομο, με 2 λωρίδες συν βοηθητική ανά κατεύθυνση …
Η κίνηση είναι ελάχιστη οπότε ακολουθούμε ένα Αλβανικό ταξί και ένα άλλο όχημα με ταχύτητα περί τα 120 χλμ.
Ξαφνικά βλέπω το ταξί μπροστά μου να κόβει ταχύτητα νόμιζα στην αρχή ότι ήταν για κάποιο από τα πολλά μπλόκα που έχει η αστυνομία εδώ, αλλά τελικά ήταν λόγω μιας γέφυρας !!!
Η ένωση του δρόμου με την γέφυρα έχει άλλη έννοια εδώ …
Η υψομετρική διαφορά δημιουργεί ένα σκαλοπάτι για αυτό έκοβαν ταχύτητα, κοπάνημα όταν ανεβαίνεις και άλμα όταν κατεβαίνεις …
Στην επόμενη γέφυρα πάλι το ίδιο και στην επόμενη και στην επόμενη …
Οπότε δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός …
Φρενάρουμε όταν βλέπουμε γέφυρα μπροστά μας και επίσης κόβουμε ταχύτητα όπου βλέπουμε πινακίδα για πάρκινγκ γιατί εκεί την στήνει η αστυνομία με ραντάρ …
Τα μπλόκα είναι συχνά και σε κάθε μπλόκο έχουν πιάσει κάποιον…
Εμάς δεν μας σταμάτησαν ποτέ …
Η Αλβανία αποδεικνύεται η Μέκκα της αυτοκίνησης, άν έχεις απωθημένο κάποιο πανάκριβο αυτοκίνητο θα πρέπει να μετακομίσεις εδώ και σίγουρα το όνειρο σου θα πραγματοποιηθεί …
Το ποσοστό πανάκριβων αυτοκινήτων είναι πάρα πολύ μεγάλο συγκριτικά με το πληθυσμό και το βιωτικό επίπεδο …
Η οδήγηση στην Αλβανία θέλει προσοχή γιατί οι οδηγοί είναι απρόβλεπτοι …
Μίας και ταξιδεύουμε καθημερινή δεν είναι τόσο άσχημα όσο την τελευταία φορά που πέρασα …
Η βοηθητική οδός χρησιμοποιείται κατα κόρον από οδηγούς με διάφορα οχήματα που θέλουν να κινηθούν αντίθετα με την φορά οπότε μια προσοχή χρειάζεται …
Εγκαταλείπουμε τον αυτοκινητόδρομο στην πόλη Rrogozhine, και μπαίνουμε και πάλι σε στενό επαρχιακό δρόμο …
Μπροστά μας υπάρχει ένα “τρένο” από φορτηγά τα οποία ξεκινάμε να τα περνάμε ένα ένα σε κάθε ευκαιρία που μας δίνετε.
Η διαδρομή είναι όμορφη και η θερμοκρασία ανεκτή είναι μονοψήφιο μεν το νούμερο αλλά ψηλά στην κλίμακα …
Ο δρόμος πηγαίνει παράλληλα με το ποταμό Σκουμπίν και μία τον έχουμε από αριστερά μας και μία από τα δεξιά μας …
Υπάρχουν αρκετά μαγαζιά για να σταματήσεις για καφέ η φαγητό αλλά εμείς ακόμα χωνεύουμε το μεσημεριανό και έχουμε αρκετό δρόμο μπροστά μας …
Οι χαμηλότερες ταχύτητες κάνουν και πιο εύκολη την κουβεντούλα μέσω της ενδοεπικοινωνίας …
Τα χιλιόμετρα περνάνε ευχάριστα με κουβέντα, παρατηρήσεις, αστεία κτλ …
Κάπου στην μέση της διαδρομής μεταξύ Πεκίν και Ελβασάν περνάμε μάλλον μέσα από την καρδιά της βιομηχανικής περιοχής της Αλβανίας …
Το τοπίο σεληνιακό …
Οι εικόνες είναι εξωπραγματικές για τα δικά μας μάτια, τα έχω δει μόνο σε ντοκιμαντέρ για την βιομηχανική επανάσταση μιας άλλης εποχής …
Κρίμα που δεν σταμάτησα να το φωτογραφίσω, αλλά με το τρένο από τα βαρυφορτωμένα φορτηγά να αναπνέει στον σβέρκο μας και αφού τα έχουμε περάσει 2 φορές ηδη απλά περνάμε και τα καταγράφουμε στην μνήμη μας …
Παντού πυλώνες με καλώδια υψηλής τάσης, σκούρα γκρι προς μαύρα συμπλέγματα βιομηχανικών κτηρίων όσο φτάνει το μάτι …
Βουνά από σκραπ μετάλλων …
Τα πάντα σε μια σκούρα γκρι – καφέ απόχρωση, οι περιβαλλοντικές ανησυχίες εδώ περισσεύουν, δεν έφτασαν ποτέ …
Ταξίδι πίσω στον χρόνο, σε μια εποχή πολύ πριν γεννηθώ ή ένα ταξίδι στο μέλλον που περιγράφει το πώς θα είναι ο πλανήτης μας αν δεν αλλάξουμε ρότα !!!!
Το κλίμα έχει βαρύνει, έχουμε σοκαριστεί και οι δύο από αυτό που είδαμε, οι κουβέντες λίγες και προβληματισμένες
Ο ήλιος έχει αρχίσει να κατεβαίνει και μαζί του και η θερμοκρασία …
Φτάνουμε στο Ελβασάν, σταματάμε, ουσιαστικά έχουμε να κατέβουμε από την μηχανή από το εστιατόριο στο πριν κάποιες ώρες …
Επικοινωνία με την βάση και ενημέρωση ότι θα διανυκτερεύσουμε στο Πόγραδετς …
Η σύζυγος κάνεις τις απαραιτητες ενέργειες και σύντομα μας έρχεται μήνυμα με το ξενοδοχείο και την διεύθυνση που πρέπει να πάμε …
Garden Villa λεγετε το ξενοδοχείο, 45 ευρώ με πρωινό …
Η στάση ήταν ολιγόλεπτη ίσα ίσα να επικοινωνήσουμε με τους αγαπημένους μας και να ξεμουδιάσουμε …
Δεν νιώθουμε κουρασμένοι ούτε εμείς ούτε η Βέρα …
Θέλουμε άλλη 1.5 ώρα ακόμα για 84 χλμ …
Ξεκινάμε γιατί ο ήλιος έχει δύσει και το κρύο έχει αρχίσει να γίνεται ιδιαίτερα αισθητό …
Είναι η δεύτερη φορά που περνάω από αυτόν τον δρόμο φέτος και τις δύο φορές νύχτα …
Φαίνεται να είναι πολύ ενδιαφέρον αλλά το μόνο που μπορούμε να δούμε είναι η μια στροφή μετά την άλλη το φως από το φανάρι από μόνο του δεν κάνει για πολλά …
Ανάβω τα προβολάκια ο δρόμος μπροστά μας πλημμυρίζει με φως αλλά στα ανηφορικά κομμάτια τυφλώνω τα απέναντι διερχόμενα οχήματα …
Κάπου εδώ παρέδωσε και η μπαταρία από την ενδοεπικοινωνία στην χειρότερη στιγμή …
Η διαδρομή σφιχτή, το κρύο τσουχτερό η κούραση έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνιση της …
Όσο περνάει η ώρα βλέπω το θερμόμετρο να κατεβαίνει …
Έχει σταθεροποιηθεί στους 4 βαθμούς …
Ανεβαίνουμε και ανεβαίνουμε χωρίς σταματημό, στρίβουμε την μία στροφή μετά την άλλη, η Βέρα Ιταλίδα εκεί να μας υποστηρίξει σε ότι της ζητήσουμε, δεν έχει διαμαρτυρηθεί καθόλου δεν δείχνει σημάδια κόπωσης σε αντίθεση με εμάς όπου το κρύο έχει αρχίσει να μας καταβάλει …
Τα χιλιόμετρα περνούν αργά, βασανίστηκα και εγώ σκέπτομαι ότι πρέπει να ξαναέρθω και να περάσω αυτόν τον δρόμο μέρα …
Έχουμε αρχίσει να κατεβαίνουμε, η μία φουρκέτα διαδέχεται την άλλη …
Αλλά το θερμόμετρο εκεί κολημένο στου 4 βαθμούς
Φαίνονται τα φώτα από το Πόγραδετς που καθρεφτίζονται στην λίμνη Οχρίδα …
Κατεβαίνουμε στο επίπεδο της λίμνης και πλέον εκτός από το κρύο έχουμε να παλέψουμε και με την υγρασία …
Μας διαπερνάει, την νιώθουμε να περνάει το ένα ρούχο μετά το άλλο και να φτάνει μέχρι τα κόκκαλα …
Η διαδρομή δίπλα στη λίμνη φαίνεται όμορφη, είμαστε το μόνο όχημα που κινείται στον δρόμο …
Φτάνουμε στην είσοδο της πόλης και κάνουμε μια στάση να βάλουμε το gps να μας οδηγήσει στο ξενοδοχείο …
Απέναντι μας έχει στήσει μπλόκο η αστυνομία, μας κοιτάνε τους κοιτάμε και μετά κοιτάει ο καθένας την δουλειά του …
Μπαίνουμε στην πόλη έχει κόσμο, μαγαζιά, ζωή παρόλο το κρύο …
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο αφήνω τον Νίκο με την μηχανή και μπαίνω μέσα να κανονίσω …
Μέρος της διαδικασίας ήταν να ενημερώσω τι ώρα θα θέλαμε το πρωινό καθώς και να επιλέξουμε από μια λίστα το πρωινό που θα επιθυμούσαμε …
Μας ανοίγουν την πόρτα της αυλής για να βάλουμε μέσα την μηχανή, την ξεφορτώνουμε και την αφήνουμε να τεντωθεί και να ξεμουδιάσει …
Της αξίζει μας έφερε με ασφάλεια και χωρίς προβλήματα μέχρι εδώ …
Ανεβαίνουμε στο δωμάτιο, όλα είναι μια χαρά, καθόμαστε λίγο να ανεβάσουμε θερμοκρασία και επικοινωνούμε με την οικογένεια πίσω στην βάση …
Δεν πεινάμε, αλλά αφού ξεκουραζόμαστε λίγο βγαίνουμε για μια βόλτα στην πόλη, το κρύο είναι τσουχτερό οπότε με συνοπτικές διαδικασίες γυρνάμε πίσω στο ξενοδοχείο και αράζουμε στο σαλόνι και απολαμβάνουμε ένα καφέ …
Συζητάμε για το τι είδαμε σήμερα, χαζεύουμε ενδιάμεσα στα κινητά μας, επικοινωνούμε ο καθένας με γνωστούς και φίλους και χαλαρώνουμε …
Συζητάμε για το πλάνο της αυριανής μέρας …
Να επιστρέψουμε απευθείας σπίτι;
Να περάσουμε από Καστοριά;
Να πάμε Θεσσαλονίκη;
Να μπούμε Βόρεια Μακεδονία και από εκεί Θεσσαλονίκη;
Αφήνουμε την απόφαση για την επόμενη μέρα …
Ανεβαίνουμε στο δωμάτιο ντουζάκι και πέφτουμε για ύπνο …
Αυτή την φορά ο Μορφέας δεν μας πάει ταξίδι αλλά κάθεται και ακούει για το δικό μας …
Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου
Ημέρα τρίτη
Ξυπνάμε το πρωί κατα τις εφτάμιση – οχτώ παρά και ετοιμαζόμαστε για να κατεβούμε για πρωινό.
Είχαμε ζητήσει εχτές το πρωινό μας να είναι έτοιμο στις οχτώ, και θα θέλαμε ένα αμερικάνικο και μια ομελέτα (όπως τα έγραφε ο κατάλογος) …
Οχτώ παρά πέντε κατεβαίνουμε στην τραπεζαρία και ετοίμαζαν το τραπέζι μας …
Το πρωινό ήταν παρά πολύ καλό …
Ήπιαμε και το πρωινό καφεδάκι μας και ετοιμαζόμαστε να πάμε για μια πρωινή βόλτα στην λίμνη.
Το ξενοδοχείο που επέλεξε η σύζυγος είναι ένα παλιό αρχοντικό που το μετέτρεψαν σε ξενοδοχείο έξυπνη κίνηση…
Έχουν δώσει σε κάθε δωμάτιο το όνομα από κάποιο χρώμα …
Εμείς έχουμε το purple room …
Επίσης έχει πολύ ωραίους κοινόχρηστους χώρους …
Ο καιρός έξω φαίνεται καλός, έχει μια ωραία λιακάδα που σε ξεγελάει …
Έχει 4 βαθμούς και ένα δροσερότατο αεράκι !!!
Μίας και θα είναι η τελευταία μας μέρα στην Αλβανία (όχι ότι κάτσαμε και πολλές) βγήκαμε και βόλτα να περπατήσουμε και να γνωρίσουμε λίγο την πόλη …
Φυσάει παγωμένος αέρας και παρόλο τον ήλιο το κρύο είναι τσουχτερό …
Από την απέναντι μεριά της λίμνης φαίνονται τα χιονισμένα βουνά, ή όποιες σκέψεις που υπήρχαν για να πάμε από Βόρεια Μακεδονία διαγράφονται με συνοπτικές διαδικασίες …
Προχωράμε κατά μήκος της λίμνης και συζητάμε για διάφορα θέματα …
Εντύπωση μας κάνει το πόσο καθαρό ήταν το πάρκο, σε σύγκριση με αντίστοιχα πάρκα στην χώρα μας, επίσης δεν υπήρχε κανένα ίχνος βανδαλισμού …
αναρωτιόμαστε μεταξύ μας για το πόσος χρόνος θα χρειάζονταν στην Ελλάδα πριν το βανδαλίσουν …
Αχ Ελλάδα που όταν δίδασκες πολιτισμό οι “υπόλοιποι μάζευαν μπανάνες από τα δέντρα” …
Άραγε τι σχέση έχουμε εμείς πλέον με τους αρχαίους υμών προγόνους και τί θα σκέφτονταν για εμάς τώρα που και εμείς μαζεύουμε μπανάνες από τα δέντρα;
Προφανως και δεν είναι όλα τέλεια στην γείτονα χώρα και προφανώς η αστυνόμευση είναι πολύ πιο έντονη και εμφανής σε σχέση με την χώρα μας …
Ο υπεύθυνος κηπουρός είναι εκεί και παρόλο το κρύο και τον αέρα μάζευε τα πεσμένα φύλλα και περιποιόταν το πάρκο …
Μου έρχονται εικόνες από τους αντίστοιχους υπαλλήλους που έρχονται μια φορά το τρίμηνο στην καλύτερη να περιποιηθούν ένα μικρό παρκάκι απέναντι από το σπίτι και διαγωνίζονται στο ποιος δεν θα κάνει τίποτα ….
Σε μια γωνία μια κυρία ντυμένη όσο δεν παίρνει (μόνο τα μάτια της φαίνονται) προσπαθώντας να παλέψει με το κρύο πουλάει τουριστικά αναμνηστικά …
Μπορεί κάποιοι να τριγυρνούν με πανάκριβα αυτοκίνητα αλλά η πλειονότητα τα βγάζει πέρα πολύ πιο δύσκολα …
Από την μία αισθάνεσαι τυχερός που η ζωή τα έφερε καλά και γεννήθηκες σε μια χώρα και σε μια εποχή που σου επέτρεψε να έχεις μια εύκολη ζωή και από την άλλη αισθάνεσαι τύψεις που το μόνο που κατάφερες είναι να κάνεις τα πάντα χειρότερα για τις επόμενες γενιές και να αναθεματίζεις τους πάντες εκτός από τον εαυτό σου !!!
Γυρνάμε πίσω στο ξενοδοχείο και μαζεύουμε τα πράγματα και τα φορτώνουμε στην Βέρα Ιταλίδα η οποία μας περίμενε καρτερικά να την πάμε και αυτή για το πρωινό της ρόφημα …
Πληρώνουμε σε ευρώ και παίρνουμε πίσω ρέστα σε τοπικό νόμισμα …
Ξεκινάμε και στο πρώτο βενζινάδικο που συναντάμε σταματάμε για να ξεδιψάσει η Βέρα …
Ευκαιρία να υπολογίσουμε και την κατανάλωση!!
Μαζί με το χθεσινό γέμισμα στον Αυλώνα η Βέρα Ιταλίδα ρούφηξε 23 λίτρα για 499 χλμ, αυτό μας κάνει μια μέση κατανάλωση 4,6 λίτρα ανά 100 χιλιόμετρα …
Όση ώρα ήμασταν στο βενζινάδικο ήρθε και έστησε το μπλόκο του ο πρώτος δίτροχος αστυνόμος από την γείτονα χώρα, με το που μας είδε μας έκανε νόημα ότι εγκρίνει και του αρέσει η Βέρα Ιταλίδα !!!
Τον χαιρετίσαμε και ξεκινήσαμε τον δρόμο της επιστροφής προς το συνοριακό πέρασμα της Κρυσταλοπηγής …
Η διαδρομή είναι ένας όμορφος επαρχιακός δρόμος …
Περνάμε έξω από την Κορυτσά και στο μυαλό τριγυρίζει η σκέψη του πόσοι από τους προγόνους μας έχουν δώσει την ζωή τους σε αυτά εδώ τα χώματα στο όχι και πολύ μακρινό παρελθόν
Άραγε ο παππούς μου εδώ έπαθε τα κρυοπαγήματα; κάποια στιγμή ίσως βρω τον χρόνο να αναζητήσω σε ποια μονάδα υπηρέτησε και που κινήθηκε αυτή …
Το συζητάμε με τον Νίκο και κουβέντα στην κουβέντα φτάσαμε στα σύνορα …
Στο Αλβανικό τελωνείο μας γίνεται ένας τυπικός έλεγχος στα μπαγκάζια μας ενώ στην Ελληνική πλευρά τους αρκεί μια λεκτική διαβεβαίωση ότι δεν μεταφέρουμε ποτά και τσιγάρα …
Περνάμε τα σύνορα και πλέον βρισκόμαστε στην Ελλάδα, επόμενη στάση για καφέ στην Καστοριά …
Φτάνουμε στα πρώτα διόδια και μας ενημερώνουν ότι ο δρόμος έχει κλείσει λόγω κινητοποίησης και διαμαρτυρίας των αγροτών της περιοχής …
Εμάς δεν μας επηρέαζε μιας και θα βγαίναμε πιο πριν για να κατευθυνθούμε προς την Καστοριά …
Αλλά σε κάνει να αναρωτιέσαι για το πόσο διαστρεβλωμένη είναι η έννοια της δημοκρατίας στην χώρα μας …
Φτάνουμε Καστοριά ο καιρός είναι καταπληκτικός προσπερνάμε όλα τα μαγαζιά και καθόμαστε στο καφέ που είναι μετά το νοσοκομείο, είναι πολύ πιο ήσυχα και με ωραία θέα, πίνουμε το καφεδάκι, μας απολαμβάνουμε τον ήλιο κουβεντιάζοντας και παράλληλα ενημερώνουμε την σύζυγο να μας βρει ξενοδοχείο στην Θεσσαλονίκη.
Επόμενος σταθμός στο Plaza hotel στα Λαδάδικα, 76 ευρώ με πρωινό το δίκλινο…
Ξεκινάμε κάνουμε τον μισό γύρο της λίμνης αφήνουμε πίσω μας την όμορφη πόλη της Καστοριάς και πιάνουμε την Εγνατία …
Μετά τα πολύ όμορφα χιλιόμετρα σε επαρχιακούς δρόμους πλέον θα κινούμαστε σε βαρετές εθνικές οδούς για το υπόλοιπο του ταξιδιού μας …
Η θερμοκρασία είναι στους 15 βαθμούς και σε σύγκριση με τις θερμοκρασίες που βιώσαμε τις προηγούμενες μέρες μας φαίνεται καλοκαίρι …
Τι χάλια δρόμος που είναι η Εγνατία δεν έχει που να σταματήσεις, τόσα χρόνια και ακόμα να δώσουν λύση σε αυτό το θέμα …
Τα χιλιόμετρα περνούν βαρετά, ευτυχώς που έχουμε την ενδοεπικοινωνία και μπορούμε να μιλάμε …
Στα πρώτα ΣΕΑ που συναντάμε στον Πλάτανο σταματάμε, έχουμε να φάμε από το πρωί και η ώρα έχει πάει 16:30 περίπου …
Ένα σαντουιτσάκι για εμάς και 13.5 λίτρα καυσίμου για την Βέρα Ιταλίδα, 257 χλμ από τον τελευταίο ανεφοδιασμό σε καύσιμα μας κάνει μια μέση κατανάλωση 5,25 λίτρα ανά 100 χιλιόμετρα …
Αυτό το ταξίδι επιβεβαιώνει και τις πρώτες εντυπώσεις ότι η Βέρα Ιταλίδα προτιμά το επαρχιακό δίκτυο …
Είναι δρομέας αντοχής και όχι ταχύτητας …
Φτάνουμε Θεσσαλονίκη και η κίνηση είναι αρκετή και η διήθηση είναι αδύνατη ….
Κάποια στιγμή φτάνουμε στο ξενοδοχείο, ξεφορτώνουμε ξεκουραζόμαστε λίγο και φεύγουμε για να συναντήσουμε ένα φίλο τον Νίκο…
Έχουμε να τον δούμε από το τελευταίο μας μεγάλο ταξίδι στην Τουρκία …
Υπάρχει μια αμοιβαία κατανόηση μεταξύ μας ότι το μερκελομηχάνημα που καβαλά είναι κακάσχημο …
Μας προσκαλεί στα άδυτα του ραδιοφωνικού σταθμού όπου και εργάζεται, οπότε μας ξεναγεί στο σταθμό και παρακολουθούμε με ενδιαφέρον το πώς λειτουργούν όλα εκεί …
Την επιλογή της μουσικής, την εκφώνηση του δελτίου κτλ …
Έχουμε πολύ καιρό να βρεθούμε και ακόμα πιο πολλά να πούμε …
Συζητάμε για το ταξίδι, για την επικαιρότητα, για το παρελθόν, για το παρόν, για το μέλλον …
Την κουβέντα συνοδεύουν μεζέδες από κοντινό μεζεδοπωλείο …
Οι ώρες περνάνε ευχάριστα αλλά η κούραση έχει αρχίσει να εμφανίζεται ….
Χαιρετάμε τον Νίκο και επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο.
Μας έχουν δώσει μια κάρτα για να παρκάρουμε την μηχανή σε ένα κοντινό πάρκινγκ στο λιμάνι, την αφήνουμε και επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο δεν έχουμε όρεξη για βραδινή βόλτα …
Μεγάλο λάθος να κλείνεις ξενοδοχείο στα Λαδάδικα αν δεν έχεις σκοπό να ξενυχτήσεις αφού θα το κάνεις έτσι και αλλιώς …
Την πέφτουμε για ύπνο αλλά με όλη αυτή την φασαρία ούτε και ο Μορφέας δεν θέλει να μας επισκεφθεί …
Σάββατο 19 Φεβρουαρίου
Ημέρα τέταρτη και τελευταία …
Ξυπνάμε το πρωί χαλαρά και χωρίς βιασύνη, κατεβαίνουμε για πρωινό και στην συνέχεια αρχίζουμε να μαζεύουμε τα πράγματα μας …
Πετάγομαι να φέρω την Βέρα Ιταλίδα από το πάρκινγκ για να την φορτώσουμε …
Είναι δεν είναι πέντε λεπτά με τα πόδια, την βάζω μπροστά και κατευθυνόμαστε στην έξοδο …
Βάζω την κάρτα αλλά η μπάρα δεν ανοίγει …
Μετά από κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες εμφανίζεται η υπάλληλος …
- Καλημέρα σας μου λέει
- Καλημέρα σας της απαντώ
- Την μηχανή πως την βάλατε στο πάρκινγκ γιατί το μηχάνημα δεν έχει καταγράψει την είσοδο σας …
- Κανονικά, με την βοήθεια του συναδέλφου σας που είχε βάρδια εχθές το βράδυ …
- Την κάρτα που την βρήκατε μου λέει
- Από το ξενοδοχείο που διαμένω της απαντώ
- Σίγουρα δεν την βάλατε την μηχανή από κάπου αλλού μέσα στο πάρκινγκ και για αυτό δεν αναγνωρίζει την είσοδο το μηχάνημα με ρωτά
- Γιατί δεν ρωτάτε τον συνάδελφο σας που με βοήθησε εχθές γιατί δεν άνοιγε η μπάρα της απαντώ …
- Ξέρετε εδώ είναι πάρκινγκ με αυτοκίνητα μου λέει
- Και εγώ τι θέλετε να κάνω της απαντώ πλήρωσα για αυτοκίνητο και έβαλα μηχανή άρα θα πρέπει να μου κάνετε έκπτωση για τις 2 λιγότερες ρόδες …
- Με κοιτάει με βλέμμα πλάνο … Την κάρτα θα πρέπει να την κρατήσω μου λέει
- Δεν το νομίζω, εκτός αν πάρετε τηλέφωνο στο ξενοδοχείο και συμφωνήσουν της απαντώ Συνεχίζει να με κοιτάει με ένα βλέμμα όλο απορία … Φεύγει και την βλέπω να μιλάει για κάποια λεπτά στο τηλέφωνο
- Επιστρέφει, ανοίγει την μπάρα και μου λέει, ξέρετε εδώ είναι πάρκινγκ για αυτοκίνητα μόνο, αυτό να το αναφέρετε στο ξενοδοχείο
- Δεν θα το παραλείψω της απαντώ και ξεκινώ …
Η μέρα ξεκίνησε ευχάριστα ….
Παρκάρω την Βέρα έξω από το ξενοδοχείο και με τον Νίκο κατεβάζουμε τα πράγματα και τα φορτώνουμε στην μηχανή …
Είμασταν έτοιμοι να φύγουμε …
Ο Ευθυμης (πολύ καλός φίλος και αυτός) δεν έχει απαντήσει στα τηλέφωνα από το πρωί οπότε υποθέτουμε ότι κάτι του έτυχε … και πάνω που είμαστε έτοιμοι να φύγουμε παίρνει τηλέφωνο …
- Δεν φεύγετε αν δεν σας δώ
Στο τσάκ μας πρόλαβε …
Αράζουμε σε μια καφετέρια δίπλα από το ξενοδοχείο σε μια σκιά γιατί με τα ισοθερμικά και όλα όσα φορούσαμε ακόμα και χωρίς τα μπουφάν δεν παλεύονταν …
Με τον Εύθυμη πάμε πίσω πολλά χρόνια, πρώην συνάδελφοι …
Τον Νίκο τον ξέρει από μικρό παιδί …
Υπάρχει μια αμοιβαία εκτίμηση μεταξύ μας …
Έρχεται μετά από λίγο παραγγέλνει κλασικά φραπέ και κουβέντα στην κουβέντα η ώρα πήγε μία …
Άφηνα τον Νίκο και τον Ευθύμη να συζητούν (ο Νίκος είναι εκκολαπτόμενος συνάδελφος) για διάφορα τεχνολογικά θέματα και τους παρακολουθούσα …
Η ώρα είχε περάσει ευχάριστα αλλά έπρεπε να συνεχίσουμε …
Αποχαιρετίσαμε τον Εύθυμη και την νύφη του βορρά και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την επόμενη φορά …
Έχει λίγη κίνηση μέχρι να βγούμε από την πόλη …
Στα ΣΕΑ Κορινού σταματάμε για να πάρουμε 2 παιδικά παραμύθια για τον τζούνιορ και ένα τσουρέκι για τους υπόλοιπους, με την ευκαιρία γεμίζουμε και το ρεζερβουάρ της Βέρας 14 λίτρα για 205 χιλιόμετρα, 6.8 λίτρα ανά 100 χλμ μέση κατανάλωση, εντάξει μπορεί να πηγαίναμε και λίγο πιο πάνω από τα όρια!!!
Συνεχίζουμε καταπίνοντας τα βαρετά χιλιόμετρα …
Την μονοτονία την διαταράσσουν οι συνεχές στάσεις για τα διόδια …
Τουλάχιστον ο καιρός είναι καλός, ανοιξιάτικος …
Επόμενη στάση στα ΣΕΑ Πελαγίας για ανεφοδιασμό της Βέρας και μέτρηση της κατανάλωσης με σταθερά 130 χλμ/ώρα
11 λίτρα ρούφηξε μονομιάς …
Είχαμε κάνει 198 χιλιόμετρα όποτε μας κάνει 5.5 λίτρα ανά 100 χιλιόμετρα μέση κατανάλωση
Συνεχίζουμε και στα επόμενα ΣΕΑ στην Αταλάντη σταματήσαμε ξανά για δικό μας ανεφοδιασμό …
Αφού ξεκουραστήκαμε ξεκινήσαμε για το τελευταίο σκέλος του ταξιδιού μας …
Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει και η ψύχρα να κάνει την εμφάνιση της …
Το ταξίδι μας είχε φτάσει στο τέλος του …
Φτάσαμε σπίτι ξεφορτώσαμε την Βέρα και πέσαμε με τα μούτρα στις αγκαλιές των αγαπημένων μας και στο τσουρέκι …
4 μέρες 3 νύχτες
1691 χιλιόμετρα
96 λίτρα βενζίνη ( 5.7 λίτρα/100χλμ)
398,45 ευρώ
Η Βέρα Ιταλίδα απροβλημάτιστη και ξεκούραστη μας συντρόφευσε σε αυτό το ταξίδι μας και ελπίζουμε και σε αρκετά ακόμα …
Με τον Νίκο ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το Σεράγεβο που δεν καταφέραμε να πάμε φέτος για του χρόνου παρέα με το Himalayan και το Imperiale …
Έχουμε δημιουργήσει ένα δυνατό δεσμό μεταξύ μας και αναμνήσεις να έχουμε να αναπολούμε και να διηγούμαστε για πολλά, πολλά, χρόνια …
Τα ταξίδια μου / My travels 