16 Σεπτεμβρίου 2023
Ένα τηλεφώνημα από το Θανάση ήταν αρκετό για να θέσει τα γρανάζια σε κίνηση.
Η ιδέα ήταν για μια ημερήσια βόλτα για να δούμε χωριά στον Ταΰγετο και στο Πάρνωνα
Το καλό ήταν ότι συνέπεσε με ένα Σαββατοκύριακο που δεν είχαν προγραμματιστεί οικογενειακές δραστηριότητες
Δυστυχώς ο φίλος Βύρωνας δεν μπορούσε να ακολουθήσει λόγω εργασίας .
Ξημερώνει Σάββατο πρωί και αφού βγάλω τα σκυλιά βόλτα, φτιάξω ένα γρήγορο καφέ, πετάξω σε ένα σακίδιο ένα κρουασάν και ένα μπουκαλάκι νερό χαιρετώ την σύζυγο και πάω να ξυπνήσω την Τζο
Αυτό θα ήταν το πρώτο μεγάλο ταξίδι – δοκιμή για το Royal Enfield super meteor.
Η Τζο με περίμενε ξύπνια στο γκαράζ και με κοίταγε με ένα βλέμμα σαν να έλεγε καιρός είναι να με βγάλεις μια μεγάλη βόλτα να σου δείξω τι μπορώ να κάνω …
Την καβαλάω, πατάω μίζα και το μοτέρ της αρχίζει να γουργουρίζει ανάμεσα στα πόδια μου…
Κουμπώνω πρώτη και ξεκινάμε, σύντομα αφήνουμε την πολύβουη πόλη πίσω μας.
Το σημείο του ραντεβού έχει δοθεί για μετά τα διόδια της Ελευσίνας, εκεί φτάνω ελαφρώς καθυστερημένος μόνο ένα τεταρτάκι, ο Θανάσης είναι εκεί και με περιμένει.
Ο Θανάσης καβαλά ένα Royal Enfield, Continental, GT 650
Ξεκινάμε περνώντας την εθνική οδό Αθηνών Κορίνθου και συνεχίζουμε με κατεύθυνση προς Τρίπολη με χαλαρούς ρυθμούς.
Κάποια στιγμή μετά το Σπαθοβούνι αποφάσισα να ανοίξω λίγο το γκάζι και να δούμε τι μπορεί να κάνει η Τζο …
Έφτασε τα 160 km/h και τα κράταγε άνετα και σ’ αυτές τις ταχύτητες ήταν απόλυτα σταθερή και δεν προβλημάτισε καθόλου.
Συνεχίζουμε ρίχνοντας τους ρυθμούς περνάμε το Αρτεμίσιο και βγαίνουμε στην έξοδο για τον παλιό δρόμο προς Σπάρτη, Όπου σταματάμε και για τον πρώτο ανεφοδιασμό.
H επόμενη στάση γίνεται στο Μονοδέντρι ολιγόλεπτη να πιούμε λίγο νερό και να βγάλουμε κάποια φωτογραφία, βασικά καφέ θέλουμε αλλά που να τον βρούμε…
Φτάνουμε Σπάρτη όπου ο Θανάσης ήθελε να επισκεφτεί ένα γνωστό του οπότε κάνουμε μια ολιγόλεπτη στάση συζητάμε μαζί του και παίρνουμε και οδηγίες για διάφορα χωριά που θα μπορούσαμε να επισκεφτούμε…
Μπλέκουμε λίγο στην κίνηση κάνουμε κι ένα δυο κύκλους μέχρι να καταφέρουμε να βρούμε το δρόμο για την Αναβρυτή. Όπου και θα σταματήσουμε για να πιούμε ένα καφεδάκι με θέα
Ο δρόμος για την Αναβρυτή ορεινός φιδίσιος, σκαρφαλώνει τις κάθετες πλαγιές του βουνού και έχεις όλη την πόλη της Σπάρτης τα πόδια σου…
Στενός δρόμος και η μία φουρκέτα διαδέχεται την άλλη…
Το μακρύ μεταξόνιο του super meteor Δεν το βοηθά σε αυτές τις συνθήκες σε σύγκριση με το Continental GT αλλά δεν αργώ να βρω τον τρόπο, περισσότερος έλεγχος με το πίσω φρένο και με το συμπλέκτη και οι φουρκέτες δεν αποτελούν πρόβλημα.
Μέχρι να το καταλάβουμε έχουμε φτάσει στο χωριό, έχουμε αράξει στο καφενείο, έχουμε παραγγείλει τα καφεδάκια μας και μας βάζει και παγωμένο νερό από τη βρύση που έτρεχε και τα απολαμβάνουμε.
Έχει μια ωραία ησυχία υπάρχουν μια δυο παρέες από παππούδες που συζητάνε τα δικά τους …
Ο ένας απ’ αυτούς θυμήθηκε τα νιάτα του όταν είδε το super meteor, μας πλησίασε και μας είπε πως ταξιδεύε κι αυτός για τον Πειραιά με την δική του μηχανή ένα BMW ρ κάτι τη δεκαετία του 70 και του 80 το οποίο το είχε πουλήσει πλέον σε ένα Γερμανό και το είχε μετανιώσει….
Ωραία μηχανή βαριά φαίνεται μου λέει θα κάνει ωραίο ταξίδι
Κάνει του απαντάω…
Και πριν μας αποχαιρετήσει προσφέρει και λίγη από την σοφία του, να προσέχετε παιδιά και πότε μπροστινό φρένο στη βροχή …
Τον χαιρετάμε κι εμείς και σιγά-σιγά πάμε προς τα μηχανάκια μας και αρχίζουμε την κατάβαση του δρόμου που ανεβήκαμε μέχρι την Αναβρυτή.
Η οποία είναι ένα πολύ όμορφο χωριό και από το οποίο ξεκινάνε πολλά μονοπάτια που διασχίζουν τον Ταύγετο
Ξεκινάμε την κατάβαση και κάνουμε και κάποιες στάσεις για φωτογραφίες και πριν να το καταλάβουμε βρισκόμαστε και πάλι στη Σπάρτη και συνεχίζουμε τη διαδρομή μας νότια.
Αποφεύγουμε τον κύριο δρόμο που οδηγεί στο Γύθειο και προσπαθούμε να βρούμε παράπλευρους δρόμους που οδηγούν και σε περνούν μέσα από χωριά…
Στην διασταύρωση για το καταφύγιο του Ταϋγέτου ο Θανάσης σταματά.
Δεν πάμε μέχρι το καταφύγιο μου λέει;
Γιατί όχι του απαντώ και ξεκινάμε …
Όμορφη διαδρομή και την απολαμβάνουμε…
Οδηγώ με την ζελατίνα ανοιχτή και φορώ γυαλιά ηλίου όταν νιώθω ένα έντομο να σκάει πάνω τους και μετά να μπαίνει μέσα στο κράνος …
Νιώθω κάτι να με γαργαλάει κάτω από το σαγόνι και μέχρι να σταματήσω στην άκρη το επόμενο που νιώθω είναι ένα τσίμπημα και ένα κάψιμο ταυτόχρονα …
Προσπαθώ να διώξω το έντομο και σε αυτή την μάχη με το έντομο βγήκα κερδισμένος και έτσι δεν με τσίμπησε πιο πολλές φορές …
Ο Θανάσης δεν είχε καταλάβει τι είχε γίνει νόμιζε ότι σταμάτησα για φωτογραφίες …
Συνεχίζουμε με το κάψιμο να είναι έντονο αλλά χωρίς άλλες παρενέργειες και φτάνουμε στην βρύση Μαγγανιαρι …
Είχε αρκετό κόσμο, κάποιοι είχαν κατασκηνώσει κιόλας …
Ένα παλικάρι μας πλησιάζει και πιάνουμε την κουβέντα, μοτοσυκλετιστής και αυτός που του αρέσει να κατασκηνώνει στα βουνά …
Αφού δροσιστήκαμε και πήραμε και μερικές ανάσες ξεκινάμε να πάμε προς το καταφύγιο …
Δεν είχα προσέξει ότι ο δρόμος για το καταφύγιο ήταν χωμάτινος …
Ο Θανάσης με κοιτάει σαν να μου λέει τι κάνουμε !!!
Πάμε και βλέπουμε του λέω …
Ανηφορική διαδρομή λίγο σαθρή αλλά γενικά σε καλή κατάσταση εκτός από κάποια πιπεράτα σημεία …
Δεν περίμενα να με εκπλήξει τόσο ευχάριστα με την συμπεριφορά του στο χώμα το super meteor …
Προφανώς και η ταχύτητα που κινούμασταν δεν ήταν μεγάλη αλλά δεν αργήσαμε να φτάσουμε στο καταφύγιο …
Το καταφύγιο είναι στην κορυφή μιας απότομης ανηφόρας …
Καθόμαστε λίγο και μετά ξεκινάμε την επιστροφή η οποία ξεκινά με μια απότομη σαθρή κατηφόρα αυτή την φορά …
Παρά τα ασφάλτινα ελαστικά, κατεβήκαμε πίσω στην βρύση χωρίς κάποιο απρόοπτο και χωρίς να προβληματιστούμε κάπου ….
Συνεχίζουμε προς Γύθειο περνώντας από τα χωριά Ξηροκάμπι, Καμίνια, Λιαντίνα, Άρνα, Πέτρινα και βγαίνουμε στο κεντρικό δρόμο Σπάρτης – Γυθείου.
Μια βρύση στην διαδρομή μας προσφέρει το γάργαρο νερό της και μερικά λεπτά δροσιάς και ξεκούρασης …
Φτάνουμε στο Γύθειο με τα στομάχια μας να έχουν αρχίσει τις διαμαρτυρίες …
Οί όποιες προσπάθειες μας να βρούμε κάτι πρόχειρο για φαγητό απέβησαν άκαρπες (μάλλον λόγω της ώρας).
Δέν θέλαμε να κάτσουμε σε ταβέρνα – εστιατόριο οπότε συνεχίσαμε τον δρόμο μας ….
Αφήνουμε πίσω μας το Γύθειο και συνεχίζουμε παραλιακά με σκοπό να πάμε Κοσμά και από εκεί Λεωνιδίο …
Λίγο μετά την Σελινίτσα σταματάμε στην άκρη του δρόμου που είχε χώρο και ένα κιόσκι.
Ένα κρουασάν και λίγο νερό κατεύνασαν την πείνα μου λίγο …
Ο Θανάσης αρκέστηκε σε ένα τσιγάρο …
Από εκεί είχαμε θέα την παραλία και το ναυάγιο του πλοίου Δημήτριος το οποίο βρίσκεται εκεί από το 1981 …
Μετά την ολιγόλεπτη στάση καβαλάμε και πάλι τα άτια μας και συνεχίζουμε την πορεία μας προς Κοσμά…
Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε προς το χωριό με τον ήλιο να ετοιμάζεται να αποσυρθεί στα ενδότερα του για να ξεκούραστεί …
Κάποιες στάσεις για μερικές φωτογραφίες ο καθένας μας και στην πορεία ξαναβρισκόμαστε …
Φτάνουμε στον Κοσμά, στην πλατεία είχε λίγο κόσμο …
Και τι δεν θα έδινα για μια στάση για ένα κομμάτι γαλακτομπούρεκο με πρόβειο γάλα και ένα κάφε …
Αλλά ο Θανάσης δεν ήθελε να σταματήσουμε για να μην χάσουμε χρόνο μιας και η ώρα είχε αρχίσει να περνάει …
Αφήνουμε πίσω μας τον Κοσμά και συνεχίζουμε προς Λεωνιδίο.
Κάνω ένα τηλέφωνο στον φίλο Μανώλη από την μοτοπαρέα του Λεωνιδίου μπας και καταφέρουμε να βρεθούμε αλλά δυστυχώς ήταν εκτός.
Κάποια άλλη φορά φίλε …
Η διαδρομή είναι όμορφη, σφιχτή, διασκεδαστική και χωρίς κίνηση …
Κάνουμε και μια στάση κάτω από την μονή Ελώνης για κάποιες φωτογραφίες και συνεχίζουμε …
Λίγο πριν φτάσουμε στο Λεωνιδίο δύο μηχανές ανεβαίνουν αντίθετα με σβέλτο ρυθμό, δείχνουν και αυτοί να το διασκεδάζουν …
Φτάνουμε Λεωνίδιο και πάμε κατευθείαν στο καφέ Δίπορτο όλο και κάποιον θα βρούμε εκεί σκέφτομαι και δεν πέφτω έξω …
Βρίσκουμε τον Σωτήρη από την μοτοπαρέα του Λεωνιδίου και παίρνουμε οδηγίες για το που να πάμε επιτέλους να κάτσουμε να φάμε …
Χαιρετάμε με την υπόσχεση μετά το φαγητό να περάσουμε για καφέ …
Λίγα λεπτά αργότερα βρισκόμαστε να καθόμαστε στην ταβέρνα Μουριά και να προσπαθούμε να αποφασίσουμε το τι θα φάμε ενώ τα στομάχια μας παίζουν την ενάτη του Μπετόβεν …
Μερικά λεπτά αργότερα που φάνηκαν αιώνες με τους σιελογόνους αδένες μας να έχουν πρηστεί εμφανίζονται 2 μακαρονάδες, μια με μοσχαράκι κοκκινιστό για τον Θανάση και ή άλλη με κόκορα κρασάτο για μένα …
Δεν νομίζω να έχω ξαναφάει πιο γρήγορα και ταυτόχρονα να το απόλαυσα τόσο πολύ …
Αν ήταν και με χοντρό μακαρόνι θα ήταν καλύτερα αλλά και έτσι ήταν καταπληκτικές και κατάφεραν να χορτάσουν την πείνα μας αλλά και να μας δημιουργήσουν ένα αίσθημα ευφορίας …
Αφού σκεφτόμουν να ζητήσω τσιγάρο από τον Θανάση και ας το έχω κόψει εδώ και 10 χρόνια …
Πληρώνουμε και πάμε πίσω στο Δίπορτο για ένα γρήγορο εσπρεσάκι και λίγο κουβεντούλα με τον Σωτήρη …
Αλλά η ώρα έχει περάσει και έχει πέσει η νύχτα και έχουμε άλλες 3-4 ώρες μπροστά μας …
Χαιρετάμε την παρέα και ξεκινάμε την επιστροφή μας.
Στην αρχή έχω μπεί εγώ μπροστά μιας και η Τζό έχει καλύτερα φώτα, ο λέντ προβολέας της κάνει πολύ καλή δουλειά φωτίζοντας και τις άκρες του δρόμου, ο συγκεκριμένος μπαίνει και στα άλλα μοντέλα της μάρκας αρκεί να θες να αποχωριστείς 150 ευρώπουλα …
Συνεχίζουμε χωρίς καμία στάση και κάποια στιγμή περνάει και ο Θανάσης μπροστά για να με ξεκουράσει …
Φτάνουμε στο Άργος και κάνουμε την πρώτη στάση μετά το Λεωνιδίο και αυτή για να ξεδιψάσουν τα ατίθασα άτια μας …
Η κατανάλωση ήταν στα ίδια επίπεδα, λογικό θα μου πεις μιας και μιλάμε για το ίδιο μοτέρ …
Μετά το Άργος βγαίνουμε στην Εθνική αφού πρώτα κάνουμε και εμείς μια στάση να ανακουφιστούμε …
Τα χιλιόμετρα της εθνικής περνάνε σχετικά γρήγορα.
Κάνουμε μια στάση μετά τα διόδια της Ελευσίνας για να αποχαιρετιστούμε αν και μένουμε σχετικά κοντά …
Συνεχίζουμε και πριν το καταλάβουμε έχουμε φτάσει πίσω στα σπίτια μας …
Ήταν μια ωραία γεμάτη βόλτα και η πρώτη ουσιαστικά επαφή με το Royal Enfield Super Meteor 650 σε ταξίδι …
Δεν με κούρασε ιδιαίτερα παρόλο τις πολλές ώρες από τις 08:00 το πρωί μέχρι τις 00:30 το βράδυ και μου χάριζε συνεχώς χαμόγελα …
Βλέπω να συμβιώνουμε ευχάριστα μαζί …
Τα ταξίδια μου / My travels 