14 Οκτωβρίου 2023
Ο δήμος Αγρινίου σε συνεργασία με την τοπική μοτοσυκλετιστική λέσχη διοργάνωνε μια διήμερη εκδρομή στις λίμνες της περιοχής ….
Την είχα δει από καιρό αλλά τελευταία στιγμή αποφάσισα να παρευρεθώ για την πρώτη μέρα…
Το πρόγραμμα της εκδρομής έδινε εκκίνηση στις 10 το πρωί του Σαββάτου από την κεντρική πλατεία του Αγρινίου, εγώ σκόπευα να ξεκινήσω το πρωί κατά τις 06:00 ώστε να έχω αρκετό χρόνο να φτάσω στο Αγρίνιο και να πιώ και ένα καφέ …
Άλλος ένας μοτοσυκλετιστής ο Κυριάκος θα αναχωρούσε και αυτός το Σάββατο το πρωί, ανταλλάξαμε τηλέφωνα μήπως και καταφέρουμε να συνταξιδέψουμε μαζί (αλλά δεν τα καταφέραμε) …
Πρωινό εγερτήριο κατά τις 05:00 και πέφτω με τα μούτρα σε μια μεγάλη κούπα καφέ προσπαθώντας να ξυπνήσω …
Ο καφές έκανε την δουλειά του και με τα μάτια ανοιχτά πλέον μαζεύω και τακτοποιώ κάποια πράγματα και μερικά φρούτα στις βαλίτσες και κατά τις 06:00 πηγαίνω προς την μηχανή …
Έλεγχος στην πίεση των ελαστικών και προσπάθεια να επικοινωνήσω με τον Κυριάκο, με είχε πάρει τηλέφωνο και αυτός αλλά δεν το είχα ακούσει, όταν τον πήρα πίσω μερικά λεπτά αργότερα ήταν ήδη στον δρόμο και δεν το άκουσε αυτός ….
Αφού τοποθετώ τις βαλίτσες στην Τζό την καβαλάω και ξεκινάμε …
Οι δρόμοι άδειοι, η Τζο ορεξάτη για βόλτα …
Με το που βγαίνω στην παλιά εθνική στο ύψος της Ελευσίνας ο ήλιος ετοιμάζεται δειλά δειλά να κάνει την εμφάνιση του …
Έχει στρώσει ένα πορτοκαλί χαλί και ετοιμάζει το άρμα του για να ξεκινήσει και αυτός την διαδρομή του …
Σταματάω στην άκρη να χαζέψω λίγο τα πρωινά χρώματα και μετά από λίγο συνεχίζω και πάλι την διαδρομή μου …
Ο ουρανός έχει ένα πανέμορφο πορτοκαλί χρώμα και σύντομα μετανιώνω που ξεκίνησα …
Φτάνοντας στο Μεγάλο Πεύκο κατευθύνομαι στην παραλία και παρκάρω την Τζό, είμαστε τα δυό μας και περιμένουμε να καλωσορίσουμε τον ήλιο ….
Απίστευτα χρώματα, μαγική στιγμή …
Καταφέρνω και έρχομαι σε επικοινωνία με τον Κυριάκο έχει φτάσει ήδη στην Κόρινθο …
Πρέπει να έκατσα στο Μεγάλο Πεύκο κάνα μισάωρο μέχρι να καταφέρω να πείσω τον εαυτό μου και την Τζό ότι πρέπει να συνεχίσουμε …
Μας είχαν μαγέψει τα πρωινά χρώματα και χάσαμε την αίσθηση του χρόνου …
Τελευταία φορά που είχα ξαναδεί την ανατολή στο Μεγάλο Πεύκο πρέπει να ήταν πριν από 25 χρόνια περίπου (αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία) …
Ξεκινάμε και πάλι, η κίνηση ελάχιστη, πολύ σύντομα φτάνω στην Κακιά σκάλα και κάνω άλλη μια στάση να απαθανατίσω την Τζο που ποζάρει στον ήλιο …
Συνεχίζω και κάπου μετά την Κακιά Σκάλα βγαίνω στην “νέα” εθνική οδό …
Έχω ένα συνεχόμενο θόρυβο που μου έρχεται από την αριστερή μεριά του κράνους, σαν να έχω ένα Cesna στο αυτί μου …
Έχει αρχίσει να με κουράζει …
Όταν στρίβω το κεφάλι μου λίγο προς τα αριστερά σταματάει αν κοιτάω μπροστά ή δεξιά ξεκινάει και πάλι το Cesna να βάζει μπρός την μηχανή του και να ετοιμάζεται να τροχοδρομήσει …
Στο πρώτο πάρκινγκ σταματάω και αρχίζω να περιεργάζομαι το κράνος δεν μπορώ να καταλάβω από που μπορεί να προέρχεται, κόβω τις ετικέτες που είχε η επένδυση του κράνους μπας και …
Καβαλάω και πάλι την Τζό και το αεροπλανάκι εκεί να κόβει βόλτες γύρω από το αριστερό αυτί …
Έχει αρχίσει να μου δημιουργεί πονοκέφαλο όλο αυτό …
Στο επόμενο πάρκινγκ ξανασταματώ βγάζω το κράνος και τότε βλέπω ότι μία ανακλαστική ταινία που έχει στο κάτω μέρος έχει ξεκολλήσει ώς την μέση …
Την βγάζω τελείως, λαδώνω με την ευκαιρία και την αλυσίδα και ξεκινάμε εκ νέου …
Το θαύμα είχε γίνει, το αεροπλανάκι είχε απογειωθεί και είχε πετάξει μακριά μας ευτυχώς …
Συνεχίζουμε, τα χιλιόμετρα περνούν κάτω από τις ρόδες τις Τζό και πριν το καταλάβουμε έχουμε φτάσει κοντά στο Ρίο, περνάμε την γέφυρα αυτήν την φορά δεν είχαμε χρόνο να πάμε με το φέρρυ ….
Στα ΣΕΑ του Ευήνου σταματάμε για ανεφοδιασμό μιας και ήμασταν πολύ κοντά πλέον, βγαίνουμε στην πρώτη έξοδο για το Αγρίνιο και σταματάμε στην Κλεισούρα, από μικρός κάθε φορά που πέρναγα από εδώ με εντυπωσίαζε το όλο σκηνικό …
Πολλές αναμνήσεις από στάσεις εδώ σε αυτό το μέρος, συνήθως ο πατέρας σταμάταγε στο Κεφαλόβρυσο έπαιρνε κοψίδια και ψωμοτύρι και σταματάγαμε στην Κλεισούρα, τα άπλωνε πάνω στο καπό του αυτοκινήτου και γίνονταν πόλεμος…
Η ώρα έχει περάσει και έχω ήδη καθυστερήσει …
Φτάνω στο Αγρίνιο με μισή ώρα καθυστέρηση και κατευθύνομαι στην κεντρική πλατεία, οι μηχανές λιγότερες από ότι περίμενα αλλά ευτυχώς δεν είχαν ξεκινήσει …
Ξεκινάνε οι χαιρετούρες και οι συστάσεις και εντός λίγων λεπτών ξεκινάμε …
Πρώτη στάση στο φράγμα Καστρακίου, ευκαιρία για μερικές φωτογραφίες και για πειράγματα …
Ένας σύντροχος μέσα στην αναμπουμπούλα ξέχασε να γεμίσει το μηχανάκι του με καύσιμο και αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω να βρει βενζινάδικο να ανεφοδιαστεί …
Είχαμε την εντύπωση ότι θα μας άφηναν να περάσουμε μέσα από το φράγμα αλλά δυστυχώς οι εντολές δεν είχαν φτάσει μέχρι τον φύλακα που δεν μας άφησε …
Συνεχίζουμε την διαδρομή μας στην πανέμορφη κοιλάδα του Αχελώου και η επόμενη στάση γίνεται στην γέφυρα της Τατάρνας …
Ο ήλιος έχει βγει για τα καλά, έχει διώξει όλα τα σύννεφα και βάζει τα δυνατά του για να μας δείξει τις δυνάμεις του έχοντας διώξει την πρωινή ψύχρα και υγρασία …
Χαλαρά θα μπορούσε να είναι μια καλοκαιρινή μέρα …
Κανονίζουμε επόμενη στάση να είναι στην Γρανίτσα για φαγητό και κατευθυνόμαστε προς τα εκεί χωρίς να χάνουμε χρόνο …
Η διαδρομή όμορφη και απολαυστική, η Τζό δείχνει να το χαίρεται και να το απολαμβάνει αλλά μάλλον εγώ περισσότερο …
Φτάνουμε στην Γρανίτσα γίνεται μια αναμπουμπούλα μέχρι να βρούμε που θα παρκάρουμε και που θα κάτσουμε να φάμε …
Ο Μιχάλης από την λέσχη του Αγρινίου κανονίζει τα πάντα και είναι παντού από το να βρει που θα κάτσουμε να πάρει και να δώσει παραγγελία να σερβίρει …
Δεν τον έχει ο τόπος κάνει ότι μπορεί για να περάσουμε εμείς καλύτερα …
Πρώτα έρχονται τα τσίπουρα και σιγά σιγά και οι μεζέδες και τα υπόλοιπα …
Η ζωή είναι ωραία !!!
Η ώρα περνάει γρήγορα, τρέχει αλαφιασμένη, εγώ πρέπει να επιστρέψω πίσω και τα υπόλοιπα παιδιά να κατευθυνθούν προς τον Άγιο Βασίλειο όπου θα διανυκτερεύαν …
Αποφασίζουμε να κάνουμε άλλη μια στάση στην Δυτική Φραγκίστα για καφέ πριν χωρίσουμε …
Δεν αργούμε να φτάσουμε και ένας καφές σε συνοδεία με γλυκό του κουταλιού ήταν ότι χρειαζόμασταν …
Καλά μερικοί είχαν υπογλυκαιμία και χτύπησαν ότι γλυκό υπήρχε …
Μετά και από αυτήν την σύντομη στάση οι δρόμοι μας χωρίζουν εγώ ξεκινώ την μοναχική επιστροφή μου και οι υπόλοιποι στην συνέχεια αυτού του καταπληκτικού διήμερου …
Περνάω από την Ανατολική Φραγκίστα και στην συνέχεια από τη γέφυρα του Μέγδοβα και συνεχίζω προς το Καρπενήσι παίζοντας ένα κυνηγητό με τον Ήλιο που βιάζεται να δύσει και όλο μου κρύβεται πίσω από βουνοκορφές αλλά καταφέρνω να τον ξετρυπώνω …
Αυτό συνεχίστηκε μέχρι που έφτασα στο Καρπενήσι όπου ο Ήλιος σταμάτησε να παίζει αποκαμωμένος με την κούραση όλης της ημέρας και αποσύρθηκε δίνοντας την σκυτάλη στο Φεγγάρι και τα αστέρια …
Όσο έπεφτε ο ήλιος τόσο έπεφτε και η θερμοκρασία και όταν τελικά αποσύρθηκε στα ιδιαίτερα διαμερίσματα του ήρθε και η ώρα να φορέσω και εγώ ότι είχα διαθέσιμο από ρουχισμό για να κρατηθώ ζεστός …
Στον δρόμο είμαι μόνος μου, που και πού συναντάω και κανένα ξεχασμένο αυτοκίνητο, στον Τυμφρηστό αν και σχετικά νωρίς δεν κυκλοφορεί ψυχή …
Βγαίνοντας από το χωριό και φτάνοντας στην πρώτη δεξιά φουρκέτα είναι κάποια σκυλιά στο δρόμο και κόβω, με το που παίρνω την στροφή βλέπω μπροστά μου μια αγελάδα να με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια!
Φρενάρω και σταματώ κυριολεκτικά σε απόσταση αναπνοής …
Κοιταζόμαστε στα μάτια και όπως εγώ διακρίνω την έκπληξη και τον φόβο στα δικά της το ίδιο πιστεύω ότι βλέπει και αυτή στα δικά μου …
Σε κλάσμα δευτερολέπτου ξεκινάμε ένα αγώνα και οι δύο, εγώ να περάσω μπροστά της και αυτή να φύγει μακριά μου …
Νιώθω σαν να την κυνηγάω και κόβω προσπαθώντας να της δώσω τον χώρο της να απομακρυνθεί και να φύγει από τον δρόμο …
Περνούν κάποια δευτερόλεπτα που μοιάζουν με αιώνες και τελικά την περνάω και την αφήνω πίσω μου να ηρεμήσει …
Ευτυχώς που πήρε την σωστή απόφαση και δεν έτρεξε καταπάνω μου …
Συνεχίζω πιο ψιλιασμένος πλέον …
Οι επαρχιακοί δρόμοι την νύχτα είναι πλέον πολύ επικίνδυνοι μιας και η επαρχία έχει ερημώσει και δεν κυκλοφορούν τόσα οχήματα …
Το φανάρι της Τζό έχει πολύ καλή δέσμη και ευτυχώς βλέπω αρκετά καλά και μέχρι να βγω στην Λαμία δεν είχα κάποιο άλλο αναπάντεχο …
Μετά την Λαμία το μενού έχει εθνική οδό και η Τζό ακούγεται πολύ χαρούμενη στα 130-140 …
Δεν θέλει με τίποτα να ρίξει την ταχύτητα της σε ένα πιο χαλαρό 110-120 …
Τα χιλιόμετρα περνούν ασταμάτητα κάτω από τους τροχούς της με μόνη στάση για τα διόδια …
Είχα γεμίσει το ρεζερβουάρ της λίγο πριν την Δυτική Φραγκίστα και δεν χρειάστηκε άλλο συμπλήρωμα για να φτάσουμε στον προορισμό μας …
Από θέμα άνεσης στα 120 χλμ/ώρα η πίεση που δέχομαι από τον αέρα είναι προφανώς λιγότερη αλλά και στα 140 δεν κουράζει …
Όσον αφορά την σέλα και την θέση των ποδιών και με αυτά μια χαρά …
Τα πίσω αμορτισέρ είναι το μόνο μείον της αν και αυτά με την πάροδο των χιλιομέτρων έχουν αρχίσει να στρώνουν από την άλλη έχουν παραγγελθεί ένα σετ Hagon που θα τα αντικαταστήσει σύντομα …
Με αυτά και με αυτά φτάνουμε σπίτι χωρίς να έχουμε κουραστεί ιδιαίτερα και οι δύο μετά από μια αρκετά μεγάλη βόλτα …
Την παρκάρω της δίνω ένα τελευταίο χάδι και την καληνυχτίζω, φεύγοντας γυρνώ να της ρίξω μια τελευταία ματιά και μου στέλνει μια αντανάκλαση από τις εξατμίσεις της για να με καληνυχτίσει και αυτή με την σειρά της …
Άλλη μια ωραία βόλτα είχε τελειώσει ευτυχώς χωρίς απρόοπτα και σε λίγα λεπτά ήμουν στην θαλπωρή του σπιτιού μου με το βραδινό μου και πολλές αγκαλιές να με περιμένουν …
Μέχρι την επόμενη φορά καλά ταξίδια να έχουμε πραγματικά ή φανταστικά, σημασία έχει να ταξιδεύει το μυαλό …
Τα ταξίδια μου / My travels 