Όταν σχεδιάζω κάτι συνήθως ανατρέπεται έτσι έγινε και αυτό το Σαββατοκύριακο.
Ήθελα να πάω για ένα διήμερο στα Άγραφα αλλά κάποια αδιαθεσία μερικές μέρες πριν σε κάποια μέλη της οικογένειας με ανάγκασε να το ακυρώσω …
Και ως από μηχανής θεός εμφανίστηκε το Σάββατο ο καλός φίλος Ευγένιος με μια πρόταση να τον συνοδεύσουμε να επισκεφτεί ένα φίλο του που πρόσφατως άνοιξε το καφενείο στο χωριό Κερπινή κοντά στα Καλάβρυτα …
Δεν ήθελε ιδιαίτερη σκέψη για να συμφωνήσουμε και να κλείσουμε ραντεβού …
Ξημέρωσε η Κυριακή και λόγω μιας καθυστέρησης από την μεριά μας το ραντεβού αλλάζει από το Αιγάλεω στον Σταθμό 14 στον Σκαραμαγκά …
Φτάνουμε εκεί με ελαφριά καθυστέρηση, εγώ καβαλάω το Himalayan και ο Νίκος το Super Meteor …
Ο Ευγένιος ήταν εκεί και μας περίμενε πίνοντας καφέ …
Με το που μας βλέπει σηκώνεται και έρχεται προς το μέρος μας, κατεβαίνουμε από τις μηχανές, βγάζουμε κράνη και αρχίζουμε μεταξύ μας τα πειράγματα και τις φιλοφρονήσεις χωρίς να έχουμε απομακρυνθεί από τις μοτοσικλέτες μας …
Εκείνη την ώρα μια άλλη παρέα ετοιμάζεται να φύγει …
Όταν ξαφνικά με το που πάει να ξεκινήσει ένα Triumph Tiger 800 του σβήνει ξαφνικά και πέφτει προς το μέρος μας …
Ο αναβάτης εκτοξεύεται αρκετά μέτρα από την μηχανή του και ευτυχώς δεν χτύπησε …
Το πίσω μέρος από το Tiger πέφτει πάνω στο meteor και το βρίσκει στο πίσω φτερό …
Αυτό τσούλησε έκλεισε το πλαϊνό σταντ και πήγε και χτύπησε το Himalayan από πίσω και το φτερό του σφήνωσε κάτω από την πινακίδα του Himalayan …
Λίγο πριν σκάσει κάτω ο Νίκος πρόλαβε και το έπιασε και το συγκράτησε …
Τα χρόνια προπόνησης στην Άρση Βαρών απέδωσαν και κατάφερε και κράτησε τα 245 κιλά του meteor και αποφέυγθηκαν τα χειρότερα …
Εγώ στεκόμουν δίπλα στο Himalayan και ευτυχώς τα πράγματα ήταν πολύ πιο εύκολα για μένα γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσα να το συγκρατήσω αν είχε πάρει αντίστοιχη κλίση όπως το meteor …
Το Himalayan το μόνο που έπαθε ήταν να στραβώσει η πινακίδα του, ενώ το Meteor είχε κάποιες γρατζουνιες στο μπροστά φτερό κατί λουκουβίτσες στο πίσω φτερό και κατι γρατσουνιες σε ενα απο τα φλάς του και στο φώς της πινακίδας, πταίσματα …
Αφού αποφεύχθηκαν τα χειρότερα με το κυριότερο να μην έχει τραυματιστεί ο αναβάτης του Tiger ξεκίνησε η διαδικασία της φιλικής δήλωσης από την μεριά του και την αναμονή να έρθουν από τις ασφαλιστικές να καταγράψουν το συμβάν …
Ένα δίωρο σχεδόν μετά βρισκόμαστε να ρολάρουμε στην Εθνική οδό με κατεύθυνση προς Πάτρα, όλη αυτή την ώρα δεν σκέφτηκα να βγάλω ούτε μία φωτογραφία, μόνο οι ασφαλιστικές έβγαλα φωτογραφίες
…
Τον ρυθμό τον δίνει το Himalayan και κρατάμε 100-110 χλμ, λίγο πριν φτάσουμε στο Διακοφτό και αφήσουμε πίσω μας την Εθνική οδό σταματάμε για ανεφοδιασμό του Himalayan και του Meteor, ο Ευγένιος καβαλούσε ενα Triumph Daytona 900 και δεν χρειάζονταν ακόμα …
Βγαίνουμε από την Εθνική οδό και παίρνουμε τον φιδίσιο δρόμο προς τα Καλάβρυτα, μπροστά ο Ευγένιος να δίνει τον ρυθμό πίσω του ο Νίκος με το Super Meteor και ακολουθώ εγώ με το Himalayan πασχίζοντας να τους φτάσω …
Ο Νίκος του δίνει και καταλαβαίνει σε σημείο να βρίσκουν οι μαρσπιέδες κάτω και να πετάγονται σπίθες …
Δείχνει να το απολαμβάνει εγώ όμως όχι …
Ξεκινάω ένα κυνηγητό να τον περάσω και να συνεχίσουμε σε ένα πιο χαλαρό ρυθμό …
Δεν είναι ότι δεν τον εμπιστεύομαι αλλά το πατρικό φίλτρο χτύπησε κόκκινα …
Θα πρέπει να κάνουμε πιο πολλές βόλτες μαζί για να το συνηθίσω …
Για τον Ευγένιο τι να πώ …
Είναι σαν τον άνεμο ότι και να καβαλά όλα γίνονται ευθεία μπροστά του …
Μετά από αρκετές στροφές καταφέρνω να μπω μπροστά από τον Νίκο το κακόμοιρο το Himalayan τα είχε δώσει όλα για να τα καταφέρουμε …
Λίγο μετά το Μέγα Σπήλαιο αφήνουμε τον επαρχιακό δρόμο Καλαβρύτων – Διακοπτού και μπαίνουμε δεξιά στον δρόμο προς την Κερπινή …
Ο δρόμος σε μέτρια κατάσταση αλλά ένα ενδιαφέρον το έχει το ίδιο και τα τοπία που διασχίζουμε …
Για στάση για φωτογραφίες ούτε συζήτηση …
Φτάνουμε στην Κερπινή και μετά από μερικά άσκοπα μπρος πίσω και ένα τηλέφωνο στον Αντώνη επιστρέφουμε στην κεντρική πλατεία του χωριού όπου βρίσκεται το καφενείο …
Ο Αντώνης κάτοικος του χωριού εδώ και πολλά χρόνια από ότι έμαθα φέτος το καλοκαίρι άνοιξε δειλά δειλά το καφενείο του χωριού που ήταν κλειστό …
Ο Ευγένιος με τον Αντώνη είναι φίλοι από τότε που μπορούν να θυμηθούν και οι δύο …
Τον είχαμε ξανά επισκεφτεί μαζί πριν μερικά χρόνια όταν διατηρούσε μια ταβέρνα στην Κάτω Ζαχλωρού …
Μπαίνουμε στο μαγαζί, δύο παρέες ήδη απολαμβάνουν όλα τα καλά που τους ετοιμάζει η Πόλυ η σύζυγος του Αντώνη …
Μετά τις αρχικές χαιρετούρες μας ετοιμάζει ένα τραπέζι και χωρίς να μας ρωτήσει φέρνει κρασί και σιγά σιγά ότι άλλο ήθελε για να φάμε …
Όλα ήταν υπέροχα …
Όταν μπορούσε έκλεβε στιγμές και κάθονταν μαζί μας και ανταλάσαμε μερικές κουβέντες …
Στο μεσοδιάστημα άλλες 2 παρέες είχαν έρθει και το μαγαζάκι είχε γεμίσει …
Μας περίμενε νωρίτερα για να υπάρχει χρόνος να κάτσει να τα πούμε …
Όλο αυτό το διάστημα παρακολουθούσα τον Ευγένιο και τον Αντώνη δεν χρειάζονταν να πουν πολλά πολλά τα έλεγαν όλα με μια ματιά …
Τα μάτια τους πετούσαν σπίθες κάθε φορά που τα βλέμματα τους διασταυρώνονταν λες και ξιφομαχούσαν …
Στα μεσοδιαστήματα που Αντώνης μας άφηνε ο Ευγένιος μας εξιστορούσε παλιές ιστορίες και από τους δυό τους …
Η ώρα πέρασε γρήγορα και δεν θέλαμε να μας πιάσει η νύχτα πριν βγούμε στην Εθνική …
Οπότε αποχαιρετίσαμε τον Αντώνη και την Πόλυ και εγώ με τον Νίκο βγήκαμε έξω για να αφήσουμε τους δύο φίλους να ζήσουν την στιγμή …
Όταν υπάρχουν δυνατοί δεσμοί δεν έχει σημασία πόσος καιρός έχει περάσει από την τελευταία συνάντηση είναι σαν να μην έχει περάσει ούτε λεπτό …
Δυο κουβέντες, ένα βλέμμα, μια αγκαλιά αρκούν για να γεμίσουν όλο αυτό το διάστημα …
Στεναχωρήθηκα λίγο που όλη αυτή η πρωινή ιστορία τους στέρησε πολύτιμο χρόνο …
Υποσχεθήκαμε ότι θα ξανά περάσουμε άλλη φορά και θα έχουμε πιο πολύ χρόνο να κάτσουμε …
Ξεκινάμε την επιστροφή μας ο καιρός έχει δροσίσει λίγο αλλά είναι ακόμα ανεκτά …
Έχουμε αλλάξει μηχανές με τον Νίκο, έχω εγώ στην επιστροφή το Super Meteor και ο Νίκος το Himalayan.
Τους αφήνω να φύγουν μπροστά και εγώ κάνω μερικές στάσεις για να βγάλω φωτογραφίες …
Έχει κίνηση και στον δρόμο υπάρχουν κάμποσα λεωφορεία που επιστρέφουν γεμάτα εκδρομείς.
Λόγω της κίνησης χωριστήκαμε με τον Ευγένιο και ξανά σμίξαμε στα πρώτα ΣΕΑ που μας περίμενε στην είσοδο …
Ο Ευγένιος πότισε το Daytona που ήταν διψασμένο και μετά αράξαμε για ένα σύντομο καφεδάκι …
Συνεχίζουμε ακολουθώντας τον Ευγένιο που ήθελε να επισκεφτεί την κόρη του στο Ξυλόκαστρο, όπου και κάνουμε άλλη μια σύντομη στάση για να σμίξουν πατέρας και κόρη …
Η νύχτα μας είχε πιάσει προ πολλού τα μηχανάκια μας καταπίναν τα λίγα χλμ μέχρι την πρωτεύουσα χωρίς να ζορίζονται (καλά ίσως το Himalayan να δούλευε λίγο ψηλά) και χωρίς σταματημό …
Μετά τα διόδια της Ελευσίνας χωριστήκαμε με τον Ευγένιο που δεν μας είδε έγκαιρα που είχαμε σταματήσει στην άκρη …
Επόμενη στάση ήταν στο σπίτι όπου αφήσαμε τις μοτοσυκλέτες μας να ξεκουραστούν …
Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη βόλτα που έχω πάει μαζί με τον Νίκο από τότε που ξεκίνησε να οδηγεί …
Χρειάζομαι παραπάνω χρόνο για να το συνηθίσω …
Τα μαθήματα στον Χούντρα απέδωσαν πάντως …
Για τα μηχανάκια τι να πώ και τα τρία ήταν υπέροχα το καθένα με τον τρόπο του …
Το Daytona άπιαστο …
Το Super Meteor το πιο χαλαρό
To Himalayan το πιο άνετο ειδικά στους επαρχιακούς που η ανάρτηση του καταπίνει τα πάντα …
Η διαδρομή ενδιαφέρουσα και ο προορισμός μας ακόμα καλύτερος …
Αν σας βγάλει ο δρόμος σας κάντε μια στάση και αν δεν σας βγάζει πηγαίντε επί τούτου …
Η φιλοξενία του Αντώνη και της Πόλυς θα σας αποζημιώσει …
Μέχρι την επόμενη φορά να είμαστε όλοι καλά και να ταξιδεύουμε …
Ο δήμος Αγρινίου σε συνεργασία με την τοπική μοτοσυκλετιστική λέσχη διοργάνωνε μια διήμερη εκδρομή στις λίμνες της περιοχής ….
Την είχα δει από καιρό αλλά τελευταία στιγμή αποφάσισα να παρευρεθώ για την πρώτη μέρα…
Το πρόγραμμα της εκδρομής έδινε εκκίνηση στις 10 το πρωί του Σαββάτου από την κεντρική πλατεία του Αγρινίου, εγώ σκόπευα να ξεκινήσω το πρωί κατά τις 06:00 ώστε να έχω αρκετό χρόνο να φτάσω στο Αγρίνιο και να πιώ και ένα καφέ …
Άλλος ένας μοτοσυκλετιστής ο Κυριάκος θα αναχωρούσε και αυτός το Σάββατο το πρωί, ανταλλάξαμε τηλέφωνα μήπως και καταφέρουμε να συνταξιδέψουμε μαζί (αλλά δεν τα καταφέραμε) …
Πρωινό εγερτήριο κατά τις 05:00 και πέφτω με τα μούτρα σε μια μεγάλη κούπα καφέ προσπαθώντας να ξυπνήσω …
Ο καφές έκανε την δουλειά του και με τα μάτια ανοιχτά πλέον μαζεύω και τακτοποιώ κάποια πράγματα και μερικά φρούτα στις βαλίτσες και κατά τις 06:00 πηγαίνω προς την μηχανή …
Έλεγχος στην πίεση των ελαστικών και προσπάθεια να επικοινωνήσω με τον Κυριάκο, με είχε πάρει τηλέφωνο και αυτός αλλά δεν το είχα ακούσει, όταν τον πήρα πίσω μερικά λεπτά αργότερα ήταν ήδη στον δρόμο και δεν το άκουσε αυτός ….
Αφού τοποθετώ τις βαλίτσες στην Τζό την καβαλάω και ξεκινάμε …
Οι δρόμοι άδειοι, η Τζο ορεξάτη για βόλτα …
Με το που βγαίνω στην παλιά εθνική στο ύψος της Ελευσίνας ο ήλιος ετοιμάζεται δειλά δειλά να κάνει την εμφάνιση του …
Έχει στρώσει ένα πορτοκαλί χαλί και ετοιμάζει το άρμα του για να ξεκινήσει και αυτός την διαδρομή του …
Σταματάω στην άκρη να χαζέψω λίγο τα πρωινά χρώματα και μετά από λίγο συνεχίζω και πάλι την διαδρομή μου …
Ο ουρανός έχει ένα πανέμορφο πορτοκαλί χρώμα και σύντομα μετανιώνω που ξεκίνησα …
Φτάνοντας στο Μεγάλο Πεύκο κατευθύνομαι στην παραλία και παρκάρω την Τζό, είμαστε τα δυό μας και περιμένουμε να καλωσορίσουμε τον ήλιο ….
Απίστευτα χρώματα, μαγική στιγμή …
Καταφέρνω και έρχομαι σε επικοινωνία με τον Κυριάκο έχει φτάσει ήδη στην Κόρινθο …
Πρέπει να έκατσα στο Μεγάλο Πεύκο κάνα μισάωρο μέχρι να καταφέρω να πείσω τον εαυτό μου και την Τζό ότι πρέπει να συνεχίσουμε …
Μας είχαν μαγέψει τα πρωινά χρώματα και χάσαμε την αίσθηση του χρόνου …
Τελευταία φορά που είχα ξαναδεί την ανατολή στο Μεγάλο Πεύκο πρέπει να ήταν πριν από 25 χρόνια περίπου (αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία) …
Ξεκινάμε και πάλι, η κίνηση ελάχιστη, πολύ σύντομα φτάνω στην Κακιά σκάλα και κάνω άλλη μια στάση να απαθανατίσω την Τζο που ποζάρει στον ήλιο …
Συνεχίζω και κάπου μετά την Κακιά Σκάλα βγαίνω στην “νέα” εθνική οδό …
Έχω ένα συνεχόμενο θόρυβο που μου έρχεται από την αριστερή μεριά του κράνους, σαν να έχω ένα Cesna στο αυτί μου …
Έχει αρχίσει να με κουράζει …
Όταν στρίβω το κεφάλι μου λίγο προς τα αριστερά σταματάει αν κοιτάω μπροστά ή δεξιά ξεκινάει και πάλι το Cesna να βάζει μπρός την μηχανή του και να ετοιμάζεται να τροχοδρομήσει …
Στο πρώτο πάρκινγκ σταματάω και αρχίζω να περιεργάζομαι το κράνος δεν μπορώ να καταλάβω από που μπορεί να προέρχεται, κόβω τις ετικέτες που είχε η επένδυση του κράνους μπας και …
Καβαλάω και πάλι την Τζό και το αεροπλανάκι εκεί να κόβει βόλτες γύρω από το αριστερό αυτί …
Έχει αρχίσει να μου δημιουργεί πονοκέφαλο όλο αυτό …
Στο επόμενο πάρκινγκ ξανασταματώ βγάζω το κράνος και τότε βλέπω ότι μία ανακλαστική ταινία που έχει στο κάτω μέρος έχει ξεκολλήσει ώς την μέση …
Την βγάζω τελείως, λαδώνω με την ευκαιρία και την αλυσίδα και ξεκινάμε εκ νέου …
Το θαύμα είχε γίνει, το αεροπλανάκι είχε απογειωθεί και είχε πετάξει μακριά μας ευτυχώς …
Συνεχίζουμε, τα χιλιόμετρα περνούν κάτω από τις ρόδες τις Τζό και πριν το καταλάβουμε έχουμε φτάσει κοντά στο Ρίο, περνάμε την γέφυρα αυτήν την φορά δεν είχαμε χρόνο να πάμε με το φέρρυ ….
Στα ΣΕΑ του Ευήνου σταματάμε για ανεφοδιασμό μιας και ήμασταν πολύ κοντά πλέον, βγαίνουμε στην πρώτη έξοδο για το Αγρίνιο και σταματάμε στην Κλεισούρα, από μικρός κάθε φορά που πέρναγα από εδώ με εντυπωσίαζε το όλο σκηνικό …
Πολλές αναμνήσεις από στάσεις εδώ σε αυτό το μέρος, συνήθως ο πατέρας σταμάταγε στο Κεφαλόβρυσο έπαιρνε κοψίδια και ψωμοτύρι και σταματάγαμε στην Κλεισούρα, τα άπλωνε πάνω στο καπό του αυτοκινήτου και γίνονταν πόλεμος…
Η ώρα έχει περάσει και έχω ήδη καθυστερήσει …
Φτάνω στο Αγρίνιο με μισή ώρα καθυστέρηση και κατευθύνομαι στην κεντρική πλατεία, οι μηχανές λιγότερες από ότι περίμενα αλλά ευτυχώς δεν είχαν ξεκινήσει …
Ξεκινάνε οι χαιρετούρες και οι συστάσεις και εντός λίγων λεπτών ξεκινάμε …
Πρώτη στάση στο φράγμα Καστρακίου, ευκαιρία για μερικές φωτογραφίες και για πειράγματα …
Ένας σύντροχος μέσα στην αναμπουμπούλα ξέχασε να γεμίσει το μηχανάκι του με καύσιμο και αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω να βρει βενζινάδικο να ανεφοδιαστεί …
Είχαμε την εντύπωση ότι θα μας άφηναν να περάσουμε μέσα από το φράγμα αλλά δυστυχώς οι εντολές δεν είχαν φτάσει μέχρι τον φύλακα που δεν μας άφησε …
Συνεχίζουμε την διαδρομή μας στην πανέμορφη κοιλάδα του Αχελώου και η επόμενη στάση γίνεται στην γέφυρα της Τατάρνας …
Ο ήλιος έχει βγει για τα καλά, έχει διώξει όλα τα σύννεφα και βάζει τα δυνατά του για να μας δείξει τις δυνάμεις του έχοντας διώξει την πρωινή ψύχρα και υγρασία …
Χαλαρά θα μπορούσε να είναι μια καλοκαιρινή μέρα …
Κανονίζουμε επόμενη στάση να είναι στην Γρανίτσα για φαγητό και κατευθυνόμαστε προς τα εκεί χωρίς να χάνουμε χρόνο …
Η διαδρομή όμορφη και απολαυστική, η Τζό δείχνει να το χαίρεται και να το απολαμβάνει αλλά μάλλον εγώ περισσότερο …
Φτάνουμε στην Γρανίτσα γίνεται μια αναμπουμπούλα μέχρι να βρούμε που θα παρκάρουμε και που θα κάτσουμε να φάμε …
Ο Μιχάλης από την λέσχη του Αγρινίου κανονίζει τα πάντα και είναι παντού από το να βρει που θα κάτσουμε να πάρει και να δώσει παραγγελία να σερβίρει …
Δεν τον έχει ο τόπος κάνει ότι μπορεί για να περάσουμε εμείς καλύτερα …
Πρώτα έρχονται τα τσίπουρα και σιγά σιγά και οι μεζέδες και τα υπόλοιπα …
Η ζωή είναι ωραία !!!
Η ώρα περνάει γρήγορα, τρέχει αλαφιασμένη, εγώ πρέπει να επιστρέψω πίσω και τα υπόλοιπα παιδιά να κατευθυνθούν προς τον Άγιο Βασίλειο όπου θα διανυκτερεύαν …
Αποφασίζουμε να κάνουμε άλλη μια στάση στην Δυτική Φραγκίστα για καφέ πριν χωρίσουμε …
Δεν αργούμε να φτάσουμε και ένας καφές σε συνοδεία με γλυκό του κουταλιού ήταν ότι χρειαζόμασταν …
Καλά μερικοί είχαν υπογλυκαιμία και χτύπησαν ότι γλυκό υπήρχε …
Μετά και από αυτήν την σύντομη στάση οι δρόμοι μας χωρίζουν εγώ ξεκινώ την μοναχική επιστροφή μου και οι υπόλοιποι στην συνέχεια αυτού του καταπληκτικού διήμερου …
Περνάω από την Ανατολική Φραγκίστα και στην συνέχεια από τη γέφυρα του Μέγδοβα και συνεχίζω προς το Καρπενήσι παίζοντας ένα κυνηγητό με τον Ήλιο που βιάζεται να δύσει και όλο μου κρύβεται πίσω από βουνοκορφές αλλά καταφέρνω να τον ξετρυπώνω …
Αυτό συνεχίστηκε μέχρι που έφτασα στο Καρπενήσι όπου ο Ήλιος σταμάτησε να παίζει αποκαμωμένος με την κούραση όλης της ημέρας και αποσύρθηκε δίνοντας την σκυτάλη στο Φεγγάρι και τα αστέρια …
Όσο έπεφτε ο ήλιος τόσο έπεφτε και η θερμοκρασία και όταν τελικά αποσύρθηκε στα ιδιαίτερα διαμερίσματα του ήρθε και η ώρα να φορέσω και εγώ ότι είχα διαθέσιμο από ρουχισμό για να κρατηθώ ζεστός …
Στον δρόμο είμαι μόνος μου, που και πού συναντάω και κανένα ξεχασμένο αυτοκίνητο, στον Τυμφρηστό αν και σχετικά νωρίς δεν κυκλοφορεί ψυχή …
Βγαίνοντας από το χωριό και φτάνοντας στην πρώτη δεξιά φουρκέτα είναι κάποια σκυλιά στο δρόμο και κόβω, με το που παίρνω την στροφή βλέπω μπροστά μου μια αγελάδα να με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια!
Φρενάρω και σταματώ κυριολεκτικά σε απόσταση αναπνοής …
Κοιταζόμαστε στα μάτια και όπως εγώ διακρίνω την έκπληξη και τον φόβο στα δικά της το ίδιο πιστεύω ότι βλέπει και αυτή στα δικά μου …
Σε κλάσμα δευτερολέπτου ξεκινάμε ένα αγώνα και οι δύο, εγώ να περάσω μπροστά της και αυτή να φύγει μακριά μου …
Νιώθω σαν να την κυνηγάω και κόβω προσπαθώντας να της δώσω τον χώρο της να απομακρυνθεί και να φύγει από τον δρόμο …
Περνούν κάποια δευτερόλεπτα που μοιάζουν με αιώνες και τελικά την περνάω και την αφήνω πίσω μου να ηρεμήσει …
Ευτυχώς που πήρε την σωστή απόφαση και δεν έτρεξε καταπάνω μου …
Συνεχίζω πιο ψιλιασμένος πλέον …
Οι επαρχιακοί δρόμοι την νύχτα είναι πλέον πολύ επικίνδυνοι μιας και η επαρχία έχει ερημώσει και δεν κυκλοφορούν τόσα οχήματα …
Το φανάρι της Τζό έχει πολύ καλή δέσμη και ευτυχώς βλέπω αρκετά καλά και μέχρι να βγω στην Λαμία δεν είχα κάποιο άλλο αναπάντεχο …
Μετά την Λαμία το μενού έχει εθνική οδό και η Τζό ακούγεται πολύ χαρούμενη στα 130-140 …
Δεν θέλει με τίποτα να ρίξει την ταχύτητα της σε ένα πιο χαλαρό 110-120 …
Τα χιλιόμετρα περνούν ασταμάτητα κάτω από τους τροχούς της με μόνη στάση για τα διόδια …
Είχα γεμίσει το ρεζερβουάρ της λίγο πριν την Δυτική Φραγκίστα και δεν χρειάστηκε άλλο συμπλήρωμα για να φτάσουμε στον προορισμό μας …
Από θέμα άνεσης στα 120 χλμ/ώρα η πίεση που δέχομαι από τον αέρα είναι προφανώς λιγότερη αλλά και στα 140 δεν κουράζει …
Όσον αφορά την σέλα και την θέση των ποδιών και με αυτά μια χαρά …
Τα πίσω αμορτισέρ είναι το μόνο μείον της αν και αυτά με την πάροδο των χιλιομέτρων έχουν αρχίσει να στρώνουν από την άλλη έχουν παραγγελθεί ένα σετ Hagon που θα τα αντικαταστήσει σύντομα …
Με αυτά και με αυτά φτάνουμε σπίτι χωρίς να έχουμε κουραστεί ιδιαίτερα και οι δύο μετά από μια αρκετά μεγάλη βόλτα …
Την παρκάρω της δίνω ένα τελευταίο χάδι και την καληνυχτίζω, φεύγοντας γυρνώ να της ρίξω μια τελευταία ματιά και μου στέλνει μια αντανάκλαση από τις εξατμίσεις της για να με καληνυχτίσει και αυτή με την σειρά της …
Άλλη μια ωραία βόλτα είχε τελειώσει ευτυχώς χωρίς απρόοπτα και σε λίγα λεπτά ήμουν στην θαλπωρή του σπιτιού μου με το βραδινό μου και πολλές αγκαλιές να με περιμένουν …
Μέχρι την επόμενη φορά καλά ταξίδια να έχουμε πραγματικά ή φανταστικά, σημασία έχει να ταξιδεύει το μυαλό …
Θα μ’αφησεις να πιω μοναχός τα τσιπρα σαπαν στα βουνά μεθαύριο ρωτησα;
..»σε λυπαμαι».. απαντησε ο φιλος και καπως ετσι πατησαμε μιζα για μια ακομα φορα…
Στις βόλτες με τον Παναγιώτη ξέρεις από πριν ότι θα αργήσει κανα μισάωρο και βάλε ενίοτε, όμως του το συγχωρείς διότι ξέρει να διαλέγει όμορφα μηχανάκια και να τα στήσει ακόμα ομορφότερα με τα σωστά αξεσουάρ!
Ξέρεις ότι θα πρέπει να αφήσεις τον μακρύ τον δρόμο για άλλη φορά
τώρα διαλέγεις την σύντομη διαδρομή διότι ο Παναγιωτης ξέρει να την απλώσει κ να την κάνει ταξίδι ολάκερο…
Τρανή απόδειξη η επιλογή να περάσουμε Ριο-Αντιριο όπως παλιά με το καραβάκι κ όχι σβέλτα από την γέφυρα.
Μετά το σύντομο και κυριολεκτικά »καραβίσιο σπαστό καφεδάκι» βρεθήκαμε ήδη να φωτογραφιζόμαστε στα πρώτα ορεινά των Κραβαρων.
Ενώ επίσης σύντομα τα απομεινάρια της κακοκαιρίας Elias μας έδειξαν ποιός κάνει κουμαντο στην βόλτα…
(συμπληρωματικά θα πω να προσέχετε όταν αγοράζετε αυτά τα σούπερ ντούπερ αδιάβροχα καθώς μπορεί να χρειαστούν ανορθόδοξες μέθοδοι για να τα φορέσετε κ να σας κρατήσουν στεγνούς όπως υπόσχονται…
Με την βροχή να μας ξεχνάει για λίγο αράζουμε με ανάμεικτα συναισθήματα σε ένα από τα πολλά σχεδόν ερημωμένα τούτη την εποχή χωριά που συναντήσαμε…
Η προνοητικότητα των ντόπιων μας δίνει ανάσες και αναπληρώνουμε δυνάμεις σ’ ενα περιβάλλον απόλυτης ηρεμίας κ ησυχίας μέσα στην μαγική φθινοπωρινή φύση.
Διότι οκ τα κατάφερες να μην βραχείς εξωτερικά αλλά εσωτερικά με τέτοια κουφόβραση είχαμε γίνει παπί…
Συνεχίζουμε στεγνοί πλέον… με την καταιγίδα Elias να μας κοιτάζει πονηρά…. και εμείς να λεμε οχι ρε φίλε δεν θα βάλουμε ξανά αδιάβροχα…
Έτσι το πρώτο ταπεινό και υποτυπώδες στέγαστρο είναι αρκετό για να μας προστατεύσει…
Μπορεί να ακουστεί οξύμωρο αλλά αυτές οι στάσεις ήταν εκείνες που μάκρυναν το ταξίδι μας και όχι τα χιλιόμετρα.
Αυτές οι στάσεις, σαν μικρές μονάδες χρόνου που έγιναν αφορμή για κουβέντες, για στοχασμούς, για φιλοσοφικές ερωτήσεις και μπουχαμπέτι με ανταλλαγή απόψεων.
Εντωμεταξύ σταμάτησε η βροχή και ξαναπατάμε μίζα…
Τα ξεχασμένα χωριά διαδέχονται το ένα το άλλο και ξεκάθαρες, φρεσκοπλυμένες από τα πρωτοβρόχια εικόνες μας γεμίζουν τα οπτικά μας κάδρα…
Όμως πολλές οι αφορμές για στάσεις και κατα συνέπεια το ταξίδι μεγαλώνει κι’ άλλο.
Αυτό βέβαια ήταν κ το ζητούμενο απλώς με άλλο τροπο…
Μα πως να αντισταθεί κανείς σε τέτοιες γραφικές προκλήσεις;
Για αυτές ήρθαμε ως εδώ, για αυτές γυρνάμε τα κάθε λογής κουτσοχώρια…
Μάστορα… ψήσε ένα καφεδάκι να σταθούμε…
Και άμα βρεθείτε δώθε να σταθείτε κ εσείς, να δώσετε λίγη ζωή σε όσα με πολύ κόπο βαστάνε κάποιοι λίγοι στα ορεινά χωριά μας,
Και μια ματιά στα σίδερα, αυτά που κάνουν τις σκέψεις πραγματικότητα και με την περιστροφή των τροχών τους φέρνουν το παρελθόν στο παρόν και το πέρα στο εδώ…
Η μέρα γιομίζει γρήγορα στα βουνά και κάθε στροφή αποτελεί αιτία για μια νέα καλλιτεχνική καριέρα…
Πλέον είμαστε οριακά στο φτάνουμε να εδώ δίπλα είμαστε και στο θα προλάβουμε …
Ο καιρός νότια ψεύτο βαστάει ακόμα βόρεια όμως και δυτικά είναι πιασμένος…
Ευτυχώς προλάβαμε καθότι σύντομα άνοιξαν οι ουρανοί των βουνών κ έκαναν την μέρα νύχτα από τα σύννεφα κ την νύχτα μέρα από τις αστραπές…
Η δε βροχή που έπεσε ήταν από εκείνες που θες να τις βλέπεις μέσα από το τζάμι πίνοντας τσιπούρα και ροκανίζοντας υπέροχη κοκκινιστή προβατίνα!!!
Η μυρωδιά του ζεστού ελληνικού και των φρέσκων τηγανιτών αυγών ξυπνάει κάθε πικραμένο (εμείς ευτυχώς δεν είμαστε) και χαράζει νέα πορεία για την επιστροφή, είπαμε η παρέα μακραίνει το ταξίδι κ αυτό την κάνει ξεχωριστή…
Τα πλάνα είναι μικρά και αλλάζουν χωρίς δισταγμό, ομοίως και οι αποφάσεις σαν αυτή της Δεσφίνας όπου αν δεν κουμπώναμε 1η καρφωτή ακόμα εκεί μούσκεμα θα στεκόμαστε
Ο Μετεωρίτης με εξέπληξε ευχάριστα ομολογώ, πανέμορφο μηχανάκι, ωραίες λιτές γραμμές, γράφει όμορφα στον καθρέφτη σου ενώ οδηγικά παρατηρούσα πόσο άνετα συμπεριφερόταν στο σφιχτό ορεινό στροφιλίκια!
Παναγιώτη ειλικρινά χαίρομαι με την χαρά σου όταν το οδηγείς!
Λίγα κουτσοχώρια ακόμα, λίμνη Μόρνου, Λιδωρίκι για τυρί και κατέβασμα από Πεντεόρια και ανέβασμα από Ιτέα σε ρυθμούς σβέλτους για ξεμπούκωμα.
Τελευταία στάση στην εθνική οδό, ένα μεγάλο ευχαριστώ στον φίλο και συνταξιδευτή που με πήγε μακρύτερα με την ποιότητα του χαρακτήρα και τις πάντοτε εξαιρετικές συζητήσεις μαζί του!
Ραντεβού στην επόμενη…
‘Εως τότε να είμαστε όλοι καλά και να ταξιδεύουμε!
Ένα τηλεφώνημα από το Θανάση ήταν αρκετό για να θέσει τα γρανάζια σε κίνηση.
Η ιδέα ήταν για μια ημερήσια βόλτα για να δούμε χωριά στον Ταΰγετο και στο Πάρνωνα
Το καλό ήταν ότι συνέπεσε με ένα Σαββατοκύριακο που δεν είχαν προγραμματιστεί οικογενειακές δραστηριότητες
Δυστυχώς ο φίλος Βύρωνας δεν μπορούσε να ακολουθήσει λόγω εργασίας .
Ξημερώνει Σάββατο πρωί και αφού βγάλω τα σκυλιά βόλτα, φτιάξω ένα γρήγορο καφέ, πετάξω σε ένα σακίδιο ένα κρουασάν και ένα μπουκαλάκι νερό χαιρετώ την σύζυγο και πάω να ξυπνήσω την Τζο
Αυτό θα ήταν το πρώτο μεγάλο ταξίδι – δοκιμή για το Royal Enfield super meteor.
Η Τζο με περίμενε ξύπνια στο γκαράζ και με κοίταγε με ένα βλέμμα σαν να έλεγε καιρός είναι να με βγάλεις μια μεγάλη βόλτα να σου δείξω τι μπορώ να κάνω …
Την καβαλάω, πατάω μίζα και το μοτέρ της αρχίζει να γουργουρίζει ανάμεσα στα πόδια μου…
Κουμπώνω πρώτη και ξεκινάμε, σύντομα αφήνουμε την πολύβουη πόλη πίσω μας.
Το σημείο του ραντεβού έχει δοθεί για μετά τα διόδια της Ελευσίνας, εκεί φτάνω ελαφρώς καθυστερημένος μόνο ένα τεταρτάκι, ο Θανάσης είναι εκεί και με περιμένει.
Ο Θανάσης καβαλά ένα Royal Enfield, Continental, GT 650
Ξεκινάμε περνώντας την εθνική οδό Αθηνών Κορίνθου και συνεχίζουμε με κατεύθυνση προς Τρίπολη με χαλαρούς ρυθμούς.
Κάποια στιγμή μετά το Σπαθοβούνι αποφάσισα να ανοίξω λίγο το γκάζι και να δούμε τι μπορεί να κάνει η Τζο …
Έφτασε τα 160 km/h και τα κράταγε άνετα και σ’ αυτές τις ταχύτητες ήταν απόλυτα σταθερή και δεν προβλημάτισε καθόλου.
Συνεχίζουμε ρίχνοντας τους ρυθμούς περνάμε το Αρτεμίσιο και βγαίνουμε στην έξοδο για τον παλιό δρόμο προς Σπάρτη, Όπου σταματάμε και για τον πρώτο ανεφοδιασμό.
H επόμενη στάση γίνεται στο Μονοδέντρι ολιγόλεπτη να πιούμε λίγο νερό και να βγάλουμε κάποια φωτογραφία, βασικά καφέ θέλουμε αλλά που να τον βρούμε…
Φτάνουμε Σπάρτη όπου ο Θανάσης ήθελε να επισκεφτεί ένα γνωστό του οπότε κάνουμε μια ολιγόλεπτη στάση συζητάμε μαζί του και παίρνουμε και οδηγίες για διάφορα χωριά που θα μπορούσαμε να επισκεφτούμε…
Μπλέκουμε λίγο στην κίνηση κάνουμε κι ένα δυο κύκλους μέχρι να καταφέρουμε να βρούμε το δρόμο για την Αναβρυτή. Όπου και θα σταματήσουμε για να πιούμε ένα καφεδάκι με θέα
Ο δρόμος για την Αναβρυτή ορεινός φιδίσιος, σκαρφαλώνει τις κάθετες πλαγιές του βουνού και έχεις όλη την πόλη της Σπάρτης τα πόδια σου…
Στενός δρόμος και η μία φουρκέτα διαδέχεται την άλλη…
Το μακρύ μεταξόνιο του super meteor Δεν το βοηθά σε αυτές τις συνθήκες σε σύγκριση με το Continental GT αλλά δεν αργώ να βρω τον τρόπο, περισσότερος έλεγχος με το πίσω φρένο και με το συμπλέκτη και οι φουρκέτες δεν αποτελούν πρόβλημα.
Μέχρι να το καταλάβουμε έχουμε φτάσει στο χωριό, έχουμε αράξει στο καφενείο, έχουμε παραγγείλει τα καφεδάκια μας και μας βάζει και παγωμένο νερό από τη βρύση που έτρεχε και τα απολαμβάνουμε.
Έχει μια ωραία ησυχία υπάρχουν μια δυο παρέες από παππούδες που συζητάνε τα δικά τους …
Ο ένας απ’ αυτούς θυμήθηκε τα νιάτα του όταν είδε το super meteor, μας πλησίασε και μας είπε πως ταξιδεύε κι αυτός για τον Πειραιά με την δική του μηχανή ένα BMW ρ κάτι τη δεκαετία του 70 και του 80 το οποίο το είχε πουλήσει πλέον σε ένα Γερμανό και το είχε μετανιώσει….
Ωραία μηχανή βαριά φαίνεται μου λέει θα κάνει ωραίο ταξίδι
Κάνει του απαντάω…
Και πριν μας αποχαιρετήσει προσφέρει και λίγη από την σοφία του, να προσέχετε παιδιά και πότε μπροστινό φρένο στη βροχή …
Τον χαιρετάμε κι εμείς και σιγά-σιγά πάμε προς τα μηχανάκια μας και αρχίζουμε την κατάβαση του δρόμου που ανεβήκαμε μέχρι την Αναβρυτή.
Η οποία είναι ένα πολύ όμορφο χωριό και από το οποίο ξεκινάνε πολλά μονοπάτια που διασχίζουν τον Ταύγετο
Ξεκινάμε την κατάβαση και κάνουμε και κάποιες στάσεις για φωτογραφίες και πριν να το καταλάβουμε βρισκόμαστε και πάλι στη Σπάρτη και συνεχίζουμε τη διαδρομή μας νότια.
Αποφεύγουμε τον κύριο δρόμο που οδηγεί στο Γύθειο και προσπαθούμε να βρούμε παράπλευρους δρόμους που οδηγούν και σε περνούν μέσα από χωριά…
Στην διασταύρωση για το καταφύγιο του Ταϋγέτου ο Θανάσης σταματά.
Δεν πάμε μέχρι το καταφύγιο μου λέει;
Γιατί όχι του απαντώ και ξεκινάμε …
Όμορφη διαδρομή και την απολαμβάνουμε…
Οδηγώ με την ζελατίνα ανοιχτή και φορώ γυαλιά ηλίου όταν νιώθω ένα έντομο να σκάει πάνω τους και μετά να μπαίνει μέσα στο κράνος …
Νιώθω κάτι να με γαργαλάει κάτω από το σαγόνι και μέχρι να σταματήσω στην άκρη το επόμενο που νιώθω είναι ένα τσίμπημα και ένα κάψιμο ταυτόχρονα …
Προσπαθώ να διώξω το έντομο και σε αυτή την μάχη με το έντομο βγήκα κερδισμένος και έτσι δεν με τσίμπησε πιο πολλές φορές …
Ο Θανάσης δεν είχε καταλάβει τι είχε γίνει νόμιζε ότι σταμάτησα για φωτογραφίες …
Συνεχίζουμε με το κάψιμο να είναι έντονο αλλά χωρίς άλλες παρενέργειες και φτάνουμε στην βρύση Μαγγανιαρι …
Είχε αρκετό κόσμο, κάποιοι είχαν κατασκηνώσει κιόλας …
Ένα παλικάρι μας πλησιάζει και πιάνουμε την κουβέντα, μοτοσυκλετιστής και αυτός που του αρέσει να κατασκηνώνει στα βουνά …
Αφού δροσιστήκαμε και πήραμε και μερικές ανάσες ξεκινάμε να πάμε προς το καταφύγιο …
Δεν είχα προσέξει ότι ο δρόμος για το καταφύγιο ήταν χωμάτινος …
Ο Θανάσης με κοιτάει σαν να μου λέει τι κάνουμε !!!
Πάμε και βλέπουμε του λέω …
Ανηφορική διαδρομή λίγο σαθρή αλλά γενικά σε καλή κατάσταση εκτός από κάποια πιπεράτα σημεία …
Δεν περίμενα να με εκπλήξει τόσο ευχάριστα με την συμπεριφορά του στο χώμα το super meteor …
Προφανώς και η ταχύτητα που κινούμασταν δεν ήταν μεγάλη αλλά δεν αργήσαμε να φτάσουμε στο καταφύγιο …
Το καταφύγιο είναι στην κορυφή μιας απότομης ανηφόρας …
Καθόμαστε λίγο και μετά ξεκινάμε την επιστροφή η οποία ξεκινά με μια απότομη σαθρή κατηφόρα αυτή την φορά …
Παρά τα ασφάλτινα ελαστικά, κατεβήκαμε πίσω στην βρύση χωρίς κάποιο απρόοπτο και χωρίς να προβληματιστούμε κάπου ….
Συνεχίζουμε προς Γύθειο περνώντας από τα χωριά Ξηροκάμπι, Καμίνια, Λιαντίνα, Άρνα, Πέτρινα και βγαίνουμε στο κεντρικό δρόμο Σπάρτης – Γυθείου.
Μια βρύση στην διαδρομή μας προσφέρει το γάργαρο νερό της και μερικά λεπτά δροσιάς και ξεκούρασης …
Φτάνουμε στο Γύθειο με τα στομάχια μας να έχουν αρχίσει τις διαμαρτυρίες …
Οί όποιες προσπάθειες μας να βρούμε κάτι πρόχειρο για φαγητό απέβησαν άκαρπες (μάλλον λόγω της ώρας).
Δέν θέλαμε να κάτσουμε σε ταβέρνα – εστιατόριο οπότε συνεχίσαμε τον δρόμο μας ….
Αφήνουμε πίσω μας το Γύθειο και συνεχίζουμε παραλιακά με σκοπό να πάμε Κοσμά και από εκεί Λεωνιδίο …
Λίγο μετά την Σελινίτσα σταματάμε στην άκρη του δρόμου που είχε χώρο και ένα κιόσκι.
Ένα κρουασάν και λίγο νερό κατεύνασαν την πείνα μου λίγο …
Ο Θανάσης αρκέστηκε σε ένα τσιγάρο …
Από εκεί είχαμε θέα την παραλία και το ναυάγιο του πλοίου Δημήτριος το οποίο βρίσκεται εκεί από το 1981 …
Μετά την ολιγόλεπτη στάση καβαλάμε και πάλι τα άτια μας και συνεχίζουμε την πορεία μας προς Κοσμά…
Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε προς το χωριό με τον ήλιο να ετοιμάζεται να αποσυρθεί στα ενδότερα του για να ξεκούραστεί …
Κάποιες στάσεις για μερικές φωτογραφίες ο καθένας μας και στην πορεία ξαναβρισκόμαστε …
Φτάνουμε στον Κοσμά, στην πλατεία είχε λίγο κόσμο …
Και τι δεν θα έδινα για μια στάση για ένα κομμάτι γαλακτομπούρεκο με πρόβειο γάλα και ένα κάφε …
Αλλά ο Θανάσης δεν ήθελε να σταματήσουμε για να μην χάσουμε χρόνο μιας και η ώρα είχε αρχίσει να περνάει …
Αφήνουμε πίσω μας τον Κοσμά και συνεχίζουμε προς Λεωνιδίο.
Κάνω ένα τηλέφωνο στον φίλο Μανώλη από την μοτοπαρέα του Λεωνιδίου μπας και καταφέρουμε να βρεθούμε αλλά δυστυχώς ήταν εκτός.
Κάποια άλλη φορά φίλε …
Η διαδρομή είναι όμορφη, σφιχτή, διασκεδαστική και χωρίς κίνηση …
Κάνουμε και μια στάση κάτω από την μονή Ελώνης για κάποιες φωτογραφίες και συνεχίζουμε …
Λίγο πριν φτάσουμε στο Λεωνιδίο δύο μηχανές ανεβαίνουν αντίθετα με σβέλτο ρυθμό, δείχνουν και αυτοί να το διασκεδάζουν …
Φτάνουμε Λεωνίδιο και πάμε κατευθείαν στο καφέ Δίπορτο όλο και κάποιον θα βρούμε εκεί σκέφτομαι και δεν πέφτω έξω …
Βρίσκουμε τον Σωτήρη από την μοτοπαρέα του Λεωνιδίου και παίρνουμε οδηγίες για το που να πάμε επιτέλους να κάτσουμε να φάμε …
Χαιρετάμε με την υπόσχεση μετά το φαγητό να περάσουμε για καφέ …
Λίγα λεπτά αργότερα βρισκόμαστε να καθόμαστε στην ταβέρνα Μουριά και να προσπαθούμε να αποφασίσουμε το τι θα φάμε ενώ τα στομάχια μας παίζουν την ενάτη του Μπετόβεν …
Μερικά λεπτά αργότερα που φάνηκαν αιώνες με τους σιελογόνους αδένες μας να έχουν πρηστεί εμφανίζονται 2 μακαρονάδες, μια με μοσχαράκι κοκκινιστό για τον Θανάση και ή άλλη με κόκορα κρασάτο για μένα …
Δεν νομίζω να έχω ξαναφάει πιο γρήγορα και ταυτόχρονα να το απόλαυσα τόσο πολύ …
Αν ήταν και με χοντρό μακαρόνι θα ήταν καλύτερα αλλά και έτσι ήταν καταπληκτικές και κατάφεραν να χορτάσουν την πείνα μας αλλά και να μας δημιουργήσουν ένα αίσθημα ευφορίας …
Αφού σκεφτόμουν να ζητήσω τσιγάρο από τον Θανάση και ας το έχω κόψει εδώ και 10 χρόνια …
Πληρώνουμε και πάμε πίσω στο Δίπορτο για ένα γρήγορο εσπρεσάκι και λίγο κουβεντούλα με τον Σωτήρη …
Αλλά η ώρα έχει περάσει και έχει πέσει η νύχτα και έχουμε άλλες 3-4 ώρες μπροστά μας …
Χαιρετάμε την παρέα και ξεκινάμε την επιστροφή μας.
Στην αρχή έχω μπεί εγώ μπροστά μιας και η Τζό έχει καλύτερα φώτα, ο λέντ προβολέας της κάνει πολύ καλή δουλειά φωτίζοντας και τις άκρες του δρόμου, ο συγκεκριμένος μπαίνει και στα άλλα μοντέλα της μάρκας αρκεί να θες να αποχωριστείς 150 ευρώπουλα …
Συνεχίζουμε χωρίς καμία στάση και κάποια στιγμή περνάει και ο Θανάσης μπροστά για να με ξεκουράσει …
Φτάνουμε στο Άργος και κάνουμε την πρώτη στάση μετά το Λεωνιδίο και αυτή για να ξεδιψάσουν τα ατίθασα άτια μας …
Η κατανάλωση ήταν στα ίδια επίπεδα, λογικό θα μου πεις μιας και μιλάμε για το ίδιο μοτέρ …
Μετά το Άργος βγαίνουμε στην Εθνική αφού πρώτα κάνουμε και εμείς μια στάση να ανακουφιστούμε …
Τα χιλιόμετρα της εθνικής περνάνε σχετικά γρήγορα.
Κάνουμε μια στάση μετά τα διόδια της Ελευσίνας για να αποχαιρετιστούμε αν και μένουμε σχετικά κοντά …
Συνεχίζουμε και πριν το καταλάβουμε έχουμε φτάσει πίσω στα σπίτια μας …
Ήταν μια ωραία γεμάτη βόλτα και η πρώτη ουσιαστικά επαφή με το Royal Enfield Super Meteor 650 σε ταξίδι …
Δεν με κούρασε ιδιαίτερα παρόλο τις πολλές ώρες από τις 08:00 το πρωί μέχρι τις 00:30 το βράδυ και μου χάριζε συνεχώς χαμόγελα …
Η αγορά έγινε μέσα στο κατακαλόκαιρο και μια με τις οικογενειακές διακοπές μία με το ταξίδι στην Τουρκία δεν υπήρχε χρόνος να βγούμε μεγάλες βόλτες (όχι ότι αυτή θα είναι) …
Το πλήρωμα του χρόνου έφτασε όμως και από εδώ και πέρα θα γράφουμε χιλιόμετρα σε όμορφες διαδρομές και θα μετράμε τα ΧαΧ (χιλιόμετρα ανά χαμόγελο).
Με όλη αυτήν την καταστροφή που γίνονταν στην χώρα μας έψαχνα μια διέξοδο για αποσυμπίεση …
Δεν μπορούσα να διαχειριστώ το μέγεθος αυτής της καταστροφής αλλά ούτε και να ακούω αναλύσεις …
Οπότε καβάλησα το Royal Enfield Super Meteor 650 και ξεκίνησα με σκοπό να πάω προς Αρβανίτσα, Κυριάκι και πίσω για να γνωριστούμε με την εν λόγω κυρία λίγο καλύτερα …
Ξεκινήσαμε σχετικά αργά μιας και δεν ήταν προσχεδιασμένη αυτή η βόλτα, πάντως με περίμενε υπομονετικά τόσο καιρό να την πάω μια βόλτα να ξεμουδιάσει …
Την καβαλάω, πατάω μίζα και αρχίζει να γουργουρίζει σαν γατί …
Πρώτη και φύγαμε …
Κάτι μου βγάζει αυτή η μηχανή που δεν μπορώ να το καταλάβω, μέ το που την καβαλάω αμέσως σχηματίζεται ένα χαμόγελο στα χείλη μου, δεν έχει σημασία το που θα πάω ας είναι και ένας κύκλος γύρω από το τετράγωνο …
Δεν θυμάμαι άλλη μηχανή να μου έχει δημιουργήσει ανάλογα συναισθήματα …
Πρίν το καταλάβω έχουμε φτάσει Μάνδρα και τα φετινά καμμένα μας υποδέχονται …
Φεύγεις μακριά για να μην ακούς και να βλέπεις μια καταστροφή που εξελίσσεται και πέφτεις πάνω σε μια άλλη …
Συνεχίζουμε και κατα διαστήματα βλέπουμε και λίγο από το πράσινο που την γλύτωσε για φέτος τουλάχιστον μέχρι στιγμής …
Ο δρόμος γνωστός και λόγω της Κυριακής έχει πολλή κίνηση οι περισσότεροι επιστρέφουν από τον πρωινό καφέ στα Βίλια.
Διασταυρωνόμαστε με όλων των ειδών τις μηχανές και αναβάτες …
Το εθιμοτυπικό χαιρέτισμα δεν έχει πάντα ανταπόδοση και δεν έχει να κάνει με το τι μηχανή καβαλά ο αναβάτης αλλά με τον ίδιο τον αναβάτη …
Για κάποιους η μηχανή (και όχι μόνο) είναι προέκταση μέλους του σώματος τους και συμπεριφέρονται ανάλογα …
Το βλέπεις από τον τρόπο που οδηγούν, από το βλέμμα που σου ρίχνουν όταν τους χαιρετάς αυτή η στιγμιαία ματιά είναι αρκετή μερικές φορές να καταλάβεις πολλά …
Και δεν έχει να κάνει με το κόστος της μηχανής με το αν είναι καινούργια η ακριβή το ίδιο και χειρότερα είναι αν καβαλούν κάποια πιο παλιά μηχανή από αυτές που είναι μόνο για “γνώστες” …
Ο κόσμος μας δεν αλλάζει …
Οι περισσότεροι ψάχνουν μια ταμπέλα να κάτσουν από κάτω για να αποκτήσουν ταυτότητα αντί να πατήσουν γερά στα πόδια τους και να ορθώσουν το δικό τους ανάστημα …
Με αυτές τις σκέψεις έφτασα και προσπέρασα τις Πλαταιές μια προσπάθεια επικοινωνίας με τον φίλο Λεωνίδα για στάση για καφέ απέβη άκαρπη οπότε συνεχίσαμε προς Καπαρέλλι και στην συνέχεια προς τα Λεύκτρα με τις ανάλογες στάσεις για φωτογραφίες …
Κάπου λίγο πριν φτάσω στην Θίσβη ρίχνω μια φευγαλέα ματιά στο ρολόι και βλέπω ότι η ώρα είχε περάσει …
Μπαίνω δεξιά σε ένα χωράφι με ελιές για λίγο ίσκιο να πιώ λίγο νερό και να φάω κάτι και να σκεφτώ με καθαρό μυαλό τα επόμενα βήματα …
Εκείνη την ώρα με παίρνει πίσω και ο Λεωνίδας και κανονίζουμε να πιούμε καφέ …
Επιστρέφω στις Πλαταιές μέσω Θήβας και ο σύντομος καφές κόντεψε να γίνει Αρμένικη βίζιτα …
Είχαμε καιρό να βρεθούμε και να τα πούμε …
Όταν η παρέα είναι καλή η ώρα περνάει σαν νερό …
Ένα δίωρο μετά έχω ξεκινήσει την επιστροφή, η μηχανή είναι απολαυστική, σταθερότατη, δεν επηρεάζεται ιδιαίτερα από τους πλευρικούς αέρηδες (και φύσαγε πολύ εκείνη την μέρα) το μόνο αρνητικό που έχει εντοπιστεί από την πρώτη βόλτα είναι τα πίσω αμορτισέρ …
Την παρκάρω στο γκαράζ και την χαζεύω μέχρι η πόρτα που κλείνει να μου την κρύψει …
Στην διαδρομή μου είχε κάτσει το τραγούδι Jolene απο όπου πήρε και το ονομά της, αλλα θα την φωνάζουμε Jo μιας και κατάφερε και με έκλεψε απο την Βέρα που ήταν η καλύτερη μηχανή που είχα αποκτήσει ποτέ, απο την άλλη δεν μου έλειψε καθόλου ….
Μέσα στο μυαλό μου έβλεπα την Βέρα (Moto Guzzi V85TT) να το τραγουδάει στην Jolene (Royal Enfield Super Meteor) η οποία βέβαια δεν της έκανε το χατήρι γιατι τα αισθηματα και τα συναισθήματα ήταν πολύ δυνατα για να μπούν στην άκρη για χάρη μιας άλλης …
Το τελευταίο διάστημα έχουν συμβεί πολλά που δεν είναι του παρόντος και πολλά σχέδια ακυρώθηκαν …
Οι βόλτες με τις μηχανές ελάχιστες αλλά η ανάγκη να πάρω τους δρόμους μεγάλη …
Το μήνυμα από τους φίλους με γέμισε χαρά!!!
Ξεκίνησε μια ανταλλαγή μηνυμάτων να πάμε εδώ να πάμε εκεί να πάμε παραπέρα, θα βρέχει δεν θα βρέχει ….
Το μόνο σίγουρο ήταν η μέρα.
Πέμπτη θα πηγαίναμε, το που άγνωστο, οι ιδέες πολλές …
Τετάρτη μεσημέρι και έχω πρόβλημα με την δουλειά που αν δεν λυθεί δεν θα μπορέσω να ακολουθήσω …
Τώρα τελευταία αυτό συμβαίνει συνέχεια …
Δεν μπορώ να κανονίσω τίποτα …
Ευτυχώς αργά το βράδυ της Τετάρτης το πρόβλημα λύθηκε …
Ξημερώνει Πέμπτη και όλα κυλούν ήρεμα, η αγαπημένη μου ετοιμάζει το τι θα πάρω μαζί μου, σάντουιτς, καφέδες, σνακ, φρούτα …
Εγώ το μόνο που είχα να κάνω είναι να τα βάλω σε ένα σάκο μαζί με αδιάβροχα να ντυθώ και να φύγω να πάω να βρω τα παιδιά στο προκαθορισμένο ραντεβού στα Mc Donalds στην εθνική μετά τα διόδια …
Το ποτάμι πνιγμένο στην κίνηση όπως κάθε μέρα …
Στο ύψος της Αττικής οδού θυμάμαι ότι τελικά το μόνο πράγμα που ουσιαστικά είχα να κάνω εγώ πέρα από το να ντυθώ δεν το έκανα …
Δεν είχα πάρει αδιάβροχα μαζί μου και δεν υπήρχε χρόνος για γυρισμό …
Πάμε και όπου βγει σκέφτομαι …
Φτάνω και τα παιδιά ήταν ηδη εκεί και περίμεναν, τους ανακοινώνω ότι τα αδιάβροχα τα ξέχασα και προσπαθούσαν να δουν που θα σταματήσουμε να πάρουμε για καλό και για κακό …
Δεν έχουμε συγκεκριμένο προορισμό και έτσι είναι ίσως καλύτερα …
Κανονίζουμε την πρώτη στάση να την κάνουμε στην Αλίαρτο για καφεδάκι κάτω από τα πλατάνια …
Ξεκινάμε, Εθνική μέχρι την Θήβα και από εκεί στον παλιό Θήβας – Λειβαδιάς …
Φτάνουμε Αλίαρτο, πιάνουμε μια καλή θέση, παραγγέλνουμε, ο Άκης έχει λίγο δουλειά να κάνει, με την ευκαιρία ο Γιώργος πετάγεται και παίρνει και κάτι να τσιμπήσουμε από παρακείμενο φούρνο …
Κάτσαμε κάνα μισάωρο ίσως και παραπάνω με συζητήσεις για μηχανές, για κατασκευαστές μηχανών, για το παρελθόν, για το παρόν, έχουμε καιρό να βρεθούμε …
Λίγο πριν φύγουμε ένα γατί αποφάσισε ότι τα σνακ του Γιώργου είναι δικά του οπότε χωρίς να το καταλάβουμε χώθηκε στην σακούλα και προσπάθησε να τα βουτήξει και εν τέλη τα κατάφερε μιας και τα αφήσαμε στην άκρη να τα φάει …
Συνεχίζουμε από τον παλιό με προορισμό την Αμφίκλεια για να κάτσουμε κάπου να τσιμπήσουμε αυτά που κουβαλάγαμε …
Μια στάση στην Χαιρώνεια για μια φωτογραφία με το λιοντάρι είναι επιβεβλημένη …
Συνεχίζουμε έχοντας τον Παρνασσό στα αριστεράς σκεπασμένο από σκούρα σύννεφα και με μπουμπουνητά να ακούγονται …
Στην Αμφίκλεια σταματάμε για ανεφοδιασμό …
Η μεγαλοκοπέλα που ήταν στο κατάστημα μας άκουγε που λέγαμε για τις καταναλώσεις …
Οπότε όταν γέμιζε την Βέρα της λέω έχεις ακούσει άλλη φορά άνδρες να περηφανεύονται ότι την έχουν μικρότερη ….και μετά από μια μεγάλη παύση της λέω την κατανάλωση…
Αχ καλέ και εγώ νόμιζα ότι μιλάγατε για το άλλο μου λέει γελώντας …
Η συζήτηση διακόπηκε απότομα γιατί το Gs1100 του Ακή άρχισε να τρέχει βενζίνη από την υπερχείλιση μιας και το είχε γεμίσει μέχρι πάνω και το έβαλε στον πλαϊνό ορθοστάτη …
Ένα σπίρτο άρχισα να φωνάζω εγώ, ένα σπίρτο …
Αναπτήρα μου λέει έχω η μεγαλοκοπέλα …
Κάψτο της λέω να ησυχάσει …
Φεύγουμε από το βενζινάδικο και συνεχίζουμε, λίγο μετά το Πολύδροσο βρίσκουμε το τέλειο μέρος κάτω από τα πλατάνια για να κάνουμε το επόμενο διάλειμμα και να φάμε ότι κουβαλούσαμε και με την ευκαιρία να βγάλουμε και καμιά φωτογραφία και να συνεχίσουμε την κουβεντούλα μας …
Η ώρα δυστυχώς περνάει γρήγορα όταν περνάς καλά και εμείς έπρεπε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής …
Επιστρέφουμε από τον ίδιο δρόμο με μια στάση στον σιδηροδρομικό σταθμό της Δαύλειας (ιδέα του Γιώργου) για τις αναμνηστικές φωτογραφίες.
Συνεχίζουμε περνάμε την Θήβα και καταλήγουμε στην ταβέρνα που είναι πάνω στον δρόμο στην Κάζα για να κλείσουμε την βόλτα και με “ένα” μεζεδάκι …
Χωριστήκαμε στην Μάνδρα όπου τα παιδιά πιάσανε την Αττική οδό και εγώ συνέχισα στην Κορίνθου – Αθηνών …
Τι ωραία που είναι όταν τριγυρνάς χωρίς σκοπό απλά και μόνο για να βολτάρεις !!!
Χωρίς να σε νοιάζει το που θα φτάσεις και από που θα πας …
Το μόνο που είχε σημασία ήταν η καλή παρέα, τα γέλια, τα πειράγματα, οι κουβέντες!!!
Το πρωτοείδα όταν παρουσιάστηκε στο Μιλάνο τον περασμένο Νοέμβριο και αμέσως μου έκανε ένα κλικ …
Έγινε και μια προσπάθεια μήπως κάνω ανταλλαγή το Moto Guzzi V85TT με αυτό στις αρχές της χρονιάς αλλα δίχως αποτέλεσμα, οπότε το ξέχασα και κάμποσοι μήνες πέρασαν ….
Σε μια επίσκεψη μου στην αντιπροσωπεία της Royal Enfield για να αγοράσω κάποια ανταλλακτικά για το Royal Enfield Himalayan που έχω μου προτάθηκε αν θέλω να το κάνω σε αυτούς την ανταλλαγή!!!
Κανονίσαμε όταν είναι διαθέσιμο να μου το δώσουν για δοκιμή για κάποιο Σαββατοκύριακο και η ζωή συνέχισε να κυλάει ήρεμα …
Μέχρι που μια Πέμπτη μεσημέρι δέχομαι ένα τηλεφώνημα και μια γλυκιά γυναικεία φωνή με ενημερώνει ότι αν ήθελα το Super Meteor για αυτό το Σαββατοκύριακο μπορώ να περάσω να το πάρω …
Εννοείται πως ήθελα αλλά αυτό το ΣΚ είχαμε εκλογές και θα φεύγαμε και εκτός Αθηνών την Παρασκευή και το Σάββατο …
Τέτοιες ευκαιρίες δεν πρέπει να χάνονται όμως, οπότε κανονίστηκε να περάσω να το πάρω την ίδια μέρα και να το επιστρέψω την Δευτέρα ….
Χωρίς πολλά πολλά καβαλάω την Βέρα (Moto Guzzi V85TT) και σε σύντομο χρονικό διάστημα βρίσκομαι στην Κερατέα …
Κανονίζουμε τα διαδικαστικά και η κούκλα είναι δική μου για αυτές τις μέρες …
Με περίμενε έξω υπομονετικά να την καβαλήσω και να χαθούμε μαζί σε δρόμους όμορφους …
Την κοιτάω καλά καλά πριν την καβαλήσω …
Η πρώτη αποκάλυψη είναι η ποιότητα κατασκευής …
Αν μου έλεγαν το 2018 που πήρα το πρώτο μου Royal Enfield ότι 5 χρόνια μετά η συγκεκριμένη εταιρία θα έβγαζε τέτοιο μηχανάκι δεν υπήρχε περίπτωση να το πιστέψω στην καλύτερη να γέλαγα …
Όπου και να κοιτάξεις όλα είναι προσεγμένα.
Η ποιότητα βαφής αψεγάδιαστη.
Είχα καιρό να δώ μηχανάκι που οι διακόπτες του να είναι φτιαγμένοι από μέταλλο …
Σε αυτή την κατηγορία τιμής δεν έχει αντίπαλο σε αυτό το θέμα …
Η δεύτερη αποκάλυψη είναι για την διαχείριση του βάρους της …
Την καβαλάω και κοιτάω να δώ που είναι τα 240 κιλά της …
Δεν υπάρχουν και δεν μιλάω όταν είναι εν κινήσει αλλά και στατικά, να την σηκώσεις από το πλαϊνό ορθοστάτη να την μετακινήσεις σβηστή κτλ …
Δείχνει ελαφρότερη και από τα αδερφάκια της (Interceptor, Continental) …
Βάζω μπροστά και ένας ωραίος συνδυασμός ήχων έρχεται στα αυτιά μου …
Το κιβώτιο ταχυτήτων απλά καταπληκτικό, πρώτη και ξεκινάμε, είναι σίγουρα 240 κιλά;
Ή είναι κάποιο κόλπο του μαρκτετιγκ αυτό …
Ο συμπλέκτης είναι λίγο σκληρός άλλα όχι κάτι που θα προβληματίσει …
Η θέση των μαρσπιέ σχετικά μπροστά θέλει συνήθεια και τα ψάχνεις για να βάλεις τα πόδια σου …
Φεύγουμε από την Κερατέα με κατεύθυνση προς Ανάβυσσο ο δρόμος ότι πρέπει για να δούμε το στήσιμο της μηχανής …
Η τρίτη αποκάλυψη είναι το πίσω φρένο …
Δεν έχω οδηγήσει προσωπικά άλλη μηχανή με τόσο δυνατό πίσω φρένο …
Δίσκος 300 χιλιοστών με διπίστονη δαγκάνα πίσω από την ByBre (θυγατρική της Brembo στην Ινδία).
Θα μπορούσες να φρενάρεις μόνο με το πίσω …
Σε συνδυασμό με το μπροστά φρένο με μόνο δίσκο 320 χιλιοστών επίσης με διπιστονη δαγκάνα σταματούν την μηχανή με ασφάλεια, αν και το μπροστά φρένο δεν είναι όσο άμεσο είναι το πίσω και δεν έχει τόσο καλή πληροφόρηση
Το ABS είναι όσο παρεμβατικό χρειάζεται και δεν κάνει την παρουσία του εμφανή με το παραμικρό …
Συνεχίζουμε την διαδρομή μας, το μοτέρ γνώριμο τόσο από το Interceptor όσο και από το Continental με διαφορετικές ρυθμίσεις όμως από αυτά …
Ένα αεροελαιόψυκτο δικύλινδρο 650 κυβικών με στρόφαλο 270 μοιρών, που αποδίδει 47 άλογα φτιαγμένο όμως να μπορεί να φτάσει τα 865 κυβικά και τα 70 άλογα τροχό, αν κάποιος το επιθυμεί …
Ο ψεκασμός απλά αψεγάδιαστος …
Εννοείται ότι είναι “ride by συρματόσχοινο” οπότε διάφορα σύγχρονα καλούδια όπως riding modes, cruise control κτλ απλά απουσιάζουν και μεταξύ μας δεν έχουν θέση σε αυτή την μηχανή…
Δεν είμαι κατά των ηλεκτρονικών βοηθημάτων ίσα ίσα που πιστεύω ότι προσφέρουν τα μέγιστα για την ασφάλεια του αναβάτη αλλά αυτή η μηχανή είναι old school, αναλογική και θα πρέπει να την οδηγάς ανάλογα …
Το μοτέρ παράγει όση δύναμη χρειάζεται για να περιηγηθείς ικανοποιητικά σε κάθε είδος δρόμου και αρκετά πάνω από τα όρια που ισχύουν, χωρίς ξεσπάσματα και είναι διαχειρίσιμο και από νέους αναβάτες …
Έρχονται οι πρώτες στροφές και η τέταρτη αποκάλυψη …
Στρίβει καταπληκτικά και δεν το περιμένεις από αυτό το είδος μηχανής (δεν έχω εμπειρία από άλλες αυτού του στυλ) από ότι έχω διαβάσει είναι φτιαγμένες για τις ατελείωτες ευθείες της Αμερικής και όχι μόνο.
Ε αυτό το μηχανάκι τα γκρεμίζει όλα αυτά …
Μπαίνεις στις στροφές με μια καταπληκτική ευκολία και κάνοντας σε να νιώθεις ασφάλεια και σιγουριά …
Δεν μπορούσα να το πιστέψω …
Είσαι χαλαρός πάνω στην μηχανή σου και απλά στρίβεις στην κάθε στροφή με κλίσεις που δεν το περιμένεις και το μόνο που ίσως βρει είναι τα μαρσπιέ, οι εξατμίσεις αν και χαμηλά είναι καλά σχεδιασμένες και δεν βρίσκουν …
Η μόνη παραφωνία είναι τα σχετικά σκληρά πίσω αμορτισέρ.
Κατα διαστήματα κάνω κάποιες στάσεις για φωτογραφίες αλλά περισσότερο για να την χαζέψω …
Είναι όλο καμπύλες …
Όσο την κοίταζα τόσο πιο πολύ μου άρεσε …
Φτάνουμε στον παραλιακό δρόμο και συνεχίζουμε με κατεύθυνση προς Αθήνα.
Αυτό το μηχανάκι είναι αγχολυτικό και παράλληλα άκρως διασκεδαστικό …
Δεν θυμάμαι άλλη φορά να οδήγησα σε αυτόν τον δρόμο και να το διασκέδασα τόσο πολύ χωρίς από την άλλη να αγχωθώ στο ελάχιστο …
Ίσα ίσα που σε κάθε επόμενη στροφή το πίεζα και πιο πολύ και αυτό αδιαμαρτύρητα έστριβε και με έκανε να νιώθω οδηγός άλλης κλάσης (που δεν είμαι) …
Τα ελαστικά του στο στενό οδόστρωμα δεν με προβλημάτισαν στο ελάχιστο και κράταγαν πάρα πολύ καλά …
Οι καθρέπτες είναι τοποθετημένοι έτσι ώστε να βλέπεις πίσω σου και όχι τους ώμους σου η τους αγκώνες σου, επίσης δεν θολώνουν σε καμία περίπτωση , πάντα έχεις καθαρή εικόνα το τι γίνεται πίσω σου …
Αφήνουμε τις στροφές και την διασκέδαση πίσω μας και μπλέκουμε στην κίνηση της παραλιακής.
Τα αυτοκίνητα ακινητοποιημένα και ο Σούπερ Μετεωρίτης κινούταν ανάμεσα τους με χαρακτηριστική ευκολία χωρίς να προβληματίσει ούτε στο ελάχιστο …
Είναι πάρα πολύ καλά ζυγισμένο και μπορείς να κινηθείς σε ρυθμούς σαλιγκαριού με απόλυτο έλεγχο …
Πέμπτη αποκάλυψη, σε καμία περίπτωση δεν ένιωσα ζέστη από το μοτέρ είτε σε συνθήκες κίνησης, είτε μποτιλιαρίσματος, είτε ανοιχτού δρόμου …
Τίποτα, καταρρίπτοντας τους νόμους της φυσικής λες και το αποτέλεσμα της καύσης του καυσίμου δεν παράγει θερμότητα αλλά ψύχος …
Αυτό δεν είναι υπερβολή ειδικά αν έχεις μόλις κατέβει από το Moto Guzzi!!
Μέχρι να το καταλάβω έχω φτάσει σπίτι …
Σύντομη στάση για να ξεφορτωθώ το σακίδιο με τα αδιάβροχα και την φωτογραφική μηχανή και μετά την ολιγόλεπτη στάση ξαναβρίσκομαι πάνω στην σέλα της για να την επιδείξω σε φίλους αυτή την φορά …
Πρώτη στάση για απογευματινό καφέ την έχω ακριβώς απέναντι μου να γεμίζει το οπτικό μου πεδίο και δεν μπορώ να τραβήξω το βλέμμα μου από πάνω της …
Έχει πάρα πολύ καιρό να με κάνει να νιώσω έτσι άλλη μηχανή …
Έχω ένα μόνιμο χαμόγελο που δεν λέει να φύγει …
Συνεχίζω την επίδειξη στο στέκι που μαζευόμαστε με την παρέα και κάποια στιγμή επιστρέφω στο σπίτι με το που έχει πέσει το σκοτάδι …
Την αποχωρίζομαι άλλα όχι για πολύ, για λίγο ίσα ίσα να φάω κάτι και να βγάλω τα σκυλιά βόλτα να κοιμηθεί ο μικρός και να ξεχυθούμε πάλι στους δρόμους …
Δεν μπορούσα να την χορτάσω, ξεκινάμε και κατευθυνόμαστε προς το λιμάνι για να βγάλουμε και καμιά νυχτερινή φωτογραφία …
Στο σπασμένο οδόστρωμα τα πίσω αμορτισέρ δυσανασχετούν και κουράζουν …
Λές να μην κάνει για μένα σκεφτόμουν …
Φτάνουμε στο λιμάνι και όλες οι είσοδοι είναι κλειστές!!!
Δεν πειράζει θα πάμε κάπου πιο μακριά …
Περιφερειακός Δραπετσώνας, Σχιστό, βγαίνουμε εθνική με κατεύθυνση προς Κόρινθο και στο ύψος της Ελευσίνας πιάνουμε την παλιά εθνική οδό …
Μέχρι αυτή την ώρα λόγω του φωτισμού που είχε ο δρόμος δεν είχα καταφέρει να διαπιστώσω την απόδοση του φαναριού της …
Με το που βγαίνουμε στην παλιά εθνική έρχεται η έκτη αποκάλυψη, το led φανάρι της είναι καταπληκτικό και φωτίζει και το εσωτερικό και το εξωτερικό της στροφής !!!
Είναι η τρίτη μηχανή με led που έχω οδηγήσει νύχτα (Cfmoto 650MT, Moto Guzzi V85TT) και αυτό είναι πολύ καλυτερο απο αυτά, με χειρότερο αυτό του Cfmoto …
Έχει άριστη διασπορά και σε συνθήκες απόλυτου σκοταδιού δεν με προβλημάτισε καθόλου ούτε χρειάστηκα κάτι παραπάνω …
Ο δρόμος είναι άδειος και αρκετά ενδιαφέρον, μπαίνω στις στροφές όπως θα έμπαινα και την μέρα τόσο εμπιστοσύνη μου δίνει η μηχανή και η ορατότητα από το φανάρι της …
Μέχρι να το καταλάβω έχω φτάσει στην γέφυρα πριν τα Μέγαρα και ο δρόμος είναι κλειστός …
Κοιτάζω το ρολόι και είναι 00:30 ούτε που το κατάλαβα πως πέρασε η ώρα …
Αναστροφή και επιστροφή ….
Μετά το Νεράκι η άσφαλτος είναι λίγο υγρή σαν να έχει βρέξει …
Τα λάστιχα πρώτης τοποθέτησης δείχνουν να δυσανασχετούν με την υγρασία πάνω στην άσφαλτο …
Μπαίνω Ελευσίνα και είναι όλα στεγνά …
Μετά την Ελευσίνα στην Εθνική όλα είναι πάλι μούσκεμα στο περισσότερο νερό δείχνουν να συμπεριφέρονται καλύτερα …
Ευτυχώς δεν βρέχει …
Λίγο πριν φτάσω σπίτι αρχίζουν να πέφτουν και οι πρώτες ψιχάλες …
Την γλιτώσαμε σκέφτηκα …
Την κλειδώνω την καληνυχτίζω αλλά η σκέψη μου έμεινε μαζί της …
Φωτογραφίες πάντως δεν βγάλαμε δεν κατέβηκα ούτε δευτερόλεπτο από την σέλα της !!!
Το γεγονός ότι κάναμε ένα διάλειμμα στην σχέση μας (κάτι ανάλογο με το break στην σχέση του Ross και της Rachel στα φιλαράκια) βοηθάει να μπουν οι σκέψεις μου σε μια σειρά …
Οι πρώτες εντυπώσεις είναι πάρα πολύ καλές έχω ενθουσιαστεί και όχι μόνο …
Το μόνο μελανό σημείο που έχω εντοπίσει είναι τα πίσω αμορτισέρ.
Από αυτά που διαβάζω λόγω χαμηλής απόστασης από το έδαφος (13,5 εκατοστά) τα έχουν κάνει επίτηδες σκληρά για να μη τερματίζει η ανάρτηση και να μην βρίσκει η μηχανή στις διάφορες ανωμαλίες και σαμαράκια ..
Τα πίσω αμορτισέρ έχουν διαδρομή 101 χιλιοστών με ρύθμιση προφόρτισης μόνο, μπροστά έχει ένα ανάποδο big piston πιρούνι 43 χιλιοστών απο την Showa με διαδρομή 120 χιλιοστών χωρίς καμία ρύθμιση και συμπεριφέρεται υποδειγματικά.
Άλλο σημείο που θέλει συνήθεια είναι τα μαρσπιέ που είναι τοποθετημένα μπροστά αλλά όχι πολύ, με ύψος 1.80 η γωνία στα γόνατα είναι ελαφρώς μεγαλύτερη από 90 μοίρες …
Λόγω της θέσης τους δεν μπορείς να στηριχτείς στα πόδια σου και να ανασηκωθείς είτε γιατί θες να αλλάξεις θέση στο κάθισμα σου στην σέλα είτε για να περάσεις κάποιες ανωμαλίες …
Ο μόνος τρόπος είναι να τραβηχτείς από το τιμόνι αλλά αυτό μπορεί να αποσταθερωποιήσει την μηχανή αν τα χιλιόμετρα είναι αρκετά (δεν μιλάμε για υψηλά τριψήφια αλλά εκεί γύρω στα 100) !!!
Αυτό όμως είναι ένα πρόβλημα που λύνεται εύκολα και γρήγορα με μόλις 24.99 λίρες Αγγλίας !!!
Ο Tec bike parts από την Αγγλία έρχεται να μας σώσει με αναδιπλούμενα ποδοστήρια τα οποία βιδώνουν σε ηδη υπάρχουσα υποδοχή στην κατάληλη θέση !!!
Οι δύο μέρες πέρασαν ευχάριστα και επιστρέψαμε στο κλεινόν άστυ …
Ένα ντουζάκι να φύγουν τα αλάτια της θάλασσας και βρίσκομαι πάλι πάνω της για να πάω για καφεδάκι με ένα φίλο όχι πολύ μακριά αλλά ψάχνω σπασμένους δρόμους για να επιβεβαιώσω κατά πόσο η απόδοση της πίσω ανάρτησης θα είναι κάτι που θα μπορούσε να με αποτρέψει από την αγορά της ή αν θα είναι η πρώτη μετατροπή που θα κάνω αν την πάρω …
Σε σύγκριση με το Benelli Imperiale που είχα πριν λίγο καιρό που η αλλαγή των πίσω αμορτισέρ έγινε σχεδόν με το καλημέρα σε αυτη δεν δείχνει να το χρειάζεται άμεσα …
Πίνουμε το καφεδάκι μας μιλώντας για διάφορα θέματα της επικαιρότητας και όχι μόνο …
Επιστροφή στο σπίτι παίρνω τα σακίδιο με τα αδιάβροχα και ξεκινάω ο προορισμός είναι το Κορώπι στον στάβλο του Homo Ratus που έχει διοργανώσει ένα υπέροχο πάρτυ με ωραία μουσική, κόσμο, μηχανές και αυτοκίνητα …
Στάση για ανεφοδιασμό για να μετρήσουμε την κατανάλωση και με την ευκαιρία να δοκιμάσουμε και το Tripper navigation, το οποίο είναι η δέυτερη μικρή κυκλική οθόνη η οποία μας δείχνει με βέλη την κατευθυνση που πρέπει να πάρουμε.
Χρησιμοποιώντας μια εφαρμογή της Royal Enfield βρίσκουμε που θέλουμε να πάμε (χρησιμοποιεί τα Google maps) και μέσω αυτής της εφαρμογής συνδέουμε το κινητό με την οθονίτσα και απλά ακολουθούμε τις οδηγίες που μας εμφανίζει …
Περισσότερες πληροφορίες μπορούμε να δούμε παρακάτω
Η χρήση του απαιτεί κάποια εξοικειώση αλλά την άκρη την βρίσκεις …
Ποτάμι, Αττική οδός, ταχύτητες μέσα στα όρια…
Φτάσαμε στο στάβλο αφού κλασικά χαθήκαμε και κάναμε κάποιους κύκλους …
Πολύς κόσμος, ωραίες μουσικές, muscle cars, μηχανες κάθε είδους …
Συνάντηση με φίλους, κουβεντούλα κλπ …
Αλλά η ώρα είχε περάσει και είχα και την επιστροφή οπότε ξανακαβαλώ τον μετεωρίτη (άλλο που δεν ήθελα) και πριν το καταλάβω είχα φτάσει σπίτι …
Την σβήνω και κάθομαι και ακούω τα τσικ τσικ που ακούγονται καθώς κρυώνουν τα μέταλλα !!!
Μελωδία από τις λίγες …
Ξημερώνει Κυριακή, ψηφοφορία, επίσκεψη στην μητέρα για φαγητό και το απογευματάκι καβαλώ πάλι τον μετεωρίτη με συνοδεία από το Himalayan και βγαίνουμε για βόλτα …
Πρίν ξεκινήσουμε ρυθμίζω την προφόρτιση κατα 2 κλικ στα πίσω αμορτισέρ και αυτό αλλάζει προς το καλύτερο την συμπεριφορά τους …
Στάση να την ξεπλύνω λίγο γιατί το βράδυ έριξε λίγο λασποβροχή και την είχε κάνει χάλια …
Συνεχίζουμε με κατεύθυνση το Τατόι και από εκεί στα βασιλικά και συνεχίζουμε …
Η καταστροφή που έχει γίνει εκεί θα πάρει παρά πολλά χρόνια ακόμα μέχρι να επουλωθεί, αν αφήσουμε την φύση να κάνει την δουλειά της !!!
Σήμερα είχε αρκετές στάσεις για φωτογραφίες…
Φτάνουμε στην λίμνη Μπελέτσι και από εκεί πάμε Μαλακάσα να πούμε τα χρόνια πολλά σε ένα ξάδερφο, δυστυχώς έλειπε, τα είπαμε τηλεφωνικά τελικά και επιστρέφουμε πίσω κάνοντας την διαδρομή αντίστροφα …
Το κέντρο βάρους της μοτοσυκλέτας είναι ένα με τον δρόμο από ότι φαίνεται και αυτό την κάνει ιδιαίτερα ευκολοδήγητη, ακόμα και στις κλειστές φουρκέτες δεν προβληματίζει …
Πρίν το καταλάβουμε έχουμε φτάσει πίσω και εγώ τρώγομαι να κάνω και άλλη βόλτα …
Δεν μπορώ να την χορτάσω λέμε, ελάχιστες μηχανές μου έχουν δημιουργήσει τόσο έντονη επιθυμία να βολτάρω συνέχεια μαζί τους …
Περνούν κάποιες σκέψεις να πεταχτώ μέχρι την Θήβα από τον παλιό αλλά λόγω των εκλογών τελικά αποφασίζω να κάτσω στα αυγά μου …
Ξημερώνει Δευτέρα και θα πρέπει να την επιστρέψω δυστυχώς …
Παίρνω πάλι τα αδιάβροχα μου και ξεκινάω να πάω στην Κερατέα, αλλά βρίσκομαι να κατευθύνομαι αντίθετα …
Φτάνω Μάνδρα με συνοπτικές διαδικασίες και πιάνω την παλιά εθνική για Θήβα …
Πόσο μου αρέσει το στήσιμο σε αυτό το μηχανάκι …
Φτάνω λίγο πριν τον πύργο στην Οινόη και στρίβω δεξιά σε ένα δρομάκι που σε βγάζει από ένα σπασμένο φιδίσιο δρόμο στα Δερβενοχώρια και συγκεκριμένα στην Πύλη και από εκεί στην Στεφάνη και κατέβασμα στην Μάνδρα, όπου σταματώ για ανεφοδιασμό …
Είχαμε κάνει 270 χιλιόμετρα με αυτό το γέμισμα και ρούφηξε 11.5 λίτρα που μας κάνει 4,25 και δεν το πήγαινα ιδιαίτερα οικονομικά …
Αυτό σημαίνει ότι είχαμε άλλα 4 λίτρα στο ρεζερβουάρ, δεν έχει και άσχημη αυτονομία
Η ώρα είχε περάσει οπότε έπιασα Αττική οδό για να δώ και συμπεριφορά σε “υψηλές” ταχύτητες …
Κινούμασταν μαζί με τα άλλα οχήματα 10-20 χλμ πάνω από τα όρια, η μηχανή ήταν σταθερότατη σε αυτές τις ταχύτητες.
Είναι γυμνό οπότε τρως όλο τον αέρα αλλά είναι “καθαρός” χωρίς στροβιλισμούς και μέχρι κάποια ταχύτητα είναι ανεκτά τα πράγματα από εκεί και πάνω κουράζει όπως σε όλα τα γυμνά αυτού του είδους …
Φτάνω Κερατέα σταματάω και φουλάρω ξανά, είχαμε κάνει 58 χλμ από την Μάνδρα και έκαψε 2,8 λίτρα αυτό μας κάνει 4,8 λίτρα περίπου ανά 100 χιλιόμετρα, καθόλου άσχημα θα έλεγα …
Παραδίδω την κούκλα και κάνω μια σύντομη συζήτηση με τον αντιπρόσωπο σχετικά με τα επόμενα βήματα …
Στο σύνολο κάναμε μαζί σχεδόν 500 χιλιόμετρα …
Καβαλάω την Βέρα και πάω να φύγω …
Ψάχνω να βρω τα μαρσπιέ …
Μηχανικά τα πόδια τα ψάχνουν πιο μπροστά …
Η πρώτη αίσθηση είναι ότι η Βέρα είναι πολύ πιο δυνατή με καλύτερες αναρτήσεις και με περισσότερους αεροδυναμικούς θορύβους να φτάνουν στον αναβάτη σε όλες τις ταχύτητες …
Για την ζέστη που βγάζει δεν το συζητώ καν η μέρα με την νύχτα …
Καθόλη την διάρκεια της επιστροφής η σκέψη μου ήταν στον Μετεωρίτη που ήρθε ξαφνικά στην ζωή μου και την ανακάτεψε, το οποίο συνεχίστηκε και τις επόμενες μέρες …
Η Royal Enfield παραδίδει μαθήματα που ίσως θα έπρεπε να τα παρακολουθήσουν και άλλοι κατασκευαστές !!!
Αυτό η μηχανή ήταν μια αποκάλυψη για εμένα και ίσως και για άλλους που τους αρέσουν οι μηχανές με κλασικές γραμμές και γκρεμίζει πολλά στερεότυπα …
Κούμπωσα πάνω της όπως σε κανένα άλλο μηχανάκι που έχω οδηγήσει μέχρι τώρα και με φαντάζομαι πάνω της να τριγυρνάω τον κόσμο σε ρυθμούς ράθυμους και να γίνομαι ένα με το τοπίο που ταξιδεύω …
Δύο ήταν οι αφορμές για την βόλτα, η μία να πιώ ένα καφέ με τον φίλο Δημήτρη, η άλλη ήταν να δοκιμάσω το νέο GPS (όχι ότι υπήρχε και παλιό)….
Μετά το τελευταίο ταξίδι στην Ιταλία η απόφαση είχε παρθεί, με την πρώτη ευκαιρία θα γινόταν η αγορά μιας εξειδικευμένης συσκευής GPS.
Η επιλογή θα γινόταν μεταξύ δύο συσκευών του TomTom Rider 550 και του Garmin Zumo XT.
Το κάθε ένα από τα δυό τους έχει τα υπέρ και τα κατά του …
Το Garmin έχει καλύτερη και πιο μεγάλη οθόνη, το TomTom πιο φωτεινή …
Το Garmin έχει επιλογή για σχεδιασμό χωμάτινης διαδρομής το TomTom μόνο για αποφυγή χωματόδρομων.
To TomTom είναι πιο ευκολο να σχεδιάσεις μια διαδρομή εκτός του GPS σε κινητό η υπολογιστή, στο Garmin λόγω μεγαλύτερης οθόνης είναι πιο εύκολο μέσα από την ίδια την συσκευή.
Το TomTom έρχεται με παγκόσμιους χάρτες το Garmin με χάρτες Ευρώπης μόνο.
Λίγο πολύ αυτές είναι οι διαφορές τους, τουλάχιστον οι βασικές.
Κατά την έρευνα αγοράς βρέθηκε το TomTom 550 απο Ιταλία στα 299 ευρώ το οποίο το έκανε πολύ δελεαστικό …
Η απόφαση δεν άργησε να παρθεί και σύντομα η συσκευή ήταν στα χέρια μου …
Η σχεδίαση της διαδρομής αρχικά έγινε από τον υπολογιστή και με 2 κλικ στάλθηκε στο gps …
Όλα ήταν έτοιμα για ξεκινήσουμε την βόλτα …
Η απόφαση πάρθηκε κλασικά την προηγούμενη μέρα …
Η καλή μου μου έφτιαξε κάποια σάντουιτς να πάρω μαζί μου, μαζί με καφέδες, νερό, φρούτα, σπιτικά ενεργειακά κουλουράκια, αδιάβροχα κτλ …
Ξημερώνει κλασικά βγάζω τα σκυλιά βόλτα, επιστρέφω πίνω τον καφέ μου, ντύνομαι και πετάω τα πράγματα σε ένα σάκο …
Κατεβαίνω στην μηχανή, στερεώνω το σάκο, βάζω και το gps στην βάση του και ξεκινάω …
Δεν χρειάζεται να κάνω στάση για καύσιμα μιας και το είχα γεμίσει από την προηγούμενη …
Ο πλοηγός θέλει να με πάει από αλλού σύμφωνα με την διαδρομή που είχα σχεδιάσει και εγώ αυτό το πρωινό έχω άλλη άποψη, οπότε αγνοώ τις οδηγίες του να κατευθυνθώ προς την Πάρνηθα και μέσω Φίλης και Δερβενοχωρίων να βγω Ερυθρές …
Ενώ εγώ πήγα μέσω Μάνδρας για πιο γρήγορα …
Και κάπου εκεί αρχίζει το μπέρδεμα, σε μια στάση που έκανα για ανακούφιση επέλεξα στο gps να με παει στο κοντινότερο σημείο της προεπιλεγμένης διαδρομής και τελικά με έβαλε μέσα στις Ερυθρές και ήθελε να με πάει προς Πάρνηθα …
Στάση σε ένα πλάτωμα, σταματώ την πλοήγηση και εντός ενός άντε δύο λεπτών μέσα από το κινητό σχεδιάζω την καινούρια διαδρομή για το Καρπενήσι πανεύκολα, το gps λαμβάνει την νέα διαδρομή μέσα σε δευτερόλεπτα και ξεκινάμε …
Επίσης του έβαλα να καταγράφει την διαδρομή που θα κάνω…
Το νέο ξεκίνημα ήταν πιπεράτο, με πέρναγε μέσα από κάποιους αγροτικούς χωματόδρομους οι οποίοι είχαν επιφανειακή λάσπη όχι κάτι το ιδιαίτερο απλά ήθελε λίγο προσοχή …
Τα λάστιχα που έχει η Βέρα (Metzeler Tourance) είναι αλλεργικά στην λάσπη, με το που την βλέπουν θέλουν να βγουν από τις ζάντες και να τρέξουν μακριά !!!
Από την άλλη όσο χάλια είναι στην λάσπη ακριβώς το αντίθετο είναι στην άσφαλτο είτε στεγνή είτε βρεγμένη, απλά καταπληκτικά.
Η διαδρομή με έβγαλε στο Καπαρέλι παρακάμπτοντας τις Πλαταιές και από εκεί Λεύκτρα, Ελλοπία, Ξηρονομή, Δομβραινα, Θίσβη και αρχίζω να ανεβαίνω προς Αγία Άννα και Κυριάκι …
Στην Αρβανίτσα σταματώ για φωτογραφίες …
Μέχρι στιγμής δεν έχω συναντήσει άλλη μηχανή στον δρόμο και τα αυτοκίνητα είναι ελάχιστα.
Από το Κυριάκι κατευθύνομαι προς Δίστομο και από εκεί Δεσφίνα και στην συνέχεια Ιτέα …
Σε όλη την διαδρομή ο καιρός ήταν σχετικά καλός, η θερμοκρασία λίγο χαμηλή αλλά σε ανεκτά επίπεδα …
Οι μόνες στάσεις είναι για φωτογραφίες …
Η Βέρα σε τέτοιες διαδρομές είναι απόλαυση, έχει αρκετή δύναμη (ίσως παραπάνω από αρκετή) για να γίνει απολαυστική χωρίς να προβληματίζει ενώ το κράτημα της είναι υποδειγματικό τουλάχιστον για τους δικούς μου ρυθμούς …
Φτάνω στην Ιτέα και ξεχνώ να ανεφοδιαστώ σε καύσιμα, το gps με κατευθήνει προς την Αγία Ευθυμία, δεν έχω ξαναπεράσει από αυτόν τον δρόμο και από εκεί προς την Βουνιχώρα και πάνω από τα Πεντεόρια …
Συνεχίζω και πριν το Μαλανδρίνο στρίβω αριστερά προς Αμυγδαλιά, Στίλια και Περιθιώτισα, ο δρόμος κλασικός ελληνικός επαρχιακός, θέλει την προσοχή του.
Στο βάθος φαίνεται το Λιδορίκη και η λίμνη του Μόρνου …
Τα τοπία, τα χρώματα, οι μυρωδιές ανεπανάληπτες …
Τα χωριά έρημα, πού και πού βλέπεις κάποια καμινάδα να καπνίζει και μυρίζεις το καμένο ξύλο που σε συνδυασμό με την υγρασία του αέρα σε ταξιδεύει σε γυρνάει πίσω στον χρόνο σε άλλες εποχές …
Η θέα των έρημων χωριών είναι καταθλιπτική, πριν όχι και τόσα πολλά χρόνια θα άκουγες και θα έβλεπες παιδιά να παίζουν στον δρόμο, τα σχολεία θα ήταν γεμάτα όπως και οι πλατείες και τα μαγαζιά …
Δεν υπάρχει ψυχή στον δρόμο εκτός από εμένα, αυτό δεν με χαλάει μπορώ να πώ ότι μου αρέσει !!!
Συνεχίζω και περνώ τα χωριά Παλαιοξάρι, Τειχίο, Ρέρεσι και κάπου στο χωριό Λιμνίτσα κάνω μια στάση για φαγητό και καφέ, χορταίνω την πείνα μου με ένα από τα σάντουιτς που κουβαλώ και για επιδόρπιο καφέ και μπισκότα …
Το γεγονός ότι δεν έβαλα καύσιμα στην Ιτέα έχει αρχίσει και με κυνηγάει, κατά βάθος ξέρω ότι δεν θα έχω θέμα μέχρι να φτάσω στο Καρπενήσι, αλλά το μυαλό παίζει παιχνίδια, θα με φτάσει δεν θα με φτάσει !!!
Συνεχίζω και πλέον τα βλέμματα στον δείκτη βενζίνης είναι αρκετά συχνά …
Ο καιρός έχει αρχίσει να κλείνει και η θερμοκρασία να πέφτει όσο χώνομαι στα βουνά της ορεινής Ναυπακτίας …
Η θερμοκρασία κυμαίνεται σε χαμηλά μονοψήφια, από 3 έως 5 βαθμούς, κλασικά δεν έχω ντυθεί κατάλληλα και το κρύο με διαπερνάει και με κρατάει φρέσκο …
Περνάω την Τερψιθέα και την Έλατου και στην Άνω Χώρα στρίβω δεξιά προς Κάτω Χώρα και από εκεί προς τα Κρυονέρια, Περδικόβρυση, Κλέπα, Αράχωβα, Δομνίστα, Κρίκελλο …
Τα πάντα τα έχει καλύψει μια παγωμένη ομίχλη που δίνει μια απόκοσμη όψη στο τοπίο …
Η ομίχλη καταπίνει τα πάντα αλλά τουλάχιστον η ορατότητα είναι αρκετή ώστε να μην δημιουργεί προβλήματα στην οδήγηση …
Το βλέμμα κολλημένο στον δείκτη της βενζίνης που έχει πέσει στο ναδίρ …
Στάσεις για φωτογραφίες μόνο και για να χαζέψω το τοπίο, ότι μπορώ να δώ δηλαδή …
Συνεχίζω ελαφρώς κατεψυγμένος και φτάνω Καρπενήσι …
Στάση για ανεφοδιασμό με το λαμπάκι της ρεζέρβας αναμμένο εδώ και αρκετή ώρα …
Οκ δεν υπήρχε περίπτωση να μην με φτάσει η βενζίνη αλλά μόλις είδα το λαμπάκι να ανάβει οι παλμοί ανέβηκαν και το μυαλό δεν σκέφτονταν καθαρά …
Τελικά είχα άλλα 3 με 4 λίτρα ακόμα μέσα στο ρεζερβουάρ …
Τζάμπα άγχος, πρέπει να την μάθω καλύτερα την Βέρα …
Στο Καρπενήσι έφτασα στις 16:30, ανταλλάζω μερικά μηνύματα με τον φίλο Δημήτρη για το που θα βρεθούμε και τελικά δίνουμε ραντεβού στην Άρτα.
Ξεκινάω για την Άρτα, περνάω το χωριό Καλεσμένο και μετά την γέφυρα του Μέγδοβα και κατευθύνομαι προς την Νέα Βίνιανη …
Μέχρι την γέφυρα του Μέγδοβα ο δρόμος ήταν όλο στροφές ανέβα, κατέβα, στρίψε, φρέναρε, ξαναστρίψε και πάλι από την αρχή …
Η άσφαλτος τυπικός ελληνικός επαρχιακός αλλά χωρίς ιδιαίτερες παγίδες …
Λίγο πριν την Νέα Βίνιανη σταματάω σε ένα κιόσκι για να φάω κάτι και να πιώ ένα ζεστό καφέ …
Τρώω το δεύτερο σάντουιτς που κουβάλαγα μαζί μου φτιάχνω και ένα καφεδάκι και χαζεύω το τελευταίο φώς του ήλιου να χάνεται πίσω από τα βουνά …
Αφήνω πίσω μου την “εθνική οδό” Καρπενησίου – Αγρινίου και παίρνω την επαρχιακή οδό Βίνιανης – Χαλκιόπουλου.
Το σκοτάδι πέφτει και μαζί του φέρνει και ένα ψιλόβροχο, αναγκαστική στάση για να φορέσω αδιάβροχα για να φτάσω στεγνός και για να ζεσταθώ λίγο …
Το ψιλόβροχο ρίχνει τους ρυθμούς και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι σταγόνες να μην φεύγουν από την ζελατίνα …
Κάθε τρεις και λίγο θέλει να την καθαρίζω γιατί τα φώτα από τα αντίθετα διερχόμενα αυτοκίνητα με στραβώνουν και με αποπροσανατολίζουν …
Όλη την μέρα τα αυτοκίνητα που συνάντησα ήταν ελάχιστα και τώρα που σκοτείνιασε τα συναντώ το ένα πίσω από το άλλο …
Περνάω τα χωριά Κερασοχώρι και Κρέντης, περνάω και τον ποταμό Αγραφιώτη και συνεχίζω Λογγίτσι, γέφυρα Τατάρνας , Αγραπιδόκαμπος, Νέο Χαλικιόπουλο όπου παίρνω τον επαρχιακό Χαλκίοπουλου – Πατιόπουλου …
Η μέση ωριαία είναι πολύ χαμηλή τώρα με το ψιλόβροχο, αλλά η Βέρα δεν χαμπαριάζει δεν με προβληματίζει καθόλου ευτυχώς η κίνηση είναι ελάχιστη και μπορώ να έχω ανάμενα και τα προβολάκια …
Θύαμος, Πατιόπουλο, Παλαιόκαστρο, Κομπότι και στο βάθος να φαίνονται τα φώτα της Άρτας …
Η διαδρομή είναι ιδιαίτερα σφικτή, οι ευθείες είτε πολύ μικρές είτε ανύπαρκτες …
Το φως του φεγγαριού δεν φτάνει σε αυτά τα μέρη, αυτή ήταν η δεύτερη φορά που πέρναγα από αυτόν τον δρόμο νύχτα και παίζει να είναι ο πιο σκοτεινός δρόμος που έχω περάσει ποτέ …
Επιστρατεύεται εκτός από τα προβολάκια και η μεγάλη σκάλα του προβολέα σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βλέπω τις στροφές να έρχονται …
Ακολουθώ ένα φορτηγάκι από σχετική απόσταση και έτσι βλέπω ποτέ έρχονται οι στροφές και δεν κινδυνεύω και τόσο από τους απέναντι …
Το ψιλόβροχο συνεχίζει ασταμάτητα, τουλάχιστον δεν έχει δυναμώσει …
Τα τελευταία χιλιόμετρα με κούρασαν αρκετά, φτάνοντας στην Άρτα ήμουν κουρέλι …
Δεν έχω ξαναπάει στην Άρτα, έχει αρκετή κίνηση, φτάνω στο ιστορικό γεφύρι το οποίο ήταν πολύ όμορφο φωταγωγημένο, πιάνω μια άκρη και παίρνω τηλέφωνο τον Δημήτρη …
Με περίμενε πριν το γεφύρι, αναστροφή και μέσα στην νύχτα τον ξαναπερνάω και σταματάω πιο κάτω …
Τελικά έρχεται αυτός να με βρεί και καταλήγουμε σε ένα παρακμιακό καφέ, καφενείο, ουζερί, μπαρ και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε …
Δεν έχει καμία σημασία έτσι και αλλιώς, απλώς προσθέτει στην ατμόσφαιρα …
Παραγγέλνουμε τα καφεδάκια μας και κάτσαμε πάνω από ένα δίωρο συζητώντας, είχαμε πολλά να πούμε …
Όταν έχεις καλή παρέα ο χρόνος περνάει χωρίς να το καταλαβαίνεις και εγώ έχω και μια επιστροφή …
Κοντεύει δέκα το βράδυ και πρέπει να αναχωρήσω, χαιρετώ τον φίλο μου ο οποίος με φιλέψε με σοκολάτες για τον δρόμο και τσίπουρο για τον σπίτι…
Η επιστροφή έγινε από την Εθνική οδό με ταχύτητες λίγο πάνω από τα όρια και κατά τις 1 είχα φτάσει σπίτι …
Ήταν μια γεμάτη ημέρα, με αρκετά χιλιόμετρα, όμορφα χιλιόμετρα και με ακόμα καλύτερη παρέα στην Άρτα …
Η Βέρα δεν με προβλημάτισε πουθενά και ούτε με κούρασε ιδιαίτερα, είμαστε ακόμα στα μέλια και κατά καιρούς έχουμε ερωτικά καβγαδάκια, αλλά στο τέλος τα βρίσκουμε και συνεχίζουμε τον έρωτα μας !!!
Το TomTom παίζει να είναι από τις καλύτερες αγορές που έχω κάνει, δεν έχασε ποτέ σήμα, δεν με μπέρδεψε ποτέ, δεν χάθηκα (αυτό δεν ξέρω κατα πόσο είναι καλό) για πρώτη φορά δεν με ένοιαζαν οι καιρικές συνθήκες όσον αφορά την πλοήγηση, η λειτουργιά του είναι απλή, οι οδηγίες στις διασταυρώσεις κατατοπιστικές χωρίς να σε μπερδεύει …
Μέχρι στιγμής είμαι ευχαριστημένος με την αγορά του!!!
Όπως και οι περισσότερες βόλτες έτσι και αυτή αποφασίστηκε το προηγούμενο βράδυ.
Ξημερώνει το πρωί και χωρίς καμία βιασύνη βγάζω τα σκυλιά βόλτα, επιστρέφω βρίσκω τον καφέ μου να με περιμένει και χαλαρώνω διαβάζοντας τα πρωινά νέα …
Δεν είχα και πολλές ετοιμασίες να κάνω, έβαλα σε ένα σακίδιο 2 θερμός το ένα με ζεστό νερό, κάποια κουλουράκια, μερικά φρούτα, καφέ και ξεκίνησα …
Ήθελα να δοκιμάσω μια νέα εφαρμογή για πλοήγηση στο κινητό από την TomTom την Go Ride
Στόχος ήταν να επισκεφτώ το Αγιονόρι και από εκεί και μετά βλέπουμε …
Επιλέγω αποφυγή διοδίων και εθνικών οδών, επίσης επιλέγω να μου σχεδιάσει την πιο στριφτερή διαδρομή και αυτή που ανεβάζει στο υψηλότερο υψόμετρο και ξεκινάω …
Με το που περνάω τον Σκαραμαγκά με βάζει (λόγω της αποφυγής εθνικών οδών) μέσα από τον Ασπρόπυργο, μέσα από κάτι ξεχασμένους δρόμους και από εκεί συνεχίζουμε προς την Μαγούλα και μετά στην Μάνδρα …
Εννοείται ότι δεν είχα ξαναπεράσει από αυτά τα μέρη, για μένα όλη αυτή η περιοχή ήταν μια μεγάλη μαύρη τρύπα, δίπλα στην Αθήνα αλλά παρόλα αυτά δεν είχα περάσει ποτέ …
Η διαδρομή μέσα από τον Ασπρόπυργο αλλά και την Μαγούλα δεν ήταν και η καλύτερη, κάποια στιγμή με έβγαλε και έξω από μια εταιρία με τσιμέντα, όλος ο δρόμος ήταν γεμάτος υγρό τσιμέντο από το πλύσιμο που έκαναν στις μπετονιέρες και απλά τα έριχναν στον δρόμο …
Το Himalayan από μαύρο έγινε γκρι !!!
Τόσο η Μαγούλα όσο και η Μάνδρα έδωσαν μια νότα επαρχίας και αυτό δίπλα στην Αθήνα…
Ο πλοηγός με πέρναγε από το κέντρο κάθε πόλης …
Μετά την Μάνδρα και ενώ περίμενα ότι θα με έβγαζε στον παραλιακό δρόμο, ο πλοηγός με έστειλε από ένα καταπληκτικό δρόμο που περνάει πάνω από τα βουνά και βγάζει λίγο πάνω από το Μεγάλο Πεύκο στο Κανδήλι.
Είχα να περάσω από το Κανδήλι από φαντάρος …
Οι αναμνήσεις του να πηγαίνω από το Πεύκο στο Κανδήλι τρέχοντας με το όπλο στην ανάταση και στην πρόταση έπαιζαν μπροστά στα μάτια μου …
Ο χρόνος ωραιοποιεί τις αναμνήσεις μας και κατά κάποιο τρόπο σβήνει ότι μας πονά, ενοχλεί, πειράζει.
Τις τυλίγει σε μια ομίχλη για να μας προστατεύσει !!!
Από εκεί κατευθυνθήκαμε προς τα Μέγαρα μέσα από αγροτικούς δρόμους και μόλις έφτασα πέρασα σχεδόν από όλα τα στενά της πόλης …
Τέτοιο ζιγκ ζαγκ είχα χρόνια να κάνω, στρίψε εδώ, στρίψε εκεί ζαλίστηκα …
Πρέπει να έμαθα όλα τα στενά των Μεγάρων γύρω από το κέντρο του.
Βγαίνω στην παλιά εθνική οδό και μετά τους Αγίους Θεόδωρους κάνω στάση για ανεφοδιασμό σε καύσιμα και με την ευκαιρία το ξέπλυνα με ένα λάστιχο, ότι μπόρεσα τελικά …
Συνεχίζω και μέ πάει προς το χώρο Κρύα Βρύση μετά τον Ισθμό και από εκεί μέσα από δρομάκια, χωράφια (που κάποτε μπορεί να ήταν δρόμος), χωματόδρομους βγαίνω πάνω από το στρατόπεδο στις Κεχριές …
Ακολουθώ τον παραλιακό δρόμο μέχρι τα Λουτρά της Ωραίας Ελένης και από εκεί κατευθύνομαι προς το Αγιονόρι μέσα από τα χωριά Γαλατάκι, Αθίκια, Κλένια …
Φτάνω στο Αγιονόρι και ανηφορίζω μέχρι το κάστρο όπου παρκάρω την μηχανή στην είσοδο και συνεχίζω με τα πόδια …
Αφού κάνω την βόλτα μου στο κάστρο επιστρέφω στην μηχανή και σχεδιάζω το επόμενα βήματα …
Θα πάω από το Λυγουριό και από εκεί προς Κρανίδι μάλλον …
Η διαδρομή από το Αγιονόρι προς το Λυγουριό είναι καταπληκτική αρκεί να σου αρέσει να χάνεσαι σε ξεχασμένους και έρημους δρόμους …
Τέτοιες διαδρομές είναι ψωμοτύρι για το Himalayan …
Η δύναμη του παραπάνω από αρκετή και μπορείς να διασκεδάσεις και να παίξεις άφοβα …
Ο ήχος από το μονοκύλινδρο μοτεράκι που χτυπάει τις πιστονιές του ράθυμα και η καυτή του ανάσα που βγαίνει από την εξάτμιση σε βοηθούν να ξεχαστείς και να βυθιστείς σε μια οδηγική νιρβάνα …
Η μία στροφή διαδέχεται την άλλη και εσύ χαλαρά και χωρίς άγχος απολαμβάνεις την διαδρομή …
Δεν έχει νόημα να το κυνηγήσεις παραπάνω απλά θες ένα καλό ρυθμό και το τέμπο σου το δίνει το ίδιο το μηχανάκι …
Προσπερνάμε τα χωρία Λίμνες, Αγγελόκαστρο, Δήμαινα χωρίς να σταματήσουμε και φτάνουμε στην διασταύρωση για το Λυγουριό …
Ένα σύντομο τηλέφωνο στον φίλο Κώστα και μερικά λεπτά αργότερα πίνουμε καφεδάκι στην βεράντα του …
Έχουμε κάμποσο καιρό να βρεθούμε και είχαμε πολλά να πούμε …
Στην συνέχεια το Himalayan δέχτηκε την περιποίηση του Κώστα που το έπλυνε για να φύγουν τα τσιμέντα και όχι μόνο λάδωσε την αλυσίδα του αλλά μου έδωσε και ένα μπουκαλάκι από το μαγικό ζωμό να έχω μαζί μου …
Η ώρα πέρναγε και εγώ έπρεπε να συνεχίσω …
Η εσωτερική ανάγκη για φευγιό δεν είχε καταλαγιάσει ακόμα …
Ξεκινάω με προορισμό προς το Κρανίδι, ωραίος δρόμος, απολαυστικός, στριφτερός και παράδοξως έρημος σχετικά …
Στην θέα ενός χωματόδρομου στρίβω και αρχίζω να τον ακολουθώ για λίγο …
Κάνω μια στάση και τρώω μερικά μανταρίνια που με είχε φιλέψει ο Κώστας φεύγοντας …
Καβαλώ και πάλι το ατίθασο άτι μου και βγαίνουμε και πάλι στον κεντρικό δρόμο …
Στρίβω στην διασταύρωση για το Λουκαίτι και το Ηλιόκαστρο και πολύ σύντομα τα προσπερνάω
Κάποιες στάσεις για φωτογραφίες και να χαζέψω την περίεργη κατασκευή …
Συνεχίζω, με το Himalayan να καταπίνει τα χλμ και οι μόνες στάσεις να είναι μόνο για
φωτογραφίες …
Δεν αργούμε να φτάσουμε στην θάλασσα, ο δρόμος καταλήγει στην χωριό Θερμησία που είναι απέναντι από την Ύδρα …
Ο παραλιακός δρόμος είναι απολαυστικός και με τον ήλιο να βαίνει προς την δύση του δίνει ωραία χρώματα …
Κάποιες στάσεις για φωτογραφίες και συνεχίζουμε προς τον Γαλατά …
Η διαδρομή είναι άκρως απολαυστική με την μία στροφή να διαδέχεται την άλλη και με αρκετά καλή άσφαλτο …
Με είχε συνεπάρει η οδήγηση και δεν κατάλαβα ότι είχα ανεβάσει ρυθμό μέχρι που η μπότα μου έξυσε την άσφαλτο …
Ο δρόμος ήταν σχετικά έρημος, πέρασα και το Λεμονοδάσος και έφτασα στο Γαλατά όπου σταμάτησα να πιώ ένα καφέ να φάω κάτι από αυτά που κουβάλαγα μαζί μου και να βγάλω και μερικές φωτογραφίες …
Έχω πάρει τον δρόμο της επιστροφής, κάνω μια στάση για ανεφοδιασμό του Himalayan πριν φύγουμε από το Γαλατά …
Ο ήλιος έχει δύσει και το σκοτάδι έχει απλώσει το πέπλο του πάνω μας …
Σε πιο χαλαρούς ρυθμούς συνεχίζουμε …
Κάποια στιγμή πρέπει να βάλω προβολάκια στο Himalayan όσο καλός και αν είναι ο προβολέας του υπάρχουν στιγμές που δεν επαρκεί …
Περνάμε την Παλαιά Επίδαυρο και αρχίζουμε ένα παιχνίδι με ένα Mustang, μία με περνάει μία τον περνάω, που και πού διακόπτει το παιχνίδι μας κάποιος πιο γρήγορος που μας περνάει και τους δύο …
Με αυτά και με αυτά φτάνω και προσπερνάω τα Λουτρά της Ωραίας Ελένης και συνεχίζω από παλιά εθνική μέχρι την Αθήνα …
Φτάνω σπίτι και δεν νιώθω κουρασμένος …
Λές και είχα πάει βόλτα για καφέ …
Εδώ που τα λέμε δύο καφέδες τους ήπια …
Επιστροφή στις οικογενειακές υποχρεώσεις και στην οικογενειακή θαλπωρή μέχρι την επόμενη βόλτα …
9-10η ημέρα ταξιδιού, η επιστροφή στα πάτρια εδάφη
Πρωινό ξύπνημα χωρίς δυσκολία παρά την ένταση της προηγούμενης βραδιάς τόσο λόγω του τι συνέβη όσο και από την χορωδία του Αντώνη κατά την διάρκεια της νύχτας …
Αλλά είχα αρχίσει να συνηθίζω και δεν με ενοχλούσε πια…
Ντύνομαι στα γρήγορα και κατεβαίνω για πρωινό μαζί με τον Αντώνη και σιγά σιγά ακολούθησαν και τα υπόλοιπα παιδιά …
Το πρωινό ήταν αρκετά πλούσιο τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποικιλία …
Αφού φάγαμε, μαζέψαμε τα πράγματα μας και τα φορτώσαμε στις μηχανές μας…
Μέχρι να ετοιμαστούν όλοι χαζεύουμε την περιοχή από τα μπαλκόνια του σπιτιού ένας υπέροχος ήλιος έχει αρχίσει να ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό …
Χαιρετάμε τον φίλτατο πλέον Ιταλό και αναχωρούμε η διαδρομή είναι ωραία και αν εξαιρέσεις μια στάση για ανεφοδιασμό των μηχανών δεν σταματήσαμε πουθενά μέχρι να φτάσουμε στην Ανκόνα …
Το επιστροφή ξεκινάει με χωματόδρομο για ζέσταμα …
Φτάνοντας στο λιμάνι πάμε κατευθείαν για να κάνουμε επικύρωση των εισιτηρίων, εκεί συναντάμε και άλλα 2 παιδιά που επέστρεφαν Ελλάδα, είχαν πάει και αυτοί στην ίδια διοργάνωση …
Ένα σύντομο καφεδάκι στο ίδιο καφέ στην άκρη του λιμανιού που είχα συναντήσει τα παιδιά και μετά πάμε να επιβιβαστούμε στο καράβι που έχει έρθει στην ώρα του …
Τα παιδιά έχουν κλείσει καμπίνα εγώ θα την βγάλω στο σαλόνι …
Στο καράβι συναντηθήκαμε πάλι με την οικογένεια που τα παιδιά είχαν έρθει μαζί …
Οι ώρες περνανε κλασικά βαρετά στο καράβι, με κουβεντούλα, καφέδες, φαγητό και πάλι από την αρχή …
Οι ώρες περνούσαν και σύντομα μαζί με το σκοτάδι άρχισε και ο αγώνας της εθνικής μπάσκετ απέναντι στην Γερμανία …
Ακούγοντας τα σχόλια κατά την διάρκεια του αγώνα είναι εύκολο να καταλάβει κανείς πώς αυτή η χώρα έφτασε εδώ που έφτασε και έχει πολύ δρόμο ακόμα δυστυχώς !!!
Μετά τον αγώνα σιγά σιγά όλοι άρχισαν να αποχωρούν για τις καμπίνες τους, στο σαλόνι έχουμε μείνει ελάχιστοι …
Κλασικά θα υπάρξει ο αξιωματικός υπηρεσίας που σιχτιρίζει για την δουλειά που κάνει και τον ακούω να δίνει εντολές σε έντονο τόνο στην κοπελιά που είναι στο μπαρ να μας πει να μην βάζουμε τα πόδια μας σε άλλη καρέκλα η να μήν ξαπλώνουμε στους καναπέδες …
Και έρχεται η κοπελιά και άλλους τους ξυπνάει άλλοι είμαστε ακόμα ξύπνιοι και μας παρακαλεί να συμμορφωθούμε με τις οδηγίες του αξιωματικού υπό το άγρυπνο βλέμμα του …
Μισάνθρωποι που οι εξουσία τους έκανε χειρότερους …
Το σαλόνι αδειάζει ακόμα πιο πολύ μετά τις οδηγίες του αξιωματικού …
Προσπαθώ να με πάρει ο ύπνος καθιστός σε μια καρέκλα και τελικά τα καταφέρνω …
Δεν πρέπει να πέρασε πολύ ώρα και νιώθω ένα χέρι στον ώμο μου να με σκουντάει ελαφρά !!!
Ανοίγω τα μάτια μου και είναι η ίδια κοπέλα από το μπαρ που μου λέει ότι πήγε για ύπνο ο αξιωματικός και να περάσω στους πίσω καναπέδες από το εστιατόριο να κοιμηθώ …
Την ευχαριστώ και κάνω ότι μου λέει …
Για άλλη μια φορά η τύχη μου χαμογέλασε !!!
Υπάρχουν άνθρωποι ακόμα σκέφτομαι καθώς τεντώνω το κορμί μου στον καναπέ …
Ξυπνάω το πρωί αχάραγα …
Επιστρέφω στο σαλόνι που βρίσκω τον Μιχάλη να έχει αράξει και σιγά σιγά έρχονται και τα υπόλοιπα παιδιά …
Στο μεσοδιάστημα με έψαχνε και ο Αντώνης μήπως θέλω να πάω να ξαπλώσω στο κρεβάτι του αλλά που να με βρεί εκεί που είχαν κρύψει ….
Ξημερώνει φτάνουμε στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας, ο Αντώνης θα κατέβει στην Πάτρα μίας και πρέπει να εργαστεί απομακρυσμένα …
Οι άλλοι τέσσερις της παρέας κατεβαίνουμε στην Ηγουμενίτσα και αρχίζουμε την επιστροφή προς Αθήνα …
Μια στάση στα ΣΕΑ της Άρτας για ανεφοδιασμό και συνεχίζουμε λίγο πριν το Αντίριο επιταχύνω και αφήνω πίσω μου τους υπόλοιπους …
Θα πήγαινα από την Πάτρα να πάρω ένα σετ πίσω τακάκια να τα επιστρέψω στον Γιώργο.
Τους συνάντησα πάλι στα ΣΕΑ του Κιάτου, περνώντας βλέπω την μηχανή του Φώτη και του Γιώργου δεν πρόλαβα να μπω στα ΣΕΑ και λίγο πιο κάτω συναντώ τον Μιχάλη που περίμενε τον Γιώργο …
Σε σύντομο χρονικό διάστημα ο Γιώργος έρχεται και μας βρίσκει, του δίνω τα τακάκια και συνεχίζουμε προς Αθήνα …
Τα παιδιά είχαν ακόμα ένα καράβι να πάρουν για να πάνε στην Κρήτη …
Άλλο ένα ταξίδι είχε τελειώσει με τα καλά του και τα κακά του, συνταξίδεψα με υπέροχους ανθρώπους …
Αν εξαιρέσουμε τα πίσω τακάκια της δικής μου μηχανής και μια καμένη λάμπα στο μηχανάκι του Μιχάλη δεν αντιμετωπίσαμε κάποιο άλλο πρόβλημα …
Και μίας και ανέφερα τον Μιχάλη, ότι και να πώ για αυτόν τον νέο 77 ετών είναι λίγο!!!!
Μόνο και μόνο για την γνωριμία μαζί του άξιζε το ταξίδι !!!
Ακούραστος, δεν παραπονέθηκε ποτέ, μας έκανε να γελάμε, μας πείραζε και δεχόταν τα πειράγματα μας …
Βίος και πολιτεία η ζωή του …
Οι ιστορίες του απίστευτες, μας κρατούσαν συντροφιά τα βράδια …
Μακάρι να φτάσω και εγώ σε αυτή την ηλικία και να μπορώ ακόμα να ταξιδεύω …
Έχει την ηλικία του πατέρα μου και ένιωθα σαν να ταξίδευα μαζί του …
Τελικά για κάποιους ανθρώπους η ηλικία είναι απλά ένα νούμερο που απλά προσθέτει εμπειρία στους ώμους τους!!!
Το δε μηχανάκι του ένα honda rebel 500 ήταν και αυτό άλλη μία έκπληξη του ταξιδιού σε συνδυασμό με τον αναβάτη του ήταν ένα αχτύπητο δίδυμο!!!
Θα μπορούσα αν γράφω χωρίς σταματημό για τον Μιχαλίο αλλά δεν θα είναι δίκαιο για τους υπόλοιπους συνταξιδευτές μου !!!
Ο Φώτης, μια δεκαετία μικρότερος απο τον Μιχαλίο, ζει και αναπνέει Moto Guzzi, θα μπορούσε να ζεί στον Μαντέλο για πάντα !!!
Επίσης το γεγονός ότι έκανε το ταξίδι με ένα πρώτης γενιάς v7, αυτό με τα 40 κάτι άλογα λέει πολλά !!!
Ο Αντώνης, εκεί να μας ξελασπώνει και πάντα πρόθυμος να αναλάβει τις ειδικές αποστολές!!!
Πρέπει να του έχει μείνει κατάλοιπο από τον στρατό …
Ο Στέλιος, ένα νέο παιδί πάντα με ένα χαμόγελο, ο πιο πρόσχαρος της παρέας και πάντα πρόθυμος για αναλάβει την κοινωνική εκπροσώπηση της ομάδας !!!
Απίστευτο το ότι έβγαλε όλο το ταξίδι με ένα Griso και τζετ κράνος …
Ο Γιώργος, απότομος και απόμακρος στην αρχή, αλλά όσο τον γνώριζες έβλεπες ότι κατά βάθος έχει καρδιά μικρού παιδιού !!!
Κύριοι χαίρομαι που ταξίδεψα μαζί σας και ελπίζω να το επαναλάβουμε στο μέλλον …
Μέχρι τότε να είστε όλοι γεροί και ευτυχισμένοι και να γράφετε όμορφα χλμ με τις ρόδες σας και όχι μόνο …
Τα ταξίδια μου / My travels 