Η Πρόταση και η προετοιμασία
Ένα ταξίδι Ιταλία;
Η πρόταση από τον φίλο Αντώνη να πάω μαζί τους για τα 100 χρόνια της Moto Guzzι με έβαλε σε σκέψεις.
Μέχρι εκείνη την στιγμή πάλευα να βρω ένα κενό από την δουλειά και τις οικογενειακές υποχρεώσεις για να κάνω το πρώτο ταξίδι με την κόρη στο εξωτερικό αλλά όπως πάντα όταν σχεδιάζω κάτι ο Θεός γελάει.
Δεν μπορέσαμε να τα καταφέρουμε και το αναβάλαμε για τα Χριστούγεννα …
Tο σκεφτόμουν για κάνα δυό μέρες το γύρναγα από εδώ το γύρναγα από εκεί με βασάνιζε …
Από την μία ήθελα να πάω από την άλλη δεν ήθελα να πάω και μόνος.
Μερικές φορές όμως πρέπει να δέχεσαι τα πράγματα όπως έρχονται και να μην το πολυσκέφτεσαι!
Μιλάω με τον Αντώνη σχεδόν μια εβδομάδα πριν την αναχώρηση τους και τον ενημερώνω ότι θα ακολουθήσω!
30 Αυγούστου κλείνω τα εισιτήρια για αναχώρηση Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου για Μπάρι, και επιστροφή Τρίτη 13 από Ανκόνα, αποφάσισα να φύγω 2 μέρες νωρίτερα για να τριγυρίσω και λίγο μόνος μιας και οι συνήθειες δεν κόβονται.
Είμαι με την εντύπωση ότι θα φτάσω Τρίτη πρωί στο Μπάρι και θα πάω να συναντήσω τα υπόλοιπα παιδιά την Πέμπτη το πρωί στην Ανκόνα …
Το πρόγραμμα της εκδρομής έχει βγει και εγώ απλά θα ακολουθήσω τα παιδιά, εκτός από τις μέρες που θα είμαι μόνος μου…
Και κάπου εδώ αρχίζουν τα πράγματα να ανατρέπονται …
Οι υπόλοιποι τελικά θα είναι στην Ανκόνα Τετάρτη και όχι Πέμπτη έγινε μπέρδεμα με τις μέρες …
Αυτό μου δίνει μια μέρα να ανέβω από Μπάρι προς Ανκόνα και όχι δύο όπως υπολόγιζα …
Μικρό το κακό.
Μερικές μέρες πριν την αναχώρηση μας ανακοινώνει ο Γρηγόρης από την Κύπρο ότι δεν θα μπορέσει να ακολουθήσει λόγω προβλήματος στο V7 του, που δεν προλαβαίνει να αποκατασταθεί!!!
Να πώ την αλήθεια με βόλεψε η αποχώρηση του Γρηγόρη γιατί πήρα την θέση του στα ξενοδοχεία μιας και δεν είχα κάνει κάποια κράτηση μέχρι τότε …
Τα προγνωστικά του καιρού δίνουν βροχές για όλες τις μέρες που θα είμαστε εκεί, συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια, τι είναι λίγη βροχούλα;
Το αλατοπίπερο σε ένα ταξίδι …
Οι μέρες περνάνε το μηχανάκι είναι θεωρητικά έτοιμο και περιμένει την μόνη προσθήκη που είναι μια καινούρια ζελατίνα της ermax αλλά τελικά αν εξαιρέσεις το αισθητικό που μου αρέσει πιο πολύ δεν έκανε και πολλά πράγματα.
Αν ήμουν 10 πόντους πιο κοντός ίσως να ήταν αλλιώς τα πράγματα …
Μια μέρα πριν την αναχώρηση μου συναντιέμαι με τον Φώτη έτερο συνταξιδιώτη με Moto Guzzi V7 λευκό, για να μου παραδώσει τα μπλουζάκια που είχαν φτιαξει για το ταξίδι.
Κλασικά δεν έχω ετοιμάσει τίποτα μέχρι στιγμής. Το βράδυ δεν με παίρνει ο ύπνος, στριφογυρίζω στο κρεβάτι, προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη αλλά μάταια, όλα είναι μπερδεμένα στο μυαλό μου …
Ξημερώνει Δευτέρα, έχω ένα τρέξιμο που το άφησα για τελευταία στιγμή, να βρω σαμπρέλες να πάρω μαζί μου και κάνα κιλό λάδι και με την ευκαιρία περνάω και από την αντιπροσωπεία να δούμε αν έχει βγει και καμιά ενημέρωση για το δικό μου γιατί από ότι είχα μάθει για τα euro 5 είχε βγει και έλυνε όλα τα προβλήματα που έχει το μηχανάκι με την τροφοδοσία …
Δεν είχε βγει ακόμα για το δικό μου μικρό το κακό μιας και οι χάρτες του Beetle δουλεύουν μια χαρά …
Όσο και αν έψαξα (σε δυο μαγαζιά πήγα μόνο) δεν βρήκα σαμπρέλα για τον εμπρός τροχό …
Κάποια στιγμή θα πρέπει να κάνω τους τροχούς tubeless!!!
Επιστρέφω σπίτι και έχω 2-3 ώρες να φάω να μαζέψω τα πράγματα που θέλω να πάρω μαζί μου και να ετοιμαστώ για να φύγω …
Είμαι λίγο αγχωμένος και δεν μπορώ να το διαχειριστώ …
Ευτυχώς που υπάρχει ο κατάλληλος άνθρωπος δίπλα μου για να με ηρεμήσει και να μαζέψει τα πράγματα και να τα τακτοποιήσει στις βαλίτσες και γενικά να με ετοιμάσει για το ταξίδι μου …
Τι θα έκανα χωρίς αυτήν !!!!
Με συμπληρώνει, με ηρεμεί, με καταλαβαίνει, με αγαπά με όλες τις παραξενιές μου …
Πρέπει να είμαι στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας στις 23:00 σύμφωνα με την πλοιοκτήτρια εταιρία είχα σκοπό να φύγω στις 17:00 αλλά τελικά πάτησα μίζα 17:50.
Ο μεγάλος μου γιός με βοηθάει να κατεβάσουμε κάτω στην μηχανή τις βαλίτσες, κάθεται στα σκαλιά και περιμένει να φύγω …
Τον χαιρετάω και το ταξίδι ξεκινά …
Φεύγω με την σκέψη ότι του χρόνου θα συνταξιδεύουμε μαζί.
Η Αρχή του ταξιδιού
Η κίνηση μέχρι να βγω από την Αθήνα ήταν υποφερτή.
Μετά τα διόδια της Ελευσίνας ανέβασα ρυθμό και δεν σταμάτησα πουθενά εκτός από τα διόδια και στο Αίγιο για ανεφοδιασμό σε καύσιμα.
Τα χλμ κυλάνε γρήγορα κάτω από τις ρόδες της Βέρας, περνάω την Γέφυρα του Ρίου και μετά τα τούνελ ο αέρας αρχίζει να δυναμώνει, τρώω κάνα δυό καλές σφαλιάρες από τον αέρα, αλλά όλα καλά.
Λίγο μετά την Άρτα σταματάω και πάλι για ανεφοδιασμό και συνεχίζω μετά μια σύντομη επικοινωνία με το σπίτι.
Στήν Βέρα δεν αρέσουν οι εθνικές οδοί, ιδιαίτερα αν ο ρυθμός είναι γρήγορος και το κάνει αισθητό με την κατανάλωση της. Ένα ελάφρωμα του μπροστινού και ένα κούνημα στο κλείσιμο του γκαζιού μετά τα 150 με βάζει σε σκέψεις γιατί δεν έσφιξα την προφόρτιση πριν ξεκινήσω …
Φτάνω Ιωάννινα και παίρνω τον δρόμο για Ηγουμενίτσα, ο δρόμος μου είναι άγνωστος δεν τον έχω ξανά ταξιδέψει, είναι νύχτα και δεν μπορώ να δώ πολλά ..
Φτάνοντας στο λιμάνι ψάχνω να δώ που θα κάνω check-in, μιας και δεν το είχα ξανακάνει.
Σταματάω και ρωτάω σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο και μια ευγενική κυρία με κατατοπίζει για το που θα πρέπει να πάω.
Τελειώνω με το check-in και πάω στην προβλήτα που μου είπαν όπου υπάρχει μια τεράστια ουρά απο αυτοκίνητα, τα προσπερνάω και σταμάτω μπροστά με τις υπόλοιπες μηχανές.
Οι μηχανές είναι ελάχιστες συγκριτικά, αράζω και περιμένω με τους υπόλοιπους να έρθει το καράβι.
Το ταξίδι έχει ξεκινήσει ….
Το καράβι δένει στην προβλήτα και οι μηχανές πρώτες μπαίνουν μέσα …
Ανεβαίνω στο σαλόνι, το καράβι είναι γεμάτο με δυσκολία βρίσκω μια θέση να κάτσω στο σαλόνι!
Ξεκινάμε έχουν αρχίσει όλοι να απλώνονται και να σχεδιάζουν πως θα βγάλουν το βράδυ, προμηνύεται μια δύσκολη βραδιά …
Έχω αρχίσει να πεινάω και δεν παίζει να την βγάλω νηστικός μέχρι την επόμενη μέρα, ακούγοντας την αναγγελία ότι το self service θα κλείσει σύντομα, σηκώνομαι και πάω για μια καραβίσια μακαρονάδα …
Σε ερώτηση μου που καθόμαστε το παλικάρι στο ταμείο (να είναι πάντα καλά) μου λέει πήγαινε πιάσε κάνα καναπέ γωνία να περάσεις και το βράδυ !!!
Αφού τον ευχαρίστησα επανειλημμένως, έπιασα την γωνία μου, έφαγα την μακαρονάδα μου και άραξα.
Δεν ξέρω γιατί τα βράδια είναι τόσο παγωμένα στα καράβια …
Είναι σαν να σε βάζουν στην συντήρηση για να κρατηθείς φρέσκος μέχρι την άλλη μέρα το πρωί …
Φόρεσα την αδιάβροχη επένδυση, τύλιξα και το μπουφάν για μαξιλάρι και αφέθηκα στον Μορφέα για να με ταξιδέψει και αυτός με την σειρά του …
Κατά τις 6 το πρωί το “room service” με ξυπνάει μιάς και το εστιατόριο θα άνοιγε για πρωινό …
Ξεκινήσαμε την μέρα μας με ένα πλούσιο πρωινό από αυγά με μπέικον, ψωμί, χυμό πορτοκάλι και μπόλικο καφέ ….
Ιταλία πρώτη ημέρα
Η ώρα περνάει γρήγορα και κατα τις 9 πιάνουμε λιμάνι στο Μπάρι, η ουρά για να πας στα γκαράζ ατελείωτη.
Μετά κόπων και βασάνων φτάνω στο μηχανάκι το καβαλάω και βγαίνω έξω, σύντομη στάση να μιλήσω με το σπίτι και να βάλω στο gps που θα πάω.
Επόμενη στάση Ματέρα, επιλέγω αποφυγή διοδίων και αυτοκινητόδρομων και ξεκινάω.
Έχει κίνηση για να βγούμε από το λιμάνι, σκέφτομαι όλους τους οδηγούς που περιμένουν υπομονετικά στην ουρά μέχρι να βγουν, μου κάνουν όλοι χώρο να περάσω.
Αφήνω το λιμάνι και ακολουθώντας τις οδηγίες του gps διασχίζω την πόλη προσπαθώντας να ρουφήξω όσο περισσότερη απο αυτή μπορώ!
Είναι όμορφη πόλη, η πρώτη εικόνα της Ιταλίας που συναντάω μου αρέσει, με γοητεύει …
Όπου και να κοιτάξω υπάρχει κάτι να μαγνητίσει το βλέμμα μου!
Θα μπορούσα να μείνω εδώ σκέφτομαι …
Όλα μου φαίνονται διαφορετικά, πιο όμορφα, έχει όμως αρκετή κίνηση ίσως υπερβολική για τους δρόμους τους!!!
Εντύπωση μου κάνει ότι δεν είδα κανέναν μοτοσυκλετιστή χωρίς κράνος!!!
Δεν είχε σημασία το τι καβαλούσαν από παλιά βέσπα μέχρι σύγχρονη μηχανή φορούσαν κράνος, ακόμα και ο συνεπιβάτης!!!
Ούτε ένας χωρίς !!!
Πόση διαφορά από τους ανεγκέφαλους και τους αδιάφορους στην χώρα μας και αναφέρομαι από την μία στους αναβάτες και από την άλλη στην πολιτεία …
Αφήνω την πόλη του Μπάρι πίσω μου μαγεμένος και με μια υπόσχεση να ξαναπεράσω και να την γνωρίσω καλύτερα …
Κατευθύνομαι νότια, κάνω μια στάση για ανεφοδιασμό, έχεις δύο επιλογές να βάλεις μόνος σου η να έρθει ο υπάλληλος να σου βάλει, η διαφορά της τιμής είναι στα 20 λεπτά το λίτρο περίπου …
Επιλέγω να μου βάλει ο υπάλληλος, πάντα όταν έχω επιλογή στηρίζω μια θέση εργασίας η διαφορά στο κόστος δεν είναι τόσο μεγάλη ώστε να πέσει ο προϋπολογισμός μου έξω, αλλά βοηθάς έναν άνθρωπο να συνεχίσει να εργάζεται!
Πληρώνω και συνεχίζω, οι δρόμοι που ακολουθώ είναι στενοί, ξεχασμένοι, με ελάχιστη κίνηση αρκετές φορές χωρίς ενδιάμεση λωρίδα.
Κάπως έτσι φανταζόμουν να τριγυρνάω στην γείτονα χώρα!
Χάνομαι ανάμεσα στα αγροκτήματα και σε δρόμους ερημικούς.
Σε έναν από αυτούς τους δρόμους βλέπω στο βάθος άλλη μια μηχανή να κινείται αντίθετα.
Πλησιάζουμε ο ένας τον άλλο, από το σουλούπι καταλαβαίνω ότι πρόκειται για μια super sport μηχανή.
Καθώς πλησιάζουμε ο ένας τον άλλο τον βλέπω να γέρνει προς την πλευρά μου και να απλώνει το χέρι, ασυναίσθητα κάνω το ίδιο περνάμε αρκετά κοντά ο ένας από τον άλλο …
Το ζούσαμε και οι δύο και φαινόταν στα βλέμματα μας!
Είχα ανατριχιάσει και συγκινηθεί ταυτόχρονα.
Αυτός ο χαιρετισμός μεταξύ δύο αναβατών, που παρόλο που καβαλάν διαφορετικά άτια έχουν την ίδια αγάπη προς αυτά πάντα με συνέπαιρνε, είναι σαν να λες σε νιώθω, σε καταλαβαίνω, αν χρειαστείς κάτι εγώ είμαι εδώ …
Συνεχίζω και μετά από λίγο φτάνω στην Ματέρα, μπαίνω διστακτικά μέσα στην πόλη χωρίς να ξέρω τι θα δώ δεν το είχα ψάξει πήγα αδιάβαστος.
Όμορφη πόλη αλλά ο ήλιος είχε αρχίσει να ανεβαίνει ψηλά και να κάνει αισθητή την παρουσία του και η κίνηση στην όμορφη επαρχιακή πόλη δεν διευκόλυνε τα πράγματα.
Αποφασίζω μιας και δεν είχα σκοπό να σταματήσω κάπου να αποφύγω να περνάω μέσα από πόλεις και να αρκεστώ στην Ιταλική εξοχή.
Συνεχίζω ταξιδεύοντας σε δρόμους ξεχασμένους με ελάχιστη κίνηση και ελάχιστες στάσεις για φωτογραφίες και με την ευκαιρία να πίνω λίγο νερό και να τρώω μερικούς ξηρούς καρπούς που κουβάλαγα μαζί μου.
Η Βέρα δεν ήθελε κάτι, σε τέτοιους ρυθμούς είναι ολιγαρκής, δεν ζητάει τίποτα εκτός από το να σου προσφέρει διασκέδαση.
Έχουμε αρχίσει την άνοδο μας χωρίς να ξέρουμε που θα πάμε, απλά να διανυκτερεύσουμε περίπου 2 ώρες πριν την Ανκόνα για να μην έχω μεγάλο ταξίδι το πρωί που θα συναντήσω την υπόλοιπη παρέα.
Πορεία βόρεια και δεν αργούμε να πέσουμε σε ένα τεράστιο κάμπο που ξεκίνησε λίγο μετά την Αλταμούρα μέχρι και την Φότζια.
Ένας κάμπος σπαρμένος ανεμογεννήτριες!
Δεν έχω ξαναδεί τόσος πολλές ξανά στην ζωή μου.
Μπορώ να πώ ότι το μόνο δέντρο που φύτρωνε ήταν ανεμογεννήτρια!
Έχει μεσημεριάσει οι προβλέψεις για ένα δροσερό και υγρό ταξίδι έχουν πέσει έξω.
Αντίθετα η θερμοκρασία είναι αρκετά πάνω από τους 30 και ο κάμπος ατελείωτος!!!
Έχω αρχίσει να κουράζομαι δεν έχει ίσκιο πουθενά να κάτσεις να ξαποστάσεις να πάρεις μια ανάσα.
Σταματάω για ανεφοδιασμό της Βέρας καθώς και δικό μου σε υγρά.
Έχω αδειάσει το θερμός που κουβαλάω (1,5 λίτρο) και το μεσημέρι προμηνύεται δύσκολο.
Συνεχίζουμε κάτω από τον καυτό ήλιο, τα όρια ταχύτητας μικρά ο ήλιος ανελέητος, είναι σαν να διασχίζεις το κάμπο της Λάρισας και αυτός να μην τελειώνει με τίποτα πρέπει να μου πήρε κάνα 3ώρο να αφήσω τον κάμπο πίσω μου!
Η κούραση από το χθεσινό ταξίδι με το καράβι και η ανυπόφορη ζέστη έχουν αρχίσει να με καταβάλουν.
Το κεφάλι μου πάει να σπάσει ενώ νιώθω τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν.
Από το πρωί δεν έχω σταματήσει πουθενά ουσιαστικά.
Το μόνο θετικό είναι ότι έχω αφήσει το κάμπο πίσω μου και αρχίζω να ταξιδεύω σε ορεινές διαδρομές και η θερμοκρασία είναι πιο ανεκτή.
Κατά τις 3 το μεσημέρι σταματάω σε ένα βενζινάδικο – μπαρ – εστιατόριο – μίνι μάρκετ – προποτζίδικο λίγο πριν το Καμπομπάσσο.
Παίρνω ένα διπλό εσπρέσο και όση ώρα περιμένω τον δικό μου παρατηρώ τους Ιταλούς να ρουφάνε όρθιοι τον δικό τους με δυο γουλιές και να φεύγουν.
Πρέπει να τους έκανα μεγάλη εντύπωση που πήρα τον δικό μου κάθισα σε ένα τραπεζάκι έξω και τον λιβάνιζα!
Είχα σκοπό να πήγαινα μέχρι Ασίζι για διανυκτέρευση αλλά οι κοντά 5 ώρες που ήθελα ακόμα μου φάνταζε αδύνατο να το καταφέρω.
Αλλαγή σχεδίου και ψάξιμο που να πάμε σε ακτίνα 2 ωρών.
Επιλέγω να βγω παραλιακά και να πάω για διανυκτέρευση στην Πεσκάρα.
Επικοινωνία με την σύζυγο να την ενημερώσω για την αλλαγή του σχεδίου αλλά και να μου βρεί ξενοδοχείο στην Πεσκάρα.
Λίγο ο καφές, λίγο ένα παστέλι και κάμποσοι ξηροί καρποί καθώς και δύο ντεπόν και αισθανόμουν ηδη καλύτερα.
Ξεκινάμε και πάλι με την Βέρα η οποία υπέμενε τα πάντα χωρίς να διαμαρτύρεται.
Η διαδρομή έχει γίνει πλέον ευχάριστη και όσο ανεβαίνουμε η θερμοκρασία πέφτει.
Καλή άσφαλτος, καλή χάραξη αλλά χαμηλά όρια και δεν έβλεπα τους Ιταλούς να κινούνται πιο γρήγορα όποτε και εγώ με την σειρά μου κινούμουν ελαφρώς πάνω από το όριο.
Μου κάνει εντύπωση που όλα τα χωριά είναι χτισμένα στην κορφή κάποιου λόφου ή βουνού σαν να είναι κορώνες !!!
Ο πονοκέφαλος έχει αρχίσει να υποχωρεί και εγώ να απολαμβάνω την διαδρομή η οποία ήταν καταπληκτική.
Πρίν το καταλάβω έχω βγει στο παραλιακό μέτωπο και κατευθύνομαι βόρεια προς την Πεσκάρα.
Η κίνηση είναι αρκετή και όσο περνάει η ώρα γίνεται χειρότερη.
Κινούμαι μαζί με τα αυτοκίνητα ώσπου ένας Ιταλός μοτοσυκλετιστής μου κάνει νόημα να τα περάσω και να τον ακολουθήσω …
Οπότε αρχίζω να οδηγώ όπως στην Ελλάδα (το τι θα μου κοστίσει αυτό ακόμα δεν το ξέρω!!!)
Υπομονετικά και εγώ και η Βέρα καταβροχθίζουμε τα χιλιόμετρα
Αν ήξερα ότι θα είχε τόση κίνηση δεν θα ερχόμουν παραλιακά..
Λίγο πριν την είσοδο στην πόλη μπαίνουμε σε ένα τούνελ και κατά την είσοδο μας μας χτυπάει ένα ζεστό ρεύμα αέρα ανακατεμένο με καυσαέρια!!!
Το τούνελ είχε μήκος σχεδόν 2-3 χλμ και ήταν σαν να σε οδηγούσε στην κόλαση ….
Η θερμοκρασία ήταν 3 βαθμούς πιο υψηλή μέσα στο τούνελ από ότι έξω 32 βαθμούς μέσα 29 έξω.
Δεν υπήρχε εξαερισμός και η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική, νόμιζα ότι θα σκάσω …
Όταν βγήκαμε έξω έσταζα από τον ιδρώτα!!
Η κίνηση αμείωτη και το ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης.
Παρκάρω την μηχανή στο πάρκινγκ τακτοποιώ τα πράγματα μου στο δωμάτιο μιλάω λίγο με το σπίτι και με ειδοποιούν από την ρεσεψιόν ότι η ταυτότητα μου δεν ισχύει γιατί έχει λήξει …
Κατεβαίνω κάτω και μου λένε ότι έχουν περάσει πάνω από 10 χρόνια από την έκδοση της και δεν ισχύει πλέον …
Βρίσκω από την σελίδα του υπουργείου εσωτερικών στα αγγλικά ότι έχει διάρκεια 15 έτη, οπότε τους το έδειξα και όλα καλά!
Πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό.
Ανεβαίνω πάλι πάνω κάνω ένα ντουζάκι και βγαίνω έξω προς αναζήτησή τροφής.
Αρχίζω να περπατώ στα στενά της πόλης παρατηρώντας τους ανθρώπους και τις συνήθειες τους.
Είχα αρχίσει να κουράζομαι οπότε ξεκίνησα την επιστροφή προς τα πίσω στο ξενοδοχείο, έχω να φάω από το πρωί και στην θέα ενός κεμπαμπτζίδικου δεν άντεξα μπούκαρα μέσα.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο να φάμε αυτά που πήραμε και να μιλήσουμε με τους αγαπημένους που έχουμε αφήσει πίσω.
Ένιωθα τα βλέφαρα μου να βαραίνουν καθώς πέρναγε η ώρα και ο ύπνος δεν άργησε να με πάρει …
Τα ταξίδια μου / My travels 