Δεν θα μπορούσα να πώ όχι σε μια πρόταση από τον φίλο Γιώργο για μια βόλτα στην ορεινή Κορίνθια και ας είχα πάει πάλι εκεί μόλις πριν μια εβδομάδα, σε συνδυασμό με την προτροπή της συζuγου να κοινωνικοποιηθώ (να σταματήσω να πηγαίνω βόλτες στις ερημιές μόνος μου) καθώς και τα παρακάλια της “Βέρας” να γνωρίσει και άλλες μηχανές από την φυλή της και το γλυκό έδεσε …
Ο καιρός ήταν ιδανικός αλλά κάτι μου έλεγε μέσα μου ότι δεν θα ξεκινήσουμε καλά …
Πρωί πρωί πηγαίνω στο γκαράζ και ανακαλύπτω ότι η πόρτα δεν ανοίγει με το χειριστήριο …
Πρωί πρωί στον κλειδαρά λοιπoν για αλλαγή μπαταρίας στο χειριστήριο καθώς και αγορά δεύτερου για κάθε ενδεχόμενο …
Μήνυμα στον Γιώργο ότι θα αργήσω κάνα 15 λεπτό και ξεκινάω
Η βόλτα προμηνύονταν να είναι σύντομη οπότε σε ένα σακίδιο έβαλα νερό, 2 κρουασάν, και 2 σπαστά καφεδάκια και με όλα αυτά ξέχασα τα αδιάβροχα (ευτυχώς δεν χρειάστηκαν) …
Το σημείο συνάντησης μεταφέρθηκε από πριν τα διόδια της Ελευσίνας στον Ισθμό …
Η “Βέρα” Ιταλίδα γουργούριζε καθώς απομακρυνόμασταν από την Αθήνα …
Μετά τα διόδια της Ελευσίνας η κίνηση ήταν ελάχιστη και λόγω ότι δεν ήθελα να στήσω τον Γιώργο πολύ, ο ρυθμός ανέβηκε και η “Βέρα” δεν έφερε καμία αντίρρηση σε αυτό …
Τα χιλιόμετρα περνούν γρήγορα και πριν το καταλάβουμε περνάμε τις σήραγγες της Κακιάς Σκάλας και βλέπουμε σταματημένα αυτοκίνητα …
Ένα mini cooper είχε τουμπάρει …
Πως τουμπάρεις στην ευθεία;;;
Η ¨Βέρα¨ συνέχισε να καταβροχθίζει τα χλμ με ευκολία αρκεί να μην το παρακάνεις …
Φτάνουμε στον Ισθμό και βγαίνουμε στην έξοδο για Λουτράκι και συναντάμε τον Γιώργο πριν την γέφυρα να απολαμβάνει το εσπρεσάκι του …
Γίνονται οι απαραίτητες συστάσεις μιας και πρώτη φορά βλέπει την “Βέρα” από κοντά …
Θα συναντούσαμε τον Βασίλη φίλο του Γιώργου λίγο πιο κάτω …
Δεν αργούμε να φτάσουμε, γίνονται οι απαραίτητες συστάσεις και ξεκινάμε …
Ακολουθούμε τον Βασίλη για να μας πάει από μια άλλη διαδρομή όχι και τόσο γνωστή, τουλάχιστον σε έμενα …
Βγαίνουμε εθνική και με χαλαρούς ρυθμούς φτάνουμε Ξυλόκαστρο και κατευθυνόμαστε προς Ζεμένο όπου και αφήνουμε την εθνική πίσω μας, πρώτη φορά περνάω από εδώ και ομολογώ ότι μου άρεσε η διαδρομή, συνήθως ανεβαίνω από Κιάτο!!!
Κάπου εκεί σταματήσαμε για τις πρώτες φωτογραφίες … και στην πορεία οι στάσεις έγιναν αρκετές για τον ίδιο λόγο …
Ο Βασίλης αντάλλαξε μηχανή με τον Γιώργο και λίγο πιο κάτω αντάλλαξα και εγώ με τον Βασίλη και μετά ο Βασίλης πάλι με τον Γιώργο μέχρι να επιστρέψουν οι μηχανές στους κατόχους τους τις είχαμε καβαλήσει όλοι όλες …
Το euro5 Guzzi v85TT του Βασίλη έχει πιο ήρεμη λειτουργία απο το δικό μου το euro 4 και αρκετά λιγότερους κραδασμούς η διαφορά είναι αισθητή …
Φάνηκε να είναι πιο δυνατό στις χαμηλομεσαίες και το δικό μου πιο δυνατό ψηλά …
Δεν ξέρω τι αλλαγές έχουν γίνει μεταξύ των δύο εκδόσεων.
Για το Tenere εχω να πώ ότι είναι ένα μηχανάκι μιας άλλης εποχής και η μετάβαση απο το Guzzi στοTenere αμβλύνει ακόμα περισσότερο τις διαφορές τους …
Μίας και πρόκειται για διαφορετικές μηχανές σχεδιασμένες σε διαφορετικές εποχές και για να καλύψουν διαφορετικές ανάγκες δεν θα τις συγκρίνω αλλά θα αναφερθώ μόνο σε αυτό που με χάλασε περισσότερο και δεν ήταν τίποτα άλλο από τα φρένα …
Φρένα χωρίς αίσθηση και με ελλιπή απόδοση, δεν θα ήθελα να βρεθώ σε συνθήκες φρεναρίσματος πανικού καβάλα σε αυτό το μηχανάκι ….
Στάση για καφέ στην πλατεία του χωριού Γκούρα και πάλι ευκαιρία για κουβεντούλα και ιστορικές αναδρομές από τις ζωές μας για να γνωριστούμε καλύτερα και να καλυφθούν κενά μεταξύ των δύο φιλων που είχαν καιρό να βρεθούν…
Τελειώσαμε το καφεδάκι μας και κατευθυνθήκαμε προς τις πηγές του Λάδωνα …
Ο Βασίλης εκτελούσε χρέη πλοηγού και μας έδειχνε τις ομορφιές του τόπου του …
Συνεχίζουμε προς Λεβίδι από όπου περνάμε χωρίς να σταματήσουμε και συνεχίζουμε προς το διάσελο της Κάνδηλας …
Έχει μεσημεριάσει και κάτω μας ήταν το χωριό Σκοτεινή και τα παιδιά δεν μου χάλασαν το χατίρι να παρεκκλίνουμε λίγο από την πορεία μας και να περάσουμε μέσα από το χωριό …
Μπαίνοντας στο χωριό συναντάμε μια γιαγιά που έχει βγει βόλτα με τα εγγονάκια της το μεγαλύτερο από αυτά είναι δεν είναι δέκα χρονών με το που βλέπει ο μικρός τους τρεις μοτοσικλετιστές πάνω στα άτια τους φορώντας τις πανοπλίες τους αρχίζει να χοροπήδα και να χτυπάει παλαμάκια ενώ το χαμόγελο του είχε φτάσει μέχρι τα αυτιά ….
Ένα νεύμα και μια ξερογκαζιά ήταν αρκετή για να κάνει αυτό το παιδί να εκστασιαστεί μπορούσες να το δεις στα μάτια του και ας συναντήθηκαν οι ματιές μας για ένα δευτερόλεπτο …
Η διάθεση μου άλλαξε μονομιάς η όποια κούραση εξαφανίστηκε ενώ στο μυαλό μου έβλεπα συνέχεια την σκηνή με το παιδί να χτυπάει παλαμάκια, από όλη την βόλτα αυτή ήταν η πιο δυνατή εικόνα που συγκράτησα ….
Οι εκφράσεις των μικρών παιδιών μένουν χαραγμένες μέσα μου…
Ακόμα θυμάμαι τα πρόσωπα των μικρών παιδιών που κρέμονταν από τα φορτηγά στην Αίγυπτο και ας έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια …
Δεν ξεχνώ τα χαμόγελα από τα μικρά παιδιά που συναντώ στα ταξίδια μου …
Αυτά τα χαμόγελα είναι αληθινά !!!
Οι άνθρωποι δεν θέλουν πολλά για να είναι ευτυχισμένοι …
Απλά εμείς οι μεγάλοι τις περισσότερες φορές το ξεχνάμε, κλεισμένοι μέσα στα τείχη που έχουμε φτιάξει και αναζητώντας την ευτυχία σε υλικά αγαθά ενώ το μόνο που χρειάζεται είναι ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, ένα χάδι, λίγη αγάπη …
Χαμένος στις σκέψεις μου συνεχίζουμε μέχρι την Νεμέα όπου σταματήσαμε για ανεφοδιασμό των μηχανών, το Tenere ήταν το πιο διψασμένο …
Και στην συνέχεια ψάξαμε και κάπου να κάτσουμε να τσιμπήσουμε και εμείς τίποτα…
Μικρή επαρχιακή πόλη στις τρεις το μεσημέρι και αναζήτησή τροφής είναι συνήθως ένα ανέκδοτο …
Χορτάσαμε την πείνα μας με τοστ σε μια καφετέρια …
Αν περνάγαμε μερικές ώρες αργότερα είμαι σίγουρος ότι δεν θα μπορούσαμε να σηκωθούμε από το τραπέζι από όποια ψησταριά καθόμασταν …
Ο τρόπος ζωής στις μεγαλουπόλεις μας έχει κάνει να πιστεύουμε ότι παντού τα πάντα είναι διαθέσιμα όλες τις ώρες τις ημέρας και αρκεί μια βόλτα λίγο πιο έξω για να καταρρίψει του όποιους μύθους και συνήθειες έχουμε …
Αφού ξεγελάσαμε την πείνα μας ήταν η ώρα της επιστροφής από την εθνική οδό για να κερδίσουμε χρόνο …
Ο Βασίλης έφυγε μπροστά και εγώ συνέχισα με τον Γιώργο στον ρυθμό του, μέχρι που χωρίσαμε μετά τα διόδια της Ελευσίνας τραβώντας ο καθένας για το σπίτι του και τους αγαπημένους του …
Για την Βέρα δεν έχω κάτι να πώ μπορεί να ζήλεψα τις tubeless ζάντες (κυρίως αυτές) και το δούλεμα της euro5 Guzzi, αλλά έχω κουμπώσει πάνω της και με κάθε βόλτα δενόμαστε όλο και πιο πολύ …
Αυτή η βόλτα ήταν η απαρχή για να αποφασίσει ο φίλος Γιώργος ότι πρέπει να αποχαιρετίσει το γέρο Tenere του και να ξεκινήσει ένα νέο κεφάλαιο στην μοτοσυκλετιστική ζωή του …
Βασίλη χάρηκα που σε γνώρισα και με την πρώτη ευκαιρία θα ξανά συνταξιδέψουμε !!!
Μια βόλτα με την Bella (Benelli Imperiale) είναι αρκετή για να σε ταξιδέψει και στον χώρο αλλά και στον χρόνο …
Ο χώρος αποφασίστηκε να είναι η ορεινή Κορίνθια και τελικά κατέληξε να είναι εκτός από την Κορίνθια και λίγο από Αρκαδία και λίγο από Αργολίδα και φυσικά και η Αττική που ήταν η αφετηρία και ο τερματισμός …
Ο χρόνος ορίστηκε μεν να είναι η Μεγάλη Παρασκευή του έτους 2022 αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο η Bella με γύρισε σε εποχές μακρινές στην δεκαετία του ’50
Κοιτάζοντας φωτογραφίες αυτής της εποχής θα προσέξεις ότι οι μηχανές είχαν το ίδιο σουλούπι ήταν απλές και στην όψη αλλά και στην λειτουργία δεν υπήρχε τίποτα περιττό πάνω τους …
Μια μηχανή για όλες τις χρήσεις, από τότε μέχρι σήμερα κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι και χρόνο με τον χρόνο, δεκαετία με την δεκαετία αυτό άλλαξε, ήρθαν οι εξιδεικευμένες κατασκευές για συγκεκριμένη χρήση παράλληλα άλλαξαν και οι ανάγκες μας τόσο οι πραγματικές όσο και πλασματικές …
Η Bella δεν ανήκει στην σημερινή εποχή παρά τις μοντέρνες πινελιές που έχει πάνω της …
Ανήκει πίσω στον χρόνο κάπου εκεί μετά την δεκαετία του ’50 …
Σε μια πιο απλή εποχή με πιο χαλαρούς ρυθμούς, με άλλες ανάγκες, με άλλα θέλω εκεί που το ταξίδι στον χώρο δεν συμβαδίζει απαραίτητα με το ταξίδι στον χρόνο …
Σε αυτό το ταξίδι θα με συντρόφευαν ο Θανάσης με ένα Triumph Bonneville T100, o Βύρωνας με την Χριστίνα με ένα Royal Enfield Interceptor …
Η συνάντηση δόθηκε στο γνωστό σταθμό στον Σκαραμαγκά στις 08:30 και εννοείται ότι καθυστέρησα, αλλά όχι πολύ.
Από ότι φαίνεται και το δικό μου ρολόι δουλεύει σε άλλους ρυθμούς …
Ξεκινήσαμε και μέσω της παλιάς εθνικής κατευθυνθήκαμε προς Κιάτο …
Κάπου μετά την Κακιά Σκάλα ανταλλάξαμε μηχανές με τον Θανάση, σκέφτεται να πάρει το νέο Royal Enfield Classic 350, οπότε το Imperiale ήταν ότι έπρεπε για να δεί αν θα του κάνει το νεο enfield μιας και το στήσιμο και οι επιδόσεις είναι παρόμοιες …
Και πήρα εγώ στα χέρια μου το Τ100, πατάς μίζα και το θηρίο που υπάρχει ανάμεσα στα πόδια σου βρυχάται ….
Ξεκινάς και η πρώτη αίσθηση είναι ότι το μοτέρ είναι ένα φυλακισμένο θηρίο που θέλει να σπάσει τα σίδερα και να τρέξει ελεύθερο …
Δεν είναι ένα ομοιογενές σύνολο …
Από την άλλη σε κάποιους μπορεί να τους αρέσει να είναι θηριοδαμαστές!!!
Οφείλω να ομολογήσω πάντως ότι είναι άκρως διασκεδαστικό …
Φτάνουμε Κιάτο ο καιρός είναι πολύ καλός, στάση για καφέ και κουβεντούλα μιας και έχουμε καιρό όχι μόνο να συνταξιδεψουμε όλοι μαζί αλλά και να βρεθούμε να τα πούμε …
Διάφορες καταστάσεις που δεν είναι της παρούσης μας απομάκρυναν …
Πίνουμε το καφεδάκι μας και συνεχίζουμε ο Θανάσης επέστρεψε στο θηρίο του και εγώ στην Ιταλίδα μου (καλά στην Κινέζα μου με καταγωγή από την Ιταλία).
Στάση για ανεφοδιασμό πριν αρχίσουμε την ανάβαση στα βουνά της ορεινής Κορινθίας, δεν είχα γεμίσει πριν φύγουμε οπότε μέχρι το Κιάτο είχα κάνει 249 χλμ και πήρε 9,1 λίτρα.
Συνεχίσαμε την πορεία μας με κατεύθυνση την λίμνη της Στυμφαλίας, η διαδρομή γνωστή και ιδιαίτερα αγαπητή …
Όσες φορές και αν έχω περάσει είναι σαν την πρώτη φορά …
Ξεκίνησαν και οι στάσεις για φωτογραφίες …
Λίγο πριν την λίμνη στρίβουμε αριστερά στην επαρχιακή οδό Καλλιάνου – Λεβιδίου με σκοπό να πέσουμε στην επαρχιακή οδό Νεμέας – Λεβιδίου και να περάσουμε το διάσελο της Κανδύλας
Ο δρόμος είναι βομβαρδισμένος από το πέρασμα του χειμώνα και θέλει προσοχή …
Στην κορυφή του περάσματος υπάρχει χωματόδρομος που οδηγεί στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία
Καταπληκτικό μέρος για κατασκήνωση με θέα, νερό και με κλειστό χώρο να προφυλαχτείς από τις καιρικές συνθήκες αν ο καιρός αποφασίσει να σε παίξει μαζί σου …
Ο χωματόδρομος δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο αλλά μια προσοχή την θέλει με αυτού του είδους της μηχανές και με τις 2 από τισ 3 να έχουν ασφάλτινο ελαστικά …
Συνεχίζουμε και αρχίζουμε την κατάβαση προς το χωριό Κανδήλα και λίγο πιο πριν συναντάμε χωματόδρομο με πινακίδα προς εκκλησάκι του Αγίου Ανδρέα.
Την ακολουθούμε και ανακαλύπτουμε και άλλο μέρος κατάλληλο για κατασκήνωση με υπόστεγο και χώρο να κάτσεις η να προφυλαχτείς από την βροχή με τρεχούμενο νερό λίγο πιο κάτω …
Καθόμαστε λίγο να ξεκουραστούμε, όχι ότι είχαμε προλάβει να κουραστούμε από την προηγούμενη στάση αλλά τα στομάχια μας είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται …
Στήσαμε ένα πρόχειρο πικ-νικ με ότι κουβάλαγε ο καθένας και λόγω Μεγάλης Παρασκευής το μενού ήταν νηστίσιμο με κεφτεδάκια από φαλάφελ με κέτσαπ και μπάρμπεκιου ντιπ για να γλιστράνε …
Για επιδόρπιο κουλουράκια από ταχίνι και όχι μόνο
Τρώμε, πίνουμε και λίγο νερό και αφού γίνεται μια μίνι σύσκεψη αποφασίζουμε να μην ακολουθήσουμε την αρχική διαδρομή αλλά μετά το Λεβίδη να κατευθυνθούμε προς Αχλαδόκαμπο να κατέβουμε τον Κολοσούρτη να κάνουμε μια στάση στο Ναύπλιο και μετά μέσω Επιδαύρου να επιστρέψουμε στα σπίτια μας …
Ξεκινάμε και λίγο πριν το Λεβίδη σταματάμε για φωτογραφίες ο καιρός αν και συννεφιασμένος έχει την κατάλληλη θερμοκρασία ούτε κρύο ούτε ζέστη …
Λίγο πριν την Τρίπολη σταματάμε για ανεφοδιασμό, 100 χιλιόμετρα είχαμε διανύσει από το Κιάτο και το imperiale είχε καταναλώσει 3.2 λίτρα καυσίμου, το interceptor ένα λίτρο πιο πάνω και το triumph κοντά στα 2 λίτρα …
Σημειωτέον ότι το interceptor ηταν δικάβαλο, καθόλου άσχημα για την ναυαρχίδα της Royal Enfield …
Συνεχίζουμε την πορεία μας, βγαίνουμε εθνική οδό με κατεύθυνση προς Τρίπολη και βγαίνουμε στην επαρχιακή οδό Τρίπολης – Άργους …
Περνάμε τον Αχλαδόκαμπο με ελάχιστες στάσεις για φωτογραφίες και συνεχίζουμε …
Αρχίζει η κατάβαση του Κολοσούρτη και σταματάμε για να μαζέψουμε την θέα αλλά και να φάμε τα υπόλοιπα κουλουράκια …
Πρίν μερικές δεκαετίες αυτό ήταν ο μόνος δρόμος για την νότια Πελοπόννησο και το να τον ταξιδέψεις με το Imperiale έκανε το ταξίδι πίσω στο χρόνο ακόμα πιο ζωντανό …
Φτάνουμε Ναύπλιο, οι παραλιακές καφετέριες γεμάτες κόσμο …
Τελικά αφήνουμε την παραλία και κατευθυνόμαστε στο Φουγάρο Art Center, ένας όμορφος πολυχώρος και καθόμαστε για καφεδάκι και κουβεντούλα …
Ένα γρήγορο τηλεφώνημα στον φίλο Γιώργη που κάνει μια σύντομη στάση από την δουλειά του και έρχεται να τα πούμε …
Ο Γιώργης φεύγει για να συνεχίσει την εργασία του και εγώ επιστρέφω στα παιδιά και συνεχίζουμε την κουβέντα …
Η ώρα είχε αρχίσει να περνάει, πληρώνουμε και ξεκινάμε τον δρόμο της επιστροφής …
Από το Ναύπλιο κατευθυνόμαστε προς Λυγουριό – Επίδαυρο …
Η ανοιξιάτικη φύση βάζει τα δυνατά της για να μας μαγέψει και να τραβήξει την προσοχή μας και τα καταφέρνει …
Ο δρόμος της Παλιά Επιδαύρου έχει λίγο κίνηση και οι προσπεράσεις με το Imperiale θέλουν προσοχή και σύνεση μιας και οι επιδόσεις του είναι συγκεκριμένες και βγαλμένες από άλλη εποχή …
Αυτό δεν είναι απαραίτητα πρόβλημα …
Αρκεί το μυαλό να συντονιστεί με το μηχανάκι και με την καρδιά μας και το κάθε καρδιοχτύπι να γίνει και μια πιστονιά και όλα θα πάρουν το δρόμο τους …
Θα σταματήσει να σε απασχολεί αν θα περάσεις τα μπροστινά οχήματα και θα επικεντρωθείς στην απόλαυση του ταξιδιού ….
Φτάνουμε στα Λουτρά της Ωραίας Ελένης και σταματάμε και πάλι για ανεφοδιασμό μετά από 145 χιλιόμετρα από τον προηγούμενο, το Imperiale κατανάλωσε 4.3 λίτρα (2,9 λίτρα/100 χλμ).
Όχι και άσχημα …
Με την ευκαιρία αυτής της στάσης ψεκάζω και την αλυσίδα με λιπαντικό και ξεκινάμε …
Πιάνουμε την παλιά εθνική οδό Αθηνών – Κορίνθου και η επόμενη στάση ήταν στην Κακιά Σκάλα …
Σύντομη στάση για μερικές φωτογραφίες …
Δεν προλάβαμε να αποχαιρετιστούμε …
Ο Βύρωνας έφυγε μπροστά μετά από λίγο τον ακολούθησε και ο Θανάσης και εν συνεχεία και εγώ που καθυστέρησα λίγο ακόμα …
Τους είχα χάσει από το οπτικό μου πεδίο …
Το Imperiale to πήγαινα στο όριο του …
Βγαίνω στην Εθνική οδό στο ύψος της Ελευσίνας και το γκρίπ του γκαζιού γυρισμένο στο τέρμα …
Το Imperiale έχει πιάσει 135 στο κοντέρ (δέν ξέρω πόσα πραγματικά) …
Είμαι αριστερή λωρίδα και τους περνάω όλους …
Απίστευτο …
Σε αυτά τα χλμ το Imperiale είναι σταθερότατο και δεν ακούγονται περίεργοι θόρυβοι από το μοτέρ …
Φτάνω Ασπρόπυργο χωρίς να έχω συναντήσει κανέναν μα καλά με ποσά πήγαιναν και γιατί δεν περίμεναν αναρωτιέμαι …
Σταματάω στην άκρη και παίρνω τηλέφωνο τον Θανάση …
Δεν απαντάει, λογικό μιας και είναι πάνω στην μηχανή και οδηγάει …
Ανησυχούσα μήπως έχουν σταματήσει και με περιμένουν κάπου πιο πριν και δεν τους έχω δει ….
Περιμένω λίγο και με παίρνει πίσω, είναι λίγο πιο μπροστά από εμένα, ούτε αυτός κατάφερε να προφτάσει τον Βύρωνα …
Τον χαιρετάω, ανταλλάσουμε ευχές για την Ανάσταση και συνεχίζει ο καθένας τον δρόμο του …
Το Imperiale είναι μια ευχάριστη μοτοσυκλέτα, ικανή να σε ταξιδέψει και στον χώρο αλλά και στον χρόνο …
Δεν ζητάει πολλά και δίνει περισσότερα πίσω
Μετά την αλλαγή των πίσω αμορτισέρ το επόμενο που θέλει μετατροπή/αλλαγή είναι η σέλα για να γίνει πιο αναπαυτική σε πολύωρα ταξίδια / βόλτες …
Η γοητεία των “κλασικών” στρογυλοφάναρων είναι ακαταμάχητη …
Το ταξίδι μαζί τους αγχολυτικό και συνάμα απολαυστικό …
Ταξιδεύοντας μαζί τους το μυαλό γεμίζει εικόνες …
Όλες οι αισθήσεις προλαβαίνουν να αφομοιώσουν το περιβάλλον που ταξιδεύεις …
Μπορεί να μην έχουν την άνεση και τις επιδόσεις των πιο σύγχρονων η των πιο δυνατών μηχανών αλλά αυτό που σου προσφέρουν σε αντάλλαγμα στο ταξίδι μαζί τους σε γεμίζει, σε μαγεύει, σε ταξιδεύει …
Μερικές φορές κάποια πράγματα δεν χρειάζονται σχεδιασμό και πολλή σκέψη, απλά καλή διάθεση και όρεξη για περιπέτεια …
Όλα ξεκίνησαν με την ερώτηση στο γιό που αν είχε όρεξη να ταξιδέψουμε για μερικές μέρες, κάπως έτσι αποφασίστηκε ένα απόγευμα στο άσχετο ότι φεύγουμε για ταξίδι στα βόρεια …
Τα μέρη που θέλουμε να δούμε πολλά ο χρόνος που διαθέτουμε συγκεκριμένος και μάλλον λίγος …
Το κοιτάμε από εδώ το κοιτάμε από εκεί βγαίνει δύσκολα το να πάμε στο Σεράγεβο αλλά λέμε να το παλέψουμε και ότι βγεί …
Φίλοι προτείνουν διάφορες διαδρομές, μέρη να δούμε …
Άλλοι προσπαθούν να μας αποτρέψουν …
Η εποχή δύσκολη …
Αλλά στις δυσκολίες σμιλεύονται οι σχέσεις, και μένουν αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου …
Ο συνταξιδιώτης μου έχει μεγαλώσει, έχει γίνει ολόκληρος άντρας …
Ακόμα θυμάμαι το πρώτο μας ταξίδι μαζί μόλις είχε τελειώσει την έκτη δημοτικού και φύγαμε με το estrelaκι να γυρίσουμε την μισή Ελλάδα …
Από τότε ακολούθησαν ταξίδια κάθε χρόνο άλλες φορές πιο κοντά και άλλες φορές πιο μακριά …
Μία απόπειρα το καλοκαίρι που μας πέρασε απέτυχε μιας και η υπόλοιπη οικογένεια νόσησε με ίωση που μας κουβάλησε ο τζούνιορ …
Το αρχικό σχέδιο που καταρτίστηκε πριν πολλά χρόνια ήταν να δημιουργηθεί μια οικογενειακή παράδοση ότι κάθε χρόνο πάμε ένα ταξίδι, ώστε να μας δίνεται η ευκαιρία να ερχόμαστε κοντά και να καλύπτουμε τουλάχιστον για αυτές τις μέρες που ταξιδεύουμε το κενό που μας χωρίζει …
Επίσης να δημιουργούμε αναμνήσεις βαθιά χαραγμένες μέσα μας και ανεξίτηλες στον χρόνο …
Οπότε με το που βρέθηκε η πρώτη ευκαιρία δεν χάσαμε χρόνο να την αδράξουμε …
Οι δυσκολίες πολλές ο χρόνος ελάχιστος …
Μέσα σε δύο εβδομάδες σχεδόν θα έπρεπε να ετοιμάσουμε τα πάντα.
Να γίνει σέρβις το μηχανάκι …
Να βρεθούν τα κάγκελα-βάσεις για τις givi dolomiti βαλίτσες του Himalayan …
Αυτό αποδείχθηκε πιο δύσκολο από ότι αρχικά περίμενα …
Η πρώτη κρούση σε Ελληνικό μαγαζί στέφθηκε με αποτυχία μιας και ο χρόνος παράδοσης ήταν στον ένα μήνα …
Βρέθηκαν τελικά στην Ιταλία και έφτασαν στα χέρια μας εντός μερικών ημερών …
Επίσης βρέθηκε στην Γερμανία και το κιτ κουμπώματος που έρχεται μαζί με τις βαλίτσες και έτσι δεν χρειάζεται να το βάζω και να το βγάζω από την μία μηχανή στην άλλη, αυτό έφτασε στα χέρια μας 2 μέρες πριν φύγουμε …
Είχε γίνει σέρβις στην μηχανή και άν εξαιρέσεις 2 αισθητήρες που θέλουν αλλαγή (βγάζουν σφάλμα στα όργανα και περιμένουμε να έρθουν κάποια στιγμή από την Ιταλία για να τους αλλάξουμε αλλά δεν επηρεάζουν την λειτουργία της) και μας περίμενε υπομονετικά να την φορτώσουμε και να την ταξιδέψουμε …
Οι μέρες περνούσαν γρήγορα και πριν το καταλάβουμε έφτασε η πολυπόθητη μέρα της αναχώρησης.
Είχαμε ετοιμάσει τα πάντα από την προηγούμενη οπότε το μόνο που έμεινε ήταν να κουμπώσουν οι βαλίτσες στην Βέρα Ιταλίδα να πατήσουμε μίζα και να φύγουμε …
Η αναχώρηση είχε προγραμματιστεί να γίνει πρωί πρωί, για να μπορέσουμε να καλύψουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διαδρομή με στόχο να φτάσουμε στα βόρεια σύνορα της Αλβανίας και να διανυκτερεύσουμε στα Σκόδρα …
Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου
Ημέρα πρώτη
Πρωινό ξύπνημα λοιπόν, φτιάχνω καφέ, κοιτάω τα πράγματα, χαζεύω λίγο την διαδρομή, διαβάζω το πρωινά νέα, ταΐζω τα σκυλιά και τα βγάζω την πρωινή τους βόλτα …
Στο μεσοδιάστημα είχε ξυπνήσει και ο Νίκος …
Επιστρέφω, σύντομο πρωινό, φόρτωμα της μηχανής, ντυνόμαστε, κατεβαίνουμε, πατάμε μίζα και ξεκινάμε …
Ο καιρός είναι δροσερός αλλά αρκετά καλός για την εποχή.
Η διαδρομή διεκπεραιωτική, η οδήγηση στην εθνική οδό δεν είναι και το καλύτερο μου …
Η πρώτη στάση έγινε στα ΣΕΑ πριν το Αίγιο, ολιγόλεπτη, έλεγχος ότι όλα είναι στην θέση τους και συνεχίζουμε …
Δεν μπορώ να μην φέρω στο μυαλό μου πως ήταν ο δρόμος στο παρελθόν ….
Περνάμε την γέφυρα και στάση για καφέ και κάτι να τσιμπήσουμε στα ΣΕΑ του Ευηνοχωρίου, φροντίζουμε ότι και η Βέρα θα ξεδιψάσει, 13,5 λίτρα ρούφηξε για 227 χλμ (6 λίτρα περίπου ανά 100/χλμ) …
Η ταχύτητα που κινούμαστε είναι 130-140, η Βέρα Ιταλίδα δεν δείχνει να ζορίζεται σε αυτά τα χλμ …
Πρίν το καταλάβουμε φτάνουμε στα Γιάννενα …
Σε όλη την διαδρομή ο καιρός ήταν φορτωμένος η Πίνδος ήταν κρυμμένη μέσα σε μαύρα σύννεφα …
Στάση για συμπλήρωμα στο ρόφημα της Βέρας και επικοινωνία με τον φίλο Μήτσο μήπως και τον δούμε πριν περάσουμε τα σύνορα …
Η Βέρα Ιταλίδα αποδείχτηκε γερό ποτήρι …
Ρούφηξε άλλα 11 λίτρα για 176 χιλιόμετρα (6.3 περίπου ανά 100 χλμ)
Συναντάμε τον Μήτσο στον περιφερειακό των Ιωαννίνων και τον ακολουθούμε μέχρι το σπίτι του …
Ένα τσιπουράκι για το καλό και αρκετή κουβεντούλα …
Η ώρα περνάει και εμείς έχουμε αρκετό δρόμο μπροστά μας …
Ο καιρός έχει αρχίσει να κλείνει, αποφασίζουμε να φορέσουμε τουλάχιστον τα αδιάβροχα παντελόνια γιατί από ότι φαίνεται δεν θα γλιτώσουμε την βροχή …
Φεύγουμε και πριν περάσει λίγη ώρα οι πρώτες ψιχάλες άρχισαν να πέφτουν …
Στο πρώτο άνοιγμα του δρόμου στάση και φοράμε και τα αδιάβροχα πάνω από τα μπουφάν …
Δεν περνάνε μερικά λεπτά και οι ουρανοί ανοίγουν …
Η βροχή μας συνοδεύει μέχρι τα σύνορα, όπου εκεί κόβει και αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι ήταν απλά μια μπόρα …
Περνάμε τα συνοριακό σταθμό της Κακαβιάς και συνεχίζουμε πλέον στο έδαφος της Αλβανίας.
Η βροχή αρχίζει και πάλι να πέφτει και όσο περνάνε τα λεπτά όλο και πιο δυνατά ….
Την συνοδεύει και ένας δυνατός αέρας …
Ο δρόμος διασχίζει μια κοιλάδα με ψηλά βουνά και από τις δύο πλευρές.
Ο αέρας έχει δυναμώσει αρκετά, η βροχή μας χτυπάει αλύπητα …
Η Βέρα δεν μπορεί να σταθεί όρθια έχει πάρει κλίση προς τα αριστερά προσπαθώντας να παλέψει με τον αέρα …
Οι συνθήκες είναι πλέον πολύ δύσκολες και αρχίζουν να γίνονται επικίνδυνες …
Δεν έχω ξαναζήσει κάτι τέτοιο …
Ο αέρας μας χτυπάει από τα αριστερά, τα νερά από τα ελαστικά του μπροστά αυτοκινήτου δεν πετάγονται προς τα πίσω καθόλου, απλά ο αέρας τα παίρνει δεξιά …
Όταν έρχεται κάποιο άλλο αυτοκίνητο από το αντίθετο ρεύμα, βλέπεις το αυτοκίνητο και μια κουρτίνα από νερό στο δικό σου ρεύμα …
Με κάθε αντίθετα διερχόμενο όχημα είναι σαν να περνάς μέσα από τοίχο …
Περνάμε και το Αργυρόκαστρο αλλά καταλαβαίνουμε ότι με αυτές τις συνθήκες δεν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε για πολύ ακόμα …
Βρίσκουμε καταφύγιο σε ένα εγκατελειμμένο βενζινάδικο …
Δεν μπορούμε να κρυφτούμε πουθενά από το νερό …
Ο αέρας το στροβιλίζει και το πηγαίνει παντού …
Μία γρήγορη ματιά στον χάρτη στο κινητό και αποφασίζουμε να σταματήσουμε για σήμερα …
Επικοινωνία με την σύζυγο που έχει αναλάβει την επιμέλεια του ταξιδιού ώστε να μας βρει δωμάτιο στο Αργυρόκαστρο …
Δεν περνάει ούτε ένα δεκάλεπτο και έρχεται μήνυμα στο κινητό με το όνομα και την διεύθυνση του ξενοδοχείου …
Vila Sharm 35 ευρώ το δίκλινο με πρωινό …
Καβαλάμε την Βέρα, βάζουμε μπρος και ακολουθούμε τις οδηγίες του gps, η βροχή συνεχίζει να πέφτει χωρίς σταματημό …
Φτάνουμε στο Αργυρόκαστρο και το gps μας οδηγεί σε κάτι στενά δρομάκια που μας βγάζουν σε ενα ανηφορικό χωματόδρομο όλο κροκάλα με ένα νεροφάγωμα που δεν φαίνεται λόγω στροφής και το νερό να τρέχει ποτάμι …
Δοκιμάζω να το ανέβω αλλά στην μέση πριν περάσω το νεροφάγωμα αναγκαστικά σταματάω …
Κατεβαίνει ο μικρός και το κατεβάζω προς τα πίσω σβηστό έχοντας ταχύτητα μέσα και χρησιμοποιώντας και το φρένο και τον συμπλέκτη …
Οι παλμοί έχουν χτυπήσει κόκκινο δεν έχω σταθερό πάτημα ούτε εγώ ούτε η μηχανή …
Την οδηγώ μέσα στο νεροφάγωμα που έχει δημιουργηθεί από το νερό που τρέχει για να μπορώ να την ελέγξω …
Τα καταφέρνουμε, ανεβαίνει πάλι ο μικρός και βγαίνουμε πάλι στον κεντρικό …
Η βροχή συνεχίζει να μας μαστιγώνει αλύπητα …
Το google maps επιμένει να μας πάει μέσα απο σοκάκια …
Είπαμε να ζήσουμε την περιπέτεια, αλλά με μέτρο όμως …
Έχουμε αρχίσει να αμφιβάλουμε για το ξενοδοχείο που μας έκλεισε η σύζυγος …
Τι ξενοδοχείο μπορεί να βρίσκεται σε τέτοιο σημείο της πόλης …
Συνεχίζω να αγνοώ επιδεικτικά το gps που συνεχίζει να μας λέει να πάμε δεξιά …
Όταν βρήκα κεντρικό δρόμο στρίβω και τελικά μας οδηγεί στο ξενοδοχείο από κεντρικούς δρόμους …
Το ξενοδοχείο ήταν σε ύψωμα όπου ακόμα και οι ασφάλτινες ανηφόρες ήταν αρκετά απότομες και οι δρόμοι να τρέχουν νερά …
Η Βέρα Ιταλίδα δέχτηκε όλη αυτή την δοκιμασία και την ταλαιπωρία αδιαμαρτύρητα …
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο, πάω στην ρεσεψιόν κανονίζω τα του δωματίου και μας ενημερώνει ο υπάλληλος ότι δεν έχουν εστιατόριο αλλά μπορούμε να παραγγείλουμε ότι θέλουμε …
Μπαίνουμε στο δωμάτιο, βγάζουμε τα αδιάβροχα και τα κρεμάμε στην ντουζιέρα ….
Φέρνω τις βαλίτσες μέσα, έξω ο καιρός λυσσομανάει …
Πάω στην ρεσεψιόν και παραγγέλνω 2 πίτσες, ο υπάλληλος κάλεσε και συνεννοήθηκε …
Παρόλη την βροχή που φάγαμε οι αποσκευές μας δεν έβαλαν σταγόνα …
Και εμείς είχαμε βραχεί αναλογικά πολύ λίγο …
Είχε περάσει λίγο νερό και είχαν μουσκέψει λίγο τα μπουφάν εξωτερικά, καθώς και λίγο νερό στα γάντια που έτρεχε από τα μανίκια και έμπαινε μέσα, επίσης και οι επενδύσεις από τα κράνη είχαν μουσκέψει …
Απλώσαμε την πραμάτεια μας και περιμέναμε τις πίτσες να έρθουν, οι οποίες δεν άργησαν …
Φάγαμε και ξεραθήκαμε στον ύπνο …
Τελικά το να ξεκινάς για μεγάλο ταξίδι χαράματα δεν είναι και τόσο σοφό …
Είμασταν και οι δυο με 4-5 ώρες ύπνο μόνο, οπότε η κούραση και η νύστα δεν άργησαν να έρθουν …
Είναι προτιμότερο τελικά να ξεκινήσεις πιο αργά, έχοντας κοιμηθεί αρκετά και ας βγάλεις λιγότερα χιλιόμετρα την πρώτη μέρα παρά το αντίθετο …
Ξυπνήσαμε μετά από κάνα 2ωρο και η βροχή συνέχιζε αν και είχε αποδυναμωθεί αρκετά …
Φτιάχνω καφεδάκι και αράζουμε στο δωμάτιο όταν πλέον η βροχή είχε σταματήσει βγήκαμε σαν τα σαλιγκάρια να περπατήσουμε στην πόλη …
Το ξενοδοχείο είναι νέα κατασκευή και λίγο παράταιρη με τα γειτονικά κτίρια …
Κατεβήκαμε στον κεντρικό δρόμο και τον ανεβοκατεβήκαμε συζητώντας για το τι περάσαμε για το ταξίδι για το μέλλον …
Ο κόσμος έξω λίγος, έχει και αγώνα του champions league οπότε όλες οι καφετέριες έχουν τον αγώνα στην τηλεόραση να παίζει …
Σε όλα τα μαγαζιά μέσα βλέπαμε επι το πλήστον άντρες …
Εντύπωση μας κάνει η παρουσία της αστυνομίας με πεζές περιπολίες ήταν σχεδόν παντού …
Το κρύο ήταν τσουχτερό και η υγρασία από όλη αυτή την βροχή δεν βοηθούσε.
Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο και πάμε για μια μπύρα στο μπαρ …
Η μόνη θηλυκή παρουσία είναι η σερβιτόρα …
Πίνουμε την μπύρα μας συνεχίζοντας την κουβέντα μας και παρακολουθώντας τον αγώνα ..
Ήταν μια καλή ευκαιρία να ενημερωθώ επι του ποδοσφαίρου …
Γυρνάμε στο δωμάτιο και κάνω μια προσπάθεια να στεγνώσω λίγο τα κράνη και τα γάντια με το πιστολάκι των μαλλιών …
Κάτι κάναμε …
Συζητάμε για το πλάνο του ταξιδιού και έχουμε καταλάβει ότι ναι μεν μπορούμε να φτάσουμε στο Σεράγεβο αλλά θα ήταν τραβηγμένο …
Αποφασίζουμε να αφήσουμε την επίσκεψη στο Σεράγεβο για του χρόνου και να την κάνουμε με δύο μηχανές …
Θα περιοριστούμε στο να τριγυρίσουμε λίγο την Αλβανία και να περάσουμε και μια βόλτα από την Θεσσαλονίκη να δούμε κάποιους φίλους μας …
Την πέφτουμε για ύπνο και αφηνόμαστε στην αγκαλιά του Μορφέα για να μας ταξιδέψει και αυτός στην χώρα των ονείρων, εμείς θα συνεχίζαμε αύριο το ταξίδι μας …
Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου
Ημέρα δεύτερη
Ξυπνάμε το πρωί και κατά τις 8 πάμε για πρωινό ..
Έξω τα πάντα είναι καλυμμένα από ένα πέπλο ομίχλης και η θερμοκρασία είναι στους 3 βαθμούς …
Τρώμε το πρωινό μας από ένα πλούσιο μπουφέ και επιστρέφουμε στο δωμάτιο.
Φτιάχνω καφέ και αράζω η ώρα πάει 9 και η θερμοκρασία έχει ανέβει ένα βαθμό στους 4 και η ομίχλη έχει αρχίζει να διαλύεται ….
Αρχίζουμε να μαζεύουμε τα πράγματα μας για να είμαστε έτοιμοι …
Μέχρι να πληρώσω το δωμάτιο, να φορτώσουμε την Βέρα είχε πάει 10 και η ομίχλη είχε διαλυθεί τελείως, ένας λαμπρός ήλιος είχε ξεπροβάλει …
Καβαλάμε την Βέρα Ιταλίδα, πατάμε μίζα και ξεκινάμε, επιστρέφουμε προς τα σύνορα της Ελλάδας από τον ίδιο δρόμο και βλέπουμε πράγματα που εχθές λόγω της κακοκαιρίας δεν είχαμε την δυνατότητα να δούμε …
Υπάρχουν πολύ συχνά πολυβολεία διάσπαρτα καθώς και ταμπέλες είναι γραμμένες και στα Αλβανικά αλλά και στα Ελληνικά …
Κάνουμε μια στάση για φωτογραφίες, η θερμοκρασία παρόλο τον ήλιο είναι χαμηλή, μονοψήφιο νούμερο …
Ψάχνουμε την διασταύρωση για τους Αγίους Σαράντα, δεν αργούμε την βρούμε παρόλο του ότι το gps προσπάθησε και πάλι να μας βάλει σε περιπέτειες …
Ο δρόμος ήταν από αυτούς που μου αρέσουν …
Ορεινός με καταπληκτική θέα, η άσφαλτος όχι και η καλύτερη και η κίνηση ελάχιστη …
Σε μία διασταύρωση υπάρχει πινακίδα για τον παλιό εγκατελειμμένο δρόμο προς τους Αγίους Σαράντα αν ήταν καλοκαίρι θα δοκιμάζαμε να τον ταξιδέψουμε, αλλά μετά την χθεσινή βροχή δεν το σκεφτόμαστε καν…
Η θερμοκρασία κοντεύει να φτάσει σε διψήφιο νούμερο …
Φτάνουμε στους Αγίους Σαράντα και συνεχίζουμε προς Χειμάρρα …
Ο δρόμος είναι παραλιακός και ανεβοκατεβάινεις βουνά θυμίζει έντονα Ελλάδα λίγο πριν την Χειμάρρα στο πόρτο Παλέρμο βλεπουμε κάτι σαν ναυτική βάση, μια τρύπα στο βουνό στο επίπεδο της θάλασσας, σύντομη στάση για γρήγορες φωτογραφίες γιατί ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πως μπορείς να μπλέξεις …
Τελικά ήταν εγκαταλειμένη βάση υποβρυχίων, καλά θυμόμουν ότι κάπου το είχα δει ….
Συνεχίζουμε και φτάνουμε στην Χειμάρρα η οποία είναι γεμάτη Ελληνικές πινακίδες, δεν σταματήσαμε όμως …
Συχνά πυκνά στα βράχια βλέπουμε πολυβολεία στα οποία δεν φαίνεται να υπάρχει είσοδος από κάπου, πρέπει να έχουν σκάψει τα βουνά και να τα έχουν γεμίσει με τούνελ …
Μετά την Χειμάρρα ο δρόμος αρχίζει και ανεβαίνει και ανεβαίνει και ανεβαίνει ….
Πολύ εντυπωσιακό πάσο Llogara από την μία η θάλασσα και από την άλλη πανύψηλα βουνά …
Στάση για φωτογραφίες το τοπίο είναι επιβλητικό και το κρύο τσουχτερό!
Συνεχίζουμε την ανάβαση και λίγο αργότερα κάνουμε στάση για φαγητό, τα ελάχιστα μαγαζιά που είναι ανοιχτά δεν έχουν κόσμο, σε αυτό που κάτσαμε ήμασταν οι μόνοι πελάτες …
Υποσχέθηκα στην Βέρα ότι μόλις κατεβούμε πάλι στην θάλασσα θα φροντίσω να την ξεδιψάσω …
Παραγγέλνουμε στο μαγαζί και μάλλον φάγαμε πολύ κάτι που το μετανιώσαμε αργότερα μιας και βαρύναμε αρκετά ….
Η φωτιά στο τζάκι έκαιγε και το εδέσματα εξαφανίζονταν με γρήγορους ρυθμούς …
Ήταν ωραία να κάθεσαι δίπλα στην φωτιά για αλλαγή αλλά έπρεπε να συνεχίσουμε είχαμε βάλει στόχο να διανυκτερέυσουμε στο Πόγραδετς
Πληρώνουμε και βγαίνουμε έξω (25 ευρώ μας κόστισε το γεύμα)
Η Βέρα Ιταλίδα μας περίμενε υπομονετικά στο πάρκινγκ.
Να πώ ότι η συμπεριφορά της στο επαρχιακό δίκτυο καθώς και στο ορεινό στροφιλίκι ήταν υποδειγματική …
Δεν με προβλημάτισε ούτε με κούρασε κάπου, το δεύτερο άτομο και τα μπαγκάζια δεν τα νιώθεις ούτε και στις φουρκέτες …
Ενώ η σέλα της και γενικά η εργονομία της είναι υποδειγματική και για τους δύο αναβάτες …
Είναι η μόνη μηχανή που έχω στην κατοχή μου που δεν υπάρχει σκέψη για αλλαγή, ανακατασκευή της σέλας κτλ, αν εξαιρέσεις τους διακόπτες που είναι φτιαγμένοι για πιανίστες δεν βρίσκω κάποιο ψεγάδι πάνω της …
Επίσης η κατανάλωση έχει πέσει αρκετά …
Αφού της λέμε κάνα δυο γλυκόλογα που την είχαμε αφήσει στο κρύο, την καβαλάμε και αρχίζουμε την κάθοδο προς την Αυλώνα.
Τα φρένα της Βέρας δεν δείχνουν να κουράζονται …
Φτάνοντας στην βάση του βουνού βλέπουμε ότι γίνονται έργα διάνοιξης τούνελ!!!
Ελπίζω ότι αυτό το καταπληκτικό πάσο δεν θα αφεθεί στην μοίρα του …
Εντύπωση μας κάνουν οι διάφορες αγροικίες στην μέση του πουθενά, ίσως αυτοί οι άνθρωποι να έχουν βρει το νόημα της ζωής μακριά από όλους …
Όλο το παραλιακό μέτωπο πριν και μετά τον Αυλώνα είναι σε κατασκευαστικό οργασμό …
Παντού σηκώνονται ξενοδοχειακές μονάδες άλλες μικρότερες και άλλες μεγαλύτερες …
Η Αλβανία μου θυμίζει πολύ έντονα την Ελλάδα της δεκαετίας του 80 που έπεσαν πολλά χρήματα απότομα και έγινε αυτό που έγινε …
Σε γενικές γραμμές άναρχη δόμηση χωρίς να ακολουθούν την ίδια ανάπτυξη και οι υποδομές της χώρας
Κάτω από αυτές τις συνθήκες το μέλλον και αυτής της χώρας δεν προβλέπεται ίδιαιτερα λαμπρό …
Φτάνουμε Αυλώνα, η κίνηση στην παραλιακή πόλη είναι αρκετή και το φάρδος της μηχανής με τα μπαγκάζια δεν βοηθάει στην διήθηση, οπότε καθόμαστε πίσω από τα αυτοκίνητα …
Κάνουμε μια στάση για να ξεδιψάσει η Βέρα Ιταλίδα, αλλά ξεχνάω να μηδενίσω τον μερικό χιλιομετρητή οπότε δεν κατέγραψα τα διανυθέντα χλμ …
Θα τα υπολογίσω συνολικά στο επόμενο γέμισμα.
Βγαίνοντας από την Αυλώνα συναντάμε για πρώτη φορά αυτοκινητόδρομο, με 2 λωρίδες συν βοηθητική ανά κατεύθυνση …
Η κίνηση είναι ελάχιστη οπότε ακολουθούμε ένα Αλβανικό ταξί και ένα άλλο όχημα με ταχύτητα περί τα 120 χλμ.
Ξαφνικά βλέπω το ταξί μπροστά μου να κόβει ταχύτητα νόμιζα στην αρχή ότι ήταν για κάποιο από τα πολλά μπλόκα που έχει η αστυνομία εδώ, αλλά τελικά ήταν λόγω μιας γέφυρας !!!
Η ένωση του δρόμου με την γέφυρα έχει άλλη έννοια εδώ …
Η υψομετρική διαφορά δημιουργεί ένα σκαλοπάτι για αυτό έκοβαν ταχύτητα, κοπάνημα όταν ανεβαίνεις και άλμα όταν κατεβαίνεις …
Στην επόμενη γέφυρα πάλι το ίδιο και στην επόμενη και στην επόμενη …
Οπότε δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός …
Φρενάρουμε όταν βλέπουμε γέφυρα μπροστά μας και επίσης κόβουμε ταχύτητα όπου βλέπουμε πινακίδα για πάρκινγκ γιατί εκεί την στήνει η αστυνομία με ραντάρ …
Τα μπλόκα είναι συχνά και σε κάθε μπλόκο έχουν πιάσει κάποιον…
Εμάς δεν μας σταμάτησαν ποτέ …
Η Αλβανία αποδεικνύεται η Μέκκα της αυτοκίνησης, άν έχεις απωθημένο κάποιο πανάκριβο αυτοκίνητο θα πρέπει να μετακομίσεις εδώ και σίγουρα το όνειρο σου θα πραγματοποιηθεί …
Το ποσοστό πανάκριβων αυτοκινήτων είναι πάρα πολύ μεγάλο συγκριτικά με το πληθυσμό και το βιωτικό επίπεδο …
Η οδήγηση στην Αλβανία θέλει προσοχή γιατί οι οδηγοί είναι απρόβλεπτοι …
Μίας και ταξιδεύουμε καθημερινή δεν είναι τόσο άσχημα όσο την τελευταία φορά που πέρασα …
Η βοηθητική οδός χρησιμοποιείται κατα κόρον από οδηγούς με διάφορα οχήματα που θέλουν να κινηθούν αντίθετα με την φορά οπότε μια προσοχή χρειάζεται …
Εγκαταλείπουμε τον αυτοκινητόδρομο στην πόλη Rrogozhine, και μπαίνουμε και πάλι σε στενό επαρχιακό δρόμο …
Μπροστά μας υπάρχει ένα “τρένο” από φορτηγά τα οποία ξεκινάμε να τα περνάμε ένα ένα σε κάθε ευκαιρία που μας δίνετε.
Η διαδρομή είναι όμορφη και η θερμοκρασία ανεκτή είναι μονοψήφιο μεν το νούμερο αλλά ψηλά στην κλίμακα …
Ο δρόμος πηγαίνει παράλληλα με το ποταμό Σκουμπίν και μία τον έχουμε από αριστερά μας και μία από τα δεξιά μας …
Υπάρχουν αρκετά μαγαζιά για να σταματήσεις για καφέ η φαγητό αλλά εμείς ακόμα χωνεύουμε το μεσημεριανό και έχουμε αρκετό δρόμο μπροστά μας …
Οι χαμηλότερες ταχύτητες κάνουν και πιο εύκολη την κουβεντούλα μέσω της ενδοεπικοινωνίας …
Τα χιλιόμετρα περνάνε ευχάριστα με κουβέντα, παρατηρήσεις, αστεία κτλ …
Κάπου στην μέση της διαδρομής μεταξύ Πεκίν και Ελβασάν περνάμε μάλλον μέσα από την καρδιά της βιομηχανικής περιοχής της Αλβανίας …
Το τοπίο σεληνιακό …
Οι εικόνες είναι εξωπραγματικές για τα δικά μας μάτια, τα έχω δει μόνο σε ντοκιμαντέρ για την βιομηχανική επανάσταση μιας άλλης εποχής …
Κρίμα που δεν σταμάτησα να το φωτογραφίσω, αλλά με το τρένο από τα βαρυφορτωμένα φορτηγά να αναπνέει στον σβέρκο μας και αφού τα έχουμε περάσει 2 φορές ηδη απλά περνάμε και τα καταγράφουμε στην μνήμη μας …
Παντού πυλώνες με καλώδια υψηλής τάσης, σκούρα γκρι προς μαύρα συμπλέγματα βιομηχανικών κτηρίων όσο φτάνει το μάτι …
Βουνά από σκραπ μετάλλων …
Τα πάντα σε μια σκούρα γκρι – καφέ απόχρωση, οι περιβαλλοντικές ανησυχίες εδώ περισσεύουν, δεν έφτασαν ποτέ …
Ταξίδι πίσω στον χρόνο, σε μια εποχή πολύ πριν γεννηθώ ή ένα ταξίδι στο μέλλον που περιγράφει το πώς θα είναι ο πλανήτης μας αν δεν αλλάξουμε ρότα !!!!
Το κλίμα έχει βαρύνει, έχουμε σοκαριστεί και οι δύο από αυτό που είδαμε, οι κουβέντες λίγες και προβληματισμένες
Ο ήλιος έχει αρχίσει να κατεβαίνει και μαζί του και η θερμοκρασία …
Φτάνουμε στο Ελβασάν, σταματάμε, ουσιαστικά έχουμε να κατέβουμε από την μηχανή από το εστιατόριο στο πριν κάποιες ώρες …
Επικοινωνία με την βάση και ενημέρωση ότι θα διανυκτερεύσουμε στο Πόγραδετς …
Η σύζυγος κάνεις τις απαραιτητες ενέργειες και σύντομα μας έρχεται μήνυμα με το ξενοδοχείο και την διεύθυνση που πρέπει να πάμε …
Garden Villa λεγετε το ξενοδοχείο, 45 ευρώ με πρωινό …
Η στάση ήταν ολιγόλεπτη ίσα ίσα να επικοινωνήσουμε με τους αγαπημένους μας και να ξεμουδιάσουμε …
Δεν νιώθουμε κουρασμένοι ούτε εμείς ούτε η Βέρα …
Θέλουμε άλλη 1.5 ώρα ακόμα για 84 χλμ …
Ξεκινάμε γιατί ο ήλιος έχει δύσει και το κρύο έχει αρχίσει να γίνεται ιδιαίτερα αισθητό …
Είναι η δεύτερη φορά που περνάω από αυτόν τον δρόμο φέτος και τις δύο φορές νύχτα …
Φαίνεται να είναι πολύ ενδιαφέρον αλλά το μόνο που μπορούμε να δούμε είναι η μια στροφή μετά την άλλη το φως από το φανάρι από μόνο του δεν κάνει για πολλά …
Ανάβω τα προβολάκια ο δρόμος μπροστά μας πλημμυρίζει με φως αλλά στα ανηφορικά κομμάτια τυφλώνω τα απέναντι διερχόμενα οχήματα …
Κάπου εδώ παρέδωσε και η μπαταρία από την ενδοεπικοινωνία στην χειρότερη στιγμή …
Η διαδρομή σφιχτή, το κρύο τσουχτερό η κούραση έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνιση της …
Όσο περνάει η ώρα βλέπω το θερμόμετρο να κατεβαίνει …
Έχει σταθεροποιηθεί στους 4 βαθμούς …
Ανεβαίνουμε και ανεβαίνουμε χωρίς σταματημό, στρίβουμε την μία στροφή μετά την άλλη, η Βέρα Ιταλίδα εκεί να μας υποστηρίξει σε ότι της ζητήσουμε, δεν έχει διαμαρτυρηθεί καθόλου δεν δείχνει σημάδια κόπωσης σε αντίθεση με εμάς όπου το κρύο έχει αρχίσει να μας καταβάλει …
Τα χιλιόμετρα περνούν αργά, βασανίστηκα και εγώ σκέπτομαι ότι πρέπει να ξαναέρθω και να περάσω αυτόν τον δρόμο μέρα …
Έχουμε αρχίσει να κατεβαίνουμε, η μία φουρκέτα διαδέχεται την άλλη …
Αλλά το θερμόμετρο εκεί κολημένο στου 4 βαθμούς
Φαίνονται τα φώτα από το Πόγραδετς που καθρεφτίζονται στην λίμνη Οχρίδα …
Κατεβαίνουμε στο επίπεδο της λίμνης και πλέον εκτός από το κρύο έχουμε να παλέψουμε και με την υγρασία …
Μας διαπερνάει, την νιώθουμε να περνάει το ένα ρούχο μετά το άλλο και να φτάνει μέχρι τα κόκκαλα …
Η διαδρομή δίπλα στη λίμνη φαίνεται όμορφη, είμαστε το μόνο όχημα που κινείται στον δρόμο …
Φτάνουμε στην είσοδο της πόλης και κάνουμε μια στάση να βάλουμε το gps να μας οδηγήσει στο ξενοδοχείο …
Απέναντι μας έχει στήσει μπλόκο η αστυνομία, μας κοιτάνε τους κοιτάμε και μετά κοιτάει ο καθένας την δουλειά του …
Μπαίνουμε στην πόλη έχει κόσμο, μαγαζιά, ζωή παρόλο το κρύο …
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο αφήνω τον Νίκο με την μηχανή και μπαίνω μέσα να κανονίσω …
Μέρος της διαδικασίας ήταν να ενημερώσω τι ώρα θα θέλαμε το πρωινό καθώς και να επιλέξουμε από μια λίστα το πρωινό που θα επιθυμούσαμε …
Μας ανοίγουν την πόρτα της αυλής για να βάλουμε μέσα την μηχανή, την ξεφορτώνουμε και την αφήνουμε να τεντωθεί και να ξεμουδιάσει …
Της αξίζει μας έφερε με ασφάλεια και χωρίς προβλήματα μέχρι εδώ …
Ανεβαίνουμε στο δωμάτιο, όλα είναι μια χαρά, καθόμαστε λίγο να ανεβάσουμε θερμοκρασία και επικοινωνούμε με την οικογένεια πίσω στην βάση …
Δεν πεινάμε, αλλά αφού ξεκουραζόμαστε λίγο βγαίνουμε για μια βόλτα στην πόλη, το κρύο είναι τσουχτερό οπότε με συνοπτικές διαδικασίες γυρνάμε πίσω στο ξενοδοχείο και αράζουμε στο σαλόνι και απολαμβάνουμε ένα καφέ …
Συζητάμε για το τι είδαμε σήμερα, χαζεύουμε ενδιάμεσα στα κινητά μας, επικοινωνούμε ο καθένας με γνωστούς και φίλους και χαλαρώνουμε …
Συζητάμε για το πλάνο της αυριανής μέρας …
Να επιστρέψουμε απευθείας σπίτι;
Να περάσουμε από Καστοριά;
Να πάμε Θεσσαλονίκη;
Να μπούμε Βόρεια Μακεδονία και από εκεί Θεσσαλονίκη;
Αφήνουμε την απόφαση για την επόμενη μέρα …
Ανεβαίνουμε στο δωμάτιο ντουζάκι και πέφτουμε για ύπνο …
Αυτή την φορά ο Μορφέας δεν μας πάει ταξίδι αλλά κάθεται και ακούει για το δικό μας …
Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου
Ημέρα τρίτη
Ξυπνάμε το πρωί κατα τις εφτάμιση – οχτώ παρά και ετοιμαζόμαστε για να κατεβούμε για πρωινό.
Είχαμε ζητήσει εχτές το πρωινό μας να είναι έτοιμο στις οχτώ, και θα θέλαμε ένα αμερικάνικο και μια ομελέτα (όπως τα έγραφε ο κατάλογος) …
Οχτώ παρά πέντε κατεβαίνουμε στην τραπεζαρία και ετοίμαζαν το τραπέζι μας …
Το πρωινό ήταν παρά πολύ καλό …
Ήπιαμε και το πρωινό καφεδάκι μας και ετοιμαζόμαστε να πάμε για μια πρωινή βόλτα στην λίμνη.
Το ξενοδοχείο που επέλεξε η σύζυγος είναι ένα παλιό αρχοντικό που το μετέτρεψαν σε ξενοδοχείο έξυπνη κίνηση…
Έχουν δώσει σε κάθε δωμάτιο το όνομα από κάποιο χρώμα …
Εμείς έχουμε το purple room …
Επίσης έχει πολύ ωραίους κοινόχρηστους χώρους …
Ο καιρός έξω φαίνεται καλός, έχει μια ωραία λιακάδα που σε ξεγελάει …
Έχει 4 βαθμούς και ένα δροσερότατο αεράκι !!!
Μίας και θα είναι η τελευταία μας μέρα στην Αλβανία (όχι ότι κάτσαμε και πολλές) βγήκαμε και βόλτα να περπατήσουμε και να γνωρίσουμε λίγο την πόλη …
Φυσάει παγωμένος αέρας και παρόλο τον ήλιο το κρύο είναι τσουχτερό …
Από την απέναντι μεριά της λίμνης φαίνονται τα χιονισμένα βουνά, ή όποιες σκέψεις που υπήρχαν για να πάμε από Βόρεια Μακεδονία διαγράφονται με συνοπτικές διαδικασίες …
Προχωράμε κατά μήκος της λίμνης και συζητάμε για διάφορα θέματα …
Εντύπωση μας κάνει το πόσο καθαρό ήταν το πάρκο, σε σύγκριση με αντίστοιχα πάρκα στην χώρα μας, επίσης δεν υπήρχε κανένα ίχνος βανδαλισμού …
αναρωτιόμαστε μεταξύ μας για το πόσος χρόνος θα χρειάζονταν στην Ελλάδα πριν το βανδαλίσουν …
Αχ Ελλάδα που όταν δίδασκες πολιτισμό οι “υπόλοιποι μάζευαν μπανάνες από τα δέντρα” …
Άραγε τι σχέση έχουμε εμείς πλέον με τους αρχαίους υμών προγόνους και τί θα σκέφτονταν για εμάς τώρα που και εμείς μαζεύουμε μπανάνες από τα δέντρα;
Προφανως και δεν είναι όλα τέλεια στην γείτονα χώρα και προφανώς η αστυνόμευση είναι πολύ πιο έντονη και εμφανής σε σχέση με την χώρα μας …
Ο υπεύθυνος κηπουρός είναι εκεί και παρόλο το κρύο και τον αέρα μάζευε τα πεσμένα φύλλα και περιποιόταν το πάρκο …
Μου έρχονται εικόνες από τους αντίστοιχους υπαλλήλους που έρχονται μια φορά το τρίμηνο στην καλύτερη να περιποιηθούν ένα μικρό παρκάκι απέναντι από το σπίτι και διαγωνίζονται στο ποιος δεν θα κάνει τίποτα ….
Σε μια γωνία μια κυρία ντυμένη όσο δεν παίρνει (μόνο τα μάτια της φαίνονται) προσπαθώντας να παλέψει με το κρύο πουλάει τουριστικά αναμνηστικά …
Μπορεί κάποιοι να τριγυρνούν με πανάκριβα αυτοκίνητα αλλά η πλειονότητα τα βγάζει πέρα πολύ πιο δύσκολα …
Από την μία αισθάνεσαι τυχερός που η ζωή τα έφερε καλά και γεννήθηκες σε μια χώρα και σε μια εποχή που σου επέτρεψε να έχεις μια εύκολη ζωή και από την άλλη αισθάνεσαι τύψεις που το μόνο που κατάφερες είναι να κάνεις τα πάντα χειρότερα για τις επόμενες γενιές και να αναθεματίζεις τους πάντες εκτός από τον εαυτό σου !!!
Γυρνάμε πίσω στο ξενοδοχείο και μαζεύουμε τα πράγματα και τα φορτώνουμε στην Βέρα Ιταλίδα η οποία μας περίμενε καρτερικά να την πάμε και αυτή για το πρωινό της ρόφημα …
Πληρώνουμε σε ευρώ και παίρνουμε πίσω ρέστα σε τοπικό νόμισμα …
Ξεκινάμε και στο πρώτο βενζινάδικο που συναντάμε σταματάμε για να ξεδιψάσει η Βέρα …
Ευκαιρία να υπολογίσουμε και την κατανάλωση!!
Μαζί με το χθεσινό γέμισμα στον Αυλώνα η Βέρα Ιταλίδα ρούφηξε 23 λίτρα για 499 χλμ, αυτό μας κάνει μια μέση κατανάλωση 4,6 λίτρα ανά 100 χιλιόμετρα …
Όση ώρα ήμασταν στο βενζινάδικο ήρθε και έστησε το μπλόκο του ο πρώτος δίτροχος αστυνόμος από την γείτονα χώρα, με το που μας είδε μας έκανε νόημα ότι εγκρίνει και του αρέσει η Βέρα Ιταλίδα !!!
Τον χαιρετίσαμε και ξεκινήσαμε τον δρόμο της επιστροφής προς το συνοριακό πέρασμα της Κρυσταλοπηγής …
Η διαδρομή είναι ένας όμορφος επαρχιακός δρόμος …
Περνάμε έξω από την Κορυτσά και στο μυαλό τριγυρίζει η σκέψη του πόσοι από τους προγόνους μας έχουν δώσει την ζωή τους σε αυτά εδώ τα χώματα στο όχι και πολύ μακρινό παρελθόν
Άραγε ο παππούς μου εδώ έπαθε τα κρυοπαγήματα; κάποια στιγμή ίσως βρω τον χρόνο να αναζητήσω σε ποια μονάδα υπηρέτησε και που κινήθηκε αυτή …
Το συζητάμε με τον Νίκο και κουβέντα στην κουβέντα φτάσαμε στα σύνορα …
Στο Αλβανικό τελωνείο μας γίνεται ένας τυπικός έλεγχος στα μπαγκάζια μας ενώ στην Ελληνική πλευρά τους αρκεί μια λεκτική διαβεβαίωση ότι δεν μεταφέρουμε ποτά και τσιγάρα …
Περνάμε τα σύνορα και πλέον βρισκόμαστε στην Ελλάδα, επόμενη στάση για καφέ στην Καστοριά …
Φτάνουμε στα πρώτα διόδια και μας ενημερώνουν ότι ο δρόμος έχει κλείσει λόγω κινητοποίησης και διαμαρτυρίας των αγροτών της περιοχής …
Εμάς δεν μας επηρέαζε μιας και θα βγαίναμε πιο πριν για να κατευθυνθούμε προς την Καστοριά …
Αλλά σε κάνει να αναρωτιέσαι για το πόσο διαστρεβλωμένη είναι η έννοια της δημοκρατίας στην χώρα μας …
Φτάνουμε Καστοριά ο καιρός είναι καταπληκτικός προσπερνάμε όλα τα μαγαζιά και καθόμαστε στο καφέ που είναι μετά το νοσοκομείο, είναι πολύ πιο ήσυχα και με ωραία θέα, πίνουμε το καφεδάκι, μας απολαμβάνουμε τον ήλιο κουβεντιάζοντας και παράλληλα ενημερώνουμε την σύζυγο να μας βρει ξενοδοχείο στην Θεσσαλονίκη.
Επόμενος σταθμός στο Plaza hotel στα Λαδάδικα, 76 ευρώ με πρωινό το δίκλινο…
Ξεκινάμε κάνουμε τον μισό γύρο της λίμνης αφήνουμε πίσω μας την όμορφη πόλη της Καστοριάς και πιάνουμε την Εγνατία …
Μετά τα πολύ όμορφα χιλιόμετρα σε επαρχιακούς δρόμους πλέον θα κινούμαστε σε βαρετές εθνικές οδούς για το υπόλοιπο του ταξιδιού μας …
Η θερμοκρασία είναι στους 15 βαθμούς και σε σύγκριση με τις θερμοκρασίες που βιώσαμε τις προηγούμενες μέρες μας φαίνεται καλοκαίρι …
Τι χάλια δρόμος που είναι η Εγνατία δεν έχει που να σταματήσεις, τόσα χρόνια και ακόμα να δώσουν λύση σε αυτό το θέμα …
Τα χιλιόμετρα περνούν βαρετά, ευτυχώς που έχουμε την ενδοεπικοινωνία και μπορούμε να μιλάμε …
Στα πρώτα ΣΕΑ που συναντάμε στον Πλάτανο σταματάμε, έχουμε να φάμε από το πρωί και η ώρα έχει πάει 16:30 περίπου …
Ένα σαντουιτσάκι για εμάς και 13.5 λίτρα καυσίμου για την Βέρα Ιταλίδα, 257 χλμ από τον τελευταίο ανεφοδιασμό σε καύσιμα μας κάνει μια μέση κατανάλωση 5,25 λίτρα ανά 100 χιλιόμετρα …
Αυτό το ταξίδι επιβεβαιώνει και τις πρώτες εντυπώσεις ότι η Βέρα Ιταλίδα προτιμά το επαρχιακό δίκτυο …
Είναι δρομέας αντοχής και όχι ταχύτητας …
Φτάνουμε Θεσσαλονίκη και η κίνηση είναι αρκετή και η διήθηση είναι αδύνατη ….
Κάποια στιγμή φτάνουμε στο ξενοδοχείο, ξεφορτώνουμε ξεκουραζόμαστε λίγο και φεύγουμε για να συναντήσουμε ένα φίλο τον Νίκο…
Έχουμε να τον δούμε από το τελευταίο μας μεγάλο ταξίδι στην Τουρκία …
Υπάρχει μια αμοιβαία κατανόηση μεταξύ μας ότι το μερκελομηχάνημα που καβαλά είναι κακάσχημο …
Μας προσκαλεί στα άδυτα του ραδιοφωνικού σταθμού όπου και εργάζεται, οπότε μας ξεναγεί στο σταθμό και παρακολουθούμε με ενδιαφέρον το πώς λειτουργούν όλα εκεί …
Την επιλογή της μουσικής, την εκφώνηση του δελτίου κτλ …
Έχουμε πολύ καιρό να βρεθούμε και ακόμα πιο πολλά να πούμε …
Συζητάμε για το ταξίδι, για την επικαιρότητα, για το παρελθόν, για το παρόν, για το μέλλον …
Την κουβέντα συνοδεύουν μεζέδες από κοντινό μεζεδοπωλείο …
Οι ώρες περνάνε ευχάριστα αλλά η κούραση έχει αρχίσει να εμφανίζεται ….
Χαιρετάμε τον Νίκο και επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο.
Μας έχουν δώσει μια κάρτα για να παρκάρουμε την μηχανή σε ένα κοντινό πάρκινγκ στο λιμάνι, την αφήνουμε και επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο δεν έχουμε όρεξη για βραδινή βόλτα …
Μεγάλο λάθος να κλείνεις ξενοδοχείο στα Λαδάδικα αν δεν έχεις σκοπό να ξενυχτήσεις αφού θα το κάνεις έτσι και αλλιώς …
Την πέφτουμε για ύπνο αλλά με όλη αυτή την φασαρία ούτε και ο Μορφέας δεν θέλει να μας επισκεφθεί …
Σάββατο 19 Φεβρουαρίου
Ημέρα τέταρτη και τελευταία …
Ξυπνάμε το πρωί χαλαρά και χωρίς βιασύνη, κατεβαίνουμε για πρωινό και στην συνέχεια αρχίζουμε να μαζεύουμε τα πράγματα μας …
Πετάγομαι να φέρω την Βέρα Ιταλίδα από το πάρκινγκ για να την φορτώσουμε …
Είναι δεν είναι πέντε λεπτά με τα πόδια, την βάζω μπροστά και κατευθυνόμαστε στην έξοδο …
Βάζω την κάρτα αλλά η μπάρα δεν ανοίγει …
Μετά από κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες εμφανίζεται η υπάλληλος …
Καλημέρα σας μου λέει
Καλημέρα σας της απαντώ
Την μηχανή πως την βάλατε στο πάρκινγκ γιατί το μηχάνημα δεν έχει καταγράψει την είσοδο σας …
Κανονικά, με την βοήθεια του συναδέλφου σας που είχε βάρδια εχθές το βράδυ …
Την κάρτα που την βρήκατε μου λέει
Από το ξενοδοχείο που διαμένω της απαντώ
Σίγουρα δεν την βάλατε την μηχανή από κάπου αλλού μέσα στο πάρκινγκ και για αυτό δεν αναγνωρίζει την είσοδο το μηχάνημα με ρωτά
Γιατί δεν ρωτάτε τον συνάδελφο σας που με βοήθησε εχθές γιατί δεν άνοιγε η μπάρα της απαντώ …
Ξέρετε εδώ είναι πάρκινγκ με αυτοκίνητα μου λέει
Και εγώ τι θέλετε να κάνω της απαντώ πλήρωσα για αυτοκίνητο και έβαλα μηχανή άρα θα πρέπει να μου κάνετε έκπτωση για τις 2 λιγότερες ρόδες …
Με κοιτάει με βλέμμα πλάνο … Την κάρτα θα πρέπει να την κρατήσω μου λέει
Δεν το νομίζω, εκτός αν πάρετε τηλέφωνο στο ξενοδοχείο και συμφωνήσουν της απαντώ Συνεχίζει να με κοιτάει με ένα βλέμμα όλο απορία … Φεύγει και την βλέπω να μιλάει για κάποια λεπτά στο τηλέφωνο
Επιστρέφει, ανοίγει την μπάρα και μου λέει, ξέρετε εδώ είναι πάρκινγκ για αυτοκίνητα μόνο, αυτό να το αναφέρετε στο ξενοδοχείο
Δεν θα το παραλείψω της απαντώ και ξεκινώ …
Η μέρα ξεκίνησε ευχάριστα ….
Παρκάρω την Βέρα έξω από το ξενοδοχείο και με τον Νίκο κατεβάζουμε τα πράγματα και τα φορτώνουμε στην μηχανή …
Είμασταν έτοιμοι να φύγουμε …
Ο Ευθυμης (πολύ καλός φίλος και αυτός) δεν έχει απαντήσει στα τηλέφωνα από το πρωί οπότε υποθέτουμε ότι κάτι του έτυχε … και πάνω που είμαστε έτοιμοι να φύγουμε παίρνει τηλέφωνο …
Δεν φεύγετε αν δεν σας δώ
Στο τσάκ μας πρόλαβε …
Αράζουμε σε μια καφετέρια δίπλα από το ξενοδοχείο σε μια σκιά γιατί με τα ισοθερμικά και όλα όσα φορούσαμε ακόμα και χωρίς τα μπουφάν δεν παλεύονταν …
Με τον Εύθυμη πάμε πίσω πολλά χρόνια, πρώην συνάδελφοι …
Τον Νίκο τον ξέρει από μικρό παιδί …
Υπάρχει μια αμοιβαία εκτίμηση μεταξύ μας …
Έρχεται μετά από λίγο παραγγέλνει κλασικά φραπέ και κουβέντα στην κουβέντα η ώρα πήγε μία …
Άφηνα τον Νίκο και τον Ευθύμη να συζητούν (ο Νίκος είναι εκκολαπτόμενος συνάδελφος) για διάφορα τεχνολογικά θέματα και τους παρακολουθούσα …
Η ώρα είχε περάσει ευχάριστα αλλά έπρεπε να συνεχίσουμε …
Αποχαιρετίσαμε τον Εύθυμη και την νύφη του βορρά και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την επόμενη φορά …
Έχει λίγη κίνηση μέχρι να βγούμε από την πόλη …
Στα ΣΕΑ Κορινού σταματάμε για να πάρουμε 2 παιδικά παραμύθια για τον τζούνιορ και ένα τσουρέκι για τους υπόλοιπους, με την ευκαιρία γεμίζουμε και το ρεζερβουάρ της Βέρας 14 λίτρα για 205 χιλιόμετρα, 6.8 λίτρα ανά 100 χλμ μέση κατανάλωση, εντάξει μπορεί να πηγαίναμε και λίγο πιο πάνω από τα όρια!!!
Συνεχίζουμε καταπίνοντας τα βαρετά χιλιόμετρα …
Την μονοτονία την διαταράσσουν οι συνεχές στάσεις για τα διόδια …
Τουλάχιστον ο καιρός είναι καλός, ανοιξιάτικος …
Επόμενη στάση στα ΣΕΑ Πελαγίας για ανεφοδιασμό της Βέρας και μέτρηση της κατανάλωσης με σταθερά 130 χλμ/ώρα
11 λίτρα ρούφηξε μονομιάς …
Είχαμε κάνει 198 χιλιόμετρα όποτε μας κάνει 5.5 λίτρα ανά 100 χιλιόμετρα μέση κατανάλωση
Συνεχίζουμε και στα επόμενα ΣΕΑ στην Αταλάντη σταματήσαμε ξανά για δικό μας ανεφοδιασμό …
Αφού ξεκουραστήκαμε ξεκινήσαμε για το τελευταίο σκέλος του ταξιδιού μας …
Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει και η ψύχρα να κάνει την εμφάνιση της …
Το ταξίδι μας είχε φτάσει στο τέλος του …
Φτάσαμε σπίτι ξεφορτώσαμε την Βέρα και πέσαμε με τα μούτρα στις αγκαλιές των αγαπημένων μας και στο τσουρέκι …
4 μέρες 3 νύχτες
1691 χιλιόμετρα
96 λίτρα βενζίνη ( 5.7 λίτρα/100χλμ)
398,45 ευρώ
Η Βέρα Ιταλίδα απροβλημάτιστη και ξεκούραστη μας συντρόφευσε σε αυτό το ταξίδι μας και ελπίζουμε και σε αρκετά ακόμα …
Με τον Νίκο ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το Σεράγεβο που δεν καταφέραμε να πάμε φέτος για του χρόνου παρέα με το Himalayan και το Imperiale …
Έχουμε δημιουργήσει ένα δυνατό δεσμό μεταξύ μας και αναμνήσεις να έχουμε να αναπολούμε και να διηγούμαστε για πολλά, πολλά, χρόνια …
Τι κάνεις όταν θέλεις να βάλεις κάποιο αξεσουάρ στην μηχανή σου αλλά παράλληλα θες να κάνεις και βόλτα ;
Απλά παραγγέλνεις το αξεσουάρ σε πόλη που είναι κάποιες ώρες μακριά από εσένα και περιμένεις να σε πάρουν τηλέφωνο για να σου πουν να περάσεις να το εγκαταστήσεις …
Και οι μέρες περνάνε και το τηλέφωνο δεν χτυπάει και εσύ το έχεις σχεδιάσει στο μυαλό σου ως η πρώτη βόλτα με το ασχημόπαπο …
Και ένα ωραίο πρωινό το τηλέφωνο χτυπάει , βλέπεις αριθμό Πάτρας καταλαβαίνεις πριν το απαντήσεις ότι έχει έρθει η ώρα …
Το ραντεβού κλείστηκε και είσαι έτοιμος ή δεν είσαι ;
Που θα πάμε;
Ξέρουμε ότι η πρώτη στάση θα είναι Πάτρα, μετά;
Ένα μίνι τουρ της Πελοποννήσου ακούγεται ωραίο …
Μένουν κάποιες μικρές λεπτομέρειες να κανονιστούν …
Τι θα φάμε;
Ζεστός γλυκός τραχανάς με φέτα ακούγεται ωραία, φτιάχνεται και γρήγορα …
Ξεμπερδέψαμε με το φαγητό, πάμε στα ρούχα …
Οι θερμοκρασίες αυτό τον καιρό είναι 10-15 βαθμούς οπότε θα ήμαστε καλά, υπάρχει και η πιθανότητα βροχής αλλά αυτό δεν μας προβληματίζει …
Βάζουμε αποβραδίς την κάρτα μνήμης στην φωτογραφική μηχανή για να μην την ξεχάσουμε πάλι …
Και εκεί που όλα τα έχεις κανονίσει έχεις βάλει το ξυπνητήρι να χτυπήσει στις 05:30 για να προλάβεις να πιεις λίγο καφέ πριν ξεκινήσεις, έχει πάει 12 και στην τηλεόραση ξεκινάει να παίζει το Μαλέφισεντ 2 …
Οπότε άραγμα στον καναπέ αγκαλιά με την κόρη και την σύζυγο …
Η ταινία είναι ωραία για όποιον δεν την έχει δει …
Τελειώνει η ταινία πέφτουμε για ύπνο, αν προλάβω να κοιμηθώ 4 ώρες θα είναι θαύμα …
Και το θαύμα έγινε!!!
Το ξυπνητήρι χτύπησε και το έκλεισα …
Πετάχτηκα μία ώρα μετά από το κρεβάτι …
Φτιάχνω ένα καφεδάκι στα γρήγορα, παίρνω και δύο παυσίπονα γιατί το κεφάλι μου θα έσπαγε …
Ντύνομαι στα γρήγορα, πετάω τα λιγοστά πράγματα σε ένα σακίδιο, χαιρετώ την σύζυγο και της ψιθυρίζω ότι τα σκυλιά θα έπρεπε να τα βγάλει αυτή βόλτα και γίνομαι καπνός …
Η κίνηση ελάχιστη και προβλεπόμενη, ο καιρός μουντός αλλά ευτυχώς ακόμα δεν βρέχει …
Στάση στον Ασπρόπυργο για ανεφοδιασμό σε καύσιμα και συνεχίζουμε τον δρόμο μας …
Λίγο πριν την έξοδο για την Ελευσίνα αρχίζουν να πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες, στάση στο βενζινάδικο μετά την έξοδο και φοράω τα αδιάβροχα για καλό και για κακό …
Συνεχίζουμε με σποραδικές ψιχάλες μέχρι την Κόρινθο.
Είναι η πρώτη μεγάλη βόλτα με το Guzzi και προσπαθούμε να γνωριστούμε …
Κρατάμε μια σταθερή ταχύτητα 140-150 στα οποία ναι μεν δεν φαίνεται το μοτέρ να ζορίζεται (αυτά τα χιλιόμετρα τα έχει στις 5.500 στροφές) αλλά δεν δείχνει και πολύ πρόθυμο να ανεβάσει από εκεί και πάνω …
Περίμενα από ένα μοτέρ 850 κυβικών και 80 ίππων να δείχνει πιο δυνατό …
Η Χιονάτη 200 κυβικά και με σχεδόν 20 άλογα λιγότερα από αυτά τα χλμ επιτάχυνε δυνατά μέχρι τα 180 …
Το Guzzi δείχνει αρκετά πιο τεμπέλικο, οπότε δεν το πίεσα παραπάνω …
Από την άλλη η ανεμοκάλυψη του είναι ανύπαρκτη, είναι σαν να οδηγάς γυμνό μηχανάκι …
Σε αυτά τα χλμ έχεις αρκετή πίεση από τον αέρα στα μπράτσα και στους ώμους που ανάλογα την φυσική κατάσταση του καθενός μπορεί να κουράσει μετά από κάποια ώρα …
Ευτυχώς η ζελατίνα του δεν δημιουργεί στροβιλισμούς οπότε παρόλο που ο αέρας χτυπάει το κράνος δεν το κουνάει …
Η κατάσταση δεν είναι καλύτερη στα πόδια μιας και ο αέρας χτυπάει την πάνω και την εξωτερική μεριά των μηρών …
Δοκιμάζω και το cruise control το οποίο ενεργοποιειται εύκολα και το ίδιο έυκολα απενεργοποιειται αν χρειαστεί …
Οι διακόπτες του δείχνουν ποιοτικοί αλλά δεν έχουν αίσθηση και πέφτουν μακριά (τουλάχιστον για τα δικά μου δάχτυλα) και θέλουν αρκετή συνήθεια για να τους βρίσκεις χωρίς να κοιτάξεις, κάποιοι πρέπει να το προσπαθήσεις αρκετά …
Η οθόνη έχει αρκετή πληροφορία και είναι ευδιάκριτη ..
Με το που περνάμε τον Ισθμό αρχίζει να βρέχει, ρίχνουμε ρυθμό ελαφρως …
Η βροχή αρχίζει και δυναμώνει αρκετά οπότε ευκαιρία να δοκιμάσουμε και το rain mode δυο πατήματα στην μίζα και το πρόγραμμα αλλάζει απο road σε rain …
Δεν κατάλαβα ιδιαίτερη διαφορά αλλά πήγαινα με σταθερό γκάζι έτσι και αλλιώς χωρίς διακυμάνσεις στην ταχύτητα …
Μια σύντομη στάση σε ένα πάρκινγκ και συνεχίζουμε …
Η βροχή συνεχίζει μέχρι την Ακράτα χωρίς να με προβληματίζει ιδιαίτερα, τα αδιάβροχα με κρατούν στεγνό και οι όποιες επιφυλάξεις είχα για τις νέες μπότες εξαφανίστηκαν …
Με το που κόβει η βροχή αλλαγή και πάλι από rain σε road το οποίο γίνεται πατώντας το κουμπι της μίζας και περνας κυκλικά απο το ένα πρόγραμμα στο άλλο (road, rain, off-road).
To Guzzi είναι σταθερότατο και δεν προβληματίζει τον αναβάτη του με την συμπεριφορά του αν και δείχνει ότι δεν σχεδιάστηκε σαν δρομέας ταχύτητας αλλά σαν δρομέας μεγάλων αποστάσεων …
Φτάνω Πάτρα με μόλις μισή ώρα καθυστέρηση, ο λόγος που ήρθαμε μέχρι εδώ ήταν για να εγκαταστήσουν την μονάδα σύνδεσης κινητού με την οθόνη της μηχανής ώστε να μπορώ να βλέπω οδηγίες από το gps χωρίς να χρειάζεται να έχω σε κάποια βάση το κινητό …
Μετά το πάθημα από το ταξίδι στα Βαλκάνια δεν την ξαναπατάω …
Όση ώρα περίμενα και δεν ήταν πολύ με κέρασαν ένα καφεδάκι και πέρασε και ένας διαδικτυακός φίλος ο Δημήτρης να τα πούμε και δια ζώσης …
Δημήτρη καλή χρονιά και να είσαι πάντα καλά …
Αφού έγινε η εγκατάσταση ο υπάλληλος μου έδειξε πως λειτουργεί το όλο θέμα, αλλά κατά την προσπάθεια του μηδένισε τους μερικούς χιλιομετρητές οπότε δεν έχω ακριβή εικόνα για τα χλμ που είχα κάνει μέχρι εκεί καθώς και για τα στατιστικά που έδειχνε η μηχανή …
Επόμενη στάση το κατάστημα Motoraid για να αγοράζω ένα μικρό αδιάβροχο σακίδιο που είχα βάλει στο μάτι καιρό καθώς και ένα νεό αδιαβροχο παντελόνι γιατί αυτό που είχα έδειχνε σημάδια φθοράς …
Μετά από αρκετή κουβέντα με τα παιδιά μιας και τα πέτυχα σε χαλαρή στιγμή σχετικά με τις νέες τεχνολογίες στα μοτοσυκλετιστικά ρούχα (πάλι σε έξοδα θα μπούμε) συνέχισα με επόμενο στόχο την Φολόη …
Στάση για ανεφοδιασμό, 13.5 λίτρα κάψαμε από την Αθήνα μέχρι εκεί (τα χιλιόμετρα πρέπει να ήταν γύρω στα 200 σύμφωνα με το gps) οπότε έχουμε μια μή επιβεβαιωμένη κατανάλωση 6,7 λίτρα ανά 100 χιλιόμετρα.
Την πλοήγηση έχει αναλάβει η εφαρμογή της Moto Guzzi η οποία χρησιμοποιεί χάρτες της Road και στην οθόνη σου δείχνει της επόμενες 2-3 στροφές με χιλιομετρική απόσταση για την κάθε μία …
Πιάνω τον 111 στον οποίο δεν είχε ξανατύχει να περάσω από Πάτρα μέχρι το ύψος της Φολόης στο παρελθόν …
Έχει ελάχιστη κίνηση και ο δρόμος είναι απολαυστικός και το guzzi δείχνει να είναι στο στοιχείο του, είναι φτιαγμένο για επαρχιακές διαδρομές …
Λίγο μετά την τεχνητή λίμνη που έχει δημιουργηθεί στον Παραπείρο ποταμό σταματάμε για τις πρώτες φωτογραφίες …
Είδα ένα χωματόδρομο στα δεξιά και μπήκα μήπως και με βγάζει στις όχθες της λίμνης …
Η όψη ενός τσοπανόσκυλου με έκανε να αλλάξω πλάνα και να γυρίσω πίσω …
Το guzzi παρόλο που κρύβει καλά το βάρος του, το νιώθεις στους επιτόπου ελιγμούς και ειδικά σε χωματόδρομους και όταν η κλήση του δρόμου μπορεί να μην ευνοεί (γιατί δεν βάζουν όπισθεν ταχύτητα στις βαριές μηχανές; έστω και με την μίζα !!!)
Αφού τραβήξαμε τις πρώτες φωτογραφίες συνεχίζουμε την διαδρομή μας και η όψη των καταπράσινων λιβαδιών με προκαλεί για φωτογραφίες …
Βλέπω αριστερά μπροστά μου χωματόδρομο να ανηφορίζει ανάμεσα σε 2 καταπράσινα χωράφια, χωρίς δεύτερη σκέψη, μπαίνουμε στον χωματόδρομο …
Οι πρόσφατες βροχές τον είχαν μετατρέψει σε βούρκο …
Αλλαγή σχεδίων για άλλη μια φορά και εκ νέου προσπάθεια να κάνουμε αναστροφή με μηδενική πρόσφυση …
Αυτό μας πήρε κάποια ώρα και τα Metzeler Tourance δεν βοηθούν καθόλου …
Μετά από αρκετή προσπάθεια καταφέρνουμε να γυρίσουμε …
Στάση να πάρουμε μια ανάσα και να εκτιμήσουμε την κατάσταση (δηλαδή να βγάλουμε φωτογραφίες)
Επιστροφή πίσω λοιπών με to guzzi να βυθίζεται και να μην θέλει να προχωρήσει …
Από την άλλη ο πίσω τροχός δεν χόρευε !!!
Το γυρίζω στο off-road mode μπας και ξεκολήσουμε …
Μία από τα ίδια κάναμε μισό μέτρο με το ζόρι και το μηχανάκι έσβηνε !!!
Το πίσω μέρος της μοτοσυκλέτας λες και είχε βεντουζάρει δεν έπαιζε αριστερά δεξιά παρά τα ασφάλτινα λάστιχα …
Με το που έδινα γκάζι έκανε μια προσπάθεια να προχωρήσει …
Ο πίσω τροχός σπινιάριζε και τα ηλεκτρονικά φρέναραν τον τροχό και έκλειναν το γκάζι σε σημείο που να σβήνει το μοτέρ …
Απενεργοποήση του traction control το οποίο γίνεται εύκολα και το μηχανάκι με την μία ξεκινάει σπινιάροντας και βγαίνοντας από τον “βούρκο” …
Τα Tourance, πρώτη φορά που συμβιώνω μαζί τους, ενώ μου έχουν φανεί πολύ καλά στο στεγνό και στο βρεγμένο οδόστρωμα με το που πατήσουν σε λάσπη μετατρέπονται σε ντόνατ λάσπης τα οποία είναι μόνο καλά για να τραφούν οι λασποφάγοι …
Αφού βγαίνουμε από τα χωματόδρομο, ενεργοποιήση του traction control και επιστροφή στο road mode …
Αρκετά παίξαμε, τέλος οι χωματόδρομοι για σήμερα …
Συνεχίζουμε την διαδρομή με το GPS να θέλει να μας πάει στον προορισμό μας από χωματόδρομο …
Βρέ δεν θέλουμε να πάμε από χώμα να του λέω εγώ αυτό τίποτα εκεί τα ίδια …
Οπότε το αγνοώ και συνεχίζω …
Πάντα μου άρεσε η μυρωδιά της φύσης μετά από βροχή …
Τώρα για την ώρα μπορώ μόνο να το φέρω στην μνήμη …
Φτάνουμε στην Φολόη και κάνουμε στάση στην πλατεία του χωριού για ένα σύντομο καφεδάκι και επικοινωνία με την οικογένεια και όχι μόνο …
Μπαίνοντας στο χωριό έχουν ένα κιόσκι με ωραία θέα, μετά τον καφέ σταματήσαμε εκεί να φάμε το μεσημεριανό μας που κουβαλούσαμε μαζί μας …
Ζεστός τραχανάς με φέτα …
Ότι πρέπει για το κρύο …
Το guzzi στεκόνταν εκει υπομονετικά και με περίμενε να τελειώσω και να ξεχυθούμε πάλι στους δρόμους …
Είχαμε μια μικρή καθυστέρηση γιατί το κιόσκι το έχουν σχεδιάσει για παιδία και προφανώς όχι για απρόσεκτους ενήλικες μεσαίου αναστήματος …
Μια κουτουλιά με έκανε από την μία να γελάω και από την άλλη να κατεβάζω καντήλια για αυτόν που το έφτιαξε …
Αμέσως κατάλαβα ότι το κεφάλι το ανοίξαμε, οπότε έπρεπε να περιμένω λίγο να σταματήσει η μικρή ομολογουμένως αιμορραγία …
Τα τελευταία χρόνια έχω την τάση να γίνω σέξι και αν συνεχίσω να χτυπάω έτσι το κεφάλι μου και να το γεμίζω ουλές εκτός από σέξι θα φαίνομαι και σκληρός, τρέμε Jason Statham ο Παναγιώτης έρχεται …
Βγαίνουμε από το χωριό αφού ξεπεράσαμε τον τραυματισμό και κάνουμε μια στάση για να ανακουφιστούμε και να βγάλουμε και φωτογραφίες …
Ο δρόμος από την Φολόη προς Λάλα είναι καταπληκτικός ακόμα και με τα χειμερινά του χρώματα, θα πρέπει να ξαναπεράσω την άνοιξη η και το καλοκαίρι …
Λίγο πιο κάτω το gps μας την έκανε και μας έστειλε δεξιά σε μια παράκαμψη όπου το οδόστρωμα ήταν μια μίξη μεταξύ τσιμεντόδρομου και χωματόδρομου έτσι για την περιπέτεια …
Συνεχίζουμε ακολουθώντας τις οδηγίες του gps και καταλήγουμε στο χωριό Αχλαδινή όπου τιμώντας την παράδοση καταφέραμε να χαθούμε στα στενά και τα σοκάκια του …
¨Ήρθαμε σε απόσταση αναπνοής με κάποιους τοπικούς φύλακες, ζοριστήκαμε να κάνουμε αναστροφή (το βάρος που έλεγα παραπάνω) που σε συνδυασμό με τα γλυκυτατα τετράποδα που ήθελαν να συζητήσουμε για τα μελλούμενα έκαναν την όλη προσπάθεια πολύ πιο δύσκολη …
Αφού κατάλαβα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βρω τον δρόμο μου είτε μόνος μου είτε με την βοήθεια της τεχνολογίας, σταμάτησα στην πλατεία του χωριού και ρώτησα τους 2 μοναδικούς κάτοικους πως να πάω Αθήνα μέσω Λαγκαδιών (τους έστειλα λίγο αδιάβαστους) με κοίταζαν σαν αν είμαι εξωγήινος …
Βέβαια η στιχομηθεία μεταξύ μας ήταν καταπληκτική …
Πατριώτες, μάλλον χάθηκα πως πάω από εδώ Λαγκάδια για να καταλήξω Αθήνα;
Που πας με τέτοιο καιρό, να σε στείλω από το ποτάμι με τα κοτρόνια θα το σπάσεις το εργαλείο μου λέει ο μεγαλύτερος σε ηλικία (60+) …
Όχι από χωματόδρομους του λέω …
Να του πεις να πάει να πάει από εκεί λέει ο νεότερος (40αρης περίπου) στον μεγαλύτερο …
Να πας προς Νεμούτα αλλά να μην μπείς μέσα να πας προς Ξηρόκαμπο μου λέει ο μεγαλύτερος …
Καλά του τα λες του λέει ο άλλος …
Να προσέχεις μου λέει ο νεότερος έχει βρέξει και γλιστράει από εκεί που θες να πας μου λέει ο νεότερος …
Δεν έχει ανάγκη το εργαλείο του λέει ο μεγαλύτερος δεν το βλέπεις είναι θηρίο δεν καταλαβαίνει τίποτα …
Ευχαριστώ πατριώτες, καλή χρόνια να έχουμε …
Μου εύχονται και αυτοί με την σειρά τους καλή χρονιά και ξεκινώ με βάση της οδηγίες τους …
Κλείνω το gps μιας και δεν χρειάζομαι την βοήθεια του για να χαθώ τα καταφέρνω και μόνος μου και αρκετά καλύτερα μπορώ να πώ …
Περνάω τα χωριά Ξηρόκαμπο, Βασιλάκι, Νέα Δάφνη, Καλλιάνι, και στο Σταυροδρόμι στρίβουμε προς τα Λαγκάδια …
To guzzi σε αυτούς τους δρόμους και με χαλαρούς ρυθμούς δεν καίει τίποτα ….
Οι καλοκαιρινές φωτιές άφησαν και εδώ τα σημάδια τους …
Έχουν γίνει και εδώ μεγάλες καταστροφές και με τις βροχές έχουν πέσει χώματα στους δρόμους και γίνεται προσπάθεια από τις τοπικές αρχές να παραμείνουν ανοιχτοί …
Μέχρι στιγμής η θερμοκρασία δεν είχε πέσει κάτω από 10 βαθμούς …
Όσο πλησιάζαμε τα Λαγκάδια τόσο έπεφτε η θερμοκρασία 9, 8, 7.
Δεν περίμενα τέτοιες θερμοκρασίες και δεν έχω ντυθεί ανάλογα …
Έχω αρχίσει να νιώθω το κρύο …
Περνάμε τα Λαγκάδια και η θερμοκρασία πέφτει και άλλο 6, 5 και σταθεροποιείται εκεί …
Τα γάντια που φοράω στους 5 βαθμούς είναι σαν να μην υπάρχουν …
Τα δάχτυλα έχουν αρχίσει να παγώνουν όσο περνάει η ώρα και να πονάνε …
Γιατί δεν πήρα τα ηλεκτρικά σκεφτόμουν και σιχτήριζα τον εαυτό μου που δε το έκανα …
Από την άλλη το χειρότερο από όλα είναι ο ήλιος που έχει πέσει χαμηλά και στραβώνει …
Την κατάσταση σώζει λίγο το γείσο από το κράνος αλλά η ορατότητα είναι περιορισμένη οπότε οι ρυθμοί πέφτουν αρκετά, όχι ότι πριν πηγαίναμε γρήγορα …
Το guzzi δεν προβληματίζει σε κάτι πέρα από το που έχουν πάει τα 80 άλογα και το λέω εγώ που ταξιδεύω με 20-25 άλογα …
Ούτε τα 850 κυβικά φαίνονται …
Η αίσθηση είναι από μηχανή με αρκετά μικρότερο κυβισμό και ιπποδύναμη …
Ζητάει συχνές αλλαγές ταχυτήτων και δεν μπορεί να κρατήσει μεγάλη σχέση σε χαμηλές στροφές …
Μέχρι τις 3500 στροφές είναι απλά παρών μετά ξυπνάει αλλά δεν έχεις διάρκεια στροφών οπότε αν θες να κινηθείς σβέλτα πρέπει να το κρατήσεις στο φάσμα στροφών που δουλεύει καλά και αυτό απαιτεί δουλειά με τον επιλογέα ταχυτήτων …
Από την άλλη αν το πας πιο χαλαρά όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν και δεν σε προβληματίζουν …
Σε σύγκριση με την Χιονάτη σου δίνει την εντύπωση ότι είναι πιο αργό και ότι έχει λιγότερη ροπή χαμηλά …
Η Χιονάτη δεν διαμαρτύρονταν ούτε με πέμπτη η έκτη σχέση στο κιβώτιο από χαμηλά σε αντίθεση με το guzzi που στις ίδιες συνθήκες πρέπει να έχεις τρίτη …
Από τη άλλη το guzzi μπορείς να το οδηγάς χαλαρά δεν σε μπριζώνει να το πηγαίνεις γρήγορα και αυτό μου αρέσει, μου αρέσει πολύ ταιρίζουμε σαν ιδιοσυγκρασίες …
Από τα Λαγκάδια μέχρι το ύψος της Τρίπολης η θερμοκρασία δεν ανέβηκε πάνω από 7 βαθμούς …
Είχα αρχίσει να καταψύχομαι και τα σημάδια του χρόνου να σβήνουν από πάνω μου …
Μετά την Τρίπολη η θερμοκρασία ανέβηκε στους 10-12 βαθμούς αλλά είχε βάλει αέρα ο οποίος κατά τόπους ήταν πολύ δυνατός …
Βγήκαμε Εθνική λίγο μετά την Τρίπολη και το σκοτάδι είχε ηδη πέσει …
Το φωτιστικό σώμα του guzzi ήταν αρκετό και δεν χρειάστηκα τα προβολάκια …
Ο αέρας προβλημάτιζε μόνο εμένα το guzzi παρέμενε σταθερό στην πορεία του …
Η ταχύτητα που κινούμασταν ήταν 120-130 και έδειχνε να είναι πολύ πιο χαρούμενο σε αυτές τις ταχύτητες …
Δεν έγινε άλλη στάση μέχρι που φτάσαμε σπίτι …
Η σέλα του καταπληκτική δεν κούρασε καθόλου, δεν χρειάστηκε να σταματήσω για να ξεκουραστούν τα μαλακά μόρια ούτε να αλλάξω την στάση μου κατά την διάρκεια …
Επίσης ούτε τα πόδια κουράστηκαν η να ένιωσα πόνους στα γόνατα …
Είναι η πρώτη φορά που με εργοστασιακή σέλα ένιωσα τόσο άνετα …
Σε όλη την διαδρομή της επιστροφής είχαμε συνοδεία αέρα, αλλά πριν τα Μέγαρα στην κατηφόρα μετά τα τούνελ πρέπει να είχε ένταση θύελλας …
Έβλεπα τα αυτοκίνητα να κόβουν και να τα κουνάει πέρα δώθε …
Έσφιξα με τα πόδια το τεπόζιτο χαλάρωσα τα χέρια και το περάσαμε σχετικά ανώδυνα
Φτάσαμε σπίτι στις 7 ακριβώς και είχαμε κάνει 570 χιλιόμετρα από το πρωί που έφυγα με δυο ανεφοδιασμούς …
Στάση να γεμίσουμε το ντεπόζιτο του guzzi λίγο πριν φτάσουμε σπίτι , πήρε 17,5 λίτρα για 370 χλμ που μας κάνει 4,7 λίτρα ανα 100 χιλιόμετρα …
Αυτό επιβεβαιώνει τα λεγόμενα γνωστών σχετικά με την κατανάλωση ότι μέχρι τα 130 δεν καίει από εκεί και πάνω ανεβαίνει αισθητά …
Το παρκάρω κάτω από το σπίτι, βγάζω τον νέο σάκο του ρίχνω μια ματιά …
Ωραίο φαινόταν έτσι όπως ήταν λασπωμένο …
Ανεβαίνω σπίτι με περίμενε η αγαπημένη έτοιμη με τον μικρό για να πάμε στην βαφτηστήρα να της δώσουμε το δώρο της …
Είχα καθυστερήσει κάνα 2ωρο να επιστρέψω αλλά αφού πέρασα καλά δεν μου κράταγαν μούτρα …
Σωματικά δεν ένιωθα κούραση και αυτό από μόνο του λέει κάτι για το guzzi …
Πήγαμε την επίσκεψη γυρίσαμε σπίτι φάγαμε έβγαλα τα σκυλιά βόλτα και κάτσαμε στην τηλεόρασή είδαμε το Ταγκό των Χριστουγέννων αλλά κάπου εκεί στις 12 παρέδωσα και δεν είδα το τέλος της ταινίας …
Με επισκέφθηκε ο Μορφέας και με κράταγε στην αγκαλιά του μέχρι να έρθει η αγαπημένη να τον αντικαταστήσει …
Κατεβήκαμε για πρωινό και στην συνέχεια απολαύσαμε το καφεδάκι μας στην βεράντα απολαμβάνοντας την θέα της λίμνης Οχρίδας …
Δεν υπήρχε βιασύνη από κανέναν να ξεκινήσουμε …
Φτιάξαμε τα PLF και μετά κάναμε και μια βόλτα στην πόλη …
Φορτώσαμε τις μηχανές και ξεκινήσαμε, επόμενη στάση τα σύνορα με την Ελλάδα.
Η χθεσινή τριάδα δεν χάλασε ούτε σήμερα, μπροστά ο Βασίλης, πίσω ο Νίκος και ακολουθούσα εγώ.
Στάση πριν βγούμε από την πόλη για ανεφοδιασμό και συνεχίζουμε …
Παρακάμψαμε την Κορυτσά γιατί έτσι μας οδηγούσε το GPS, φτάνουμε στα σύνορα και έχουν περάσει όλοι εκτός από εμάς και τον Στέργιο που ψώνιζε από τα Duty Free …
Μαζευόμαστε όλοι μετά τα σύνορα και αποφασίζουμε να πάμε για καφέ στην Καστοριά …
Η τριάδα δεν χάλασε …
Φτάσαμε αράξαμε πρώτο τραπέζι στην λίμνη και απολαύσαμε το καφεδάκι μας μετά συζητήσεως …
Και στον καφέ είχαμε κάτσει σε γκρουπάκια όπως ταξιδεύαμε …
Ακολούθησε αγορά δώρων για την οικογένεια, μπήκαμε όλοι στο ίδιο μαγαζί και πήραμε ότι παντόφλα είχε …
Η ιδέα ήταν του Νίκου και όντως ήταν καταπληκτική …
Στην συνέχεια αποχαιρετιστήκαμε μιας και αυτή η καταπληκτική διαδρομή είχε τελειώσει και ο καθένας θα πήγαινε στο σπίτι του …
Ο στόχος είχε επιτευχθεί περάσαμε 5 μέρες στα Βαλκάνια χωρίς απρόοπτα, είδαμε καταπληκτικά μέρη και αφήσαμε εκκρεμότητες για μελλόντικα ταξίδια …
Η τριάδα αποφασίσαμε να κάνουμε τον γύρο της λίμνης (ένα μέρος του) και βγάλαμε και κάμποσες φωτογραφίες …
Στην συνέχεια ξεκινήσαμε την επιστροφή θα πηγαίναμε μέσω Καλαμπάκας όπου θα σταματούσαμε και για φαγητό …
Κάπου στην πορεία έχασα τον Βασίλη και τον Νίκο και άρχισα να κάνω κύκλους μέσα στην Καστοριά …
Ναί κατάφερα και χάθηκα μέσα στην Καστοριά, μπορεί να μην έχασα τους συνταξιδευτές μου όλες αυτές τις μέρες τριγυρίζοντας στα Βαλκάνια αλλά το κατάφερα στην Ελλάδα …
Μετά από κάποια τηλέφωνα και κάνα μισάωρο σχεδόν κατάφερα και τους βρήκα …
(Έχω χαθεί σε χωριό που έχει 10 σπίτια)
Ξεκινάμε και χωρίς σταματημό φτάνουμε Καλαμπακα …
Τι όμορφη και στριφτερή διαδρομή είναι και αυτή …
Καθόμαστε και παραγγέλνουμε και οι τρεις αρνάκι στον φούρνο με πατάτες, ο Νίκος το συνόδευσε με μπύρα, ο Βασίλης με κρασί και εγώ με coca cola (o ξενέρωτος της παρέας)
Ο Βασίλης είχε ζητήσει χωρίς λίπος το αρνάκι του αλλά είτε το είπε είτε όχι το ίδιο ήταν, παίζει να του έδωσαν και το κομμάτι με το περισσότερο …
Στην συνέχεια απολαύσαμε το παγωτάκι μας με συνοδεία κουβεντούλας …
Η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να συνεχίσουμε για να φτάσουμε μια λογική ώρα στο σπίτι μας, αφού ξεδίψασαν και τα άτια μας ξεκινήσαμε …
Η νύχτα μας έπιασε λίγο πριν τον Δομοκό, ο οποίος με ζόρισε παρά πολύ να τον κατέβω ….
Σταματήσαμε στην Λαμία για ένα καφεδάκι να ανεφοδιαστούμε σε καύσιμα και να ξεμουδιάσουμε λίγο …
Η συνέχεια θα ήταν από εθνική μέχρι την Αθήνα …
Κάπου μετά την Θήβα ο Βασίλης έφυγε μπροστά για να προλάβει να δει τα παιδιά του πριν κοιμηθούν και εγώ με τον Νίκο ακολουθήσαμε …
Με τον Νίκο μίας και από ότι αποδείχτηκε είμαστε γείτονες φτάσαμε μαζί σχεδόν μέχρι τα σπίτια μας …
Ένα πολύ όμορφο και ευχάριστο ταξίδι έφτασε στο τέλος του …
Δεν είχα ξαναταξιδέψει για τόσες μέρες και με τόσους πολλούς συνταξιδευτές άλλη φορά, οπότε ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία, γνώρισα καταπληκτικούς ανθρώπους, είδα φανταστικά μέρη και άφησα εκκρεμότητες για άλλο ταξίδι στα μέρη αυτά …
Να ευχαριστήσω τον Στέργιο για την ιδέα την υλοποίηση και την μη οργάνωση αυτού του ταξιδιού …
Επίσης να ευχαριστήσω όλους τους συνταξιδευτές μου για την παρέα, ήταν χαρά μου που συνταξίδευσα μαζί σας και ελπίζω στο μέλλον να συνταξιδεύσουμε ξανά
Μπορώ να πώ ότι πλέον βλέπω διαφορετικά τα ταξίδια στο εξωτερικό …
Ξημερώνει πρωί Σαββάτου, πρωινό θα περνάμε εκτός ξενοδοχείου …
Κατά τις 7 κατεβήκαμε κάτω, ένας οπτικός έλεγχος ότι οι μηχανές είναι εντάξει και κατευθυνόμαστε προς την πλατεία του Ζλάτιμπορ …
Είναι αρκετά πρωί τα περισσότερα μαγαζιά είναι κλειστά, χαζεύουμε λίγο τα συντριβάνια και ψάχνουμε να δούμε σε ποιο μαγαζί έχουν μαζευτεί οι υπόλοιποι …
Συναντιόμαστε και με άλλα παιδιά που ψάχνουν το μαγαζί, ανάμεσα τους και ο νεότερος της παρέας, ένα παλικαράκι από την Χαλκίδα μές στην τρέλα …
Αρχίζει να χορεύει στό κέντρο της πλατείας …
Οι σερβιτόροι από τα διάφορα μαγαζιά καθώς και οι διάφοροι περαστικοί έχουν βγει έξω και παρακολουθούν τον “τρελό” Έλληνα …
Έχει την τρέλα της νεότητας η οποία χάνεται όσο περνούν τα χρόνια …
Ελπίζω και εύχομαι να μην την χάσει πότε …
Βρίσκουμε το μαγαζί, καθόμαστε παραγγέλνουμε καφέ και μια ομελέτα μαζί με τον Βασίλη και την μοιραζόμαστε …
Τα πειράγματα δίνουν και παίρνουν, είναι η μέρα όπου θα αποφασίζονταν η τελική διαδρομή …
Θα πηγαίναμε ανατολικά προς Ρουμανία ή δυτικά προς Βοσνία και Μαυροβούνιο …
Όλοι προτείνουν μια διαδρομή …
Αλλά τελικά ο Στέργιος μας επαναφέρει στην τάξη και η διαδρομή μοιράζεται με συνοπτικές διαδικασίες …
Θα πηγαίναμε δυτικά …
Επιστροφή στο ξενοδοχείο, φορτώνουμε τις μηχανές, θα πρέπει να γίνει μια στάση για να κάνουν τεστ όσοι χρειάζεται για να μπορέσουμε να περάσουμε τα επόμενα σύνορα …
Ενημερώνω τον Στέργιο ότι με τον Βασίλη θα ξεκινήσουμε την διαδρομή και θα βρεθούμε στον δρόμο …
Στάση για ανεφοδιασμό και ξεκινάμε …
Στο gps ο Βασίλης έχει βάλει τον επόμενο προορισμό, τα βουνά Τάρα …
Ξεκινάμε οι δυό μας και ακολουθούμε τις οδηγίες του gps το οποίο μας κατευθήνει σε ένα δασωμένο δρόμο, ψιλοκαταστρεμένο …
Σταματάμε με την εντύπωση ότι πάμε λάθος, δεν έχουμε σήμα στο κινητό …
Επιστρέφουμε πίσω μέχρι τα τελευταία σπίτια που είχαμε δει, σίγουροι ότι εκεί θα είχαμε σήμα …
Όντως βρήκαμε το σήμα που ψάχναμε, τελικά σωστά πηγαίναμε …
Αναστροφή για άλλη μια φορά λοιπόν και τώρα που είμασταν σίγουροι ότι πηγαίναμε σωστά μας φάνηκε η διαδρομή πιο σύντομη …
Ανεβαίνουμε τον δασωμένο δρόμο ο οποίος είναι γεμάτος λακούβες και ξαφνικά μια έκπληξη …
Ήταν σαν να τηλεμεταφερθήκαμε στην Ελβετία …
Εδώ έγιναν και οι πρώτες στάσεις για φωτογραφίες στην Ελβετία της Σερβίας …
Σύντομα αρχίζουν να μας φτάνουν και οι υπόλοιποι, τους αφήνουμε να περάσουν μπροστά …
Τελικά μαζευόμαστε όλοι στην λίμνη Ζαοβινε …
Κινούμαστε σε σχετικά καταεστραμένους ασφαλτόδρομους σκεπασμένος από δέντρα, είναι πανέμορφη η διαδρομή και ούτε οι ανωμαλίες του δρόμου μπορούν να χαλάσουν το συναίσθημα …
Υπάρχει ένα θέμα με την πλοήγηση, χανόμαστε, ξαναβρισκόμαστε, ξαναχανόμαστε …
Τελικά βάζουμε σαν προορισμό τα σύνορα με την Βοσνία στο Κότρομαν και κατευθυνόμαστε προς τα εκεί …
Φτάνοντας στα σύνορα τα οποία είναι σε ένα δασωμένο με έλατα φαράγγι το οποίο σου κόβει την αναπνοή
Φτάνουμε στα σύνορα, τα περνάμε και μαζευόμαστε στο πρώτο βενζινάδικο για ανεφοδιασμό και καφέ …
Ξεκινάμε τελευταίοι με τον Βασίλη δεν βιαζόμαστε, απολαμβάνουμε την διαδρομή, ρουφάμε τις εικόνες …
Κινούμαστε προς το Βίσεγκραντ, η διαδρομή είναι παράλληλη με τον ποταμό Ρζαβ.
Φτάνουμε και αναζητούμε την γέφυρα να περάσουμε απέναντι …
Την είχαμε προσπεράσει χωρίς να την δούμε …
Μικρό το κακό, αναστροφή, την βρίσκουμε και περνάμε στην απέναντι πλευρά του Δρίνου ποταμού …
Η διαδρομή ακολουθεί τον ποταμό και είναι μια στριφτερή διαδρομή με πολύ καλή άσφαλτο και αρκετά τούνελ, τα οποία τα περισσότερα δεν είναι φωτισμένα και τα μάτια θέλουν κάποια δευτερόλεπτα να συνηθίσουν την διαφορά μεταξύ του φωτός και του σκότους, το γεγονός ότι φοράμε και οι δύο γυαλιά ηλίου δεν βοηθάει την κατάσταση και τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα όταν συναντούσαμε αντίθετα διερχόμενο αυτοκίνητο …
Έχουμε πιάσει ρυθμό με τον Βασίλη και κινούμαστε αρκετά πιο γρήγορα (εννοώ ότι μπορώ να ακολουθήσω πιο γρήγορο ρυθμό …)
Η διαδρομή είναι εθιστική και την απολαμβάνουμε …
Βλέπω πινακίδα προς Σεράγεβο. Λές λέω …
Αλλά δυστυχώς στρίβουμε και διασχίζουμε το Γκοράζτε, θα πρέπει κάποια στιγμή να επιστρέψω και να το επισκεφτώ …
Συνεχίζουμε και ο δρόμος είναι ένας ορεινός χωρίς διαγραμίσεις με αρκετά κακό οδόστρωμα και με κάποια αρκετά χωμάτινα κομμάτια …
Το θηρίο του Βασίλη δεν δείχνει να καταλαβαίνει σε αντίθεση με το σφιχτό στήσιμο της Χιονάτης η οποία δυσανασχετεί …
Συνεχίζουμε να κινούμαστε παράλληλα με τον Δρίνο ποταμό και φτάνουμε στα σύνορα μεταξύ Βοσνίας – Ερζεγοβίνης και Μαυροβουνίου …
Η υπάλληλος από την πλευρά της Βοσνίας μας απαγορεύει να βγάλουμε φωτογραφία κάτω από την πινακίδα της Βοσνίας …
Διασχίζουμε την γέφυρα και μπαίνουμε στο Μαυροβούνιο, συναντάμε και την υπόλοιπη ομάδα η οποία πέρναγε τα σύνορα και στην συνέχεια σταμάταγε σε ένα καφενείο …
Περάσαμε με την σειρά μας και εμείς τα σύνορα και σταματήσαμε στο καφενείο για ένα καφέ (κάτι σαν ελληνικό) και ένα τοπικό σάντουιτσ …
Η σερβιτόρα μας ήταν ένα χαριτωμένο 10χρονο κοριτσάκι με ένα τεράστιο χαμόγελο …
Εντύπωση μου έκανε ότι δεν υπήρχε κοντά κάποιο χωριό ή κάποια πόλη, κάτι το οποίο το είδα αρκετές φορές, σπίτια και οικογένειες να ζούνε μακριά από κάποιο μικρό η μεγάλο αστικό κέντρο …
Ήταν ήδη απόγευμα και έπρεπε να συνεχίσουμε άν θέλαμε να φτάσουμε στον προορισμό μας μες στην ημέρα …
Το κοριτσάκι και η μητέρα του περίμεναν και μας χαιρετούσαν έναν έναν καθώς φεύγαμε και φυσικά και εμείς ανταποδίδαμε τον χαιρετισμό …
Η μεγαλύτερη έκπληξη της ημέρας με περίμενε …
Η διαδρομή ήταν παράλληλη με τον ποταμό Πίβα, είναι και διαδρομή βγαλμένη από την φαντασία του κάθε μοτοσικλετιστή και μπορώ να πώ ότι είναι ή καλύτερη διαδρομή που έχω περάσει μέχρι στιγμής …
Είναι ένας δρόμος με αρκετή καλή άσφαλτο, ωραίες στροφές και τα άπειρα τούνελ δημιουργούν ένα απόκοσμο συναίσθημα που σε συνεπαίρνει και σε ταξιδεύει σε άλλες εποχές και ίσως και σε άλλον κόσμο …
Το ίδιο εκστασιασμένος είναι και ο Βασίλης …
Θυμίζει πολύ τον δρόμο από την Αργιθέα για την Άρτα αλλά φαρδύτερος με καλύτερο οδόστρωμα και με τούνελ που δεν τελειώνουν …
Ούτε εγώ θέλουν να τελειώσουν και τα τούνελ και η διαδρομή …
Περάσαμε αυτήν την διαδρομή με το τελευταίο φως της μέρας, δεν θέλω να φανταστώ πόσο δύσκολη θα ήταν να την περάσεις νύχτα …
Αυτό και αν θα ήταν εμπειρία …
Έχει νυχτώσει για τα καλά πλέον οπότε το υπόλοιπο της διαδρομής γίνεται διαδικαστικό …
Κρίμα γιατί είμαι σίγουρος ότι θα ήταν εξίσου ενδιαφέρων …
Ο προορισμός μας είναι η πόλη Ζάμπλιακ μέσω των υψιπέδων του Ντορμιτορ …
Έχουμε ανέβει ψηλά και αρχίζουμε την κατάβαση σε ένα στενό δρόμο όλο φουρκέτες και οι διασταυρώσεις με άλλα αυτοκίνητα και ιδιαίτερα με φορτηγά και λεωφορεία κάνουν το όλο θέμα αρκετά δύσκολο …
Το θέμα με την δέσμη του προβολέα της Χιονάτης δεν βοηθάει καθόλου και με κουράζει απίστευτα …
Παρακάλαγα να τελειώσει …
Κάποια στιγμή τελειώνει και αρχίζουμε εκ νέου την ανάβαση αλλά πλέον ο δρόμος μετά το Σαβνίκ είναι φαρδύτερος και με καλύτερη ασφαλτόστρωση …
Ο Βασίλης αρχίζει να απομακρύνεται, καταβάλω προσπάθειες να τον φτάσω άλλα όσο περνάει η ώρα και στροφή την στροφή τον χάνω …
Έχω σοβαρό θέμα με τον φωτισμό την νύχτα …
Περνάμε το υψίπεδο του Ντορμίτορ και φτάνουμε στην πόλη Ζαμπλιακ και για άλλη μια φορά ψάχνουμε για το ξενοδοχείο …
Ένα τηλέφωνο στον Γιώργο και μαθαίνουμε ότι αυτοί θέλουν τουλάχιστον άλλη μια ώρα για να φτάσουν …
Παραξενευτήκαμε μιας και είχαμε φύγει τελευταίοι από την τελευταία στάση στα σύνορα και δεν τους συναντήσαμε ξανά …
Τελικά απαντάει ο Ηλίας το τηλέφωνο του Στέργιου και μας ενημερώνει για το όνομα του ξενοδοχείου …
Φτάνουμε και καθόμαστε μαζί με τον Στέργιο και τον Ηλία οι οποίοι έφτασαν πριν δύσει ο ήλιος …
Πρόλαβαν να περάσουν μέσα απο το Ντορμιτορ και να το δουν …
Εκεί μαθαίνουμε ότι οι υπόλοιποι δεν τους ακολούθησαν σε μια διασταύρωση αλλά συνέχισαν με αποτέλεσμα να κάνουν ένα κύκλο δύο ωρών …
Παραγγέλνουμε κρασί και αράζουμε περιμένοντας και τους υπόλοιπους να έρθουν …
Έρχονται φανερά εκνευρισμένοι από τον κύκλο που έκαναν λόγω του λάθους τους …
Αράζουν όλοι στα παρακείμενα τραπέζια …
Παραγγέλνουμε κάποια τοπικά εδέσματα και σβήνουμε την πείνα μας καθώς και τη δίψα μας με κόκκινο κρασί …
Ο Γιώργος έχει γενέθλια οπότε κανονίζεται στα γρήγορα και του φτιαχνουμε μια πρόχειρη τούρτα (ένα κομμάτι γλυκό) και επειδή δεν υπήρχε κάποιο κερί χρησιμοποιήσαμε ένα κερί λαδιού από τα διακοσμητικά που υπήρχαν στον χώρο …
Αφού του τραγουδήσαμε και του ευχηθήκαμε σιγά σιγά όλοι μας αποτραβηχτήκαμε στα δωμάτια μας …
Ήταν η πιο κουραστική μέρα μέχρι στιγμής σε αυτό το ταξίδι μα συνάμα και η πιο όμορφη …
Γέμισα εικόνες απίστευτες και σίγουρα θα ήθελα να επιστρέψω σε αυτό το μέρος …
Ξυπνήσαμε στην ώρα μας, ο καιρός ήταν ακόμα πιασμένος …
Κατεβήκαμε για πρωινό στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, αρκετοί είχαν ήδη κατέβει και έπαιρναν το πρωινό τους …
Έρχεται ο σερβιτόρος παίρνει την παραγγελία σκραμπλντ έγγς (scrambled eggs), στο τραπέζι υπήρχαν ήδη πιατέλες με αλλαντικά, τυριά, χυμοί κτλ …
Μία χαρά ξεκινήσαμε την μέρα …
Στο τραπέζι τα πειράγματα έδιναν και έπαιρναν …
Είχε ξεκινήσει πάλι η κουβέντα για το πού θα πάμε …
Να πάμε προς Ρουμανία η να πάμε προς Βοσνία – Μαυροβούνιο …
Απόφαση δεν πάρθηκε, αν και νομίζω ότι παρόλο που ο Στέργιος μας έδινε 2 επιλογές στο μυαλό του ήταν ξεκάθαρο το πού θα πάμε …
Ξεκαθαρίσαμε και το θέμα των κινητών που δεν είχαν ενεργοποιημένη την περιαγωγή …
Παραγγείλαμε και τα καφεδάκια μας και στην συνέχεια ανεβήκαμε στα δωμάτια ετοιμάσαμε τα πράγματα μας, κατεβήκαμε και πληρώσαμε το ξενοδοχείο …
Είχε γίνει ένα μικρό μπέρδεμα εμείς κοιμηθήκαμε 3 σε ένα δωμάτιο και ο Κυριάκος μόνος του σε ένα άλλο …
Για να μην επωμιστεί μόνος του το κόστος του δωματίου ο Βασίλης το μοιράστηκε μαζί του, και εγώ με τον Γιώργο το δικό μας …
Ο καιρός είχε ανοίξει, είχε περάσει και η ώρα …
Φτάσαμε στα Σκόπια βράδυ, και δεν είχα δει την πόλη έστω και εν κινήσει, ενώ τώρα μου δίνονταν η ευκαιρία …
Παντού γιγαντοαφίσες με πολιτικούς εκπροσώπους (πλησιάζουν εκλογές) εκεί …
Το θέαμα με τις γιγαντοαφίσες, οι παλιές πολυκατοικίες σε σοβιετικό στυλ, ακόμα και κάποια zastava yugo μαζί με το μουντό του ουρανού σε ταξιδέουν σε άλλες εποχές …
Αισθανόμουν ότι βρίσκομαι στην δεκαετία του 70 (και ας την έχω εικόνα μόνο από ταινίες) …
Παραδόξως δεν χαθήκαμε, όχι ότι δεν είχαμε ευκαιρίες αλλά όλοι πρόσεχαν και περίμεναν αυτούς που έμεναν πίσω …
Βγαίνουμε εθνική εγώ ακολουθώ τον Βασίλη και πίσω μου έρχεται ο Κυριάκος, έχουμε σπάσει σε μικρά γκρουπάκια …
Ο Βασίλης κάνει ένα λάθος στην πλοήγηση και μας βγάζει για λίγο εκτός εθνικής, αναστροφή και επιστροφή στην εθνική …
Δεν αργούμε να βρούμε και τους άλλους …
Φτάνουμε στα σύνορα όπου βρίσκουμε και τα παιδιά από την Χαλκίδα τα οποία είχαν ξεκινήσει εχθές πιο νωρίς και έμειναν σε διαφορετικό ξενοδοχείο …
Περνάμε τα σύνορα …
Είμαστε στην Σερβία.
Στο πρώτο βενζινάδικο σταματάμε για ανεφοδιασμό και καφεδάκι …
Στο βενζινάδικο πάω να πληρώσω με την πιστωτική αλλά η πληρωμή δεν περνάει …
Πληρώνω σε ευρώ μιας και τα δέχονται .
Ανταλάσσω κάποια μνήματα με την σύζυγο να επικοινωνήσει με την τράπεζα να δει αν υπάρχει κάποιο θέμα (σημειωτέων ότι πριν φύγω είχα επικοινωνήσει με την τράπεζα και τους είχα ενημερώσει για το ταξίδι και την πρόθεση να χρησιμοποιώ την κάρτα μου από τα Βαλκάνια).
Έχω αγχωθεί με το όλο θέμα …
Ξεκινάμε και συνεχίζουμε στην εθνική, κάπου σττο ύψος της Νίς ξανά σταματάμε σε ένα βενζινάδικο για να συγκεντρωθούμε μιας και θα αφήναμε την εθνική και θα μπαίνουμε σε επαρχιακούς δρόμους …
Είμαστε 16 μηχανές η μία πίσω από την άλλη …
Είμαι τελευταίος και ο Βασίλης είναι μπροστά μου …
Περνάμε από μικρά χωριά και όλοι κοιτάνε το παράξενο τρένο που περνάει …
Τα παιδιά μας χαιρετάνε και όταν ανταποδίδουμε τον χαιρετισμό το χαμόγελο τους φτάνει ως τα αυτιά …
Είναι απίστευτο το πόση χαρά μου δίνει αυτό το θέαμα των παιδιών που χαίρονται που τα χαιρετάς, έχω συγκινηθεί …
Μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε όλα τα παιδιά τους κόσμου χαρούμενα …
Να μην υπάρχει λυπημένο προσωπάκι …
Βυθίζομαι στις σκέψεις μου, δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου το πόση χαρά μπορεί να δώσει ένα νεύμα από έναν άγνωστο σε ένα παιδί …
Αυτός ο κόσμος δεν χρειάζεται πολλά για να γίνει ένα ευχάριστο μέρος να ζεις …
Απλά να συμπεριφερθείς ανθρώπινα …
Να δώσεις χαρά στα παιδιά, να κάνεις παρέα στους ηλικιωμένους και να τους αφήσεις να σου περάσουν την γνώση τους, να ακούσεις τον συνάνθρωπο σου ακόμα και αν δεν συμφωνείς μαζί του, να αγαπήσεις, να αγαπηθείς, να το δείχνεις …
Συνέρχομαι γιατί το φίδι απομακρύνεται και δεν πρέπει να μείνω πίσω …
Ο δρόμος είναι ωραίος δεν έχει ιδιαίτερη κίνηση και τα όποια οχήματα τα προσπερνά εύκολα το φίδι με τις ρόδες …
Σε ένα από τα χωριά σε μια διασταύρωση στρίβουμε δεξιά, μου δίνει προτεραιότητα ένας μοτοσυκλετιστής αστυνόμος.
Τον χαιρετάω και μου ανταποδίδει τον χαιρετισμό, παρακάτω με προσπερνάει καθώς και άλλες μηχανές και σταματάει στο μπλόκο που είχε η αστυνομία στην έξοδο του χωριού …
Δεν σταμάτησαν το φίδι, το οποίο κινείται ασταμάτητα …
Σε μια διασταύρωση ο Νίκος προσπαθεί να προσπεράσει ένα φορτηγό και δεν βλέπει ότι όλοι μπροστά του έχουν στρίψει δεξιά …
Του κορνάρω αλλά μάταια δεν ακούει …
Σταματάμε με τον Βασίλη, γυρνάω πίσω να τον βρω και μόλις φτάνω στην διασταύρωση τον βλέπω να έρχεται προς εμάς …
Κάνω αναστροφή και εγώ και συνεχίζουμε …
Αρχίζουμε να ανεβοκαταβαίνουμε καταπράσινα βουνά …
Η μία στροφή διαδέχεται την άλλη και το φίδι αρχίζει να ανεβάζει ρυθμούς …
Ξέφρενους ρυθμούς …
Σε κάποια φάση ο Στέργιος αποφασίζει να αφήσει την πλοήγηση και να κάτσει στο τέλος …
Μας κάνει νόημα σε όλους να τον περάσουμε …
Για κάποιο διάστημα τον έχω στους καθρέπτες μου, μετά τον χάνω …
Σε κάθε ίσιωμα κοιτάω πίσω αλλά δεν τον βλέπω …
Συνεχίζουμε το κυνηγητό, ο ρυθμός είναι πιο γρήγορος από ότι θα ήθελα …
Ο Στέργιος εμφανίζεται και πάλι στους καθρέπτες …
Οι στροφές δεν έχουν τελειωμό …
Σε μια αριστερή στροφή δέχομαι επίθεση από ένα έντομο που περνάει από την μισόκλειστη ζελατίνα …
Χάνω την αυτοσυγκέντρωση και πλακώνομαι στα φρένα και σταματάω στην άκρη του δρόμου λίγο πριν βγω εκτός στο πρανές και στραπατσάρω και την μηχανή και τον εαυτό μου …
Σταματάει και ο Στέργιος να δει τι έγινε μέσω νοημάτων του δείχνω να καταλάβει τι έπαθα και ότι κατάλαβε κατάλαβε …
Φτάνουμε στην διασταύρωση για το Κοπαόνικ και βρίσκουμε τον Βασίλη να μας περιμένει, ο δρόμος είναι κλειστός λόγω έργων …
Μας λέει ότι πρέπει να κάνουμε τον γύρο (κάνα δίωρο), αναλαμβάνει ο Στέργιος μιας και μιλάει την γλώσσα και μας αφήνει να περάσουμε όπως άφησε και όλους τους άλλους …
Ανεβαίνουμε και σύντομα φτάνουμε στην είσοδο του πάρκου, όπου μας περιμένουν και οι υπόλοιποι …
Ο φύλακας μας ενημερώνει ότι γίνονται έργα ασφαλτόστρωσης παραπάνω και ότι δεν περνάει ο δρόμος …
Παρόλα αυτά εμείς είμασταν διατεθιμένοι να συνεχίσουμε από ότι κατάλαβα …
Πληρώνουμε και το αντίτιμο τον 3 ευρώ στον φύλακα για να περάσουμε από το πάρκο …
Και εκεί που καθόμαστε και συζητάμε μεταξύ μας αρχίζει να ανεβαίνει την ανηφόρα ένα φορτωμένο φορτηγό και αρχίζει να κορνάρει …
Ο Βασίλης έχει αφήσει την μηχανή μες στην μέση …
Μέχρι να καταλάβει τι έγινε να αφήσει το κράνος σε κάποιον να ανέβει και να προσπαθήσει να μετακινήσει το θηρίο το φορτηγό που δεν είχε σκοπό να σταματήσει για κανένα λόγο πέρασε ξυστά δίπλα του …
Συνεχίζουμε την ανάβαση και φτάνουμε στο σημείο που γίνονται τα έργα ασφαλτόστρωσης …
Αφού έγινε η απαραίτητη συνεννόηση μας αφήνουν να περάσουμε …
Περνάμε ξυστά από τα μηχανήματα έχουμε δεν έχουμε μισό μέτρο να κινηθούμε στην άκρη του δρόμου …
Από την μια μεριά το μηχάνημα ασφαλτόστρωσης και από την άλλη η δασωμένη χαράδρα …
Τουλάχιστον άν πέφταμε προς τα δέντρα δεν θα πηγαίναμε μακριά …
Μόλις περάσαμε όλοι σταματήσαμε και χαζεύαμε την θέα …
Η θερμοκρασία είχε πέσει αρκετά …
Συνεχίζουμε και η θέα είναι απίστευτη …
Αρχίζουμε την κατάβαση …
Φτάνουμε στο χειμερινό θέρετρο, αφού μου είπαν ότι θα κάτσουμε εδώ για κάποιο διάστημα φεύγω ξανά προς τα πάνω για να βγάλω καμιά φωτογραφία αλλά και να χαζέψω την θέα με την ησυχία μου …
Επιστρέφω και παρκάρω την Χιονάτη μαζί με τις άλλες μηχανές …
Βρίσκω και τους υπόλοιπους σε ένα μπαρ ..
Έχει χαλάσει η μηχανή του καφέ και έτσι όλοι παίρνουν τσάι …
Κάνει κρύο έξω οπότε δεν με χαλάει …
Μίας και είναι αργά αποφασίζουμε να τσιμπήσουμε κάτι οπότε παραγγέλνουμε κάποιες ποικιλίες αλλαντικών και τυριών τις οποίες συνοδεύουμε με ένα τοπικό “τσίπουρο” …
Η ώρα περνάει και πρέπει να συνεχίσουμε …
Όσο κατεβαίνουμε τόσο ανεβαίνει η θερμοκρασία αλλά και πάλι κάνει κρύο …
Σταματάμε σε ένα μικρό βενζινάδικο και γεμίζουμε οι περισσότεροι …
Ο Στέργιος έχει ανεβάσει ένα πιτσιρίκι στην μηχανή του, δείχνει στον μικρό πως να την βάλει μπροστά και πώς να μαρσάρει …
Ο μικρός έχει εκστασιαστεί …
Αυτές είναι ωραίες εικόνες που μένουν τόσο σε εμάς όσο και στον μικρό …
Η αδερφή του δείχνει φοβισμένη και δεν θέλει να ανέβει …
Ο ήλιος έχει αρχίσει να δύει και εμείς συνεχίζουμε, ο τελικός προορισμός είναι το Ζάμπλιακ.
Συνεχίζω με τον Βασίλη σε χαλαρότερους ρυθμούς, μαζί μας είναι άλλο ένα ολοκαίνουριο GS1250 αλλά δεν συγκράτησα το όνομα από το παλικάρι, δεν τα πάω καλά με τα ονόματα, ούτε με τις ημερομηνίες …
Για παράδειγμα τα γενέθλια της συζύγου μου πήρε σχεδόν μια δεκαετία για να τα μάθω, ενώ θυμόμουν τον μήνα δεν θυμόμουν την ημερομηνία, οπότε έριχνα μια ματιά στην ταυτότητα και όλα καλά 😀 😀
Συνεχίζουμε οι τρεις μας, έχει σουρουπώσει, ο δρόμος είναι γεμάτος μπαλώματα, θυμίζει κάποιο παλιό πάπλωμα σε χωριό που έχει φτιαχτεί από διάφορα κομμάτια υφάσματος …
Είναι εντυπωσιακό στην όψη αλλά η Χιονάτη δεν δείχνει να συμφωνεί …
Έχει κίνηση στον ορεινό δρόμο, τα θηρία κάνουν τις προσπεράσεις χωρίς σκέψη στον αντίποδα εγώ πρέπει να το σκεφτώ …
Έχουμε μια νταλίκα μπροστά μας, σε μια ευθεία τα GS την προσπερνούν, ακολουθώ και εγώ αλλά έρχεται αμάξι από το αντίθετο ρεύμα και πέφτω στα φρένα για να μπω πάλι πίσω από το φορτηγό, δυστυχώς το ίδιο κάνει και το φορτηγό, τελευταία στιγμή προλαβαίνω και μπαίνω πίσω του (η έτσι μου φάνηκε) …
Στην επόμενη ευκαιρία τον προσπερνώ και φτάνω και τους άλλους δύο …
Πέφτει το σκοτάδι και περνάμε μια πανέμορφη περιοχή χωρίς να έχουμε την ευκαιρία να την δούμε, να την θαυμάσουμε …
Τα φώτα της Χιονάτης δεν είναι αρκετά για τον ρυθμό που πηγαίνουμε …
Έχει ένα λεντ προβολέα και η δέσμη που βγάζει δημιουργεί ένα παραλληλόγραμμο το οποίο όμως όταν η μηχανή γέρνει σε μια στροφή δεν φωτίζει καθόλου στο εσωτερικό της στροφής με αποτέλεσμα να μην μπορείς να δεις που πας και να χάνεις την αίσθηση του χώρου …
Η μόνη λύση είναι να μένω κοντά στα θηρία, ώστε να τα χρησιμοποιώ σαν σημείο αναφοράς, αλλά αυτό δεν είναι πάντα εφικτό …
Έχω αρχίσει να κουράζομαι και το γεγονός ότι κάνει κρύο και έχω αρχίσει να παγώνω και να σφίγγω δεν βοηθάει τα πράγματα …
Κάθε στροφή είναι και μια περιπέτεια …
Σε μια στάση που κάναμε δίπλα από μια λίμνη που δεν μπορούσαμε να δούμε, σε ερώτηση που έκανα στους άλλους δύο σύντροφους σύντροχους δεν αντιμετώπιζαν κάποιο πρόβλημα με τα θηρία με τους προβολείς τους και τα προβολάκια τους …
Μετά από ολιγόλεπτο διάλειμμα συνεχίζουμε …
Και η μάχη με το σκότος συνεχίζεται …
Είμαι αποφασισμένος να το νικήσω …
Φτάνουμε στο Ζαμπλιακ και στο ξενοδοχείο που μας είχαν πει …
Ανακαλύπτουμε ότι τελικά δεν είμαστε σε αυτό το ξενοδοχείο …
Αρχίζουν τα τηλέφωνα και τελικά δεν είμαστε οι μόνοι που πήγαν σε λάθος ξενοδοχείο …
Βρίσκουμε το σωστό, παρκάρουμε, ξεφορτώνουμε και πάμε να δούμε σε ποιο δωμάτιο θα μείνουμε …
Ο Βασίλης ψάχνει τον Γιώργο αλλά αυτός έχει κλείσει με τον Κυριάκο, οπότε μένουμε μαζί.
Το ξενοδοχείο ήταν χάι τεκ, με διακόπτες αφής, αντιθαμβοτικους καθρέπτες κτλ.
Γρήγορο ντουζάκι και έξοδος για φαγητό …
Βρίσκουμε και τους υπόλοιπους, παραγγέλνουμε μια μπύρα και νομίζουμε ότι παραγγείλαμε και φαγητό (κάτι Σερβικά μπέργκερ) …
Έχει γίνει μπέρδεμα με κάποια παιδιά που ενώ δεν είχαν παραγγείλει πήραν την παραγγελία του Γιώργου και του Ηλία …
Οπότε στο τέλος ήταν σαν να μην είχαμε παραγγείλει εμείς …
Πίνουμε την μπύρα μας με τον Βασίλη και βγαίνουμε έξω να περπατήσουμε για να ηρεμήσουμε …
Το κέντρο της πόλης είναι πανέμορφο με συντριβάνια, σοκάκια και το βασικότερο κόσμο …
Σε αντίθεση με τα Σκοπιά που το προηγούμενο βράδυ ήταν άδεια, εδώ υπήρχε ζωή …
Μετά από λίγο έρχεται και ο Γιώργος στην συντροφιά μας και δεν αργούμε να βρούμε κάτι να τσιμπήσουμε …
Ο Γιώργος μας αποχαιρετά και εμείς συνεχίζουμε την περιπλάνηση μας στα στενά της πόλης …
Ο Βασίλης έχει όρεξη για μια μπύρα αλλά το μοναδικό περίπτερο που βρίσκουμε δεν παίρνει ευρώ
Οπότε επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο όπου μας περίμεναν οι δύο μίνι Heineken τις οποίες είχα βάλει στο ψυγείο με το που φτάσαμε …
Πίνουμε τις 3-4 γουλιές που περιείχαν τα κουτάκια συζητήσαμε αρκετά και πέσαμε ξεροί για ύπνο …
Η μέρα ήταν έντονη και κουραστική και εγώ είχα βγει εκτός “φακέλου πτήσης” αρκετές φορές …
Για την επόμενη ημέρα η απόφαση είχε παρθεί ο ρυθμός θα ήταν χαλαρός, τουριστικός και ας σήμαινε αυτό ότι θα ταξιδεύαμε μόνοι μας …
Πώς μπορεί μια λεμονάδα με τζίντζερ και μια λεμονάδα με μαστίχα να καταλήξουν σε ένα απολαυστικό διήμερο στους επαρχιακούς και όχι μόνο δρόμο της Ρούμελης ;
Το μόνο εύκολο γιατί εστιάσαμε στο βασικό συστατικό την λεμονάδα (ταξίδι με μηχανές) και όχι στο τζίντζερ και την μαστίχα (σε όσα πιθανώς μας χωρίζουν η μας διαφοροποιούν) .
Όλα ξεκίνησαν αρκετό καιρό πρίν με ένα μήνυμα από τον Γιώργο ότι κερνάει καφέ στην Λούτσα αρκεί να πάω με την “Bella’ (Benelli Imperiale), το ραντεβού κανονίστηκε αλλά με πρόλαβε ο κόβιντ και αναγκαστικά το αναβάλαμε …
Ξεμπέρδεψα με όλα αυτά και κάποια στιγμή καταφέραμε να βρεθούμε στην Λούτσα μεσημεράκι (Πέμπτη μια εβδομάδα πρίν) …
Ο Γιώργος παρήγγειλε λεμονάδα με τζίντζερ και εγώ με μαστίχα …
Τις λεμονάδες συνόδεψε και μια εκτενής συζήτηση για διάφορα θέματα και κατέληξε σε μια δοκιμαστική βόλτα με την Bella και μια πρόσκληση για ένα οδοιπορικό που ήθελε ο Γιώργος να κάνει στην Ρούμελη …
Το ραντεβού κλείστηκε τις επόμενες ημέρες και η εβδομάδα με βρήκε να αλλάζω αμορτισέρ στην Bella και εκκεντροφόρο στο Himalayan …
Οπότε μιας και το Himalayan ήθελε στρώσιμο αποφάσισα να πάω με αυτό …
Ξημερώνει και με βρίσκει το πρωί στην ρουτίνα μου, βγάζω τα σκυλιά μου βόλτα, επιστρέφω βρίσκω τον καφέ μου έτοιμο, τρώω κάτι για πρωινό, διαβάζω τα πρωινά νέα …
Είχα αραδιάσει τα πάντα πάνω στην τραπεζαρία από το προηγούμενο βράδυ, το ραντεβού ήταν για τις 9:30 στην Μάνδρα.
Όπως πάντα λίγο πρίν φύγω τα βάζω όλα στις βαλίτσες, ντύνομαι και με την βοήθεια της συζύγου που είδε πόσο αγχωμένος ήμουν να προλάβω το ρολόι που γυρνούσε τους δείκτες του αμείλικτα (επίσης δεν τα πάω καλά και με τα ραντεβού), μετακινώ λίγο το Himalayan για να έχω χώρο να τοποθετήσω τις βαλίτσες, το αφήνω στο πλαϊνό ορθοστάτη (πρώτο λάθος) και το βάζω μπροστά, πιάνω την πιο κοντινή βαλίτσα, που είναι η δεξιά και την τοποθετώ (δεύτερο λάθος).
Πιάνω και την άλλη βαλίτσα, κάνω τον κύκλο της μηχανής και πρίν προλάβω να την τοποθετήσω βλέπω την μηχανή να γέρνει και να πέφτει , προσπαθώ με το αριστερό χέρι να το αποτρέψω αλλά μάταια …
Το Himalayan πέφτει πάνω σε ένα σταθμευμένο Suzuki Vitara και του προκαλεί ζημιά στο καπό, το αριστερό φτερό και λίγο στον προφυλαχτήρα …
Στην προσπάθεια μου να το σταματήσω τραυματίζω το αριστερό χέρι, κάποιες εκδορές και κοψίματα ήταν η αρχική εκτίμηση …
Ακούγοντας τον θόρυβο από την πρόσκρουση και τα γαλλικά που έχω αρχίζει να ξεστομίζω η σύντροφος μου έντρομη κατεβαίνει να δει τι έγινε, στο μεσοδιάστημα έχω σηκώσει το Himalayan και προσπαθώ να δώ τι ζημιά προκάλεσα …
Το αριστερό χέρι είναι μέσα στα αίματα και το Himalayan αρνείται να σταθεί όρθιο …
Με την βοήθεια της συζύγου κουμπώνω και την άλλη βαλίτσα και ησύχασε και έκατσε όρθιο …
Ανεβαίνουμε στο σπίτι και η σύζυγος αρχίζει να περιποιείται το χέρι και εγώ να προσπαθώ να καταλάβω τι έγινε …
Τηλέφωνο στο Γιώργο να του πώ για το συμβάν και ότι να συνεχίσει μόνος του και κάποια στιγμή θα τον συναντούσα …
Μίας και ήξερα τον ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου, πήγα και του χτύπησα την πόρτα για να του ανακοινώσω το ατύχημα …
Ευτυχώς το πήραν πιο ψύχραιμα από εμένα …
Τηλεφωνήματα στις ασφαλιστικές και ένα δίωρο μετά είχαμε ξεμπερδέψει με τις φιλικές δηλώσεις …
Ετοιμάζομαι εκ νέου για να αναχωρήσω, με την ψυχολογία πεσμένη μιας και τώρα τελευταία πάντα κάτι συμβαίνει από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σοβαρά …
Αν καθόμουν σπίτι όμως θα ήταν χειρότερα …
Στέλνω ένα μήνυμα στο Γιώργο και ξεκινάω …
Το Himalayan θέλει στρώσιμο οπότε δεν ξεπερνάμε τισ 4000 στροφές …
Έχει λίγη κίνηση στο Σχιστό και με τις βαλίτσες αναγκαστικά κάθομαι πίσω από τα αυτοκίνητα …
Φτάνω Μάνδρα και παίρνω την παλιά εθνική προς Θήβα, ξανά περνάω τα καμμένα και θλίβομαι …
Στρίβω στις Ερυθρές προς Πλαταιές και συνεχίζω, περνάω Καπαρέλλί, Λεύκτρα και μετά την Ελλοπία κατευθύνομαι στην επαρχιακή οδό προς παραλία Σαράντη …
Βγαίνω στην έξοδο προς Δόμβραινα, περνάω την Θίσβη και αρχίζω να ανεβαίνω προς Αγία Άννα …
Έχουν περάσει μόλις 2 εβδομάδες που πέρασα από τους ίδιους δρόμους με την Bella και η αίσθηση που σου προσφέρουν τα δύο μηχανάκια είναι τελείως διαφορετική …
Αν με ρωτούσες πιο είναι το καλύτερο δεν θα μπορούσα να σου απαντήσω …
Το κάθε ένα με ταξιδεύει διαφορετικά, αλλά είναι και τα δύο ευχάριστα σε αυτές τις διαδρομές, αλλά το Himalayan είναι πιο άνετο …
Όσο ανεβαίνω η θερμοκρασία κατεβαίνει αλλά είναι ακόμα ανεκτή, φτάνω στην Αγία Άννα και συνεχίζω προς Κυριάκι ..
Η διαδρομή είναι πολύ όμορφη μέσα στα έλατα και φτάνοντας στην Αρβανίτσα το κρύο έχει αρχίσει να ενοχλεί !
Ειδικά στα σκιερά κομμάτια …
Επίσης έχει κάνει την επίσκεψη της και η πείνα μιας και έχει μεσημεριάσει …
Ένα εκκλησάκι που φαίνεται σε ένα ύψωμα στα δεξιά και μια ταμπέλα προς Άγιο Κοσμά που δείχνει σε ένα χωματόδρομο δεν χρειάστηκε δεύτερη σκέψη …
Η ολιγόλεπτη στάση ήταν ότι έπρεπε για να πάρουμε δυνάμεις και σωματικές και ψυχικές και πνευματικές …
Παίρνω στα χέρια μου την φωτογραφική μηχανή και ανακαλύπτω ότι δεν έχει μέσα της κάρτα μνήμης, να δώ τι άλλο θα πάθουμε σκέφτομαι και καβαλάω το Himalayan, κατεβαίνω τον χωματόδρομο και κατευθύνομαι προς Κυριάκι στο οποίο δεν αργώ να φτάσω …
Ακολουθεί επικοινωνία με τον Γιώργο για να δώ που είναι και δίνουμε ραντεβού στην Βάργιανη …
Φτάνω Δίστομο σταματάω και κοιτάω τις επιλογές μου …
Ξεκινάω και κατευθύνομαι προς Δαύλεια, τι ωραίος δρόμος είναι και αυτός …
Συνεχίζω μετά την Δαύλεια και βγαίνω στην παλιά εθνική Λιβαδειάς-Λαμίας ..
Περνάω Κάτω Τιθορέα, Αμφίκλεια και κατευθύνομαι προς Γραβιά …
Ο καιρός είναι καλός όπως επίσης και ο ρυθμός όσο χαλαρός και όσο γρήγορος χρειάζεται …
Περνάω την Γραβιά και στρίβω στην διασταύρωση προς Βαργιανη, ανεβαίνω στο χωριό, φτάνω στην κεντρική πλατεία …
Το χωριό είναι πολύ γραφικό και πανέμορφο με τα τακτοποιημένα πέτρινα σπιτάκια του …
Η πλατεία άδεια ούτε ψυχή, που στο καλό είναι αναρωτιέμαι …
Παίρνω τηλέφωνο τον Γιώργο και μου λέει ότι είναι στον Αθανάσιο Διάκο όπως μου είχε πει στο μήνυμα που μου είχε στείλει και δεν είχα δει …
Αναστροφή λοιπόν και κατεύθυνση προς Αθανάσιο Διάκο ..
Η διαδρομή είναι πολύ όμορφη μέσα στα έλατα και την απολαμβάνω με όλες τις αισθήσεις πλην της όσφρησης …
Η όσφρηση δεν έχει επανέλθει ακόμα …
Περνάω Καλοσκοπή, Στρώμη και φτάνω στον Αθανάσιο Διάκο κατά τις 5.
Ο Γιώργος με περιμένει σε μια σχετικά άδεια πλατεία ..
Παραγγέλνω ένα σκέτο διπλό ελληνικό καφέ και σωριάζομαι σε μια καρέκλα …
Ξεκινώ την εξιστόρηση στον Γιώργο του τι έχει συμβεί και συνειδητοποιώ ότι δεν έχω κάνει κανένα διάλειμμα για νερό η ξεκούραση μετά το εκκλησάκι του Άγιου Κοσμά πρίν το Κυριάκι …
Καθόμαστε ένα μισάωρο και ξεκινάμε για το Οινοχώρι όπου και θα διανυκτερεύαμε στον ξενώνα Δρυόπη …
Από τον Αθανάσιο Διάκο κατευθυνθήκαμε προς Καστριώτισσα στην συνέχεια Μαυρολιθάρι, Πυρά και πρίν την Καλοσκοπή στρίβουμε προς Οινοχώρι …
Η διαδρομή είναι και αυτή πάρα πολύ όμορφη και επι της ουσίας κάνω και τις πρώτες στάσεις και φωτογραφίες …
Ο ρυθμός του Γιώργου είναι χαλαρός, ήρεμος, ταξιδιωτικός …
Αλλά ένας πόνος που ένιωθα όλη την μέρα στο αριστερό χέρι έχει αρχίσει να γίνεται πολύ ενοχλητικός ….
Πλέον δεν μπορώ να σφίξω τα δάχτυλα, όταν το κάνω ένας οξύς πόνος διαπερνά την παλάμη και τον πήχη …
Οι αλλαγές των ταχυτήτων έχουν αρχίσει να γίνονται επίπονες, για να πιέσω τον συμπλέκτη δεν αρκεί πλέον να κλείσω την παλάμη, πρέπει να τραβήξω και όλο το χέρι προς τα πίσω …
Ευτυχώς το τοπίο είναι καταπληκτικό και η συνάντηση με άγρια άλογα τα οποία μόλις μας είδαν εξαφανίστηκαν, μου αποσπά την προσοχή …
Στο Himalayan έχω μονίμως τρίτη στο κιβώτιο και ευτυχώς που έχει αρκετή ροπή χαμηλά και δεν χρειάζονται αρκετές αλλαγές ταχυτήτων …
Στην πλατεία στο Μαυρολιθάρι σταματάμε, είναι σχεδόν άδεια, μόνο 2 ηλικιωμένοι νέοι συζητούν …
Σβήσαμε τις μηχανές αλλά δεν κατεβήκαμε …
Σχολιάσαμε το γεγονός πόσο άδεια είναι τα ορεινά χωριά μας, πώς αδειάζουν κάθε χρόνο από τους ηλικιωμένους κατοίκους τους …
Πώς μπορεί κάποιος νέος να ζήσει σε αυτά τα μέρη ;
Τι θα απογίνουν όλα αυτά τα πανέμορφα ορεινά χωριά ;
Αλλά και πόσο όμορφα είναι !!!
Χαιρετάμε, βάζουμε μπρος και συνεχίζουμε …
Η ορεινή Ελλάδα είναι μαγευτική …
Αλλά οι δρόμοι της δεν συγχωρούν, θέλουν προσοχή, κρύβουν αρκετές παγίδες …
Από την Καλοσκοπή προς το Οινοχώρι ο δρόμος είναι σαν να μην έχει περάσει κανείς για χρόνια, η φύση έχει πάρει δικός της ένα μέρος του …
Φτάνουμε στο Οινοχώρι και δεν αργούμε να βρούμε τον ξενώνα, ένας ήταν όλος και όλος …
Παρκάρουμε, ξεφορτώνουμε τις μηχανές και τακτοποιούμε τα πράγματα μας στο δωμάτιο, στη συνέχεια κατεβαίνουμε στις μηχανές και λιπαίνουμε τις αλυσίδες …
Η συνέχεια είχε μεζέδες, τσιπούρα, κουβέντα και πάλι κουβέντα για διάφορα θέματα που μας απασχολούσαν …
Όσο πέρναγε η ώρα η θερμοκρασία έπεφτε οπότε και η παραμονή στην βεράντα παρά το τσίπουρο είχε αρχίσει να μην είναι ευχάριστη …
Όταν είδαμε ότι και το θερμόμετρο έλεγε 9 βαθμούς, αποφασίσαμε να ανεβούμε στο δωμάτιο όπου η κουβέντα συνεχίστηκε για κάμποση ώρα ακόμα, μέχρι που ο Μορφέας ήρθε και μας πήρε στον κόσμο του …
Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου
Το ξημέρωμα μας βρήκε ξύπνιους από νωρίς και ξεκούραστους …
Ο ύπνος το προηγούμενο βράδυ ήταν βαθύς και απολαυστικός …
Φάγαμε το πρωινό μας στην βεράντα του ξενώνα, ήπιαμε το καφεδάκι μας, μαζέψαμε το πράγματα μας, τα φορτώσαμε στις μηχανές μας, πληρώσαμε και αφού τους χαιρετίσαμε αναχωρήσαμε …
Το πρόγραμμα ήταν να πάμε στην Γραβιά ώστε να ανεφοδιαστεί το Himalayan με καύσιμα και στην συνέχεια να κατευθυνθούμε προς Αράχωβα και από εκεί επιστροφή στα σπίτια μας νωρίς το απόγευμα ή αργά το μεσημέρι …
Ο δρόμος από το Οινοχώρι προς την Γραβιά έχει τα χάλια του …
Αλλά είναι στα μέτρα του Himalayan και του Tenere οπότε δεν μας απασχόλησε κάτι, πάντως είναι όμορφη διαδρομή …
Μεγάλη εντύπωση μας έκανε το χωριό Καστέλλια, όπου όλα ήταν τακτοποιημένα και όμορφα …
Δεν θύμιζε με τίποτα τα υπόλοιπα χωριά που περάσαμε …
Έμοιαζε σαν να άνοιξαν οι ουρανοί και να έβρεξε ευρώ στους κατοίκους …
Όλα τα σπίτια ήταν φρεσκοσυντηρημένα, οι αυλές περιποιημένες, τα πάντα καθαρά και το ένα σπίτι καλύτερο από το άλλο …
Φτάνουμε Γραβία, μπαίνουμε στο χωριό ψάχνοντας για βενζινάδικο αλλά είχαμε κάνει λάθος, οπότε αναστροφή, έξοδος από το χωριό για να βρούμε το βενζινάδικο …
Το Himalayan ήταν διψασμένο και ήπιε 11.5 λίτρα για 320 χιλιόμετρα (αυτό μας κάνει μια μέση κατανάλωση 3.6 λίτρα/100 χλμ)
Ξαναπεράσαμε από την Γραβία και κατευθυνθήκαμε προς Μαριολάτα, Λιλαία και κάναμε μια σύντομη στάση στον Επτάλοφο.
Ο Γιώργος είχε μια πληροφορία για ένα ωραίο μέρος να κάτσουμε να πιούμε τον καφέ μας …
Ήταν μια ελαφριά χωμάτινη παράκαμψη προς το εκκλησάκι του Αγίου Κοσμά,
Ο Χωματόδρομος ήταν λιγότερο βατός από αυτό που περιμέναμε όχι ότι μας δυσκόλεψε κάπου αλλά είχε κάποια σημεία που ήθελαν λίγο προσοχή …
Έτσι και αλλιώς είχαμε τα κατάλληλα εργαλεία, όπου διαδρομές σαν και αυτή είναι το ψωμοτύρι τους …
Βέβαια χαθήκαμε λίγο αλλά τελικά το βρήκαμε …
Φτιάξαμε τον καφέ μας ..
Κολατσίσαμε …
Συζητήσαμε και μέ ένα βοσκό που μάλλον είχε καιρό να δεί άλλον άνθρωπο …
Αν είχαμε περισσότερο χρόνο θα συνεχίζαμε την χωμάτινη διαδρομή …
Επιστροφή λοιπόν από τον ίδιο δρόμο …
Βγαίνουμε στην άσφαλτο και συνεχίζουμε την διαδρομή περνάμε τα λιβάδια του Παρνασού, όπου γίνεται της βίλας, παντού πέτρινα και ξύλινα σπιτάκια …
Συνεχίζουμε προς Αράχωβα, όπου μας κάνει εντύπωση ότι είναι γεμάτη από κόσμο …
Επίσης εντύπωση μας κάνει και μια ταμπέλα για βόλτες με γαϊδουράκια …
Σύντομη στάση στην έξοδο της πόλης και συνεχίζουμε προς Λιβαδειά και από εκεί προς Θήβα …
Λίγο πρίν την Θήβα είναι η σειρά του Γιώργου να σταματήσει για να ανεφοδιάζει το Tenere …
Με την ευκαιρία τρώω και κάτι μιας και είχε μεσημεριάσει …
Αποφασίζουμε να συνεχίσουμε από την παλιά εθνική μιας και η διαφορά του χρόνου με το να πάμε από την νέα ήταν ελάχιστη …
Η επόμενη στάση έγινε στην Οινόη στον Πλούμπη, για να αγοράσουμε τυρί για το σπίτι και να χτυπήσουμε και από ένα ρυζόγαλο …
Συνεχίσαμε παρόλη την ζέστη και στην Μάνδρα τραβήξαμε διαφορετικούς δρόμους, ο Γιώργος μέσω αττικής οδού προς Λούτσα και εγώ μέσω της Αθηνών – Κορίνθου προς Νίκαια …
Λίγο πρίν φτάσω σπίτι σταμάτησα να γεμίσω και πάλι το Himalayan, από την Γραβιά μέχρι την Αθήνα είχαμε κάνει 200 χιλιόμετρα και κάψαμε 7 λίτρα (3.5 λίτρα /100 χλμ) …
Φτάνω σπίτι ξεφορτώνω τις βαλίτσες από το Himalayan βγάζοντας τες με την σωστή σειρά …
Ανεβαίνω στο σπίτι ανακουφισμένος …
Ήταν ένα καταπληκτικό διήμερο που ξεκίνησε άσχημα αλλά στην συνέχεια οι όμορφες εικόνες, οι καταπληκτικές διαδρομές και η πολύ καλή παρέα μέ έκαναν να ξεχάσω το συμβάν και να περάσω υπέροχα …
Γιώργο φίλε μου, σε ευχαριστώ για την πρόσκληση και την παρέα …
Είχα κανονίσει του Αγίου Πνεύματος να βολτάρω πάλι με την Χιονάτη και με την ευκαιρία να δώ και κάποιους φίλους …
Η διαδρομή που είχα σχεδιάσει να ακολουθήσω ήταν από Αθήνα – Ναύπλιο μετά Καλαμάτα μέσω κολοσούρτη μετά Σπάρτη από τον Ταύγετο στην συνέχεια προς Κοσμά και Λεωνίδιο και επιστροφή πίσω Αθήνα παραλιακά …
Επιστρέψαμε από το κάμπινγκ Κυριακή βράδυ για να μπορέσω να πάω την βόλτα μου την Δευτέρα .
Αυτή την φορά δεν είχα ιδιαίτερες ετοιμασίες, μόνο νερό και 2 σπαστά καφεδάκια θα κουβάλαγα μαζί μου …
Ξημέρωσε, βγάζω τα σκυλιά μου βόλτα, γυρίζω φτιάχνω καφέ και μελετάω την διαδρομή που θα ακολουθήσω …
Πετάω σε ένα σακίδιο ένα θερμός με παγωμένο νερό με αρκετά παγάκια μέσα για να φτιάξω ένα παγωμένο φραπεδάκι σε κάποια βουνοκορφή …
Κατεβαίνω στο πιστό μου άτι την Χιονάτη η οποία με περιμένει υπομονετικά όλο το βράδυ για να ξεκινήσουμε την βόλτα μας …
Της το είχα πει από το προηγούμενο βράδυ καθώς την χάϊδευα για καληνύχτα ότι το πρωί ξεκινάμε τα δυό μας για την περιπέτεια μας …
Την βάζω μπροστά και ξεκινάμε με συνοπτικές διαδικασίες, αφήνουμε πίσω την βουή της πόλης, πρώτη στάση στο Ναύπλιο για να δώ τον φίλο Γιώργο.
Η Χιονάτη καταπίνει τα χιλιόμετρα με χαρακτηριστική ευκολία, στα 150 – 160 δουλεύει χαλαρά και έχει καμία 40αρια χλμ ακόμα να δώσει, το καλό είναι ότι και από αυτές τις ταχύτητες επιταχύνει ικανοποιητικά μέχρι τα 180 από κει και μετά δεν ξέρω …
Εθνική λοιπόν μέχρι την έξοδο για Άργος – Μυκήνες, όπου έφτασα χωρίς να το καταλάβω και μέ μόνες στάσεις για την πληρωμή των διοδίων …
Στάση στα Δερβενάκια και φωτογραφία στον σταθμό …
Στον επαρχιακό Άργους – Ναυπλίου ένα σινιάλο από απέναντι διερχόμενο αυτοκίνητο με ειδοποιεί για μπλόκο και ρίχνω ρυθμούς, να είναι καλά ο άνθρωπος …
Φτάνω Ναύπλιο, σταματάω σε ένα βενζινάδικο για να ξεδιψάσω την Χιονάτη.
Σύμφωνα με τα κιτάπια μου έκανα 137 χλμ και κατανάλωσα 7.7 λίτρα, 5.6 λίτρα ανά 100 χλμ, όχι και άσχημα …
Συναντώ τον ΓλυκοΓιώργη πίνουμε τον καφέ μας με κερνάει πρωινό και μου βάζει και δεκατιανό στο σακίδιο μου …
Είχαμε να βρεθούμε καιρό με όλες αυτές τις καταστάσεις και ευτυχώς τον πέτυχα σε ρεπό, δυστυχώς η Αλεξάνδρα δούλευε …
Συζητάγαμε για καμιά ώρα, ίσως περισσότερο αλλά έπρεπε να το λήξουμε γιατί είχα πολύ δρόμο μπροστά μου ακόμα …
Έκανε και την Χιονάτη μια γρήγορη βόλτα και του άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις …
Το ότι ταξιδεύω μόνος αρκετές φορές δεν σημαίνει ότι δεν έχω παρέα η κάποιον να του μιλήσω …
Επόμενη στάση Καλαμάτα μέσω Κολοσούρτη και μετά εθνική για να φτάσω σχετικά γρήγορα …
Θα συναντούσα τον φίλο Νίκο στην Καλαμάτα αλλά λόγω λάθους προγραμματισμού δεν τα καταφέραμε …
Την επόμενη φορά φίλε …
Ανεβαίνοντας τον Κολοσούρτη η Χιονάτη είναι άκρως διασκεδαστική σε σημείο που να μην θέλω να σταματήσω για να τραβήξω φωτογραφίες …
Η μία στροφή διαδέχεται την άλλη, και η Χιονάτη στρίβει όλο και πιο γρήγορα …
Αν αναλογιστείς το πόσο κοστίζει η σχέση τιμής – χαμόγελου που χαρίζει είναι απίστευτη …
Αν η αξία αγοράς δεν αποτιμόταν σε ευρώ αλλά σε χαμόγελα θα έλεγα ότι σου προσφέρει πολλά περισσότερα χαμόγελα από ότι η τιμή του προσδίδει …
Όλα τα ωραία κάποια στιγμή τελειώνουν, όπως και οι στροφές (μέχρι τις επόμενες) η Εθνική μέχρι την Καλαμάτα είναι σχετικά αδιάφορη και απλά διαδικαστική …
Από το Ναύπλιο μέχρι την Καλαμάτα οι μόνες στάσεις που έγιναν ήταν για κάποιες φωτογραφίες και για τα διόδια …
Φτάνω Καλαμάτα και πριν αρχίσω την άνοδο του Ταΰγετου σταματώ άλλη μια φορά για ανεφοδιασμό …
Από το Ναύπλιο μέχρι την Καλαμάτα κάναμε 142 χλμ και κάψαμε 7.8 λίτρα, 5.5 λίτρα ανά 100 χλμ.
Αφού ξεδίψασε τόσο η Χιονάτη όσο και εγώ αρχίσαμε την ανάβαση …
Τα χαμόγελα επέστρεψαν αλλά δυστυχώς μαζί με ζέστη μιας και είχε αρχίσει να μεσημεριάζει …
Είναι από τις αγαπημένες μου διαδρομές και πρώτη φορά την πήγαινα από Καλαμάτα προς Σπάρτη …
Στην Αρχή της καθόδου του Ταΰγετου προς την Σπάρτη, έκοβαν τα κλαδιά μιας κερασιάς τα οποία είχαν πέσει στον δρόμο …
Μετά την παρότρυνση του ιδιοκτήτη στάση για να φάμε κεράσια αλλά και να μαζέψουμε κάποια να τα πάρουμε μαζί μας …
Όποιος πέρναγε σταμάταγε να φάει και να μαζέψει …
Ήταν ένα ευχάριστο και δροσιστικό διάλειμμα …
Η Χιονάτη είναι θερμόαιμη και το βεντιλατέρ δουλεύει υπερωρίες κάτω από τα 60-70 και σε αυτές τις ταχύτητες έρχεται όλος ο ζεστός αέρας στα πόδια σου και ενοχλεί …
Η λύση είναι να κινείσαι με υψηλότερες ταχύτητες …
Έχω ξαναπεράσει απο τον ίδιο δρόμο με το Himalayan και η αίσθηση ήταν τελείως διαφορετική, πήγαινα χαλαρά, σταμάταγα για φωτογραφίες απολάμβανα το τοπίο …
Με την Χιονάτη το μόνο που θες είναι να φτάσεις το γρηγορότερο στην επόμενη στροφή και μετά στην επόμενη και στην επόμενη …
Δεν κατάλαβα πότε έφθασα στην Σπάρτη.
Η ζέστη χτύπαγε κόκκινα και μαζί της και η πείνα …
Στον επόμενο ίσκιο έλεγα στον εαυτό μου σταματάμε και αυτό συνεχίστηκε μέχρι που πέρασα τον Κοσμά ο οποίος ήταν γεμάτος κόσμο και μηχανές …
Μαύρα σύννεφα είχαν σκεπάσει τον ουρανό και παρακάλαγα να βρέξει …
Λίγο μετά τον Κοσμά πέφτουν οι πρώτες σταγόνες, σταματάω στην άκρη βγάζω το κράνος και το απολαμβάνω …
Δυστυχώς δεν έβρεξε μόνο κάποιες ψιχάλες αλλά ήταν αρκετές για να με δροσίσουν σε συνδυασμό με τον συννεφιασμένο ουρανό …
Το κρουασάν που είχε βάλει στο σακίδιο μου ο Γλυκογιώργης ήταν σωτήριο μαζί με παγωμένο νερό …
Να ‘σαι καλά Γιώργο …
Τελικά καφέ σε βουνοκορφή δεν ήπια …
Αφού πήρα μερικές ανάσες άρχισα την κατάβαση προς το Λεωνίδιο …
Η Χιονάτη έχει ένα καλό και ένα κακό …
Το καλό είναι ότι είναι άκρως διασκεδαστική να την οδηγάς
Το κακό είναι ότι επικεντρώνεσαι μόνο στην οδήγηση και δεν μπορείς να απολαύσεις τα τοπία που περνάς …
Πρώτη φορά πέρασα τόσο γρήγορα και τον Ταύγετο και τον Πάρνωνα και πριν το καταλάβω είχα φτάσει στο Λεωνίδιο …
Σταμάτησα για καφέ και πήρα τηλέφωνο και τον φίλο Μανώλη από την μοτοπαρέα Λεωνιδίου …
Τον καφέ τον συνόδευσε και μια βάφλα με παγωτό βανίλια και σιρόπι σοκολάτα όση ώρα ο Μανώλης δοκίμαζε την Χιονάτη και του άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις …
Δεν μπορεί να είναι τυχαίο που όσοι την έχουν δοκιμάσει έχουν να πουν τα καλύτερα λαμβάνοντας πάντα υπόψιν την τιμή αγοράς γιατί προφανώς δεν μπορείς να την συγκρίνεις με μια άλλη μηχανή που κοστίζει τα διπλά η τριπλά από αυτή αλλά παρόλα αυτά μπορεί να μην είναι εφάμιλλη ίσως με αυτές αλλά τις κοιτάει κατάματα χωρίς να ντρέπεται για την καταγωγή της και τους δείχνει ότι δεν είναι 2 η 3 φορές καλύτερες από αυτή …
Επίσης δεν είναι τυχαίο που με δωροδοκούν για να την οδηγήσουν, ό ένας με κρουασάν ό άλλος με βάφλα …
Να δώ τί άλλο θα σκεφτεί ο επόμενος (είμαι ανοιχτός σε προτάσεις) …
Η βάφλα ήταν ότι χρειαζόμουν, απολαυστική δόση ενέργειας για να ξεκινήσω την επιστροφή …
Η επιστροφή έγινε παραλιακά μέχρι το Άργος.
Ο παραλιακός δρόμος είχε κίνηση και βιαστικούς οδηγούς που ήθελαν να επιστρέψουν πίσω στην πρωτεύουσα …
Επίσης χαμηλές ταχύτητες και ζέστη …
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πάντα βιάζονται να επιστρέψουν …
Μετά το Άργος βγήκα Εθνική και στα διόδια περίμεναν κάποιες μηχανές να πληρώσω για να ανοίξει η μπάρα και να περάσουν και αυτοί χωρίς να πληρώσουν …
Με ενοχλούν αφάνταστα αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους έξυπνους και όλους τους υπόλοιπους ….
Τέλος πάντων ….
Λίγο μετά τα διόδια με περίμενε ο ένας από αυτούς πάνω σε ένα TDM για να τραβήξει με βίντεο την Χιονάτη …
Μόλις πήγα να τον περάσω άρχισε να ανοίγει, δεν ξέρω τι ακριβώς ήθελε να πετύχει. …
Στην Κόρινθο επέλεξα να επιστρέψω από τον παλιό γιατί η άναρχη κίνηση των εκνευρισμένων οδηγών αυτοκινήτων με άγχωνε ….
Έφτασα σπίτι, η Χιονάτη με πήγε και με έφερε απροβλημάτιστα, κέρδισε τις εντυπώσεις των φίλων και προβλημάτισε αρκετά εμένα …
Ο λόγος που προβληματίστηκα είναι ότι δεν έχω αναμνήσεις από τα μέρη που πέρασα, αλλά θυμάμαι την κάθε στροφή που έστριψα ….
Και όντως το διασκέδασα χωρίς να νιώσω κάποια στιγμή άβολα …
Πάντως δείχνει να καταπίνει τα χιλιόμετρα αδιαμαρτύρητα …
Ευχαριστώ Γιώργο και Μανώλη για το κέρασμα, την παρέα, την κουβέντα, με την πρώτη ευκαιρία να ξαναβρεθούμε …
Τα ταξίδια μου / My travels 