Τα τελευταία αρκετά χρόνια κάθε καλοκαίρι ταξίδευα με τον Νίκο από όταν τελείωσε την έκτη δημοτικού, φέτος θα ήταν το πρώτο καλοκαίρι που δεν θα ταξιδεύαμε μαζί ….
Όλα αυτά τα χρόνια ταξιδέψαμε, ταλαιπωρηθήκαμε, ζοριστήκαμε, βραχήκαμε, γνωρίσαμε ο ένας καλύτερα τον άλλο, είδαμε μέρη μακρινά αλλά και κοντινά, δημιουργήσαμε αναμνήσεις που θα μας συντροφεύουν για πάντα ….
Μεγάλωσε και αυτός …
Ελπίζω κάποια στιγμή να με συντροφεύει καβαλώντας την δική του μηχανή …
(από του χρόνου δηλαδή)
Τέλος εποχής λοιπόν ή η αρχή μια νέας;
το μέλλον θα δείξει ….
Εδώ και ένα χρόνο ήθελα να περάσω το πέρασμα του Μπάρου καθώς και τον δρόμο που ενώνει το Πατιόπουλο με το Περδικάκι.
Όλο το σκεφτόμουν αλλά δεν το έκανα …
Τελικά το πήρα απόφαση μετά απο μια αρκετά δύσκολη εβδομάδα με πολλή ένταση …
Οι μέρες περνούσαν χωρίς να το αποφασίζω.
Παρασκευή , μια μέρα πρίν φύγω και δεν έχω κανονίσει τίποτα, δεν έχω όρεξη, για πρώτη φορά βαριέμαι να ταξιδέψω …
Οι ώρες περνούν , μεσημεριάζει και μετά από παρότρυνση της συζύγου που με έβλεπε να βασανίζομαι το παίρνω απόφαση, αύριο φεύγω …
Ανοίγω τους χάρτες ηλεκτρονικούς και χάρτινους …
Βρίσκω πρώτα το μέρος που θα διανυκτερεύσω μετά το πέρασμα του Μπάρου.
Παίρνω τηλέφωνο στο καταφύγιο στα Πράμαντα το σηκώνει ένας ευγενέστατος και πολύ φιλικός κύριος , ο Μπάμπης , μου ζητάει τηλέφωνο να με πάρει πίσω σε 5 λέπτα, του δίνω το σταθερό τηλέφωνο των γονιών μου … (το μυαλό μου ήταν αλλού)
Η ώρα περνάει δεν με παίρνει τηλέφωνο και κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και ξαφνικά θυμάμαι ότι δεν του έδωσα το δικό μου τηλέφωνο αλλά των γονιών μου …
Είχε πάρει τηλέφωνο και το είχε σηκώσει η μητέρα μου και με ζήταγε με το μικρό μου όνομα και του έλεγε ότι εγώ εχω φύγει εδώ και πολλά χρόνια απο εκεί …
Τον παίρνω τηλέφωνο και μου το εξιστορούσε και γέλαγα …
Μου λέει ότι θα μπορούσα να περάσω την βραδιά μου στο καταφύγιο, ηρέμησα, έριξα άλλη μια γρήγορη ματιά στους χάρτες …
Θα ταξίδευα απο επαρχιακούς δρόμους, το σχεδιάζω στα γρήγορα στο google maps και το στέλνω στο κινητό μου …
Μέχρι το βράδυ που κοιμήθηκα δεν είχα ετοιμάσει τίποτα η μάλλον σχεδόν τίποτα απλά έβαλα να φορτίσουν οι μπαταρίες απο τις κάμερες …
Ακόμα και ο γιός μου απόρησε, δεν θα ετοιμάσεις τίποτα με ρώτησε, αύριο του απάντησα …
Έπεσα για ύπνο σχετικά αργά κατά τις 2 και ξύπνησα κατά τις 8 το Σάββατο το πρωί.
Έβγαλα τα σκυλιά μου βόλτα, γύρισα έφτιαξα καφέ και πρωινό, ο Νίκος μόνο είχε ξυπνήσει και έφυγε για φροντιστήριο με χαιρέτησε, ανταπέδωσα τον χαιρετισμό και τον κοίταγα να φεύγει, μεγάλωσε έχει γίνει ολόκληρος άνδρας και τραβάει τον δρόμο του σιγά σιγά …
Μάζεψα ότι ήταν να πάρω μαζί μου τα τακτοποίησα στις βαλίτσες της μηχανής, χαιρέτησα την καλή μου και το μωρό που στο μεταξύ είχαν ξυπνήσει, φόρτωσα την μηχανή και ξεκίνησα …
Είχε πάει ηδη δέκα το πρωί …
Μερικά τετράγωνα πιο κάτω θυμήθηκα ξαφνικά ότι δεν είχα πάρει μαζί μου λάδι για την μηχανή …
Επιστροφή πίσω λοιπον για να το πάρω …
Και ξεκινάω και πάλι, είχα γεμίσει βενζίνη από το προηγούμενο βράδυ οπότε δεν είχα σκοπό να σταματήσω όχι πριν φτάσω στον πύργο της Οινόης …
Δεν έχει ιδιαίτερη κίνηση, μου αρέσει πάρα πολύ η διαδρομή από την Μάνδρα μέχρι την Θήβα, πριν το καταλάβω έφτασα στην Οινόη, στάση στον πύργο για φωτογραφία και να ξεμουδιάσω λίγο.
Βγάζω φωτογραφίες, πίνω λίγο νερό και συνεχίζω
Επόμενη στάση για φωτογραφία στην Αλίαρτο στο σπήλαιο που άλλαξε την παλαιολιθική ιστορία της Ελλάδας μιας και εκεί βρέθηκαν ευρήματα από την εποχή των παγετώνων …
https://e-sterea.gr/index.php/nea/epikairotita/29188-sto-spilaio-stin-aliarto-voiotias-vrethikan-homo-sapiens-apo-tin-epoxi-ton-pagetonon-video
Συνέχισα προς Λαμία, συναντούσα αραιά και που και μερικούς άλλους ταξιδευτές, ανταλλάσσαμε χαιρετισμούς …
Η κίνηση ελάχιστη και το Himalayan γουργούριζε σε αυτούς τους ρυθμούς …
Περνάω τον Μπράλο, φτάνω Λαμία, και κατευθύνομαι προς το Λιανοκλάδι οπού και σταματώ για ανεφοδιασμό …
Μετά το Λιανοκλάδι κατευθύνομαι προς Μοσχοκαρυά.
Ο δρόμος είναι καταπληκτικός αρκετά καλή άσφαλτος και ωραίες στροφές το διασκέδασα τόσο που δεν σταμάταγα για φωτογραφίες.
Έπιασα το εαυτό μου αρκετές φορές να χαμογελάει ….
Μέτα την Μοσχοκαρυά έπεσα στο νέο δρόμο που σε βγάζει στην Καρδίτσα , 2 λωρίδες ανά κατεύθυνση, οι νέοι δρόμοι που κατασκευάζονται βοηθούν την επικοινωνία των επαρχιακών πόλεων με τα μεγαλύτερα αστικά κέντρα, αλλά το καλύτερο είναι ότι αδειάζουν οι παλαιοί επαρχιακοί δρόμοι …
Το αρχικό σχέδιο να πάω μόνο απο επαρχιακούς και να μην πληρώσω διόδια καταπατήθηκε από την πρώτη μέρα …
Στην έξοδο για Καρδίτσα ήταν και τα πρώτα αυτοματοποιημένα διόδια που πλήρωσα …
Είναι περασμένο μεσημέρι και η ζέστη έχει αρχίσει να γίνεται ανυπόφορη, σύντομη στάση για νερό και για να βάλω το νέο διχτυωτό κάλυμμα στην σέλα, πώς ταξίδευα καλοκαίρι τόσο καιρό χωρίς αυτό !!!
Είναι σαν να έχεις κλιματιστικό στην σέλα …
Περνάει αέρας και δροσίζει τα ιδρωμένα μαλακά μόρια, απόλαυση …
Δεν σταματώ στην Καρδίτσα, συνεχίζω πρός Μουζάκι, στο οποίο σταματώ για να γεμίσω με καύσιμα μιάς και δεν ήξερα πότε θα βρώ το επόμενο βενζινάδικο.
Είχε γίνει ηδη απόγευμα και είχα ανάγκη για ένα καφέ …
Λίγο πρίν το γεφύρι του Πορταικού ποταμού σταματώ σε μια καντίνα για καφέ και ένα σάντουιτσ …
Υπήρχε κίνηση από μηχανές, αρκετοί ανέβαιναν προς Ελάτη …
Η στάση ήταν σύντομη ίσα ίσα να αναπληρώσω δυνάμεις…
Ξεκινάω και στα 200 μέτρα βλέπω το γεφύρι, δεν είχα ιδέα ότι βρίσκονταν εκεί, υπήρχε αρκετός κόσμος οπότε συνέχισα χωρίς να σταματήσω, η διαδρομή πανέμορφη μέσα στα έλατα, περνάω την Ελάτη (Θένο δεν το ήξερα ότι μένεις εκεί και δεν σταμάτησα, άφησα εκκρεμότητες οπότε θα τα πούμε από κοντά), συνεχίζοντας περνάω και το Περτούλι, η κίνηση πλέον ελάχιστη , μερικά αυτοκίνητα και κάποιες μηχανές …
Συνεχίζω συναντώντας αραιά και πού κάποιο αυτοκίνητο, περασμένες έξι και έχω αρχίσει να ανησυχώ για το πότε θα φτάσω και στο πέρασμα του Μπάρου αλλά και στο καταφύγιο …
Το έχω καταλάβει και το έχω αποδεχτεί ότι θα με πάρει η νύχτα και συνεχίζω το ταξίδι μου χαλαρά ρουφώντας εικόνες και μυρωδιές του βουνού …
Έχω αρχίσει την άνοδο για το το πέρασμα του Μπάρου δεν υπάρχει ψυχή είμαι μόνος μου εγώ το βουνό, ο δρόμος …
Με το που φθάνω στην κορυφή και κατεβαίνω από την μηχανή εμφανίζεται μια παρέα απο μηχανές, τα είπαμε λίγο και τραβήξαμε το δρόμο μας …
Είχαν μαγευτεί και αυτοί απο το μέρος και την διαδρομή …
Συνέχισα προς το επόμενο σταθμό που ήταν το καταφύγιο στα Πράμαντα
Πλέον έχει αρχίζει να σκοτεινιάζει όταν φτάνω στο χωριό Πράμαντα, υπάρχει έξω κόσμος στα καφενεία και στις ψησταριές …
Συνεχίζω προς το καταφύγιο και μπαίνω στον χωματόδρομο που οδηγεί προς αυτό …
Πρέπει να βάλω προβολάκια για έχτρα φωτισμό …
Το φανάρι του Himalayan είναι αρκετά καλό αλλά για οδήγηση βράδυ σε χωματόδρομο δεν φτάνει …
Συνεχίζω την ανάβαση μου στον σαθρό χωματόδρομο και μετά από λίγο φτάνω στο καταφύγιο, παρκάρω και πηγαίνω στο καταφύγιο …
Συναντάω τον Μπάμπη ο οποίος κάθονταν με μια παρέα απο ορειβάτες απο την Θεσσαλονίκη και τα έλεγαν, έκατσα μαζί τους και αμέσως αισθάνθηκα σαν να ήμασταν γνωστοί από χρόνια τα πειράγματα έδιναν και έπαιρναν …
Μετά από λίγο ήρθε και η Πόλα στην παρέα (η σύζυγος του Μπάμπη) και η κουβέντα συνεχίστηκε μέχρι αργά …
Ευτυχώς η Πόλα μου είχε κρατήσει φαγητό γιατί πείναγα σαν λύκος …
Τι ευχάριστοι άνθρωποι ο Μπάμπης , η Πόλα και τα παιδιά τους …
Είχαν μόνιμα ένα χαμόγελο στα χείλη…
Ο δε Μπάμπης δεν σταμάταγε να γελάει …
Τους ζηλεύω αυτούς τους ανθρώπους που παρατάνε την ζωή της πόλης και φτιάχνουν απο την αρχή την ζωή τους στην επαρχία …
Όπως ζηλεύω και αυτούς που ζούν μόνιμα στην επαρχία …
Έβλεπες μια ηρεμία στο βλέμμα τους …
Η συζήτηση συνεχίστηκε μέχρι αργά, πρώτα μας αποχαιρέτησε η Πόλα και στην συνέχεια και ο Μπάμπης αφού μου έδειξε που θα κοιμηθώ, λόγω του κορονοιού είχα ένα οχτάκλινο δωμάτιο όλο δικό μου …
Συνεχίσαμε να αναλύουμε τα πολιτικοοικονομικοκοινωνικά προβλήματα της εποχής μάς κάτω από τα αστέρια …
Η απεραντοσύνη του ουρανού σε κάνει να αισθάνεσαι μικρός, προσωρινός σε αυτό τον κόσμο …
Κάποια στιγμή μετά τις μία το διαλύσαμε και τράβηξε ο καθένας μας για το κρεβάτι του …
Ο Μορφέας δεν άργησε να με επισκεφτεί …
Πρωινό ξύπνημα με θέα το βουνό …
Η χθεσινή κουβέντα συνεχίστηκε και το πρωί με πρωινό και καφέ …
Είχαμε δέσει σαν παρέα …
Τα παιδιά απο την Θεσσαλονίκη έφυγαν νωρίς για να κάνουν διάσχιση φαραγγιού …
Εγώ είχα αράξει και απολάμβανα την θέα …
Έπρεπε να βγάλω την διαδρομή της επιστροφής, με την βοήθεια του Μπάμπη και της Πόλας χάραξα την διαδρομή της επιστροφής μέχρι το Περδικάκι, δυστυχώς δεν είχα χρόνο να επισκεφθώ το Συρράκο και τους Καλαρίτες, δεν πειράζει, άφησα και εδώ εκκρεμότητες και για άλλη επίσκεψη …
Δεν έχω λόγια για τα παιδιά που τρέχουν το καταφύγιο αξίζει να πάς μέχρι εκεί μόνο και μόνο για να τους γνωρίσεις …
Ξεκινάω την διαδρομή της επιστροφής με μια στάση πρώτα στην βρύση να γεμίσω νερό και μετά στο βενζινάδικο για να γεμίσω και το Himalayan …
Προχωρώ με κατεύθυνση πρός Άρτα, σε μια διασταύρωση βλέπω πινακίδα που δείχνει προς το γεφύρι της Πλάκας …
Αυτό δεν είναι που είχε πέσει και το έφτιαξαν σκέφτομαι …
Χωρίς δεύτερη σκέψη κατευθύνομαι προς τα εκεί …
Συνεχίζω την κάθοδο μου με σκοπό να περάσω την τεχνητή λίμνη Πουρναρίου από την μεριά της Πίνδου και όχι απο την μεριά της Αρτας ….
Περνάω από δρόμους και χωριά ξεχασμένα και από τον άνθρωπο ….
Χωριά που πρίν απο μερικές δεκαετίες θα έσφυζαν απο ζωή και θα έβλεπες παιδιά να τρέχουν στα σοκάκια τους …
Σε κάθε χωριό που συναντώ μπαίνω και περνώ από το κέντρο του, δεν σταμάτησα πουθενά όμως …
Κάποιο λάθος στην πλοήγηση με βγάζει στην Ιόνια οδό …
Ήταν ηδη μεσημέρι και άρχισαν να μου μπαίνουν σκέψεις να συνεχίσω όλο ευθεία την εθνική και να γυρίσω πίσω ….
Αμφιταλαντευόμουν μέχρι την Άρτα, δεν είναι τυχαίο που βγήκα στην εθνική σκεφτόμουν …
Τελευταία στιγμή αποφασίζω να συνεχίσω την πορεία μου προς το Πατιόπουλο …
Η ζέστη είχε αρχίσει να με ενοχλεί και η κούραση της προηγούμενης μέρας να κάνει την εμφάνισή της.
Μετά το Πατιόπουλο σταματώ για ανεφοδιασμό και συνεχίζω προς Περδικάκι …
Ο δρόμος είναι πλέον άσφαλτος αλλά αυτή την φορά δεν με χαλάει …
Η διαδρομή είναι καταπληκτική δέν ξέρω άν όντως αξίζει τον τίτλο του πιο επικινδύνου δρόμου στην Ελλάδα και μέσα στους 10 του κόσμου αλλά σίγουρα η διαδρομή αξίζει …
Η θέα είναι εκπληκτική και θέλει προσοχή γιατί έχει παντού πεσμένα βράχια και δίπλα σου είναι τό χάος …
Παραδόξως έχει αρκετή κίνηση συγκριτικά πάντα με τους δρόμους που πέρασα μες στην ήμερα …
Σε αυτόν τον δρόμο ανακάλυψα ότι είτε έχω 6η αίσθηση ή ότι ένας άγγελος φτερούγιζε δίπλα μου …
Την πρώτη φορά σταματάω για να βγάλω φωτογραφία την οποία τελικά δεν έβγαλα, σε ένα σημείο που ο δρόμος περνάει ανάμεσα απο τα βράχια και έχει κλειστή στροφή αριστερά, το αποφασίζω τελευταία στιγμή, φρενάρω και για να μην κατέβω από την μηχανή την αφήνω να ρολάρει προς τα πίσω, εκείνη την στιγμή περνάει ένα αυτοκίνητο …
Το ίδιο συνέβη άλλες 4 φορές πλησίαζα κάποια κλειστή στροφή και ένιωθα μια ανατριχίλα ένα κόμπο στο στομάχι, έκοβα και εκείνη την στιγμή συναντούσα αυτοκίνητο πάνω στην στροφή, στην αρχή δεν έδωσα σημασία αλλά μετά την τρίτη φορά που μου συνέβη παραξενεύτηκα και άρχισα να το παρατηρώ, δεν συνέβαινε σε όλες τις στροφές ούτε σε όλες τις φορές που διασταυρώθηκα με αυτοκίνητο ….
Αυτό συνεχίστηκε μέχρι το Περδικάκι μετά τέλος δεν ξανασυνέβη ….
Μετά το Περδικάκι συνέχισα προς τα Βρουβιανά και απο εκεί στο γεφύρι της Τέμπλας, όπου κατασκευάζεται και νέα γέφυρα …
Η κούραση είχε κάνει την εμφάνιση της αλλά ακόμα άντεχα …
Συνεχίζω με κατεύθυνση προς Αγρίνιο …
Περνάω τα Τοπολιανά, την Βαλαώρα, έξω από την Χρίσοβα, ο δρομός κλασικός επαρχιακός στενός με κακό οδόστρωμα ανα διαστήματα ….
Όσο πλησιάζω προς την γέφυρα της Τατάρνας και ιδιαίτερα μετά από αυτήν ο δρόμος έχει πολύ καλό οδόστρωμα και γίνεται διασκεδαστικός τα χαμόγελα είχαν επιστρέψει παρ’ όλη την κούραση….
Έχω αρχίσει να έχω ενοχλήσεις στον αριστερό ώμο και στο δεξί γόνατο, οι οποίες σιγά σιγά δίνουν την θέση τους στον πόνο ….
Στάση για ξεμούδιασμα …
Πίνω λίγο νερό και συνειδητοποιώ ότι έχω να φάω από το πρωί …
Δεν μου έφτανε η κούραση τώρα με έχει επισκεφθεί και ή πείνα …
Ανεβαίνω στη μηχανή και συνεχίζω, επόμενη στάση και τελευταία για φωτογραφίες είναι στην γέφυρα Ματσουκίου
Έφθασα στο Αγρίνιο κατά τις εφτά, στάση για καφέ με ένα ξάδερφο και ένα διαδικτυακό φίλο, τελικά κατέληξαν εκτός απο συνονόματοι να είναι και γνωστοί …
Τι μικρός που είναι ο κόσμος τελικά …
Η ώρα πέρασε γρήγορα και μαζί της και η κούραση, μετά τον καφέ ακολούθησε και ένα σουβλάκι …
Τελευταίος ανεφοδιασμός για το Himalayan μόλις βγήκα από το Αγρίνιο, το παλικάρι το ξεχείλισε μόνο στις τσέπες δεν μου έβαλε ….
Η επόμενη στάση αν εξαιρέσουμε τα διόδια ήταν στο σπίτι …
Το Himalayan δεν διαμαρτυρήθηκε πουθενά, ήταν φειδωλό στην κατανάλωση του καυσίμου, ταξιδεύαμε στην εθνική με 110, μπορούσε και για παραπάνω, στον επαρχιακό ήταν στο στοιχείο του …
Μου χάρισε αμέτρητα χαμόγελα και μαζί ανακαλύψαμε μια νέα μονάδα μέτρησης απόστασης τα “ΧΑΧ” (χαμόγελα ανα χιλιόμετρο) …
Τα ταξίδια μου / My travels 
![https://postimg.cc/ThGt2QqP][img]https://i.postimg.cc/fWSpKrVY/DSC-2462.jpg[/img][/url](https://postimg.cc/ThGt2QqP%5D%5Bimg%5Dhttps://i.postimg.cc/fWSpKrVY/DSC-2462.jpg%5B/img%5D%5B/url){kind=link}