Όταν σχεδιάζω κάτι συνήθως ανατρέπεται έτσι έγινε και αυτό το Σαββατοκύριακο.
Ήθελα να πάω για ένα διήμερο στα Άγραφα αλλά κάποια αδιαθεσία μερικές μέρες πριν σε κάποια μέλη της οικογένειας με ανάγκασε να το ακυρώσω …
Και ως από μηχανής θεός εμφανίστηκε το Σάββατο ο καλός φίλος Ευγένιος με μια πρόταση να τον συνοδεύσουμε να επισκεφτεί ένα φίλο του που πρόσφατως άνοιξε το καφενείο στο χωριό Κερπινή κοντά στα Καλάβρυτα …
Δεν ήθελε ιδιαίτερη σκέψη για να συμφωνήσουμε και να κλείσουμε ραντεβού …
Ξημέρωσε η Κυριακή και λόγω μιας καθυστέρησης από την μεριά μας το ραντεβού αλλάζει από το Αιγάλεω στον Σταθμό 14 στον Σκαραμαγκά …
Φτάνουμε εκεί με ελαφριά καθυστέρηση, εγώ καβαλάω το Himalayan και ο Νίκος το Super Meteor …
Ο Ευγένιος ήταν εκεί και μας περίμενε πίνοντας καφέ …
Με το που μας βλέπει σηκώνεται και έρχεται προς το μέρος μας, κατεβαίνουμε από τις μηχανές, βγάζουμε κράνη και αρχίζουμε μεταξύ μας τα πειράγματα και τις φιλοφρονήσεις χωρίς να έχουμε απομακρυνθεί από τις μοτοσικλέτες μας …
Εκείνη την ώρα μια άλλη παρέα ετοιμάζεται να φύγει …
Όταν ξαφνικά με το που πάει να ξεκινήσει ένα Triumph Tiger 800 του σβήνει ξαφνικά και πέφτει προς το μέρος μας …
Ο αναβάτης εκτοξεύεται αρκετά μέτρα από την μηχανή του και ευτυχώς δεν χτύπησε …
Το πίσω μέρος από το Tiger πέφτει πάνω στο meteor και το βρίσκει στο πίσω φτερό …
Αυτό τσούλησε έκλεισε το πλαϊνό σταντ και πήγε και χτύπησε το Himalayan από πίσω και το φτερό του σφήνωσε κάτω από την πινακίδα του Himalayan …
Λίγο πριν σκάσει κάτω ο Νίκος πρόλαβε και το έπιασε και το συγκράτησε …
Τα χρόνια προπόνησης στην Άρση Βαρών απέδωσαν και κατάφερε και κράτησε τα 245 κιλά του meteor και αποφέυγθηκαν τα χειρότερα …
Εγώ στεκόμουν δίπλα στο Himalayan και ευτυχώς τα πράγματα ήταν πολύ πιο εύκολα για μένα γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσα να το συγκρατήσω αν είχε πάρει αντίστοιχη κλίση όπως το meteor …
Το Himalayan το μόνο που έπαθε ήταν να στραβώσει η πινακίδα του, ενώ το Meteor είχε κάποιες γρατζουνιες στο μπροστά φτερό κατί λουκουβίτσες στο πίσω φτερό και κατι γρατσουνιες σε ενα απο τα φλάς του και στο φώς της πινακίδας, πταίσματα …
Αφού αποφεύχθηκαν τα χειρότερα με το κυριότερο να μην έχει τραυματιστεί ο αναβάτης του Tiger ξεκίνησε η διαδικασία της φιλικής δήλωσης από την μεριά του και την αναμονή να έρθουν από τις ασφαλιστικές να καταγράψουν το συμβάν …
Ένα δίωρο σχεδόν μετά βρισκόμαστε να ρολάρουμε στην Εθνική οδό με κατεύθυνση προς Πάτρα, όλη αυτή την ώρα δεν σκέφτηκα να βγάλω ούτε μία φωτογραφία, μόνο οι ασφαλιστικές έβγαλα φωτογραφίες
…
Τον ρυθμό τον δίνει το Himalayan και κρατάμε 100-110 χλμ, λίγο πριν φτάσουμε στο Διακοφτό και αφήσουμε πίσω μας την Εθνική οδό σταματάμε για ανεφοδιασμό του Himalayan και του Meteor, ο Ευγένιος καβαλούσε ενα Triumph Daytona 900 και δεν χρειάζονταν ακόμα …
Βγαίνουμε από την Εθνική οδό και παίρνουμε τον φιδίσιο δρόμο προς τα Καλάβρυτα, μπροστά ο Ευγένιος να δίνει τον ρυθμό πίσω του ο Νίκος με το Super Meteor και ακολουθώ εγώ με το Himalayan πασχίζοντας να τους φτάσω …
Ο Νίκος του δίνει και καταλαβαίνει σε σημείο να βρίσκουν οι μαρσπιέδες κάτω και να πετάγονται σπίθες …
Δείχνει να το απολαμβάνει εγώ όμως όχι …
Ξεκινάω ένα κυνηγητό να τον περάσω και να συνεχίσουμε σε ένα πιο χαλαρό ρυθμό …
Δεν είναι ότι δεν τον εμπιστεύομαι αλλά το πατρικό φίλτρο χτύπησε κόκκινα …
Θα πρέπει να κάνουμε πιο πολλές βόλτες μαζί για να το συνηθίσω …
Για τον Ευγένιο τι να πώ …
Είναι σαν τον άνεμο ότι και να καβαλά όλα γίνονται ευθεία μπροστά του …
Μετά από αρκετές στροφές καταφέρνω να μπω μπροστά από τον Νίκο το κακόμοιρο το Himalayan τα είχε δώσει όλα για να τα καταφέρουμε …
Λίγο μετά το Μέγα Σπήλαιο αφήνουμε τον επαρχιακό δρόμο Καλαβρύτων – Διακοπτού και μπαίνουμε δεξιά στον δρόμο προς την Κερπινή …
Ο δρόμος σε μέτρια κατάσταση αλλά ένα ενδιαφέρον το έχει το ίδιο και τα τοπία που διασχίζουμε …
Για στάση για φωτογραφίες ούτε συζήτηση …
Φτάνουμε στην Κερπινή και μετά από μερικά άσκοπα μπρος πίσω και ένα τηλέφωνο στον Αντώνη επιστρέφουμε στην κεντρική πλατεία του χωριού όπου βρίσκεται το καφενείο …
Ο Αντώνης κάτοικος του χωριού εδώ και πολλά χρόνια από ότι έμαθα φέτος το καλοκαίρι άνοιξε δειλά δειλά το καφενείο του χωριού που ήταν κλειστό …
Ο Ευγένιος με τον Αντώνη είναι φίλοι από τότε που μπορούν να θυμηθούν και οι δύο …
Τον είχαμε ξανά επισκεφτεί μαζί πριν μερικά χρόνια όταν διατηρούσε μια ταβέρνα στην Κάτω Ζαχλωρού …
Μπαίνουμε στο μαγαζί, δύο παρέες ήδη απολαμβάνουν όλα τα καλά που τους ετοιμάζει η Πόλυ η σύζυγος του Αντώνη …
Μετά τις αρχικές χαιρετούρες μας ετοιμάζει ένα τραπέζι και χωρίς να μας ρωτήσει φέρνει κρασί και σιγά σιγά ότι άλλο ήθελε για να φάμε …
Όλα ήταν υπέροχα …
Όταν μπορούσε έκλεβε στιγμές και κάθονταν μαζί μας και ανταλάσαμε μερικές κουβέντες …
Στο μεσοδιάστημα άλλες 2 παρέες είχαν έρθει και το μαγαζάκι είχε γεμίσει …
Μας περίμενε νωρίτερα για να υπάρχει χρόνος να κάτσει να τα πούμε …
Όλο αυτό το διάστημα παρακολουθούσα τον Ευγένιο και τον Αντώνη δεν χρειάζονταν να πουν πολλά πολλά τα έλεγαν όλα με μια ματιά …
Τα μάτια τους πετούσαν σπίθες κάθε φορά που τα βλέμματα τους διασταυρώνονταν λες και ξιφομαχούσαν …
Στα μεσοδιαστήματα που Αντώνης μας άφηνε ο Ευγένιος μας εξιστορούσε παλιές ιστορίες και από τους δυό τους …
Η ώρα πέρασε γρήγορα και δεν θέλαμε να μας πιάσει η νύχτα πριν βγούμε στην Εθνική …
Οπότε αποχαιρετίσαμε τον Αντώνη και την Πόλυ και εγώ με τον Νίκο βγήκαμε έξω για να αφήσουμε τους δύο φίλους να ζήσουν την στιγμή …
Όταν υπάρχουν δυνατοί δεσμοί δεν έχει σημασία πόσος καιρός έχει περάσει από την τελευταία συνάντηση είναι σαν να μην έχει περάσει ούτε λεπτό …
Δυο κουβέντες, ένα βλέμμα, μια αγκαλιά αρκούν για να γεμίσουν όλο αυτό το διάστημα …
Στεναχωρήθηκα λίγο που όλη αυτή η πρωινή ιστορία τους στέρησε πολύτιμο χρόνο …
Υποσχεθήκαμε ότι θα ξανά περάσουμε άλλη φορά και θα έχουμε πιο πολύ χρόνο να κάτσουμε …
Ξεκινάμε την επιστροφή μας ο καιρός έχει δροσίσει λίγο αλλά είναι ακόμα ανεκτά …
Έχουμε αλλάξει μηχανές με τον Νίκο, έχω εγώ στην επιστροφή το Super Meteor και ο Νίκος το Himalayan.
Τους αφήνω να φύγουν μπροστά και εγώ κάνω μερικές στάσεις για να βγάλω φωτογραφίες …
Έχει κίνηση και στον δρόμο υπάρχουν κάμποσα λεωφορεία που επιστρέφουν γεμάτα εκδρομείς.
Λόγω της κίνησης χωριστήκαμε με τον Ευγένιο και ξανά σμίξαμε στα πρώτα ΣΕΑ που μας περίμενε στην είσοδο …
Ο Ευγένιος πότισε το Daytona που ήταν διψασμένο και μετά αράξαμε για ένα σύντομο καφεδάκι …
Συνεχίζουμε ακολουθώντας τον Ευγένιο που ήθελε να επισκεφτεί την κόρη του στο Ξυλόκαστρο, όπου και κάνουμε άλλη μια σύντομη στάση για να σμίξουν πατέρας και κόρη …
Η νύχτα μας είχε πιάσει προ πολλού τα μηχανάκια μας καταπίναν τα λίγα χλμ μέχρι την πρωτεύουσα χωρίς να ζορίζονται (καλά ίσως το Himalayan να δούλευε λίγο ψηλά) και χωρίς σταματημό …
Μετά τα διόδια της Ελευσίνας χωριστήκαμε με τον Ευγένιο που δεν μας είδε έγκαιρα που είχαμε σταματήσει στην άκρη …
Επόμενη στάση ήταν στο σπίτι όπου αφήσαμε τις μοτοσυκλέτες μας να ξεκουραστούν …
Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη βόλτα που έχω πάει μαζί με τον Νίκο από τότε που ξεκίνησε να οδηγεί …
Χρειάζομαι παραπάνω χρόνο για να το συνηθίσω …
Τα μαθήματα στον Χούντρα απέδωσαν πάντως …
Για τα μηχανάκια τι να πώ και τα τρία ήταν υπέροχα το καθένα με τον τρόπο του …
Το Daytona άπιαστο …
Το Super Meteor το πιο χαλαρό
To Himalayan το πιο άνετο ειδικά στους επαρχιακούς που η ανάρτηση του καταπίνει τα πάντα …
Η διαδρομή ενδιαφέρουσα και ο προορισμός μας ακόμα καλύτερος …
Αν σας βγάλει ο δρόμος σας κάντε μια στάση και αν δεν σας βγάζει πηγαίντε επί τούτου …
Η φιλοξενία του Αντώνη και της Πόλυς θα σας αποζημιώσει …
Μέχρι την επόμενη φορά να είμαστε όλοι καλά και να ταξιδεύουμε …
Θα μ’αφησεις να πιω μοναχός τα τσιπρα σαπαν στα βουνά μεθαύριο ρωτησα;
..»σε λυπαμαι».. απαντησε ο φιλος και καπως ετσι πατησαμε μιζα για μια ακομα φορα…
Στις βόλτες με τον Παναγιώτη ξέρεις από πριν ότι θα αργήσει κανα μισάωρο και βάλε ενίοτε, όμως του το συγχωρείς διότι ξέρει να διαλέγει όμορφα μηχανάκια και να τα στήσει ακόμα ομορφότερα με τα σωστά αξεσουάρ!
Ξέρεις ότι θα πρέπει να αφήσεις τον μακρύ τον δρόμο για άλλη φορά
τώρα διαλέγεις την σύντομη διαδρομή διότι ο Παναγιωτης ξέρει να την απλώσει κ να την κάνει ταξίδι ολάκερο…
Τρανή απόδειξη η επιλογή να περάσουμε Ριο-Αντιριο όπως παλιά με το καραβάκι κ όχι σβέλτα από την γέφυρα.
Μετά το σύντομο και κυριολεκτικά »καραβίσιο σπαστό καφεδάκι» βρεθήκαμε ήδη να φωτογραφιζόμαστε στα πρώτα ορεινά των Κραβαρων.
Ενώ επίσης σύντομα τα απομεινάρια της κακοκαιρίας Elias μας έδειξαν ποιός κάνει κουμαντο στην βόλτα…
(συμπληρωματικά θα πω να προσέχετε όταν αγοράζετε αυτά τα σούπερ ντούπερ αδιάβροχα καθώς μπορεί να χρειαστούν ανορθόδοξες μέθοδοι για να τα φορέσετε κ να σας κρατήσουν στεγνούς όπως υπόσχονται…
Με την βροχή να μας ξεχνάει για λίγο αράζουμε με ανάμεικτα συναισθήματα σε ένα από τα πολλά σχεδόν ερημωμένα τούτη την εποχή χωριά που συναντήσαμε…
Η προνοητικότητα των ντόπιων μας δίνει ανάσες και αναπληρώνουμε δυνάμεις σ’ ενα περιβάλλον απόλυτης ηρεμίας κ ησυχίας μέσα στην μαγική φθινοπωρινή φύση.
Διότι οκ τα κατάφερες να μην βραχείς εξωτερικά αλλά εσωτερικά με τέτοια κουφόβραση είχαμε γίνει παπί…
Συνεχίζουμε στεγνοί πλέον… με την καταιγίδα Elias να μας κοιτάζει πονηρά…. και εμείς να λεμε οχι ρε φίλε δεν θα βάλουμε ξανά αδιάβροχα…
Έτσι το πρώτο ταπεινό και υποτυπώδες στέγαστρο είναι αρκετό για να μας προστατεύσει…
Μπορεί να ακουστεί οξύμωρο αλλά αυτές οι στάσεις ήταν εκείνες που μάκρυναν το ταξίδι μας και όχι τα χιλιόμετρα.
Αυτές οι στάσεις, σαν μικρές μονάδες χρόνου που έγιναν αφορμή για κουβέντες, για στοχασμούς, για φιλοσοφικές ερωτήσεις και μπουχαμπέτι με ανταλλαγή απόψεων.
Εντωμεταξύ σταμάτησε η βροχή και ξαναπατάμε μίζα…
Τα ξεχασμένα χωριά διαδέχονται το ένα το άλλο και ξεκάθαρες, φρεσκοπλυμένες από τα πρωτοβρόχια εικόνες μας γεμίζουν τα οπτικά μας κάδρα…
Όμως πολλές οι αφορμές για στάσεις και κατα συνέπεια το ταξίδι μεγαλώνει κι’ άλλο.
Αυτό βέβαια ήταν κ το ζητούμενο απλώς με άλλο τροπο…
Μα πως να αντισταθεί κανείς σε τέτοιες γραφικές προκλήσεις;
Για αυτές ήρθαμε ως εδώ, για αυτές γυρνάμε τα κάθε λογής κουτσοχώρια…
Μάστορα… ψήσε ένα καφεδάκι να σταθούμε…
Και άμα βρεθείτε δώθε να σταθείτε κ εσείς, να δώσετε λίγη ζωή σε όσα με πολύ κόπο βαστάνε κάποιοι λίγοι στα ορεινά χωριά μας,
Και μια ματιά στα σίδερα, αυτά που κάνουν τις σκέψεις πραγματικότητα και με την περιστροφή των τροχών τους φέρνουν το παρελθόν στο παρόν και το πέρα στο εδώ…
Η μέρα γιομίζει γρήγορα στα βουνά και κάθε στροφή αποτελεί αιτία για μια νέα καλλιτεχνική καριέρα…
Πλέον είμαστε οριακά στο φτάνουμε να εδώ δίπλα είμαστε και στο θα προλάβουμε …
Ο καιρός νότια ψεύτο βαστάει ακόμα βόρεια όμως και δυτικά είναι πιασμένος…
Ευτυχώς προλάβαμε καθότι σύντομα άνοιξαν οι ουρανοί των βουνών κ έκαναν την μέρα νύχτα από τα σύννεφα κ την νύχτα μέρα από τις αστραπές…
Η δε βροχή που έπεσε ήταν από εκείνες που θες να τις βλέπεις μέσα από το τζάμι πίνοντας τσιπούρα και ροκανίζοντας υπέροχη κοκκινιστή προβατίνα!!!
Η μυρωδιά του ζεστού ελληνικού και των φρέσκων τηγανιτών αυγών ξυπνάει κάθε πικραμένο (εμείς ευτυχώς δεν είμαστε) και χαράζει νέα πορεία για την επιστροφή, είπαμε η παρέα μακραίνει το ταξίδι κ αυτό την κάνει ξεχωριστή…
Τα πλάνα είναι μικρά και αλλάζουν χωρίς δισταγμό, ομοίως και οι αποφάσεις σαν αυτή της Δεσφίνας όπου αν δεν κουμπώναμε 1η καρφωτή ακόμα εκεί μούσκεμα θα στεκόμαστε
Ο Μετεωρίτης με εξέπληξε ευχάριστα ομολογώ, πανέμορφο μηχανάκι, ωραίες λιτές γραμμές, γράφει όμορφα στον καθρέφτη σου ενώ οδηγικά παρατηρούσα πόσο άνετα συμπεριφερόταν στο σφιχτό ορεινό στροφιλίκια!
Παναγιώτη ειλικρινά χαίρομαι με την χαρά σου όταν το οδηγείς!
Λίγα κουτσοχώρια ακόμα, λίμνη Μόρνου, Λιδωρίκι για τυρί και κατέβασμα από Πεντεόρια και ανέβασμα από Ιτέα σε ρυθμούς σβέλτους για ξεμπούκωμα.
Τελευταία στάση στην εθνική οδό, ένα μεγάλο ευχαριστώ στον φίλο και συνταξιδευτή που με πήγε μακρύτερα με την ποιότητα του χαρακτήρα και τις πάντοτε εξαιρετικές συζητήσεις μαζί του!
Ραντεβού στην επόμενη…
‘Εως τότε να είμαστε όλοι καλά και να ταξιδεύουμε!
Το τελευταίο διάστημα έχουν συμβεί πολλά που δεν είναι του παρόντος και πολλά σχέδια ακυρώθηκαν …
Οι βόλτες με τις μηχανές ελάχιστες αλλά η ανάγκη να πάρω τους δρόμους μεγάλη …
Το μήνυμα από τους φίλους με γέμισε χαρά!!!
Ξεκίνησε μια ανταλλαγή μηνυμάτων να πάμε εδώ να πάμε εκεί να πάμε παραπέρα, θα βρέχει δεν θα βρέχει ….
Το μόνο σίγουρο ήταν η μέρα.
Πέμπτη θα πηγαίναμε, το που άγνωστο, οι ιδέες πολλές …
Τετάρτη μεσημέρι και έχω πρόβλημα με την δουλειά που αν δεν λυθεί δεν θα μπορέσω να ακολουθήσω …
Τώρα τελευταία αυτό συμβαίνει συνέχεια …
Δεν μπορώ να κανονίσω τίποτα …
Ευτυχώς αργά το βράδυ της Τετάρτης το πρόβλημα λύθηκε …
Ξημερώνει Πέμπτη και όλα κυλούν ήρεμα, η αγαπημένη μου ετοιμάζει το τι θα πάρω μαζί μου, σάντουιτς, καφέδες, σνακ, φρούτα …
Εγώ το μόνο που είχα να κάνω είναι να τα βάλω σε ένα σάκο μαζί με αδιάβροχα να ντυθώ και να φύγω να πάω να βρω τα παιδιά στο προκαθορισμένο ραντεβού στα Mc Donalds στην εθνική μετά τα διόδια …
Το ποτάμι πνιγμένο στην κίνηση όπως κάθε μέρα …
Στο ύψος της Αττικής οδού θυμάμαι ότι τελικά το μόνο πράγμα που ουσιαστικά είχα να κάνω εγώ πέρα από το να ντυθώ δεν το έκανα …
Δεν είχα πάρει αδιάβροχα μαζί μου και δεν υπήρχε χρόνος για γυρισμό …
Πάμε και όπου βγει σκέφτομαι …
Φτάνω και τα παιδιά ήταν ηδη εκεί και περίμεναν, τους ανακοινώνω ότι τα αδιάβροχα τα ξέχασα και προσπαθούσαν να δουν που θα σταματήσουμε να πάρουμε για καλό και για κακό …
Δεν έχουμε συγκεκριμένο προορισμό και έτσι είναι ίσως καλύτερα …
Κανονίζουμε την πρώτη στάση να την κάνουμε στην Αλίαρτο για καφεδάκι κάτω από τα πλατάνια …
Ξεκινάμε, Εθνική μέχρι την Θήβα και από εκεί στον παλιό Θήβας – Λειβαδιάς …
Φτάνουμε Αλίαρτο, πιάνουμε μια καλή θέση, παραγγέλνουμε, ο Άκης έχει λίγο δουλειά να κάνει, με την ευκαιρία ο Γιώργος πετάγεται και παίρνει και κάτι να τσιμπήσουμε από παρακείμενο φούρνο …
Κάτσαμε κάνα μισάωρο ίσως και παραπάνω με συζητήσεις για μηχανές, για κατασκευαστές μηχανών, για το παρελθόν, για το παρόν, έχουμε καιρό να βρεθούμε …
Λίγο πριν φύγουμε ένα γατί αποφάσισε ότι τα σνακ του Γιώργου είναι δικά του οπότε χωρίς να το καταλάβουμε χώθηκε στην σακούλα και προσπάθησε να τα βουτήξει και εν τέλη τα κατάφερε μιας και τα αφήσαμε στην άκρη να τα φάει …
Συνεχίζουμε από τον παλιό με προορισμό την Αμφίκλεια για να κάτσουμε κάπου να τσιμπήσουμε αυτά που κουβαλάγαμε …
Μια στάση στην Χαιρώνεια για μια φωτογραφία με το λιοντάρι είναι επιβεβλημένη …
Συνεχίζουμε έχοντας τον Παρνασσό στα αριστεράς σκεπασμένο από σκούρα σύννεφα και με μπουμπουνητά να ακούγονται …
Στην Αμφίκλεια σταματάμε για ανεφοδιασμό …
Η μεγαλοκοπέλα που ήταν στο κατάστημα μας άκουγε που λέγαμε για τις καταναλώσεις …
Οπότε όταν γέμιζε την Βέρα της λέω έχεις ακούσει άλλη φορά άνδρες να περηφανεύονται ότι την έχουν μικρότερη ….και μετά από μια μεγάλη παύση της λέω την κατανάλωση…
Αχ καλέ και εγώ νόμιζα ότι μιλάγατε για το άλλο μου λέει γελώντας …
Η συζήτηση διακόπηκε απότομα γιατί το Gs1100 του Ακή άρχισε να τρέχει βενζίνη από την υπερχείλιση μιας και το είχε γεμίσει μέχρι πάνω και το έβαλε στον πλαϊνό ορθοστάτη …
Ένα σπίρτο άρχισα να φωνάζω εγώ, ένα σπίρτο …
Αναπτήρα μου λέει έχω η μεγαλοκοπέλα …
Κάψτο της λέω να ησυχάσει …
Φεύγουμε από το βενζινάδικο και συνεχίζουμε, λίγο μετά το Πολύδροσο βρίσκουμε το τέλειο μέρος κάτω από τα πλατάνια για να κάνουμε το επόμενο διάλειμμα και να φάμε ότι κουβαλούσαμε και με την ευκαιρία να βγάλουμε και καμιά φωτογραφία και να συνεχίσουμε την κουβεντούλα μας …
Η ώρα δυστυχώς περνάει γρήγορα όταν περνάς καλά και εμείς έπρεπε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής …
Επιστρέφουμε από τον ίδιο δρόμο με μια στάση στον σιδηροδρομικό σταθμό της Δαύλειας (ιδέα του Γιώργου) για τις αναμνηστικές φωτογραφίες.
Συνεχίζουμε περνάμε την Θήβα και καταλήγουμε στην ταβέρνα που είναι πάνω στον δρόμο στην Κάζα για να κλείσουμε την βόλτα και με “ένα” μεζεδάκι …
Χωριστήκαμε στην Μάνδρα όπου τα παιδιά πιάσανε την Αττική οδό και εγώ συνέχισα στην Κορίνθου – Αθηνών …
Τι ωραία που είναι όταν τριγυρνάς χωρίς σκοπό απλά και μόνο για να βολτάρεις !!!
Χωρίς να σε νοιάζει το που θα φτάσεις και από που θα πας …
Το μόνο που είχε σημασία ήταν η καλή παρέα, τα γέλια, τα πειράγματα, οι κουβέντες!!!
Δύο ήταν οι αφορμές για την βόλτα, η μία να πιώ ένα καφέ με τον φίλο Δημήτρη, η άλλη ήταν να δοκιμάσω το νέο GPS (όχι ότι υπήρχε και παλιό)….
Μετά το τελευταίο ταξίδι στην Ιταλία η απόφαση είχε παρθεί, με την πρώτη ευκαιρία θα γινόταν η αγορά μιας εξειδικευμένης συσκευής GPS.
Η επιλογή θα γινόταν μεταξύ δύο συσκευών του TomTom Rider 550 και του Garmin Zumo XT.
Το κάθε ένα από τα δυό τους έχει τα υπέρ και τα κατά του …
Το Garmin έχει καλύτερη και πιο μεγάλη οθόνη, το TomTom πιο φωτεινή …
Το Garmin έχει επιλογή για σχεδιασμό χωμάτινης διαδρομής το TomTom μόνο για αποφυγή χωματόδρομων.
To TomTom είναι πιο ευκολο να σχεδιάσεις μια διαδρομή εκτός του GPS σε κινητό η υπολογιστή, στο Garmin λόγω μεγαλύτερης οθόνης είναι πιο εύκολο μέσα από την ίδια την συσκευή.
Το TomTom έρχεται με παγκόσμιους χάρτες το Garmin με χάρτες Ευρώπης μόνο.
Λίγο πολύ αυτές είναι οι διαφορές τους, τουλάχιστον οι βασικές.
Κατά την έρευνα αγοράς βρέθηκε το TomTom 550 απο Ιταλία στα 299 ευρώ το οποίο το έκανε πολύ δελεαστικό …
Η απόφαση δεν άργησε να παρθεί και σύντομα η συσκευή ήταν στα χέρια μου …
Η σχεδίαση της διαδρομής αρχικά έγινε από τον υπολογιστή και με 2 κλικ στάλθηκε στο gps …
Όλα ήταν έτοιμα για ξεκινήσουμε την βόλτα …
Η απόφαση πάρθηκε κλασικά την προηγούμενη μέρα …
Η καλή μου μου έφτιαξε κάποια σάντουιτς να πάρω μαζί μου, μαζί με καφέδες, νερό, φρούτα, σπιτικά ενεργειακά κουλουράκια, αδιάβροχα κτλ …
Ξημερώνει κλασικά βγάζω τα σκυλιά βόλτα, επιστρέφω πίνω τον καφέ μου, ντύνομαι και πετάω τα πράγματα σε ένα σάκο …
Κατεβαίνω στην μηχανή, στερεώνω το σάκο, βάζω και το gps στην βάση του και ξεκινάω …
Δεν χρειάζεται να κάνω στάση για καύσιμα μιας και το είχα γεμίσει από την προηγούμενη …
Ο πλοηγός θέλει να με πάει από αλλού σύμφωνα με την διαδρομή που είχα σχεδιάσει και εγώ αυτό το πρωινό έχω άλλη άποψη, οπότε αγνοώ τις οδηγίες του να κατευθυνθώ προς την Πάρνηθα και μέσω Φίλης και Δερβενοχωρίων να βγω Ερυθρές …
Ενώ εγώ πήγα μέσω Μάνδρας για πιο γρήγορα …
Και κάπου εκεί αρχίζει το μπέρδεμα, σε μια στάση που έκανα για ανακούφιση επέλεξα στο gps να με παει στο κοντινότερο σημείο της προεπιλεγμένης διαδρομής και τελικά με έβαλε μέσα στις Ερυθρές και ήθελε να με πάει προς Πάρνηθα …
Στάση σε ένα πλάτωμα, σταματώ την πλοήγηση και εντός ενός άντε δύο λεπτών μέσα από το κινητό σχεδιάζω την καινούρια διαδρομή για το Καρπενήσι πανεύκολα, το gps λαμβάνει την νέα διαδρομή μέσα σε δευτερόλεπτα και ξεκινάμε …
Επίσης του έβαλα να καταγράφει την διαδρομή που θα κάνω…
Το νέο ξεκίνημα ήταν πιπεράτο, με πέρναγε μέσα από κάποιους αγροτικούς χωματόδρομους οι οποίοι είχαν επιφανειακή λάσπη όχι κάτι το ιδιαίτερο απλά ήθελε λίγο προσοχή …
Τα λάστιχα που έχει η Βέρα (Metzeler Tourance) είναι αλλεργικά στην λάσπη, με το που την βλέπουν θέλουν να βγουν από τις ζάντες και να τρέξουν μακριά !!!
Από την άλλη όσο χάλια είναι στην λάσπη ακριβώς το αντίθετο είναι στην άσφαλτο είτε στεγνή είτε βρεγμένη, απλά καταπληκτικά.
Η διαδρομή με έβγαλε στο Καπαρέλι παρακάμπτοντας τις Πλαταιές και από εκεί Λεύκτρα, Ελλοπία, Ξηρονομή, Δομβραινα, Θίσβη και αρχίζω να ανεβαίνω προς Αγία Άννα και Κυριάκι …
Στην Αρβανίτσα σταματώ για φωτογραφίες …
Μέχρι στιγμής δεν έχω συναντήσει άλλη μηχανή στον δρόμο και τα αυτοκίνητα είναι ελάχιστα.
Από το Κυριάκι κατευθύνομαι προς Δίστομο και από εκεί Δεσφίνα και στην συνέχεια Ιτέα …
Σε όλη την διαδρομή ο καιρός ήταν σχετικά καλός, η θερμοκρασία λίγο χαμηλή αλλά σε ανεκτά επίπεδα …
Οι μόνες στάσεις είναι για φωτογραφίες …
Η Βέρα σε τέτοιες διαδρομές είναι απόλαυση, έχει αρκετή δύναμη (ίσως παραπάνω από αρκετή) για να γίνει απολαυστική χωρίς να προβληματίζει ενώ το κράτημα της είναι υποδειγματικό τουλάχιστον για τους δικούς μου ρυθμούς …
Φτάνω στην Ιτέα και ξεχνώ να ανεφοδιαστώ σε καύσιμα, το gps με κατευθήνει προς την Αγία Ευθυμία, δεν έχω ξαναπεράσει από αυτόν τον δρόμο και από εκεί προς την Βουνιχώρα και πάνω από τα Πεντεόρια …
Συνεχίζω και πριν το Μαλανδρίνο στρίβω αριστερά προς Αμυγδαλιά, Στίλια και Περιθιώτισα, ο δρόμος κλασικός ελληνικός επαρχιακός, θέλει την προσοχή του.
Στο βάθος φαίνεται το Λιδορίκη και η λίμνη του Μόρνου …
Τα τοπία, τα χρώματα, οι μυρωδιές ανεπανάληπτες …
Τα χωριά έρημα, πού και πού βλέπεις κάποια καμινάδα να καπνίζει και μυρίζεις το καμένο ξύλο που σε συνδυασμό με την υγρασία του αέρα σε ταξιδεύει σε γυρνάει πίσω στον χρόνο σε άλλες εποχές …
Η θέα των έρημων χωριών είναι καταθλιπτική, πριν όχι και τόσα πολλά χρόνια θα άκουγες και θα έβλεπες παιδιά να παίζουν στον δρόμο, τα σχολεία θα ήταν γεμάτα όπως και οι πλατείες και τα μαγαζιά …
Δεν υπάρχει ψυχή στον δρόμο εκτός από εμένα, αυτό δεν με χαλάει μπορώ να πώ ότι μου αρέσει !!!
Συνεχίζω και περνώ τα χωριά Παλαιοξάρι, Τειχίο, Ρέρεσι και κάπου στο χωριό Λιμνίτσα κάνω μια στάση για φαγητό και καφέ, χορταίνω την πείνα μου με ένα από τα σάντουιτς που κουβαλώ και για επιδόρπιο καφέ και μπισκότα …
Το γεγονός ότι δεν έβαλα καύσιμα στην Ιτέα έχει αρχίσει και με κυνηγάει, κατά βάθος ξέρω ότι δεν θα έχω θέμα μέχρι να φτάσω στο Καρπενήσι, αλλά το μυαλό παίζει παιχνίδια, θα με φτάσει δεν θα με φτάσει !!!
Συνεχίζω και πλέον τα βλέμματα στον δείκτη βενζίνης είναι αρκετά συχνά …
Ο καιρός έχει αρχίσει να κλείνει και η θερμοκρασία να πέφτει όσο χώνομαι στα βουνά της ορεινής Ναυπακτίας …
Η θερμοκρασία κυμαίνεται σε χαμηλά μονοψήφια, από 3 έως 5 βαθμούς, κλασικά δεν έχω ντυθεί κατάλληλα και το κρύο με διαπερνάει και με κρατάει φρέσκο …
Περνάω την Τερψιθέα και την Έλατου και στην Άνω Χώρα στρίβω δεξιά προς Κάτω Χώρα και από εκεί προς τα Κρυονέρια, Περδικόβρυση, Κλέπα, Αράχωβα, Δομνίστα, Κρίκελλο …
Τα πάντα τα έχει καλύψει μια παγωμένη ομίχλη που δίνει μια απόκοσμη όψη στο τοπίο …
Η ομίχλη καταπίνει τα πάντα αλλά τουλάχιστον η ορατότητα είναι αρκετή ώστε να μην δημιουργεί προβλήματα στην οδήγηση …
Το βλέμμα κολλημένο στον δείκτη της βενζίνης που έχει πέσει στο ναδίρ …
Στάσεις για φωτογραφίες μόνο και για να χαζέψω το τοπίο, ότι μπορώ να δώ δηλαδή …
Συνεχίζω ελαφρώς κατεψυγμένος και φτάνω Καρπενήσι …
Στάση για ανεφοδιασμό με το λαμπάκι της ρεζέρβας αναμμένο εδώ και αρκετή ώρα …
Οκ δεν υπήρχε περίπτωση να μην με φτάσει η βενζίνη αλλά μόλις είδα το λαμπάκι να ανάβει οι παλμοί ανέβηκαν και το μυαλό δεν σκέφτονταν καθαρά …
Τελικά είχα άλλα 3 με 4 λίτρα ακόμα μέσα στο ρεζερβουάρ …
Τζάμπα άγχος, πρέπει να την μάθω καλύτερα την Βέρα …
Στο Καρπενήσι έφτασα στις 16:30, ανταλλάζω μερικά μηνύματα με τον φίλο Δημήτρη για το που θα βρεθούμε και τελικά δίνουμε ραντεβού στην Άρτα.
Ξεκινάω για την Άρτα, περνάω το χωριό Καλεσμένο και μετά την γέφυρα του Μέγδοβα και κατευθύνομαι προς την Νέα Βίνιανη …
Μέχρι την γέφυρα του Μέγδοβα ο δρόμος ήταν όλο στροφές ανέβα, κατέβα, στρίψε, φρέναρε, ξαναστρίψε και πάλι από την αρχή …
Η άσφαλτος τυπικός ελληνικός επαρχιακός αλλά χωρίς ιδιαίτερες παγίδες …
Λίγο πριν την Νέα Βίνιανη σταματάω σε ένα κιόσκι για να φάω κάτι και να πιώ ένα ζεστό καφέ …
Τρώω το δεύτερο σάντουιτς που κουβάλαγα μαζί μου φτιάχνω και ένα καφεδάκι και χαζεύω το τελευταίο φώς του ήλιου να χάνεται πίσω από τα βουνά …
Αφήνω πίσω μου την “εθνική οδό” Καρπενησίου – Αγρινίου και παίρνω την επαρχιακή οδό Βίνιανης – Χαλκιόπουλου.
Το σκοτάδι πέφτει και μαζί του φέρνει και ένα ψιλόβροχο, αναγκαστική στάση για να φορέσω αδιάβροχα για να φτάσω στεγνός και για να ζεσταθώ λίγο …
Το ψιλόβροχο ρίχνει τους ρυθμούς και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι σταγόνες να μην φεύγουν από την ζελατίνα …
Κάθε τρεις και λίγο θέλει να την καθαρίζω γιατί τα φώτα από τα αντίθετα διερχόμενα αυτοκίνητα με στραβώνουν και με αποπροσανατολίζουν …
Όλη την μέρα τα αυτοκίνητα που συνάντησα ήταν ελάχιστα και τώρα που σκοτείνιασε τα συναντώ το ένα πίσω από το άλλο …
Περνάω τα χωριά Κερασοχώρι και Κρέντης, περνάω και τον ποταμό Αγραφιώτη και συνεχίζω Λογγίτσι, γέφυρα Τατάρνας , Αγραπιδόκαμπος, Νέο Χαλικιόπουλο όπου παίρνω τον επαρχιακό Χαλκίοπουλου – Πατιόπουλου …
Η μέση ωριαία είναι πολύ χαμηλή τώρα με το ψιλόβροχο, αλλά η Βέρα δεν χαμπαριάζει δεν με προβληματίζει καθόλου ευτυχώς η κίνηση είναι ελάχιστη και μπορώ να έχω ανάμενα και τα προβολάκια …
Θύαμος, Πατιόπουλο, Παλαιόκαστρο, Κομπότι και στο βάθος να φαίνονται τα φώτα της Άρτας …
Η διαδρομή είναι ιδιαίτερα σφικτή, οι ευθείες είτε πολύ μικρές είτε ανύπαρκτες …
Το φως του φεγγαριού δεν φτάνει σε αυτά τα μέρη, αυτή ήταν η δεύτερη φορά που πέρναγα από αυτόν τον δρόμο νύχτα και παίζει να είναι ο πιο σκοτεινός δρόμος που έχω περάσει ποτέ …
Επιστρατεύεται εκτός από τα προβολάκια και η μεγάλη σκάλα του προβολέα σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βλέπω τις στροφές να έρχονται …
Ακολουθώ ένα φορτηγάκι από σχετική απόσταση και έτσι βλέπω ποτέ έρχονται οι στροφές και δεν κινδυνεύω και τόσο από τους απέναντι …
Το ψιλόβροχο συνεχίζει ασταμάτητα, τουλάχιστον δεν έχει δυναμώσει …
Τα τελευταία χιλιόμετρα με κούρασαν αρκετά, φτάνοντας στην Άρτα ήμουν κουρέλι …
Δεν έχω ξαναπάει στην Άρτα, έχει αρκετή κίνηση, φτάνω στο ιστορικό γεφύρι το οποίο ήταν πολύ όμορφο φωταγωγημένο, πιάνω μια άκρη και παίρνω τηλέφωνο τον Δημήτρη …
Με περίμενε πριν το γεφύρι, αναστροφή και μέσα στην νύχτα τον ξαναπερνάω και σταματάω πιο κάτω …
Τελικά έρχεται αυτός να με βρεί και καταλήγουμε σε ένα παρακμιακό καφέ, καφενείο, ουζερί, μπαρ και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε …
Δεν έχει καμία σημασία έτσι και αλλιώς, απλώς προσθέτει στην ατμόσφαιρα …
Παραγγέλνουμε τα καφεδάκια μας και κάτσαμε πάνω από ένα δίωρο συζητώντας, είχαμε πολλά να πούμε …
Όταν έχεις καλή παρέα ο χρόνος περνάει χωρίς να το καταλαβαίνεις και εγώ έχω και μια επιστροφή …
Κοντεύει δέκα το βράδυ και πρέπει να αναχωρήσω, χαιρετώ τον φίλο μου ο οποίος με φιλέψε με σοκολάτες για τον δρόμο και τσίπουρο για τον σπίτι…
Η επιστροφή έγινε από την Εθνική οδό με ταχύτητες λίγο πάνω από τα όρια και κατά τις 1 είχα φτάσει σπίτι …
Ήταν μια γεμάτη ημέρα, με αρκετά χιλιόμετρα, όμορφα χιλιόμετρα και με ακόμα καλύτερη παρέα στην Άρτα …
Η Βέρα δεν με προβλημάτισε πουθενά και ούτε με κούρασε ιδιαίτερα, είμαστε ακόμα στα μέλια και κατά καιρούς έχουμε ερωτικά καβγαδάκια, αλλά στο τέλος τα βρίσκουμε και συνεχίζουμε τον έρωτα μας !!!
Το TomTom παίζει να είναι από τις καλύτερες αγορές που έχω κάνει, δεν έχασε ποτέ σήμα, δεν με μπέρδεψε ποτέ, δεν χάθηκα (αυτό δεν ξέρω κατα πόσο είναι καλό) για πρώτη φορά δεν με ένοιαζαν οι καιρικές συνθήκες όσον αφορά την πλοήγηση, η λειτουργιά του είναι απλή, οι οδηγίες στις διασταυρώσεις κατατοπιστικές χωρίς να σε μπερδεύει …
Μέχρι στιγμής είμαι ευχαριστημένος με την αγορά του!!!
Όπως και οι περισσότερες βόλτες έτσι και αυτή αποφασίστηκε το προηγούμενο βράδυ.
Ξημερώνει το πρωί και χωρίς καμία βιασύνη βγάζω τα σκυλιά βόλτα, επιστρέφω βρίσκω τον καφέ μου να με περιμένει και χαλαρώνω διαβάζοντας τα πρωινά νέα …
Δεν είχα και πολλές ετοιμασίες να κάνω, έβαλα σε ένα σακίδιο 2 θερμός το ένα με ζεστό νερό, κάποια κουλουράκια, μερικά φρούτα, καφέ και ξεκίνησα …
Ήθελα να δοκιμάσω μια νέα εφαρμογή για πλοήγηση στο κινητό από την TomTom την Go Ride
Στόχος ήταν να επισκεφτώ το Αγιονόρι και από εκεί και μετά βλέπουμε …
Επιλέγω αποφυγή διοδίων και εθνικών οδών, επίσης επιλέγω να μου σχεδιάσει την πιο στριφτερή διαδρομή και αυτή που ανεβάζει στο υψηλότερο υψόμετρο και ξεκινάω …
Με το που περνάω τον Σκαραμαγκά με βάζει (λόγω της αποφυγής εθνικών οδών) μέσα από τον Ασπρόπυργο, μέσα από κάτι ξεχασμένους δρόμους και από εκεί συνεχίζουμε προς την Μαγούλα και μετά στην Μάνδρα …
Εννοείται ότι δεν είχα ξαναπεράσει από αυτά τα μέρη, για μένα όλη αυτή η περιοχή ήταν μια μεγάλη μαύρη τρύπα, δίπλα στην Αθήνα αλλά παρόλα αυτά δεν είχα περάσει ποτέ …
Η διαδρομή μέσα από τον Ασπρόπυργο αλλά και την Μαγούλα δεν ήταν και η καλύτερη, κάποια στιγμή με έβγαλε και έξω από μια εταιρία με τσιμέντα, όλος ο δρόμος ήταν γεμάτος υγρό τσιμέντο από το πλύσιμο που έκαναν στις μπετονιέρες και απλά τα έριχναν στον δρόμο …
Το Himalayan από μαύρο έγινε γκρι !!!
Τόσο η Μαγούλα όσο και η Μάνδρα έδωσαν μια νότα επαρχίας και αυτό δίπλα στην Αθήνα…
Ο πλοηγός με πέρναγε από το κέντρο κάθε πόλης …
Μετά την Μάνδρα και ενώ περίμενα ότι θα με έβγαζε στον παραλιακό δρόμο, ο πλοηγός με έστειλε από ένα καταπληκτικό δρόμο που περνάει πάνω από τα βουνά και βγάζει λίγο πάνω από το Μεγάλο Πεύκο στο Κανδήλι.
Είχα να περάσω από το Κανδήλι από φαντάρος …
Οι αναμνήσεις του να πηγαίνω από το Πεύκο στο Κανδήλι τρέχοντας με το όπλο στην ανάταση και στην πρόταση έπαιζαν μπροστά στα μάτια μου …
Ο χρόνος ωραιοποιεί τις αναμνήσεις μας και κατά κάποιο τρόπο σβήνει ότι μας πονά, ενοχλεί, πειράζει.
Τις τυλίγει σε μια ομίχλη για να μας προστατεύσει !!!
Από εκεί κατευθυνθήκαμε προς τα Μέγαρα μέσα από αγροτικούς δρόμους και μόλις έφτασα πέρασα σχεδόν από όλα τα στενά της πόλης …
Τέτοιο ζιγκ ζαγκ είχα χρόνια να κάνω, στρίψε εδώ, στρίψε εκεί ζαλίστηκα …
Πρέπει να έμαθα όλα τα στενά των Μεγάρων γύρω από το κέντρο του.
Βγαίνω στην παλιά εθνική οδό και μετά τους Αγίους Θεόδωρους κάνω στάση για ανεφοδιασμό σε καύσιμα και με την ευκαιρία το ξέπλυνα με ένα λάστιχο, ότι μπόρεσα τελικά …
Συνεχίζω και μέ πάει προς το χώρο Κρύα Βρύση μετά τον Ισθμό και από εκεί μέσα από δρομάκια, χωράφια (που κάποτε μπορεί να ήταν δρόμος), χωματόδρομους βγαίνω πάνω από το στρατόπεδο στις Κεχριές …
Ακολουθώ τον παραλιακό δρόμο μέχρι τα Λουτρά της Ωραίας Ελένης και από εκεί κατευθύνομαι προς το Αγιονόρι μέσα από τα χωριά Γαλατάκι, Αθίκια, Κλένια …
Φτάνω στο Αγιονόρι και ανηφορίζω μέχρι το κάστρο όπου παρκάρω την μηχανή στην είσοδο και συνεχίζω με τα πόδια …
Αφού κάνω την βόλτα μου στο κάστρο επιστρέφω στην μηχανή και σχεδιάζω το επόμενα βήματα …
Θα πάω από το Λυγουριό και από εκεί προς Κρανίδι μάλλον …
Η διαδρομή από το Αγιονόρι προς το Λυγουριό είναι καταπληκτική αρκεί να σου αρέσει να χάνεσαι σε ξεχασμένους και έρημους δρόμους …
Τέτοιες διαδρομές είναι ψωμοτύρι για το Himalayan …
Η δύναμη του παραπάνω από αρκετή και μπορείς να διασκεδάσεις και να παίξεις άφοβα …
Ο ήχος από το μονοκύλινδρο μοτεράκι που χτυπάει τις πιστονιές του ράθυμα και η καυτή του ανάσα που βγαίνει από την εξάτμιση σε βοηθούν να ξεχαστείς και να βυθιστείς σε μια οδηγική νιρβάνα …
Η μία στροφή διαδέχεται την άλλη και εσύ χαλαρά και χωρίς άγχος απολαμβάνεις την διαδρομή …
Δεν έχει νόημα να το κυνηγήσεις παραπάνω απλά θες ένα καλό ρυθμό και το τέμπο σου το δίνει το ίδιο το μηχανάκι …
Προσπερνάμε τα χωρία Λίμνες, Αγγελόκαστρο, Δήμαινα χωρίς να σταματήσουμε και φτάνουμε στην διασταύρωση για το Λυγουριό …
Ένα σύντομο τηλέφωνο στον φίλο Κώστα και μερικά λεπτά αργότερα πίνουμε καφεδάκι στην βεράντα του …
Έχουμε κάμποσο καιρό να βρεθούμε και είχαμε πολλά να πούμε …
Στην συνέχεια το Himalayan δέχτηκε την περιποίηση του Κώστα που το έπλυνε για να φύγουν τα τσιμέντα και όχι μόνο λάδωσε την αλυσίδα του αλλά μου έδωσε και ένα μπουκαλάκι από το μαγικό ζωμό να έχω μαζί μου …
Η ώρα πέρναγε και εγώ έπρεπε να συνεχίσω …
Η εσωτερική ανάγκη για φευγιό δεν είχε καταλαγιάσει ακόμα …
Ξεκινάω με προορισμό προς το Κρανίδι, ωραίος δρόμος, απολαυστικός, στριφτερός και παράδοξως έρημος σχετικά …
Στην θέα ενός χωματόδρομου στρίβω και αρχίζω να τον ακολουθώ για λίγο …
Κάνω μια στάση και τρώω μερικά μανταρίνια που με είχε φιλέψει ο Κώστας φεύγοντας …
Καβαλώ και πάλι το ατίθασο άτι μου και βγαίνουμε και πάλι στον κεντρικό δρόμο …
Στρίβω στην διασταύρωση για το Λουκαίτι και το Ηλιόκαστρο και πολύ σύντομα τα προσπερνάω
Κάποιες στάσεις για φωτογραφίες και να χαζέψω την περίεργη κατασκευή …
Συνεχίζω, με το Himalayan να καταπίνει τα χλμ και οι μόνες στάσεις να είναι μόνο για
φωτογραφίες …
Δεν αργούμε να φτάσουμε στην θάλασσα, ο δρόμος καταλήγει στην χωριό Θερμησία που είναι απέναντι από την Ύδρα …
Ο παραλιακός δρόμος είναι απολαυστικός και με τον ήλιο να βαίνει προς την δύση του δίνει ωραία χρώματα …
Κάποιες στάσεις για φωτογραφίες και συνεχίζουμε προς τον Γαλατά …
Η διαδρομή είναι άκρως απολαυστική με την μία στροφή να διαδέχεται την άλλη και με αρκετά καλή άσφαλτο …
Με είχε συνεπάρει η οδήγηση και δεν κατάλαβα ότι είχα ανεβάσει ρυθμό μέχρι που η μπότα μου έξυσε την άσφαλτο …
Ο δρόμος ήταν σχετικά έρημος, πέρασα και το Λεμονοδάσος και έφτασα στο Γαλατά όπου σταμάτησα να πιώ ένα καφέ να φάω κάτι από αυτά που κουβάλαγα μαζί μου και να βγάλω και μερικές φωτογραφίες …
Έχω πάρει τον δρόμο της επιστροφής, κάνω μια στάση για ανεφοδιασμό του Himalayan πριν φύγουμε από το Γαλατά …
Ο ήλιος έχει δύσει και το σκοτάδι έχει απλώσει το πέπλο του πάνω μας …
Σε πιο χαλαρούς ρυθμούς συνεχίζουμε …
Κάποια στιγμή πρέπει να βάλω προβολάκια στο Himalayan όσο καλός και αν είναι ο προβολέας του υπάρχουν στιγμές που δεν επαρκεί …
Περνάμε την Παλαιά Επίδαυρο και αρχίζουμε ένα παιχνίδι με ένα Mustang, μία με περνάει μία τον περνάω, που και πού διακόπτει το παιχνίδι μας κάποιος πιο γρήγορος που μας περνάει και τους δύο …
Με αυτά και με αυτά φτάνω και προσπερνάω τα Λουτρά της Ωραίας Ελένης και συνεχίζω από παλιά εθνική μέχρι την Αθήνα …
Φτάνω σπίτι και δεν νιώθω κουρασμένος …
Λές και είχα πάει βόλτα για καφέ …
Εδώ που τα λέμε δύο καφέδες τους ήπια …
Επιστροφή στις οικογενειακές υποχρεώσεις και στην οικογενειακή θαλπωρή μέχρι την επόμενη βόλτα …
Μερικές φορές κάποια πράγματα δεν χρειάζονται σχεδιασμό και πολλή σκέψη, απλά καλή διάθεση και όρεξη για περιπέτεια …
Όλα ξεκίνησαν με την ερώτηση στο γιό που αν είχε όρεξη να ταξιδέψουμε για μερικές μέρες, κάπως έτσι αποφασίστηκε ένα απόγευμα στο άσχετο ότι φεύγουμε για ταξίδι στα βόρεια …
Τα μέρη που θέλουμε να δούμε πολλά ο χρόνος που διαθέτουμε συγκεκριμένος και μάλλον λίγος …
Το κοιτάμε από εδώ το κοιτάμε από εκεί βγαίνει δύσκολα το να πάμε στο Σεράγεβο αλλά λέμε να το παλέψουμε και ότι βγεί …
Φίλοι προτείνουν διάφορες διαδρομές, μέρη να δούμε …
Άλλοι προσπαθούν να μας αποτρέψουν …
Η εποχή δύσκολη …
Αλλά στις δυσκολίες σμιλεύονται οι σχέσεις, και μένουν αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου …
Ο συνταξιδιώτης μου έχει μεγαλώσει, έχει γίνει ολόκληρος άντρας …
Ακόμα θυμάμαι το πρώτο μας ταξίδι μαζί μόλις είχε τελειώσει την έκτη δημοτικού και φύγαμε με το estrelaκι να γυρίσουμε την μισή Ελλάδα …
Από τότε ακολούθησαν ταξίδια κάθε χρόνο άλλες φορές πιο κοντά και άλλες φορές πιο μακριά …
Μία απόπειρα το καλοκαίρι που μας πέρασε απέτυχε μιας και η υπόλοιπη οικογένεια νόσησε με ίωση που μας κουβάλησε ο τζούνιορ …
Το αρχικό σχέδιο που καταρτίστηκε πριν πολλά χρόνια ήταν να δημιουργηθεί μια οικογενειακή παράδοση ότι κάθε χρόνο πάμε ένα ταξίδι, ώστε να μας δίνεται η ευκαιρία να ερχόμαστε κοντά και να καλύπτουμε τουλάχιστον για αυτές τις μέρες που ταξιδεύουμε το κενό που μας χωρίζει …
Επίσης να δημιουργούμε αναμνήσεις βαθιά χαραγμένες μέσα μας και ανεξίτηλες στον χρόνο …
Οπότε με το που βρέθηκε η πρώτη ευκαιρία δεν χάσαμε χρόνο να την αδράξουμε …
Οι δυσκολίες πολλές ο χρόνος ελάχιστος …
Μέσα σε δύο εβδομάδες σχεδόν θα έπρεπε να ετοιμάσουμε τα πάντα.
Να γίνει σέρβις το μηχανάκι …
Να βρεθούν τα κάγκελα-βάσεις για τις givi dolomiti βαλίτσες του Himalayan …
Αυτό αποδείχθηκε πιο δύσκολο από ότι αρχικά περίμενα …
Η πρώτη κρούση σε Ελληνικό μαγαζί στέφθηκε με αποτυχία μιας και ο χρόνος παράδοσης ήταν στον ένα μήνα …
Βρέθηκαν τελικά στην Ιταλία και έφτασαν στα χέρια μας εντός μερικών ημερών …
Επίσης βρέθηκε στην Γερμανία και το κιτ κουμπώματος που έρχεται μαζί με τις βαλίτσες και έτσι δεν χρειάζεται να το βάζω και να το βγάζω από την μία μηχανή στην άλλη, αυτό έφτασε στα χέρια μας 2 μέρες πριν φύγουμε …
Είχε γίνει σέρβις στην μηχανή και άν εξαιρέσεις 2 αισθητήρες που θέλουν αλλαγή (βγάζουν σφάλμα στα όργανα και περιμένουμε να έρθουν κάποια στιγμή από την Ιταλία για να τους αλλάξουμε αλλά δεν επηρεάζουν την λειτουργία της) και μας περίμενε υπομονετικά να την φορτώσουμε και να την ταξιδέψουμε …
Οι μέρες περνούσαν γρήγορα και πριν το καταλάβουμε έφτασε η πολυπόθητη μέρα της αναχώρησης.
Είχαμε ετοιμάσει τα πάντα από την προηγούμενη οπότε το μόνο που έμεινε ήταν να κουμπώσουν οι βαλίτσες στην Βέρα Ιταλίδα να πατήσουμε μίζα και να φύγουμε …
Η αναχώρηση είχε προγραμματιστεί να γίνει πρωί πρωί, για να μπορέσουμε να καλύψουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διαδρομή με στόχο να φτάσουμε στα βόρεια σύνορα της Αλβανίας και να διανυκτερεύσουμε στα Σκόδρα …
Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου
Ημέρα πρώτη
Πρωινό ξύπνημα λοιπόν, φτιάχνω καφέ, κοιτάω τα πράγματα, χαζεύω λίγο την διαδρομή, διαβάζω το πρωινά νέα, ταΐζω τα σκυλιά και τα βγάζω την πρωινή τους βόλτα …
Στο μεσοδιάστημα είχε ξυπνήσει και ο Νίκος …
Επιστρέφω, σύντομο πρωινό, φόρτωμα της μηχανής, ντυνόμαστε, κατεβαίνουμε, πατάμε μίζα και ξεκινάμε …
Ο καιρός είναι δροσερός αλλά αρκετά καλός για την εποχή.
Η διαδρομή διεκπεραιωτική, η οδήγηση στην εθνική οδό δεν είναι και το καλύτερο μου …
Η πρώτη στάση έγινε στα ΣΕΑ πριν το Αίγιο, ολιγόλεπτη, έλεγχος ότι όλα είναι στην θέση τους και συνεχίζουμε …
Δεν μπορώ να μην φέρω στο μυαλό μου πως ήταν ο δρόμος στο παρελθόν ….
Περνάμε την γέφυρα και στάση για καφέ και κάτι να τσιμπήσουμε στα ΣΕΑ του Ευηνοχωρίου, φροντίζουμε ότι και η Βέρα θα ξεδιψάσει, 13,5 λίτρα ρούφηξε για 227 χλμ (6 λίτρα περίπου ανά 100/χλμ) …
Η ταχύτητα που κινούμαστε είναι 130-140, η Βέρα Ιταλίδα δεν δείχνει να ζορίζεται σε αυτά τα χλμ …
Πρίν το καταλάβουμε φτάνουμε στα Γιάννενα …
Σε όλη την διαδρομή ο καιρός ήταν φορτωμένος η Πίνδος ήταν κρυμμένη μέσα σε μαύρα σύννεφα …
Στάση για συμπλήρωμα στο ρόφημα της Βέρας και επικοινωνία με τον φίλο Μήτσο μήπως και τον δούμε πριν περάσουμε τα σύνορα …
Η Βέρα Ιταλίδα αποδείχτηκε γερό ποτήρι …
Ρούφηξε άλλα 11 λίτρα για 176 χιλιόμετρα (6.3 περίπου ανά 100 χλμ)
Συναντάμε τον Μήτσο στον περιφερειακό των Ιωαννίνων και τον ακολουθούμε μέχρι το σπίτι του …
Ένα τσιπουράκι για το καλό και αρκετή κουβεντούλα …
Η ώρα περνάει και εμείς έχουμε αρκετό δρόμο μπροστά μας …
Ο καιρός έχει αρχίσει να κλείνει, αποφασίζουμε να φορέσουμε τουλάχιστον τα αδιάβροχα παντελόνια γιατί από ότι φαίνεται δεν θα γλιτώσουμε την βροχή …
Φεύγουμε και πριν περάσει λίγη ώρα οι πρώτες ψιχάλες άρχισαν να πέφτουν …
Στο πρώτο άνοιγμα του δρόμου στάση και φοράμε και τα αδιάβροχα πάνω από τα μπουφάν …
Δεν περνάνε μερικά λεπτά και οι ουρανοί ανοίγουν …
Η βροχή μας συνοδεύει μέχρι τα σύνορα, όπου εκεί κόβει και αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι ήταν απλά μια μπόρα …
Περνάμε τα συνοριακό σταθμό της Κακαβιάς και συνεχίζουμε πλέον στο έδαφος της Αλβανίας.
Η βροχή αρχίζει και πάλι να πέφτει και όσο περνάνε τα λεπτά όλο και πιο δυνατά ….
Την συνοδεύει και ένας δυνατός αέρας …
Ο δρόμος διασχίζει μια κοιλάδα με ψηλά βουνά και από τις δύο πλευρές.
Ο αέρας έχει δυναμώσει αρκετά, η βροχή μας χτυπάει αλύπητα …
Η Βέρα δεν μπορεί να σταθεί όρθια έχει πάρει κλίση προς τα αριστερά προσπαθώντας να παλέψει με τον αέρα …
Οι συνθήκες είναι πλέον πολύ δύσκολες και αρχίζουν να γίνονται επικίνδυνες …
Δεν έχω ξαναζήσει κάτι τέτοιο …
Ο αέρας μας χτυπάει από τα αριστερά, τα νερά από τα ελαστικά του μπροστά αυτοκινήτου δεν πετάγονται προς τα πίσω καθόλου, απλά ο αέρας τα παίρνει δεξιά …
Όταν έρχεται κάποιο άλλο αυτοκίνητο από το αντίθετο ρεύμα, βλέπεις το αυτοκίνητο και μια κουρτίνα από νερό στο δικό σου ρεύμα …
Με κάθε αντίθετα διερχόμενο όχημα είναι σαν να περνάς μέσα από τοίχο …
Περνάμε και το Αργυρόκαστρο αλλά καταλαβαίνουμε ότι με αυτές τις συνθήκες δεν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε για πολύ ακόμα …
Βρίσκουμε καταφύγιο σε ένα εγκατελειμμένο βενζινάδικο …
Δεν μπορούμε να κρυφτούμε πουθενά από το νερό …
Ο αέρας το στροβιλίζει και το πηγαίνει παντού …
Μία γρήγορη ματιά στον χάρτη στο κινητό και αποφασίζουμε να σταματήσουμε για σήμερα …
Επικοινωνία με την σύζυγο που έχει αναλάβει την επιμέλεια του ταξιδιού ώστε να μας βρει δωμάτιο στο Αργυρόκαστρο …
Δεν περνάει ούτε ένα δεκάλεπτο και έρχεται μήνυμα στο κινητό με το όνομα και την διεύθυνση του ξενοδοχείου …
Vila Sharm 35 ευρώ το δίκλινο με πρωινό …
Καβαλάμε την Βέρα, βάζουμε μπρος και ακολουθούμε τις οδηγίες του gps, η βροχή συνεχίζει να πέφτει χωρίς σταματημό …
Φτάνουμε στο Αργυρόκαστρο και το gps μας οδηγεί σε κάτι στενά δρομάκια που μας βγάζουν σε ενα ανηφορικό χωματόδρομο όλο κροκάλα με ένα νεροφάγωμα που δεν φαίνεται λόγω στροφής και το νερό να τρέχει ποτάμι …
Δοκιμάζω να το ανέβω αλλά στην μέση πριν περάσω το νεροφάγωμα αναγκαστικά σταματάω …
Κατεβαίνει ο μικρός και το κατεβάζω προς τα πίσω σβηστό έχοντας ταχύτητα μέσα και χρησιμοποιώντας και το φρένο και τον συμπλέκτη …
Οι παλμοί έχουν χτυπήσει κόκκινο δεν έχω σταθερό πάτημα ούτε εγώ ούτε η μηχανή …
Την οδηγώ μέσα στο νεροφάγωμα που έχει δημιουργηθεί από το νερό που τρέχει για να μπορώ να την ελέγξω …
Τα καταφέρνουμε, ανεβαίνει πάλι ο μικρός και βγαίνουμε πάλι στον κεντρικό …
Η βροχή συνεχίζει να μας μαστιγώνει αλύπητα …
Το google maps επιμένει να μας πάει μέσα απο σοκάκια …
Είπαμε να ζήσουμε την περιπέτεια, αλλά με μέτρο όμως …
Έχουμε αρχίσει να αμφιβάλουμε για το ξενοδοχείο που μας έκλεισε η σύζυγος …
Τι ξενοδοχείο μπορεί να βρίσκεται σε τέτοιο σημείο της πόλης …
Συνεχίζω να αγνοώ επιδεικτικά το gps που συνεχίζει να μας λέει να πάμε δεξιά …
Όταν βρήκα κεντρικό δρόμο στρίβω και τελικά μας οδηγεί στο ξενοδοχείο από κεντρικούς δρόμους …
Το ξενοδοχείο ήταν σε ύψωμα όπου ακόμα και οι ασφάλτινες ανηφόρες ήταν αρκετά απότομες και οι δρόμοι να τρέχουν νερά …
Η Βέρα Ιταλίδα δέχτηκε όλη αυτή την δοκιμασία και την ταλαιπωρία αδιαμαρτύρητα …
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο, πάω στην ρεσεψιόν κανονίζω τα του δωματίου και μας ενημερώνει ο υπάλληλος ότι δεν έχουν εστιατόριο αλλά μπορούμε να παραγγείλουμε ότι θέλουμε …
Μπαίνουμε στο δωμάτιο, βγάζουμε τα αδιάβροχα και τα κρεμάμε στην ντουζιέρα ….
Φέρνω τις βαλίτσες μέσα, έξω ο καιρός λυσσομανάει …
Πάω στην ρεσεψιόν και παραγγέλνω 2 πίτσες, ο υπάλληλος κάλεσε και συνεννοήθηκε …
Παρόλη την βροχή που φάγαμε οι αποσκευές μας δεν έβαλαν σταγόνα …
Και εμείς είχαμε βραχεί αναλογικά πολύ λίγο …
Είχε περάσει λίγο νερό και είχαν μουσκέψει λίγο τα μπουφάν εξωτερικά, καθώς και λίγο νερό στα γάντια που έτρεχε από τα μανίκια και έμπαινε μέσα, επίσης και οι επενδύσεις από τα κράνη είχαν μουσκέψει …
Απλώσαμε την πραμάτεια μας και περιμέναμε τις πίτσες να έρθουν, οι οποίες δεν άργησαν …
Φάγαμε και ξεραθήκαμε στον ύπνο …
Τελικά το να ξεκινάς για μεγάλο ταξίδι χαράματα δεν είναι και τόσο σοφό …
Είμασταν και οι δυο με 4-5 ώρες ύπνο μόνο, οπότε η κούραση και η νύστα δεν άργησαν να έρθουν …
Είναι προτιμότερο τελικά να ξεκινήσεις πιο αργά, έχοντας κοιμηθεί αρκετά και ας βγάλεις λιγότερα χιλιόμετρα την πρώτη μέρα παρά το αντίθετο …
Ξυπνήσαμε μετά από κάνα 2ωρο και η βροχή συνέχιζε αν και είχε αποδυναμωθεί αρκετά …
Φτιάχνω καφεδάκι και αράζουμε στο δωμάτιο όταν πλέον η βροχή είχε σταματήσει βγήκαμε σαν τα σαλιγκάρια να περπατήσουμε στην πόλη …
Το ξενοδοχείο είναι νέα κατασκευή και λίγο παράταιρη με τα γειτονικά κτίρια …
Κατεβήκαμε στον κεντρικό δρόμο και τον ανεβοκατεβήκαμε συζητώντας για το τι περάσαμε για το ταξίδι για το μέλλον …
Ο κόσμος έξω λίγος, έχει και αγώνα του champions league οπότε όλες οι καφετέριες έχουν τον αγώνα στην τηλεόραση να παίζει …
Σε όλα τα μαγαζιά μέσα βλέπαμε επι το πλήστον άντρες …
Εντύπωση μας κάνει η παρουσία της αστυνομίας με πεζές περιπολίες ήταν σχεδόν παντού …
Το κρύο ήταν τσουχτερό και η υγρασία από όλη αυτή την βροχή δεν βοηθούσε.
Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο και πάμε για μια μπύρα στο μπαρ …
Η μόνη θηλυκή παρουσία είναι η σερβιτόρα …
Πίνουμε την μπύρα μας συνεχίζοντας την κουβέντα μας και παρακολουθώντας τον αγώνα ..
Ήταν μια καλή ευκαιρία να ενημερωθώ επι του ποδοσφαίρου …
Γυρνάμε στο δωμάτιο και κάνω μια προσπάθεια να στεγνώσω λίγο τα κράνη και τα γάντια με το πιστολάκι των μαλλιών …
Κάτι κάναμε …
Συζητάμε για το πλάνο του ταξιδιού και έχουμε καταλάβει ότι ναι μεν μπορούμε να φτάσουμε στο Σεράγεβο αλλά θα ήταν τραβηγμένο …
Αποφασίζουμε να αφήσουμε την επίσκεψη στο Σεράγεβο για του χρόνου και να την κάνουμε με δύο μηχανές …
Θα περιοριστούμε στο να τριγυρίσουμε λίγο την Αλβανία και να περάσουμε και μια βόλτα από την Θεσσαλονίκη να δούμε κάποιους φίλους μας …
Την πέφτουμε για ύπνο και αφηνόμαστε στην αγκαλιά του Μορφέα για να μας ταξιδέψει και αυτός στην χώρα των ονείρων, εμείς θα συνεχίζαμε αύριο το ταξίδι μας …
Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου
Ημέρα δεύτερη
Ξυπνάμε το πρωί και κατά τις 8 πάμε για πρωινό ..
Έξω τα πάντα είναι καλυμμένα από ένα πέπλο ομίχλης και η θερμοκρασία είναι στους 3 βαθμούς …
Τρώμε το πρωινό μας από ένα πλούσιο μπουφέ και επιστρέφουμε στο δωμάτιο.
Φτιάχνω καφέ και αράζω η ώρα πάει 9 και η θερμοκρασία έχει ανέβει ένα βαθμό στους 4 και η ομίχλη έχει αρχίζει να διαλύεται ….
Αρχίζουμε να μαζεύουμε τα πράγματα μας για να είμαστε έτοιμοι …
Μέχρι να πληρώσω το δωμάτιο, να φορτώσουμε την Βέρα είχε πάει 10 και η ομίχλη είχε διαλυθεί τελείως, ένας λαμπρός ήλιος είχε ξεπροβάλει …
Καβαλάμε την Βέρα Ιταλίδα, πατάμε μίζα και ξεκινάμε, επιστρέφουμε προς τα σύνορα της Ελλάδας από τον ίδιο δρόμο και βλέπουμε πράγματα που εχθές λόγω της κακοκαιρίας δεν είχαμε την δυνατότητα να δούμε …
Υπάρχουν πολύ συχνά πολυβολεία διάσπαρτα καθώς και ταμπέλες είναι γραμμένες και στα Αλβανικά αλλά και στα Ελληνικά …
Κάνουμε μια στάση για φωτογραφίες, η θερμοκρασία παρόλο τον ήλιο είναι χαμηλή, μονοψήφιο νούμερο …
Ψάχνουμε την διασταύρωση για τους Αγίους Σαράντα, δεν αργούμε την βρούμε παρόλο του ότι το gps προσπάθησε και πάλι να μας βάλει σε περιπέτειες …
Ο δρόμος ήταν από αυτούς που μου αρέσουν …
Ορεινός με καταπληκτική θέα, η άσφαλτος όχι και η καλύτερη και η κίνηση ελάχιστη …
Σε μία διασταύρωση υπάρχει πινακίδα για τον παλιό εγκατελειμμένο δρόμο προς τους Αγίους Σαράντα αν ήταν καλοκαίρι θα δοκιμάζαμε να τον ταξιδέψουμε, αλλά μετά την χθεσινή βροχή δεν το σκεφτόμαστε καν…
Η θερμοκρασία κοντεύει να φτάσει σε διψήφιο νούμερο …
Φτάνουμε στους Αγίους Σαράντα και συνεχίζουμε προς Χειμάρρα …
Ο δρόμος είναι παραλιακός και ανεβοκατεβάινεις βουνά θυμίζει έντονα Ελλάδα λίγο πριν την Χειμάρρα στο πόρτο Παλέρμο βλεπουμε κάτι σαν ναυτική βάση, μια τρύπα στο βουνό στο επίπεδο της θάλασσας, σύντομη στάση για γρήγορες φωτογραφίες γιατί ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πως μπορείς να μπλέξεις …
Τελικά ήταν εγκαταλειμένη βάση υποβρυχίων, καλά θυμόμουν ότι κάπου το είχα δει ….
Συνεχίζουμε και φτάνουμε στην Χειμάρρα η οποία είναι γεμάτη Ελληνικές πινακίδες, δεν σταματήσαμε όμως …
Συχνά πυκνά στα βράχια βλέπουμε πολυβολεία στα οποία δεν φαίνεται να υπάρχει είσοδος από κάπου, πρέπει να έχουν σκάψει τα βουνά και να τα έχουν γεμίσει με τούνελ …
Μετά την Χειμάρρα ο δρόμος αρχίζει και ανεβαίνει και ανεβαίνει και ανεβαίνει ….
Πολύ εντυπωσιακό πάσο Llogara από την μία η θάλασσα και από την άλλη πανύψηλα βουνά …
Στάση για φωτογραφίες το τοπίο είναι επιβλητικό και το κρύο τσουχτερό!
Συνεχίζουμε την ανάβαση και λίγο αργότερα κάνουμε στάση για φαγητό, τα ελάχιστα μαγαζιά που είναι ανοιχτά δεν έχουν κόσμο, σε αυτό που κάτσαμε ήμασταν οι μόνοι πελάτες …
Υποσχέθηκα στην Βέρα ότι μόλις κατεβούμε πάλι στην θάλασσα θα φροντίσω να την ξεδιψάσω …
Παραγγέλνουμε στο μαγαζί και μάλλον φάγαμε πολύ κάτι που το μετανιώσαμε αργότερα μιας και βαρύναμε αρκετά ….
Η φωτιά στο τζάκι έκαιγε και το εδέσματα εξαφανίζονταν με γρήγορους ρυθμούς …
Ήταν ωραία να κάθεσαι δίπλα στην φωτιά για αλλαγή αλλά έπρεπε να συνεχίσουμε είχαμε βάλει στόχο να διανυκτερέυσουμε στο Πόγραδετς
Πληρώνουμε και βγαίνουμε έξω (25 ευρώ μας κόστισε το γεύμα)
Η Βέρα Ιταλίδα μας περίμενε υπομονετικά στο πάρκινγκ.
Να πώ ότι η συμπεριφορά της στο επαρχιακό δίκτυο καθώς και στο ορεινό στροφιλίκι ήταν υποδειγματική …
Δεν με προβλημάτισε ούτε με κούρασε κάπου, το δεύτερο άτομο και τα μπαγκάζια δεν τα νιώθεις ούτε και στις φουρκέτες …
Ενώ η σέλα της και γενικά η εργονομία της είναι υποδειγματική και για τους δύο αναβάτες …
Είναι η μόνη μηχανή που έχω στην κατοχή μου που δεν υπάρχει σκέψη για αλλαγή, ανακατασκευή της σέλας κτλ, αν εξαιρέσεις τους διακόπτες που είναι φτιαγμένοι για πιανίστες δεν βρίσκω κάποιο ψεγάδι πάνω της …
Επίσης η κατανάλωση έχει πέσει αρκετά …
Αφού της λέμε κάνα δυο γλυκόλογα που την είχαμε αφήσει στο κρύο, την καβαλάμε και αρχίζουμε την κάθοδο προς την Αυλώνα.
Τα φρένα της Βέρας δεν δείχνουν να κουράζονται …
Φτάνοντας στην βάση του βουνού βλέπουμε ότι γίνονται έργα διάνοιξης τούνελ!!!
Ελπίζω ότι αυτό το καταπληκτικό πάσο δεν θα αφεθεί στην μοίρα του …
Εντύπωση μας κάνουν οι διάφορες αγροικίες στην μέση του πουθενά, ίσως αυτοί οι άνθρωποι να έχουν βρει το νόημα της ζωής μακριά από όλους …
Όλο το παραλιακό μέτωπο πριν και μετά τον Αυλώνα είναι σε κατασκευαστικό οργασμό …
Παντού σηκώνονται ξενοδοχειακές μονάδες άλλες μικρότερες και άλλες μεγαλύτερες …
Η Αλβανία μου θυμίζει πολύ έντονα την Ελλάδα της δεκαετίας του 80 που έπεσαν πολλά χρήματα απότομα και έγινε αυτό που έγινε …
Σε γενικές γραμμές άναρχη δόμηση χωρίς να ακολουθούν την ίδια ανάπτυξη και οι υποδομές της χώρας
Κάτω από αυτές τις συνθήκες το μέλλον και αυτής της χώρας δεν προβλέπεται ίδιαιτερα λαμπρό …
Φτάνουμε Αυλώνα, η κίνηση στην παραλιακή πόλη είναι αρκετή και το φάρδος της μηχανής με τα μπαγκάζια δεν βοηθάει στην διήθηση, οπότε καθόμαστε πίσω από τα αυτοκίνητα …
Κάνουμε μια στάση για να ξεδιψάσει η Βέρα Ιταλίδα, αλλά ξεχνάω να μηδενίσω τον μερικό χιλιομετρητή οπότε δεν κατέγραψα τα διανυθέντα χλμ …
Θα τα υπολογίσω συνολικά στο επόμενο γέμισμα.
Βγαίνοντας από την Αυλώνα συναντάμε για πρώτη φορά αυτοκινητόδρομο, με 2 λωρίδες συν βοηθητική ανά κατεύθυνση …
Η κίνηση είναι ελάχιστη οπότε ακολουθούμε ένα Αλβανικό ταξί και ένα άλλο όχημα με ταχύτητα περί τα 120 χλμ.
Ξαφνικά βλέπω το ταξί μπροστά μου να κόβει ταχύτητα νόμιζα στην αρχή ότι ήταν για κάποιο από τα πολλά μπλόκα που έχει η αστυνομία εδώ, αλλά τελικά ήταν λόγω μιας γέφυρας !!!
Η ένωση του δρόμου με την γέφυρα έχει άλλη έννοια εδώ …
Η υψομετρική διαφορά δημιουργεί ένα σκαλοπάτι για αυτό έκοβαν ταχύτητα, κοπάνημα όταν ανεβαίνεις και άλμα όταν κατεβαίνεις …
Στην επόμενη γέφυρα πάλι το ίδιο και στην επόμενη και στην επόμενη …
Οπότε δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός …
Φρενάρουμε όταν βλέπουμε γέφυρα μπροστά μας και επίσης κόβουμε ταχύτητα όπου βλέπουμε πινακίδα για πάρκινγκ γιατί εκεί την στήνει η αστυνομία με ραντάρ …
Τα μπλόκα είναι συχνά και σε κάθε μπλόκο έχουν πιάσει κάποιον…
Εμάς δεν μας σταμάτησαν ποτέ …
Η Αλβανία αποδεικνύεται η Μέκκα της αυτοκίνησης, άν έχεις απωθημένο κάποιο πανάκριβο αυτοκίνητο θα πρέπει να μετακομίσεις εδώ και σίγουρα το όνειρο σου θα πραγματοποιηθεί …
Το ποσοστό πανάκριβων αυτοκινήτων είναι πάρα πολύ μεγάλο συγκριτικά με το πληθυσμό και το βιωτικό επίπεδο …
Η οδήγηση στην Αλβανία θέλει προσοχή γιατί οι οδηγοί είναι απρόβλεπτοι …
Μίας και ταξιδεύουμε καθημερινή δεν είναι τόσο άσχημα όσο την τελευταία φορά που πέρασα …
Η βοηθητική οδός χρησιμοποιείται κατα κόρον από οδηγούς με διάφορα οχήματα που θέλουν να κινηθούν αντίθετα με την φορά οπότε μια προσοχή χρειάζεται …
Εγκαταλείπουμε τον αυτοκινητόδρομο στην πόλη Rrogozhine, και μπαίνουμε και πάλι σε στενό επαρχιακό δρόμο …
Μπροστά μας υπάρχει ένα “τρένο” από φορτηγά τα οποία ξεκινάμε να τα περνάμε ένα ένα σε κάθε ευκαιρία που μας δίνετε.
Η διαδρομή είναι όμορφη και η θερμοκρασία ανεκτή είναι μονοψήφιο μεν το νούμερο αλλά ψηλά στην κλίμακα …
Ο δρόμος πηγαίνει παράλληλα με το ποταμό Σκουμπίν και μία τον έχουμε από αριστερά μας και μία από τα δεξιά μας …
Υπάρχουν αρκετά μαγαζιά για να σταματήσεις για καφέ η φαγητό αλλά εμείς ακόμα χωνεύουμε το μεσημεριανό και έχουμε αρκετό δρόμο μπροστά μας …
Οι χαμηλότερες ταχύτητες κάνουν και πιο εύκολη την κουβεντούλα μέσω της ενδοεπικοινωνίας …
Τα χιλιόμετρα περνάνε ευχάριστα με κουβέντα, παρατηρήσεις, αστεία κτλ …
Κάπου στην μέση της διαδρομής μεταξύ Πεκίν και Ελβασάν περνάμε μάλλον μέσα από την καρδιά της βιομηχανικής περιοχής της Αλβανίας …
Το τοπίο σεληνιακό …
Οι εικόνες είναι εξωπραγματικές για τα δικά μας μάτια, τα έχω δει μόνο σε ντοκιμαντέρ για την βιομηχανική επανάσταση μιας άλλης εποχής …
Κρίμα που δεν σταμάτησα να το φωτογραφίσω, αλλά με το τρένο από τα βαρυφορτωμένα φορτηγά να αναπνέει στον σβέρκο μας και αφού τα έχουμε περάσει 2 φορές ηδη απλά περνάμε και τα καταγράφουμε στην μνήμη μας …
Παντού πυλώνες με καλώδια υψηλής τάσης, σκούρα γκρι προς μαύρα συμπλέγματα βιομηχανικών κτηρίων όσο φτάνει το μάτι …
Βουνά από σκραπ μετάλλων …
Τα πάντα σε μια σκούρα γκρι – καφέ απόχρωση, οι περιβαλλοντικές ανησυχίες εδώ περισσεύουν, δεν έφτασαν ποτέ …
Ταξίδι πίσω στον χρόνο, σε μια εποχή πολύ πριν γεννηθώ ή ένα ταξίδι στο μέλλον που περιγράφει το πώς θα είναι ο πλανήτης μας αν δεν αλλάξουμε ρότα !!!!
Το κλίμα έχει βαρύνει, έχουμε σοκαριστεί και οι δύο από αυτό που είδαμε, οι κουβέντες λίγες και προβληματισμένες
Ο ήλιος έχει αρχίσει να κατεβαίνει και μαζί του και η θερμοκρασία …
Φτάνουμε στο Ελβασάν, σταματάμε, ουσιαστικά έχουμε να κατέβουμε από την μηχανή από το εστιατόριο στο πριν κάποιες ώρες …
Επικοινωνία με την βάση και ενημέρωση ότι θα διανυκτερεύσουμε στο Πόγραδετς …
Η σύζυγος κάνεις τις απαραιτητες ενέργειες και σύντομα μας έρχεται μήνυμα με το ξενοδοχείο και την διεύθυνση που πρέπει να πάμε …
Garden Villa λεγετε το ξενοδοχείο, 45 ευρώ με πρωινό …
Η στάση ήταν ολιγόλεπτη ίσα ίσα να επικοινωνήσουμε με τους αγαπημένους μας και να ξεμουδιάσουμε …
Δεν νιώθουμε κουρασμένοι ούτε εμείς ούτε η Βέρα …
Θέλουμε άλλη 1.5 ώρα ακόμα για 84 χλμ …
Ξεκινάμε γιατί ο ήλιος έχει δύσει και το κρύο έχει αρχίσει να γίνεται ιδιαίτερα αισθητό …
Είναι η δεύτερη φορά που περνάω από αυτόν τον δρόμο φέτος και τις δύο φορές νύχτα …
Φαίνεται να είναι πολύ ενδιαφέρον αλλά το μόνο που μπορούμε να δούμε είναι η μια στροφή μετά την άλλη το φως από το φανάρι από μόνο του δεν κάνει για πολλά …
Ανάβω τα προβολάκια ο δρόμος μπροστά μας πλημμυρίζει με φως αλλά στα ανηφορικά κομμάτια τυφλώνω τα απέναντι διερχόμενα οχήματα …
Κάπου εδώ παρέδωσε και η μπαταρία από την ενδοεπικοινωνία στην χειρότερη στιγμή …
Η διαδρομή σφιχτή, το κρύο τσουχτερό η κούραση έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνιση της …
Όσο περνάει η ώρα βλέπω το θερμόμετρο να κατεβαίνει …
Έχει σταθεροποιηθεί στους 4 βαθμούς …
Ανεβαίνουμε και ανεβαίνουμε χωρίς σταματημό, στρίβουμε την μία στροφή μετά την άλλη, η Βέρα Ιταλίδα εκεί να μας υποστηρίξει σε ότι της ζητήσουμε, δεν έχει διαμαρτυρηθεί καθόλου δεν δείχνει σημάδια κόπωσης σε αντίθεση με εμάς όπου το κρύο έχει αρχίσει να μας καταβάλει …
Τα χιλιόμετρα περνούν αργά, βασανίστηκα και εγώ σκέπτομαι ότι πρέπει να ξαναέρθω και να περάσω αυτόν τον δρόμο μέρα …
Έχουμε αρχίσει να κατεβαίνουμε, η μία φουρκέτα διαδέχεται την άλλη …
Αλλά το θερμόμετρο εκεί κολημένο στου 4 βαθμούς
Φαίνονται τα φώτα από το Πόγραδετς που καθρεφτίζονται στην λίμνη Οχρίδα …
Κατεβαίνουμε στο επίπεδο της λίμνης και πλέον εκτός από το κρύο έχουμε να παλέψουμε και με την υγρασία …
Μας διαπερνάει, την νιώθουμε να περνάει το ένα ρούχο μετά το άλλο και να φτάνει μέχρι τα κόκκαλα …
Η διαδρομή δίπλα στη λίμνη φαίνεται όμορφη, είμαστε το μόνο όχημα που κινείται στον δρόμο …
Φτάνουμε στην είσοδο της πόλης και κάνουμε μια στάση να βάλουμε το gps να μας οδηγήσει στο ξενοδοχείο …
Απέναντι μας έχει στήσει μπλόκο η αστυνομία, μας κοιτάνε τους κοιτάμε και μετά κοιτάει ο καθένας την δουλειά του …
Μπαίνουμε στην πόλη έχει κόσμο, μαγαζιά, ζωή παρόλο το κρύο …
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο αφήνω τον Νίκο με την μηχανή και μπαίνω μέσα να κανονίσω …
Μέρος της διαδικασίας ήταν να ενημερώσω τι ώρα θα θέλαμε το πρωινό καθώς και να επιλέξουμε από μια λίστα το πρωινό που θα επιθυμούσαμε …
Μας ανοίγουν την πόρτα της αυλής για να βάλουμε μέσα την μηχανή, την ξεφορτώνουμε και την αφήνουμε να τεντωθεί και να ξεμουδιάσει …
Της αξίζει μας έφερε με ασφάλεια και χωρίς προβλήματα μέχρι εδώ …
Ανεβαίνουμε στο δωμάτιο, όλα είναι μια χαρά, καθόμαστε λίγο να ανεβάσουμε θερμοκρασία και επικοινωνούμε με την οικογένεια πίσω στην βάση …
Δεν πεινάμε, αλλά αφού ξεκουραζόμαστε λίγο βγαίνουμε για μια βόλτα στην πόλη, το κρύο είναι τσουχτερό οπότε με συνοπτικές διαδικασίες γυρνάμε πίσω στο ξενοδοχείο και αράζουμε στο σαλόνι και απολαμβάνουμε ένα καφέ …
Συζητάμε για το τι είδαμε σήμερα, χαζεύουμε ενδιάμεσα στα κινητά μας, επικοινωνούμε ο καθένας με γνωστούς και φίλους και χαλαρώνουμε …
Συζητάμε για το πλάνο της αυριανής μέρας …
Να επιστρέψουμε απευθείας σπίτι;
Να περάσουμε από Καστοριά;
Να πάμε Θεσσαλονίκη;
Να μπούμε Βόρεια Μακεδονία και από εκεί Θεσσαλονίκη;
Αφήνουμε την απόφαση για την επόμενη μέρα …
Ανεβαίνουμε στο δωμάτιο ντουζάκι και πέφτουμε για ύπνο …
Αυτή την φορά ο Μορφέας δεν μας πάει ταξίδι αλλά κάθεται και ακούει για το δικό μας …
Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου
Ημέρα τρίτη
Ξυπνάμε το πρωί κατα τις εφτάμιση – οχτώ παρά και ετοιμαζόμαστε για να κατεβούμε για πρωινό.
Είχαμε ζητήσει εχτές το πρωινό μας να είναι έτοιμο στις οχτώ, και θα θέλαμε ένα αμερικάνικο και μια ομελέτα (όπως τα έγραφε ο κατάλογος) …
Οχτώ παρά πέντε κατεβαίνουμε στην τραπεζαρία και ετοίμαζαν το τραπέζι μας …
Το πρωινό ήταν παρά πολύ καλό …
Ήπιαμε και το πρωινό καφεδάκι μας και ετοιμαζόμαστε να πάμε για μια πρωινή βόλτα στην λίμνη.
Το ξενοδοχείο που επέλεξε η σύζυγος είναι ένα παλιό αρχοντικό που το μετέτρεψαν σε ξενοδοχείο έξυπνη κίνηση…
Έχουν δώσει σε κάθε δωμάτιο το όνομα από κάποιο χρώμα …
Εμείς έχουμε το purple room …
Επίσης έχει πολύ ωραίους κοινόχρηστους χώρους …
Ο καιρός έξω φαίνεται καλός, έχει μια ωραία λιακάδα που σε ξεγελάει …
Έχει 4 βαθμούς και ένα δροσερότατο αεράκι !!!
Μίας και θα είναι η τελευταία μας μέρα στην Αλβανία (όχι ότι κάτσαμε και πολλές) βγήκαμε και βόλτα να περπατήσουμε και να γνωρίσουμε λίγο την πόλη …
Φυσάει παγωμένος αέρας και παρόλο τον ήλιο το κρύο είναι τσουχτερό …
Από την απέναντι μεριά της λίμνης φαίνονται τα χιονισμένα βουνά, ή όποιες σκέψεις που υπήρχαν για να πάμε από Βόρεια Μακεδονία διαγράφονται με συνοπτικές διαδικασίες …
Προχωράμε κατά μήκος της λίμνης και συζητάμε για διάφορα θέματα …
Εντύπωση μας κάνει το πόσο καθαρό ήταν το πάρκο, σε σύγκριση με αντίστοιχα πάρκα στην χώρα μας, επίσης δεν υπήρχε κανένα ίχνος βανδαλισμού …
αναρωτιόμαστε μεταξύ μας για το πόσος χρόνος θα χρειάζονταν στην Ελλάδα πριν το βανδαλίσουν …
Αχ Ελλάδα που όταν δίδασκες πολιτισμό οι “υπόλοιποι μάζευαν μπανάνες από τα δέντρα” …
Άραγε τι σχέση έχουμε εμείς πλέον με τους αρχαίους υμών προγόνους και τί θα σκέφτονταν για εμάς τώρα που και εμείς μαζεύουμε μπανάνες από τα δέντρα;
Προφανως και δεν είναι όλα τέλεια στην γείτονα χώρα και προφανώς η αστυνόμευση είναι πολύ πιο έντονη και εμφανής σε σχέση με την χώρα μας …
Ο υπεύθυνος κηπουρός είναι εκεί και παρόλο το κρύο και τον αέρα μάζευε τα πεσμένα φύλλα και περιποιόταν το πάρκο …
Μου έρχονται εικόνες από τους αντίστοιχους υπαλλήλους που έρχονται μια φορά το τρίμηνο στην καλύτερη να περιποιηθούν ένα μικρό παρκάκι απέναντι από το σπίτι και διαγωνίζονται στο ποιος δεν θα κάνει τίποτα ….
Σε μια γωνία μια κυρία ντυμένη όσο δεν παίρνει (μόνο τα μάτια της φαίνονται) προσπαθώντας να παλέψει με το κρύο πουλάει τουριστικά αναμνηστικά …
Μπορεί κάποιοι να τριγυρνούν με πανάκριβα αυτοκίνητα αλλά η πλειονότητα τα βγάζει πέρα πολύ πιο δύσκολα …
Από την μία αισθάνεσαι τυχερός που η ζωή τα έφερε καλά και γεννήθηκες σε μια χώρα και σε μια εποχή που σου επέτρεψε να έχεις μια εύκολη ζωή και από την άλλη αισθάνεσαι τύψεις που το μόνο που κατάφερες είναι να κάνεις τα πάντα χειρότερα για τις επόμενες γενιές και να αναθεματίζεις τους πάντες εκτός από τον εαυτό σου !!!
Γυρνάμε πίσω στο ξενοδοχείο και μαζεύουμε τα πράγματα και τα φορτώνουμε στην Βέρα Ιταλίδα η οποία μας περίμενε καρτερικά να την πάμε και αυτή για το πρωινό της ρόφημα …
Πληρώνουμε σε ευρώ και παίρνουμε πίσω ρέστα σε τοπικό νόμισμα …
Ξεκινάμε και στο πρώτο βενζινάδικο που συναντάμε σταματάμε για να ξεδιψάσει η Βέρα …
Ευκαιρία να υπολογίσουμε και την κατανάλωση!!
Μαζί με το χθεσινό γέμισμα στον Αυλώνα η Βέρα Ιταλίδα ρούφηξε 23 λίτρα για 499 χλμ, αυτό μας κάνει μια μέση κατανάλωση 4,6 λίτρα ανά 100 χιλιόμετρα …
Όση ώρα ήμασταν στο βενζινάδικο ήρθε και έστησε το μπλόκο του ο πρώτος δίτροχος αστυνόμος από την γείτονα χώρα, με το που μας είδε μας έκανε νόημα ότι εγκρίνει και του αρέσει η Βέρα Ιταλίδα !!!
Τον χαιρετίσαμε και ξεκινήσαμε τον δρόμο της επιστροφής προς το συνοριακό πέρασμα της Κρυσταλοπηγής …
Η διαδρομή είναι ένας όμορφος επαρχιακός δρόμος …
Περνάμε έξω από την Κορυτσά και στο μυαλό τριγυρίζει η σκέψη του πόσοι από τους προγόνους μας έχουν δώσει την ζωή τους σε αυτά εδώ τα χώματα στο όχι και πολύ μακρινό παρελθόν
Άραγε ο παππούς μου εδώ έπαθε τα κρυοπαγήματα; κάποια στιγμή ίσως βρω τον χρόνο να αναζητήσω σε ποια μονάδα υπηρέτησε και που κινήθηκε αυτή …
Το συζητάμε με τον Νίκο και κουβέντα στην κουβέντα φτάσαμε στα σύνορα …
Στο Αλβανικό τελωνείο μας γίνεται ένας τυπικός έλεγχος στα μπαγκάζια μας ενώ στην Ελληνική πλευρά τους αρκεί μια λεκτική διαβεβαίωση ότι δεν μεταφέρουμε ποτά και τσιγάρα …
Περνάμε τα σύνορα και πλέον βρισκόμαστε στην Ελλάδα, επόμενη στάση για καφέ στην Καστοριά …
Φτάνουμε στα πρώτα διόδια και μας ενημερώνουν ότι ο δρόμος έχει κλείσει λόγω κινητοποίησης και διαμαρτυρίας των αγροτών της περιοχής …
Εμάς δεν μας επηρέαζε μιας και θα βγαίναμε πιο πριν για να κατευθυνθούμε προς την Καστοριά …
Αλλά σε κάνει να αναρωτιέσαι για το πόσο διαστρεβλωμένη είναι η έννοια της δημοκρατίας στην χώρα μας …
Φτάνουμε Καστοριά ο καιρός είναι καταπληκτικός προσπερνάμε όλα τα μαγαζιά και καθόμαστε στο καφέ που είναι μετά το νοσοκομείο, είναι πολύ πιο ήσυχα και με ωραία θέα, πίνουμε το καφεδάκι, μας απολαμβάνουμε τον ήλιο κουβεντιάζοντας και παράλληλα ενημερώνουμε την σύζυγο να μας βρει ξενοδοχείο στην Θεσσαλονίκη.
Επόμενος σταθμός στο Plaza hotel στα Λαδάδικα, 76 ευρώ με πρωινό το δίκλινο…
Ξεκινάμε κάνουμε τον μισό γύρο της λίμνης αφήνουμε πίσω μας την όμορφη πόλη της Καστοριάς και πιάνουμε την Εγνατία …
Μετά τα πολύ όμορφα χιλιόμετρα σε επαρχιακούς δρόμους πλέον θα κινούμαστε σε βαρετές εθνικές οδούς για το υπόλοιπο του ταξιδιού μας …
Η θερμοκρασία είναι στους 15 βαθμούς και σε σύγκριση με τις θερμοκρασίες που βιώσαμε τις προηγούμενες μέρες μας φαίνεται καλοκαίρι …
Τι χάλια δρόμος που είναι η Εγνατία δεν έχει που να σταματήσεις, τόσα χρόνια και ακόμα να δώσουν λύση σε αυτό το θέμα …
Τα χιλιόμετρα περνούν βαρετά, ευτυχώς που έχουμε την ενδοεπικοινωνία και μπορούμε να μιλάμε …
Στα πρώτα ΣΕΑ που συναντάμε στον Πλάτανο σταματάμε, έχουμε να φάμε από το πρωί και η ώρα έχει πάει 16:30 περίπου …
Ένα σαντουιτσάκι για εμάς και 13.5 λίτρα καυσίμου για την Βέρα Ιταλίδα, 257 χλμ από τον τελευταίο ανεφοδιασμό σε καύσιμα μας κάνει μια μέση κατανάλωση 5,25 λίτρα ανά 100 χιλιόμετρα …
Αυτό το ταξίδι επιβεβαιώνει και τις πρώτες εντυπώσεις ότι η Βέρα Ιταλίδα προτιμά το επαρχιακό δίκτυο …
Είναι δρομέας αντοχής και όχι ταχύτητας …
Φτάνουμε Θεσσαλονίκη και η κίνηση είναι αρκετή και η διήθηση είναι αδύνατη ….
Κάποια στιγμή φτάνουμε στο ξενοδοχείο, ξεφορτώνουμε ξεκουραζόμαστε λίγο και φεύγουμε για να συναντήσουμε ένα φίλο τον Νίκο…
Έχουμε να τον δούμε από το τελευταίο μας μεγάλο ταξίδι στην Τουρκία …
Υπάρχει μια αμοιβαία κατανόηση μεταξύ μας ότι το μερκελομηχάνημα που καβαλά είναι κακάσχημο …
Μας προσκαλεί στα άδυτα του ραδιοφωνικού σταθμού όπου και εργάζεται, οπότε μας ξεναγεί στο σταθμό και παρακολουθούμε με ενδιαφέρον το πώς λειτουργούν όλα εκεί …
Την επιλογή της μουσικής, την εκφώνηση του δελτίου κτλ …
Έχουμε πολύ καιρό να βρεθούμε και ακόμα πιο πολλά να πούμε …
Συζητάμε για το ταξίδι, για την επικαιρότητα, για το παρελθόν, για το παρόν, για το μέλλον …
Την κουβέντα συνοδεύουν μεζέδες από κοντινό μεζεδοπωλείο …
Οι ώρες περνάνε ευχάριστα αλλά η κούραση έχει αρχίσει να εμφανίζεται ….
Χαιρετάμε τον Νίκο και επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο.
Μας έχουν δώσει μια κάρτα για να παρκάρουμε την μηχανή σε ένα κοντινό πάρκινγκ στο λιμάνι, την αφήνουμε και επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο δεν έχουμε όρεξη για βραδινή βόλτα …
Μεγάλο λάθος να κλείνεις ξενοδοχείο στα Λαδάδικα αν δεν έχεις σκοπό να ξενυχτήσεις αφού θα το κάνεις έτσι και αλλιώς …
Την πέφτουμε για ύπνο αλλά με όλη αυτή την φασαρία ούτε και ο Μορφέας δεν θέλει να μας επισκεφθεί …
Σάββατο 19 Φεβρουαρίου
Ημέρα τέταρτη και τελευταία …
Ξυπνάμε το πρωί χαλαρά και χωρίς βιασύνη, κατεβαίνουμε για πρωινό και στην συνέχεια αρχίζουμε να μαζεύουμε τα πράγματα μας …
Πετάγομαι να φέρω την Βέρα Ιταλίδα από το πάρκινγκ για να την φορτώσουμε …
Είναι δεν είναι πέντε λεπτά με τα πόδια, την βάζω μπροστά και κατευθυνόμαστε στην έξοδο …
Βάζω την κάρτα αλλά η μπάρα δεν ανοίγει …
Μετά από κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες εμφανίζεται η υπάλληλος …
Καλημέρα σας μου λέει
Καλημέρα σας της απαντώ
Την μηχανή πως την βάλατε στο πάρκινγκ γιατί το μηχάνημα δεν έχει καταγράψει την είσοδο σας …
Κανονικά, με την βοήθεια του συναδέλφου σας που είχε βάρδια εχθές το βράδυ …
Την κάρτα που την βρήκατε μου λέει
Από το ξενοδοχείο που διαμένω της απαντώ
Σίγουρα δεν την βάλατε την μηχανή από κάπου αλλού μέσα στο πάρκινγκ και για αυτό δεν αναγνωρίζει την είσοδο το μηχάνημα με ρωτά
Γιατί δεν ρωτάτε τον συνάδελφο σας που με βοήθησε εχθές γιατί δεν άνοιγε η μπάρα της απαντώ …
Ξέρετε εδώ είναι πάρκινγκ με αυτοκίνητα μου λέει
Και εγώ τι θέλετε να κάνω της απαντώ πλήρωσα για αυτοκίνητο και έβαλα μηχανή άρα θα πρέπει να μου κάνετε έκπτωση για τις 2 λιγότερες ρόδες …
Με κοιτάει με βλέμμα πλάνο … Την κάρτα θα πρέπει να την κρατήσω μου λέει
Δεν το νομίζω, εκτός αν πάρετε τηλέφωνο στο ξενοδοχείο και συμφωνήσουν της απαντώ Συνεχίζει να με κοιτάει με ένα βλέμμα όλο απορία … Φεύγει και την βλέπω να μιλάει για κάποια λεπτά στο τηλέφωνο
Επιστρέφει, ανοίγει την μπάρα και μου λέει, ξέρετε εδώ είναι πάρκινγκ για αυτοκίνητα μόνο, αυτό να το αναφέρετε στο ξενοδοχείο
Δεν θα το παραλείψω της απαντώ και ξεκινώ …
Η μέρα ξεκίνησε ευχάριστα ….
Παρκάρω την Βέρα έξω από το ξενοδοχείο και με τον Νίκο κατεβάζουμε τα πράγματα και τα φορτώνουμε στην μηχανή …
Είμασταν έτοιμοι να φύγουμε …
Ο Ευθυμης (πολύ καλός φίλος και αυτός) δεν έχει απαντήσει στα τηλέφωνα από το πρωί οπότε υποθέτουμε ότι κάτι του έτυχε … και πάνω που είμαστε έτοιμοι να φύγουμε παίρνει τηλέφωνο …
Δεν φεύγετε αν δεν σας δώ
Στο τσάκ μας πρόλαβε …
Αράζουμε σε μια καφετέρια δίπλα από το ξενοδοχείο σε μια σκιά γιατί με τα ισοθερμικά και όλα όσα φορούσαμε ακόμα και χωρίς τα μπουφάν δεν παλεύονταν …
Με τον Εύθυμη πάμε πίσω πολλά χρόνια, πρώην συνάδελφοι …
Τον Νίκο τον ξέρει από μικρό παιδί …
Υπάρχει μια αμοιβαία εκτίμηση μεταξύ μας …
Έρχεται μετά από λίγο παραγγέλνει κλασικά φραπέ και κουβέντα στην κουβέντα η ώρα πήγε μία …
Άφηνα τον Νίκο και τον Ευθύμη να συζητούν (ο Νίκος είναι εκκολαπτόμενος συνάδελφος) για διάφορα τεχνολογικά θέματα και τους παρακολουθούσα …
Η ώρα είχε περάσει ευχάριστα αλλά έπρεπε να συνεχίσουμε …
Αποχαιρετίσαμε τον Εύθυμη και την νύφη του βορρά και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την επόμενη φορά …
Έχει λίγη κίνηση μέχρι να βγούμε από την πόλη …
Στα ΣΕΑ Κορινού σταματάμε για να πάρουμε 2 παιδικά παραμύθια για τον τζούνιορ και ένα τσουρέκι για τους υπόλοιπους, με την ευκαιρία γεμίζουμε και το ρεζερβουάρ της Βέρας 14 λίτρα για 205 χιλιόμετρα, 6.8 λίτρα ανά 100 χλμ μέση κατανάλωση, εντάξει μπορεί να πηγαίναμε και λίγο πιο πάνω από τα όρια!!!
Συνεχίζουμε καταπίνοντας τα βαρετά χιλιόμετρα …
Την μονοτονία την διαταράσσουν οι συνεχές στάσεις για τα διόδια …
Τουλάχιστον ο καιρός είναι καλός, ανοιξιάτικος …
Επόμενη στάση στα ΣΕΑ Πελαγίας για ανεφοδιασμό της Βέρας και μέτρηση της κατανάλωσης με σταθερά 130 χλμ/ώρα
11 λίτρα ρούφηξε μονομιάς …
Είχαμε κάνει 198 χιλιόμετρα όποτε μας κάνει 5.5 λίτρα ανά 100 χιλιόμετρα μέση κατανάλωση
Συνεχίζουμε και στα επόμενα ΣΕΑ στην Αταλάντη σταματήσαμε ξανά για δικό μας ανεφοδιασμό …
Αφού ξεκουραστήκαμε ξεκινήσαμε για το τελευταίο σκέλος του ταξιδιού μας …
Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει και η ψύχρα να κάνει την εμφάνιση της …
Το ταξίδι μας είχε φτάσει στο τέλος του …
Φτάσαμε σπίτι ξεφορτώσαμε την Βέρα και πέσαμε με τα μούτρα στις αγκαλιές των αγαπημένων μας και στο τσουρέκι …
4 μέρες 3 νύχτες
1691 χιλιόμετρα
96 λίτρα βενζίνη ( 5.7 λίτρα/100χλμ)
398,45 ευρώ
Η Βέρα Ιταλίδα απροβλημάτιστη και ξεκούραστη μας συντρόφευσε σε αυτό το ταξίδι μας και ελπίζουμε και σε αρκετά ακόμα …
Με τον Νίκο ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το Σεράγεβο που δεν καταφέραμε να πάμε φέτος για του χρόνου παρέα με το Himalayan και το Imperiale …
Έχουμε δημιουργήσει ένα δυνατό δεσμό μεταξύ μας και αναμνήσεις να έχουμε να αναπολούμε και να διηγούμαστε για πολλά, πολλά, χρόνια …
Τι κάνεις όταν θέλεις να βάλεις κάποιο αξεσουάρ στην μηχανή σου αλλά παράλληλα θες να κάνεις και βόλτα ;
Απλά παραγγέλνεις το αξεσουάρ σε πόλη που είναι κάποιες ώρες μακριά από εσένα και περιμένεις να σε πάρουν τηλέφωνο για να σου πουν να περάσεις να το εγκαταστήσεις …
Και οι μέρες περνάνε και το τηλέφωνο δεν χτυπάει και εσύ το έχεις σχεδιάσει στο μυαλό σου ως η πρώτη βόλτα με το ασχημόπαπο …
Και ένα ωραίο πρωινό το τηλέφωνο χτυπάει , βλέπεις αριθμό Πάτρας καταλαβαίνεις πριν το απαντήσεις ότι έχει έρθει η ώρα …
Το ραντεβού κλείστηκε και είσαι έτοιμος ή δεν είσαι ;
Που θα πάμε;
Ξέρουμε ότι η πρώτη στάση θα είναι Πάτρα, μετά;
Ένα μίνι τουρ της Πελοποννήσου ακούγεται ωραίο …
Μένουν κάποιες μικρές λεπτομέρειες να κανονιστούν …
Τι θα φάμε;
Ζεστός γλυκός τραχανάς με φέτα ακούγεται ωραία, φτιάχνεται και γρήγορα …
Ξεμπερδέψαμε με το φαγητό, πάμε στα ρούχα …
Οι θερμοκρασίες αυτό τον καιρό είναι 10-15 βαθμούς οπότε θα ήμαστε καλά, υπάρχει και η πιθανότητα βροχής αλλά αυτό δεν μας προβληματίζει …
Βάζουμε αποβραδίς την κάρτα μνήμης στην φωτογραφική μηχανή για να μην την ξεχάσουμε πάλι …
Και εκεί που όλα τα έχεις κανονίσει έχεις βάλει το ξυπνητήρι να χτυπήσει στις 05:30 για να προλάβεις να πιεις λίγο καφέ πριν ξεκινήσεις, έχει πάει 12 και στην τηλεόραση ξεκινάει να παίζει το Μαλέφισεντ 2 …
Οπότε άραγμα στον καναπέ αγκαλιά με την κόρη και την σύζυγο …
Η ταινία είναι ωραία για όποιον δεν την έχει δει …
Τελειώνει η ταινία πέφτουμε για ύπνο, αν προλάβω να κοιμηθώ 4 ώρες θα είναι θαύμα …
Και το θαύμα έγινε!!!
Το ξυπνητήρι χτύπησε και το έκλεισα …
Πετάχτηκα μία ώρα μετά από το κρεβάτι …
Φτιάχνω ένα καφεδάκι στα γρήγορα, παίρνω και δύο παυσίπονα γιατί το κεφάλι μου θα έσπαγε …
Ντύνομαι στα γρήγορα, πετάω τα λιγοστά πράγματα σε ένα σακίδιο, χαιρετώ την σύζυγο και της ψιθυρίζω ότι τα σκυλιά θα έπρεπε να τα βγάλει αυτή βόλτα και γίνομαι καπνός …
Η κίνηση ελάχιστη και προβλεπόμενη, ο καιρός μουντός αλλά ευτυχώς ακόμα δεν βρέχει …
Στάση στον Ασπρόπυργο για ανεφοδιασμό σε καύσιμα και συνεχίζουμε τον δρόμο μας …
Λίγο πριν την έξοδο για την Ελευσίνα αρχίζουν να πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες, στάση στο βενζινάδικο μετά την έξοδο και φοράω τα αδιάβροχα για καλό και για κακό …
Συνεχίζουμε με σποραδικές ψιχάλες μέχρι την Κόρινθο.
Είναι η πρώτη μεγάλη βόλτα με το Guzzi και προσπαθούμε να γνωριστούμε …
Κρατάμε μια σταθερή ταχύτητα 140-150 στα οποία ναι μεν δεν φαίνεται το μοτέρ να ζορίζεται (αυτά τα χιλιόμετρα τα έχει στις 5.500 στροφές) αλλά δεν δείχνει και πολύ πρόθυμο να ανεβάσει από εκεί και πάνω …
Περίμενα από ένα μοτέρ 850 κυβικών και 80 ίππων να δείχνει πιο δυνατό …
Η Χιονάτη 200 κυβικά και με σχεδόν 20 άλογα λιγότερα από αυτά τα χλμ επιτάχυνε δυνατά μέχρι τα 180 …
Το Guzzi δείχνει αρκετά πιο τεμπέλικο, οπότε δεν το πίεσα παραπάνω …
Από την άλλη η ανεμοκάλυψη του είναι ανύπαρκτη, είναι σαν να οδηγάς γυμνό μηχανάκι …
Σε αυτά τα χλμ έχεις αρκετή πίεση από τον αέρα στα μπράτσα και στους ώμους που ανάλογα την φυσική κατάσταση του καθενός μπορεί να κουράσει μετά από κάποια ώρα …
Ευτυχώς η ζελατίνα του δεν δημιουργεί στροβιλισμούς οπότε παρόλο που ο αέρας χτυπάει το κράνος δεν το κουνάει …
Η κατάσταση δεν είναι καλύτερη στα πόδια μιας και ο αέρας χτυπάει την πάνω και την εξωτερική μεριά των μηρών …
Δοκιμάζω και το cruise control το οποίο ενεργοποιειται εύκολα και το ίδιο έυκολα απενεργοποιειται αν χρειαστεί …
Οι διακόπτες του δείχνουν ποιοτικοί αλλά δεν έχουν αίσθηση και πέφτουν μακριά (τουλάχιστον για τα δικά μου δάχτυλα) και θέλουν αρκετή συνήθεια για να τους βρίσκεις χωρίς να κοιτάξεις, κάποιοι πρέπει να το προσπαθήσεις αρκετά …
Η οθόνη έχει αρκετή πληροφορία και είναι ευδιάκριτη ..
Με το που περνάμε τον Ισθμό αρχίζει να βρέχει, ρίχνουμε ρυθμό ελαφρως …
Η βροχή αρχίζει και δυναμώνει αρκετά οπότε ευκαιρία να δοκιμάσουμε και το rain mode δυο πατήματα στην μίζα και το πρόγραμμα αλλάζει απο road σε rain …
Δεν κατάλαβα ιδιαίτερη διαφορά αλλά πήγαινα με σταθερό γκάζι έτσι και αλλιώς χωρίς διακυμάνσεις στην ταχύτητα …
Μια σύντομη στάση σε ένα πάρκινγκ και συνεχίζουμε …
Η βροχή συνεχίζει μέχρι την Ακράτα χωρίς να με προβληματίζει ιδιαίτερα, τα αδιάβροχα με κρατούν στεγνό και οι όποιες επιφυλάξεις είχα για τις νέες μπότες εξαφανίστηκαν …
Με το που κόβει η βροχή αλλαγή και πάλι από rain σε road το οποίο γίνεται πατώντας το κουμπι της μίζας και περνας κυκλικά απο το ένα πρόγραμμα στο άλλο (road, rain, off-road).
To Guzzi είναι σταθερότατο και δεν προβληματίζει τον αναβάτη του με την συμπεριφορά του αν και δείχνει ότι δεν σχεδιάστηκε σαν δρομέας ταχύτητας αλλά σαν δρομέας μεγάλων αποστάσεων …
Φτάνω Πάτρα με μόλις μισή ώρα καθυστέρηση, ο λόγος που ήρθαμε μέχρι εδώ ήταν για να εγκαταστήσουν την μονάδα σύνδεσης κινητού με την οθόνη της μηχανής ώστε να μπορώ να βλέπω οδηγίες από το gps χωρίς να χρειάζεται να έχω σε κάποια βάση το κινητό …
Μετά το πάθημα από το ταξίδι στα Βαλκάνια δεν την ξαναπατάω …
Όση ώρα περίμενα και δεν ήταν πολύ με κέρασαν ένα καφεδάκι και πέρασε και ένας διαδικτυακός φίλος ο Δημήτρης να τα πούμε και δια ζώσης …
Δημήτρη καλή χρονιά και να είσαι πάντα καλά …
Αφού έγινε η εγκατάσταση ο υπάλληλος μου έδειξε πως λειτουργεί το όλο θέμα, αλλά κατά την προσπάθεια του μηδένισε τους μερικούς χιλιομετρητές οπότε δεν έχω ακριβή εικόνα για τα χλμ που είχα κάνει μέχρι εκεί καθώς και για τα στατιστικά που έδειχνε η μηχανή …
Επόμενη στάση το κατάστημα Motoraid για να αγοράζω ένα μικρό αδιάβροχο σακίδιο που είχα βάλει στο μάτι καιρό καθώς και ένα νεό αδιαβροχο παντελόνι γιατί αυτό που είχα έδειχνε σημάδια φθοράς …
Μετά από αρκετή κουβέντα με τα παιδιά μιας και τα πέτυχα σε χαλαρή στιγμή σχετικά με τις νέες τεχνολογίες στα μοτοσυκλετιστικά ρούχα (πάλι σε έξοδα θα μπούμε) συνέχισα με επόμενο στόχο την Φολόη …
Στάση για ανεφοδιασμό, 13.5 λίτρα κάψαμε από την Αθήνα μέχρι εκεί (τα χιλιόμετρα πρέπει να ήταν γύρω στα 200 σύμφωνα με το gps) οπότε έχουμε μια μή επιβεβαιωμένη κατανάλωση 6,7 λίτρα ανά 100 χιλιόμετρα.
Την πλοήγηση έχει αναλάβει η εφαρμογή της Moto Guzzi η οποία χρησιμοποιεί χάρτες της Road και στην οθόνη σου δείχνει της επόμενες 2-3 στροφές με χιλιομετρική απόσταση για την κάθε μία …
Πιάνω τον 111 στον οποίο δεν είχε ξανατύχει να περάσω από Πάτρα μέχρι το ύψος της Φολόης στο παρελθόν …
Έχει ελάχιστη κίνηση και ο δρόμος είναι απολαυστικός και το guzzi δείχνει να είναι στο στοιχείο του, είναι φτιαγμένο για επαρχιακές διαδρομές …
Λίγο μετά την τεχνητή λίμνη που έχει δημιουργηθεί στον Παραπείρο ποταμό σταματάμε για τις πρώτες φωτογραφίες …
Είδα ένα χωματόδρομο στα δεξιά και μπήκα μήπως και με βγάζει στις όχθες της λίμνης …
Η όψη ενός τσοπανόσκυλου με έκανε να αλλάξω πλάνα και να γυρίσω πίσω …
Το guzzi παρόλο που κρύβει καλά το βάρος του, το νιώθεις στους επιτόπου ελιγμούς και ειδικά σε χωματόδρομους και όταν η κλήση του δρόμου μπορεί να μην ευνοεί (γιατί δεν βάζουν όπισθεν ταχύτητα στις βαριές μηχανές; έστω και με την μίζα !!!)
Αφού τραβήξαμε τις πρώτες φωτογραφίες συνεχίζουμε την διαδρομή μας και η όψη των καταπράσινων λιβαδιών με προκαλεί για φωτογραφίες …
Βλέπω αριστερά μπροστά μου χωματόδρομο να ανηφορίζει ανάμεσα σε 2 καταπράσινα χωράφια, χωρίς δεύτερη σκέψη, μπαίνουμε στον χωματόδρομο …
Οι πρόσφατες βροχές τον είχαν μετατρέψει σε βούρκο …
Αλλαγή σχεδίων για άλλη μια φορά και εκ νέου προσπάθεια να κάνουμε αναστροφή με μηδενική πρόσφυση …
Αυτό μας πήρε κάποια ώρα και τα Metzeler Tourance δεν βοηθούν καθόλου …
Μετά από αρκετή προσπάθεια καταφέρνουμε να γυρίσουμε …
Στάση να πάρουμε μια ανάσα και να εκτιμήσουμε την κατάσταση (δηλαδή να βγάλουμε φωτογραφίες)
Επιστροφή πίσω λοιπών με to guzzi να βυθίζεται και να μην θέλει να προχωρήσει …
Από την άλλη ο πίσω τροχός δεν χόρευε !!!
Το γυρίζω στο off-road mode μπας και ξεκολήσουμε …
Μία από τα ίδια κάναμε μισό μέτρο με το ζόρι και το μηχανάκι έσβηνε !!!
Το πίσω μέρος της μοτοσυκλέτας λες και είχε βεντουζάρει δεν έπαιζε αριστερά δεξιά παρά τα ασφάλτινα λάστιχα …
Με το που έδινα γκάζι έκανε μια προσπάθεια να προχωρήσει …
Ο πίσω τροχός σπινιάριζε και τα ηλεκτρονικά φρέναραν τον τροχό και έκλειναν το γκάζι σε σημείο που να σβήνει το μοτέρ …
Απενεργοποήση του traction control το οποίο γίνεται εύκολα και το μηχανάκι με την μία ξεκινάει σπινιάροντας και βγαίνοντας από τον “βούρκο” …
Τα Tourance, πρώτη φορά που συμβιώνω μαζί τους, ενώ μου έχουν φανεί πολύ καλά στο στεγνό και στο βρεγμένο οδόστρωμα με το που πατήσουν σε λάσπη μετατρέπονται σε ντόνατ λάσπης τα οποία είναι μόνο καλά για να τραφούν οι λασποφάγοι …
Αφού βγαίνουμε από τα χωματόδρομο, ενεργοποιήση του traction control και επιστροφή στο road mode …
Αρκετά παίξαμε, τέλος οι χωματόδρομοι για σήμερα …
Συνεχίζουμε την διαδρομή με το GPS να θέλει να μας πάει στον προορισμό μας από χωματόδρομο …
Βρέ δεν θέλουμε να πάμε από χώμα να του λέω εγώ αυτό τίποτα εκεί τα ίδια …
Οπότε το αγνοώ και συνεχίζω …
Πάντα μου άρεσε η μυρωδιά της φύσης μετά από βροχή …
Τώρα για την ώρα μπορώ μόνο να το φέρω στην μνήμη …
Φτάνουμε στην Φολόη και κάνουμε στάση στην πλατεία του χωριού για ένα σύντομο καφεδάκι και επικοινωνία με την οικογένεια και όχι μόνο …
Μπαίνοντας στο χωριό έχουν ένα κιόσκι με ωραία θέα, μετά τον καφέ σταματήσαμε εκεί να φάμε το μεσημεριανό μας που κουβαλούσαμε μαζί μας …
Ζεστός τραχανάς με φέτα …
Ότι πρέπει για το κρύο …
Το guzzi στεκόνταν εκει υπομονετικά και με περίμενε να τελειώσω και να ξεχυθούμε πάλι στους δρόμους …
Είχαμε μια μικρή καθυστέρηση γιατί το κιόσκι το έχουν σχεδιάσει για παιδία και προφανώς όχι για απρόσεκτους ενήλικες μεσαίου αναστήματος …
Μια κουτουλιά με έκανε από την μία να γελάω και από την άλλη να κατεβάζω καντήλια για αυτόν που το έφτιαξε …
Αμέσως κατάλαβα ότι το κεφάλι το ανοίξαμε, οπότε έπρεπε να περιμένω λίγο να σταματήσει η μικρή ομολογουμένως αιμορραγία …
Τα τελευταία χρόνια έχω την τάση να γίνω σέξι και αν συνεχίσω να χτυπάω έτσι το κεφάλι μου και να το γεμίζω ουλές εκτός από σέξι θα φαίνομαι και σκληρός, τρέμε Jason Statham ο Παναγιώτης έρχεται …
Βγαίνουμε από το χωριό αφού ξεπεράσαμε τον τραυματισμό και κάνουμε μια στάση για να ανακουφιστούμε και να βγάλουμε και φωτογραφίες …
Ο δρόμος από την Φολόη προς Λάλα είναι καταπληκτικός ακόμα και με τα χειμερινά του χρώματα, θα πρέπει να ξαναπεράσω την άνοιξη η και το καλοκαίρι …
Λίγο πιο κάτω το gps μας την έκανε και μας έστειλε δεξιά σε μια παράκαμψη όπου το οδόστρωμα ήταν μια μίξη μεταξύ τσιμεντόδρομου και χωματόδρομου έτσι για την περιπέτεια …
Συνεχίζουμε ακολουθώντας τις οδηγίες του gps και καταλήγουμε στο χωριό Αχλαδινή όπου τιμώντας την παράδοση καταφέραμε να χαθούμε στα στενά και τα σοκάκια του …
¨Ήρθαμε σε απόσταση αναπνοής με κάποιους τοπικούς φύλακες, ζοριστήκαμε να κάνουμε αναστροφή (το βάρος που έλεγα παραπάνω) που σε συνδυασμό με τα γλυκυτατα τετράποδα που ήθελαν να συζητήσουμε για τα μελλούμενα έκαναν την όλη προσπάθεια πολύ πιο δύσκολη …
Αφού κατάλαβα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βρω τον δρόμο μου είτε μόνος μου είτε με την βοήθεια της τεχνολογίας, σταμάτησα στην πλατεία του χωριού και ρώτησα τους 2 μοναδικούς κάτοικους πως να πάω Αθήνα μέσω Λαγκαδιών (τους έστειλα λίγο αδιάβαστους) με κοίταζαν σαν αν είμαι εξωγήινος …
Βέβαια η στιχομηθεία μεταξύ μας ήταν καταπληκτική …
Πατριώτες, μάλλον χάθηκα πως πάω από εδώ Λαγκάδια για να καταλήξω Αθήνα;
Που πας με τέτοιο καιρό, να σε στείλω από το ποτάμι με τα κοτρόνια θα το σπάσεις το εργαλείο μου λέει ο μεγαλύτερος σε ηλικία (60+) …
Όχι από χωματόδρομους του λέω …
Να του πεις να πάει να πάει από εκεί λέει ο νεότερος (40αρης περίπου) στον μεγαλύτερο …
Να πας προς Νεμούτα αλλά να μην μπείς μέσα να πας προς Ξηρόκαμπο μου λέει ο μεγαλύτερος …
Καλά του τα λες του λέει ο άλλος …
Να προσέχεις μου λέει ο νεότερος έχει βρέξει και γλιστράει από εκεί που θες να πας μου λέει ο νεότερος …
Δεν έχει ανάγκη το εργαλείο του λέει ο μεγαλύτερος δεν το βλέπεις είναι θηρίο δεν καταλαβαίνει τίποτα …
Ευχαριστώ πατριώτες, καλή χρόνια να έχουμε …
Μου εύχονται και αυτοί με την σειρά τους καλή χρονιά και ξεκινώ με βάση της οδηγίες τους …
Κλείνω το gps μιας και δεν χρειάζομαι την βοήθεια του για να χαθώ τα καταφέρνω και μόνος μου και αρκετά καλύτερα μπορώ να πώ …
Περνάω τα χωριά Ξηρόκαμπο, Βασιλάκι, Νέα Δάφνη, Καλλιάνι, και στο Σταυροδρόμι στρίβουμε προς τα Λαγκάδια …
To guzzi σε αυτούς τους δρόμους και με χαλαρούς ρυθμούς δεν καίει τίποτα ….
Οι καλοκαιρινές φωτιές άφησαν και εδώ τα σημάδια τους …
Έχουν γίνει και εδώ μεγάλες καταστροφές και με τις βροχές έχουν πέσει χώματα στους δρόμους και γίνεται προσπάθεια από τις τοπικές αρχές να παραμείνουν ανοιχτοί …
Μέχρι στιγμής η θερμοκρασία δεν είχε πέσει κάτω από 10 βαθμούς …
Όσο πλησιάζαμε τα Λαγκάδια τόσο έπεφτε η θερμοκρασία 9, 8, 7.
Δεν περίμενα τέτοιες θερμοκρασίες και δεν έχω ντυθεί ανάλογα …
Έχω αρχίσει να νιώθω το κρύο …
Περνάμε τα Λαγκάδια και η θερμοκρασία πέφτει και άλλο 6, 5 και σταθεροποιείται εκεί …
Τα γάντια που φοράω στους 5 βαθμούς είναι σαν να μην υπάρχουν …
Τα δάχτυλα έχουν αρχίσει να παγώνουν όσο περνάει η ώρα και να πονάνε …
Γιατί δεν πήρα τα ηλεκτρικά σκεφτόμουν και σιχτήριζα τον εαυτό μου που δε το έκανα …
Από την άλλη το χειρότερο από όλα είναι ο ήλιος που έχει πέσει χαμηλά και στραβώνει …
Την κατάσταση σώζει λίγο το γείσο από το κράνος αλλά η ορατότητα είναι περιορισμένη οπότε οι ρυθμοί πέφτουν αρκετά, όχι ότι πριν πηγαίναμε γρήγορα …
Το guzzi δεν προβληματίζει σε κάτι πέρα από το που έχουν πάει τα 80 άλογα και το λέω εγώ που ταξιδεύω με 20-25 άλογα …
Ούτε τα 850 κυβικά φαίνονται …
Η αίσθηση είναι από μηχανή με αρκετά μικρότερο κυβισμό και ιπποδύναμη …
Ζητάει συχνές αλλαγές ταχυτήτων και δεν μπορεί να κρατήσει μεγάλη σχέση σε χαμηλές στροφές …
Μέχρι τις 3500 στροφές είναι απλά παρών μετά ξυπνάει αλλά δεν έχεις διάρκεια στροφών οπότε αν θες να κινηθείς σβέλτα πρέπει να το κρατήσεις στο φάσμα στροφών που δουλεύει καλά και αυτό απαιτεί δουλειά με τον επιλογέα ταχυτήτων …
Από την άλλη αν το πας πιο χαλαρά όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν και δεν σε προβληματίζουν …
Σε σύγκριση με την Χιονάτη σου δίνει την εντύπωση ότι είναι πιο αργό και ότι έχει λιγότερη ροπή χαμηλά …
Η Χιονάτη δεν διαμαρτύρονταν ούτε με πέμπτη η έκτη σχέση στο κιβώτιο από χαμηλά σε αντίθεση με το guzzi που στις ίδιες συνθήκες πρέπει να έχεις τρίτη …
Από τη άλλη το guzzi μπορείς να το οδηγάς χαλαρά δεν σε μπριζώνει να το πηγαίνεις γρήγορα και αυτό μου αρέσει, μου αρέσει πολύ ταιρίζουμε σαν ιδιοσυγκρασίες …
Από τα Λαγκάδια μέχρι το ύψος της Τρίπολης η θερμοκρασία δεν ανέβηκε πάνω από 7 βαθμούς …
Είχα αρχίσει να καταψύχομαι και τα σημάδια του χρόνου να σβήνουν από πάνω μου …
Μετά την Τρίπολη η θερμοκρασία ανέβηκε στους 10-12 βαθμούς αλλά είχε βάλει αέρα ο οποίος κατά τόπους ήταν πολύ δυνατός …
Βγήκαμε Εθνική λίγο μετά την Τρίπολη και το σκοτάδι είχε ηδη πέσει …
Το φωτιστικό σώμα του guzzi ήταν αρκετό και δεν χρειάστηκα τα προβολάκια …
Ο αέρας προβλημάτιζε μόνο εμένα το guzzi παρέμενε σταθερό στην πορεία του …
Η ταχύτητα που κινούμασταν ήταν 120-130 και έδειχνε να είναι πολύ πιο χαρούμενο σε αυτές τις ταχύτητες …
Δεν έγινε άλλη στάση μέχρι που φτάσαμε σπίτι …
Η σέλα του καταπληκτική δεν κούρασε καθόλου, δεν χρειάστηκε να σταματήσω για να ξεκουραστούν τα μαλακά μόρια ούτε να αλλάξω την στάση μου κατά την διάρκεια …
Επίσης ούτε τα πόδια κουράστηκαν η να ένιωσα πόνους στα γόνατα …
Είναι η πρώτη φορά που με εργοστασιακή σέλα ένιωσα τόσο άνετα …
Σε όλη την διαδρομή της επιστροφής είχαμε συνοδεία αέρα, αλλά πριν τα Μέγαρα στην κατηφόρα μετά τα τούνελ πρέπει να είχε ένταση θύελλας …
Έβλεπα τα αυτοκίνητα να κόβουν και να τα κουνάει πέρα δώθε …
Έσφιξα με τα πόδια το τεπόζιτο χαλάρωσα τα χέρια και το περάσαμε σχετικά ανώδυνα
Φτάσαμε σπίτι στις 7 ακριβώς και είχαμε κάνει 570 χιλιόμετρα από το πρωί που έφυγα με δυο ανεφοδιασμούς …
Στάση να γεμίσουμε το ντεπόζιτο του guzzi λίγο πριν φτάσουμε σπίτι , πήρε 17,5 λίτρα για 370 χλμ που μας κάνει 4,7 λίτρα ανα 100 χιλιόμετρα …
Αυτό επιβεβαιώνει τα λεγόμενα γνωστών σχετικά με την κατανάλωση ότι μέχρι τα 130 δεν καίει από εκεί και πάνω ανεβαίνει αισθητά …
Το παρκάρω κάτω από το σπίτι, βγάζω τον νέο σάκο του ρίχνω μια ματιά …
Ωραίο φαινόταν έτσι όπως ήταν λασπωμένο …
Ανεβαίνω σπίτι με περίμενε η αγαπημένη έτοιμη με τον μικρό για να πάμε στην βαφτηστήρα να της δώσουμε το δώρο της …
Είχα καθυστερήσει κάνα 2ωρο να επιστρέψω αλλά αφού πέρασα καλά δεν μου κράταγαν μούτρα …
Σωματικά δεν ένιωθα κούραση και αυτό από μόνο του λέει κάτι για το guzzi …
Πήγαμε την επίσκεψη γυρίσαμε σπίτι φάγαμε έβγαλα τα σκυλιά βόλτα και κάτσαμε στην τηλεόρασή είδαμε το Ταγκό των Χριστουγέννων αλλά κάπου εκεί στις 12 παρέδωσα και δεν είδα το τέλος της ταινίας …
Με επισκέφθηκε ο Μορφέας και με κράταγε στην αγκαλιά του μέχρι να έρθει η αγαπημένη να τον αντικαταστήσει …
Όλα ξεκίνησαν με την πρόταση από ένα καλό φίλο να τον ακολουθήσω την επομένη σε μια βόλτα με προορισμό την Γκούρα, ένα χωριό στην ορεινή Κορίνθια.
Είναι από αυτές τις βόλτες που δεν τις περιμένεις, ούτε τις σχεδιάζεις …
Ήθελε να βγάλει την κούκλα του βόλτα, ένα triumph Daytona 900 και με την ευκαιρία να πεταχτεί να δεί την κόρη του …
Οπότε και εγώ θα σέλωνα το πιο γρήγορο από τα άτια μου, την Χιονάτη …
Η οποία περίμενε υπομονετικά στον σταύλο της από τις αρχές Αυγούστου όπου μια ξαφνική ασθένεια ορισμένων μελών της οικογένειας ανέβαλε το μεγάλο ταξίδι της …
Πέφτω για ύπνο σχετικά αργά, ήρεμος, χωρίς άγχος για την επόμενη μέρα …
Ξημερώνει Σάββατο, βγάζω τα σκυλιά μου βόλτα, επιστρέφω, βρίσκω το καφεδάκι μου έτοιμο να με περιμένει …
Πρωινός καφές με την σύζυγο και κουβεντούλα, χάζεμα στο ίντερνετ, κτλ κτλ
Επιστρέφω στο σταύλο το Himalayan το πιστό μου άτι, που σε αυτή την βόλτα δεν θα με ακολουθούσε, σελώνω την Χιονάτη, φουσκώνω τα λάστιχα της στις σωστές πιέσεις και τοποθετώ στην σχάρα που είχαμε αγοράσει και τοποθετήσει στις αρχές Αυγούστου (για το ταξίδι) ένα πλαστικό top case που είχα απο το Himalayan.
Δεν την έχω ταξιδέψει (την Χιονάτη) με top case για να δώ πως συμπεριφέρεται οπότε αυτή ήταν μια καλή ευκαιρία …
Φοράω ένα μοτοσυκλετιστικό τζιν παντελόνι, ένα μπλουζάκι και ένα μπουφάν με λογότυπο της Royal Enfield, έτσι για να μπερδέυω τον κόσμο …
Ανοίγω το ντουλάπι παίρνω 2 κρουασάν, 2 σπαστά καφεδάκια, βάζω σε ένα θερμός παγωμένο νερό και μαζί με τα αδιάβροχα τα τοποθετώ στο top case …
Απομακρύνομαι μερικά βήματα την κοιτάω και δεν με ενοχλεί η οψη του top case πάνω της, σίγουρα φαίνεται καλύτερη με αυτό παρά χωρίς, με μόνο την σχάρα …
Είναι ακόμα πιο ωραίο χωρίς την σχάρα …
Πατάω μίζα το μοτέρ ξεκινάει με ένα βρυχηθμό και κρατάει σταθερό ρελαντί …
Φοράω το κράνος, την καβαλάω, κουμπώνω πρώτη, ένα σχετικά δυνατό κλάνγκ ακούγεται, και ξεκινάω …
Η μετάβαση από το ένα μηχανάκι στο άλλο θέλει λίγο χρόνο, για να μπορέσει το μυαλό να προγραμματιστεί στα νέα δεδομένα …
Η Χιονάτη η αλλιώς το CFmoto 650MT είναι ένα μηχανάκι βασισμένο στο Kawasaki Versys η στο ER5N και όταν λέμε βασισμένο εννοούμε αντιγραφή για το μοτέρ και τον σκελετό, μόνο το φόρεμα της είναι άλλο και το πίσω ψαλίδι …
Στην τιμή που δίνεται σήμερα θεωρώ ότι είναι κλεψιά το να την αγοράσεις μπορεί να μην είναι η καλύτερη η να έχει πιθανως τα σφάλματα της (πια δεν έχει) αλλά με αυτήν την τιμή μπορείς να συγχωρέσεις πολλά, άν θες κάτι καλύτερο η πιθανως ποιοτικότερο δεν έχεις παρά να ανοίξεις το πορτοφόλι σου και να βγάλεις άλλα τόσα σχεδόν για να πάρεις κάτι “καλύτερο”
Χωρίς να το καταλάβω έχω φτάσει στον “Σταθμό 14” η αλλιώς “περίπτερο” η αλλιώς “πλάστιγγα” ανάλογα με την ηλικία του καθενός αλλάζει και η ονομασία …
Δεν θα αναφέρουμε την ηλικία του Ευγένιου απλά θα πούμε ότι αναφέρει το μέρος ώς “πλάστιγγα” 😀
Βέβαια το πόσα χρόνια γράφει το κοντέρ είναι άλλο θέμα από το πως αισθάνεσαι, φαίνεσαι κτλ.
Χαλαρά τον κάνεις για “περίπτερο” 😀
Ο Ευγένιος είναι ήδη εκεί και με περιμένει, τα λέμε στα γρήγορα, καβαλάει την μεγαλοκοπέλα του και ξεκινάμε …
Έχει αρκετή κίνηση μέχρι τα διόδια της Ελευσίνας, μετά ελαττώθηκε λίγο αλλά οι γρήγοροι οδηγοί ήθελαν προσοχή …
Δεν μπορώ να καταλάβω την λογική του να κάνεις σφήνες με το αυτοκίνητο και να προσπαθείς να προσπεράσεις τους πάντες όταν όλοι πάνε τρένο …
Η οδηγική παιδεία σε αυτή την χώρα απλά δεν υπάρχει …
Μαζί με την αστυνόμευση …
Μόνο όταν γίνεται κάποιο ατύχημα θυμόμαστε και σκεφτόμαστε διάφορα και αυτό για το ελάχιστο χρονικό διάστημα που διαρκεί μια κουβέντα, μετά καβαλάμε το μεταφορικό μας μέσο και συμπεριφερόμαστε όπως πριν …
Η ταχύτητα που κινούμαστε είναι 130-140 δεν έχει νόημα να πάμε και πιο γρήγορα …
Φτάνουμε στα ΣΕΑ λίγο πριν το Κιάτο και σταματάμε για να δούμε πως θα πάμε, να πιούμε λίγο νερό να πεταλώσουμε τα άλογα (να ψεκάσουμε την αλυσίδα), να πάρουμε μια σύντομη ανάσα και να συνεχίσουμε …
Μετά τα διόδια αφήνουμε την Εθνική πίσω μας και κατευθυνόμαστε προς το όρος Κυλλήνη η αλλιώς Ζήρεια όπου στις πλαγιές του και σε υψόμετρο 1200 μέτρων είναι χτισμένο το χωριό Γκούρα.
Ο δρόμος γνώριμος αλλά συνάμα και ωραίος, το ίδιο και το τοπίο …
Ένας συνδυασμός που δεν τον βαριέσαι …
Φτάνουμε στην Στυμφαλία, την λίμνη και το χωριό.
Αντικριζοντας την λίμνη στο μυαλό έρχονται οι άθλοι του Ηρακλή και τα μάτια αρχίζουν να σκανάρουν όσο μπορούν πάνω από την λίμνη μήπως και είχε μείνει καμιά κακιασμένη όρνιθα, αλλά μάταια, ο Ηρακλής τις καθάρισε όλες …
Στο χωριό τα γουρουνόπουλα είναι παρατεταγμένα στην σειρά και σιγοψύνονται, μάλλον μυρίζουν ωραία, ακόμα δεν έχει επανέλθει η όσφρηση οπότε μόνο να το φανταστώ μπορώ …
Συνεχίζουμε και αρχίζει και η ανάβαση στο βουνό, ο δρόμος στενός και σφιχτός, ευτυχώς χωρίς κίνηση τα λιγοστά αυτοκίνητα δεν δημιουργούν πρόβλημα …
Μηχανές δεν θυμάμαι να συνάντησα …
Η Βρετανίδα μεγάλοκυρία δυσανασχετεί στο στενό στροφηλίκι, είναι φτιαγμένη για αλλά πράγματα αλλά παρόλα αυτά και αυτή και ο αναβάτης της δεν το βάζουν κάτω …
Δως της ανοιχτό δρόμο όμως και εκεί δείχνει από τι είναι φτιαγμένη …
Στάσεις και φωτογραφίες δεν κάναμε, όλα αποτυπώθηκαν στο μυαλό …
Φτάνουμε στο χωριό, ξεπεζεβουμε από τα άτια μας και τα αφήνουμε να ηρεμήσουν και να ξειδρώσουν …
Στο χωριό είναι άλλη μια παρέα με μηχανές …
Καθόμαστε στην πλατεία κάτω από ένα παχύ ίσκιο και παραγγέλνουμε τα καφεδάκια μας …
Και όχι τίποτα ευρωπαικούς φλώρικους αλλά διπλούς ελληνικούς, έτσι για να τιμήσουμε την παράδοση, δεν θα μπορούσα να με φανταστώ να πίνω κάποια άλλο καφέ στο συγκεκριμένο μέρος …
Η ώρα περνάει ευχάριστα με κουβεντούλα σχετικά με μηχανές, τις ζωές μας, το παρελθόν μας, το μέλλον μας, την επικαιρότητα …
Έγινε και ένα τηλεφώνημα στο σπίτι να δούμε τη κάνουν και για να τους ενημερώσω ότι θα επιστρέψω εκεί για αργοπορημένο μεσημεριανό (late lunch που λένε και οι φίλοι μας που βρίσκονται στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού)
Τελειώνουμε τα καφεδάκια μας και περπατήσαμε λίγο στα σοκάκια του χωριού ανάμεσα στα πετρόχτιστα σπίτια και επιστρέψαμε στα άτια μας, τα οποία είχαν ξεκουραστεί και μας περίμεναν με ανυπομονησία να συνεχίσουμε την βόλτα μας …
Η επιστροφή είχε ξεκινήσει, κατευθυνθήκαμε προς Δερβένι μέσω Ευρωστίνας.
Η διαδρομή ενδιαφέρουσα, αλλά κάθε στροφή έκρυβε παγίδες, οπότε ο ρυθμός μας ήταν χαλαρός.
Η άσφαλτος ήταν σπασμένη σε αρκετά σημεία και σίγουρα η Χιονάτη ήταν πιο άνετη σε αυτά τα σημεία από την μεγαλοκοπέλα του Ευγένιου, αλλά το πιο κατάλληλο μηχανάκι για αυτή την διαδρομή θα ήταν μάλλον το Himalayan …
Σε αυτό το κομμάτι της διαδρομής έγιναν κάποιες στάσεις για φωτογραφίες αλλά και για να ανακουφιστούν οι αναβάτες …
Δεν αργήσαμε να αντικρίσουμε την Θάλασσα, και ακόμα πιο γρήγορα να την πλησιάσουμε …
Βγήκαμε στην εθνική με κατεύθυνση προς Αθήνα, η ταχύτητα μας ήταν και πάλι 130-140.
Σε αυτά τα χιλιόμετρα η μεγαλοκοπέλα δούλευε ρελαντί …
Είναι φτιαγμένη να καταπίνει τα χιλιόμετρα σε εθνικές χωρίς να το καταλαβαίνεις …
Στο ύψος του Ξυλόκαστρου αποχαιρετισθήκαμε με τον Ευμένιο και ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του, εγώ προς Αθήνα και ο Ευγένιος να επισκεφτεί την κόρη του …
Η επόμενη στάση για μένα ήταν στα ΣΕΑ Βέλου, κατέβηκα από το άτι μου και φρόντισα για τον σανό του …
Σε αυτούς τους ρυθμούς η Χιονάτη είχε μια μέση κατανάλωση 4.7 λίτρα μέχρι στιγμής …
Κοιτάω στον ηλεκτρονικό χάρτη που μας παρέχει η google η αλλιώς google maps την απόσταση και την ώρα που θέλω για να επιστρέψω σπίτι, σημειώνω την ώρα 4:38 μου γράφει περίπου σε μια ώρα …
Μήνυμα στην σύζυγο να με περιμένει και ότι σε καμιά ώρα θα είμαι εκεί …
Τρώω ένα κρουασάν γιατί είχα αρχίσει να πεινάω και πίνω και μπόλικο παγωμένο νερό …
Ξανακαβαλώ την Χιονάτη και ξεχυνώμαστε στον δρόμο, αυτή την φορά όμως είχαμε αφηνιάσει …
Ο ρυθμός μας ανέβηκε η Χιονάτη πήγαινε σαν δαιμονισμένη …
Εγώ απλά κρατάω χαλαρά μέν αλλά στιβαρά τα γκέμια (βλέπε τιμόνι)
Ανεβάζει γρήγορα μέχρι τα 180 από κει και πάνω από ότι φαίνεται θέλει υπομονή …
Το κοντέρ δείχνει σταθερά πάνω από 170 και το μεγαλύτερο διάστημα είναι κλειδωμένο στα 178, κόβουμε μόνο για τα διόδια.
Σε αυτά τα χιλιόμετρα η ανεμοκάλυψη δεν είναι κακή και φοράω κράνος με γείσο …
Αρκεί να μην κάνεις το λάθος και γυρίσεις το κεφάλι στο πλάι η το σηκώσεις η γενικότερα μπείς στο ρεύμα του αέρα …
Αφήνουμε τους πάντες πίσω μας (δεν συνάντησα άλλη μηχανή, μόνο ένα σκούτερ) …
Μετά τα διόδια της Ελευσίνας χαλαρώνουμε και κόβουμε ταχύτητα …
Φτάνω σπίτι, κοιτάω το ρολόι είναι 4:26 …
Όλο αυτό το τρέξιμο για να γλιτώσω 12 λεπτά !!!
Κάτι δεν πάει καλά με το όλο σκεπτικό …
Ανεβαίνω στο σπίτι ανοίγω την πόρτα και μπαίνω με το ύφος που έμπαιναν οι πιστολέρο στα σαλούν στις ασπρόμαυρες ταινίες γουέστερν που βλέπαμε παλιά (κάπως έτσι προδίδεις την ηλικία σου 😀 ).
Περιμένω να δώ την σύζυγο να εντυπωσιάζεται, αλλά μάταια, είναι στο δωμάτιο του μωρού, οπότε η εντυπωσιακή μου είσοδος πήγε χαράμι …
Τουλάχιστον μου σέρβιρε το μεσημεριανό μου γεύμα αν και με λίγη καθυστέρηση οφείλω να ομολογήσω …
Δεν πειράζει, εγώ την αγαπώ και ας με παιδεύει …
Πάντως σαν γνήσιο αρσενικό μάζεψα τα πιάτα μου και τα έβαλα στο νεροχύτη …
Άλλη μια ωραία βόλτα είχε τελειώσει και για άλλη μια φορά ήμουν προβληματισμένος.
Ποιός ο λόγος τελικά να πηγαίνεις με σχετικά υψηλές ταχύτητες;
Σίγουρα δεν το κάνεις για να κερδίσεις χρόνο, όχι τουλάχιστον στις μικρές διαδρομές, εδώ που τα λέμε ούτε και στις μεγαλύτερες μίας και τον χρόνο που κερδίζεις τον χαραμίζεις για έξτρα ανεφοδιασμούς …
Να αναφέρω ότι έτσι και αφηνιάσει η Χιονάτη τότε χρειάζεται 6,6 λίτρα (σανού) / 100 χλμ ….
Και είμαι και τυχερός γιατί κατά διαστήματα μου δίνεται η ευκαιρία να έχω ένα τέτοιο στα χέρια μου …
Η ιστορία ξεκινάει με μένα να αφήνω το Himalayan για σέρβις και με την αντιπροσωπεία να μου δίνει ένα Royal Enfield Interceptor 650 για να κυκλοφορώ, και με άφησαν να το κρατήσω για το Σαββατοκύριακο …
Με το που το καβαλάω και ξεκινάω την επιστροφή από την αντιπροσωπεία κάτι έκανε κλικ μέσα μου …
Ο ήχος του μου δημιουργούσε ένα τεράστιο χαμόγελο (με ελεύθερα τελικά θα ήταν ακόμα καλύτερο) ….
Όταν έφθασα σπίτι ήμουν προβληματισμένος, το ήθελα, άρχισαν οι συζητήσεις με την σύζυγο για να βρούμε ένα τρόπο να το αποκτήσω …
Από την άλλη το CFmoto 650 MT είχα μόλις κάτι μήνες που το πήρα και μου αρέσει και αυτό …
Πέρασα το βράδυ χαζεύοντας βίντεο με το Interceptor προσπαθώντας να διαλέξω χρώμα , τελικά το κατάφερα , αυτό που μου αρέσει πιο πολύ είναι το νέο χρώμα για το 2021 το “sunset strip” μαύρο ντεπόζιτο με ένα κόκκινο φιλέτο …
Έπεσα για ύπνο με το Interceptor να κάνει βόλτες στο μυαλό μου, μέχρι το πρωί είχε γράψει αρκετά χιλιόμετρα …
Ξημερώνει Σάββατο και περίμενα πώς και πώς να βρώ ένα χρονικό παράθυρο για να το βγάλω βόλτα …
Δύσκολη μέρα, γρήγορος καφές στη λέσχη, επιστροφή στο σπίτι να προσέχω το μωρό για να μπορέσει να πάει ή σύζυγος και σύντροφος για ψώνια, φαγητό με την οικογένεια και έρχεται η πολυπόθητη ώρα νωρίς το απόγευμα …
Στέλνω ένα μήνυμα σε ένα φίλο τον Λεωνίδα και το ραντεβού κανονίζεται , θα πάω να τον δώ και να πιω ένα σύντομο καφέ στις Πλαταιές
Στο δρόμο είναι απόλαυση, έχει αρκετό γκάζι δεν νομίζω ότι θές παραπάνω αλλά και αν θές η S&S είναι εδώ για να πραγματοποιήσει το όνειρό σου και να βάλεις καμιά 20αριά παραπάνω άτια.
Προσωπικά το μοτέρ δεν θα το ακούμπαγα έχει αρκετή δύναμη για τον χαρακτήρα της μηχανής, χώρια που είναι ένα έργο τέχνης …
Μέχρι την Μάνδρα είναι σχετικά βαρετά, η εθνική με γυμνό μηχανάκι δεν είναι και ότι καλύτερο …
Από κει και μετά όμως …
Η παλιά εθνική για την Θήβα μου αρέσει πάρα πολύ, ωραία τοπία, στροφές η μια πίσω από την άλλη, όχι υπερβολική κίνηση (ανάλογα και την ώρα).
Στις ταχύτητες του επαρχιακού είναι απόλαυση να ακούς τον ήχο και του μοτέρ και από τις εξατμίσεις …
Σε μαγεύει, εμένα τουλάχιστον με μάγεψε …
Κάποιες στάσεις για αναμνηστικές φωτογραφίες και πρίν το καταλάβω έχω φτάσει στις Πλαταιές και ο σύντομος καφές κατέληξε Αρμένικη βίζιτα , μετά από ένα 3ωρο και αφού έχει πέσει το σκοτάδι παίρνω το δρόμο της επιστροφής ….
Ο χρόνος με την παρέα του Λεωνίδα πέρασε χωρίς να το καταλάβω, καταπληκτικό παιδί, να ‘σαι καλά και σύ και η οικογένεια σου.
Θα τα ξαναπούμε σύντομα …
Νύχτα και επαρχιακός δρόμος σημαίνει ότι το μόνο φως είναι αυτό από το φανάρι σου …
Το φανάρι του Interceptor δεν είναι κακό αλλά σε κάποια σημεία αναγκάστηκα να πηγαίνω πιο χαλαρά.
Είχε και λίγο ψύχρα, αρχές Μαΐου είναι οπότε τις νύχτες δροσίζει λίγο …
Έπαιρνα την μια στροφή μετά την άλλη ακούγοντας το σφύριγμα από το μοτέρ και τον ήχο από τις εξατμίσεις αν δεν τον ζορίζεις δεν καλύπτει ό ένας τον άλλο …
Πρίν το καταλάβω είχα φτάσει Ελευσίνα και η υπόλοιπη διαδρομή ήταν απλώς διεκπεραιωτική …
Την παρκάρω και κάθομαι λίγο να την κοιτάω και να ακούω τα μέταλλά να κρυώνουν, τσικ, τσικ, τσικ …
Με τρελαίνει αυτός ο ήχος …
Δυστυχώς και αυτή η βόλτα δεν μου έκανε την ζωή πιο εύκολη, συνέχισα να το σκέφτομαι όλο το βράδυ και περίμενα να ξημερώσει για να το ξαναπάω βόλτα …
Κυριακή απόγευμα και αφού έχω ξεμπερδέψει με όλες τις οικογενειακές υποχρεώσεις καβαλάω το Interceptor με προορισμό την Φυλή και από κει προς Σκούρτα και μετά Αθήνα.
Είναι γυμνό και όταν φυσάει ο αέρας σε χτυπάει από παντού, αυτό δεν είναι κακό αρκεί να μην βιάζεσαι και εγώ δεν βιαζόμουν απολάμβανα την κάθε στιγμή …
Δεν έχει νόημα να πηγαίνεις πάνω από 120 γιατί τότε απλά παλεύεις με τον αέρα και δεν ακούς τον υπέροχο ήχο που βγάζει …
Είναι προτιμότερο να πηγαίνεις χαλαρά και να απολαμβάνεις την στιγμή …
Η ανάβαση στην Πάρνηθα είναι ωραία αλλά θέλει προσοχή γιατί υπάρχουν αρκετές τυφλές στροφές και ορισμένοι οδηγοί και αυτοκινήτων και μηχανών νομίζουν ότι τους ανήκει ο δρόμος και δεν σκέφτονται ότι μπορεί να συναντήσουν και άλλον….
Μετά την πρώτη τέτοια συνάντηση με αυτοκίνητο, η κόρνα ενημέρωνε τους βιαστικούς ότι υπάρχω και εγώ …
Και αυτό που σου κάνει εντύπωση είναι το πόσο δυνατά ακούγεται η κόρνα του …
Συνεχίζω την πορεία μου χωρίς άλλα συμβάντα …
Είμαι εγώ και η μηχανή …
Το μόνο που λείπει είναι το κορίτσι μου …
Η μήπως αυτό είναι το κορίτσι μου και το άλλο κορίτσι στο σπίτι θα πρέπει να ζηλεύει ;
Ο καιρός είναι τέλειος για βόλτα και το μόνο που διαταράσσει την ησυχία της φύσης είναι η μελωδία από το κορίτσι !!!
Στρίβω αριστερά προς Σκούρτα, περνάω από το χωριό και αρχίζω να κατεβαίνω …
Στάση μετά από λίγο για τηλεφώνημα σε ξάδερφο που κατοικοεδρεύει στην Μαλακάσα …
Φτάνω Μαλακάσα πάλι για ένα γρήγορο καφεδάκι και με πήρε πάλι η νύχτα …
Μετά από ατελείωτες συζητήσεις για διάφορα θέματα και επίκαιρα και φιλοσοφικά έχει έρθει η ώρα να πάρω τον δρόμο της επιστροφής …
Κωστάκη πολύ χαίρομαι να μιλάω μαζί σου, μακάρι να είχαμε τον χρόνο να βρισκόμασταν πιο συχνά …
Η υγρασία από τα δέντρα κάνει το κρύο πιο έντονο και εννοείται ότι δεν είμαι ντυμένος κατάλληλα, έχω παγώσει μέχρι το μεδούλι …
Η επιστροφή με βρήκε να προσπαθώ να ξεδιαλύνω τις σκέψεις στο μυαλό μου …
Από την μία ήμουν ξεμυαλισμένος με την κούκλα από την άλλη η λογική προσπαθούσε να με συνεφέρει στα συγκαλά μου …
Έφτασα σπίτι πάρκαρα και έκατσα πάλι να ακούω τα τσικ, τσικ, τσίκ που κάνουν τα μέταλλά καθώς κρυώνουν …
Τι χαλαρωτικός ήχος …
Τι πανέμορφο μηχανάκι …
Μέχρι αυτή την στιγμή δεν έχει ξεκαθαρίσει στο μυαλό μου τι θέλω, ευτυχώς θα ξεκινήσω τα ταξίδια και ίσως ξεχαστώ …
Το Interceptor είναι ένα μηχανάκι να τα κάνεις όλα με στυλ, και βόλτες και ταξίδια, και καθημερινές μετακινήσεις …
Είναι οικονομικό και στην αγορά αλλά και στην χρήση …
Δεν είναι τυχαίο που στο εξωτερικό έχει γίνει ¨ μπέστ σέλερ ¨
Είναι πανέμορφο, με ωραίο ήχο, καλές επιδόσεις (για το στυλ της μηχανής)
Υπάρχουν άπειρες βελτιώσεις και μόντες να το φέρεις στα μέτρα σου (όποια και αν είναι αυτά)
Αν δεν είχα το CFmoto θα το έπαιρνα σίγουρα, τώρα μάλλον ψάχνω κάτι με μικρότερο κυβισμό …
Θα δούμε πως θα πάει και η συμβίωση με την Χιονάτη (CFmoto 650MT).
Κυριακή πρωί και ο καιρός συννεφιασμένος, ότι πρέπει για μοναχική βόλτα …
Η Χιονάτη περίμενε υπομονετικά εδώ και καιρό να αρχίσουμε τις βόλτες και τα ταξίδια και από ότι φαίνεται ήρθε ο καιρός να μάθω τα χούγια της και αυτή τα δικά μου …
Ένας σύντομος έλεγχος σε μπαταρία κινητού και κάμερας, ένα μπουκαλάκι νερό στο σακίδιο, καβαλάω την Χιονάτη πατάω μίζα και ξεκινάμε για την πρώτη μας “περιπέτεια”
Υπάρχει κάποια κίνηση στους δρόμους αλλά όχι πολύ, η συννεφιά μάλλον αποθάρρυνε τους περισσότερους, ανεβαίνω το Σχιστό, βγαίνω Σκαραμαγκά, πιάνω τον περιφερειακό του Αιγάλεω και πρίν το καταλάβω βρίσκομαι στην Φυλή και αρχίζω την ανάβαση.
Αν εξαιρέσω μια παρέα από πιτσιρικάδες με παπιά δεν υπάρχει άλλος στον δρόμο …
Όσο ανηφορίζω τόσο πέφτει η θερμοκρασία και δροσίζει, το πρόσωπο μου είχε αρχίσει να παγώνει, κατεβάζω την ζελατίνα, πάλι καλά που δεν έβγαλα την επένδυση από το μπουφάν γιατί το σκεφτόμουν πριν ξεκινήσω …
Φτάνοντας στις ανεμογεννήτριες κάνει την εμφάνιση της και η ομίχλη δεν είναι ιδιαίτερα πυκνή ώστε να δυσκολεύει στην οδήγηση αλλά κάνει το τοπίο απόκοσμο, σταματάω και κοιτάζω τις ανεμογεννήτριες να εμφανίζονται και να εξαφανίζονται από μπροστά μου είναι απίστευτο …
Συνεχίζω την βόλτα μου, εγώ και η Χιονάτη που και που συναντάμε και κάνα διερχόμενο αυτοκίνητο.
Είναι απίστευτο το τί διαδρομές έχουμε δίπλα μας …
Μου κάνει εντύπωση η μεγάλη ευθεία στο οροπέδιο των Σκούρτων, την μια στιγμή δεν σταματάς να στρίβεις και την άλλη είσαι σε μια ευθεία όσο απλώνει το μάτι …
Δεν έχω ξαναπάρει τον δρόμο να βγώ Ερυθρές, συνήθως είτε πάω προς Σκούρτα, είτε προς Μάνδρα.
Οπότε τα χωριά, το τοπίο, ο δρόμος μου είναι άγνωστος ..
Περνάω τα χωριά Πύλη, Δάφνη και φθάνω Ερυθρές και πέφτω στην παλιά εθνική Αθήνας – Θήβας και επιστρέφω σπίτι …
Ο ρυθμός που κινήθηκα ήταν χαλαρός, αναγνωριστικός, η συμπεριφορά της Χιονάτης ήταν άψογη και από ότι δείχνει θα τα πάμε καλά οι δυό μας …
Τα ταξίδια μου / My travels 