Το Κυριακάτικο πρωινό μπάνιο είχε ακυρωθεί λόγω του καιρικού φαινομένου “Θάλεια”, οπότε θα πήγαινα μια βόλτα με την μηχανή αν ο καιρός το επέτρεπε …
Σχεδίαζα να κάνω τον γύρο του Μόρνου …
Ξυπνάω χαράματα απο τα μπουμπουνητά και τον θόρυβο της βροχής …
Πάει και η βόλτα σκέφτομαι και γυρνάω πλευρό και αφήνομαι και πάλι στην αγκαλιά του Μορφέα …
Ξυπνάω απογοητευμένος, κοιτάζω έξω απο το παράθυρο …
Έχω την εντύπωση ότι έχω ταξιδέψει στον χρόνο δεν είναι πλέον Άυγουστος, μάλλον παρακοιμήθηκα και ξύπνησα τον Νοέμβριο …
Στην τηλεόραση ακούω ότι στην Εύβοια έγιναν μεγάλες καταστροφές και ότι χάθηκαν συνάνθρωποι μας από την μανιασμένη καταιγίδα.
Εν το μεταξύ η βροχή έχει κόψει, βγάζω τα σκυλιά μου βόλτα και επιστρέφω να πιώ ένα καφεδάκι που μου έχει φτιάξει η καλή μου.
Η ώρα περνάει και εγώ ταλανίζομαι μεταξύ του να πάω και να μην πάω …
Τελικά αποφασίζω να μην χάσω την ευκαιρία μαζεύω γρήγορα κάποια λίγα πράγματα να έχω μαζί μου,
τα αδιάβροχα, λίγο νερό, ξηρούς καρπούς, μπαταρίες κτλ, γεμίζω τα σακίδια του Estrella τα τοποθετώ και ξεκινώ.
Ο καιρός είναι δροσερός, συννεφιασμένος, ότι πρέπει για βόλτα …
Μιάς και ξεκίνησα αργά το είχα πάρει απόφαση οτι το χθεσινό πλάνο δεν θα έβγαινε όχι με τους ρυθμούς που ταξιδεύω εγώ τουλάχιστον.
Το άφησα στην τύχη και τελικά ήταν μια πολύ ωραία βόλτα.
Το αστεράκι μου (το estrella στα Ισπανικά) δούλευε ρολόι και δεν με προβλημάτισε πουθενά, ξεκίνησα με γεμάτο ρεζερβουάρ και το γέμισα πάλι λίγο πρίν το σπίτι, όχι και άσχημα …
Η πρώτη στάση και οι πρώτες φωτογραφίες κλασικά στον πύργο της Οινόης
Συνεχίζω, δεν έχει ιδιαίτερη κίνηση και στρίβω προς Πλαταιές…
Οι μυρωδιές της φύσης μετά την βροχή με μαγεύουν και δεν μπορώ να τις χορτάσω ….
Ο καιρός είναι ακόμα φορτωμένος αλλά ευτυχώς δεν βρέχει …
Είχα κάμποσο καιρό να ταξιδέψω μόνος μου και δεν χάνω ευκαιρία να σταματάω να βγάζω φωτογραφίες …
Επόμενη στάση στα Λεύκτρα για να βγάλουμε φωτογραφία με το αεροπλάνο …
Λίγο πιο κάτω σταματάω ξανά στο μνημείο για την μάχη τον Λεύκτρων το 371πχ μεταξύ των Σπαρτιατών και των Θηβαίων που κατέληξε σε νίκη των δεύτερων και ανέδειξε τον Επαμεινώνδα….
Στην συνέχεια κινήθηκα προς Θίσβη ….
Ενα λάθος στην πλοήγηση με έβγαλε στην παραλία Σαράντη και γύρισα πάλι πίσω …
Απο Θίσβη άρχισα την ανάβαση προς το Κυριάκι
Στάση να απολαύσουμε την θέα να φάμε ξηρούς καρπούς και να πιούμε λίγο νερό γιατί είχα αρχίσει να αφυδατώνομαι …
Λίγο πιο πάνω άλλη μια στάση …
Φτάνω στο χωριό Κυριάκι όπου συμβουλεύομαι ένα ευγενικό κάτοικο για το ποιά διαδρομή να ακολουθήσω, αποφασίζω να επιστρέψω μέσω Ελικώνα …
Η ώρα είχε περάσει και πλέον απο την στιγμή που βγήκα στην παλιά εθνική το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να γυρίσω πίσω και να πιώ ένα καφεδάκι στο σπίτι …
Σταμάτησα μόνο στον κατεστραμμένο νερόμυλο για να ξεμουδιάσω …
Συνέχισα χωρίς σταματημό ώσπου έφτασα στην Αθήνα, λίγο μετά την Μάνδρα άρχισε το estrella να ξεροβήχει και το γύρισα στην ρεζέρβα …
Είχα αρκετό καιρό να πάω βόλτα με το αστεράκι μου, σε βάζει σε άλλους ρυθμούς πιο χαλαρούς είτε το θέλεις είτε όχι και απλά χαλαρώνεις και χαζεύεις το τοπίο, σκέφτεσαι, παίρνεις αποφάσεις, ξανά σκέφτεσαι αναιρείς τις αποφάσεις που είχες πάρει πριν λίγο κτλ κτλ…
Πέφτω για ύπνο κατά τις δωδεκάμισι – μία παρά, έχω βάλει το ξυπνητήρι να χτυπήσει στις πέντε το πρωί…
Χτυπάει και δεν θέλω να ξυπνήσω το κλείνω, μετά από πέντε λεπτά ξαναχτυπάει, ξυπνάω σέρνομαι μέχρι τη κουζίνα και φτιάχνω καφέ …
Πέφτω στον καναπέ και αρχίζω να τον ρουφάω, με κάθε γουλιά αρχίζει το μάτι και ανοίγει περισσότερο, στο τέταρτο ήμουν στο πόδι και είχα αρχίσει να μαζεύω τα πράγματα, άρχισα να τα τακτοποιώ στις βαλίτσες και στα σακίδια, κατά τις έξι τα είχα όλα έτοιμα …
Ταΐζω τα σκυλιά και τα βγάζω βόλτα…
Επιστρέφω και αρχίζω να τοποθετώ τα πράγματα στην μηχανή …
Ανεβαίνω στο σπίτι, ντύνομαι χαιρετάω την σύζυγο και ξεκινάω … είχε ηδη πάει εφτά, έχουμε χρόνο λέω από μέσα μου, πέντε ώρες είναι αρκετές για να φτάσουμε στην Αρτοτίνα …
Καύσιμα είχα όποτε η πρώτη στάση ήταν σε περίπτερο να πάρω κανα σπαστό καφεδάκι και τίποτα σνακ…
Η πρώτη στάση έγινε μία ώρα πιο μετά λίγο πρίν την Οινόη για ξεμούδιασμα και για τις πρώτες φωτογραφίες ….
Συνεχίζω ακάθεκτος, περνάω Θήβα, Λιβαδειά, πρίν την Δίστομο σταματάω να γεμίσω κάτι λιγότερο από 9 λίτρα για 212 χλμ (4,2 λίτρα/100 χλμ), συνεχίζω και κάπου πρίν την Δεσφίνα σταματάω αυτή την φορά για να βγάλω και καμιά φωτογραφία …
Λίγο μετά την Ιτέα στάση για να φωτογραφίσω συγκεκριμένη ταμπέλα….
Την είχα ξαναδεί αυτή την ταμπέλα και μέχρι τότε νόμιζα ότι ήταν φανταστική τοποθεσία …
Αλλά τελικά υπάρχει στα αλήθεια.
Μέχρι στιγμής πάω με τις ταμπέλες δεν υπάρχει λόγος να ανοίξω gps.
Πριν την πρώτη διασταύρωση για να πάω προς Λιδορίκι σταματάω για να βγάλω και καμιά φώτο με φόντο την θάλασσα, από εδώ και στο εξής μόνο βουνά …
Αρχίζω να ανεβαίνω προς Πεντεόρια, τι δρόμος είναι αυτός που βρίσκομαι σκέφτομαι …
Προχωρώ νομίζοντας ότι είμαι μέσα στο χρονοδιάγραμμα …
Βλέπω μπροστά μου πινακίδα για Βραΐλα, σταματώ και παίρνω ένα φίλο τηλέφωνο που ξέρω ότι βρίσκεται εκεί, έχω χρόνο σκέφτομαι απο Λιδορίκι μέχρι την Αρτοτίνα είναι κάνα 45λεπτο (έτσι νόμιζα για κάποιο λόγο)
Σε 5 λεπτά φτάνω στην Βραΐλα, (μου πήρε άλλα 5 να βρώ το σπίτι, κατάφερα και χάθηκα) κατεβαίνω και μαθαίνω ότι η Αρτοτίνα είναι μιάμιση ώρα από το Λιδορίκι, πρώτο σοκ, η ώρα είναι 11 και πρέπει να πάω πρώτα Λιδορίκι να γεμίσω και μετά πίσω προς Αρτοτίνα …
Χαιρετώ και φεύγω βιαστικά αφού πρώτα χτύπησα ένα υποβρύχιο που μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια στο χωρίο …
Ο Αποστόλης είχε ανάψει τον ξυλόφουρνο για να ψήσει γεμιστά (αν δεν είχα ραντεβού θα καθόμουν για φαγητό και ας μην έβγαινε ο σχεδιασμός της διαδρομής), σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός ….
Φτάνω Λιδορίκι γεμίζω και όπου φύγει φύγει ….
Η διαδρομή ήταν καταπληκτική αν δεν είχα το ραντεβού θα την έκανα τουλάχιστον σε ένα 3ωρο …
Ήθελα να σταματώ κάθε τρεις και λίγο, αλλά δεν υπήρχε χρόνος ….
Έχω αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς με αυτή την περιοχή….
Ο Γιάννης μου στέλνει μήνυμα ότι έχει φτάσει …
Αυτό με αγχώνει ακόμα περισσότερο, αρχίζω να οδηγώ σε ρυθμούς πιο γρήγορους από ότι σκόπευα ή αισθανόμουν άνετα…
Σταμάταγα όπου μπορούσα και προσπαθούσα να τον πάρω τηλέφωνο να του πω ότι θα καθυστερήσω λίγο στην Αρτοτίνα δεν έχει σήμα η Vodafone εκτός αν πας στην άκρη της πλατείας….
Κάποια στιγμή καταφέρνω και έρχομαι σε επικοινωνία μαζί του …
Συνεχίζω και περνάω το ένα χωριό μετά το άλλο, Κροκύλειο, Πενταγιοί …
Κάθε χωριό που βλέπω από μακριά εύχομαι να είναι η Αρτοτίνα ….
Τελικά φτάνω, μπαίνω στο χωριό, μου έχει πει ο Γιάννης ότι είναι στην πλατεία …
Βλέπω πινακίδα προς το σπίτι του Αθανάσιου Διάκου, από δω θα είναι και η πλατεία σκέφτομαι και στρίβω αφήνοντας τον κεντρικό δρόμο …
Όσο πάει στενεύει, χαλάει, γίνεται χωματόδρομος αλλά πλατεία δεν βλέπω ….
Κατάφερα και χάθηκα και στην Αρτοτίνα, αυτό δεν είναι δυνατόν σκέφτομαι …
Γυρνάω πίσω στον κεντρικό για κάνα δεκάλεπτο πρέπει να γύρναγα στα σοκάκια της Αρτοτίνας και φτάνω στην πλατεία …
Κατεβαίνω ανακουφισμένος, ιδρωμένος και ανήσυχος μιας και είχα αργήσει τουλάχιστον μια ώρα στο ραντεβού, βάλε και το μισάωρο που είχε φτάσει νωρίτερα ο Γιάννης ….
Ωραία πρώτη εντύπωση κάναμε σκέφτομαι ….
Στην πλατεία με περίμεναν και οι δύο Γιάννηδες …
Γίνονται οι απαραίτητες συστάσεις, πίνω ένα καφέ στα γρήγορα και ξεκινάμε..
Έχω κοιμηθεί ένα 4ωρο και βρίσκομαι ηδη 6 ώρες στον δρόμο, προμηνύεται δύσκολη ημέρα …
Χαιρετάμε τον “ασφάλτινο” Γιάννη και ξεκινάμε την περιπέτεια μας….
Χρειαζόμαστε λίγο χρόνο να βρούμε τους ρυθμούς μας…
Ο Γιάννης “ο χωμάτινος” μένει επίτηδες πίσω για μην με αγχώνει και άλλο ….
Ακολουθούμε την διαδρομή του advtrofy 2018, τα μέρη είναι πανέμορφα, το τοπίο αλλάζει όσο ανεβαίνουμε μέχρι στιγμής όλα πάνε καλά και δεν αντιμετωπίζουμε κάποια δυσκολία …
Κάνουμε στάσεις μόνο για να δούμε ότι πάμε σωστά, να πιούμε νερό σε καμιά βρύση και να βγάλουμε και καμιά φωτογραφία …
Τα Κοκκάλια είναι εκπληκτικά …
Δεν περιγράφεται με λόγια ….
Είναι απίστευτο το τι μέρη υπάρχουν στην Ελλάδα …
Απλά πρέπει να τα βρείς …
Φτάνουμε στην μεγάλη ανηφόρα στα Κοκκάλια, σταματάμε την κοιτάμε, κοιταζόμαστε, τι κάνουμε αναρωτιόμαστε …
Αποφασίζουμε να το δοκιμάσουμε και ότι γίνει …
Ξεκινάω πρώτος, ο Γιάννης θα περίμενε να δεί πώς θα τα πάω και μετά θα ξεκίναγε …
Είμαι λίγο αγχωμένος δεν έχω ξανα ανεβεί τέτοια ανηφόρα όχι σε κλίση αλλά σε διάρκεια …
Πρώτη στο κιβώτιο όρθιος ρίχνω το βάρος μπροστά και αρχίζω να ανεβαίνω και ανεβαίνω και το Himalayan χοροπηδάει σαν κατσίκι, από δύναμη καλά τα πάμε αλλά έχουμε θέμα με την πρόσφυση κάποια στιγμή βγαίνω από τις ροδιές (όχι ότι το ήθελα) και συνεχίζω να ανεβαίνω από το χόρτο έχω αρχίσει να καταλαβαίνω ότι δεν θα την βγάλω μέχρι πάνω μιάς και δεν μπορώ πλέον να κρατήσω πορεία προς τα πάνω αλλά αρχίζω να παρεκκλίνω προς τα αριστερά, χωρίς να αγχώνομαι ψάχνω να βρώ πώς θα την ξαπλώσω πιο ανώδυνα και το καταφέρνω (αυτό μέσα σε δευτερόλεπτα), κλείνω διακόπτη κατεβαίνω και περιμένω τον Γιάννη να ανέβει και μετά να κατέβει να βάλει ένα χεράκι να ανέβω και εγώ …
Η Μαύρη κουκίδα είναι το ξαπλωμένο Himalayan
Ο Γιάννης ανεβαίνει με φόρα και το africa σπινίαρει ανεβαίνοντας, το κάνει να φαίνεται τόσο εύκολο…
Περνάνε μερικά λεπτά και τον βλέπω να κατεβαίνει με τα πόδια, εγώ την είχα σηκώσει και προσπαθούσα να την βάλω πάλι στις ροδιές για να συνεχίσω την άνοδο …
Μου λέει ότι πιο πάνω δυσκολεύει και άλλο και δεν ξέρουμε τι γίνεται πιο κάτω …
Περπατήσαμε προς τα δεξιά όπως κοιτάς την μεγάλη ανηφόρα για να δούμε αν μπορούμε να βγούμε στον δρόμο που βλέπαμε …
Δεν βρίσκουμε μέρος για να κατεβάσουμε με ασφάλεια τα μηχανάκια στον δρόμο ….
Το συζητάμε και αποφασίζουμε να γυρίσουμε πίσω και να κάνουμε τον γύρο ….
Αυτό ήταν τα Κοκκάλια με νίκησαν …
Έχω απογοητευτεί …
Ο Γιάννης γυρνάει το Himalayan προς τα κάτω, και μου το δίνει για να κατέβω την κατηφόρα πλέον…
Αυτός ανεβαίνει στην κορυφή για να φέρει το africa ….
Τον περιμένω στην βάση της ανηφόρας ….
Κατεβαίνει και συνεχίζουμε όπως είχαμε έρθει μέχρι την διασταύρωση και από εκεί συνεχίζουμε από τον χωματόδρομο ο οποίος δεν είχε κάποια ιδιαίτερη δυσκολία, η θέα συνεχίζει να είναι εκπληκτική.
Μετά από λίγο (ο χρόνος είναι σχετικός, καμιά ώρα και βάλε) βγαίνουμε άσφαλτο φτάνουμε στην Δομνίστα, συνεχίζουμε μέχρι τον προφήτη Ηλία, είχα δει ότι εκεί υπάρχει μέρος για να κατασκηνώσουμε …
Το είχαμε πάρει απόφαση ότι δεν θα φτάναμε στο Πάντα Βρέχει …
Στον προφήτη Ηλία υπάρχουν και άλλοι με μηχανές που έχουν στήσει τις σκηνές τους …
Βρίσκουμε το μέρος όπου θα στήσουμε και εμείς τις δικές μας και ξεκινάμε …
382 χλμ σε 11 ώρες και 31 λεπτά …
Τελειώνω με την σκηνή, είχα πεθάνει της πείνας …
Ανοίγω την βαλίτσα με τις προμήθειες και βγάζω την μακαρονάδα απο το ισοθερμικό τσαντάκι…
Σύμφωνα με το πρόγραμμα που είχα στο μυαλό μου θα έτρωγα μακαρόνια με κοτομπουκιές για μεσημεριανό και το βράδυ θα έβραζα λίγο ρύζι που θα το συνόδευα με μια κονσέρβα κεφτέδες σε σάλτσα και για επιδόρπιο είχα φέρει μπισκοτόκρεμα (την είχα βουτήξει απο το μωρό ….)
Τελικά έφαγα μόνο τα μακαρόνια και για μεσημεριανό και βραδινό μαζί, παρόλο που ήταν πάρα πολλά τα έφαγα με τέτοια λαιμαργία που τα κατέβαζα αμάσητα σε μερικά λεπτά το όλο θέμα είχε λήξει….
Είχε τελειώσει και ο Γιάννης με το στήσιμο της δικής του σκηνής και κατεβήκαμε στο χωριό να τσιμπήσει κάτι και αυτός και να πιώ εγώ ένα καφέ….
Κάτσαμε αρκετή ώρα στην ταβέρνα και συζητάγαμε μέχρι που σκοτείνιασε ….
Επιστρέψαμε στις σκηνές μας και συνεχίσαμε την κουβέντα κοιτάζοντας τα αστέρια …
Κάποια στιγμή το διαλύσαμε και μπήκε ο καθένας στην σκηνή του, δεν άργησε να με πάρει ο ύπνος …
Κατά τις τρείς ξύπνησα γιατί κρύωνα …
Άναψα το UCO κεράκι μου και μετά από λίγο η θερμοκρασία ήταν πάλι ανεκτή και συνέχισα τον ύπνο μου …
Πρωινό ξύπνημα …
Φτιάχνω καφέδες για να ανοίξει το μάτι …
Βγαίνουν οι χάρτες και αποφασίζουμε να παρακάμψουμε το φαράγκι του Πάντα Βρέχει και την Καλιακούδα για να έχουμε όλο τον χρόνο να απολαύσουμε τα Άγραφα …
Και άλλη εκκρεμότητα λοιπόν για μελλοντική εξόρμηση ….
Πάμε Καρπενήσι για ανεφοδιασμό, 8,5 λίτρα για 185 χλμ (4,6 λτ/100χλμ) …
Η διαδρομή είναι καταπληκτική, απίστευτη, τι χάνουμε εμείς που μένουμε στην πρωτεύουσα και στα μεγάλα αστικά κέντρα …
Φαντάσου αυτή να είναι η διαδρομή που πρέπει να κάνεις κάθε μέρα για να πάς στην δουλειά σου αντί την κίνηση της Αθήνας για παράδειγμα …
Το πλάνο ήταν γεμίζουμε τα ρεζερβουάρ και ανεβαίνουμε από άσφαλτο μέχρι την λίμνη Πλαστήρα και απο εκεί ανεβαίνουμε στα Άγραφα, περνάμε την Νιάλα και πάμε από το χωριό Άγραφα και ανάλογα την ώρα που θα φτάναμε θα αποφασίζαμε για το πώς θα επέστρεφε ο καθένας μας στην βάση του.
Η διαδρομή από Καρπενήσι προς Φουρνά είναι καταπληκτική, συναντήσαμε και μια ομάδα από αλογάκια που μας έκλειναν τον δρόμο …
Η μαμά φοράδα έμπαινε ανάμεσα σε μάς και στα πουλάρια της ….
Καθόμασταν και τα κοιτάγαμε χωρίς να ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε …
Την λύση την έδωσε ένα αυτοκίνητο που πέρασε και έκαναν στην άκρη και περάσαμε και εμείς από πίσω του ….
Λίγο πιο κάτω παραλίγο να ανταλλάξω φιλιά με έναν οδηγό απο ένα παλιό κόκκινο corola ο οποίος αποφάσισε ότι ο δρόμος του ανήκει και πηρε την δική τους αριστερή στροφή (δική μου δεξιά) τόσο κλειστή που βρεθήκαμε σχεδόν μούρη με μούρη, ενστικτώδεις αντιδράσεις και αλλαγή πορείας και απο τους δύο μας και πέρασε ξυστά δίπλα μου, όταν λεμε ξυστά εννοώ στο χιλιοστό ….
Τον παλιομπίπ άρχισα να τον βρίζω για κάνα δεκάλεπτο τόσο μου πήρε για να πέσουν οι παλμοί …
Με το που βγαίνουμε στον κάμπο της Καρδίτσας αρχίζουμε να νιώθουμε την ζέστη για τα καλά …
Ευτυχώς ο Γιάννης σταμάτησε για καφέ και ξεκούραση …
Δεν κουράζεται λέμε μπορεί να είναι πάνω στην μηχανή όλη μέρα χωρίς να σταματάει ….
Πίνουμε το καφεδάκι μας, παίρνουμε πληροφορίες για το που υπάρχει ανοιχτό πρατήριο γιατί αρκετά είναι κλειστά, μας δίνουν και οδηγίες για το πώς θα πάμε στην Νιάλα (τις οποίες και δεν ακολουθήσαμε) δεν είχαν καταλάβει οι άνθρωποι ότι μας αρέσει η ταλαιπωρία …
Ξεκινάμε και πάμε στο βενζινάδικο να φουλάρω για άλλη μία φορά για να μην έχω θέματα με την αυτονομία πάνω στο βουνό 3,5 λίτρα για 98 χλμ από το τελευταίο γέμισμα στο Καρπενήσι …
Συνεχίζουμε προς λίμνη Πλαστήρα …
Η διαδρομή είναι πολύ όμορφη και γραφική, ε ρε τι μέρη έχουμε στην Ελλαδίτσα μας ….
Περνάμε την λίμνη και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε το βουνό ….
Η θέα του επιβλητικού βουνού είναι καταπληκτική, σε εντυπωσιάζει ….
Υπάρχουν εναλλαγές στο οδόστρωμα μεταξύ ασφάλτου και χώματος …
Λίγο πιο πάνω αφήνουμε την άσφαλτο και συνεχίζουμε από χώμα για να πάμε στην Νιάλα …
Ο δρόμος είναι σχετικά βατός, δεν έχει ιδιαίτερες δυσκολίες αλλά θέλει προσοχή γιατί είναι σαθρός …
Συνεχίζουμε την ανάβαση αποσβολωμένοι με την θέα, κατά διαστήματα σταματάμε για φωτογραφία και για να χαζέψουμε την θέα…
Ο Γιάννης πάει μπροστά και εγώ ακολουθώ από κάποια απόσταση …
Λίγο πιο πάνω υπάρχει ένα κοπάδι από κατσίκια και μαζί με αυτά και 4 τσοπανόσκυλα που έτρεχαν αριστερά μου γαυγίζοντας ….
Δεξιά μου η πλαγία, αριστερά τα σκυλιά και δίπλα τους το χάος …
Κρατάω την ψυχραιμία μου …
Φοράω ψηλές μπότες, οπότε δεν φοβάμαι το δάγκωμα αλλά ποτέ δεν ξέρεις ….
Συνεχίζω χωρίς να τους δίνω ιδιαίτερη σημασία, μετά από λίγο που φάνηκε σαν να πέρασαν αιώνες σταματούν να με κυνηγούν ….
Λίγο πιο πάνω ο Γιάννης έχει σταματήσει και βγάζει και αυτός φωτογραφίες και βίντεο ….
Σταματάω δίπλα του, η θέα είναι μαγευτική, σε συνεπαίρνει …
Αρχίζω να βγάζω φωτογραφίες και κάποια στιγμή γυρνάω να βγάλω και το Himalayan και πάνω που ετοιμάζομαι αποφασίζει ότι κουράστηκε και πρέπει να ξαπλώσει …
Στα καλά καθούμενα το βλέπω μέσα από τον φακό να πέφτει ….
Δεν τράβηξα φωτογραφία ….
Δεν το πίστευα …
Ο Γιάννης μου φωνάζει ότι τρέχει βενζίνα …
Το σηκώνουμε …
Όλα καλά μόνο κάποια σημάδια στην βαλίτσα προδίδουν την πτώση ….
Μέχρι στιγμής το σκορ είναι 2-0 (Himalayan – Africa)
Καβαλάμε και ξεκινάμε, ο Γιάννης μπροστά, εγώ από κάποια απόσταση …
2 στροφές πιο κάτω βλέπω το africa να ξεκουράζεται, σταματάω και βοηθώ τον Γιάννη να το σηκώσει …
Σε μιά στιγμή απροσεξίας γλίστρησε ο πίσω τροχός και το έχασε κάτω από τα πόδια του, ευτυχώς δεν είχε πάθει κάποια ζημιά.
Το σκορ πλέον διαμορφώθηκε σε 2-1 το οποίο ήταν και το τελικό ….
Λίγο πιο πάνω φτάνουμε στο μνημείο της Νιάλας, δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν την θέα και το δέος που σου προκαλεί αυτός ο άγριος και αφιλόξενος τόπος ….
Καθόμαστε λίγο, δεν χορταίνουμε αυτό που βλέπουμε με τίποτα …
Νιώθω τυχερός που κατάφερα και πέρασα από αυτό το μέρος …
Φτάσαμε σε υψόμετρο τα 1857 μέτρα …
Συνεχίζουμε χωρίς ιδιαίτερες στάσεις, ο δρόμος όσο κατηφορίζουμε γίνεται πιο βατός …
Μετά από λίγο φτάνουμε στο χωριό Άγραφα και σταματάμε στην βρύση για να δροσιστούμε …
Ολιγόλεπτο διάλειμμα και συνεχίζουμε μιάς και η ώρα έχει περάσει …
Ο Γιάννης ακούραστος, μετά τα Άγραφα η επόμενη στάση ήταν στον Κρέντη …
Ο δρόμος απο τα Άγραφα μέχρι τον Κρέντη είναι φανταστικός …
Αλλά λίγο η κούραση, λίγο ο ρυθμός του Γιάννη δεν αφήνουν πολλές ευκαιρίες να τον αποθανατίσω …
Φτάνοντας στον Κρέντη βρίσκω τον Γιάννη να με περιμένει και να κοιτάει τις εναλλακτικές διαδρομές …
Αποφασίζουμε να πάμε Αγρίνιο από Ποταμούλα και εν συνεχεία για Ρίο, και από εκεί εθνική εγώ για Αθήνα και ο Γιάννης για Κιάτο.
Χαιρετάμε ο ένας τον άλλο μιας και από εδώ και πέρα είναι διαδικαστικά τα χλμ που έχουμε να κάνουμε και εγώ δεν θα μπορούσα να ακολουθήσω τον ρυθμό του Γιάννη …
Γιάννη χάρηκα που σε γνώρισα και συνταξιδέψαμε ….
Σε ευχαριστώ για την βοήθεια στα Κοκκάλια και όπου αλλού σε χρειάστηκα ….
Είναι ένας καταπληκτικός άνθρωπος και καβαλάει ένα καταπληκτικό μηχανάκι ….
Για να καταλάβετε για τί άνθρωπο μιλάμε, κάποια στιγμή σταμάτησε για να μαζέψει μία χελώνα από την μέση του δρόμου και να την βάλει στην άκρη για να μην την πατήσει κανένα διερχόμενο όχημα …
Ξεκινάω πρώτος, ο Γιάννης δεν αργεί να με περάσει και ήταν και η τελευταία φορά που τον είδα ….
Άνεμος …
Η κούραση έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνιση της, ο δρόμος για την Ποταμούλα είναι δύσκολος και η ζέστη και η κούραση δεν βοηθούν καθόλου …
Μια σύντομη στάση στην Γέφυρα της Επισκοπής και συνεχίζω προς Αγρίνιο ….
Φτάνω στο Αγρίνιο, συναντάω έναν ξάδερφο για ένα γρήγορο καφέ και για να ξεμουδιάσω …
Ανεφοδιάζω σε καύσιμα το Himalayan 7,3 λιτρα για 175 χλμ (4,1 λτ/100χλμ) από τον τελευταίο ανεφοδιασμό κοντά στην Καρδίτσα.
Συνεχίζω από τον παλιό δρόμο από το Αγρίνιο προς το Ρίο, με τον ρυθμό που πάω δεν έχει νόημα να βγω στην Ιονία οδό …
Έχω αρχίσει να πεινάω, δεν έχω φάει τίποτα όλη μέρα εκτός από ένα κρουασάν στην Νιάλα και λίγους ξηρούς καρπούς απο τον Γιάννη ….
Αρχίζω να κοιτάω για να δω μήπως σταματήσω σε κανά ψητοπωλείο να χτυπήσω κανά κοντοσούβλι …
Αποφασίζω να σταματήσω στο Περιθώριο όπου θυμόμουν ότι υπήρχε ένα μαγαζί απέναντι από την βρύση …
Φτάνω και το βλέπω κλειστό….
Απογοήτευση ….
Σταματάω λίγο πιο κάτω και χτυπάω αλύπητα μια κονσέρβα γίγαντες και μία ντολμαδάκια …
Συνήλθα..
Συνεχίζω, περνάω την γέφυρα του Ρίου-Αντιρίου και βγαίνω εθνική …
Κινούμαι με την εκπληκτική ταχύτητα των 90-110 χλμ/ώρα …
Τα χιλιόμετρα περνούν αργά και βασανιστικά ….
Άλλη μια στάση σε ΣΕΑ για να ξεμουδιάσω και χτύπησα και ένα παγωτάκι ….
Πήρα τα πάνω μου …
Μετά από 15.5 ώρες και 580 χλμ παρκάρω κάτω από το σπίτι και αρχίζω να ξεφορτώνω το μηχανάκι είναι περασμένες 12 ….
Κάνω ένα ντουζάκι και πέφτω ξερός για ύπνο …
Ήταν ένα καταπληκτικό διήμερο γεμάτο ανεξίτηλες εικόνες και έντονα συναισθήματα …
Το Himalayan δεν παρουσίασε το παραμικρό και η ανηφόρα στα Κοκκάλια που δεν βγήκε ήταν δικό μου λάθος …
Θα ήθελα να είχε λίγο μεγαλύτερη διαδρομή στις αναρτήσεις και το σημαντικότερο μεγαλύτερη ταχύτητα ταξιδιού …
Παρόλα αυτά με αυτό το μηχανάκι έχω κάνει τις μεγαλύτερες βόλτες και τα πιο μακρινά ταξίδια …
Στην σημερινή εποχή της εξειδίκευσης και του καταιγισμού στην εφαρμογή της τεχνολογίας υπάρχουν ακόμα μηχανές που ειναι απλές και στην κατασκευή και στην συντήρηση, μια μηχανή για να κάνεις τα πάντα.
Είναι απλό, δεν έχει τίποτα περιττό, δεν έχει χάρτες, δεν έχει traction control, οθόνες κτλ, από ηλεκτρονικά τα μόνα που υπάρχουν είναι το ABS και ο ψεκασμός ο οποίος δουλεύει υποδειγματικά.
Το μοτέρ του είναι καταπληκτικό, χωρίς κραδασμούς με ωραίο ήχο (βγάζει ένα ωραίο βουητό) που χαίρεσαι να το ακούς, το κιβώτιο ταχυτήτων από τα καλύτερα που έχω δοκιμάσει.
Βάζεις πρώτη το πρωί και δεν ακούς τίποτα, ούτε γκάπ, ούτε γκούπ.
Νεκρά βρίσκεις με την σκέψη…
Δεν καίει (ανάλογα με το πώς το πάς) έχει αρκετή δύναμη (αν θές παραπάνω και αυτό γίνεται η S&S έχει βγάλει ηδη κιτ) μπορείς να κυκλοφορεις με στύλ μέσα στην πόλη, να πάς το ταξίδι σου και αν βρείς και κανένα χωματόδρομο θα τον περάσεις άνετα…
Φλέρταρα αρκετά με την αγορά του και με πιθανό διαζύγιο η με πλύσιμο των πιάτων εφ όρου ζωής, όταν αποφάσισα να πάω όσο πιο κοντά γίνονταν στο φρούριο της Φυλής αλλά δεν κατάλαβε τίποτα ….
Δεν είναι όλα τέλεια, τα μαρσπιέ του συνεπιβάτη είναι αρκετά ψηλά και δεν βολεύουν (η Hepco and Becker έχει βγάλει κίτ για την μεταφορά τους πιο μπροστά και πιο κάτω) και τα μαρσπιέ του αναβάτη είναι ακριβώς στο σημείο που κατεβάζεις τα πόδια αλλά και για αυτό έχουν βγεί λύσεις (δες Hitchcock) η σέλα είναι λίγο σκληρή και θέλει συνήθεια η να την μετατρέψεις και να την φέρεις στα μέτρα σου …
Βέβαια με την τιμή που έχει αυτά είναι μικρο πταίσματα …
Έχει δύο στρογγυλά αναλογικά όργανα, το ταχύμετρο περιέχει μια μικρή οθόνη που έχει δείκτη βενζίνης, ολικό και 2 μερικούς χιλιομετρητές, το στροφόμετρο περιέχει τις ενδεικτικές λυχνίες.
Η ανάρτηση του μου φάνηκε λίγο σκληρή, δεν έκατσα να δώ την προφόρτηση του πίσω ελατηρίου.
Τα φρένα έχουν αρκετή δύναμη και αίσθηση, στο πίσω φρένο μου φαίνεται ότι το ABS επεμβαίνει πιο σύντομα από ότι θα ήθελα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που το καβαλάω αλλά δεν έτυχε να το πάω μέχρι στιγμής πιο έξω απο την Αθήνα.
Δευτέρα πρωί δεν δίνει βροχές, μετά τον πρωινό καφέ και το ξεμπέρδεμα με τις πρωινές εργασίες έκανα λίγο χώρο στο πρόγραμμα μου για μια σύντομη εξόρμηση στην Πάρνηθα.
Είχα κάνει την ίδια διαδρομή την προηγούμενη Κυριακή με το Himalayan, τελείως διαφορετική η αίσθηση στην ίδια διαδρομή.
Με το Himalayan πας πιο χαλαρά, με το Interceptor μπορείς να πάς χαλαρά αν θές η να το κυνηγήσεις ανάλογα την όρεξη σου.
Κουμπώνεις μια τρίτη και κατεβάζεις σε δευτέρα μόνο σε πολύ κλειστές ανηφορικές φουρκέτες, είναι σαν να οδηγάς αυτόματο …
Ο θόρυβος από τις μαμά εξατμίσεις δεν είναι τόσο δυνατός όσο με τις S&S που φόραγε το Continental και αυτό μαζί με την στάση του σώματος σε βάζει σε άλλο ρυθμό πιο χαλαρό, σε αυτό τον κύριο λόγο τον έχει ο ήχος από το μοτέρ και όχι από τις εξατμίσεις …
Το Continental to αισθανόμουν σαν την Μόνικα, ήταν πιο αισθησιακό.
Το Interceptor είναι ο Ροσινάντε το πιστό μου άτι που μαζί του θα κυνηγήσουμε τους δικούς μας δαίμονες (ανεμόμυλους) …
Φτάνουμε στην Μάνδρα και αρχίζουμε την ανάβαση …
Μου έκανε εντύπωση που πολλά φορτηγά κατέβαιναν το βουνό, περίμενα να είμαι μόνος μου …
Συνεχίζουμε την ανάβαση έχω φτάσει στα καμένα, μετά από τόσα χρόνια και ακόμα βλέπεις το μέγεθος της καταστροφής …
Μετά το χωριό Στεφάνη στρίβουμε δεξιά προς Φυλή …
Ανεβαίνοντας το βουνό διακρίνουμε τις ανεμογεννήτριες που πλέον έχουν αρχίσει να καταπατούν όλες τις κορυφές των βουνών μας (μεγάλη συζήτηση αυτή)
Σαν άλλος Δον Κιχώτης πάνω στόν Ροσινάντε μου καλπάζω για να καταστρέψω τους δαίμονες …
Αφού η μάχη με τους δαίμονες έληξε αμφίρροπη αναγκαστήκαμε να φύγουμε από το πεδίο της μάχης γιατί τα σύννεφα πύκνωναν στον ορίζοντα …
Έχουμε αρχίσει την κάθοδο προς την Φυλή …
Φτάνουμε στην διασταύρωση για το φρούριο της Φυλής, ένας “βατός” χωματόδρομος …
Το φρούριο διακρίνεται στο βάθος …
Με ένα κατάλληλο λάστιχο μπορείς να πάς παντού …
Συνεχίζουμε την κάθοδο μας και την επιστροφή στην βάση μας …
Είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε ένα τέτοιο παράδεισο δίπλα μας ….
Δευτέρα πρωί φορτώνομαι το νέο κυλινδροπίστονο του Himalayan και την παλιά μπαταρία του classic (δεν το κυκλοφορούσα αρκετά μέσα στην καραντίνα και δεν άντεξε) και κατευθείαν στην αντιπροσωπεία …
Παρέδωσα το υλικό μίλησα λίγο με τον μηχανικό και με τα υπόλοιπους στην αντιπροσωπεία και στην πρόταση να πάρω για δοκιμή άλλη μηχανή δεν είπα όχι …
Διάλεξα την δικύλινδρη κυρία (continental 650) το Interceptor ήθελα αλλά δεν το είχαν …
Αφού ευχαρίστησα τα παιδιά για το δώρο ξεκίνησα ….
Είναι ωραίο εμφανισιακά και τα έχτρα που έχει πάνω κάνουν την διαφορά….
Ο ήχος από την εξάτμιση μαγευτικός το μοτέρ βγάζει ενα ωραίο σφύριγμα …
Είναι το πιο δυνατό RE παραγωγής αυτή την στιγμή με 650 κυβικά, 47 αλογάκια στις 7250 και 52nm στις 5250, το βάρος της είναι στα 198 κιλά άδεια και τα κιλάκια της τα κρύβει πολύ καλά όπως θα έκανε κάθε καθώς πρέπει κυρία που ενδιαφέρεται για την εμφάνιση της και ειδικά αν είναι γαλαζοαίματη ….
Δεν είναι η ατίθαση δεσποινίς που θα σε συνεπάρει με την ζωντάνια της και την νεανικότητα της …
Αλλά μια κυρία που ξέρει ποια είναι και έχει όλη την εμπειρία να σε κάνει δικό της ….
Και τι χρειάζεται ένας άντρας στις μέρες μας, μια σύντροφο (ενίοτε και παραπάνω) να τον καταλαβαίνει να του κάνει όλα τα χατίρια και να του δείχνει πόσο τον αγαπά …
Και η εν λόγο κυρία τα κάνει όλα αυτά και με το παραπάνω ….
Έχει αρκετή δύναμη για να ταξιδεύει σε τριψήφια νούμερα, στα 120 γουργουρίζει …
Ακούγεται ωραία …
Έχει καλά φρένα με abs
Οι αναρτήσεις είναι καλές (για την τιμή της πάντα)
Από εμφάνιση σκίζει
Δεν έχει κραδασμούς
Ο ψεκασμός δουλεύει πολύ καλά (δεν αισθάνθηκα κανένα δισταγμό η κόμπιασμα σε οποιεσδήποτε στροφές)
Στρίβει με την σκέψη
Τραβάει τα βλέμματα όπου και να πάς και δεν σε πειράζει ίσα ίσα σου αρέσει, κορδώνεσαι όλο περηφάνια …
Όπου και άν πήγα σε όσους την έδειξα σε όλους άρεσε, από όπου πέρασα έβλεπα άλλα αρσενικά να γυρνάνε να την κοιτάνε …
Σταματάγανε δίπλα μου αυτοκίνητα και μου έκαναν κοπλιμέντα για την κούκλα που καβαλούσα ….
Δεν υπάρχει καλύτερο φάρμακο για την επιβεβαίωση του ανδρισμού κάθε αρσενικού, από τον θαυμασμό και την ζήλια τον άλλων για αυτήν που συνοδεύει …
Νιώθεις σαν να έχεις βγάλει βόλτα την Μόνικα Μπελούτσι …
Με αυτά και με αυτά έφτασε μεσημέρι…
Γύρισα σπίτι έφαγα μεσημεριανό και πήρα αγκαζέ την νέα μου ερωμένη και κατηφορίσαμε μέχρι το Τατόι μετά μια βόλτα μέχρι τα βασιλικά κτήματα μιας και είναι γαλαζοαίματη και καταλήξαμε στην λίμνη Μπελέτσι και μετά επιστροφή στο σπίτι και στην οικογενειακή θαλπωρή, όπου η σύζυγος (η δική μου “Μπελούτσι”) με περίμενε να μου φτιάξει καφέ και να μάθει πώς τα πέρασα με την αντίζηλο ….
Για να πούμε και τα αρνητικά, θηλυκά ανίστοιχα της “Μπελούτσι” δεν είναι εύκολα, όταν κατέβηκα απο πάνω της δεν μπορούσα να περπατήσω … με ξεπάτωσε η άτιμη … αλλά αυτό συνηθίζεται … μάλλον …
Ερωτευτείτε ελεύθερα … για τυχόν ονειρώξεις δεν ευθύνομαι
I rode if for first time some 10 years ago, and I can still remember the smile that had left me ….
I was always thinking of getting one but I never got around it….
You never know maybe in the near future …
Lately it has been given to me as a replacement bike until my Himalayan is fixed ….
I’m referring to the bike that is “Made like a gun, fast like a bullet”
For the first part I have no doubts but for the later part, maybe in another era ….
Riding it in the city gives you smiles … it has style, nice sound, the weight doesn’t cause any problems and it has enough power and torque to follow traffic and minimize the gear shifts, it is very economical with good enough brakes and suspension…
You just have to let it tell you how it wants to be ridden…
If you try to abuse it, it will protest and show you that it doesn’t like it….
Still if you push it it will take it, not sure if the rider can…
Good in the city but what happens when you want to take a trip with it?
A journey that takes you to another dimension where there is no time…
The trip was planned a long time ago, but I never thought I would take a bullet to it….
I also saw the storm (corona virus) coming and I realized that I would be sitting home for a long time…
I told some friends if they would like to travel with me and Saturday morning we will be traveling in the cities and villages of Nafplio, Leonidio, Kosmas, Sparti and back to Athens ….
First stop was on the old and unused train station of Nemea …
Next stop was at the City of Nafplio
It was the first day of the lockdown and all the restaurants and coffee places were closed….
From now on only the Bullets και το Tenere would continue on the trip …
Next stop at the Moustou lake .
We keep going with some stops to take pictures and rest …
We reached the town of Leonidio the main square was empty…
We stopped at the outskirts of the town to have some lunch that we have brought with us ….
The town of Leonidio was beautiful, surely I will return and spent some time here….
We continued our ride towards the village of Kosmas
What a beautiful ride it was …
If someone has not ridden this road then for sure he should do it on his first chance …
We reached the village of Kosmas
The town was beautiful but empty …
We kept going without making a stop at the village
The old trail that was used to reach the village of Kosmas
The road ahead of us …
The distant trees from the previous picture close up …
A new bridge for a new road …
20km before the city of Sparta we stopped to top up in fuel
We passed the city of Sparta without stopping and we continued towards the city of Tripoli using the old road ….
Somewhere in the middle between Sparta and Tripoli we stopped to rest and have some coffee …
We took the motorway from Tripoli to Athens …..
We made a few stops at rest areas to have some coffee and rest…
The last stop was after the toll booths of Aspropyrgos where we greeted each other and left…
We made it home after a fool day of riding in slow motion …
I was expecting to get more tired because of the bullet but on the contrary I wasn’t feeling more tired that I would have felt with any other bike …
Riding the bullet was fun and I truly enjoyed it …
I let it choose the speed and it let me choose the destination …
I would love to travel all over the world with it….
Together we made a trip back in time …
Some of the pictures are taken by my co traveler Byron…
Πρώτη φορά το οδήγησα πριν από 10 χρόνια περίπου και μου είχε αφήσει ένα ωραίο συναίσθημα…
Πάντα υπήρχε σαν σκέψη κάποια στιγμή να το αποκτήσω …
Ποτέ δεν ξέρεις στο μέλλον ….
Αυτό το διάστημα την έχω στα χέρια μου σαν μηχανή αντικατάστασης από την αντιπροσωπεία μιάς και το Himalayan περιμένει τα ανταλλακτικά για να επισκευαστεί…
Αναφέρομαι φυσικά στο μόνο μηχανάκι που έχει σαν σλογκαν ότι είναι πιο γρήγορο και απο σφαίρα και κατασκευασμένο σαν οπλο …
Made like a gun, fast like a bullet ….
Για το πρώτο δεν αμφιβάλω.
Το δεύτερο ίσως να ίσχυε μια άλλη εποχή …
Μέσα στην πόλη είναι υπέροχο, έχει στύλ, ωραίο ήχο, το τιμόνι κόβει πάρα πολύ, το βάρος είναι διαχειρίσιμο, έχει αρκετή ροπή για να κυκλοφορείς με μια πέμπτη άντε τετάρτη και να μην χρειάζεται να κάνεις αλλαγές, είναι οικονομικό σαν παπί, έχει καλά φρένα, και καλές αναρτήσεις.
Απλά πρέπει να το αφήσεις να σε ταξιδεύσει όπως εκείνο ξέρει, δέν θέλει βιασύνες και άγχος και διαμαρτύρεται όταν το πιέζεις με έντονους κραδασμούς αλλά παρόλα αυτά δεν θα πεί όχι εσύ ίσως όμως…
Καλό μες στην πόλη αλλά τι γίνεται όταν θέλεις να κάνεις ένα ταξίδι μαζί του …
Ένα ταξίδι που σε μεταφέρει σε μια άλλη διάσταση όπου δέν υπάρχει χρόνος…
Η διαδρομή είχε βγεί από καιρό απλά έκατσε στο Bullet να την κάνει…
Έβλεπα και την καταιγίδα να έρχεται και καταλάβαινα ότι θα καθόμουν μέσα καιρό …
Ανακοίνωση λοιπον σε μερικούς φίλους και Σάββατο πρωί θα ταξιδεύαμε για Ναύπλιο, Λεωνίδιο, Κοσμά, Σπάρτη, και πίσω…
Δεν φαίνεται και άσχημα απλά έπρεπε αν βρούμε και κάποιες άλλες μηχανές να μας καθυστερήσουν (να μην ξεχνάμε είμαστε σφαίρες)
Έτσι επιστρατεύθηκαν μέχρι το Ναύπλιο με σκοπό να καθυστερούν τα 2 Bullet (ένα κόκκινο και ένα μαύρο), ένα Africa XRV750, ένα Moto Guzzi V7 iii καθώς και ένα Yamaha Tenere 600.
Καλά τα κατάφεραν δεν μας άφηναν να απομακρυνθούμε ….
Η συνάντηση έγινε στο πάρκινγκ πριν τα διόδια της Ελευσίνας, έφτασα με μικρή καθυστέρηση η υπόλοιπη ομάδα με περίμενε θα ήταν η πρώτη φορά μετά από καιρό που θα ταξίδευα με παρέα …
Ξεκινήσαμε και πιάσαμε την παλιά εθνική και η επόμενη στάση ήταν στο παλιό σιδηροδρομικό σταθμό της Νεμέας – Δερβενάκια …
Υπήρξαν δικαιολογημένα παράπονα γιατί δέν έγινε κάποια στάση πιο πρίν απο την μοναδική γυναίκα που μας ακολουθούσε συνεπιβάτης στο Africa.
Και είχε απόλυτο δίκιο αλλά το Bullet δεν κρατιόταν ….
Οι άλλες μηχανές δεν είχαν φωτογένεια ….
Επόμενη στάση το Ναύπλιο όπου θα χωριζόμασταν και οι “γρήγοροι” θα συνέχιζαν
Αντε να δείξουμε και άλλες δύο κυρίες
Ήταν η πρώτη μέρα που είχαν κλείσει τα μαγαζιά λόγω του ιού, την βγάλαμε σε ένα πεζούλι ..
Φάγαμε ένα σνακ ήπιαμε και ένα καφέ στο χέρι και χωριστήκαμε …
Θα συνεχίζαμε μόνο τα Bullet και το Tenere …
Επόμενη στάση στην λίμνη Μούστου .
Συνεχίζουμε την πορεία μας με κάποιες στάσεις για φωτογραφίες ….
Φτάσαμε στο Λεωνίδιο , η πλατεία άδεια , σταματήσαμε στην έξοδο για να κάνουμε το πικ-νικ μας
μιάς και η ώρα είχε περάσει ….
Πανέμορφο το Λεωνίδιο σίγουρα θα επιστρέψω ….
Συνεχίσαμε την διαδρομή μας προς τον Κοσμά …
Τι καταπληκτική διαδρομή είναι αυτή !!!!
Όποιος δεν την έχει κάνει επιβάλεται να την κάνει με την πρώτη ευκαιρία.
Φθάσαμε στον Κοσμά…
Το χωριό πανέμορφο αλλά έρημο, όλοι ήταν κλεισμένοι μέσα ….
Συνεχίσαμε χωρίς να σταματήσουμε …
Το παλιό μονοπάτι που χρησιμοποιούσαν παλιά για να φτάσουν στον Κοσμά …
Ο δρόμος μπροστά μας
Τα δέντρα που φαίνονταν στο βάθος στην προηγούμενη φωτογραφία…
Νέα γέφυρα για νέο δρόμο όπως φαίνεται …
20 χλμ πρίν την Σπάρτη σταματήσαμε για ανεφοδιασμό σε καύσιμα.
9 με 9.5 λίτρα είχαν κάψει τα Bullet από την Αθήνα μέχρι εκεί το Tenere 15
Αν θυμάμαι καλά είχαμε κάνει γύρω στα 250 χλμ μέχρι εκεί ….
Προσπεράσαμε την Σπάρτη και συνεχίσαμε γαι Τρίπολη από τον παλιό δρόμο.
Κάπου στην μέση μεταξύ Σπάρτης και Τρίπολης σταματήσαμε σε ένα κιόσκι για ένα ζεστό καφέ και να ξεκουραστούμε …
Βγήκαμε στην Εθνική οδό στην Τρίπολη και ταξιδεύαμε με 90 περίπου….
Αφού ήπιαμε τον καφέ μας συνεχίσαμε …
Κάναμε κανα δυο στάσεις στα ΣΕΑ που βρήκαμε για να ξεμουδιάσουμε και να ανταλλάξουμε καμιά κουβέντα ….
Τα ΣΕΑ ήταν άδεια …
Μετά τον σταθμό διοδίων στην Κόρινθο αφήσαμε το Tenere να περάσει μπροστά
Τελευταία στάση έγινε μετά τα διόδια του Ασπροπύργου όπου χαιρετίσαμε ο ένας τον άλλο και φύγαμε …
To Bullet παραδόξως δεν με κούρασε …
Δεν με προβλημάτισε ούτε μία στιγμή.
Είναι οικονομικό στο επόμενο γέμισμα που έγινε στην Αθήνα πήρε 8.5 λίτρα ….
Είναι διασκεδαστικό …
Και μου άρεσε …
Άνετα γύρναγα όλη την Ελλάδα και όχι μόνο μαζί του, έτσι και αλλιώς τα είχαμε βρεί, το άφηνα να διαλέξει την ταχύτητα και με άφηνε να διαλέξω τον προορισμό ….
Μαζί κάναμε ένα ταξίδι στον χρόνο πίσω σε άλλες εποχές …
Ταξιδέψαμε σε δρόμους παλιούς …
Δεν μας ένοιαζε με πόσο τρέχαμε, δεν υπήρχε βιασύνη κάποια στιγμή θα φτάσουμε στον προορισμό μέχρι τότε απόλαυσε την διαδρομή ήταν σαν να μου έλεγε.
Τα μάτια μου γέμισαν εικόνες που με μια πιο γρήγορη μηχανή δεν θα τις έβλεπα ….
Κάποια στιγμή στην εθνική έπιασα τον εαυτό μου να μετράει τις λευκές διακεκομμένες γραμμές ….
Είναι διαφορετικό, είναι διασκεδαστικό και το θέλω ….
Κάποιες από τις φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από τον Βύρωνα.
Since the Himalayan was out of commision waiting for parts to arrive in order to fix the head issues I decided to take for a long ride my beloved Kawasaki Estrella which I hadn’t take for a long ride since I got my Himalayan.
Saturday night I’m seating in front of my computer looking at map trying to decide where should I go ….
Finally I decide to go to lake Doxa and after that to the town of Kalavrita.
I had the whole Sunday off for my self …
I gather all the stuff I would be taken with me the next day …
I wake up around 6 in the morning, it was raining out, I made some coffe …
I took my dogs for a walk, and waited for the sun to come out …
Since it was kind of wet outside and I didn’t have waterproof bags I had to improvise and use some large garbage bags for waterprofing a back pack.
It was already 8 and the sun was not coming out …
I realized that for once more I will be riding in the rain …
Either way I will go for my trip no matter what…
I started to think what makes want to travel …
For sure riding a motorcycle is the best psychotherapy …
Some ride as fast as they can trying to leave everything behind …
Others ride slower and enjoy the scenery, the smells, the wind …
Others ride far away ..
Others ride close by …
Others ride for companionship …
Others ride in order to show it to others …
Others ride and keep it to themselves …
…….
In any case we all ride to break away from our routine and in the process we are trying to find our lost selves …
Its almost 9 and it is still drizzling outside, I pack the estrella and I start my ride …
Just before I leave Athens I see black clouds in the horizon, I stop at a rest area and I wear my rain gear.
There is a coffee place in the rest area and there is a lot of riders waiting for the weather to clear in order to proceed with their trips …
I’m avoiding the motorway and I take the back roads, the estrella is more suited to this kind of roads….
I pass the City of Corinth and the Towns of Solomos, Hiliomodi, Nemea …
It didn’t rain after all..
I made my first stop to rest and take some pictures …
I take the road the connects the towns of Nemea and Levidi
The sun is still hiding behind the clouds and is a little chilly.
I continue to the roads that connect the towns of Paleopyrgos and Nemea.
The sun has finally made its appearance …
Little further down the road I stop and I take off my rain gear …
I cross again the road that connects Nemea and Levidi and I follow it again.
At the horizon I can see the snowy mountain tops. At that moment I didn’t know that I will be riding on those …
I take a left turn on the road that connects the towns of Kalianos and Levidi
I reach the lake Stymfalia where Hercules killed the birds with the metal (bronze) beaks …
I pass the lake and continue on ….
In the town of Lafka I take the road to Kastania and from there the road that connects the towns if Kiato and Vitina
The Next stop is at the lake Doxa.
It has been a while since the last time I was there …
There is a lot of people visiting, cars, motorcycles, Buses
I found a quite place at the lake front and I stop to have some coffe and something to eat …
The sun was shining with all his glory ….
The time was passing and I had to continue my trip.
I left behind me the lake and I started to climb the mountainous road that take from Feneos to Likouria
After the town of Likouria I take the road from Likouria to Klitoria
I was getting hungry so I stopped to make some mushroom soup to have for lunch (it wasn’t that good)
After I had my lunch I continued towards the city of Kalavryta
I reached the intersection with the ski resort of Kalavryta and I decided to go up and see the snow…
It was around 16:30 and everybody was leaving…
I was the only one going up …
Now it gets really cold …
My fingers start to freeze …
I didn’t spent a lot of time at ski resort, I rode down to the city of Kalavryta I had to visit the gas station to fill the tank of the estrella.
Its a little bit after 5 when I reach the City of Kalavryta and I stop at the gas station.
The estrella consumed 9.6 liters for 256 km.
The temperature at the city is much higher that what it was up in the mountain, which makes me think to go up there again and take the road to the village Zarouhla right before the ski resort and from there to the city of Akrata where I will take the motorway for Athens ….
I went up the mountain once more at this time there is noone on the road …
Just me …
It starts to get really cold …
My fingers start to get numb and I’m in pain….
I’m only thinking that it will get warmer as soon as I get down from the mountain top …
I don’t feel the fingers in my hand any more …
The pain is unbearable ….
It takes some time for my hands to do what the brain tells them …
I started my descent, there was some ice on the road ….
As soon as I got down to lower altitude and away from the snowy mountain the temperatures rised and the pain on my hands started to go away …
I have left behind me the snowy mountains and their freezing temperatures …
It started to get dark ..
The headlight needs to be adjusted I just see in front of me only …
I cannot see the turns on the road until I’m very close…
Luckily a car was passing so I just followed it ….
I reached the motorway and from there on was easy and boring ….
I got home, 450 km in 11.5 hours
I unloaded my bike, chatted with the family, took the dogs out for their night walk ….
Μιας και το Himalayan ήταν εκτός περιμένοντας τα ανταλλακτικά για την επισκευή και μίας και δεν θα μπορούσα να πάω για την χωμάτινη μανιταρόσουπα είπα να γράψω μερικά ασφάλτινα χλμ για να ξεπεράσω την στεναχώρια ….
Εδώ και καιρό ήθελα να κάνω μια βόλτα με το Estrella είχε μείνει με το παράπονο από τότε που το αντικατάστησε το Himalayan στα ταξίδια…
Σάββατο βράδυ αργά κάθομαι και σκέφτομαι που να πάω …
Να πάω Φολόη;
Να πάω Λεωνίδιο;
Να πάω στην λίμνη Δόξα;
Τελικά αποφασίζω να πάω για αρχή στην λίμνη Δόξα μετά στα Καλάβρυτα και πίσω
Την άδεια την είχαμε πάρει..
Αυτή την Κυριακή δεν είχα οικογενειακές υποχρεώσεις …
Ετοίμασα γρήγορα γρήγορα τα πράγματα που θα έπαιρνα μαζί μου
Ξύπνησα το πρωί κατά τις 6 και ο καιρός ήταν βροχερός, έφτιαξα καφέ …
Έβγαλα τα σκυλιά βόλτα …
Άρχισαν οι σκέψεις που θα βάλω τα πράγματα δεν χωράνε στις δερμάτινες τσάντες του Estrella οι οποίες δεν είναι και αδιάβροχες …
Επιστρατεύτηκε σάκος και σακούλα σκουπιδιών για να τον κάνουμε αδιάβροχο …
Έχει πάει 8 ο καιρός δείχνει κλεισμένος, άρχισαν οι σκέψεις που θα πάω πάλι μέσα στην βροχή γιατί δεν κάθομαι σπίτι …
Τι είναι αυτό που μας κάνει να αναζητούμε το φευγιό;
Η βόλτα με την μηχανή είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία….
Βοηθάει στο να ξεφεύγουμε από την ρουτίνα μας …
Άλλοι καβαλάνε και πάνε σαν τον άνεμο προσπαθώντας να τα αφήσουν όλα πίσω τους …
Άλλοι καβαλάνε και πάνε πιο αργά και ρουφάνε τα πάντα τις εικόνες, τις μυρωδιές, το ταξίδι …
Άλλοι καβαλάνε για να πάνε μακριά …
Άλλοι καβαλάνε για να πάνε μια κοντινή βόλτα …
Άλλοι καβαλάνε για την παρέα …
Άλλοι για να βγάλουν φωτογραφίες και βίντεο …
Κάποιοι το κάνουν και το κρατούν για τον εαυτό τους…
Κάποιοι άλλοι για να το δείχνουν σε γνωστούς και αγνώστους ….
…….
Όποιος και αν είναι ο λόγος η αιτία πάντως είναι ότι προσπαθούμε να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα μας και στην πορεία ίσως και να βρούμε κάτι που έχουμε χάσει ότι και αν είναι αυτό ….
Έχει πάει 9 παρά, έχει σταματήσει να ψιχαλίζει, φορτώνω και φεύγω ….
Στάση στον σταθμό στον Σκαραμαγκά για να βάλω αδιάβροχα έχει αρχίσει να ψιχαλίζει πάλι και ο καιρός προς την Κόρινθο είναι φορτωμένος.
Στο σταθμό είναι αρκετές μηχανές και περιμένουν ανυπόμονα …
Συνεχίζω Ελευσίνα, σταθμός διοδίων, βγαίνω στην παλιά Εθνική, όπου το Estrellaκι αισθάνεται καλύτερα …
Κόρινθος, Σολωμός, Χιλιομόδι, Νεμέα…
Δεν έβρεξε τελικά μόνο μερικές ψιχάλες που και που …
Οι πρώτες στάσεις για φωτογραφίες..
Παίρνω τον επαρχιακό δρόμο Νεμέας Λεβιδίου …
Ο ουρανός είναι ακόμα συννεφιασμένος και έχει μια δροσιά 🙂
Συνεχίζω στην επαρχιακή οδό Παλαιοπύργου – Νεμέας
Ο ήλιος έχει κάνει την εμφάνιση του ….
Λίγο πιο κάτω στάση να βγάλω τα αδιάβροχα ….
Ξαναπιάνω τον επαρχιακό Νεμέας – Λεβιδίου
Στον ορίζοντα φαίνονται οι χιονισμένες βουνοκορφές, που να ήξερα εκείνη την στιγμή ότι θα έβλεπα το χιόνι από πολύ κοντά ….
Στρίβω αριστερά και πιάνω την επαρχιακή Κάλιανου – Λεβιδίου …
Φθάνω στην λίμνη Στυμφαλία …
Προσπερνάω την λίμνη και συνεχίζω ….
Στήν Λαύκα παίρνω τον δρόμο πρός Καστανιά …
Και από εκεί τον επαρχιακό Κιάτου – Βυτίνας …
Η επόμενη στάση ήταν στην λίμνη Δόξα…
Είχα αρκετά χρόνια να πάω …
πολύς κόσμος, πολλά λεωφορεία, αυτοκίνητα ένα μεγάλο γκρούπ με μηχανές μόλις αναχωρούσε χαιρετηθήκαμε εθιμοτυπικά …
Προσπάθησα να τους χαιρετήσω όλους …
Δεν ανταποκριθήκαν όλοι …
Δεν πειράζει …
Βρίσκω ένα ήσυχο μέρος στην λίμνη και αράζω για καφέ και ένα σνακ …
Ο πρώτος στόχος είχε επιτευχθεί …
Ο καιρός πλέον ήταν ηλιόλουστος.
Άραξα ήπια τον καφέ μου απολαμβάνοντας τον ήλιο και την λίμνη …
Η ώρα πέρναγε και έπρεπε να συνεχίσω επόμενος σταθμός τα Καλάβρυτα …
Αφησα πίσω μου την πολύβουη λίμνη και σιγά σιγά ανηφόρησα στον επαρχιακό Λυκουρίας – Φενεού, με κατεύθυνση προς Λυκουρία ….
Μετά την Λυκουρία ακολουθώ τον επαρχιακό κάτω Κλειτορίας – Λυκουρίας …
Μετά την Κλειτορία πάιρνω τον επαρχιακό Καλαβρύτων – Φιλίας …
Είχα αρχίσει να πεινάω όποτε αναγκαστική στάση να ετοιμάσουμε το μεσημεριανό …
Μανιταρόσουπα (εντελώς τυχαία 😉 ) με φρυγανιές (ότι βρήκα τελευταία στιγμή στο σπίτι) …
Μετά το μεσημεριανό που δεν ήταν και ιδιαίτερα πετυχημένο συνέχισα προς Καλάβρυτα …
Περνάω σπήλαια Λιμνών, δεν έχω πάει ποτέ, δεν ήθελα να τα επισκεφτώ μόνος μου κάποια άλλη φορά με την οικογένεια ….
Φτάνω στην διασταύρωση για το χιονοδρομικό των Καλαβρύτων, το σκέφτομαι μπα λέω και συνεχίζω προς Καλάβρυτα, ήθελα να ανεφοδιαστώ με καύσιμα έιχα κάνει κοντά 230 χλμ και είχα φουλάρει στην Αθήνα …
Δεν περνάω 100 μέτρα από την διασταύρωση και αλλάζω γνώμη (μου αρέσει που είμαι σταθερός στις απόψεις μου)…
Αναστροφή και ανάβαση προς το χιονοδρομικό …
Το χιόνι δεν αργεί να φανεί στην άκρη του δρόμου …
Είναι 16:30 περίπου και όλοι κατεβαίνουν από το χιονοδρομικό …
Είμαι ο μόνος που ανεβαίνει και όλοι κοιτούν περίεργα τον τρελό με την μηχανή …
Φτάνοντας στο χιονοδρομικό το πάρκινγκ ήταν σχεδόν άδειο και όσοι υπήρχαν ετοιμάζονταν να κατηφορίσουν προς τα Καλάβρυτα …
Κάνει παγωνιά …
Τα δάχτυλα έχουν αρχίσει να παγώνουν …
Χωρίς πολλά πολλά ξεκινάω και έγω την κάθοδο προς τα Καλάβρυτα και προς πιο υψηλές θερμοκρασίες ….
Είναι περασμένες 5 όταν φθάνω στα Καλάβρυτα, σταματάω στο βενζινάδικο δίπλα από τον σταθμό τον ΚΤΕΛ.
Το φουλάρω, 9,6 λίτρα για 256χλμ είχα άλλα 2.5 λίτρα μέσα μια χαρά, από κατανάλωση καλά τα πάμε …
Στα Καλάβρυτα η θερμοκρασία ήταν αισθητά ανεβασμένη σε σχέση με το βουνό …
Κατεβαίνοντας από το χιονοδρομικό είχα δεί την ταμπέλα για την Ζαρούχλα …
Ρε λές να πάω από εκεί και να κατέβω Ακράτα και μετά να πιάσω την Εθνική και να επιστρέψω σπίτι …
Σύντομη διαβούλευση με το κινητό μου βγάζει καμιά ωρίτσα μέχρι την Ακράτα …
Οκ, φύγαμε λέω …
και αρχίζω να ανηφορίζω ξανά προς το χιονοδρομικό και την διασταύρωση για την Ζαρούχλα …
Το google maps μου δείχνει να πάω από ένα χωματόδρομο είναι 15 λεπτά πιο σύντομα ….
Ναι καλά λεώ ότι πείς ..
Συνεχίζω να ανεβαίνω δεν υπάρχει ψυχή είμαι μόνος μου …
Αν πάθω κάτι θα με βρουν την άνοιξη σκέφτομαι …
Συνεχίζω απτόητος ….
Τα δάχτυλα έχουν αρχίσει να παγώνουν …
Κάτω στα Καλάβρυτα δεν το σκέφτηκα καλά ….
Μετά το πάγωμα άρχισε ο πόνος …
Γνώριμος …
Αλλά είναι έντονος, έχω αρχίσει να μονολογώ και να τα βάζω με τον εαυτό μου και τις καταπληκτικές αποφάσεις που παίρνω…
Που θα πάει θα καβατζάρω τον αυχένα σκέφτομαι και θα πέσω σε χαμηλότερα υψόμετρα και θα άνεβει η θερμοκρασία …
Πλέων δεν νιώθω τα δάχτυλα των χεριών …
Είναι το μόνο σημείο που η χαμηλή θερμοκρασία με ενοχλεί …
Ο πόνος πλέων έχει γίνει ανυπόφορος …
Κάθε τράβηγμα του φρένου η του συμπλέκτη προκαλεί πλέων πόνο και στους καρπούς από το σφίξιμο …
Υπάρχει και μια καθυστέρηση από την στιγμή που το μυαλό θα δώσει την εντολή μέχρι το σώμα να εκτελέσει …
Μετά τον αυχένα έκανε την εμφάνιση του και ο πάγος …
Ευκολάκι …
Σιγά σιγά κατηφόριζα προς τα κάτω και η θερμοκρασία ανέβαινε…
Ο πόνος στα δάχτυλα υποχωρούσε …
Αλλά στους καρπούς παρέμεινε …
Ήταν η μόνη στιγμή που θα ήθελα να έχω παραπάνω κυβικά για να μην κάνω συχνές αλλαγές ταχυτήτων …
Κάθε αλλαγή συνοδεύεται από μούγκρισμα ….
Έχω την εντύπωση ότι ακούγομαι πιο δυνατά από ότι το μηχανάκι …
Στάση για ξεκούραση, δέν πάει άλλο …
Τουλάχιστον δέν κρυώνω πλέων ….
Έχω αφήσει πλέων πίσω μου τα χιονισμένα βουνά και την παγωνιά μαζί τους …
Στην διασταύρωση για Ζαρούχλα κάνω αριστερά και κατευθύνομαι για Ακράτα …
Έχει αρχίσει πλέων να σκοτεινιάζει …
Τα φώτα φέγγουν πολύ κοντά …
Δεν βλέπω …
Κόβω ταχύτητα για να προλαβαίνω τις στροφές οι οποίες εμφανίζονται ξαφνικά μπροστά μου …
Κάπου στο βάθος πίσω μου έρχεται ένα αυτοκίνητο το περιμένω …
Τον αφήνω να με περάσει και τον ακολουθώ για να μην βρεθώ σε κανένα γκρεμό …
Δύσκολη η κατάβαση μέχρι την Ακράτα …
Με κούρασε …
Βγαίνω εθνική, πάω να πληρώσω στα διόδια μου πέφτουν τα κέρματα κάτω.
Κατεβαίνω τα μαζεύω τα ρίχνω στο μηχάνημα …
Πάω να βάλω τα γάντια, και μια ωραία γυναικεία φωνή ακούγεται να με ρωτάει αν χρειάζομαι βοήθεια …
Όχι καλό μου μηχάνημα του απαντάω σε ευχαριστώ …
Κουμπώνω πρώτη και χάνομαι στο σκότος …
Στην Εθνική ταξιδεύω με 90-100 έχει λίγη κίνηση είναι και Κυριακή απόγευμα …
υπάρχουν και οι γνωστοί (μπιπ) που πάνε με χίλια …
δεν μέ αγχώνουν βρίσκω μια νταλίκα την προσπερνάω τις κάνω νόημα και μπαίνω μπροστά της και κρατάω σταθερή την απόσταση μου απο την νταλίκα …
Τουλάχιστον έτσι δεν κινδυνεύω να με παρασύρει κάποιος (μπιπ) …
Φτάνω στα διόδια του Κιάτου…
ίδια διαδικασία, σταματάω βγάζω γάντια, βγάζω πορτοφόλι, βγάζω κέρματα ..
μου πέφτουν κάτω …
η υπάλληλος ευγενέστατη με ρωτάει πόσα μου έπεσαν,
ένα ευρώ της λέω.
Θα τα μαζέψω εγώ μου λέει,
τις δίνω άλλα 60 λεπτά,
μου δίνει την απόδειξη και μου εύχεται καλό ταξίδι,
την ευχαριστώ και αρχίζω …
βάζω το πορτοφόλι στην τσέπη, βάζω γάντια και ξεκινάω …
Στην Κόρινθο βγαίνω στην παλιά εθνική…
Μέγα λάθος …
πάλι έχω θέμα με τα φώτα μιας και δεν φωτίζεται ο δρόμος …
Η τεχνική γνωστή πλέων, ακολουθώ ένα αυτοκίνητο ….
Φτάνω σπίτι, ξεφορτώνω, το ταξίδι είχε τελειώσει …
450 χλμ σχεδόν σε 11,5 ώρες …
επέστρεψα στην ρουτίνα μου και την οικογενειακή θαλπωρή …
αφού τελειώσουν τα καλωσορίσματα πρέπει να βγάλω τα σκυλιά βόλτα ….
Αργά το βράδυ κατά τις 12 πέφτω ξερός για ύπνο …
Η επόμενη μέρα έχει το γνωστό πρόγραμμα πρωινό ξύπνημα, πρωινό για τα παιδιά, βόλτα τα σκυλιά και μετά δουλειά ……
Τα ταξίδια μου / My travels 