Τα τελευταία αρκετά χρόνια κάθε καλοκαίρι ταξίδευα με τον Νίκο από όταν τελείωσε την έκτη δημοτικού, φέτος θα ήταν το πρώτο καλοκαίρι που δεν θα ταξιδεύαμε μαζί ….
Όλα αυτά τα χρόνια ταξιδέψαμε, ταλαιπωρηθήκαμε, ζοριστήκαμε, βραχήκαμε, γνωρίσαμε ο ένας καλύτερα τον άλλο, είδαμε μέρη μακρινά αλλά και κοντινά, δημιουργήσαμε αναμνήσεις που θα μας συντροφεύουν για πάντα ….
Μεγάλωσε και αυτός … Ελπίζω κάποια στιγμή να με συντροφεύει καβαλώντας την δική του μηχανή … (από του χρόνου δηλαδή)
Τέλος εποχής λοιπόν ή η αρχή μια νέας;
το μέλλον θα δείξει ….
Εδώ και ένα χρόνο ήθελα να περάσω το πέρασμα του Μπάρου καθώς και τον δρόμο που ενώνει το Πατιόπουλο με το Περδικάκι. Όλο το σκεφτόμουν αλλά δεν το έκανα …
Τελικά το πήρα απόφαση μετά απο μια αρκετά δύσκολη εβδομάδα με πολλή ένταση …
Οι μέρες περνούσαν χωρίς να το αποφασίζω.
Παρασκευή , μια μέρα πρίν φύγω και δεν έχω κανονίσει τίποτα, δεν έχω όρεξη, για πρώτη φορά βαριέμαι να ταξιδέψω … Οι ώρες περνούν , μεσημεριάζει και μετά από παρότρυνση της συζύγου που με έβλεπε να βασανίζομαι το παίρνω απόφαση, αύριο φεύγω … Ανοίγω τους χάρτες ηλεκτρονικούς και χάρτινους … Βρίσκω πρώτα το μέρος που θα διανυκτερεύσω μετά το πέρασμα του Μπάρου. Παίρνω τηλέφωνο στο καταφύγιο στα Πράμαντα το σηκώνει ένας ευγενέστατος και πολύ φιλικός κύριος , ο Μπάμπης , μου ζητάει τηλέφωνο να με πάρει πίσω σε 5 λέπτα, του δίνω το σταθερό τηλέφωνο των γονιών μου … (το μυαλό μου ήταν αλλού) Η ώρα περνάει δεν με παίρνει τηλέφωνο και κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και ξαφνικά θυμάμαι ότι δεν του έδωσα το δικό μου τηλέφωνο αλλά των γονιών μου …
Είχε πάρει τηλέφωνο και το είχε σηκώσει η μητέρα μου και με ζήταγε με το μικρό μου όνομα και του έλεγε ότι εγώ εχω φύγει εδώ και πολλά χρόνια απο εκεί …
Τον παίρνω τηλέφωνο και μου το εξιστορούσε και γέλαγα …
Μου λέει ότι θα μπορούσα να περάσω την βραδιά μου στο καταφύγιο, ηρέμησα, έριξα άλλη μια γρήγορη ματιά στους χάρτες … Θα ταξίδευα απο επαρχιακούς δρόμους, το σχεδιάζω στα γρήγορα στο google maps και το στέλνω στο κινητό μου … Μέχρι το βράδυ που κοιμήθηκα δεν είχα ετοιμάσει τίποτα η μάλλον σχεδόν τίποτα απλά έβαλα να φορτίσουν οι μπαταρίες απο τις κάμερες …
Ακόμα και ο γιός μου απόρησε, δεν θα ετοιμάσεις τίποτα με ρώτησε, αύριο του απάντησα …
Έπεσα για ύπνο σχετικά αργά κατά τις 2 και ξύπνησα κατά τις 8 το Σάββατο το πρωί. Έβγαλα τα σκυλιά μου βόλτα, γύρισα έφτιαξα καφέ και πρωινό, ο Νίκος μόνο είχε ξυπνήσει και έφυγε για φροντιστήριο με χαιρέτησε, ανταπέδωσα τον χαιρετισμό και τον κοίταγα να φεύγει, μεγάλωσε έχει γίνει ολόκληρος άνδρας και τραβάει τον δρόμο του σιγά σιγά …
Μάζεψα ότι ήταν να πάρω μαζί μου τα τακτοποίησα στις βαλίτσες της μηχανής, χαιρέτησα την καλή μου και το μωρό που στο μεταξύ είχαν ξυπνήσει, φόρτωσα την μηχανή και ξεκίνησα …
Είχε πάει ηδη δέκα το πρωί …
Μερικά τετράγωνα πιο κάτω θυμήθηκα ξαφνικά ότι δεν είχα πάρει μαζί μου λάδι για την μηχανή … Επιστροφή πίσω λοιπον για να το πάρω …
Και ξεκινάω και πάλι, είχα γεμίσει βενζίνη από το προηγούμενο βράδυ οπότε δεν είχα σκοπό να σταματήσω όχι πριν φτάσω στον πύργο της Οινόης …
Δεν έχει ιδιαίτερη κίνηση, μου αρέσει πάρα πολύ η διαδρομή από την Μάνδρα μέχρι την Θήβα, πριν το καταλάβω έφτασα στην Οινόη, στάση στον πύργο για φωτογραφία και να ξεμουδιάσω λίγο.
Βγάζω φωτογραφίες, πίνω λίγο νερό και συνεχίζω
Επόμενη στάση για φωτογραφία στην Αλίαρτο στο σπήλαιο που άλλαξε την παλαιολιθική ιστορία της Ελλάδας μιας και εκεί βρέθηκαν ευρήματα από την εποχή των παγετώνων …
Συνέχισα προς Λαμία, συναντούσα αραιά και που και μερικούς άλλους ταξιδευτές, ανταλλάσσαμε χαιρετισμούς …
Η κίνηση ελάχιστη και το Himalayan γουργούριζε σε αυτούς τους ρυθμούς … Περνάω τον Μπράλο, φτάνω Λαμία, και κατευθύνομαι προς το Λιανοκλάδι οπού και σταματώ για ανεφοδιασμό …
Μετά το Λιανοκλάδι κατευθύνομαι προς Μοσχοκαρυά.
Ο δρόμος είναι καταπληκτικός αρκετά καλή άσφαλτος και ωραίες στροφές το διασκέδασα τόσο που δεν σταμάταγα για φωτογραφίες.
Έπιασα το εαυτό μου αρκετές φορές να χαμογελάει ….
Μέτα την Μοσχοκαρυά έπεσα στο νέο δρόμο που σε βγάζει στην Καρδίτσα , 2 λωρίδες ανά κατεύθυνση, οι νέοι δρόμοι που κατασκευάζονται βοηθούν την επικοινωνία των επαρχιακών πόλεων με τα μεγαλύτερα αστικά κέντρα, αλλά το καλύτερο είναι ότι αδειάζουν οι παλαιοί επαρχιακοί δρόμοι …
Το αρχικό σχέδιο να πάω μόνο απο επαρχιακούς και να μην πληρώσω διόδια καταπατήθηκε από την πρώτη μέρα …
Στην έξοδο για Καρδίτσα ήταν και τα πρώτα αυτοματοποιημένα διόδια που πλήρωσα …
Είναι περασμένο μεσημέρι και η ζέστη έχει αρχίσει να γίνεται ανυπόφορη, σύντομη στάση για νερό και για να βάλω το νέο διχτυωτό κάλυμμα στην σέλα, πώς ταξίδευα καλοκαίρι τόσο καιρό χωρίς αυτό !!!
Είναι σαν να έχεις κλιματιστικό στην σέλα …
Περνάει αέρας και δροσίζει τα ιδρωμένα μαλακά μόρια, απόλαυση …
Δεν σταματώ στην Καρδίτσα, συνεχίζω πρός Μουζάκι, στο οποίο σταματώ για να γεμίσω με καύσιμα μιάς και δεν ήξερα πότε θα βρώ το επόμενο βενζινάδικο.
Είχε γίνει ηδη απόγευμα και είχα ανάγκη για ένα καφέ …
Λίγο πρίν το γεφύρι του Πορταικού ποταμού σταματώ σε μια καντίνα για καφέ και ένα σάντουιτσ …
Υπήρχε κίνηση από μηχανές, αρκετοί ανέβαιναν προς Ελάτη …
Η στάση ήταν σύντομη ίσα ίσα να αναπληρώσω δυνάμεις…
Ξεκινάω και στα 200 μέτρα βλέπω το γεφύρι, δεν είχα ιδέα ότι βρίσκονταν εκεί, υπήρχε αρκετός κόσμος οπότε συνέχισα χωρίς να σταματήσω, η διαδρομή πανέμορφη μέσα στα έλατα, περνάω την Ελάτη (Θένο δεν το ήξερα ότι μένεις εκεί και δεν σταμάτησα, άφησα εκκρεμότητες οπότε θα τα πούμε από κοντά), συνεχίζοντας περνάω και το Περτούλι, η κίνηση πλέον ελάχιστη , μερικά αυτοκίνητα και κάποιες μηχανές …
Συνεχίζω συναντώντας αραιά και πού κάποιο αυτοκίνητο, περασμένες έξι και έχω αρχίσει να ανησυχώ για το πότε θα φτάσω και στο πέρασμα του Μπάρου αλλά και στο καταφύγιο …
Το έχω καταλάβει και το έχω αποδεχτεί ότι θα με πάρει η νύχτα και συνεχίζω το ταξίδι μου χαλαρά ρουφώντας εικόνες και μυρωδιές του βουνού …
Έχω αρχίσει την άνοδο για το το πέρασμα του Μπάρου δεν υπάρχει ψυχή είμαι μόνος μου εγώ το βουνό, ο δρόμος …
Με το που φθάνω στην κορυφή και κατεβαίνω από την μηχανή εμφανίζεται μια παρέα απο μηχανές, τα είπαμε λίγο και τραβήξαμε το δρόμο μας …
Είχαν μαγευτεί και αυτοί απο το μέρος και την διαδρομή …
Συνέχισα προς το επόμενο σταθμό που ήταν το καταφύγιο στα Πράμαντα
Πλέον έχει αρχίζει να σκοτεινιάζει όταν φτάνω στο χωριό Πράμαντα, υπάρχει έξω κόσμος στα καφενεία και στις ψησταριές …
Συνεχίζω προς το καταφύγιο και μπαίνω στον χωματόδρομο που οδηγεί προς αυτό …
Πρέπει να βάλω προβολάκια για έχτρα φωτισμό …
Το φανάρι του Himalayan είναι αρκετά καλό αλλά για οδήγηση βράδυ σε χωματόδρομο δεν φτάνει …
Συνεχίζω την ανάβαση μου στον σαθρό χωματόδρομο και μετά από λίγο φτάνω στο καταφύγιο, παρκάρω και πηγαίνω στο καταφύγιο …
Συναντάω τον Μπάμπη ο οποίος κάθονταν με μια παρέα απο ορειβάτες απο την Θεσσαλονίκη και τα έλεγαν, έκατσα μαζί τους και αμέσως αισθάνθηκα σαν να ήμασταν γνωστοί από χρόνια τα πειράγματα έδιναν και έπαιρναν …
Μετά από λίγο ήρθε και η Πόλα στην παρέα (η σύζυγος του Μπάμπη) και η κουβέντα συνεχίστηκε μέχρι αργά …
Ευτυχώς η Πόλα μου είχε κρατήσει φαγητό γιατί πείναγα σαν λύκος …
Τι ευχάριστοι άνθρωποι ο Μπάμπης , η Πόλα και τα παιδιά τους …
Είχαν μόνιμα ένα χαμόγελο στα χείλη…
Ο δε Μπάμπης δεν σταμάταγε να γελάει …
Τους ζηλεύω αυτούς τους ανθρώπους που παρατάνε την ζωή της πόλης και φτιάχνουν απο την αρχή την ζωή τους στην επαρχία …
Όπως ζηλεύω και αυτούς που ζούν μόνιμα στην επαρχία …
Έβλεπες μια ηρεμία στο βλέμμα τους …
Η συζήτηση συνεχίστηκε μέχρι αργά, πρώτα μας αποχαιρέτησε η Πόλα και στην συνέχεια και ο Μπάμπης αφού μου έδειξε που θα κοιμηθώ, λόγω του κορονοιού είχα ένα οχτάκλινο δωμάτιο όλο δικό μου …
Συνεχίσαμε να αναλύουμε τα πολιτικοοικονομικοκοινωνικά προβλήματα της εποχής μάς κάτω από τα αστέρια …
Η απεραντοσύνη του ουρανού σε κάνει να αισθάνεσαι μικρός, προσωρινός σε αυτό τον κόσμο …
Κάποια στιγμή μετά τις μία το διαλύσαμε και τράβηξε ο καθένας μας για το κρεβάτι του …
Ο Μορφέας δεν άργησε να με επισκεφτεί …
Πρωινό ξύπνημα με θέα το βουνό …
Η χθεσινή κουβέντα συνεχίστηκε και το πρωί με πρωινό και καφέ …
Είχαμε δέσει σαν παρέα …
Τα παιδιά απο την Θεσσαλονίκη έφυγαν νωρίς για να κάνουν διάσχιση φαραγγιού …
Εγώ είχα αράξει και απολάμβανα την θέα …
Έπρεπε να βγάλω την διαδρομή της επιστροφής, με την βοήθεια του Μπάμπη και της Πόλας χάραξα την διαδρομή της επιστροφής μέχρι το Περδικάκι, δυστυχώς δεν είχα χρόνο να επισκεφθώ το Συρράκο και τους Καλαρίτες, δεν πειράζει, άφησα και εδώ εκκρεμότητες και για άλλη επίσκεψη …
Δεν έχω λόγια για τα παιδιά που τρέχουν το καταφύγιο αξίζει να πάς μέχρι εκεί μόνο και μόνο για να τους γνωρίσεις …
Ξεκινάω την διαδρομή της επιστροφής με μια στάση πρώτα στην βρύση να γεμίσω νερό και μετά στο βενζινάδικο για να γεμίσω και το Himalayan …
Προχωρώ με κατεύθυνση πρός Άρτα, σε μια διασταύρωση βλέπω πινακίδα που δείχνει προς το γεφύρι της Πλάκας …
Αυτό δεν είναι που είχε πέσει και το έφτιαξαν σκέφτομαι …
Χωρίς δεύτερη σκέψη κατευθύνομαι προς τα εκεί …
Συνεχίζω την κάθοδο μου με σκοπό να περάσω την τεχνητή λίμνη Πουρναρίου από την μεριά της Πίνδου και όχι απο την μεριά της Αρτας ….
Περνάω από δρόμους και χωριά ξεχασμένα και από τον άνθρωπο ….
Χωριά που πρίν απο μερικές δεκαετίες θα έσφυζαν απο ζωή και θα έβλεπες παιδιά να τρέχουν στα σοκάκια τους …
Σε κάθε χωριό που συναντώ μπαίνω και περνώ από το κέντρο του, δεν σταμάτησα πουθενά όμως …
Κάποιο λάθος στην πλοήγηση με βγάζει στην Ιόνια οδό …
Ήταν ηδη μεσημέρι και άρχισαν να μου μπαίνουν σκέψεις να συνεχίσω όλο ευθεία την εθνική και να γυρίσω πίσω ….
Αμφιταλαντευόμουν μέχρι την Άρτα, δεν είναι τυχαίο που βγήκα στην εθνική σκεφτόμουν …
Τελευταία στιγμή αποφασίζω να συνεχίσω την πορεία μου προς το Πατιόπουλο …
Η ζέστη είχε αρχίσει να με ενοχλεί και η κούραση της προηγούμενης μέρας να κάνει την εμφάνισή της.
Μετά το Πατιόπουλο σταματώ για ανεφοδιασμό και συνεχίζω προς Περδικάκι …
Ο δρόμος είναι πλέον άσφαλτος αλλά αυτή την φορά δεν με χαλάει …
Η διαδρομή είναι καταπληκτική δέν ξέρω άν όντως αξίζει τον τίτλο του πιο επικινδύνου δρόμου στην Ελλάδα και μέσα στους 10 του κόσμου αλλά σίγουρα η διαδρομή αξίζει …
Η θέα είναι εκπληκτική και θέλει προσοχή γιατί έχει παντού πεσμένα βράχια και δίπλα σου είναι τό χάος …
Παραδόξως έχει αρκετή κίνηση συγκριτικά πάντα με τους δρόμους που πέρασα μες στην ήμερα …
Σε αυτόν τον δρόμο ανακάλυψα ότι είτε έχω 6η αίσθηση ή ότι ένας άγγελος φτερούγιζε δίπλα μου …
Την πρώτη φορά σταματάω για να βγάλω φωτογραφία την οποία τελικά δεν έβγαλα, σε ένα σημείο που ο δρόμος περνάει ανάμεσα απο τα βράχια και έχει κλειστή στροφή αριστερά, το αποφασίζω τελευταία στιγμή, φρενάρω και για να μην κατέβω από την μηχανή την αφήνω να ρολάρει προς τα πίσω, εκείνη την στιγμή περνάει ένα αυτοκίνητο …
Το ίδιο συνέβη άλλες 4 φορές πλησίαζα κάποια κλειστή στροφή και ένιωθα μια ανατριχίλα ένα κόμπο στο στομάχι, έκοβα και εκείνη την στιγμή συναντούσα αυτοκίνητο πάνω στην στροφή, στην αρχή δεν έδωσα σημασία αλλά μετά την τρίτη φορά που μου συνέβη παραξενεύτηκα και άρχισα να το παρατηρώ, δεν συνέβαινε σε όλες τις στροφές ούτε σε όλες τις φορές που διασταυρώθηκα με αυτοκίνητο ….
Αυτό συνεχίστηκε μέχρι το Περδικάκι μετά τέλος δεν ξανασυνέβη ….
Μετά το Περδικάκι συνέχισα προς τα Βρουβιανά και απο εκεί στο γεφύρι της Τέμπλας, όπου κατασκευάζεται και νέα γέφυρα …
Η κούραση είχε κάνει την εμφάνιση της αλλά ακόμα άντεχα …
Συνεχίζω με κατεύθυνση προς Αγρίνιο …
Περνάω τα Τοπολιανά, την Βαλαώρα, έξω από την Χρίσοβα, ο δρομός κλασικός επαρχιακός στενός με κακό οδόστρωμα ανα διαστήματα ….
Όσο πλησιάζω προς την γέφυρα της Τατάρνας και ιδιαίτερα μετά από αυτήν ο δρόμος έχει πολύ καλό οδόστρωμα και γίνεται διασκεδαστικός τα χαμόγελα είχαν επιστρέψει παρ’ όλη την κούραση….
Έχω αρχίσει να έχω ενοχλήσεις στον αριστερό ώμο και στο δεξί γόνατο, οι οποίες σιγά σιγά δίνουν την θέση τους στον πόνο ….
Στάση για ξεμούδιασμα …
Πίνω λίγο νερό και συνειδητοποιώ ότι έχω να φάω από το πρωί …
Δεν μου έφτανε η κούραση τώρα με έχει επισκεφθεί και ή πείνα …
Ανεβαίνω στη μηχανή και συνεχίζω, επόμενη στάση και τελευταία για φωτογραφίες είναι στην γέφυρα Ματσουκίου
Έφθασα στο Αγρίνιο κατά τις εφτά, στάση για καφέ με ένα ξάδερφο και ένα διαδικτυακό φίλο, τελικά κατέληξαν εκτός απο συνονόματοι να είναι και γνωστοί …
Τι μικρός που είναι ο κόσμος τελικά …
Η ώρα πέρασε γρήγορα και μαζί της και η κούραση, μετά τον καφέ ακολούθησε και ένα σουβλάκι …
Τελευταίος ανεφοδιασμός για το Himalayan μόλις βγήκα από το Αγρίνιο, το παλικάρι το ξεχείλισε μόνο στις τσέπες δεν μου έβαλε ….
Η επόμενη στάση αν εξαιρέσουμε τα διόδια ήταν στο σπίτι …
Το Himalayan δεν διαμαρτυρήθηκε πουθενά, ήταν φειδωλό στην κατανάλωση του καυσίμου, ταξιδεύαμε στην εθνική με 110, μπορούσε και για παραπάνω, στον επαρχιακό ήταν στο στοιχείο του …
Μου χάρισε αμέτρητα χαμόγελα και μαζί ανακαλύψαμε μια νέα μονάδα μέτρησης απόστασης τα “ΧΑΧ” (χαμόγελα ανα χιλιόμετρο) …
Πέφτω για ύπνο κατά τις δωδεκάμισι – μία παρά, έχω βάλει το ξυπνητήρι να χτυπήσει στις πέντε το πρωί…
Χτυπάει και δεν θέλω να ξυπνήσω το κλείνω, μετά από πέντε λεπτά ξαναχτυπάει, ξυπνάω σέρνομαι μέχρι τη κουζίνα και φτιάχνω καφέ …
Πέφτω στον καναπέ και αρχίζω να τον ρουφάω, με κάθε γουλιά αρχίζει το μάτι και ανοίγει περισσότερο, στο τέταρτο ήμουν στο πόδι και είχα αρχίσει να μαζεύω τα πράγματα, άρχισα να τα τακτοποιώ στις βαλίτσες και στα σακίδια, κατά τις έξι τα είχα όλα έτοιμα …
Ταΐζω τα σκυλιά και τα βγάζω βόλτα…
Επιστρέφω και αρχίζω να τοποθετώ τα πράγματα στην μηχανή …
Ανεβαίνω στο σπίτι, ντύνομαι χαιρετάω την σύζυγο και ξεκινάω … είχε ηδη πάει εφτά, έχουμε χρόνο λέω από μέσα μου, πέντε ώρες είναι αρκετές για να φτάσουμε στην Αρτοτίνα …
Καύσιμα είχα όποτε η πρώτη στάση ήταν σε περίπτερο να πάρω κανα σπαστό καφεδάκι και τίποτα σνακ…
Η πρώτη στάση έγινε μία ώρα πιο μετά λίγο πρίν την Οινόη για ξεμούδιασμα και για τις πρώτες φωτογραφίες ….
Συνεχίζω ακάθεκτος, περνάω Θήβα, Λιβαδειά, πρίν την Δίστομο σταματάω να γεμίσω κάτι λιγότερο από 9 λίτρα για 212 χλμ (4,2 λίτρα/100 χλμ), συνεχίζω και κάπου πρίν την Δεσφίνα σταματάω αυτή την φορά για να βγάλω και καμιά φωτογραφία …
Λίγο μετά την Ιτέα στάση για να φωτογραφίσω συγκεκριμένη ταμπέλα….
Την είχα ξαναδεί αυτή την ταμπέλα και μέχρι τότε νόμιζα ότι ήταν φανταστική τοποθεσία …
Αλλά τελικά υπάρχει στα αλήθεια.
Μέχρι στιγμής πάω με τις ταμπέλες δεν υπάρχει λόγος να ανοίξω gps.
Πριν την πρώτη διασταύρωση για να πάω προς Λιδορίκι σταματάω για να βγάλω και καμιά φώτο με φόντο την θάλασσα, από εδώ και στο εξής μόνο βουνά …
Αρχίζω να ανεβαίνω προς Πεντεόρια, τι δρόμος είναι αυτός που βρίσκομαι σκέφτομαι …
Προχωρώ νομίζοντας ότι είμαι μέσα στο χρονοδιάγραμμα …
Βλέπω μπροστά μου πινακίδα για Βραΐλα, σταματώ και παίρνω ένα φίλο τηλέφωνο που ξέρω ότι βρίσκεται εκεί, έχω χρόνο σκέφτομαι απο Λιδορίκι μέχρι την Αρτοτίνα είναι κάνα 45λεπτο (έτσι νόμιζα για κάποιο λόγο)
Σε 5 λεπτά φτάνω στην Βραΐλα, (μου πήρε άλλα 5 να βρώ το σπίτι, κατάφερα και χάθηκα) κατεβαίνω και μαθαίνω ότι η Αρτοτίνα είναι μιάμιση ώρα από το Λιδορίκι, πρώτο σοκ, η ώρα είναι 11 και πρέπει να πάω πρώτα Λιδορίκι να γεμίσω και μετά πίσω προς Αρτοτίνα …
Χαιρετώ και φεύγω βιαστικά αφού πρώτα χτύπησα ένα υποβρύχιο που μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια στο χωρίο …
Ο Αποστόλης είχε ανάψει τον ξυλόφουρνο για να ψήσει γεμιστά (αν δεν είχα ραντεβού θα καθόμουν για φαγητό και ας μην έβγαινε ο σχεδιασμός της διαδρομής), σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός ….
Φτάνω Λιδορίκι γεμίζω και όπου φύγει φύγει ….
Η διαδρομή ήταν καταπληκτική αν δεν είχα το ραντεβού θα την έκανα τουλάχιστον σε ένα 3ωρο …
Ήθελα να σταματώ κάθε τρεις και λίγο, αλλά δεν υπήρχε χρόνος ….
Έχω αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς με αυτή την περιοχή….
Ο Γιάννης μου στέλνει μήνυμα ότι έχει φτάσει …
Αυτό με αγχώνει ακόμα περισσότερο, αρχίζω να οδηγώ σε ρυθμούς πιο γρήγορους από ότι σκόπευα ή αισθανόμουν άνετα…
Σταμάταγα όπου μπορούσα και προσπαθούσα να τον πάρω τηλέφωνο να του πω ότι θα καθυστερήσω λίγο στην Αρτοτίνα δεν έχει σήμα η Vodafone εκτός αν πας στην άκρη της πλατείας….
Κάποια στιγμή καταφέρνω και έρχομαι σε επικοινωνία μαζί του …
Συνεχίζω και περνάω το ένα χωριό μετά το άλλο, Κροκύλειο, Πενταγιοί …
Κάθε χωριό που βλέπω από μακριά εύχομαι να είναι η Αρτοτίνα ….
Τελικά φτάνω, μπαίνω στο χωριό, μου έχει πει ο Γιάννης ότι είναι στην πλατεία …
Βλέπω πινακίδα προς το σπίτι του Αθανάσιου Διάκου, από δω θα είναι και η πλατεία σκέφτομαι και στρίβω αφήνοντας τον κεντρικό δρόμο …
Όσο πάει στενεύει, χαλάει, γίνεται χωματόδρομος αλλά πλατεία δεν βλέπω ….
Κατάφερα και χάθηκα και στην Αρτοτίνα, αυτό δεν είναι δυνατόν σκέφτομαι …
Γυρνάω πίσω στον κεντρικό για κάνα δεκάλεπτο πρέπει να γύρναγα στα σοκάκια της Αρτοτίνας και φτάνω στην πλατεία …
Κατεβαίνω ανακουφισμένος, ιδρωμένος και ανήσυχος μιας και είχα αργήσει τουλάχιστον μια ώρα στο ραντεβού, βάλε και το μισάωρο που είχε φτάσει νωρίτερα ο Γιάννης ….
Ωραία πρώτη εντύπωση κάναμε σκέφτομαι ….
Στην πλατεία με περίμεναν και οι δύο Γιάννηδες …
Γίνονται οι απαραίτητες συστάσεις, πίνω ένα καφέ στα γρήγορα και ξεκινάμε..
Έχω κοιμηθεί ένα 4ωρο και βρίσκομαι ηδη 6 ώρες στον δρόμο, προμηνύεται δύσκολη ημέρα …
Χαιρετάμε τον “ασφάλτινο” Γιάννη και ξεκινάμε την περιπέτεια μας….
Χρειαζόμαστε λίγο χρόνο να βρούμε τους ρυθμούς μας…
Ο Γιάννης “ο χωμάτινος” μένει επίτηδες πίσω για μην με αγχώνει και άλλο ….
Ακολουθούμε την διαδρομή του advtrofy 2018, τα μέρη είναι πανέμορφα, το τοπίο αλλάζει όσο ανεβαίνουμε μέχρι στιγμής όλα πάνε καλά και δεν αντιμετωπίζουμε κάποια δυσκολία …
Κάνουμε στάσεις μόνο για να δούμε ότι πάμε σωστά, να πιούμε νερό σε καμιά βρύση και να βγάλουμε και καμιά φωτογραφία …
Τα Κοκκάλια είναι εκπληκτικά …
Δεν περιγράφεται με λόγια ….
Είναι απίστευτο το τι μέρη υπάρχουν στην Ελλάδα …
Απλά πρέπει να τα βρείς …
Φτάνουμε στην μεγάλη ανηφόρα στα Κοκκάλια, σταματάμε την κοιτάμε, κοιταζόμαστε, τι κάνουμε αναρωτιόμαστε …
Αποφασίζουμε να το δοκιμάσουμε και ότι γίνει …
Ξεκινάω πρώτος, ο Γιάννης θα περίμενε να δεί πώς θα τα πάω και μετά θα ξεκίναγε …
Είμαι λίγο αγχωμένος δεν έχω ξανα ανεβεί τέτοια ανηφόρα όχι σε κλίση αλλά σε διάρκεια …
Πρώτη στο κιβώτιο όρθιος ρίχνω το βάρος μπροστά και αρχίζω να ανεβαίνω και ανεβαίνω και το Himalayan χοροπηδάει σαν κατσίκι, από δύναμη καλά τα πάμε αλλά έχουμε θέμα με την πρόσφυση κάποια στιγμή βγαίνω από τις ροδιές (όχι ότι το ήθελα) και συνεχίζω να ανεβαίνω από το χόρτο έχω αρχίσει να καταλαβαίνω ότι δεν θα την βγάλω μέχρι πάνω μιάς και δεν μπορώ πλέον να κρατήσω πορεία προς τα πάνω αλλά αρχίζω να παρεκκλίνω προς τα αριστερά, χωρίς να αγχώνομαι ψάχνω να βρώ πώς θα την ξαπλώσω πιο ανώδυνα και το καταφέρνω (αυτό μέσα σε δευτερόλεπτα), κλείνω διακόπτη κατεβαίνω και περιμένω τον Γιάννη να ανέβει και μετά να κατέβει να βάλει ένα χεράκι να ανέβω και εγώ …
Η Μαύρη κουκίδα είναι το ξαπλωμένο Himalayan
Ο Γιάννης ανεβαίνει με φόρα και το africa σπινίαρει ανεβαίνοντας, το κάνει να φαίνεται τόσο εύκολο…
Περνάνε μερικά λεπτά και τον βλέπω να κατεβαίνει με τα πόδια, εγώ την είχα σηκώσει και προσπαθούσα να την βάλω πάλι στις ροδιές για να συνεχίσω την άνοδο …
Μου λέει ότι πιο πάνω δυσκολεύει και άλλο και δεν ξέρουμε τι γίνεται πιο κάτω …
Περπατήσαμε προς τα δεξιά όπως κοιτάς την μεγάλη ανηφόρα για να δούμε αν μπορούμε να βγούμε στον δρόμο που βλέπαμε …
Δεν βρίσκουμε μέρος για να κατεβάσουμε με ασφάλεια τα μηχανάκια στον δρόμο ….
Το συζητάμε και αποφασίζουμε να γυρίσουμε πίσω και να κάνουμε τον γύρο ….
Αυτό ήταν τα Κοκκάλια με νίκησαν …
Έχω απογοητευτεί …
Ο Γιάννης γυρνάει το Himalayan προς τα κάτω, και μου το δίνει για να κατέβω την κατηφόρα πλέον…
Αυτός ανεβαίνει στην κορυφή για να φέρει το africa ….
Τον περιμένω στην βάση της ανηφόρας ….
Κατεβαίνει και συνεχίζουμε όπως είχαμε έρθει μέχρι την διασταύρωση και από εκεί συνεχίζουμε από τον χωματόδρομο ο οποίος δεν είχε κάποια ιδιαίτερη δυσκολία, η θέα συνεχίζει να είναι εκπληκτική.
Μετά από λίγο (ο χρόνος είναι σχετικός, καμιά ώρα και βάλε) βγαίνουμε άσφαλτο φτάνουμε στην Δομνίστα, συνεχίζουμε μέχρι τον προφήτη Ηλία, είχα δει ότι εκεί υπάρχει μέρος για να κατασκηνώσουμε …
Το είχαμε πάρει απόφαση ότι δεν θα φτάναμε στο Πάντα Βρέχει …
Στον προφήτη Ηλία υπάρχουν και άλλοι με μηχανές που έχουν στήσει τις σκηνές τους …
Βρίσκουμε το μέρος όπου θα στήσουμε και εμείς τις δικές μας και ξεκινάμε …
382 χλμ σε 11 ώρες και 31 λεπτά …
Τελειώνω με την σκηνή, είχα πεθάνει της πείνας …
Ανοίγω την βαλίτσα με τις προμήθειες και βγάζω την μακαρονάδα απο το ισοθερμικό τσαντάκι…
Σύμφωνα με το πρόγραμμα που είχα στο μυαλό μου θα έτρωγα μακαρόνια με κοτομπουκιές για μεσημεριανό και το βράδυ θα έβραζα λίγο ρύζι που θα το συνόδευα με μια κονσέρβα κεφτέδες σε σάλτσα και για επιδόρπιο είχα φέρει μπισκοτόκρεμα (την είχα βουτήξει απο το μωρό ….)
Τελικά έφαγα μόνο τα μακαρόνια και για μεσημεριανό και βραδινό μαζί, παρόλο που ήταν πάρα πολλά τα έφαγα με τέτοια λαιμαργία που τα κατέβαζα αμάσητα σε μερικά λεπτά το όλο θέμα είχε λήξει….
Είχε τελειώσει και ο Γιάννης με το στήσιμο της δικής του σκηνής και κατεβήκαμε στο χωριό να τσιμπήσει κάτι και αυτός και να πιώ εγώ ένα καφέ….
Κάτσαμε αρκετή ώρα στην ταβέρνα και συζητάγαμε μέχρι που σκοτείνιασε ….
Επιστρέψαμε στις σκηνές μας και συνεχίσαμε την κουβέντα κοιτάζοντας τα αστέρια …
Κάποια στιγμή το διαλύσαμε και μπήκε ο καθένας στην σκηνή του, δεν άργησε να με πάρει ο ύπνος …
Κατά τις τρείς ξύπνησα γιατί κρύωνα …
Άναψα το UCO κεράκι μου και μετά από λίγο η θερμοκρασία ήταν πάλι ανεκτή και συνέχισα τον ύπνο μου …
Πρωινό ξύπνημα …
Φτιάχνω καφέδες για να ανοίξει το μάτι …
Βγαίνουν οι χάρτες και αποφασίζουμε να παρακάμψουμε το φαράγκι του Πάντα Βρέχει και την Καλιακούδα για να έχουμε όλο τον χρόνο να απολαύσουμε τα Άγραφα …
Και άλλη εκκρεμότητα λοιπόν για μελλοντική εξόρμηση ….
Πάμε Καρπενήσι για ανεφοδιασμό, 8,5 λίτρα για 185 χλμ (4,6 λτ/100χλμ) …
Η διαδρομή είναι καταπληκτική, απίστευτη, τι χάνουμε εμείς που μένουμε στην πρωτεύουσα και στα μεγάλα αστικά κέντρα …
Φαντάσου αυτή να είναι η διαδρομή που πρέπει να κάνεις κάθε μέρα για να πάς στην δουλειά σου αντί την κίνηση της Αθήνας για παράδειγμα …
Το πλάνο ήταν γεμίζουμε τα ρεζερβουάρ και ανεβαίνουμε από άσφαλτο μέχρι την λίμνη Πλαστήρα και απο εκεί ανεβαίνουμε στα Άγραφα, περνάμε την Νιάλα και πάμε από το χωριό Άγραφα και ανάλογα την ώρα που θα φτάναμε θα αποφασίζαμε για το πώς θα επέστρεφε ο καθένας μας στην βάση του.
Η διαδρομή από Καρπενήσι προς Φουρνά είναι καταπληκτική, συναντήσαμε και μια ομάδα από αλογάκια που μας έκλειναν τον δρόμο …
Η μαμά φοράδα έμπαινε ανάμεσα σε μάς και στα πουλάρια της ….
Καθόμασταν και τα κοιτάγαμε χωρίς να ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε …
Την λύση την έδωσε ένα αυτοκίνητο που πέρασε και έκαναν στην άκρη και περάσαμε και εμείς από πίσω του ….
Λίγο πιο κάτω παραλίγο να ανταλλάξω φιλιά με έναν οδηγό απο ένα παλιό κόκκινο corola ο οποίος αποφάσισε ότι ο δρόμος του ανήκει και πηρε την δική τους αριστερή στροφή (δική μου δεξιά) τόσο κλειστή που βρεθήκαμε σχεδόν μούρη με μούρη, ενστικτώδεις αντιδράσεις και αλλαγή πορείας και απο τους δύο μας και πέρασε ξυστά δίπλα μου, όταν λεμε ξυστά εννοώ στο χιλιοστό ….
Τον παλιομπίπ άρχισα να τον βρίζω για κάνα δεκάλεπτο τόσο μου πήρε για να πέσουν οι παλμοί …
Με το που βγαίνουμε στον κάμπο της Καρδίτσας αρχίζουμε να νιώθουμε την ζέστη για τα καλά …
Ευτυχώς ο Γιάννης σταμάτησε για καφέ και ξεκούραση …
Δεν κουράζεται λέμε μπορεί να είναι πάνω στην μηχανή όλη μέρα χωρίς να σταματάει ….
Πίνουμε το καφεδάκι μας, παίρνουμε πληροφορίες για το που υπάρχει ανοιχτό πρατήριο γιατί αρκετά είναι κλειστά, μας δίνουν και οδηγίες για το πώς θα πάμε στην Νιάλα (τις οποίες και δεν ακολουθήσαμε) δεν είχαν καταλάβει οι άνθρωποι ότι μας αρέσει η ταλαιπωρία …
Ξεκινάμε και πάμε στο βενζινάδικο να φουλάρω για άλλη μία φορά για να μην έχω θέματα με την αυτονομία πάνω στο βουνό 3,5 λίτρα για 98 χλμ από το τελευταίο γέμισμα στο Καρπενήσι …
Συνεχίζουμε προς λίμνη Πλαστήρα …
Η διαδρομή είναι πολύ όμορφη και γραφική, ε ρε τι μέρη έχουμε στην Ελλαδίτσα μας ….
Περνάμε την λίμνη και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε το βουνό ….
Η θέα του επιβλητικού βουνού είναι καταπληκτική, σε εντυπωσιάζει ….
Υπάρχουν εναλλαγές στο οδόστρωμα μεταξύ ασφάλτου και χώματος …
Λίγο πιο πάνω αφήνουμε την άσφαλτο και συνεχίζουμε από χώμα για να πάμε στην Νιάλα …
Ο δρόμος είναι σχετικά βατός, δεν έχει ιδιαίτερες δυσκολίες αλλά θέλει προσοχή γιατί είναι σαθρός …
Συνεχίζουμε την ανάβαση αποσβολωμένοι με την θέα, κατά διαστήματα σταματάμε για φωτογραφία και για να χαζέψουμε την θέα…
Ο Γιάννης πάει μπροστά και εγώ ακολουθώ από κάποια απόσταση …
Λίγο πιο πάνω υπάρχει ένα κοπάδι από κατσίκια και μαζί με αυτά και 4 τσοπανόσκυλα που έτρεχαν αριστερά μου γαυγίζοντας ….
Δεξιά μου η πλαγία, αριστερά τα σκυλιά και δίπλα τους το χάος …
Κρατάω την ψυχραιμία μου …
Φοράω ψηλές μπότες, οπότε δεν φοβάμαι το δάγκωμα αλλά ποτέ δεν ξέρεις ….
Συνεχίζω χωρίς να τους δίνω ιδιαίτερη σημασία, μετά από λίγο που φάνηκε σαν να πέρασαν αιώνες σταματούν να με κυνηγούν ….
Λίγο πιο πάνω ο Γιάννης έχει σταματήσει και βγάζει και αυτός φωτογραφίες και βίντεο ….
Σταματάω δίπλα του, η θέα είναι μαγευτική, σε συνεπαίρνει …
Αρχίζω να βγάζω φωτογραφίες και κάποια στιγμή γυρνάω να βγάλω και το Himalayan και πάνω που ετοιμάζομαι αποφασίζει ότι κουράστηκε και πρέπει να ξαπλώσει …
Στα καλά καθούμενα το βλέπω μέσα από τον φακό να πέφτει ….
Δεν τράβηξα φωτογραφία ….
Δεν το πίστευα …
Ο Γιάννης μου φωνάζει ότι τρέχει βενζίνα …
Το σηκώνουμε …
Όλα καλά μόνο κάποια σημάδια στην βαλίτσα προδίδουν την πτώση ….
Μέχρι στιγμής το σκορ είναι 2-0 (Himalayan – Africa)
Καβαλάμε και ξεκινάμε, ο Γιάννης μπροστά, εγώ από κάποια απόσταση …
2 στροφές πιο κάτω βλέπω το africa να ξεκουράζεται, σταματάω και βοηθώ τον Γιάννη να το σηκώσει …
Σε μιά στιγμή απροσεξίας γλίστρησε ο πίσω τροχός και το έχασε κάτω από τα πόδια του, ευτυχώς δεν είχε πάθει κάποια ζημιά.
Το σκορ πλέον διαμορφώθηκε σε 2-1 το οποίο ήταν και το τελικό ….
Λίγο πιο πάνω φτάνουμε στο μνημείο της Νιάλας, δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν την θέα και το δέος που σου προκαλεί αυτός ο άγριος και αφιλόξενος τόπος ….
Καθόμαστε λίγο, δεν χορταίνουμε αυτό που βλέπουμε με τίποτα …
Νιώθω τυχερός που κατάφερα και πέρασα από αυτό το μέρος …
Φτάσαμε σε υψόμετρο τα 1857 μέτρα …
Συνεχίζουμε χωρίς ιδιαίτερες στάσεις, ο δρόμος όσο κατηφορίζουμε γίνεται πιο βατός …
Μετά από λίγο φτάνουμε στο χωριό Άγραφα και σταματάμε στην βρύση για να δροσιστούμε …
Ολιγόλεπτο διάλειμμα και συνεχίζουμε μιάς και η ώρα έχει περάσει …
Ο Γιάννης ακούραστος, μετά τα Άγραφα η επόμενη στάση ήταν στον Κρέντη …
Ο δρόμος απο τα Άγραφα μέχρι τον Κρέντη είναι φανταστικός …
Αλλά λίγο η κούραση, λίγο ο ρυθμός του Γιάννη δεν αφήνουν πολλές ευκαιρίες να τον αποθανατίσω …
Φτάνοντας στον Κρέντη βρίσκω τον Γιάννη να με περιμένει και να κοιτάει τις εναλλακτικές διαδρομές …
Αποφασίζουμε να πάμε Αγρίνιο από Ποταμούλα και εν συνεχεία για Ρίο, και από εκεί εθνική εγώ για Αθήνα και ο Γιάννης για Κιάτο.
Χαιρετάμε ο ένας τον άλλο μιας και από εδώ και πέρα είναι διαδικαστικά τα χλμ που έχουμε να κάνουμε και εγώ δεν θα μπορούσα να ακολουθήσω τον ρυθμό του Γιάννη …
Γιάννη χάρηκα που σε γνώρισα και συνταξιδέψαμε ….
Σε ευχαριστώ για την βοήθεια στα Κοκκάλια και όπου αλλού σε χρειάστηκα ….
Είναι ένας καταπληκτικός άνθρωπος και καβαλάει ένα καταπληκτικό μηχανάκι ….
Για να καταλάβετε για τί άνθρωπο μιλάμε, κάποια στιγμή σταμάτησε για να μαζέψει μία χελώνα από την μέση του δρόμου και να την βάλει στην άκρη για να μην την πατήσει κανένα διερχόμενο όχημα …
Ξεκινάω πρώτος, ο Γιάννης δεν αργεί να με περάσει και ήταν και η τελευταία φορά που τον είδα ….
Άνεμος …
Η κούραση έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνιση της, ο δρόμος για την Ποταμούλα είναι δύσκολος και η ζέστη και η κούραση δεν βοηθούν καθόλου …
Μια σύντομη στάση στην Γέφυρα της Επισκοπής και συνεχίζω προς Αγρίνιο ….
Φτάνω στο Αγρίνιο, συναντάω έναν ξάδερφο για ένα γρήγορο καφέ και για να ξεμουδιάσω …
Ανεφοδιάζω σε καύσιμα το Himalayan 7,3 λιτρα για 175 χλμ (4,1 λτ/100χλμ) από τον τελευταίο ανεφοδιασμό κοντά στην Καρδίτσα.
Συνεχίζω από τον παλιό δρόμο από το Αγρίνιο προς το Ρίο, με τον ρυθμό που πάω δεν έχει νόημα να βγω στην Ιονία οδό …
Έχω αρχίσει να πεινάω, δεν έχω φάει τίποτα όλη μέρα εκτός από ένα κρουασάν στην Νιάλα και λίγους ξηρούς καρπούς απο τον Γιάννη ….
Αρχίζω να κοιτάω για να δω μήπως σταματήσω σε κανά ψητοπωλείο να χτυπήσω κανά κοντοσούβλι …
Αποφασίζω να σταματήσω στο Περιθώριο όπου θυμόμουν ότι υπήρχε ένα μαγαζί απέναντι από την βρύση …
Φτάνω και το βλέπω κλειστό….
Απογοήτευση ….
Σταματάω λίγο πιο κάτω και χτυπάω αλύπητα μια κονσέρβα γίγαντες και μία ντολμαδάκια …
Συνήλθα..
Συνεχίζω, περνάω την γέφυρα του Ρίου-Αντιρίου και βγαίνω εθνική …
Κινούμαι με την εκπληκτική ταχύτητα των 90-110 χλμ/ώρα …
Τα χιλιόμετρα περνούν αργά και βασανιστικά ….
Άλλη μια στάση σε ΣΕΑ για να ξεμουδιάσω και χτύπησα και ένα παγωτάκι ….
Πήρα τα πάνω μου …
Μετά από 15.5 ώρες και 580 χλμ παρκάρω κάτω από το σπίτι και αρχίζω να ξεφορτώνω το μηχανάκι είναι περασμένες 12 ….
Κάνω ένα ντουζάκι και πέφτω ξερός για ύπνο …
Ήταν ένα καταπληκτικό διήμερο γεμάτο ανεξίτηλες εικόνες και έντονα συναισθήματα …
Το Himalayan δεν παρουσίασε το παραμικρό και η ανηφόρα στα Κοκκάλια που δεν βγήκε ήταν δικό μου λάθος …
Θα ήθελα να είχε λίγο μεγαλύτερη διαδρομή στις αναρτήσεις και το σημαντικότερο μεγαλύτερη ταχύτητα ταξιδιού …
Παρόλα αυτά με αυτό το μηχανάκι έχω κάνει τις μεγαλύτερες βόλτες και τα πιο μακρινά ταξίδια …
For quite some time I wanted to travel the old road that connected the cities of Sparta and Kalamata through the mountain Taygetos which is in southern region of Peloponese in Greece.
But due to either family responsibilities or due to bad weather I was not able to do it before the year ended.
So the time had come I took a day off, since there was no time to travel in the weekend.
So Monday morning has come I wake up early in the morning around 6 I made some coffee and read the news.
At 7 I weak up the two oldest kids to get ready for school and I take the dogs out for a walk.
The wife and the baby are still sleeping.
After the kids left for school I got everything in the bike including my lunch which the wife had cooked in the afternoon.
A quick stop at the gas station to fill the bike up.
The weather is nice a little cold around 15 degrees Celsius.
I had to travel for one hour in the motorway in order to get out and far away from Athens.
This is not the best road to ride the Himalayan.
I travel at around 100-110 km/h.
Close to the city of Korinthos I leave the motorway and I take the back roads to the city of Nafplio which took about another hour.
I stopped for a coffee with a friend that lives there.
We started talking about our future planned trips and by the time we finished it was already noon.
I leave the city of Nafplio and I take the old road that connected this city with the city of Tripoli.
Up to now I hadn’t make any stops to take any pictures .
The Himalayan dind’t have any issues to climb the mountain road.
The weather was nice and sunny, so I made frequent stops to take pictures.
At the town of Tegea I took the old road that connected the cities Tripoli and Sparta.
Mount Taygetos was waiting for me covered in snow.
I felt a chill in my spine seeing the snow.
After a while I reached the city of Sparta, I didn’t go into the city.
I went directly to the old road the connected the cities of Sparta and Kalamata since this was the plan.
I started to climb the mountainous road, but since it was getting around 3 in the afternoon I was really hungry so I had to stop to have some lunch.
The menu was meatballs with feta cheese and rusks
Which I devour without much thought.
After I finish with the meatballs I made some coffee.
And while I was sipping my coffee I noticed that the bike was sitting in perfect balance.
There was no way that I could do that if I wanted to.
I finish my coffee and I started to ride in one of the most beautiful roads I have traveled so far in Greece.
And for here on it starts to get interesting
Before the decent to Kalamata I made a stop for some coffee and get some warmth…
After I finished with my coffee I continued towards Kalamata city
The sun was starting to set and I had a lot or road to cover…
By the time I reached the city of Kalamata it was already dark.
I took the motorway and in about 3 hours I was back home.
It didn’t have much traffic in the motorway but the temperature reached single digits and I was starting to feel the cold.
I got home around 9, I took the dogs out for their night walk, returned home had some warm dinner and got to bed.
Ήθελα να κλείσω την χρονιά με αυτή την βόλτα αλλά μία οι γιορτές μία ο καιρός με τα έκτακτα το ανέβαλα από εβδομάδα σε εβδομάδα.
Έγινε μια πρώτη απόπειρα πριν από κάνα δύο εβδομάδες αλλά δεν ήμουν έτοιμος για τόσο κρύο οπότε αναστροφή πριν το Αρτεμίσιο μίας και είχαν παγώσει τα χέρια και σιγά σιγά και ο υπόλοιπος γινόμουν παγωτό …
Το ΣΚ που μας πέρασε διάβαζα για βόλτες όλοι την έκαναν προς όλες τις κατευθύνσεις, δυστυχώς λόγω υποχρεώσεων δεν υπάρχει διαθέσιμος χρόνος για βόλτες τα ΣΚ άντε για απογευματινό καφέ στην καλύτερη…
Το μεσημέρι μου έρχεται η ιδέα….
Την ανακοινώνω στον “Στρατηγό”, δεν φέρνει αντίρρηση …
καλό σημάδι, το απόγευμα το ανακοινώνω σε κάποια φιλαράκια μήπως έχουν όρεξη να ταλαιπωρηθούν….
Δεν έκατσε ίσως την επόμενη φορά ….
Το βράδυ της Κυριακής αρχίζω της ετοιμασίες (κρατάω το μωρό) ενώ η “Στρατηγός” αρχίζει να συγκεντρώνει τον εξοπλισμό …
να μαγειρεύει κεφτεδάκια για να πάρω μαζί μου …
να ετοιμάζει τα ρούχα που θα πάρω μαζί μου κτλ ….
Ξυπνάω το πρωί κατά τις 6 φτιάχνω καφέ και αράζω …
στις 7 ξυπνάω τα παιδιά και τους φτιάχνω πρωινό, βγάζω τα σκυλιά βόλτα και γυρνάω να φτιάξω τοστάκια για να πάρουν μαζί τους στο σχολείο….
Η σύζυγος με το μωρό κοιμούνται ακόμα …
Κατεβάζω και τοποθετώ τις βαλίτσες στην μηχανή βάζω το google maps να με παέι στο Ναύπλιο στο περίπτερο του γλυκοΓίωργου (sugariasgeorge).
Μέχρι να ξεκινήσω είχα είδη να ζεσταίνομαι, θα δροσίσει πάνω στην μηχανή σκεφτόμουν…
Φόραγα πάρα πολλά για την θερμοκρασία της Αθήνας, σταματάω να γεμίσω στο βενζινάδικο και αρχίζω να ξεντύνομαι.
Πολύ καλύτερα με αυτά και με αυτά η ώρα έχει πάει κοντά 9, η κίνηση στους δρόμους ήταν η αναμενόμενη….
Μετά την Κακιά Σκάλα αρχίζει να δροσίζει λέω θα σταματήσω να φορέσω αυτά που έβγαλα σε λιγάκι …
Σταμάτησα στα Εξαμίλια….
Το Himalayan στην εθνική ταξιδεύει με 100-110 οπότε θέλει υπομονηηηηηη….
Με τό που βγείς στο επαρχιακό δίκτυο μεταμορφώνεται
ο ήχος από το μοτέρ και την εξάτμιση ακούγεται ωραία
Σου δημιουργούν ένα μόνιμο χαμόγελο ….
Φτάνω στο Ναύπλιο και το google maps με πάει 10 χλμ αντίθετα
Φτάσατε μου ανακοινώνει…
Κοιτάω γύρω μου δεν υπάρχει τίποτα …
Με είχαν ζώσει τα φίδια νωρίτερα, σκεφτόμουν που το έχει ανοίξει το περίπτερο ο χριστιανός στην μέση του πουθενά ….
Επιστρέφω πίσω και το βρίσκω 20 άσκοπα χλμ, δεν πειράζει όμως, για να γράψουμε χλμ βγήκαμε …
Σταματάω, και με υποδέχεται η σύζυγος την οποία την είχε ενημερώσει ο ζαχαρένιος.
Πώς φαίνεται ο άντρας παλαιάς κοπής ήταν στο σπίτι και κοιμόταν και η σύζυγος ανήγε το μαγαζί!!!!
Μετά από μερικά τηλέφωνα τον ξυπνήσαμε και εντός σύντομου χρονικού διαστήματος πίναμε καφέ και συζητάγαμε, ο χρόνος πέρασε γρήγορα οπότε έπρεπε να χαιρετήσω και να συνεχίσω την βόλτα μου.
Μετά της συμβουλές του ζαχαρένιου για το πώς θα βγώ στην παραλία τις οποίες ακολούθησα, και ξεκίνησα ουσιαστικά την βόλτα.
Κίνηση δεν είχε οπότε σε μικρό διάστημα βρέθηκα να οδηγό δίπλα από την θάλασσα και αμέσως μετά να ανεβαίνω τον κολοσούρτη
και ξεκίνησαν και οι πρώτες στάσεις για φωτογραφίες και να θαυμάσουμε το τοπίο…..
Το Himalayan δεν δυσκολεύτηκε στην ανάβαση (με τους δικούς μου ρυθμούς)
Ο καιρός μας έκανε την χάρη και δεν έκανε πολύ κρύο οπότε οι στάσεις ήταν πολλές και συνεχόμενες
με αυτό τον ρυθμό σίγουρα θα με έπαιρνε το βράδυ ….
Έφθασα στην Τεγέα και μετά από μια σύντομη στάση για ανεφοδιασμό συνέχισα με κατεύθυνση προς Σπάρτη.
Ο Ταύγετος με περίμενε ντυμένος στα λευκά του, ένα ρίγος με διαπέρασε όταν είδα τα χιόνια …
Με τα πολλά έφθασα στην Σπάρτη και ακολούθησα τον παλιό δρόμο που ένωνε την Σπάρτη με την Καλαμάτα, αυτός ήταν και ο σκοπός του ταξιδιού
Ξεκίνησα την ανάβαση αλλά είχε πάει σχεδόν 3 και το στομάχι είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται …
Οπότε στάση για δικό μου ανεφοδιασμό ….
Το μενού είχε κεφτεδάκια με φέτα και παξιμάδια.
Έστρωσα λοιπών το τραπέζι μου και άρχισα να τα καταβροχθίζω με συνοπτικές διαδικασίες ….
Στην συνέχεια έφτιαξα ένα καυτό νεσκαφέ καραβίσιο …
Και εκεί που έπινα τον καφέ μου παρατηρώ ότι το μηχανάκι μου ήταν στην απόλυτη ισορροπία !!!
Αυτό και να το ήθελα να το πετύχω δεν υπήρχε περίπτωση να το καταφέρω…
Τελειώνω τον καφέ μου, μαζεύω στα γρήγορα και συνεχίζω την ανάβαση σε μία από τις πιο όμορφες διαδρομές που έχω περάσει !!!
Και κάπου εδώ αρχίζουν τα ωραία …
Λίγο πιο κάτω σε μια αριστερή στροφή συνεχίζει ευθεία χωματόδρομος ανηφορικός χωρίς να κόψω ιδιαίτερα συνέχισα ευθεία και σηκώθηκα όρθιος στα μαρσπιέ.
Το έδαφος ελαφρός υγρό αλλά χωρίς λάσπες, μόνο κάτι μικρά νεροφαγώματα υπήρχαν …
Το πίσω λάστιχο άρχισε να λικνίζεται καθώς πάσχιζε να βρει πρόσφυση ήταν σαν να χορεύαμε ένα αργό βαλς ….
Συνέχισα την ανάβαση και στο πρώτο πλάτωμα στάση για φωτογραφίες και επιστροφή …
Πρίν αρχίσουμε την κάθοδο προς την Καλαμάτα κάναμε μια στάση να πιούμε ένα καφέ και να ζεσταθούμε λίγο
Αφού ήπιαμε το καφεδάκι μας και ζεστάθηκε το κοκαλάκι μας ξεκινήσαμε την κάθοδο προς την Καλαμάτα…
Ο ήλιος έχε αρχίσει να δύει και έχω πολύ δρόμο ακόμα …
Είχε νυχτώσει για τα καλά όταν έφθασα στην Καλαμάτα.
Δεν μπήκα στην πόλη πήρα κατευθείαν την έξοδο για Αθήνα.
Δεν είχε κίνηση αλλά με το που νύχτωσε η θερμοκρασία έπεσε αρκετά και μια δροσιά την ένιωθα.
Στο ύψος την Μεγαλόπολης η θερμοκρασία έπεσε αρκετά και η άσφαλτος άρχισε να γυαλίζει σταμάτησα στην άκρη δοκιμάζοντας τα φρένα για να δώ αν γλιστράει αλλά δεν…
Πλέων είχα αρχίσει να κρυώνω, η μπαταρία του κινητού είχε αδειάσει ..
Είχα πάρει ένα power bank μαζί μου αλλά ξέχασα να πάρω καλώδιο οπότε δεν είχα τρόπο να το φορτίσω…
Πλέων κρύωνα αρκετά η θερμοκρασία ήταν σε μονοψήφιο νούμερο.
Στα ΣΕΑ της Νεστάνης σταμάτησα και πείρα ενα ζεστό τσάι πιο πολύ για να το κρατάω στα χέρια να ζεσταθώ …
Φόρεσα και ένα πουλόβερ που είχα ακόμα μαζί μου και γέμισα και το ρεζερβουάρ με καύσιμα…
Είχα πάρει και ένα δεύτερο κινητό μαζί μου και ευτυχώς το παλικάρι στο βενζινάδικο με βοήθησε να αλλάξω την σίμ με ένα συνδετήρα, δεν το χρειαζόμουν απλά για να μπορεί η οικογένεια να επικοινωνεί μαζί μου η για περίπτωση ανάγκης.
Με το έχτρα πουλεβεράκι το κρύο παλεύονταν…
Άρχισε να ζεσταίνει μετά την Κόρινθο και πλέων απλά μάζευα τα χλμ πηγαίνοντας με 100-110.
Κατά τις 9 έφτασα στο σπίτι, ξεφόρτωσα το άτι και γύρισα στην ρουτίνα μου, μετά από μια γρήγορη κουβεντούλα με την οικογένεια έβγαλα τα σκυλιά βόλτα και επέστρεψα σπίτι για βραδινό και χαλάρωση.
Μιας και δεν έχω πολλές ευκαιρίες για βόλτα δεν υπάρχει περίπτωση να με σταματήσει μια βροχούλα … Αν και από ότι έλεγαν ο Γηρυόνης δεν θα έφτανε σε εμάς πρίν το απόγευμα η το βράδυ (θα είχα γυρίσει μέχρι τότε)
Ξεκίνησα απο την Αθήνα με καλό καιρό, βέβαια στο βάθος ο καιρός φαίνονταν να κλείνει… Οι δρόμοι δεν είχαν ιδιαίτερη κίνηση οι μηχανές λιγοστές, στα διόδια της Ελευσίνας κάποιο σκουτερ κλάμπ είχε μαζευτεί…
Μέχρι τις σήραγγες της κακιάς σκάλας όλα ήταν καλά και κινούμουν από 100-120 δείχνοντας ότι με το φίλτρο και την εξάτμιση ξύπνησε μετά τις 5000 στροφές, δείχνει να είναι πιο δυνατό και να ανεβάζει απροβλημάτιστα… Στην ανηφόρα πρίν τις σήραγγες ήμουν με πέμπτη και 100 και ανοίγοντας το γκάζι ανέβαζε απροβλημάτιστα …
Με το που περνάω της σήραγγες πέφτουν οι πρώτες σταγόνες, σταματάω στην άκρη και φοράω γρήγορα γρήγορα τα αδιάβροχα ενώ είχε αρχίσει να ρίχνει κανονικά … Πρώτο σφάλμα ενώ ήξερα ότι θα βρέξει δεν πήρα μαζί μου τα αδιάβροχα γάντια ούτε τις γκέτες που έχω … Σταμάτησε και ένα όχημα της εθνικής οδού να δεί αν είμαι καλά …
Ξεκινάω ενώ πλέων έβρεχε καταρρακτωδώς, μιλάμε για πολύ νερό … Αποφασίζω να βγώ από την εθνική και να πάω από την παλιά, βγαίνω από την έξοδο των Αγίων Θεοδώρων (άλλο λάθος). Η παλιά ήταν πλημμυρισμένη ένα αυτοκίνητο είχε μείνει…. Ένα αυτοκίνητο που πέρναγε απο το αντίθετο ρεύμα σήκωσε κύμα που με κουκούλωσε για μερικά δευτερόλεπτα δεν έβλεπα τίποτα μπροστά μού….
Πλησιάζω στα Ίσθμια και ενώ έχω αρχίσει να σκέφτομαι να γυρίσω πίσω ο καιρός ανοίγει …. Συνεχίζω περνάω από τον Σολομό συνεχίζω προς Χιλιομόδι και από εκεί για Νεμέα και μέσα από διάφορα χωριά έφτασα στο Κιάτο για καφέ αφού πέρασα μια βόλτα και απο το αστεροσκοπείο το οποίο ήταν κλειστό (όχι οτι περίμενα να το βρώ ανοιχτό)….
Η βροχή πότε σταμάταγε πότε ξεκίναγε αλλά δεν είχε την πρωινή ένταση και εναλλάσσονταν με ομίχλη και ψιχάλα…
Τα χωμάτινα κομμάτια ήταν μικρά και δεν με προβλημάτισαν ιδιαίτερα αν και το πίσω λάστιχο (mitas e07) γλίστραγε αρκετά στη λάσπη και ήθελε περισσότερη προσοχή σε σχέση με το μπροστά (tkc 80)που δεν με προβλημάτισε πουθενά…
Στο αστεροσκοπείο αποφάσισα να πάω όταν είδα μια πινακίδα στο χωριό Κρυονέρι … Ο δρόμος που ακολούθησα ήταν χωμάτινος και είχε έναν άσπρο πηλό που γλίστραγε τρελά… Σε μια φάση χάνω το πίσω κάνει 2-3 πιρουέτες το κράτησα αν και πίστευα ότι θα έπεφτα … Βέβαια σε όλο αυτό το χορό σε κάποια φάση ενώ έβαζα πόδια κάτω και προσπαθούσα να το κρατήσω μου δίνει μία στο δεξί καλάμι (του ποδιού όχι της μηχανής, πόναγα για κανα 10 λεπτο), χωρίς να έχω ιδέα το πώς, κατάφερα να σταματήσω όρθιος …
Από το αστεροσκοπείο μέχρι το Κιάτο άσφαλτος πλέων με πάρα πολύ ομίχλη … Στο Κιάτο στάση για καφέ και κουβέντα με ένα φίλο απο το φόρουμ των enfield…
Η επιστροφή έγινε από την εθνική με 100-110 και από τα ίσθμια μέχρι και την Κινέτα έριχνε πάλι καρέκλες (μιλάμε για πολύ νερό) και μετά τέλος ούτε σταγόνα στην Αθήνα όταν έφτασα ήμουν ο μόνος με αδιάβροχα …
255 χλμ σύνολο κατανάλωση 9.5 λίτρα μας κάνει 3,7 λίτρα για κάθε 100 χλμ. κόστος 15 ευρώ και άλλα 5.8 για διόδια
Με αφορμή μια βόλτα που διοργάνωναν κάποιοι φίλοι για το τριήμερο της 28ης, είπα να παώ να τους συναντήσω στον Λάδωνα ακολουθώντας για όσο μπορώ την διαδρομή του gsmaniac από το Κιάτο στην Φολόη.
Ενα όμορφο διήμερο με ωραίες εικόνες και με τις μεγαλύτερες χωμάτινες διαδρομές που έχω κάνει μέχρι στιγμής (κοίτα να δείς που μου άρεσε)….
Το Himalayan δεν με προβλημάτισε πουθενά, η ποδιά του βρήκε κανα 2 φορές όπως επίσης και το κεντρικό σταντ που κάθετε πιο χαμηλά. Επίσης δεν με κούρασε, βέβαια οι ρυθμοί μου ήταν αρκετά χαμηλοί. Η κατανάλωση από το Κιάτο που γέμισα μέχρι και την λίμνη του Λάδωνα ήταν 3.6 λιτρα/100χλμ.
Συνάντησα και 2 παιδιά με ΚΤΜ που με προσπέρασαν δεν τους ακολούθησα σταμάτησα γιατί σήκωναν πολύ σκόνη …. συναντηθήκαμε ξανά στην αρχαία Φενεό και τα είπαμε λιγάκι…..
Οι Ολύμπιοι συνωμότησαν μεταξύ τους, με τον καιρό, με την σύζυγο, με τον Γούγλη έτσι ώστε να καταφέρω και να επισκεφτώ τον Απόλλωνα αλλά και να περάσω ωραία και να δω μέρη που δεν είχα ξαναδεί.
Οπότε το Σαββατο που μας πέρασε ξεκίνησα 07:45 και επέστρεψα στις 20:23 μετά από 487 χλμ και 48,5 ευρώ έξοδα.
Σε αυτό το ταξίδι θα ήμουν μόνος, ο τζουνιορ δεν θα ακολουθούσε αυτή την φορά (αυτός έχασε ) έχει αγώνες την αλλη εβδομάδα και δεν ήθελα να τον κουράσω.
Μέχρι την έξοδο για το Κιάτο πήγα από την εθνική με 100-110.
Πρώτη στάση στην ΒΡ πρίν τα διόδια του Κιάτου για ανεφοδιασμό
Μπουγατσα με κρέμα και φραπε για μένα, απλή αμόλυβδη για το Himalayan
Πήρα την έξοδο για Κιάτο – Στυμφαλία και ακολουθούσα τις οδηγίες του Γούγλη, δεν είχε κίνηση ήμουν σχεδόν μόνος μου στον δρόμο
Η θέα ήταν καταπληκτική, ατενίζοντας τα χιονισμένα βουνά (αν δεν κάνω λάθος είναι το όρος Κυλλήνη)
Συνεχίζω στην Επαρχιακή οδό Κιάτου – Βυτίνας (ακολουθώντας πάντα τις οδηγίες του Γούγλη) και πριν τους Καλλιανους στρίβω αριστερά στην Επαρχιακή οδό Καλλιανου – Λεβιδίου.
Σταση για φωτό αλλα και για να βεβαιωθώ ότι ο Γούγλης με πάει σωστά, ο δρόμος στενός δίπλα απο την λίμνη Στυμφαλία δεν θύμιζε με τίποτα επαρχιακή όδο.
Ο Ηρακλής είχε κάνει καλή δουλειά όσο και αν κοίταξα δεν είδα πουθενά καμία κακιασμένη όρνιθα
Συνεχίζω στην επαρχιακή οδο Νεμέας – Λεβιδίου
Το Himalayan στο φυσικό του τοπίο
Συνεχίζω στην Νεμέας – Λεβιδίου και η θέα είναι καταπληκτική, και το μοντέλο πάντα διαθέσιμο να ποζάρει
Στον ίδιο δρόμο λιγο μετά το χωριό Κανδήλα
Συνεχίζουμε στην Εθνική οδό Τρίπολης – Ολύμπίας.
Στο Λεβίδη ήταν παρακαρισμές πολλές μηχανες, δεν σταμάτησα συνέχισα το μοναχικό μου ταξίδι.
Λίγο μετα το Λεβίδη στάση για φώτο αφήνοντας τα χιονισμένα βουνά πίσω μας
Επόμενη στάση πρίν την είσοδο της Δημητσάνας
Δεν σταμάτησα στην Δημητσάνα δεν υπήρχε χρόνος, κάποια άλλη φορά. Με το που μπήκα στο χωριό έστριψα δεξιά στο πρώτο δρόμο με κατεύθυνση προς Ζατούνα.
Μια στάση στην βρύση στην έξοδο της Δημητσάνας
Η Ζατούνα, όμορφο χωριό και ο Γούγλης με οδηγεί στην εξοδο του χωριού, ενας δρόμος που αν περάσει αυτοκίνητο θα γδαρθεί από τα βάτα, λίγο πιο κάτω η άσφαλτος εξαφανίζεται και κάνει την εμφάνιση του το χώμα, έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι που με πάει ο Γούγλης.
Στάση για να δουμε που πάμε και να βεβαιωθούμε οτι οι Ολύμπιοι δεν πάιζουν και αυτοί μαζί μου.
Ο Γούγλης δείχνει οτι είμαι στην Επαρχιακή οδό Μονών Α. Ιωάννου Προδρόμου
Δεν υπάρχει ψυχή να ρωτήσω, αλλά και τι να τους πω; πως θα παώ στον Απόλλωνα
Συνεχίζω μεχρι το χωριό Βλαχορράπτης όπως μου λέει ο Γουγλης.
Στην είσοδο του χωριού με περιμένει ένα παλιό Land Rover
Το χωριό έρημο μια θειά με κοιτάει παράξενα σαν να είδε εξωγήινο Στρίβω δεξία (σύμφωνα πάντα με τον Γούγλη) προς το γεφύρι του Κούκου
Λίγο πιο κάτω σταματάω, λέω δεν παίζει να πηγαίνω σωστά και άντε και χαθήκαμε εδώ αντε να γυρίσω πίσω στην Δημητσάνα.
Τουλάχιστον η θέα ήταν ωραία
Και το μοντέλο όπως πάντα πρόθυμο
Λίγο πιο κάτω έφτασα και στο Γεφύρι, το κοιτάω, λέω δεν παίζει να περνάνε από εδώ αυτοκίνητα
Από κάτω κυλάει ο Αλφειός
Συνεχίζω, ο δρόμος γίνεται πάλι χωματόδρομος και οι οδηγίες λένε να στρίψω δεξιά, αριστερά πας στους καταρράχτες Βρόντου, φαίνονται στο βάθος αλλά θέλει περπάτημα άλλη φορά να μην είμαι μόνος μου, να έχω να δώ και κάτι με τον Νίκο.
Στρίβω δεξιά και αρχίζω να ανεβάινω το βουνό, το χώμα νωπό άλλα δεν αντιμετωπίζω κάποιο πρόβλημα, ανεβαίνω ανεβαίνω και είμαι σίγουρος ότι έχω χαθεί, αντε να με πιάσει λάστιχο εδω πάνω σκέφτομαι η να φαω καμιά σαβούρα θα με ψάχνουν σαν τον “καθηγητή” και δεν θα με βρίσκουν.
Στάση για να δουμε που πάμε, αφού βρήκαμε μια ωραία πέτρα στην μέση του δρόμου σταματήσαμε (το σταντ βούλιαζε στο μαλακό χώμα).
Το μοντέλο πρόθυμο να ποζάρει για άλλη μία φορά (δεν μου λέει ποτέ όχι)
Δεν το σβήνω, φοβάμαι και αν δεν πάρει μπροστα; σκέφτομαι.
Ο Απόλλωνας πρέπει να έχει συνεννοηθεί με τον Γούγλη και να μου κάνουν πλάκα. Είμαι σίγουρος ότι και οι δώδεκα Ολύμπιοι γελάνε μαζί μου.
Συνεχίζω να ανεβαίνω στο βουνό, το Himalayan σταθερότατο και δεν προβληματίζεται είναι αλλώστε στο στοιχείο του.
Στρίψε δεξιά με ενημερώνει ο Γούγλης, με δουλεύει σκέφτομαι, δεν υπάρχει δεξιά μόνο γκρεμός, συνεχίζω αυτός επιμένει “στρίψε δεξιά” δεν υπάρχει δεξιά του φωνάζω, αλλά αυτός εκεί τα χαβά του. Λίγο πιο πάνω υπάρχει διχάλα πάω δεξιά, το έδαφος εχεί γίνει πετρώδες το πίσω λάστιχο χαζοσπινάρει που και που, αλλά δεν με προβληματίζει, “στρίψε δεξια” με ενημερώνει πάλι και μετά από λιγο φτάνω σε διασταύρωση με ασφάλτινο κεντρικό δρόμο. Δεν έχει το θεό του ο Γούγλης με πήγε από την πιο σύντομη διαδρομή, ευτυχώς πέρναγε
Μετά από λίγο φτάνω στην Ανδρίτσαινα
Συνεχίζω ακολουθώντας της οδηγίες του Γούγλη και τις πινακίδες, δεν υπάρχει χρόνος για τους καταρράκτες της Νέδας άλλη φορά λέω από μέσα μου μαζί με τον Νίκο.
Φθάνω στον Ναό κατεβαίνω ανακουφισμένος και χαμογελαστός που το πρώτο σκέλος της διαδρομής τελείωσε, παραδόξως δεν αισθάνομαι κούραση.
Προχωράω στον ναο πληρώνω 3 ευρώ εισιτήριο και ο φύλακας με ενημερώνει οτι έχω μια ώρα μέχρι να κλείσουν
ετοιμάζω το μεσημεριανό μου είναι περίπου 16:00 το κουβάλαγα απο το πρωί
Μπουγάτσα με τυρί φραπεδάκι και για επιδόρπιο μπισκότα
Ξεκινάω για την επιστροφή, αποφάσισα να γυρίσω απο την εθνική, ετσι και αλλιώς θα με έπιανε η νύχτα δεν είχε νόημα να παω από τους επαρχιακούς.
Βουρ λοιπών για την Εθνική η οποία ήταν κοντά μια ώρα μακρια σύμφωνα με τις οδηγίες του Γούγλη
Πινακίδα στην διασταύρωση με το χωριό Σκληρός
Μου έκανε εντύπωση ότι υπήρχαν πολλές Ελληνικές σημαίες όχι μόνο στα σπίτια άλλα και σε ασχετά μέρη (για μένα τουλάχιστον)
Ο δρόμος έχει ενδιαφέρον πρίν τον Αμπελιώνα
Παίζοντας με τις σκιές
Η ασφαλτος για άλλη μια φορά είχε εξαφανιστεί
Αντικρίζοντας τα εργοστάσια στην Μεγαλόπολη
Πλησιάζοντας στην Εθνική ο δρόμος άδειος (επαρχιακή οδος Μεγαλόπολης – Βάστα)
Η επιστροφή από την εθνική ήταν βαρετή αν εξαιρέσεις ένα σύννεφο απο μυγάκια, θόλωσαν τα πάντα ξαφνικά μπροστά μου, γενοκτονία σκέτη.
Η ταχυτήτα έπαιζε απο 100 -120, το Himalayan κατάπινε τα χλμ.
Η κατανάλωση από το Κιάτο μέχρι τα ΣΕΑ Νεστάνης ήταν 3.77 λιτρα/100
Μετα τα διόδια της Κορίνθου άρχισε να φυσάει δυνατά, από τις λίγες φορές που δεν με τρόμαξε και δεν με προβλημάτισε ο αέρας, μπορεί να έπαιρνα κλίση σε κάποιες δυνατές ριπές αλλά δεν έφευγα από την πορεία μου, φύσαγε μέχρι την Ελευσίνα.
Μετά από αρκετές αναβολές κατάφερα και επανέλαβα την βόλτα στην Καλατσάκρα στούπα (Κάρμα Μπέρτσεν Λινγκ).
Ξεκίνησα κατά τις 8:30 το πρωί αφού έβγαλα τα σκυλιά μου την βόλτα τους και κατά τις 17:30 είχα επιστρέψει.
Αυτή την φορά ακολούθησα διαφορετική διαδρομή
Την προηγούμενη φορά ο Βούδας μου είχε απαγόρευσει την πρόσβαση
και ένα βίντεο από την προηγούμενη βόλτα:
Συνολικά έκανα 360 χλμ και κατανάλωσα 13 λίτρα βενζίνης, αυτό μας κάνει 3,6 λ/100 χλμ, το ρεζερβουάρ χωράει 15 λίτρα σύμφωνα με τον κατασκευαστή, οπότε από αυτονομία τα πάμε αρκετά καλά.
Μέχρι τα Εξαμίλια η διαδρομή ήταν γνωστή και σχετικά βαρετή, το μετάνιωσα που πήγα από την παλιά εθνική μίας και έχασα αρκετό χρόνο ή έτσι μου φάνηκε τουλάχιστον.
Μετά τα Εξαμίλια άρχισε να έχει ενδιαφέρων.
Την διαδρομή από Χιλιομόδι – Νεμέα τήν είχα κάνει ελάχιστες φορές και το γεγονός ότι με το Himalayan πάω με χαλαρούς ρυθμούς μου επιτρέπει να χαζεύω το τοπίο γύρω μου, η πρώτη στάση έγινε μετά την Νεμέα στον επαρχιακό δρόμο Νεμέας – Στυμφαλίας
Λίγο πρίν την διασταύρωση με τον επαρχιακό δρόμο Νεμέας – Λεοντίου ο Γούγλης με ενημερώνει να στρίψω δεξιά σε έναν ανηφορικό χωματόδρομο, όπως και έκανα και ήταν η πρώτη επαφή με χώμα σε αυτή την βόλτα.
Έχω αρχίσει να το διασκεδάζω με τις διαδρομές που μου προτείνει ο Γούγλης, ο δρόμος ήταν ανηφορικός σαθρός και από το πέρασμα των αγροτικών και των τρακτέρ είχε μια πούδρα στην επιφάνεια του. Χαιρέτισα κάποιους τοπικούς αγρότες που με κοίταγαν παράξενα, ο δρόμος ήταν για την πρόσβαση στα χωράφια τους, άντε να τους εξηγήσεις τώρα ότι ο Γούγλης θεώρησε οτι από εδώ κόβω δρόμο για το χωριό Δάφνη.
Ο χωματόδρομος σε έβγαζε πάλι στην επαρχιακή οδό Νεμέας – Στυμφαλίας στο χωριό Δάφνη την οποία και ακολούθησα ο δρόμος σε πολλά σημεία είχε υποχωρήσει και προφανώς είχε χρόνια να συντηρηθεί, λίγο πρίν το χωριό Καστράκι νέα στάση για φωτογραφίες, στόν χάρτη αναφέρετε σαν επαρχιακή όδος και μόνο αυτό δεν είναι, σε κάποια σημεία υπάρχει άσφαλτος σε άλλα χαλίκι ή οτι απέμεινε απο την άσφαλτο, τα φυτά έχουν κάνει κατάληψη του οδοστρώματος και σε αρκετά σημεία ο δρόμος έχει υποχωρήσει και έχουν βάλει κάποιες ταινίες, δεν θα ήθελα να περνάω απο εδώ βράδυ.
Η κίνηση είναι ελάχιστη και όταν συναντάς άλλο αυτοκίνητο σε κοιτάνε με απορία (που να πηγαίνει αυτός ο κακομοίρης), άλλες μηχανές δεν συνάντησα μέχρι στιγμής.
Συνέχισα στην ίδια επαρχιακή οδό και πρίν την διασταύρωση με την επαρχιακή οδό Κιάτου – Βυτίνας νέα στάση για φωτογραφίες στο πλάτωμα μετά την Γκράβα – Λακκα όπως αναφέρει ο χάρτης.
Συνεχίζω στην επαρχιακή οδό Κιάτου – Βυτίνας, εδώ έγινε και η πρώτη και μοναδική συνάντηση με άλλες μηχανές η πρώτη ήταν ένα ΚΤΜ κατι η δεύτερη δεν θυμάμαι, παίξαμε τα φώτα έγινε και ο ανάλογος χαιρετισμός και συνεχίσαμε τους δρόμους μας και στο ύψος του δρυοδάσους Μονγγοστού νέα στάση μιάς και το τοπίο ήταν επιβλητικό και έπρεπε να βγάλουμε και καμιά φωτογραφία.
Στην διασταύρωση για Τρίκαλα και Ξυλόκαστρο πήγα αριστερά και στην διασταύρωση με την επαρχιακή όδο Ξυλόκαστρου – Τρικάλων – Μάννας έστριψα αριστερά όπου λίγο πρίν τα άνω Τρίκαλα έκανα και την πρώτη στάση για καφέ και να φάω κάτι.
Φθάνοντας στα άνω Τρίκαλα διαπιστώνω ότι έχω κάνει λάθος οπότε επιστροφή (έπρεπε να πάω δεξιά αντί για αριστερά). Την πάτησα γιατί όταν σχεδίαζα την διαδρομή είχα βάλει να περάσω και από τα Τρίκαλα χωρίς να υπάρχει λόγος, οπότε έγινε ένας κύκλος Ανω Τρίκαλα, κάτω Τρίκαλα και πίσω, η πλάκα είχε όταν κατάλαβα ότι κάνω κύκλο που σταμάτησα στην άκρη και γέλαγα μόνος μου.
Τουλάχιστον απόλαυσα το καφεδάκι μου με θέα.
Στο χωριό Ρέθι στρίβω αριστερά προς το χωριό Σοφιάνα, αφού μπερδεύτηκα λίγο ο Γούγλης είχε σταματήσει να μου δίνει φωνητικές οδηγίες, μια γιαγιά είχε βγεί στο μπαλκόνι της και με κοίταγε όλο απορία, την καλημέρισα και συνέχισα.
Χρησιμοποιώ μόνο της φωνητικές οδηγίες, έτσι δεν αποσπάτε η προσοχή μου απο το να κοιτάζω τον κινητό συνέχεια για το αν πάω σωστά, όταν έχω αμφιβολίες σταματάω στην άκρη και κοιτάω τον χάρτη, κάνω οικονομία και στην μπαταρία.
Έξω από το χωριό Ρέθι στον δρόμο προς Σοφιάνα (δρόμος χωρίς όνομα έγραφε ο χάρτης, μα καλά κανένας δεν βρέθηκε να τον βαφτίσει) στάση στην γέφυρα όπου και αυτή δεν έχει όνομα και ο ξεροπόταμος δεν υπάρχει κάν στον χάρτη.
Ο δρόμος συνεχίζει και περνάει απο τα χωριά Σοφίανα, Σπαρτιναίικα, Λαγκαδαίικα.
Είναι πανέμορφος και έχει πολλά τρεχούμενα νερά.
Στα Λαγκαδαίικα στρίβω αριστερά και πατάω πάλι χώμα, ένας τρύπιος σωλήνας νέρου μας λούζει, συνεχίζω και σταματάω σέ ένα πλάτωμα από όπου φαίνεται ο Βούδας, το χωμάτινο κομάτι απο τα Λαγκαδαίικα μέχρι την Στούπα είναι μικρό και βατό για όλες τις μηχανές με λίγη προσοχή.
Μετά την ολιγόλεπτη στάση συνεχίζω και επιτέλους φθάνω στην Στούπα. Η ώρα είναι 2 παρά κάτι ψιλά είχα αρχίσει και να πεινάω.
Αφού έβγαλα τις απαραίτητες φωτογραφίες, έφτιαξα το καφεδάκι μου έφαγα και το σαντουιτσάκι μου και ακολούθησε διαβούλευση με τον εαυτό μου και το Himalayan για την διαδρομή της επιστροφής.
Η απόφαση πάρθηκε, χωμάτινη διαδρομή από την Στούπα μέχρι το χωριό Ευρωστίνα περίπου 10 χλμ και μετά όλο άσφαλτος μέχρι να βγούμε στην εθνική αφου περάσουμε από τα χωριά Κουμαριάς, Ροζενά, Πεταλού.
Η χωμάτινη διαδρομή ήταν εύκολη, κατηφορική επί το πλείστον με κάποια αρκετά κατηφορικά κομμάτια με πολύ σαθρό έδαφος να με δυσκολεύουν.
Η συνέχεια από την εθνική οδό μέχρι το σπίτι ήταν βαρετή με ταχύτητες μεταξύ 100 και 110.
Αργήσαμε να φύγουμε από το σπίτι και ένα άγχος το είχα για το αν θα προλάβουμε το καράβι, που να ήξερα.
Φθάσαμε 10
παρά τέταρτο και περιμέναμε στην ουρά
για να περάσουμε τους ελέγχους και μετά
στην ουρά για να μπούμε μέσα.
Το όλο σύστημα
δεν έχει στηθεί καλά ακόμα οπότε έχουν
καθυστερήσεις.
Το καράβι
και το πλήρωμα είναι από την Ουκρανία
( το πλήρωμα είναι σίγουρα).
Δένουμε την
μηχανή και ανεβαίνουμε στην ρεσεψιόν
η οποία μας ενημερώνει στα αγγλικά ότι
με το εισιτήριο που έχουμε για κατάστρωμα
(deck) μπορούμε να κυκλοφορούμε
στο πλοίο αλλά μπορούμε να καθίσουμε
σε συγκεκριμένο σαλόνι εκτός αν θέλαμε
να κάνουμε αναβάθμιση. Αρνηθήκαμε
ευγενικά και η επόμενη ερώτηση ήταν αν
θα θέλαμε να δειπνήσουμε σε αυτό,
απαντήσαμε καταφατικά και φάγαμε την
πρώτη κατραπακιά 30 ευρώ !!!
Ανεβήκαμε
στο σαλονάκι που μάς υπόδειξαν και
κάτσαμε σε ένα τραπεζάκι (οι καναπέδες
ήταν πιασμένοι)
Καθώς δέναμε
την μηχανή γνωρίσαμε και ενα τούρκο τον
Γκουβεντσ (Γιατρός από το Κουσάντασι)
ο οποίος επέστρεφε σπίτι του μετά από
ένα ταξίδι στα Ελβετικά αλπικά πάσα,
καβαλούσε ένα Yamaha Super Tenere του
2015.
Μόλις μας
είδε στο σαλονάκι μας κέρασε καφέ και
αρχίσαμε να τα λέμε για τα ταξίδια μας,
για τις ζωές μας, τα σχέδια μας, τις
μηχανές μας κτλ.
Πέρασε καμιά
ώρα έτσι και όταν έγινε η ανακοίνωση
ότι άνοιξε η τραπεζαρία τον αφήσαμε και
κατεβήκαμε με τον Νίκο για το βραδινό
μας.
Υπήρχαν και
άλλοι 3 Έλληνες που είχαν φάει ήδη και
μας κατατόπισαν για το τι μας περίμενε.
Το μενού ήταν
συγκεκριμένο και δεν είχες επιλογές!!!
Λοιπόν,
καθόμαστε, έρχεται η σερβιτόρα και
αφήνει 2 μπολάκια με χωριάτικη σαλάτα
ψιλοκομμένη και ένα πιάτο με γκοφρέτες
(αυτό ήταν το επιδόρπιο) ψωμί που πρέπει
να το είχαν φέρει από την Ουκρανία και
το κυρίως πιάτο πατάτες ψητές με κοτόπουλο
με σάλτσα μανιταριών και καρότο και
παντζάρι σαλάτα (δεν τα ακούμπησα),
επίσης έφεραν μια κανάτα με ζεστό νερό
σε περίπτωση που θα ήθελες να φτιάξεις
τσάι.
Φάγαμε ότι
μπορούσαμε, παρεμπιπτόντως οι γκοφρέτες
αν και ανοιγμένες καιρό ήταν το καλύτερο
πιάτο !!!
Κλαίγαμε τα
30 ευρώ.!!!
Περάσαμε από
το captains bar (πιασάρικο
όνομα) το οποίο ήταν άδειο (γενικά το
καράβι ήταν άδειο) και πήραμε 3 μικρά
μπουκαλάκια νερό προς 1 ευρώ το καθένα
!!!
Τι να κάνουμε
διψάγαμε και δεν είχαμε φροντίσει
(είχαμε 3 λίτρα παγωμένο νερό στην μηχανή
αλλά τα ξεχάσαμε)!!!
Ανεβήκαμε
πάλι στο σαλονάκι, ήταν άδειος και ένας
καναπές τον πιάσαμε σαν σωστοί Έλληνες
( το ίδιο κάνουν και οι Τούρκοι, τελικά
μοιάζουμε σε πολλά) και βγήκαμε έξω στο
κατάστρωμα το οποίο είναι στην μέση του
πλοίου γιατί έχουν εξωτερικό χώρο για
να παρκάρουν οχήματα.
Το βαπόρι
δεν είναι σαν αυτά που έχουμε συνηθίσει
μέχρι τώρα, είναι καθαρά για να μεταφέρει
οχήματα (νταλίκες) και τους οδηγούς
τους, έχει πολλές καμπίνες αλλά λίγα
σαλόνια ,τουλάχιστον αυτά που βρήκαμε.
Το πρόβλημα
είναι ότι το συγκεκριμένο βαπόρι δεν
το άγγιξε η περεστρόικα, έμεινε όπως
ήταν για να μας ταξιδεύει όχι μόνο μεταξύ
Λαυρίου και Τσεσμέ αλλά κυρίως πίσω
στον χρόνο.
Αφού συναντήσαμε
πάλι τον Γκουβέντς, τον κεράσαμε μια
μπύρα και συνεχίσαμε την συζήτηση και
ανακαλύψαμε πόσα μας ενώνουν και πόσα
μας χωρίζουν, συζητάγαμε για ώρες επί
παντός επιστητού από ταξίδια, πολιτική,
σύνορα, στρατός, οικονομία, κτλ και πάλι
από την αρχή.
Σε γενικές
γραμμές αυτά που μας χωρίζουν είναι
λιγότερα και μας τα επιβάλουν άλλοι…
Πέρασε η ώρα
και είπαμε και τις καληνύχτες μας, αυτός
πήγε στην αεροπορική θέση που είχε
κρατήσει και εμείς προς τον καναπέ μας
αλλά δυστυχώς μια Τουρκάλα είχε ξαπλώσει
διπλωμένη μεταξύ των δικών μας πραγμάτων
και ενός άλλου, έτσι όπως ήταν τα πράγματα
δεν χωράγαμε εκτός άν ο Νίκος ξάπλωνε
αγκαλίτσα μαζί της, αλλά φερθήκαμε σαν
γνήσιοι τζεντλεμαν (καβαλάμε ROYAL
μηχανάκι) και πήραμε τα πράγματα
μας για να τεντωθεί και λίγο το κορίτσι,
μαζέψαμε λοιπόν 3 σκαμπό και 2 καρέκλες
και την πέσαμε και εμείς για ένα όχι
και τόσο ξεκούραστο βράδυ.
Κοιμηθήκαμε
όπως όπως, ο Νίκος αρκετά καλύτερα από
εμένα ,
Είχαμε και
μουσική δωματίου από ένα Τούρκο….
Ημέρα πρώτη
Ξυπνήσαμε
το πρωί και τα πάντα ήταν κλειστά, ούτε
σκέψη για καφέ το μόνο που υπήρχε
διαθέσιμο ήταν τα νερά που αγοράσαμε
το προηγούμενο βράδυ, σκέτο νεράκι
λοιπόν…
Μέτα ξεκίνησε
η αναζήτηση της τουαλέτας έπρεπε να
ψάξουμε το μισό καράβι…
Το πλήρωμα
άφαντο…
Έφθασε στο
λιμάνι και άρχισε τις διαδικασίες για
να δέσει, προφανώς ο καπετάνιος δεν το
είχε με την όπισθεν οπότε επιστρατεύτηκε
ένα ρυμουλκό .Μετά από αρκετή ώρα δέσαμε
και περιμέναμε να μας πουν να πάμε στο
γκαράζ, περιμέναμε, περιμέναμε…
Κατά την
διάρκεια της αναμονής είδαμε και ένα
σκάφος της Τουρκικης ακτοφυλακής να
είναι γεμάτο κόσμο και να σέρνει ένα
μαύρο φουσκωτό, κάποιοι προσπάθησαν να
περάσουν απέναντι στην Ελλάδα αλλά δεν
τα κατάφεραν!!!
Κάποια στιγμή
μας αφήνουν.
Κατεβαίνουμε
και λύνουμε την μηχανή, φοράμε μπουφάν,
κράνη κτλ και κατεβαίνουμε μια ράμπα
για να πάμε προς την έξοδο του πλοίου η
οποία ήταν κλεισμένη με αλυσίδα.
Ξανά
περιμένουμε, περιμένουμε….
Μετά από
κάποια ώρα ο Γκουβέντς ρωτάει και
μαθαίνουμε ότι δεν είχαν καταθέσει
κάποια έγγραφα και για αυτό τον λόγο
δεν μας άφηναν οι Τούρκοι να βγούμε.
Πρέπει να πέρασε κανά μισάωρο μέχρι να βγάλουν άκρη οι του βαποριού με τους Λιμενικούς ώστε να μας αφήσουν.
Άντε και
βγήκαμε παρκάραμε την μηχανή και πήγαμε
να περάσουμε το τελωνείο, ήμασταν τυχεροί
γιατί ένα κρουαζιερόπλοιο άδειασε 1500
άτομα όπως μάθαμε, και τους έστελναν
ανά γκρούπ να περάσουν έλεγχο, μεταξύ
2 γκρούπ περάσαμε και εμείς.
Ο Γκουβέντς
ανέλαβε να μας βοηθήσει με τα έγγραφα
της μηχανής.
Ξεμπερδέψαμε
και με αυτό χαιρετιστήκαμε και τράβηξε
ο καθένας τον δρόμο του.
Εμείς ψάχναμε
ΑΤΜ, το βρήκαμε ,βγάλαμε κάποια χρήματα
και μετά ψάξαμε για να αγοράσουμε
Τούρκικη sim για να έχουμε
δεδομένα στο ταξίδι μας.
Αφού ρωτήσαμε
κάποια νέα παιδιά, αμέσως καταλάβαμε
ότι τα Αγγλικά δεν τα μιλάνε πολύ στην
γείτονα χώρα, με κάποια σπαστά αγγλικά
και με νοήματα μας έδειξαν που θα βρούμε.
Βρήκαμε ένα
κατάστημα και ξεκίνησε η περιπέτεια να
συνεννοηθούμε με την κοπέλα με την
μαντίλα, μετά κανα 15 λεπτο είχαμε στα
χέρια μας τουρκικο νούμερο με δώρο 8,5GB
με μόνο 23 ευρώ.
Βάλαμε στο
GPS να μας πάει στην Αρχαία
Έφεσο, με το που βγήκαμε εθνική είχε
διόδια αλλά εδώ δεν πληρώνεις είναι
ηλεκτρονικά με το που βλέπουμε τις
ταμπέλες αναστροφή και ψάχνουμε να
δούμε πως αγοράζεις την ηλεκτρονική
συνδρομή για τα διόδια, αρχίζει να ρίχνει
κάτι ψιχάλες σαν 2ευρα, σταματάμε στην
άκρη φοράμε αδιάβροχα…
Ξεκινάμε και
βλέπουμε μια πινακίδα για γραφείο
πληροφοριών για τουρίστες, στρίβουμε
πρός την κατεύθυνση που έδειχνε αλλά
το περνάμε χωρίς να το δουμε και
καταλήγουμε να κάνουμε ένα μεγάλο κύκλο
στην μαρίνα του Τσεσμέ, εν τω μεταξύ
έχει βγάλει ήλιο και εμείς βράζουμε με
τα αδιάβροχα, το βρίσκουμε, κατεβαίνω
ρωτάω έναν ευγενέστατο υπάλληλο, ο
οποίος με ενημερώνει σε καλά αγγλικά
να πάω στο ταχυδρομείο και να αγοράσω
την συνδρομή, μου λέει και πώς λέγεται
το ταχυδρομείο και που βρίσκεται.
Ξεκινάμε και
είναι στην μαρίνα του Τσεσμε, παρκάρω
την μηχανή και βγάζουμε τα αδιάβροχα,
είχαμε γίνει μούσκεμα από την ζέστη.
Μπαίνω στο
ταχυδρομείο ρωτάω, μου δίνουν ένα έγγραφο
να συμπληρώσω πληρώνω και 70 λίρες και
φεύγουμε.
Με όλα αυτά
η ώρα είχε πάει 12:30 χωρίς καφέ, λέω θα
βρούμε στον δρόμο, βγαίνουμε πάλι στην
εθνική και φτάνουμε στα διόδια, υπάρχουν
2 επιλογές (με διαφορετικά ηλεκτρονικά
συστήματα) η OGS και η HGS
(εμείς έχουμε την δεύτερη) δεν
θυμόμουν πιά έχω όποτε περνάω από αυτή
που είναι μπροστά μου (OGS)
ευτυχώς
δεν έχουν μπάρες, αντί για πράσινο
ανάβει ένα πορτοκαλί φώς, το αγνοούμε
και συνεχίζουμε.
Πιάνουμε μια
ταχύτητα γύρω στα 110 χλμ και πηγαίνουμε,
σε αυτή την χώρα έχουν μεγάλες ανηφόρες
(και εννοούμε μεγάλες) το Himalayan
ζορίζεται να κρατήσει 90 χλμ με τους
δυό μας και όλα τα μπαγκάζια μας.
Αυτό δεν μας
κάνει αργότερους από τα υπόλοιπα οχήματα
γιατί και προσπεράσεις κάνουμε και
μπορούμε να ακολουθήσουμε την κίνηση.
Συναντάμε
ένα τρακάρισμα αλλά ευτυχώς τίποτα το
τραγικό κάτι προφυλαχτήρες.
Λίγο πιο κάτω
βλέπουμε βενζινάδικο με ταμπέλα για
σταρμπακς, σταματάμε γεμίζουμε, παίρνουμε
και από ένα καφέ εκεί συναντήσαμε και
την πρώτη μηχανή μια bmw 1200 που
την οδηγούσε μια κοπελιά που με το ζόρι
πάταγε το ένα πόδι κάτω.
Συνεχίσαμε
και ακολουθήσαμε την παραλιακή διαδρομή
όπως μας είχε πεί ο Γκουβεντς,
Κάθε τρεις
και λίγο σταματάγαμε σε φανάρια, η
περιοχή θυμίζει έντονα Έλλάδα λες και
είμαστε στην Ρόδο, παντού ξενοδοχεία
και τουρίστες και ωραίες παραλίες.
Μετά από
καμιά ώρα η διαδρομή αλλάζει και γίνεται
πιο ενδιαφέρουσα, με αυτά και με αυτά
φτάνουμε στην αρχαία Έφεσο, παρκάρουμε
γίνεται χαμός από αυτοκίνητα και
λεωφορεία, πάμε να βγάλουμε εισιτήρια
και τα 3 γκισέ που λειτουργούν έχουν
τρελή ουρά, περιμένουμε κανα 10λεπτο και
δεν έχουμε κουνηθεί καθόλου, οι Κινέζοι
είναι πιο πολύ και από το ρύζι.
Η ώρα είναι
14:30 και τα στομάχια μας έχουν αρχίσει
να διαμαρτύρονται έντονα.
Τα παρατάμε
και ψάχνουμε να βρούμε κάτι να φάμε.
Σταματάμε σε ενα τουριστάδικο και
τσιμπάμε κάτι στα γρήγορα.
Φεύγουμε
χωρίς να δούμε την αρχαία Έφεσο, αλλά
είχαμε αρκετό δρόμο να κάνουμε μέχρι
να φτάσουμε στο πρώτο ξενοδοχείο το
οποίο είναι στο Ντενιζλι.
Η διαδρομή
είναι όμορφη νομίζουμε ότι είμαστε στην
Ελλάδα, κάναμε στάσεις μόνο για ανεφοδιασμό
και σε κανά καφενείο για να πιούμε κανά
αναψυκτικό, οι Τούρκοι έπιναν τσάι.
Ο δρόμος
είναι επαρχιακός με μια λωρίδα και σε
μερικά σημεία με 2, περνάει μέσα από
αρκετές πόλεις και χωριά, δεν σταματήσαμε
να βγάλουμε φωτογραφίες, το ξεχάσαμε,
προσπαθούσαμε να φτάσουμε στο ξενοδοχείο.
Φτάνοντας
στο Ντενισλι ο αέρας ανεβάζει ένταση
και βλέπουμε από μακριά την πόλη πνιγμένη
σε ένα σύννεφο σκόνης.
Ακολουθώντας
τις οδηγίες φτάνουμε στο ξενοδοχείο
κατά τις 6 παρά, παρκάρουμε κάνουμε τσεκ
ίν , ξεφορτώνουμε την μηχανή και αράζουμε
στο δωμάτιο, είμαστε ψόφιοι και οι δύο,
αφήνουμε την επίσκεψη στο Παμούκαλε
για την επόμενη μέρα, ο Νίκος πέφτει για
ύπνο εγώ χαζεύω, έχω και λίγο δουλειά
να κάνω (την παίρνω παντού μαζί μου) τον
ξυπνάω κατά τις 20:30, βγαίνουμε έξω να
περπατήσουμε λίγο και να βρούμε κάτι
να φάμε. Βρίσκουμε ένα ταβερνείο και
πέρνουμε κεμπαπ και πίνουμε και από ένα
τσάι, οταν τους λέμε από που είμαστε
δείχνουν να χαίρονται και μας αναφωνούν
γείτονες (Comcu) γυρνάμε στο
ξενοδοχείο κάνουμε από ένα ντουζάκι
και πέφτουμε ξεροί για ύπνο.
Ημέρα
δεύτερη
Ξυπνάω πρώτος
κατά τις 7 και ξυπνάω και τον Νίκο,
κατεβάζουμε τα πράγματα και τα φορτώνουμε
στην μηχανή, καθόμαστε για πρωινό, το
οποίο είναι σχετικά φτωχό σε σύγκριση
με αυτά που δίνουν τα ξενοδοχεία εδώ.
Το παράξενο ήταν ότι είχαν πατάτες
τηγανιτές για πρωινό.
Ξεκινάμε
κατά τις 8:30 με προορισμό το Παμουκαλε,
το βρίσκουμε παρκάρουμε σε ένα υπαίθριο
πάρκινγκ που κοστίζει 7 λίρες (1.09 ευρω)
και βγάζουμε μπουφάν, κράνη και τα
αφήνουμε πάνω στην μηχανή, ο υπεύθυνος
για το πάρκινγκ μας πουλάει και ένα
τουριστικό οδηγό για 30 λίρες (5 ευρώ
περίπου).
Πάμε στην
είσοδο η οποία ήταν 140 λίρες και για τους
δύο μας (περίπου 21 ευρώ)
Με το που
μπαίνεις βγάζεις τα παπούτσια σου και
τα κρατάς στο χέρι, οι πιο προνοητικοί
ήταν με σαγιονάρες και μαγιό, όμορφο
μέρος αλλά θέλει πολύ χρόνο για να το
γυρίσεις κάτι που εμείς δεν έχουμε
(έχουμε όμως τον οδηγό για να βλέπουμε
αυτά που δεν είδαμε).
Επιστρέφουμε στην μηχανή και βάζουμε τον δεύτερο προορισμό στο gps, μας βγάζει 7,5 ώρες μέχρι να φτάσουμε.
Ξεκινάμε….
Είχε λίγη κίνηση αλλά είναι εύκολο να βρείς τον δρόμο σου, έχουν πολλή καλή σήμανση στους δρόμους τους και μπορείς απλά να ακολουθείς τις ταμπέλες.
Στην αρχή η
διαδρομή είναι μέσα από εθνικές οδούς
με 2 λωρίδες από κάποιο σημείο και μετά
γίνεται με μία λωρίδα και περνά μέσα
από μικρά χωριά, είναι εμφανές ότι όσο
απομακρύνεσαι από την παραλία το βιωτικό
επίπεδο αλλάζει προς το χειρότερο, τώρα
πλέον θυμίζει περισσότερο Ελλάδα του
80, στις αγροτικές περιοχές βλέπουμε
συνέχεια κάποια οχήματα που έχουν
ανάμεσα σε οδηγό και συνοδηγό μια μηχανή
από φρέζα.
Ο δρόμος
είναι αρκετά ενδιαφέρων αν και έχει
αρκετά μεγάλες ανηφορειές και το γεγονός
ότι κυκλοφορούν αρκετά φορτηγά δεν
βοηθάει ιδιαίτερα αλλά το Himalayan
τα καταφέρνει μια χαρά.
Το χειρότερο
είναι ότι υπάρχουν πολλά τυφλά σημεία,
απότομες ανηφόρες που δεν βλέπεις τι
ακολουθεί μέχρι να φτάσεις στην κορυφή,
άλλες φορές είναι κατηφόρα, άλλες φορές
στροφή οπότε ένας φόβος υπάρχει.
Περάσαμε και
δίπλα από μια λίμνη την Karamik
Bataligi η οποία είναι αλμυρή και σε
αρκετά σημεία δεν έχει νερό και είναι
σαν τα “salt plains” που
βλέπουμε στην νότια Αμερική η στην
Τυνησία.
Σε ένα σημείο
βλέπουμε μπροστά μας σύννεφα σκόνης,
έφτιαχναν τον δρόμο και για κανα 2 χλμ
ήταν χαλίκι αλλού στεγνό και αλλού
βρεγμένο (λάσπη).
Παρόλα αυτά η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη αλλά έδωσε την σειρά της σε αυτοκινητόδρομο που ακολουθήσαμε μέχρι το Ικόνιο.
Οι στάσεις ήταν λιγοστές, είχαμε συμφωνήσει να σταματάμε ανα 1 ώρα για 5 λεπτά για να ξεμουδιάζουμε και κάθε δεύτερη ώρα να σταματάμε για ανεφοδιασμό.
Ξαφνικά νιώθω
ένα δυνατό τσίμπημα – κάψιμο λίγο κάτω
από την αριστερή ωμοπλάτη, ο πόνος άρχισε
να γίνεται ολοένα και πιο έντονος.
Σταματάω
στην άκρη του δρόμου, φωνάζω στον Νίκο
να κατέβει γιατί κάτι με τσίμπησε,
κατεβαίνω και εγώ και αρχίζω να πετάω
γάντια, κράνος, να βγάζω το μπουφάν, την
μπλούζα, ο Νίκος με κοιτάει με απορία,
τα αυτοκίνητα και τα φορτηγά περνούν
δίπλα μας, έχει αρχίσει και αυτός να
βγάζει γάντια και κράνος, του φωνάζω να
δεί που με έχουν τσιμπήσει, μου λέει οτι
βλέπει το κεντρί και το βγάζει, ψάχνω
στο φαρμακείο (που το έχει ετοιμάσει η
σύζυγος) και βρίσκω την Fenistil, του την
δίνω και αρχίζει να μου βάζει, το κάψιμο
αρχίζει να υποχωρεί….
Ψάχνω τα
ρούχα να δώ μήπως το θηρίο είχε και
συντροφιά, δεν βρίσκω κάτι, οπότε αρχίζω
να ντύνομαι.
Είχα τα
μανίκια του μπουφάν ανοιχτά, και μπήκε
από εκεί, κίνηση πρώτη κλείνουμε και οι
δύο τα μανίκια …
Καβαλάμε και
συνεχίζουμε την πορεία, για το επόμενο
μισάωρο ο πόνος ήταν έντονος μετά σιγά
σιγά υποχώρησε.
Κάπου πρίν
το Ικόνιο βλέπουμε έναν αστυνόμο στην
μέση του δρόμου να μας κάνει σήμα να
περάσουμε στην άκρη.
Σταματάμε
και με την νοηματική και γράφοντας τα
νούμερα στην παλάμη του μας έδειξε ότι
πηγαίναμε
με 104 χλμ σε δρόμο με όριο τα 100, πρίν από
εμάς είχαν σταματήσει ένα ζευγάρι
Τούρκων με αυτοκίνητο που πήγαιναν με
102… Οι αστυνόμοι ήταν πολύ φιλικοί ,η
μόνη αγγλική λέξη που έλεγαν ήταν το
ραντάρ.
Το ζευγάρι
των Τούρκων ευτυχώς μίλαγαν κάποια
αγγλικά και μας βοήθησαν να συνεννοηθούμε
με τους
αστυνόμους, νά ΄ναι καλά.
Το πρόστιμο
ήταν 230 λίρες (38 ευρώ) και πρέπει να το
πληρώσουμε μέσα σε 15 μέρες.
Μέτα από αυτό
ακολουθούσαμε πιστά το όριο .Είχε πιά
μεσημεριάσει για τα καλά και είχαμε
αρχίσει να
πεινάμε στο πρώτο βενζινάδικο που είχε
και εστιατόριο σταματήσαμε για να
γεμίσουμε τα στομάχια μας τόσο εμείς
όσο και το Himalayan.
Στην συνεννόηση
με τον μαγαζάτορα τα κάναμε σαλάτα και
καταλήξαμε με ένα τραπέζι γεμάτο πιάτα
Πληρώσαμε
110 λίρες (περίπου 17 ευρώ) συνήθως πληρώναμε
μέχρι στιγμής γύρω στις 60.
Αφού φάγαμε
του σκασμού ξεκινήσαμε
Μέχρι στιγμής είχαμε κάνει την μισή διαδρομή. Φθάσαμε στο Ικόνιο ακολουθώντας τα όρια ταχύτητας. Αλλά εκεί βλέπουμε όριο 82 χλμ, πώς πάς με 82 και όχι με 83 η 84!!!
Από το Ικόνιο πρέπει να κατευθυνθούμε πρός το Ακσαράι υπάρχουν 3 διαδρομές, ακολουθήσαμε την νοτιότερη η οποία ήταν και η πιο σύντομη κατά 1 ώρα, μεγάλο λάθος. Η διαδρομή αυτή περνάει μέσα από μια ατελείωτη πεδιάδα που σε άλλα σημεία της καλλιεργείται και σε άλλα σημεία είναι ξέρη σαν έρημος με ατελείωτες ευθείες που πάς με 100. Οι πιό βόρειες διαδρομές περνάνε από πιο όμορφα τοπία με λίμνες κτλ. (αυτό το μάθαμε μετά) Αυτό διήρκησε κανά 2ωρο
Από το Ακσαράι η επόμενη πόλη είναι το Νεβσεχίρ Η διαδρομή αυτή είναι καταπληκτική, είναι με 2 λωρίδες ανά κατεύθυνση με αρκετά άγρια άσφαλτο με ανηφόρες (τυφλές) κατηφόρες στροφές και με ένα ενδιαφέρον τοπίο, καμία σχέση με το προηγούμενο κομμάτι. Το τοπίο σε προϊδέαζε ότι πλησιάζεις στην Καππαδοκία.
Φθάσαμε στο Γκόρεμε κατά τις 19:30, το ξενοδοχείο ήταν σε κεντρικό σημείο άλλα δυσκολευτήκαμε να το βρούμε κάναμε κάποιους κύκλους γιατί το Google maps το έβγαζε αλλού. Αφού το βρήκαμε κάναμε τσεκ ιν, ξεφορτώσαμε την μηχανή, αλλάξαμε και βγήκαμε μια βόλτα να δούμε το μέρος το οποίο είναι άκρως τουριστικό αλλά ταυτόχρονα και εντυπωσιακό, επίσης ο κόσμος εδώ μιλάει αγγλικά.
Μετά από την βόλτα καταλήξαμε σε ένα steak house το οποίο ανήκει και στο ξενοδοχείο, οι τιμές ήταν τσιμπημένες σε σχέση με αυτά που πληρώναμε μέχρι στιγμής αλλά όχι απαγορευτικές και το φαγητό εξαίσιο.
Μετά από το φαγητό πιάσαμε την κουβέντα με τον σεφ και τον συνιδιοκτήτη (ο σεφ είναι ο άλλος) και η κουβέντα πήγε στα ελληνοτουρκικά και ότι για όλα φταίνε οι πολιτικοί, ο κόσμος μας αγαπάει κτλ κτλ. Αυτό να το δούμε αν όντως ξεκινήσουμε να βγάζουμε πετρέλαια (αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Πάντως αν εξαιρέσεις την γλώσσα δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ μας. Καταλήξαμε να πάμε για ύπνο κατά τις 11 γιατί θα είχε πρωινό εγερτήριο για να πάμε να πετάξουμε με αερόστατο.
Ημέρα τρίτη
03:00 χτυπάει το ξυπνητήρι.
Ξυπνάμε με το ζόρι ήμαστε πτώματα από την χθεσινή διαδρομή στο δωμάτιο υπάρχει βραστήρας και φακελάκια νες καφε (ένα από τα πράγματα που ξέχασα να πάρω μαζί μου είναι καφες, ποτέ ξανα δεν θα συμβεί αυτό). Φτιάχνω ενα καφεδάκι στα γρήγορα μασουλάω και κάτι μπισκότα, ο Νίκος δεν ήθελε τίποτα.03:45 είμαστε έξω και περιμένουμε να έρθουν να μας πάρουν. Έρχεται ένα βαν και μας μαζεύει μας κολλάνε και κάτι αυτοκόλλητα που έδειχναν με χρωματικό κώδικα σε ποίο αερόστατο θα μπούμε, εμείς ήμασταν το πράσινο.Μας μάζεψαν όλους μαζί σε μια αίθουσα και περιμέναμε καμιά ώρα να δούμε αν τελικά ο καιρός θα επιτρέψει να πετάξουμε, όλα δείχνουν ότι ο αέρας θα πέσει.Μας φορτώνουν ξανά στα βαν-λεωφορεία και μας πάνε κάπου στην εξοχή όπου μας περίμεναν τα αερόστατα, ακόμα φύσαγε οπότε καθόμασταν μέσα στα λεωφορεία γιατί έξω έκανε παγωνιά.
Ξημέρωσε κατά τις 6 και κάτι. Δίνεται το πράσινο φώς και σε χρόνο ντε τε ξεφορτώνουν τα αερόστατα και τα φουσκώνουν. Για το φούσκωμα χρησιμοποιούν μεγάλους ανεμιστήρες μέχρι να φουσκώσει το μπαλόνι και μετά να μπορέσουν να ανάψουν τα τεράστια καμινέτα και να ζεστάνουν τον αέρα ώστε το μπαλόνι να σηκωθεί.
Μας βάζουν μέσα παστωμένους, μας δίνουν κάποιες βασικές οδηγίες του στιλ να μείνετε μέσα στο καλάθι και να μην προσπαθήσετε να πηδήξετε έξω, μας δείχνουν και την στάση που θα πρέπει να έχουμε κατά την προσγείωση και ξεκινάμε.
Το αερόστατο
σηκώνεται ανάλαφρα στον αέρα δεν νιώθεις κάτι κατά την διάρκεια της πτήσης δεν έχει καμία σχέση με αεροπλάνο.
Αυτό που νιώθεις είναι το κάψιμο από τα τεράστια καμινέτα όταν τα λειτουργούν, σαν να κάθεσαι πολύ κοντά σε κάποια σόμπα καφετέριας, επίσης κάνουν και δυνατό θόρυβο (φσιιιιιιτ).
Ο πιλότος μας κατεβάζει σε διάφορες χαράδρες, αρκετά κοντά στο έδαφος και άλλες φορές μας ανεβάζει ψηλά, φθάσαμε κάποια στιγμή όπως μας είπε τα 500 μέτρα. Στο αερόστατο ελέγχεις το πάνω κάτω και ο άνεμος φροντίζει για τα υπόλοιπα
Η προσγείωση ήταν κάπως ανώμαλη, κοπανήσαμε 2 φορές κάτω πρίν οι βοηθοί πιάσουν το καλάθι και το ακινητοποιήσουν.
Καθ όλη την διάρκεια της πτήσης ο πιλότος ενημέρωνε που είμαστε και μας ακολουθούσαν οδικώς το πούλμαν και το τζιπάκι με τους βοηθούς που θα ακινητοποιήσουν το αερόστατο, οι οποίοι πρέπει να βρεθούν πριν από εμάς στο χώρο προσγειώσης ο οποίος είναι κάπου που αποφασίζει ο πιλότος μαζί με τον άνεμο …
Κατεβαίνουμε και μας κερνάνε σαμπάνια (χωρίς αλκοόλ) με χυμό. Και αρχίζει το παραμύθι δώστε κάτι για τους βοηθούς, αγοράστε το βίντεο της πτήσης με αναμνηστικό μπρελόκ, αγοράστε φωτογραφίες κτλ.
400 ευρώ πήρανε δεν τους έφταναν.
Το έχουν στήσει καλά το μαγαζάκι, αλλά ομολογώ ότι θέλει καλή οργάνωση.
Το πουλμανάκι μας γυρίζει πίσω στο ξενοδοχείο, ο Νίκος πέφτει για ύπνο, τον ξυπνάω μετά από καμιά ώρα και πάμε για πρωινό (το οποίο είναι και εδώ πολύ λιτό), επιστρέφουμε στο δωμάτιο και ξεραινόμαστε μέχρι τις 12.
Σηκωθήκαμε, ετοιμαστήκαμε στα γρήγορα και φύγαμε να δούμε μια από τις 2 υπόγειες πόλης.
Αρκετά ενδιαφέρων αρκεί να μην έχεις κλειστοφοβία, οσφυαλγία και να είσαι το πολύ μέτριου αναστήματος, διαφορετικά πέφτεις στα 4, κατεβαίνεις 4 ορόφους κάτω μέσα από στενές στοές, σε ελάχιστα σημεία μπορείς να μείνεις όρθιος χωρίς να βρει το κεφάλι σου στην οροφή.
Λόγω του κόσμου δεν χρειάστηκε να πάρουμε ξεναγό απλά περιμέναμε πίσω τους γιατί δεν μπορούσαμε να περάσουμε και ακούγαμε τι έλεγε.
Βγήκαμε από την υπόγεια πόλη και αναζητήσαμε κάποιο ταβερνείο. Παραγγείλαμε κλασικά κεμπάπ και coca cola.
Στην επιστροφή πρός το ξενοδοχείο ξεβιδώνεται (και το χάνουμε) το βιδάκι που κρατάει την ζελατίνα και το σκίαστρο από την δεξιά μεριά του κράνους.
Πλέον η ζελατίνα κάθεται στην θέση της ανάλογα με το πώς φυσάει ο άνεμος …
Φθάνουμε στο ξενοδοχείο και πέφτουμε πάλι για υπνο.
Το απόγευμα είχε τσάρκα, καφέ (ένας θέος να τον κάνει φρέντο καπουτσίνο), αγορά αναμνηστικών και όταν βράδιασε φαγητό και πολύ κουβέντα και επιστροφή στο ξενοδοχείο για ύπνο.
Ημέρα τέταρτη
Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 6, σηκώθηκα με μεγάλη δυσκολία, έφτιαξα ένα καφέ (καραβίσιο νες) έφαγα και κανά δύο μπισκότα και ξύπνησα τον Νίκο.
Έφαγε και
αυτός μερικά μπισκότα που είχαμε πάρει
για πρωινό και αρχίσαμε να ετοιμάζουμε
τα πράγματα μας.
7:15 ήμασταν
πάνω στην μηχανή έτοιμοι να φύγουμε,
είχαμε φορτώσει, είχαμε κάνει τσεκ ουτ,
χαιρετίσαμε τον υπάλληλο και ξεκινήσαμε
στην έξοδο του Γκίορεμε κατάλαβα ότι
δεν φόραγα γυαλιά (μόλις με χτύπησε ο
ήλιος) ψάχνω στην τσέπη του μπουφάν να
τα βρώ, δεν τα βρίσκω και επιστροφή στο
ξενοδοχείο μήπως τα ξέχασα εκεί, κατεβαίνω
από την μηχανή παώ να δώ στο δωμάτιο και
ανακαλύπτω ότι τα είχα στο τσαντάκι,
χαιρετώ και πάλι τον ξενοδοχοϋπάλληλο
και ξεκινάμε και πάλι.
Η κίνηση αυτή
την ώρα ήταν ελάχιστη μόνο πουλμανάκια
που μετέφεραν κόσμο από την πτήση με τα
αερόστατα.
Το μόνο που
ακούγονταν ήταν ο ήχος απο την μηχανή
και που και που κανά ξεχασμένο αερόστατο
που πέταγε ακόμα.
Σταματάμε
στην Νεβσεχίρ για ανεφοδιασμό σε καύσιμα
και να δούμε και την πίεση στα ελαστικά,
με την ευκαιρία αυτή ψεκάζουμε και την
αλυσίδα με σπρέι.
Από το Νεβσεχίρ
ακολουθούμε τις πινακίδες προς Ακσαράι,
ο δρόμος φαίνεται διαφορετικός αυτή
την φορά ίσως τα χρώματα του ήλιου που
έδυε να τον έκαναν πιο όμορφο όταν
ερχόμασταν πρίν από δύο ημέρες.
Είχε την
πρωινή ψύχρα (έτσι νομίζαμε) και
σταματήσουμε να φορέσουμε και μια
μακρυμάνικη μπλούζα που είχαμε. Τώρα
είμασταν καλύτερα.
Από το Ακσαράι
ακολουθούμε τις πινακίδες προς Αγκυρα,
το τοπίο είναι το ίδιο απέραντες πεδιάδες
σπαρμένες που και που με σιτηρά, αλλά
υπάρχουν και τεράστιες εκτάσεις που
είναι χέρσες.
Περνάμε και
δίπλα από την λίμνη Τουζ, που και αυτή
δείχνει να είναι με αλμυρό νερό σε ένα
μέρος της, είναι αρκετός κόσμος που έχει
μπεί μέσα μέχρι τα γόνατα και προχωράει,
έδειχνε ενδιαφέρων και σταμάταγε κόσμος
και απο τις δύο κατεύθυνσεις και πήγαινε
προς τα εκέι.
Δεν σταματήσαμε
γιατί είχαμε μεγάλη διαδρομή να βγάλουμε.
Ο γούγλης
μας είχε ενημερώσει ότι θα χρειαζόμασταν
8 ώρες και κάτι ψιλά, οπότε οι στάσεις
ήταν περιορισμένες.
Λίγο πριν
την Άγκυρα εμφανίζονται και τα πρώτα
βουνά, ξέρα και χωρίς δένδρα.
Τεράστιες
εκτάσεις που και πού βλέπουμε κάποιο
τρακτέρ να οργώνει, πρέπει να ταξίδευε
ώρες για να φτάσει εκεί δεν υπήρχε χωριό,
πόλη, κάποιο οίκημα για όσο φτάνει να
δεί το μάτι.
Λίγο πιο μετά
βλέπουμε ένα βοσκό πάνω στο γαϊδουράκι
του να μας χαιρετά, τον χαιρετάμε και
εμείς και συνεχίζουμε.
Φτάνουμε
στην Άγκυρα. Όσο πλησιάζαμε βλέπαμε
πανύψηλα κτίρια (θα μπορούσες να τους
πεις και ουρανοξύστες) έχουμε μπει σε
κάποιο περιφερειακό, μας πήρε κοντά
στην 1 ώρα να αφήσουμε την Άγκυρα πίσω
μας.
Από την Άγκυρα
και μετά έχει συνέχεια μεγάλες ανηφόρες,
για τις οποίες υπάρχει σήμανση, 7% για
2 χλμ μετά 5% για 1 κτλ.
Το Himalayan
τις ανεβαίνει με τετάρτη και 90 χλμ,
δεν μας προβληματίζει κάτι ιδιαίτερα,
μια προσοχή την θέλει στις προσπεράσεις
των φορτηγών γιατί γίνεται με αργές
ταχύτητες αλλά και αυτά δεν πάνε πάνω
από 50-60 οπότε τα προσπερνάμε σχετικά
γρήγορα.
Όσο ανεβαίνουμε
το τοπίο πρασινίζει και γεμίζει έλατα,
συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε στα καταπράσινα
βουνά, όσο ανεβαίνουμε τόσο πέφτει η
θερμοκρασία και έχουμε αρχίσει να
κρυώνουμε.
Σε κάποια
πινακίδα βλέπουμε υψόμετρο 1600 μέτρα.
Ο καιρός έχει
αρχίσει να κλείνει και οι πρώτες σταγόνες
έκαναν την εμφάνιση τους. Σταματάμε και
φοράμε αδιάβροχα (ζεστάθηκε το κοκαλάκι
μας), ευτυχώς δεν βρέχει, πού και πού
ψιχαλίζει για λίγο, έχουμε πλέον αρχίσει
την κατάβαση και περνάμε έξω από το
Μπολού.
Πλέον ο καιρός
έχει ανοίξει αλλά συνεχίζουμε να φοράμε
τα αδιάβροχα για να μας κρατάνε ζεστούς.
Στάσεις
κάνουμε για ανεφοδιασμό, φαγητό και
ξεμούδιασμα.
Περνάμε δίπλα
από την λίμνη Βοάνη και στην αρχή
νομίζουμε ότι φτάσαμε στην θάλασσα,
σχεδόν το φωνάξαμε όπως οι μύριοι στην
κάθοδο τους.
Έχει αρχίσει
να κάνει ζέστη οπότε σταματάμε και
βγάζουμε τα αδιάβροχα.
Συνεχίζουμε
και όσο πλησιάζουμε προς την Κωνσταντινούπολη
η κίνηση αυξάνεται και ο ρυθμός πέφτει
(όχι ότι ήταν και ιδιαίτερα υψηλός).
Ο καιρός
κλείνει και αρχίζει να ψιχαλίζει και
πάλι, στάση και φοράμε ξανά τα αδιάβροχα.
Συνεχίζουμε
μέσα στο ψιλόβροχο, ακολουθούμε τις
οδηγίες του gps περνάμε
από το υπόγειο τούνελ κάτω από τον
Βόσπορο (euroasia τουνελ)
βγαίνοντας η κίνηση είναι ακόμα πιο
μεγάλη.
Με λίγο
στρίμωγμα, λίγο υπομονή, λίγο τσαμπουκά
και τον Νίκο να με ενημερώνει πόσο κοντά
περνάνε οι βαλίτσες από τα αυτοκίνητα,
φτάνουμε στο ξενοδοχείο.
Παρκάρουμε
την μηχανή σύμφωνα με τις υποδείξεις
τους στο πεζοδρόμιο δίπλα από την είσοδο.
Ξεφορτώνουμε,
ξεκουραζόμαστε για λίγο και μετά
βγαίνουμε για τσάρκα να δούμε λίγο την
πόλη και να φάμε κάτι.
Επιστρέφουμε
και πέφτουμε ξεροί για ύπνο.
Ημέρα πέμπτη
Ξυπνάμε
σχετικά αργά κατά τις 9 το πρωί, τρώμε
πρωινό και πάμε μια γύρα στην πόλη να
βρούμε ταχυδρομείο ή τράπεζα. Μετά από
καμιά ώρα που κάνουμε κύκλους και ότι
βρίσκουμε είναι κλειστό, περάσαμε τυχαία
μπροστά από το ξενοδοχείο, ρωτάμε και
ανακαλύπτουμε ότι είναι αργία.
Οπότε η
πληρωμή της κλήσης θα πρέπει να γίνει
αύριο στο δρόμο προς Ελλάδα.
Πάμε και
στηνόμαστε στην ουρά για την Αγιά Σοφιά,
είναι σχετικά μεγάλη, μας παίρνει κανά
15 λέπτο να φτάσουμε στα ταμεία, πληρώνουμε
και μπαίνουμε μέσα.
Το μόνο που
μπορώ να πώ είναι ότι εντυπωσιάζεσαι
από το μέγεθος της κατασκευής και από
την λεπτομέρεια. Απίστευτο το τι μπορεί
να κατασκευάσει ο άνθρωπος όταν θέλει.
Επισκευτήκαμε
και τις δεξαμενές τόσο του Θεοδόσιου
όσο και την λεγόμενη Βασιλική (νομίζω
χτίστηκε επί Ιουστινιανού), κάποτε ότι
κατασκεύαζαν έπρεπε να ήταν ωραίο, πώς
μπορείς να εξηγήσεις σήμερα ότι οι
κολόνες που στήριζαν την οροφή των
δεξαμενών είχαν κιονόκρανα και δεν θα
τα έβλεπε κανείς.
Επιστρέψαμε
στο ξενοδοχείο μετά από μια στάση για
φαγητό και ξεραθήκαμε στον ύπνο.
Σηκωθήκαμε
αργά το απόγευμα και κατεβήκαμε στην
γέφυρα του Γαλατά, τα νερά ήταν βρώμικα
αλλά ήταν γεμάτη κόσμο που ψάρευε.
Με αυτά και
μ’ αυτά βράδιασε και ψάχναμε ένα μέρος
να φάμε κανά κεμπάμπ (για άλλη μια φορά).
Επιστροφή
στο ξενοδοχείο και ύπνος μέχρι το πρώι.
Ημέρα έκτη
Ξυπνάμε κατά
τις 7 το πρωί, τρώμε πρωινό και ετοιμάζουμε
τα πράγματα μας , κάνουμε τσεκ ουτ και
φορτώνουμε την μηχανή, ήταν 9 παρά όταν
ξεκινήσαμε και η κίνηση είχε αρχίσει
να γίνεται έντονη.
Ακολουθάγαμε
τις οδηγίες του GPS μέχρι
που μάς έβγαλε έξω από την πόλη. Αν
θυμάμαι καλά μας πήρε πάνω απο μία ώρα
για να αφήσουμε την κίνηση της
Κωνσταντινούπολης πίσω μας.
Είχαμε
αποφασίσει να σταματήσουμε στην Ραιδεστό
για να πληρώσουμε την κλήση που είχαμε
φάει.
Όταν φτάσαμε
στην πόλη βρήκαμε την πιο κοντινή τράπεζα
και με την κλήση στο χέρι πλησιάζουμε
τον σεκιουριτά και του την δείχνουμε,
αυτός την πήρε και άρχισε να ρωτάει σε
διάφορα γκισέ, γυρνάει παίρνει ένα
νούμερο από το μηχάνημα και μας δείχνει
που να περιμένουμε,
ήρθε η σειρά
μας αλλά δυστυχώς τελικά λόγω του ότι
ήμασταν από το εξωτερικό (η μηχανή) θα
έπρεπε να πάμε στην εφορεία, μας έβαλαν
την διεύθυνση στο google maps και
φύγαμε.
Στην εφορεία
το ίδιο σκηνικό, σεκιουριτάς, κλήση,
γκισέ, αυτή την φορά πληρώνουμε και μας
κάνουν και έκπτωση 50 λίρες τους χαιρετάμε
και φεύγουμε.
Η πόλη σχετικά
μεγάλη (καμια 300 χιλιάδες κατοίκους)
αλλά ευτυχώς δεν είχε κίνηση οπότε
βγήκαμε γρήγορα.
Μετά από λίγο
συναντήσαμε και την πρώτη ταμπέλα που
έγραφε Γιουνανιστάν, καταλάβαμε ότι
πλησιάζαμε, κάναμε καποιες στάσεις για
ξεμούδιασμα, λίγο πρίν τα σύνορα
σταματήσαμε για ανεφοδιασμό τόσο της
μηχανής όσο και δικό μας.
Φτάνουμε στα
σύνορα η κίνηση ελάχιστη, περνάμε γρήγορα
την Τούρκικη πλευρά και βρισκόμαστε
στην γέφυρα πάνω από τον Έβρο, χαιρετάμε
του Τούρκους φαντάρους και σταματάμε
στην δική μας πλευρά και πιάνουμε
κουβέντα με τους δικούς μας.
Διασχίζουμε
την γέφυρα και περνάμε και ένα τυπικό
έλεγχο από την δική μας πλευρά.
Αυτό που μας
κάνει εντύπωση είναι τα σκουπίδια που
βρίσκονται στην άκρη του δρόμου, βουνά
από πλαστικά μπουκαλάκια, άσχημη πρώτη
εντύπωση δίνουμε σε όποιον μπαίνει στην
χώρα μας.
Με το που
βγαίνεις από το τελωνείο η είσοδος για
την Εγνατία είναι κλειστή, συνεχίζουμε
στον παράπλευρο δρόμο μέχρι να βρούμε
είσοδο στην Εγνατία.
Μπαίνουμε
και αρχίζουμε και εδώ τις ανηφόρες (πολύ
ανηφόρα σε αυτό το ταξίδι, τουλάχιστον
έτσι μας φάνηκε) ο καιρός μέχρι στιγμής
ήταν καλός, στο ύψος της Κομοτηνής ο
καιρός άρχισε να κλείνει, και έκαναν
την εμφάνιση τους οι πρώτες ψιχάλες,
σταματάμε στο πρώτο πάρκινγκ, είχε και
καντίνα, παίρνουμε δύο φραπεδάκια, εν
τω μεταξύ ρίχνει πλέον καρέκλες, πίνουμε
το καφεδάκι μας κάτω από ένα υπόστεγο
και περιμένουμε να δούμε άν η βροχή θα
κόψει, αλλά δέν.
Φοράμε τα
αδιάβροχα και ξεκινάμε μία βρέχει μία
σταματάει έτσι μας πάει για ώρα. Στο
ύψος του Νέστου βλέπουμε στα αριστερά
μας έναν ανεμοστρόβιλο να δημιουργείται,
ευτυχώς δεν έφτασε μέχρι το έδαφος,
διαλύθηκε μετά από λίγο .
Στην Καβάλα
σταματάμε για ανεφοδιασμό, εν τω μεταξύ
έχει σταματήσει η βροχή, ο καιρός φαίνεται
ακόμα φορτωμένος, οπότε παρά το ότι
ζεσταινόμαστε αποφασίζουμε να μήν
βγάλουμε τα αδιάβροχα, σοφή κίνηση λίγο
μετά ξεκινάει πάλι να βρέχει και μας
πήγε έτσι μέχρι το ξενοδοχείο στην
Θεσσαλονίκη.
Παρκάραμε
στο πεζοδρόμιο, ξεφορτώσαμε και ανεβήκαμε
στο δωμάτιο να ξεκουραστούμε λίγο, πέσαν
τα τηλέφωνα σε γνωστούς και άγνωστους
που μάς περίμεναν, και μετά από καμιά
ώρα ήμασταν Αριστοτέλους για καφέ,
φαγητό, παγωτό και πολύ κουβέντα.
Επιστρέψαμε
στο ξενοδοχείο και πέσαμε ξεροί μέχρι
το άλλο πρωί.
Ημέρα
έβδομη.
Πρωινό
ξύπνημα, πρωινό και καφές και ξεκινάμε
την κάθοδο. Αν εξαιρέσεις την βροχή που
μας έπιασε από το ύψος του Βόλου μέχρι
την Λαμία ήταν το πιο βαρετό κομμάτι
της διαδρομής.
Το μηχανάκι
Δεν παρουσίασε
κάτι, δεν έκαψε λάδι ή άν έκαψε ήταν λίγο
γιατί δεν είδα διαφορά από το ματάκι.
Οι ταχύτητες
στον αυτοκινητόδρομο ήταν στα 110 κράταγε
και τα 120 αλλά δούλευε ψηλά οπότε το
απέφευγα. Αν ήταν το κατάλληλο για αυτό
το ταξίδι μάλλον όχι (θα θέλαμε κάτι πιο
δυνατό ιδιαίτερα στις παρατεταμένες
ανηφόρες) αλλά αυτό είχαμε με αυτό
ταξιδέψαμε και με αυτό θα ξαναταξιδέψουμε.
Το καλό είναι
ότι μπορείς να το φορτώσεις και έχει
καλή συμπεριφορά φορτωμένο, μια φορά
μόνο δεν συμπεριφέρθηκε σωστά σε στροφή
με πολλαπλά σαμαράκια, όπου έδειξε μια
αστάθεια μετα το τρίτο σαμαράκι, αλλά
όχι κάτι που να μας τρομάξει ή να μας
προβληματίσει.
Η κατανάλωση
στους αυτοκινητόδρομους όταν το πηγαίναμε
τέρμα έκαψε 4.7 περίπου (από γέμισμα σε
γέμισμα) όταν το πήγαινες με 100 έκαιγε
κάτω από 4 ενώ λίγο πάνω από τα 4 με 110.
Δεν μούδιασαν
χέρια, δεν πόνεσαν πόδια, αλλά τα μαλακά
μας μόρια ταλαιπωρήθηκαν λίγο. (υπήρχαν
στιγμές που ονειρευόμουν μια goldwing)
Σε γενικές
γραμμές μας ταξίδεψε καλά για αυτό που
είναι.
Ο κόσμος
Ο κόσμος ήταν
φιλικότατος και εγκάρδιος απέναντι
μας, το είχα διαβάσει αλλά δεν το περίμενα
να με εντυπωσιάσει τόσο.
Ίσως τελικά
να έχουμε περισσότερα κοινά μεταξύ μας
παρά διαφορές.
Η διαδρομή
Αν την
ξαναέκανα θα πρόσθετα τουλάχιστον άλλες
3 μέρες τα 10-12 ωρα στη σέλα δεν παλεύονται,
αλλά δυστυχώς είχαμε συγκεκριμένες
μέρες που μπορούσαμε να λείψουμε και
θέλαμε να πάρουμε μια ιδέα για όσο
περισσότερα μπορούσαμε, θα επιστρέψουμε
στο μέλλον αλλά αυτή τη φορά θα
επικεντρωθούμε σε συγκεκριμένες περιοχές
– διαδρομές.
Ο λόγος και
το μέρος
Ταξιδεύουμε
με τον Νίκο τα τελευταία 4 χρόνια, είχε
έρθει η ώρα για το μεγάλο καλοκαιρίνό
μας ταξίδι.
Είχαμε πεί
ότι στην πρώτη λυκείου θα κάναμε και το
πρώτο μας ταξίδι στο εξωτερικό.
Διαλέξαμε
την Τουρκία γιατί ήθελα να δεί αλλά και
να δώ τους γείτονες, τα επόμενα χρόνια
λόγω υδρογονανθράκων θα είναι μάλλον
θερμά μεταξύ μας, οπότε ήθελα να έχει
και να έχω άποψη για τον κόσμο που ζεί
από την άλλη πλευρά του Αιγαίου.
Τα ταξίδια μου / My travels 
![https://postimg.cc/ThGt2QqP][img]https://i.postimg.cc/fWSpKrVY/DSC-2462.jpg[/img][/url](https://postimg.cc/ThGt2QqP%5D%5Bimg%5Dhttps://i.postimg.cc/fWSpKrVY/DSC-2462.jpg%5B/img%5D%5B/url){kind=link}